Uthaya
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
தனது எல்லா திட்டமும் வரிசையாகத் தோற்பதை, நினைத்து கடுப்பானான் ஆனந்த்.
ஜீவிதா, எப்போதும் தன்னைப் பார்த்ததும் உருகுவாள், என்ன ஆயிற்று?? தொட்டதும் விழுந்துவிடுவாள் என நினைத்துதான் அவன் எந்த ஒரு இரண்டாம் திட்டமும் இல்லாமல் சென்றான்.
ஆனால் ஜீவிதாவிடம் தனது திட்டம் சொதப்பும் என அவன் கனவிலும் நினைக்கவில்லை.
இவளையெல்லாம் முன்னமே முடித்துவிட்டு, என் பின்னால் நாய்போல் சுற்றவிட்டிருக்க வேண்டும். துரையின் அலுவலகத்தை கைபற்றுவதில் கவனமாக இருந்து, சை!! இவளை விட்டவிடுடோமே!!
அலுவலகம் முழுதாக என் கைக்குள் வந்துவிட்டது. துரையையும் முடித்துவிட்டால், இனி ஜீவிதா, தான் சொன்ன படிதான் ஆடியாக வேண்டும், என நினைத்தான் ஆனந்த்.
ஆனால் ஜீவிதாவோ , என அவள் அறைந்த கன்னத்தை தொட்டுப்பார்த்தான், தோல்வியுடம் அவமானமும் சேர அவனது அடுத்த திட்டம் தயாரானது.
இரண்டு நாட்கள் ஆனந்த் ஜீவிதாவின் வீட்டிற்கும் வரவில்லை. மருத்துவ மனைக்கும் வரவில்லை.
பவித்ரனும், ஜீவிதாவும் மாறி மாறி அவசர சிகிச்சை அறையை காவல் காத்தனரே ஓழிய, துரையின் சிகிச்சை பற்றிய விவரங்கள் எதுவும் , மருத்துவர்கள் தெரிவிக்கவில்லை. பார்க்கவும் அனுமதிக்கவில்லை.
தொலைக்காட்சியில் பரபரப்பான அமைச்சரின் விபத்து செய்தி , சிறுது சிறிதாக தேய்ந்து, இப்போது காணாமல் போய்விட்டது.
ஜீவிதாவின் சிரிப்பு முதலில் மறைந்தது. இப்போது அழுகையும் கூட மறைந்துவிட்டது. சோகமாக யாரிடமும் பேசாமல், இறுக்கமாக அமர்ந்திருந்தாள். பவித்ரனுக்கு அவளை பார்க்க மிகவும் பாவமாக இருந்தது.
ஜீவிதா, தந்தையின் உடல் நலம், காதலனின் புறக்கணிப்பு என மனம் நொந்திருந்தாள்.
அப்போது ஆனந்த் ஒரு கோப்புடன், ஜீவிதாவை மருத்துவமனையில் காண வந்தான். ஜீவிதாவின் மனப்புண்ணிற்கு ஆனந்தை கண்டதும் சிறிய ஆறுதல் உண்டானது.
இதில் உங்கள் கையெழுத்து இருந்தால்தான், அடுத்த பிராஜெக்டை தொடங்க முடியும் என்றான் ஜீவிதாவிடம் ஆனந்த்.
நானா?? எனக்கு எதுவும் தெரியாதே என்றாள் ஜீவிதா.
உங்களைத்தான் அவர் வாரிசாக பதிவு செய்துள்ளார். எனவே அவர் கையெழுத்திடாத பட்சத்தில் நீங்கள் தான் போட முடியும் என கோப்பை நீட்டினான்.
எதற்காக என்னை மரியாதையாக கூப்பிடுகிறார் என மனதுக்குள் பொருமினாள்.
அவனிடமிர்ந்து கோப்பை வாங்கியவள், அவன் கொடுத்த பேனாவில் மடமடவென, அவன் காட்டிய இடத்தில் எல்லாம் கையெழுத்திட்டுவிட்டு நிமிர்ந்தாள்.
