susilabalakrishnan
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அதீதம்-19
விருப்பமும் இல்லாமல், வெறுப்பும் இல்லாமல் காதலும் இல்லாமல் ஓர் கல்யாணம். விநோதமாய்த் தோன்றியது இமயனுக்கு. அவனுக்குக் கவிநயாவைப் பிடிக்காது என்றும் சொல்ல முடியாது, பிடிக்கும் என்றும் சொல்ல முடியாது. தன் நண்பனின் தங்கை என்ற மனநிலையில் இருந்தவனுக்கு, அவள் திடீரெனத் தன் மனைவியாய் மாறி நிற்பாள் என அவன் கனவிலும் நினைத்ததில்லை தான். இப்போது இந்த வாழ்க்கையை எப்படி எதிர்கொள்வது எனத் தயக்கமாக இருந்தது. என்னதான் தாலி கட்டிவிட்டாலும் கூட, அவளை மனைவி என்ற நிலையில் நிறுத்திப் பார்க்க அவனால் சத்தியமாய் முடியவில்லை. குழப்பமாய் அங்கும் இங்கும் நடைபயின்று கொண்டிருந்தான் இமயன்.
திருமணம் முடிந்து, மண்டபத்திலிருந்து வீட்டிற்கு வந்துவிட்ட பிறகும் கூட, அவனால் உறுதியாய் ஓர் முடிவெடுக்க முடியவில்லை. இதென்ன சினிமா கதையா? பிடிக்காமல் திருமணம் செய்து பின் மனமொத்து வாழ்வதற்கு? சினிமாவில் பார்ப்பதற்கு இரசிக்கும் படி இருந்த அதே விஷயங்கள், நிஜமாய் அனுபவிக்கையில் வேறு மாதிரியாய் இருந்தது. மனதில் தன் ஆராவை சுமந்து கொண்டு, இன்னொரு பெண்ணுடன் வாழ்வதை விட, செத்துவிடுவது மேல் என்றே அவனுக்குத் தோன்றியது.
இதற்கு நடுவே, இமயனின் திடீர் திருமணத்தால், அவனுக்கு அடுத்தபடியாய் அதிர்ந்து போயிருந்தது அவனின் குடும்பத்தினர் தான். தன் மகனுக்கு எப்படியெல்லாமோ திருமணம் செய்ய வேண்டுமென நினைத்திருந்தவர்களுக்கு, நிஜமாகவே இது பேரிடி தான். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, மயில்ராவணன் ஒரு வார்த்தை கூட, இமயனின் பெற்றோர்களிடம் கேட்கவே இல்லை.
"நம்ம பெத்த புள்ளைக்குக் கல்யாணம் பண்ண, நம்மக்கிட்டேயே கேட்கலையே? இவங்க பணக்காரவுகளா இருந்துட்டு போவட்டும்! அதுக்காகக் கேட்காமல் எல்லாம் பண்ணிருவாகளா?" என்ற செல்லம்மாவின் புலம்பலை யாருமே கண்டுக்கொள்ளவில்லை.
இமயனின் பெற்றோர்களான அண்ணாமலைக்கும், தனலெட்சுமிக்கும் மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது.
"நாம பேசி ஒண்ணும் ஆகப் போறதில்லை அத்தே! கல்யாணம் முடிஞ்சு போச்சு! நமக்குப் பிடிக்குதோ இல்லையோ, அவதேன் நம்ம வீட்டு மருமக!" என நிதர்சனம் உணர்ந்து பேசினார் தனலெட்சுமி.
"அப்போ நம்ம வீட்டு மருமகளை நம்ம கூட்டிட்டுப் போறது தானே முறை? இவங்க பணத்துக்குப் பயந்து எம் பேரனை விட்டுக்கொடுக்க முடியாது!" எனச் செல்லம்மா சொல்லிவிட, குடும்பமாய்க் கிளம்பி மயில்ராவணன் வீட்டிற்கு வந்திருந்தனர்.
மயில்ராவணனோ, இமயன் குடும்பத்தினர், வந்திருக்கும் விஷயம் அறிந்தும், தெரியாதவர் போல, வேண்டுமென்றே அவர்களைக் காக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தார். சிலமணி நேரக் காத்திருப்பிற்குப் பின், வேறு வழியில்லாமல்,
"இமயன்! ரொம்ப நேரமா இங்கண வந்து உனக்காகக் காத்திருக்கோம் ராசா.! உன்னையும் மருமகளையும் அழைச்சுட்டுப் போகணும்ன்னு தான் வந்தோம்! எம்புட்டு நேரமா இங்கணையே உட்கார்ந்து கிடக்கிறது?" எனத் தன் மகனுக்கு அழைத்துக் கேட்டிருந்தார் அண்ணாமலை.
அதுவரை, அங்கும் இங்கும் நடந்து அறையை அளந்துக் கொண்டிருந்தவன், சட்டெனத் தன் நடையை நிறுத்திவிட்டு, அவசரமாய்க் கீழிறங்கி வந்தான்.
"இப்போ எதுக்கும்மா இங்கே வந்தீங்க? கொஞ்சம் எல்லாம் சரியானதும், நானே வர்ரேன்னு சொன்னேன் தானே?" எனக் கேட்டான் இமயன்.
"முறைன்னு ஒண்ணு இருக்குல்ல டா! நம்ம பக்கத்துச் சொந்தக்காரங்களுக்கெல்லாம், மருமகளை அறிமுகப்படுத்த வேண்டாமா? என்ன தான், திடீர்ன்னு கல்யாணம் நடந்துட்டாலும், அந்தப் பொண்ணுக்கான அங்கீகாரத்தை நாம தானே கொடுக்கணும்? அது மட்டுமில்லை, உன் தம்பி ராகவையும் வரச் சொல்லியிருக்கு. நீ முதலில் மருமகளைக் கூட்டிட்டு வீட்டுக்கு வா!" எனச் சொன்னார் செல்லம்மா.
இமயனுக்கோ இப்போது என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. என்னதான் தாலி கட்டியிருந்தாலும் கூட, கவிநயாவிடம் பேசுவதற்குக் கூட அவனுக்குத் தயக்கமாக இருந்தது.
"என்ன இமயன், யோசனை பண்ணிக்கிட்டே நிற்கிற? நான் வேணும்ன்னா உன் மாமனார்கிட்டே பேசட்டுமா?" என இமயனின் தந்தை கேட்ட அதே நேரம்,
"யோவ்! யாரைக் கேட்டு அவங்களை உள்ளே விட்ட?" எனப் பணியாளை அதட்டியபடியே உள்ளே வந்தார் மயில்ராவணவன். அவர் சொன்னது இமயனின் செவிகளில் தெள்ளத்தெளிவாகவே விழுந்தது. இமயனின் குடும்பத்தினர், சங்கடமாய் அவனைப் பார்க்க, அதே நேரம், உள்ளே வந்த மயில்ராவணன், எதுவுமே நடக்காதது போல், புன்னகையுடன் இமயனிடம் வந்தார்.
