Uthaya
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
முப்பத்தி ஐந்தாம் பகுதி...
ஜீவிதா பவித்ரனை பேசியில் அழைத்தாள்.
ஹலோ பவி அண்ணா...
சொல்லு ஜீவிதா, நீ நல்லாதானமா இருக்கிற..
ம்.. அண்ணா, எனக்கு ஒரு உதவி செய்றீங்களா..
சொல்லு ஜீவிதா,என்றான் பவித்ரன்.
அண்ணா.. என்று தயங்கியவள், எனக்கு வேற வழியும் தெரியல அண்ணா, சில குழப்பங்களும், பயமும் தான்...
புரியல ஜீவிதா.. என்னாச்சு???
நான் நேரடியாவே கேக்கிறேன், நான் சாவதால் யாருக்கு லாபம்...என்றாள் இதயம் துடிக்க..
பவித்ரனுக்கு அவள் பேசிய வார்த்தைகளை ஜீரணிக்கவே சில வினாடி ஆனது.
ஜீவிதா எதுவும் நினைக்காத, உன்ன யாராலும் கொல்ல முடியாது. நான் இருக்கிறேன். தூங்கு என்றான் , ஒரு சகோதரனாக.
இல்ல அண்ணா எனக்கு தெரியணும். சொல்லுங்க என்றாள்.
உன் எல்லா கேள்விகளுக்கான பதிலும் உனக்கு கிடைக்கும். ஆனால் நீ அதற்கான நேரம் வரும் வரை காத்திருக்க வேண்டும், என்றான் பூடகமாக..
இல்ல அண்ணா, உங்களுக்கு தெரியாது, என்னோட அண்ணா ரொம்ப தைரியசாலி, அவர யாரோ பின்தொடர்வது மாதிரி இருக்குனு ஒரு நாள் நான் பேசும் போது சொன்னார், மறுநாள் அவர் ஒரு கோர சாலைவிபத்தில் இறந்து கிடந்தார். எங்களுக்கு அவருடைய உடலை ஒரு மூட்டையா கட்டித்தான் குடுத்தாங்க, என உடல் நடுங்கக் கூறினாள்.
அவர் ஒரு பிசினஸ்மேன், ஒரு வேலை பிசினஸ் எதிரிகளால்கூட இந்த விபத்து நடந்திருக்கலாம்.
ஆனால் நான்???
என்னால் ஒரு யூகத்திற்கு வர முடியவில்லை. என்னை கொன்றால் யாருக்கு லாபம்???? என திரும்பவும் முதல் கேள்விக்கு வந்தாள்.
பவித்ரனும் இப்போது அவள் யோசனைக்குள் வந்தான்.
ஆனந்தன் கெட்டவன்தான் என்றாலும், இவள் இறந்துபோனால், சொத்து அவன் கைக்குக் கிட்டாது. அப்படியானால் வேறுயார்???
தெரியல ஜீவிதா, போலீசில் தகவல் கொடுத்தாச்சு, எப்படியும் கண்டுபிடிப்பாங்க , தூங்கு என்றான்.
தூக்கம் வரல, பயமா இருக்கு, நான் துங்கும்போது யாராவது வந்து ஏதும் செய்வாங்களோனு தோணுது என்றாள்.
இறந்து போன உன்னோட அண்ணணை நினை. நான் தூங்கப்போறேன் நீதான் எனக்குக் காவல் என வேண்டிக்கொண்டு தூங்கு என்றான் பவித்ரன்.
அண்ணா இன்னோரு விசயம், எனக்கு இப்போதைக்கு என்னை சுற்றி இருப்பவர்களைப் பார்த்தாலே பயமாய் இருக்கிறது. நான் நாளை கிளம்ப வேண்டும், நீங்களும் என்னுடன் வரமுடியுமா???
எனக்கு சில விவரங்கள் அறியவேண்டும், உங்கள் உதவி எனக்கு வேண்டும். பிளீஸ் அண்ணா!!! என்றாள்.
எல்லோரைப் பார்த்தும் பயப்படுகிறாயே, ஏன் என்னைப் பார்த்து பயம் தோன்றவில்லையா???
இல்லை. நிச்சயமாய் இல்லை. அதற்கு காரணம் உங்கள் தொழிற்சாலை. உங்கள் தொழிலாளர்களை நீங்கள் நடத்தும் விதம். நான் இந்த ஒருவாரத்தில் தினமும் பார்க்கிறேனே, உங்களால் யாருக்கும் துன்பம் வராது. உங்களுடன் இருப்பவர்கள் மிகவும் பாதுகாப்பாகவும், உங்களுடன் இருப்பதை பெருமையாகவும் கருதுவர்.
அப்பப்பா... எனக்கு ஓவர் ஐஸ் ஆகாதம்மா...உன்னுடன் கண்டிப்பாக வருகிறேன். போதுமா...
பேசியை அணைத்தவன் காதுகளில் ஜீவிதாவின் கடைசி வார்த்தை ரீங்காரமிட்டது, உங்களுடன் இருப்பது மிகவும் பாதுகாப்பானது.. பெருமையானது...என்ற ஜீவிதா வார்த்தைகள்.
ரஞ்சனி உன்னைப் பெருத்த வரையில், நான் எப்படிப்பட்டவன், காமுகன், என்னுடன் வாழ்ந்த நாட்கள் உன்வாழ்வின் மோசமான தருணங்கள்,!! ஆனால் எனக்கு உன்னுடன் வாழ்ந்த நாட்கள் பொக்கிசம், உன்னைப் பார்த்த முதல் நொடி இன்றும் என்னால் மறக்கமுடியவில்லை. என ரஞ்சனியின் நினைவுகளில் உருகினான்.