நன்றி மேடம் என்ற ஆனந்தோ, கோப்பை வாங்கிக்கொண்டு திரும்பி நடந்தான். ஜீவிதா மனம் நொந்தாள், மருத்துவர்கள் என்ன சொன்னார்கள் என்று கூட கேட்கவில்லை என நினைத்தவள், ஆனந்தின் புறக்கணிப்பை நினைத்து கண்ணீர்விட்டாள்.
பவித்ரனுக்கு ஜீவிதாவை அறையலாம் போல இருந்தது. தவறானவனை காதலித்துவிட்டு துடிக்கும் அவளை நினைத்து பாவமாகவும் இருந்தது.
நடந்த டிராமாவில், கோப்பை படித்துப் பார்காமலே கையெழுத்திட்டுவிட்டாளே!! என ஆனந்தை பிடிக்க எழுந்தான் பவித்ரன்.
ஆனால் ஆனந்தே திரும்ப உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தான்.
அவனைப் பார்த்ததும் அவள் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டாள். மேடம் போனா என்றான் அருகில் வந்து, அதை வாங்கிக்கொண்டு திரும்பியவனிடம் சாரி ஆனந்த் தெரியாம செஞ்சுட்டேன் . எனக்கு நீங்க இல்லாம, யாருமே இல்லாத மாதிரி தோணுது, பிளீஸ் என் பக்கத்தில் இருங்கள் என்றாள் பீறிட்ட அழுகையில்.
ஆனந்தோ திரும்பிப் பார்த்து, எட்ட நின்றே அவளது கண்ணீரைத் துடைத்தான். லேசாக கண்கலங்கினான்.
அப்பா... என்னா நடிப்புடா சாமி!!.. என பவித்ரன் நொந்தான். சை! இப்படி மயங்கிக் கிடப்பவளை எப்படி எழுப்புவது என பெருமுச்சுவிட்டான். இப்போது கோப்பைப் பற்றி கேட்டால், அவர்கள் காதலுக்கு ஆனந்த், என்னை வில்லனாக்கிவிடுவான் என நினைத்த பவித்ரன் விலகி நின்றான்.
அழாத ஜீவி, உனக்கு நான் அன்னைக்கு துணையா இருக்கத்தான் வந்தேன். ஆனால் நீ என்னையே சந்தேகப்பட்ட, அதனாலதான் விலகி இருக்கேன் . அதுக்கும் அழற , அழாத ஜீவி என தேன் தடவிய மொழிகளில் அவள் நடந்து கொண்டதுதான் தவறு. தனக்கு எந்த தப்பான எண்ணமுமே இல்லை என அவளை நம்ப வைத்தான்.
அதுக்காக, இப்படி தனியா விட்டுட்டுப் போயிருவீங்களா?? சாரி!! சாரி!! சாரி என்னை திருப்பி அடிங்க, ஆனா விட்டுட்டுப் போயிடாதீங்க! என அவனது சட்டை காலரைப் பிடித்து இழுத்தவள், அவனது நெஞ்சில் முகம் புதைத்து அழுதாள்.
பவித்ரன் ஜீவிதாவின் செய்கையைப் பார்த்து திகைத்து நின்றான்.
ஜீவிதாவை ஒரு கையால் அணைத்து அவளது தோள்களில் தன் கையை படறவிட்டவன், பின்னால் நின்றிருந்த பவித்ரனைப் பார்த்து சத்தமில்லாமல் சிரித்தான்.
டாக்டர் எதுவுமே சொல்லல, எனக்கு பயமா இருக்கு என ஜீவிதா தேம்பினாள்.
எனக்குத்தான் தெரியுமே என்றான் ஆனந்த்.
ஜீவிதா ஆனந்தை நிமிர்ந்து அதிர்ச்சியாகப் பார்த்தாள்.