"வாங்க! வாங்க! எதுக்கு இப்படி நின்னுட்டு இருக்கீங்க? உட்காருங்க!" என அவர் இருக்கையைக் காட்டிய போதும், யாருமே அமரவில்லை.
"இருக்கட்டும் சார்! என்னதான் அவசரமாய்க் கல்யாணம் நடந்திருந்தாலும், பொண்ணு எங்க வீட்டில் இருக்கிறது தானே முறை? அதனால் தான், பொண்ணைக் கூட்டிட்டு போகலாம்ன்னு வந்திருக்கோம்!" எனத் தயக்கமாய்த் தனலெட்சுமி சொல்ல,
"அது எப்படி முடியும்? என் பொண்ணு எப்படி உங்க வீட்டுக்கு வர முடியும்? அவள் வசதியாகவே வாழ்ந்த பொண்ணு, அங்கேயெல்லாம் அவள் வர மாட்டாள். உங்க வீட்டில் என்ன இருக்குன்னு என் பொண்ணை அங்கே கூப்பிடுறீங்க? உன் வீட்டாளுங்க தான், புரியாமல் பேசுறாங்கன்னா, நீயும் அமைதியாய் நிற்கிற இமயன்? வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் நீ இருப்பேன்னு தான், என் பொண்ணை உனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சேன்.!" என அவர் சொல்ல, அதிர்வு தாங்கிய விழிகளுடன் நிமிர்ந்து பார்த்தான் இமயவரம்பன்.
"இங்கே பாருங்க! என் பொண்ணு எங்கேயும் வர மாட்டா! நீங்க இங்கிருந்து கிளம்புங்க!" என அவர் சொல்லியும் கிளம்பாமல், அப்படியே நிற்க,
"வேணும்ன்னா கவியை வரச் சொல்றேன். அவளுக்கு விருப்பம் இருந்தால் கூட்டிட்டு போங்க! என் வீட்டில் உள்ளங்கால் தரையில் படாமல் வளர்ந்த பொண்ணு, உங்க வீட்டுக்கு எப்படி வருவா?" என அவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்த போதே உள்ளே வந்தார் மயில்ராவணன் மனைவி ராதிகா.
"யாரு இந்தப் பட்டிக்காட்டுக் கூட்டத்தை உள்ளே விட்டது? எல்லாத்துக்கும் ஒரு தகுதி தராதரம் வேணாமா? எல்லாத்துக்கும் காரணம் நீங்க தான். உலகத்தில் மாப்பிள்ளையே இல்லாத மாதிரி, இவனைப் புடிச்சு என் பொண்ணு தலையில் கட்டி வச்சிட்டீங்க? என்கிட்டே ஒரு வார்த்தைக்குக் கூடக் கேட்கலை.. என்ன ஏதுன்னு விவரம் சொல்லியிருந்தால், நல்ல பணக்காரனாய் பார்த்து நான் சொல்லியிருப்பேன்.! இப்போவும் ஒண்ணும் கெட்டுப் போகலை. இவன் கட்டின தாலியைக் கழற்றி வச்சிட்டு வரச் சொல்லுங்க! நாம வேற கல்யாணம் பண்ணி வச்சிடலாம்.!" சர்வ சாதாரணமாய்ப் பேசினார் ராதிகா.
"கொஞ்சம் பேசாமலிரு ராதிகா! இது ஊரறிய நடந்த கல்யாணம். உன் இஷ்டத்திற்கெல்லாம் எதுவும் செய்ய முடியாது. கொஞ்சம் யோசிச்சு பாரு, நம்ம சாதியை விட்டு, வேற சாதிக்காரனை அவள் கல்யாணம் பண்ணியிருந்தால், கட்சிக்குள்ளே என் பேரு என்ன ஆகியிருக்கும்? இமயனுக்கு என்ன குறைச்சல்? அவன் நல்ல பையன் தான்.!" என அவர் மனைவியிடம் இரகசியமாய்ப் பேசியது இமயனின் செவிகளில், பட்டும் படாமல் விழுந்தது.
மனைவியை அமைதிபடுத்தியவர், இமயன் எதுவும் பேசாது யோசனையாய் நிற்பதைப் பார்த்துவிட்டு,
"கவிம்மா!" என மகளை அழைத்து அவனைத் திசை திருப்பியிருந்தார்.
"இமயன் வீட்டிலிருந்து உன்னை அழைச்சுட்டு போக வந்திருக்காங்க! நீ என்னம்மா சொல்ற?" வலிய வரவழைத்த புன்னகையுடன் அவர் கேட்க,
"நான் எங்கேயும் போறதாக இல்லை.!" என முகத்திலடித்தாற்போல் சொல்லிவிட்டு, அறைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டாள். கதவை அறைந்து சாற்றும் ஒலி மட்டும் சத்தமாய்க் கேட்டது.
"என் பொண்ணே எங்கேயும் வரலைன்னு சொல்லிட்டா! முதலில் இங்கிருந்து கிளம்புங்க!" ராதிகா மீண்டும் விரட்ட,
"கிளம்பிடுவாங்க மேம்! அதுக்கு முன்னாடி உங்க கிட்டே ஒண்ணு சொல்லணும்ன்னு நினைக்கிறேன். நான் ஒண்ணும் உங்க பொண்ணத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்ன்னு ஒற்றைக் காலில் நிற்கலை. உங்க வீட்டு மருமகனாகிற ஆசையும் எனக்கு இல்லை. உங்க அளவிற்கு எங்கக் கிட்டே பணம் இல்லை தான். அதுக்காக அவங்களை மரியாதை இல்லாமல் நடத்தறது சரி இல்லை. என்னைப் பெத்தவங்க என்னைப் பார்க்க வந்தாங்க. அவங்க நிற்கிறதே உங்களுக்குப் பிடிக்கலைன்னா, அவங்க பெத்த என்னை மட்டும் எப்படிப் பிடிக்கும்? என்னோடு மரியாதையையும், சுயத்தையும் தொலைச்சுட்டு வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் என்னால் இருக்க முடியாது. என்னைப் பெத்தவங்களுக்கு மரியாதை இல்லாத இடத்தில் என்னாலும் இருக்க முடியாது!" எனச் சொன்னவன், வாசல் நோக்கி நடக்க,
"இமயன்! நில்லு! நான் சொல்றதைக் கேளு!" எனத் தடுத்து நிறுத்தினார் மயில்ராவணன்.
"வேணாம் சார்! நாம தொழில் ரீதியான உறவோடவே நிறுத்திப்போம்! நான் உங்க கிட்டே கேட்டேனா சார்? உங்க பொண்ணை எனக்குக் கட்டி வைங்கன்னு கேட்டேனா? நீங்களா வந்தீங்க, என்னென்னவோ பேசுனீங்க.. கடைசியில், உங்களுக்காக, உங்களிடம் நான் பட்ட நன்றிக்கடனுக்காக நான் உங்க பொண்ணு கழுத்தில் தாலி கட்டினேன். எல்லாம் தெரிஞ்சும், என்னைச் சார்ந்தவங்களை அவமனப்படுத்தினால், என்னால் சும்மா பார்த்துட்டு இருக்க முடியாது சார்.! எனக்கு உங்க வீடு, இந்த ஆடம்பம் இதெல்லாம் ரொம்பப் புதுசா இருக்கு. இதெல்லாம் எனக்கு ஒத்துவராது சார். நான் என் வீட்டிலேயே இருந்துக்கிறேன்.!" எனத் தெளிவாகச் சொன்னான் அவன்.