ஜீவிதா பவித்ரனை பேசியில் அழைத்தாள்.
ஹலோ பவி அண்ணா...
சொல்லு ஜீவிதா, நீ நல்லாதானமா இருக்கிற..
ம்.. அண்ணா, எனக்கு ஒரு உதவி செய்றீங்களா..
சொல்லு ஜீவிதா,என்றான் பவித்ரன்.
அண்ணா.. என்று தயங்கியவள், எனக்கு வேற வழியும் தெரியல அண்ணா, சில குழப்பங்களும், பயமும் தான்...
புரியல ஜீவிதா.. என்னாச்சு???
நான் நேரடியாவே கேக்கிறேன், நான் சாவதால் யாருக்கு லாபம்...என்றாள் இதயம் துடிக்க..
பவித்ரனுக்கு அவள் பேசிய வார்த்தைகளை ஜீரணிக்கவே சில வினாடி ஆனது.
ஜீவிதா எதுவும் நினைக்காத, உன்ன யாராலும் கொல்ல முடியாது. நான் இருக்கிறேன். தூங்கு என்றான் , ஒரு சகோதரனாக.
இல்ல அண்ணா எனக்கு தெரியணும். சொல்லுங்க என்றாள்.
உன் எல்லா கேள்விகளுக்கான பதிலும் உனக்கு கிடைக்கும். ஆனால் நீ அதற்கான நேரம் வரும் வரை காத்திருக்க வேண்டும், என்றான் பூடகமாக..
இல்ல அண்ணா, உங்களுக்கு தெரியாது, என்னோட அண்ணா ரொம்ப தைரியசாலி, அவர யாரோ பின்தொடர்வது மாதிரி இருக்குனு ஒரு நாள் நான் பேசும் போது சொன்னார், மறுநாள் அவர் ஒரு கோர சாலைவிபத்தில் இறந்து கிடந்தார். எங்களுக்கு அவருடைய உடலை ஒரு மூட்டையா கட்டித்தான் குடுத்தாங்க, என உடல் நடுங்கக் கூறினாள்.
அவர் ஒரு பிசினஸ்மேன், ஒரு வேலை பிசினஸ் எதிரிகளால்கூட இந்த விபத்து நடந்திருக்கலாம்.
ஆனால் நான்???
என்னால் ஒரு யூகத்திற்கு வர முடியவில்லை. என்னை கொன்றால் யாருக்கு லாபம்???? என திரும்பவும் முதல் கேள்விக்கு வந்தாள்.
பவித்ரனும் இப்போது அவள் யோசனைக்குள் வந்தான்.
ஆனந்தன் கெட்டவன்தான் என்றாலும், இவள் இறந்துபோனால், சொத்து அவன் கைக்குக் கிட்டாது. அப்படியானால் வேறுயார்???
தெரியல ஜீவிதா, போலீசில் தகவல் கொடுத்தாச்சு, எப்படியும் கண்டுபிடிப்பாங்க , தூங்கு என்றான்.
தூக்கம் வரல, பயமா இருக்கு, நான் துங்கும்போது யாராவது வந்து ஏதும் செய்வாங்களோனு தோணுது என்றாள்.
இறந்து போன உன்னோட அண்ணணை நினை. நான் தூங்கப்போறேன் நீதான் எனக்குக் காவல் என வேண்டிக்கொண்டு தூங்கு என்றான் பவித்ரன்.
அண்ணா இன்னோரு விசயம், எனக்கு இப்போதைக்கு என்னை சுற்றி இருப்பவர்களைப் பார்த்தாலே பயமாய் இருக்கிறது. நான் நாளை கிளம்ப வேண்டும், நீங்களும் என்னுடன் வரமுடியுமா???
எனக்கு சில விவரங்கள் அறியவேண்டும், உங்கள் உதவி எனக்கு வேண்டும். பிளீஸ் அண்ணா!!! என்றாள்.
எல்லோரைப் பார்த்தும் பயப்படுகிறாயே, ஏன் என்னைப் பார்த்து பயம் தோன்றவில்லையா???
இல்லை. நிச்சயமாய் இல்லை. அதற்கு காரணம் உங்கள் தொழிற்சாலை. உங்கள் தொழிலாளர்களை நீங்கள் நடத்தும் விதம். நான் இந்த ஒருவாரத்தில் தினமும் பார்க்கிறேனே, உங்களால் யாருக்கும் துன்பம் வராது. உங்களுடன் இருப்பவர்கள் மிகவும் பாதுகாப்பாகவும், உங்களுடன் இருப்பதை பெருமையாகவும் கருதுவர்.
அப்பப்பா... எனக்கு ஓவர் ஐஸ் ஆகாதம்மா...உன்னுடன் கண்டிப்பாக வருகிறேன். போதுமா...
பேசியை அணைத்தவன் காதுகளில் ஜீவிதாவின் கடைசி வார்த்தை ரீங்காரமிட்டது, உங்களுடன் இருப்பது மிகவும் பாதுகாப்பானது.. பெருமையானது...என்ற ஜீவிதா வார்த்தைகள்.
ரஞ்சனி உன்னைப் பெருத்த வரையில், நான் எப்படிப்பட்டவன், காமுகன், என்னுடன் வாழ்ந்த நாட்கள் உன்வாழ்வின் மோசமான தருணங்கள்,!! ஆனால் எனக்கு உன்னுடன் வாழ்ந்த நாட்கள் பொக்கிசம், உன்னைப் பார்த்த முதல் நொடி இன்றும் என்னால் மறக்கமுடியவில்லை. என ரஞ்சனியின் நினைவுகளில் உருகினான்.