ஆனந்த் நிதானமாக பேசினான். அவங்க எதுவும் நமக்கு சொல்லமாட்டாங்க, போலீஸ்டதான் தகவல் கொடுப்பாங்க, அதனால தான் புகாரை திரும்பப் பெற அன்னிக்கே சொன்னேன், நீ கேட்டாத் தான?? என தனது அடுத்த கத்தியை வீசினான்.
கத்தி சரியாக பவித்ரனை தாக்கியது. ஜீவிதா பவித்ரனிடம், அண்ணா, எனக்கு இப்பவே அப்பா எப்படி இருகார்னு தெரியணும், அவரை பாக்கணும், நீங்க டாக்டர்ட பேசுங்க, இல்லனா புகாரை இப்பவே திரும்ப வாங்குங்க என்றாள்.
சீஃப் மாலை வந்ததும் பேசுகிறேன் என ஒத்திப்போட்டான் பவித்ரன்.
என்னால் இப்பவே உங்கப்பா பற்றிய தகவல் சொல்ல முடியும். சொல்லவா?? என்றான் ஆனந்த்.
பிளீஸ் ஆனந்த் தெரிஞ்சா சொல்லுங்க என்றாள்.
பவித்ரனைப் பார்த்து கண்களால் சிரித்தவன், தனது செல்போனில் பதிவு செய்யப்பட்ட வீடியோவை ஓட்டினான்.
பவித்ரனும் ஜீவிதாவின் அருகில் வந்து அதைப் பார்த்தான். அது திரையில் வரும் முன் பவித்ரன் மனது படபடத்தது.
ஒரு வார்ட் பாயிடம் காசு கொடுத்து, துரையின் உடல் நலத்தை விசாரித்திருக்கிறான் ஆனந்த்.
அந்த வார்ட் பாய். முதல் இரண்டு நாட்கள் அமைச்சருக்கு நினைவே திரும்பவில்லை என்றும். இன்று காலை தான் நினைவு திரும்பியதாகவும், இருந்தாலும் வலி தெரியாமல் இருக்க மயக்க மருந்து கொடுத்திருப்பதாக கூறினான். வீடியோ முடிந்தது.
அப்பாடா!! என இருந்தது பவித்ரனுக்கு, அவன் பயந்தது போல் ஆனந்திற்கு எதுவும் தெரிந்திருக்கவில்லை.
போதுமா, உங்கப்பா கண்முழிச்சிட்டாரு, ஆபத்து ஒன்னுமில்லை. சந்தோசமா?? என்றான் ஆனந்த்.
ரொம்ப நன்றி ஆனந்த் என அவனது கைகளை எடுத்து நெற்றியில் அழுத்திக்கொண்டு கண்ணீர் விட்டாள் ஜீவிதா.
ஆனந்த் திரும்பவும் மெல்லியதாக பவித்ரனைப் பார்த்து சிரித்தான். பவித்ரனும் இப்போது திரும்பச் சிரித்தான், ஆனந்தைப்போல் ..அமைதியாக...ஆனால் விசமமாக..
அதைக் கண்ட ஆனந்தின் கண்கள் யோசனையானது.
வாங்க மாப்பிள்ள, டீ குடிச்சுட்டு போவோம், அதுதான் மாமா ஆபத்தான கட்டத்தை தாண்டிவிட்டாரே என மருத்துவ மனை உணவகத்திற்கு அழைத்தான்.
ஆனந்த் காபி அருந்திக் கொண்டிருந்த போது, டேபிளில் இருந்த கோப்பை பவித்ரன் எடுத்துப் பார்த்தான்.
என்ன சந்தேகமா?? இதுலயும் என்ன நம்பவில்லையா??? வாங்க பவித்ரன் நாளையிலிருந்து நீங்களே அலுவலகத்தையும் கவனித்துக் கொள்ளுங்கள் என்றான் ஆனந்த்.