"கல்யாணம் பண்ணிட்டு, என் பொண்ணைத் தனியா விட்டுட்டு போறேன்னு சொன்னால் என்ன அர்த்தம் இமயன்?!"
"ஐயோ சார்! உங்க பொண்ணு எங்கே தனியா இருக்காங்க? அதான் நீங்க, மேடம் எல்லாரும் இருக்கீங்களே? நாங்க தான் பட்டிக்காட்டுக் கூட்டம், உங்களுக்குச் செட் ஆகாது!" என நக்கலாய் சொல்ல, அவனை முறைத்துப் பார்த்தார் ராதிகா.
"இமயன்!" என மயில்ராவணன் விளிக்க,
"சார்.. எனக்குக் கொஞ்சம் டைம் வேணும்! கொஞ்ச நாளைக்கு, என்னைத் தனியா இருக்க விடுங்க!" எனச் சொன்னான் இமயன்.
"என்ன இமயன் இன்னும் சார்ன்னு கூப்பிடுற? பார்க்கிறவங்க என்ன நினைப்பாங்க?"
"பார்க்கிறவங்க என்ன நினைப்பாங்க அப்படிங்கிறதுக்காக என்னால் கூப்பிட முடியாது சார். எனக்கா தோணும் போது, நானே கூப்பிடுறேன்.!" எனச் சொல்லிவிட்டு, தன் பெற்றோர் மற்றும் தன் அப்பத்தாவான செல்லம்மாவுடன் அந்த வீட்டிலிருந்து வெளியேறியிருந்தான் இமயன்.
"நல்லவேளை ராசா.. பொசுக்குன்னு வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருக்கச் சம்மதம் சொல்லிருவியோன்னு பயந்துட்டேன். நம்ம முறைப்படி பொண்ணுதேன் நம்ம வீட்டுக்கு வரணும். நீ போய் வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருக்கிறதெல்லாம் நல்லாவா இருக்கும்?" எனப் பெருச்செறிந்தார் செல்லம்மா.
"அப்பத்தா.. வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருக்கிறது தப்புன்னு நான் சொல்ல மாட்டேன். அதெல்லாம் அந்தந்த தம்பதிகளின் விருப்பத்தையும், மனநிலையையும் பொருத்தது.!" எனப் பதில் தந்தான் இமயன்.
"அதெல்லாம் இருக்கட்டும்! பொண்ணைப் பெத்தவங்களே இம்புட்டு பேச்சு பேசுறாங்க? அந்தப் பொண்ணு நம்ம வீட்டுக்கு வரட்டும், நீயெல்லாம் அங்கே போகாதே சொல்லிப்புட்டேன்.!" என உறுதியாய் சொன்னார் செல்லம்மா.
"அப்பத்தா! உன் பேரன் நல்லா இருக்கணும்ன்னு நீ நினைத்தால், இந்த விஷயத்தில் தலையிடாதே.. நானே பார்த்துக்கிறேன். இது எங்கே போய் நிற்கப் போகுதுன்னு எனக்கே தெரியவில்லை.!" எனச் சொன்னவன் மகிழுந்தில் ஏறி அமர்ந்தான். நிஜமாகவே அவனுக்கு, இந்தத் திருமண விஷயத்தில் என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.
நண்பனின் தங்கையாய் பார்த்த பெண்ணுடன், திருமணத்தைக் காரணம் காட்டி வாழும் தைரியமும் அவனுக்கு இல்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவன் ஆராவின் மீதான காதல், இந்தத் திருமணத்திற்குச் சாதகமாய் யோசிப்பதற்குக் கூட, தடையாய் இடையில் வந்து நின்றது. இதுவரை இருந்திராத குழப்பமான மனநிலையில், வாகனத்தை வீடு நோக்கி செலுத்திக் கொண்டிருந்தான் இமயவரம்பன்.
********
கவிநயாவிற்கும், இமயனுக்கும் திருமணம் முடிந்து சில நாட்கள் கடந்திருந்தது. எதையோ ஒன்றைத் தொலைத்துவிட்டார் போல், தாடியுடன் அலைந்து கொண்டிருந்தான் இமயவரம்பன்.
தொலைந்து போனது ஏதோவொன்று அல்ல.. அவன் வாழ்க்கை என்பது அவனுக்கு மட்டும் தானே தெரியும். என்னதான் ஒருதலைக் காதலாக இருந்தாலும், அதை மீண்டும் பெறவோ, மீட்டெடடுக்கவோ வழியில்லை என்ற நிதர்சனம் உரைத்த பின், அவன் மனம் இயல்புக்குத் திரும்ப மறுத்தது. இது போதாதென்று, இமயன் மட்டுமல்ல, கவிநயாவும் கூட, இந்த உறவை நீட்டிக்க விரும்பவில்லை.
'தன் தந்தையின் கௌரவத்தைக் காப்பாற்ற நடந்த கல்யாணம். மற்றபடி இமயனுடன் சேர்ந்து வாழ வேண்டிய கட்டாயமும் அவசியமும் எனக்கில்லை!' என்பது தான் அவளது எண்ணமாக இருந்தது.
மயில்ராவணன் கூட, மகளிடம் பேசிப் பார்த்தார்.
"கவிம்மா! இப்படியே இருந்தால் என்ன அர்த்தம்? இமயனை வரச் சொல்றேன். என்னன்னு பேசி பார்ப்போம்.!" எனக் கேட்டார்.
ஒருவேளை இவர்கள் பிரிந்திருக்கும் செய்தியறிந்து, யாரேனும், ஏதேனும் பேசிவிட்டால், தன் மரியாதை போய்விடுமே என்ற கவலை அவருக்கு.
"உங்களுக்கு உங்க கௌரவம் தானேப்பா முக்கியம்? அதைக் காப்பாத்தியாச்சுல்ல? உங்க வேண்டியது நடந்துடுச்சு தானே? அதோட விட்டுடுங்க! நான் இப்படித்தான் இருக்கணும்ன்னு என்னைக் கட்டாயப் படுத்தாதீங்க! தீபக் என்னை வேணாம்ன்னு சொல்லிட்டு ஓடிப் போய்ட்டான் தான். இமயன் என் கழுத்தில் தாலி கட்டிட்டார் தான். ஆனாலும், நான் தீபக்கை தான் லவ் பண்ணுறேன்.! இதையும் மீறி, என்னை இமயனோட வாழச் சொன்னீங்க.. அன்னைக்குத் தான் நீங்க என்னை உயிரோட பார்க்கிறது கடைசியாய் இருக்கும்!" கோபமாய் எச்சரித்தவள், அறைக்குள் சென்று கதவடைத்துக் கொண்டாள்.