ஜீவிதா, ஆனந்தின் பேச்சைக் கண்டு, பயந்தவள், அவனது கரத்தை இறுகப்படித்துக் கொண்டாள்.
பவித்ரன் மிகவும் தெளிவாக இருந்தான். அவனது உதட்டில் இருந்த கூறான சிரிப்புடன், யார்?? உங்களை சந்தேகப்பட்டது என்றான்.
அண்ணா, நீங்க பைலை வச்சிடுங்க, அவருக்கு பிடிக்கவில்லை என்றாள் ஜீவிதா.
திவ்யமாக காபியை அருந்தியவண்ணம், ம்ம்.. என்றவன், சுவாரஸ்யமான புத்தகத்தை படிப்பது போல், ஒவ்வொரு பக்கமாக படித்தான்.
ஆனந்த் ஜீவிதாவை முறைத்தான். பவி அண்ணா, அவர்... என இழுத்தாள் ஜீவிதா.
புத்திசாலிம்மா, மாப்ள பெரிய பிராஜெக்ட்டாத்தான் செய்யப் போறார். அதை நீதான் பாக்காம கையெழுத்து போட்டுட்ட என்றதில் ஒரு அழுத்தம் கொடுத்தவன், நானாவது பார்த்து பாராட்ட வேண்டாமா?? அதுதான் படிச்சேன், தப்பா மாப்பிள்ள?? என்றான் நிதானமாக பவித்ரன்.
அல் த பெஸ்ட் மாப்பிள்ள என ஆனந்த்திற்கு கைகொடுத்தான் பவித்ரன். ஆனந்தும் வேண்டா வெறுப்பாக கைநீட்டியவன், இது இனிமே ஜீவிதா ஆபிஸ் இல்ல, என்னோடது என்றான் அழுத்தமாக, அதை முன்னேற்றுவது என் கடமை என்றான் ஜீவிதாவிடம், அவள் ஆனந்தை பெருமையாகப் பார்த்தாள்.
பலியாவாளா?? பலிகொடுப்பாளா??
ஜீவிதா, எப்போதும் தன்னைப் பார்த்ததும் உருகுவாள், என்ன ஆயிற்று?? தொட்டதும் விழுந்துவிடுவாள் என நினைத்துதான் அவன் எந்த ஒரு இரண்டாம் திட்டமும் இல்லாமல் சென்றான்.
ஆனால் ஜீவிதாவிடம் தனது திட்டம் சொதப்பும் என அவன் கனவிலும் நினைக்கவில்லை.
இவளையெல்லாம் முன்னமே முடித்துவிட்டு, என் பின்னால் நாய்போல் சுற்றவிட்டிருக்க வேண்டும். துரையின் அலுவலகத்தை கைபற்றுவதில் கவனமாக இருந்து, சை!! இவளை விட்டவிடுடோமே!!
அலுவலகம் முழுதாக என் கைக்குள் வந்துவிட்டது. துரையையும் முடித்துவிட்டால், இனி ஜீவிதா, தான் சொன்ன படிதான் ஆடியாக வேண்டும், என நினைத்தான் ஆனந்த்.
ஆனால் ஜீவிதாவோ , என அவள் அறைந்த கன்னத்தை தொட்டுப்பார்த்தான், தோல்வியுடம் அவமானமும் சேர அவனது அடுத்த திட்டம் தயாரானது.
இரண்டு நாட்கள் ஆனந்த் ஜீவிதாவின் வீட்டிற்கும் வரவில்லை. மருத்துவ மனைக்கும் வரவில்லை.
பவித்ரனும், ஜீவிதாவும் மாறி மாறி அவசர சிகிச்சை அறையை காவல் காத்தனரே ஓழிய, துரையின் சிகிச்சை பற்றிய விவரங்கள் எதுவும் , மருத்துவர்கள் தெரிவிக்கவில்லை. பார்க்கவும் அனுமதிக்கவில்லை.
தொலைக்காட்சியில் பரபரப்பான அமைச்சரின் விபத்து செய்தி , சிறுது சிறிதாக தேய்ந்து, இப்போது காணாமல் போய்விட்டது.
ஜீவிதாவின் சிரிப்பு முதலில் மறைந்தது. இப்போது அழுகையும் கூட மறைந்துவிட்டது. சோகமாக யாரிடமும் பேசாமல், இறுக்கமாக அமர்ந்திருந்தாள். பவித்ரனுக்கு அவளை பார்க்க மிகவும் பாவமாக இருந்தது.
ஜீவிதா, தந்தையின் உடல் நலம், காதலனின் புறக்கணிப்பு என மனம் நொந்திருந்தாள்.
அப்போது ஆனந்த் ஒரு கோப்புடன், ஜீவிதாவை மருத்துவமனையில் காண வந்தான். ஜீவிதாவின் மனப்புண்ணிற்கு ஆனந்தை கண்டதும் சிறிய ஆறுதல் உண்டானது.
இதில் உங்கள் கையெழுத்து இருந்தால்தான், அடுத்த பிராஜெக்டை தொடங்க முடியும் என்றான் ஜீவிதாவிடம் ஆனந்த்.
நானா?? எனக்கு எதுவும் தெரியாதே என்றாள் ஜீவிதா.
உங்களைத்தான் அவர் வாரிசாக பதிவு செய்துள்ளார். எனவே அவர் கையெழுத்திடாத பட்சத்தில் நீங்கள் தான் போட முடியும் என கோப்பை நீட்டினான்.
எதற்காக என்னை மரியாதையாக கூப்பிடுகிறார் என மனதுக்குள் பொருமினாள்.
அவனிடமிர்ந்து கோப்பை வாங்கியவள், அவன் கொடுத்த பேனாவில் மடமடவென, அவன் காட்டிய இடத்தில் எல்லாம் கையெழுத்திட்டுவிட்டு நிமிர்ந்தாள்.
நன்றி மேடம் என்ற ஆனந்தோ, கோப்பை வாங்கிக்கொண்டு திரும்பி நடந்தான். ஜீவிதா மனம் நொந்தாள், மருத்துவர்கள் என்ன சொன்னார்கள் என்று கூட கேட்கவில்லை என நினைத்தவள், ஆனந்தின் புறக்கணிப்பை நினைத்து கண்ணீர்விட்டாள்.
பவித்ரனுக்கு ஜீவிதாவை அறையலாம் போல இருந்தது. தவறானவனை காதலித்துவிட்டு துடிக்கும் அவளை நினைத்து பாவமாகவும் இருந்தது.
நடந்த டிராமாவில், கோப்பை படித்துப் பார்காமலே கையெழுத்திட்டுவிட்டாளே!! என ஆனந்தை பிடிக்க எழுந்தான் பவித்ரன்.
ஆனால் ஆனந்தே திரும்ப உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தான்.
அவனைப் பார்த்ததும் அவள் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டாள். மேடம் போனா என்றான் அருகில் வந்து, அதை வாங்கிக்கொண்டு திரும்பியவனிடம் சாரி ஆனந்த் தெரியாம செஞ்சுட்டேன் . எனக்கு நீங்க இல்லாம, யாருமே இல்லாத மாதிரி தோணுது, பிளீஸ் என் பக்கத்தில் இருங்கள் என்றாள் பீறிட்ட அழுகையில்.
ஆனந்தோ திரும்பிப் பார்த்து, எட்ட நின்றே அவளது கண்ணீரைத் துடைத்தான். லேசாக கண்கலங்கினான்.
அப்பா... என்னா நடிப்புடா சாமி!!.. என பவித்ரன் நொந்தான். சை! இப்படி மயங்கிக் கிடப்பவளை எப்படி எழுப்புவது என பெருமுச்சுவிட்டான். இப்போது கோப்பைப் பற்றி கேட்டால், அவர்கள் காதலுக்கு ஆனந்த், என்னை வில்லனாக்கிவிடுவான் என நினைத்த பவித்ரன் விலகி நின்றான்.