இமயனும் கூட, மயில்ராவணன் உடனான சந்திப்பை அலுவலக விஷயங்களோடு நிறுத்திக் கொண்டான். அதோடு கூட, தன் உயிர் நண்பனான அர்ஜுனை எதிர்க்கொள்வதற்கும், அவனுக்குத் தயக்கமாக இருந்தது.
"கவி தீபக்கை லவ் பண்ணுறாள்ன்னு தெரிஞ்சும், எப்படிடா இந்தக் கல்யாணத்திற்குச் சம்மதிச்ச?!"
என அர்ஜுன் கேட்டால் இமயனிடம் பதில் இல்லை தான். அந்தத் தயக்கத்திலேயே அர்ஜுனை சந்திப்பதையும், அவனிடம் பேசுவதையும் தொடர்ந்து தவிர்த்துக் கொண்டே இருந்தான். அர்ஜுனிடம், மயில்ராவணன் காலில் விழுந்த கதையெல்லாம் சொல்ல முடியுமா? அது மரியாதையாகவும் இருக்காது. அதே நேரம், வெகு நாட்களுக்கு, அர்ஜுனிடம் அவனால் மறைக்கவும் முடியாது என்பதே நிதர்சனம்.
இமயன் மனதிற்குள் எதையோ யோசித்தபடி நடந்து கொண்டிருந்தான்.
மாலை நேரத் தென்றல் காற்று கூட, அவன் மனதின் வெம்மையைத் தணிக்கவில்லை. தோட்டத்தில் மலந்து சிரித்துக் கொண்டிருந்த மலர்களைக் கூட அவன் மனம் இரசிக்கவில்லை. மாறாக, ஆருத்ராவை நினைவுபடுத்தி அவனை இன்னும் கொஞ்சம் வதைத்தது. தன் வாழ்க்கை செல்லும் திசையைப் பார்த்து, தன் காதலைச் சொல்லாமல் பெரிய தவறு செய்துவிட்டதாகவே கருதினான் இமயவரம்பன்.
சுற்றத்தைக் கவனிக்காமல், கால் போன போக்கில், அவன் நடந்து கொண்டிருக்க, அவன் தோளில் அழுத்தமாய் ஒரு கரம் பதிந்தது. இமயன் நடப்பிற்கு வந்து திரும்பிப் பார்க்க, இமயனின் அன்னை தனலெட்சுமி தான் நின்றிருந்தார்.
"என்னத்துக்கு இம்புட்டு வேதனை? அந்தப் பிள்ளை கழுத்தில் தாலி கட்டின நாள் முதற்கொண்டு, என்னத்தையோ பறிக்கொடுத்தவன் போலத்தான் அலையுற! வேணாம்ன்னு இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்தியிருக்கலாமே டா? கல்யாணம் பண்ணியும் ஆளுக்கொரு பக்கமா நிற்கிறதைப் பார்க்க வேதனையா இருக்கு! பெத்தவளா என் மனசு அடிச்சுக்கிது. எம்புட்டுப் பணம் இருந்து என்ன செய்ய? நிம்மதி இல்லையே ராசா?" எனக் கேட்டவரின் கண்களில் நீர் தேங்கியிருந்தது. மகனின் வாழ்க்கையை நினைத்து, வேதனையில் அவர் நெஞ்சம் விம்மி தவித்தது.
"உன் மாமனார், எம்புட்டு பேசினாலும் பரவாயில்லை. நான் போய் மருமகள்கிட்டே பேசிப் பார்க்கிறேன்! எம்புட்டு நாளைக்கு, இப்படியே தனியா நிற்கப் போறீங்க? எதிர்பாராமல் நடந்த கல்யாணம்தேன்.அதுக்குன்னு அடுத்தது என்னன்னு யோசிக்காமல், இப்படியே இருக்கப் போறீங்களா? என்ன ஏதுன்னு பேசினால் தானே பிரச்சனை தீரும்! இங்கே பாரு இமயன்.. நீ வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருந்தாலும் பரவாயில்லை, உன் பொண்டாட்டி கூடத்தேன் இருக்கணும். உங்க அப்பத்தாதேன், சத்தம் போடுவாங்க! நான் அவங்கக்கிட்டே பேசுறேன்.!" எனத் தனலெட்சுமி சொல்லிக் கொண்டிருந்த அதே நேரம், அந்த இடத்திற்கு அர்ஜுன் வந்து சேர்ந்திருந்தான்.
என்ன தான் அர்ஜுனைப் பார்த்து இமயன் அதிர்ந்தாலும் கூட, இப்படி அர்ஜுன் வந்து நிற்பான் என அவன் ஏற்கனவே யூகித்திருந்தான். ஏனென்றால், அர்ஜுனைப் பற்றி அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.
"இப்படியே என்னை அவாய்ட் பண்ணிடலாம்ன்னு நினைச்சியா மச்சான்?" என அர்ஜுன் கேட்க, பதில் சொல்லாமல் அமைதியாய் நின்றான் இமயன்.
"அப்படி இல்லை டா! அது வந்து..!" என இமயன் தயக்கமாய்ச் சொல்ல வர,
"நீ ஒண்ணும் பேச வேண்டாம்.! நீ கவியைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டது எனக்கு அதிர்ச்சி தான். அதற்காக நான் உன்னைப் புரிஞ்சுக்க மாட்டேன்னு நீ எப்படிடா நினைச்ச? இதை நீ விருப்பப்பட்டுச் செஞ்சுருக்க மாட்டேன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்.!" என அர்ஜுன் சொல்லிக் கொண்டிருக்க,
"நீயாவது இவன் காதில் விழுற மாதிரி சொல்லு அர்ஜுன். ரெண்டுபேரும் ஆளுக்கு ஒருபக்கமாய் நிற்கிறாங்க! இது எங்கே போய் முடியும்ன்னு ஒண்ணும் தெரியலை!" எனச் சொல்லிவிட்டு, தனிமைக் கொடுத்து நகர்ந்திருந்தார் தனலெட்சுமி.
"உனக்கு எத்தனை தடவை டா கால் பண்ணுறது? இடையில் பிஸ்னஸ் விஷயமா நான் போக வேண்டிய கட்டாயம். இல்லைன்னு மட்டும் வை.. கல்யாணத்திற்கு மறுநாளே இந்தப் பிரச்சனையெல்லாம் முடிச்சு வச்சிருப்பேன்.!" என அர்ஜுன் சொல்ல, புரியாமல் அர்ஜுனைப் பார்த்தான் இமயன்.
"என்ன சொல்ற அர்ஜுன்?" புரியாமல் இமயன் வினவ,
"ஏன்டா இத்தனை வருஷமா அந்த ஆளு கூட இருக்க.. அவரைப் பற்றித் தெரிஞ்சு வச்சிருக்க வேண்டாம்.? அவர் கல்யாணத்திற்குக் கேட்கும் போது, நீ சம்மதிச்சுருக்கக் கூடாது டா!" அழுத்தம் திருத்தமாய்ச் சொன்னான் அர்ஜுன்.