அழாத ஜீவி, உனக்கு நான் அன்னைக்கு துணையா இருக்கத்தான் வந்தேன். ஆனால் நீ என்னையே சந்தேகப்பட்ட, அதனாலதான் விலகி இருக்கேன் . அதுக்கும் அழற , அழாத ஜீவி என தேன் தடவிய மொழிகளில் அவள் நடந்து கொண்டதுதான் தவறு. தனக்கு எந்த தப்பான எண்ணமுமே இல்லை என அவளை நம்ப வைத்தான்.
அதுக்காக, இப்படி தனியா விட்டுட்டுப் போயிருவீங்களா?? சாரி!! சாரி!! சாரி என்னை திருப்பி அடிங்க, ஆனா விட்டுட்டுப் போயிடாதீங்க! என அவனது சட்டை காலரைப் பிடித்து இழுத்தவள், அவனது நெஞ்சில் முகம் புதைத்து அழுதாள்.
பவித்ரன் ஜீவிதாவின் செய்கையைப் பார்த்து திகைத்து நின்றான்.
ஜீவிதாவை ஒரு கையால் அணைத்து அவளது தோள்களில் தன் கையை படறவிட்டவன், பின்னால் நின்றிருந்த பவித்ரனைப் பார்த்து சத்தமில்லாமல் சிரித்தான்.
டாக்டர் எதுவுமே சொல்லல, எனக்கு பயமா இருக்கு என ஜீவிதா தேம்பினாள்.
எனக்குத்தான் தெரியுமே என்றான் ஆனந்த்.
ஜீவிதா ஆனந்தை நிமிர்ந்து அதிர்ச்சியாகப் பார்த்தாள்.
ஆனந்த் நிதானமாக பேசினான். அவங்க எதுவும் நமக்கு சொல்லமாட்டாங்க, போலீஸ்டதான் தகவல் கொடுப்பாங்க, அதனால தான் புகாரை திரும்பப் பெற அன்னிக்கே சொன்னேன், நீ கேட்டாத் தான?? என தனது அடுத்த கத்தியை வீசினான்.
கத்தி சரியாக பவித்ரனை தாக்கியது. ஜீவிதா பவித்ரனிடம், அண்ணா, எனக்கு இப்பவே அப்பா எப்படி இருகார்னு தெரியணும், அவரை பாக்கணும், நீங்க டாக்டர்ட பேசுங்க, இல்லனா புகாரை இப்பவே திரும்ப வாங்குங்க என்றாள்.
சீஃப் மாலை வந்ததும் பேசுகிறேன் என ஒத்திப்போட்டான் பவித்ரன்.
என்னால் இப்பவே உங்கப்பா பற்றிய தகவல் சொல்ல முடியும். சொல்லவா?? என்றான் ஆனந்த்.
பிளீஸ் ஆனந்த் தெரிஞ்சா சொல்லுங்க என்றாள்.
பவித்ரனைப் பார்த்து கண்களால் சிரித்தவன், தனது செல்போனில் பதிவு செய்யப்பட்ட வீடியோவை ஓட்டினான்.
பவித்ரனும் ஜீவிதாவின் அருகில் வந்து அதைப் பார்த்தான். அது திரையில் வரும் முன் பவித்ரன் மனது படபடத்தது.
ஒரு வார்ட் பாயிடம் காசு கொடுத்து, துரையின் உடல் நலத்தை விசாரித்திருக்கிறான் ஆனந்த்.
அந்த வார்ட் பாய். முதல் இரண்டு நாட்கள் அமைச்சருக்கு நினைவே திரும்பவில்லை என்றும். இன்று காலை தான் நினைவு திரும்பியதாகவும், இருந்தாலும் வலி தெரியாமல் இருக்க மயக்க மருந்து கொடுத்திருப்பதாக கூறினான். வீடியோ முடிந்தது.