"வயசில் பெரிய மனுஷன், நான் இந்த நிலையில் இருக்கேன்னா அதுக்கு அவர் தான் காரணம். அப்படிப்பட்ட மனுஷன், எல்லாத்துக்கும் மேலே இந்த மாநிலத்தோட முதலமைச்சர், என் காலில் விழுந்து கேட்கும் போது, என்னால் எப்படி வேணாம்ன்னு சொல்ல முடியும்?" எனப் பதில் கேள்வி கேட்டான் இமயன்.
"அஃபீஷியல் வேற.. பர்ஸ்னல் வேறடா! உனக்கு நான் எப்படிச் சொல்லி புரிய வைக்கிறது?" என்றவன்,
"நீ நிஜமாகவே என் தங்கச்சியைப் பிடிச்சுப் போய்த் தான் அவளைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கச் சம்மதிச்சியா?" எனக் கேட்டான்.
"இல்லை!" என வேகமாக இமயனிடமிருந்து பதில் வந்தது.
"இதிலிருந்தே புரியலையா? அந்தாளு உன்னை எமோஷ்னலா ப்ளாக்மெய்ல் பண்ணி சம்மதிக்க வச்சிருக்காரு!"
"தீபக் ஓடிப் போய்ட்டான்னா அவர் என்ன செய்வார் பாவம்?!" எனப் புரியாமல் கேட்டான் இமயன்.
"உன்னை நாளுக்கு நாள் முட்டாளாக்கிட்டு இருக்காரு டா!" என்றவன் தன் அலைபேசியை எடுத்து, அதிலிருந்த புகைப்படம் ஒன்றை இமயனிடம் காட்டினான்.
"இதை எதுக்கு என்கிட்ட காட்டுற அர்ஜுன்?"
"இதில் இருக்கிறது யாரு.. நல்லா பார்த்துச் சொல்லு?" என அர்ஜுன் கேட்க,
"மயில்ராவணன் சார் தான்! ஏதோ நிதி ஒதுக்கீடு சம்மந்தமா மத்திய அமைச்சரை மீட் செய்யப் போயிருந்தார். இந்த மீட்டிங் ஏற்கனவே ப்ளான் பண்ணினது தான்.!" என இமயன் சொல்ல,
"அவர் அதுக்காக மட்டும் போகலை டா! மத்திய நிதியமைச்சரோட பையனுக்கும், கவிநயாவிற்கும் கல்யாணம் பேசப் போயிருந்தார். ஆனால் அந்த மினிஸ்டர் சம்மதிக்கலை. அதனால் தான் வேற வழியில்லாமல், உன்னை மாப்பிள்ளையாய் உட்கார வச்சிருக்கார்." என அர்ஜுன் சொன்னதை இமயனால் நம்ப முடியவில்லை. நம்பாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை.
"அப்போ தீபக்?" அவசரமாய் இமயன் கேட்க,
"தீபக் இருக்கான்!" என்ற அர்ஜுனின் பதிலைக் கேட்டு அதிர்ந்து தான் போனான் இமயவரம்பன்.
"என்னடா சொல்ற?"
"இங்கே பாரு மச்சான்! நீ எங்க அப்பாக்கிட்டே வேலை செய்ற.. நீ செய்ற வேலைக்கு அவர் சம்பளம் கொடுக்கிறார் அவ்வளவு தான். நீ கஷ்டப்பட்ட நேரத்தில் அவர் உனக்கு வேலைக் கொடுத்துட்டாருங்கிறதுக்காக அவர் ஒண்ணும் கடவுள் இல்லை புரியுதா? அந்தாளு காலில் விழுந்தாருன்னு நீ கல்யாணத்திற்குச் சம்மதிச்சதெல்லாம் சுத்த முட்டாள்தனம். உன்னையும் குறை சொல்ல முடியாது. உன்னை அந்தாளு எமோஷ்னலா லாக் பண்ணிருப்பார். இந்தக் கல்யாணத்தை எடுத்து நடத்தறேன்னு சொல்லும் போதே, நான் சுதாரிச்சுருக்கணும். நான் தான் அவரைப் பற்றித் தெரிஞ்சும், கொஞ்சம் அசால்ட்டா இருந்துட்டேன்.!" எனத் தன்னையே நொந்து கொண்டான் அர்ஜுன்.
"அர்ஜுன்! விடு டா! இனிமே என்ன பண்ண முடியும்? தீபக் எங்கே இருக்கான்னு உனக்குத் தெரியுமா? எங்கே ஓடிப் போனான் அந்தப் பயந்தாங்கொள்ளி?" என இமயன் கேட்க,
"டேய்.. இன்னுமா உனக்குப் புரியலை! இது எல்லாமே அந்த ஆளோட ப்ளான் டா. தீபக்கை தூக்கிட்டு, மத்திய அமைச்சரோட பையனுக்குக் கவியைக் கட்டி வைக்கிறது தான் அவர் திட்டம். அது தடைபட்டு போகவும், உன்னைப் பலிகடாவா மாத்திட்டாரு. அதுக்குக் காரணம் சாதி! தீபக் எங்கேயும் ஓடிப் போகலை. அவனைக் கடத்தி வச்சிருந்ததே தமிழ்நாட்டோட முதலமைச்சர் தி க்ரேட் மயில்ராவணன் தான். அன்னைக்கு நான் தீபக்கை தேடிப் போனப்போவே அவனை யாரோ கடத்திட்டு போன விஷயம் மட்டும் தெரிஞ்சுச்சு. மத்த விஷயமெல்லாம், அந்தாளு பையன்ங்கிற இன்ஃபுளுயன்ஸை வச்சு நான் கண்டுபிடிச்சது.!" என அவன் சொல்ல, இமயனிடம் ஸ்தம்பித்த நிலை.
அர்ஜுன் சொல்வதைக் கூட, முழுதாய் நம்புவதா? இல்லையா.? எனத் தெரியவில்லை. காரணம் அந்த அளவிற்கு, மயில்ராவணனை அதிகமாய் நம்பியிருந்தான் இமயன். அதே நேரம், அர்ஜுன் தன்னிடம் பொய் சொல்ல மாட்டான் என்பதும், அவனுக்குத் தெரியும்.
கவியின் திருமணப் பேச்சு துவங்கியதிலிருந்தே நடந்தவற்றையெல்லாம் மீண்டும், மீண்டும் தனக்குள் ஓட்டிப் பார்த்தான். முதலில் திருமணத்திற்கு மறுத்து, பின் சம்மதித்து, பின் தீபக் வீட்டினரை அழைத்துப் பேசி, கடைசியாய் அவர் தன் காலில் விழுந்தது வரை நிதானமாய் யோசித்துப் பார்த்தான். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எல்லாம் பிடிபடுவது போல் தோன்றியது.
முக்கியமாய், தீபக் திருமணத்தை வேண்டாமெனச் சொல்லிவிட்டு ஓடிப் போனதாய் தகவல் பரவிய நேரம், தீபக்கின் குடும்பத்தினர் மண்டபத்தில் தான் இருந்தனர். ஆனால், அவர்கள் கண்ணீரோடு நின்றிருந்தார்களே ஒழிய, ஒற்றை வார்த்தை மறுப்பு தெரிவிக்கவில்லை. அதோடு, மயில்ராவணனும் அவர்களிடம் தீபக்கைப் பற்றி விசாரிக்கவே இல்லை. மயில்ராவணன் அப்படிச் சாதாரணமாய் விட்டுவிடுகிற ஆளும் கிடையாது. அதைவிட மிக முக்கியமாய், அந்த மத்திய அமைச்சருடனான சந்திப்பை அவசரப்படுத்தி, முன்பே சந்திப்பதற்காக யார் யாரையோ பிடித்து முன் அனுமதி பெற்றதையும் அவன் யோசித்துப் பார்க்கையில், அவர் பேசியதற்கும், நடந்து கொண்டதற்கும் இடையேயான முரண் அவனுக்குத் தெளிவாய்ப் புலப்பட்டது. தீபக்கை தேடுவதற்காக அர்ஜுனை அனுப்பியதும் கூட, அவர் திட்டத்தின் ஒரு பகுதி தான் என்பதும் இமயனுக்குப் புரிந்தது.
உண்மையெல்லாம் உணர்ந்து ஓரளவு தெளிவாகி நின்றவனின் கண்கள், கோபத்தின் அதீதத்தில் சிவந்தது. தன் மனதிலிருந்த காதலை உயிரோடு புதைத்து, வாழ்க்கையையே தொலைத்து நடைபிணமாகி நிற்கிறானே.. அந்த வலியும் வேதனையும் கோபமாய் உருமாறி அவர் மீதிருந்த நன்மதிப்பையும், நம்பிக்கையையும் கொன்று தின்று அசுர வேகத்தில் வெறுப்பாய் வளர்ந்து நின்றது.
அர்ஜுனுக்குத் தன் நண்பனின் மனநிலை புரிந்தது. அவனின் மனதிற்குள் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் போராட்டமும் புரிந்தது. ஆதரவாய் நண்பனின் தோளில் கரம் பதித்தான் அர்ஜுன்.
"அர்ஜுன்! எனக்கு விவாகரத்து வேணும்!" எனச் சொன்னவன்,
"நான் அவர் மேல் வச்சிருந்த நம்பிக்கையையும், விசுவாசத்தையும் பகடையாய் வச்சு விளையாடிட்டார்.. இனிமே என்னோட விளையாட்டைப் பார்ப்பார்!"
எனக் கண்களில் தெரிந்த அதீத பளபளப்போடு சொன்னவன், தன் நண்பனின் கரத்தோடு கரம் கோர்த்துக் கொண்டான்.
"போர் என்பது..
ஆயுதம் ஏந்திய அரசியல்..!
அரசியல் என்பது..
ஆயுதம் ஏந்தாத போர்..!
(மா சே துங்)
அன்பாகும்..?
விருப்பமும் இல்லாமல், வெறுப்பும் இல்லாமல் காதலும் இல்லாமல் ஓர் கல்யாணம். விநோதமாய்த் தோன்றியது இமயனுக்கு. அவனுக்குக் கவிநயாவைப் பிடிக்காது என்றும் சொல்ல முடியாது, பிடிக்கும் என்றும் சொல்ல முடியாது. தன் நண்பனின் தங்கை என்ற மனநிலையில் இருந்தவனுக்கு, அவள் திடீரெனத் தன் மனைவியாய் மாறி நிற்பாள் என அவன் கனவிலும் நினைத்ததில்லை தான். இப்போது இந்த வாழ்க்கையை எப்படி எதிர்கொள்வது எனத் தயக்கமாக இருந்தது. என்னதான் தாலி கட்டிவிட்டாலும் கூட, அவளை மனைவி என்ற நிலையில் நிறுத்திப் பார்க்க அவனால் சத்தியமாய் முடியவில்லை. குழப்பமாய் அங்கும் இங்கும் நடைபயின்று கொண்டிருந்தான் இமயன்.
திருமணம் முடிந்து, மண்டபத்திலிருந்து வீட்டிற்கு வந்துவிட்ட பிறகும் கூட, அவனால் உறுதியாய் ஓர் முடிவெடுக்க முடியவில்லை. இதென்ன சினிமா கதையா? பிடிக்காமல் திருமணம் செய்து பின் மனமொத்து வாழ்வதற்கு? சினிமாவில் பார்ப்பதற்கு இரசிக்கும் படி இருந்த அதே விஷயங்கள், நிஜமாய் அனுபவிக்கையில் வேறு மாதிரியாய் இருந்தது. மனதில் தன் ஆராவை சுமந்து கொண்டு, இன்னொரு பெண்ணுடன் வாழ்வதை விட, செத்துவிடுவது மேல் என்றே அவனுக்குத் தோன்றியது.
இதற்கு நடுவே, இமயனின் திடீர் திருமணத்தால், அவனுக்கு அடுத்தபடியாய் அதிர்ந்து போயிருந்தது அவனின் குடும்பத்தினர் தான். தன் மகனுக்கு எப்படியெல்லாமோ திருமணம் செய்ய வேண்டுமென நினைத்திருந்தவர்களுக்கு, நிஜமாகவே இது பேரிடி தான். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, மயில்ராவணன் ஒரு வார்த்தை கூட, இமயனின் பெற்றோர்களிடம் கேட்கவே இல்லை.
"நம்ம பெத்த புள்ளைக்குக் கல்யாணம் பண்ண, நம்மக்கிட்டேயே கேட்கலையே? இவங்க பணக்காரவுகளா இருந்துட்டு போவட்டும்! அதுக்காகக் கேட்காமல் எல்லாம் பண்ணிருவாகளா?" என்ற செல்லம்மாவின் புலம்பலை யாருமே கண்டுக்கொள்ளவில்லை.
இமயனின் பெற்றோர்களான அண்ணாமலைக்கும், தனலெட்சுமிக்கும் மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது.
"நாம பேசி ஒண்ணும் ஆகப் போறதில்லை அத்தே! கல்யாணம் முடிஞ்சு போச்சு! நமக்குப் பிடிக்குதோ இல்லையோ, அவதேன் நம்ம வீட்டு மருமக!" என நிதர்சனம் உணர்ந்து பேசினார் தனலெட்சுமி.
"அப்போ நம்ம வீட்டு மருமகளை நம்ம கூட்டிட்டுப் போறது தானே முறை? இவங்க பணத்துக்குப் பயந்து எம் பேரனை விட்டுக்கொடுக்க முடியாது!" எனச் செல்லம்மா சொல்லிவிட, குடும்பமாய்க் கிளம்பி மயில்ராவணன் வீட்டிற்கு வந்திருந்தனர்.