அப்பாடா!! என இருந்தது பவித்ரனுக்கு, அவன் பயந்தது போல் ஆனந்திற்கு எதுவும் தெரிந்திருக்கவில்லை.
போதுமா, உங்கப்பா கண்முழிச்சிட்டாரு, ஆபத்து ஒன்னுமில்லை. சந்தோசமா?? என்றான் ஆனந்த்.
ரொம்ப நன்றி ஆனந்த் என அவனது கைகளை எடுத்து நெற்றியில் அழுத்திக்கொண்டு கண்ணீர் விட்டாள் ஜீவிதா.
ஆனந்த் திரும்பவும் மெல்லியதாக பவித்ரனைப் பார்த்து சிரித்தான். பவித்ரனும் இப்போது திரும்பச் சிரித்தான், ஆனந்தைப்போல் ..அமைதியாக...ஆனால் விசமமாக..
அதைக் கண்ட ஆனந்தின் கண்கள் யோசனையானது.
வாங்க மாப்பிள்ள, டீ குடிச்சுட்டு போவோம், அதுதான் மாமா ஆபத்தான கட்டத்தை தாண்டிவிட்டாரே என மருத்துவ மனை உணவகத்திற்கு அழைத்தான்.
ஆனந்த் காபி அருந்திக் கொண்டிருந்த போது, டேபிளில் இருந்த கோப்பை பவித்ரன் எடுத்துப் பார்த்தான்.
என்ன சந்தேகமா?? இதுலயும் என்ன நம்பவில்லையா??? வாங்க பவித்ரன் நாளையிலிருந்து நீங்களே அலுவலகத்தையும் கவனித்துக் கொள்ளுங்கள் என்றான் ஆனந்த்.
ஜீவிதா, ஆனந்தின் பேச்சைக் கண்டு, பயந்தவள், அவனது கரத்தை இறுகப்படித்துக் கொண்டாள்.
பவித்ரன் மிகவும் தெளிவாக இருந்தான். அவனது உதட்டில் இருந்த கூறான சிரிப்புடன், யார்?? உங்களை சந்தேகப்பட்டது என்றான்.
அண்ணா, நீங்க பைலை வச்சிடுங்க, அவருக்கு பிடிக்கவில்லை என்றாள் ஜீவிதா.
திவ்யமாக காபியை அருந்தியவண்ணம், ம்ம்.. என்றவன், சுவாரஸ்யமான புத்தகத்தை படிப்பது போல், ஒவ்வொரு பக்கமாக படித்தான்.
ஆனந்த் ஜீவிதாவை முறைத்தான். பவி அண்ணா, அவர்... என இழுத்தாள் ஜீவிதா.
புத்திசாலிம்மா, மாப்ள பெரிய பிராஜெக்ட்டாத்தான் செய்யப் போறார். அதை நீதான் பாக்காம கையெழுத்து போட்டுட்ட என்றதில் ஒரு அழுத்தம் கொடுத்தவன், நானாவது பார்த்து பாராட்ட வேண்டாமா?? அதுதான் படிச்சேன், தப்பா மாப்பிள்ள?? என்றான் நிதானமாக பவித்ரன்.
அல் த பெஸ்ட் மாப்பிள்ள என ஆனந்த்திற்கு கைகொடுத்தான் பவித்ரன். ஆனந்தும் வேண்டா வெறுப்பாக கைநீட்டியவன், இது இனிமே ஜீவிதா ஆபிஸ் இல்ல, என்னோடது என்றான் அழுத்தமாக, அதை முன்னேற்றுவது என் கடமை என்றான் ஜீவிதாவிடம், அவள் ஆனந்தை பெருமையாகப் பார்த்தாள்.
பலியாவாளா?? பலிகொடுப்பாளா??