மயில்ராவணனோ, இமயன் குடும்பத்தினர், வந்திருக்கும் விஷயம் அறிந்தும், தெரியாதவர் போல, வேண்டுமென்றே அவர்களைக் காக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தார். சிலமணி நேரக் காத்திருப்பிற்குப் பின், வேறு வழியில்லாமல்,
"இமயன்! ரொம்ப நேரமா இங்கண வந்து உனக்காகக் காத்திருக்கோம் ராசா.! உன்னையும் மருமகளையும் அழைச்சுட்டுப் போகணும்ன்னு தான் வந்தோம்! எம்புட்டு நேரமா இங்கணையே உட்கார்ந்து கிடக்கிறது?" எனத் தன் மகனுக்கு அழைத்துக் கேட்டிருந்தார் அண்ணாமலை.
அதுவரை, அங்கும் இங்கும் நடந்து அறையை அளந்துக் கொண்டிருந்தவன், சட்டெனத் தன் நடையை நிறுத்திவிட்டு, அவசரமாய்க் கீழிறங்கி வந்தான்.
"இப்போ எதுக்கும்மா இங்கே வந்தீங்க? கொஞ்சம் எல்லாம் சரியானதும், நானே வர்ரேன்னு சொன்னேன் தானே?" எனக் கேட்டான் இமயன்.
"முறைன்னு ஒண்ணு இருக்குல்ல டா! நம்ம பக்கத்துச் சொந்தக்காரங்களுக்கெல்லாம், மருமகளை அறிமுகப்படுத்த வேண்டாமா? என்ன தான், திடீர்ன்னு கல்யாணம் நடந்துட்டாலும், அந்தப் பொண்ணுக்கான அங்கீகாரத்தை நாம தானே கொடுக்கணும்? அது மட்டுமில்லை, உன் தம்பி ராகவையும் வரச் சொல்லியிருக்கு. நீ முதலில் மருமகளைக் கூட்டிட்டு வீட்டுக்கு வா!" எனச் சொன்னார் செல்லம்மா.
இமயனுக்கோ இப்போது என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. என்னதான் தாலி கட்டியிருந்தாலும் கூட, கவிநயாவிடம் பேசுவதற்குக் கூட அவனுக்குத் தயக்கமாக இருந்தது.
"என்ன இமயன், யோசனை பண்ணிக்கிட்டே நிற்கிற? நான் வேணும்ன்னா உன் மாமனார்கிட்டே பேசட்டுமா?" என இமயனின் தந்தை கேட்ட அதே நேரம்,
"யோவ்! யாரைக் கேட்டு அவங்களை உள்ளே விட்ட?" எனப் பணியாளை அதட்டியபடியே உள்ளே வந்தார் மயில்ராவணவன். அவர் சொன்னது இமயனின் செவிகளில் தெள்ளத்தெளிவாகவே விழுந்தது. இமயனின் குடும்பத்தினர், சங்கடமாய் அவனைப் பார்க்க, அதே நேரம், உள்ளே வந்த மயில்ராவணன், எதுவுமே நடக்காதது போல், புன்னகையுடன் இமயனிடம் வந்தார்.
"வாங்க! வாங்க! எதுக்கு இப்படி நின்னுட்டு இருக்கீங்க? உட்காருங்க!" என அவர் இருக்கையைக் காட்டிய போதும், யாருமே அமரவில்லை.
"இருக்கட்டும் சார்! என்னதான் அவசரமாய்க் கல்யாணம் நடந்திருந்தாலும், பொண்ணு எங்க வீட்டில் இருக்கிறது தானே முறை? அதனால் தான், பொண்ணைக் கூட்டிட்டு போகலாம்ன்னு வந்திருக்கோம்!" எனத் தயக்கமாய்த் தனலெட்சுமி சொல்ல,
"அது எப்படி முடியும்? என் பொண்ணு எப்படி உங்க வீட்டுக்கு வர முடியும்? அவள் வசதியாகவே வாழ்ந்த பொண்ணு, அங்கேயெல்லாம் அவள் வர மாட்டாள். உங்க வீட்டில் என்ன இருக்குன்னு என் பொண்ணை அங்கே கூப்பிடுறீங்க? உன் வீட்டாளுங்க தான், புரியாமல் பேசுறாங்கன்னா, நீயும் அமைதியாய் நிற்கிற இமயன்? வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் நீ இருப்பேன்னு தான், என் பொண்ணை உனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சேன்.!" என அவர் சொல்ல, அதிர்வு தாங்கிய விழிகளுடன் நிமிர்ந்து பார்த்தான் இமயவரம்பன்.
"இங்கே பாருங்க! என் பொண்ணு எங்கேயும் வர மாட்டா! நீங்க இங்கிருந்து கிளம்புங்க!" என அவர் சொல்லியும் கிளம்பாமல், அப்படியே நிற்க,
"வேணும்ன்னா கவியை வரச் சொல்றேன். அவளுக்கு விருப்பம் இருந்தால் கூட்டிட்டு போங்க! என் வீட்டில் உள்ளங்கால் தரையில் படாமல் வளர்ந்த பொண்ணு, உங்க வீட்டுக்கு எப்படி வருவா?" என அவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்த போதே உள்ளே வந்தார் மயில்ராவணன் மனைவி ராதிகா.
"யாரு இந்தப் பட்டிக்காட்டுக் கூட்டத்தை உள்ளே விட்டது? எல்லாத்துக்கும் ஒரு தகுதி தராதரம் வேணாமா? எல்லாத்துக்கும் காரணம் நீங்க தான். உலகத்தில் மாப்பிள்ளையே இல்லாத மாதிரி, இவனைப் புடிச்சு என் பொண்ணு தலையில் கட்டி வச்சிட்டீங்க? என்கிட்டே ஒரு வார்த்தைக்குக் கூடக் கேட்கலை.. என்ன ஏதுன்னு விவரம் சொல்லியிருந்தால், நல்ல பணக்காரனாய் பார்த்து நான் சொல்லியிருப்பேன்.! இப்போவும் ஒண்ணும் கெட்டுப் போகலை. இவன் கட்டின தாலியைக் கழற்றி வச்சிட்டு வரச் சொல்லுங்க! நாம வேற கல்யாணம் பண்ணி வச்சிடலாம்.!" சர்வ சாதாரணமாய்ப் பேசினார் ராதிகா.
"கொஞ்சம் பேசாமலிரு ராதிகா! இது ஊரறிய நடந்த கல்யாணம். உன் இஷ்டத்திற்கெல்லாம் எதுவும் செய்ய முடியாது. கொஞ்சம் யோசிச்சு பாரு, நம்ம சாதியை விட்டு, வேற சாதிக்காரனை அவள் கல்யாணம் பண்ணியிருந்தால், கட்சிக்குள்ளே என் பேரு என்ன ஆகியிருக்கும்? இமயனுக்கு என்ன குறைச்சல்? அவன் நல்ல பையன் தான்.!" என அவர் மனைவியிடம் இரகசியமாய்ப் பேசியது இமயனின் செவிகளில், பட்டும் படாமல் விழுந்தது.
மனைவியை அமைதிபடுத்தியவர், இமயன் எதுவும் பேசாது யோசனையாய் நிற்பதைப் பார்த்துவிட்டு,
"கவிம்மா!" என மகளை அழைத்து அவனைத் திசை திருப்பியிருந்தார்.
"இமயன் வீட்டிலிருந்து உன்னை அழைச்சுட்டு போக வந்திருக்காங்க! நீ என்னம்மா சொல்ற?" வலிய வரவழைத்த புன்னகையுடன் அவர் கேட்க,
"நான் எங்கேயும் போறதாக இல்லை.!" என முகத்திலடித்தாற்போல் சொல்லிவிட்டு, அறைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டாள். கதவை அறைந்து சாற்றும் ஒலி மட்டும் சத்தமாய்க் கேட்டது.
"என் பொண்ணே எங்கேயும் வரலைன்னு சொல்லிட்டா! முதலில் இங்கிருந்து கிளம்புங்க!" ராதிகா மீண்டும் விரட்ட,
"கிளம்பிடுவாங்க மேம்! அதுக்கு முன்னாடி உங்க கிட்டே ஒண்ணு சொல்லணும்ன்னு நினைக்கிறேன். நான் ஒண்ணும் உங்க பொண்ணத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்ன்னு ஒற்றைக் காலில் நிற்கலை. உங்க வீட்டு மருமகனாகிற ஆசையும் எனக்கு இல்லை. உங்க அளவிற்கு எங்கக் கிட்டே பணம் இல்லை தான். அதுக்காக அவங்களை மரியாதை இல்லாமல் நடத்தறது சரி இல்லை. என்னைப் பெத்தவங்க என்னைப் பார்க்க வந்தாங்க. அவங்க நிற்கிறதே உங்களுக்குப் பிடிக்கலைன்னா, அவங்க பெத்த என்னை மட்டும் எப்படிப் பிடிக்கும்? என்னோடு மரியாதையையும், சுயத்தையும் தொலைச்சுட்டு வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் என்னால் இருக்க முடியாது. என்னைப் பெத்தவங்களுக்கு மரியாதை இல்லாத இடத்தில் என்னாலும் இருக்க முடியாது!" எனச் சொன்னவன், வாசல் நோக்கி நடக்க,
"இமயன்! நில்லு! நான் சொல்றதைக் கேளு!" எனத் தடுத்து நிறுத்தினார் மயில்ராவணன்.
"வேணாம் சார்! நாம தொழில் ரீதியான உறவோடவே நிறுத்திப்போம்! நான் உங்க கிட்டே கேட்டேனா சார்? உங்க பொண்ணை எனக்குக் கட்டி வைங்கன்னு கேட்டேனா? நீங்களா வந்தீங்க, என்னென்னவோ பேசுனீங்க.. கடைசியில், உங்களுக்காக, உங்களிடம் நான் பட்ட நன்றிக்கடனுக்காக நான் உங்க பொண்ணு கழுத்தில் தாலி கட்டினேன். எல்லாம் தெரிஞ்சும், என்னைச் சார்ந்தவங்களை அவமனப்படுத்தினால், என்னால் சும்மா பார்த்துட்டு இருக்க முடியாது சார்.! எனக்கு உங்க வீடு, இந்த ஆடம்பம் இதெல்லாம் ரொம்பப் புதுசா இருக்கு. இதெல்லாம் எனக்கு ஒத்துவராது சார். நான் என் வீட்டிலேயே இருந்துக்கிறேன்.!" எனத் தெளிவாகச் சொன்னான் அவன்.
"கல்யாணம் பண்ணிட்டு, என் பொண்ணைத் தனியா விட்டுட்டு போறேன்னு சொன்னால் என்ன அர்த்தம் இமயன்?!"
"ஐயோ சார்! உங்க பொண்ணு எங்கே தனியா இருக்காங்க? அதான் நீங்க, மேடம் எல்லாரும் இருக்கீங்களே? நாங்க தான் பட்டிக்காட்டுக் கூட்டம், உங்களுக்குச் செட் ஆகாது!" என நக்கலாய் சொல்ல, அவனை முறைத்துப் பார்த்தார் ராதிகா.
"இமயன்!" என மயில்ராவணன் விளிக்க,
"சார்.. எனக்குக் கொஞ்சம் டைம் வேணும்! கொஞ்ச நாளைக்கு, என்னைத் தனியா இருக்க விடுங்க!" எனச் சொன்னான் இமயன்.
"என்ன இமயன் இன்னும் சார்ன்னு கூப்பிடுற? பார்க்கிறவங்க என்ன நினைப்பாங்க?"
"பார்க்கிறவங்க என்ன நினைப்பாங்க அப்படிங்கிறதுக்காக என்னால் கூப்பிட முடியாது சார். எனக்கா தோணும் போது, நானே கூப்பிடுறேன்.!" எனச் சொல்லிவிட்டு, தன் பெற்றோர் மற்றும் தன் அப்பத்தாவான செல்லம்மாவுடன் அந்த வீட்டிலிருந்து வெளியேறியிருந்தான் இமயன்.
"நல்லவேளை ராசா.. பொசுக்குன்னு வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருக்கச் சம்மதம் சொல்லிருவியோன்னு பயந்துட்டேன். நம்ம முறைப்படி பொண்ணுதேன் நம்ம வீட்டுக்கு வரணும். நீ போய் வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருக்கிறதெல்லாம் நல்லாவா இருக்கும்?" எனப் பெருச்செறிந்தார் செல்லம்மா.
"அப்பத்தா.. வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருக்கிறது தப்புன்னு நான் சொல்ல மாட்டேன். அதெல்லாம் அந்தந்த தம்பதிகளின் விருப்பத்தையும், மனநிலையையும் பொருத்தது.!" எனப் பதில் தந்தான் இமயன்.
"அதெல்லாம் இருக்கட்டும்! பொண்ணைப் பெத்தவங்களே இம்புட்டு பேச்சு பேசுறாங்க? அந்தப் பொண்ணு நம்ம வீட்டுக்கு வரட்டும், நீயெல்லாம் அங்கே போகாதே சொல்லிப்புட்டேன்.!" என உறுதியாய் சொன்னார் செல்லம்மா.
"அப்பத்தா! உன் பேரன் நல்லா இருக்கணும்ன்னு நீ நினைத்தால், இந்த விஷயத்தில் தலையிடாதே.. நானே பார்த்துக்கிறேன். இது எங்கே போய் நிற்கப் போகுதுன்னு எனக்கே தெரியவில்லை.!" எனச் சொன்னவன் மகிழுந்தில் ஏறி அமர்ந்தான். நிஜமாகவே அவனுக்கு, இந்தத் திருமண விஷயத்தில் என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.
நண்பனின் தங்கையாய் பார்த்த பெண்ணுடன், திருமணத்தைக் காரணம் காட்டி வாழும் தைரியமும் அவனுக்கு இல்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவன் ஆராவின் மீதான காதல், இந்தத் திருமணத்திற்குச் சாதகமாய் யோசிப்பதற்குக் கூட, தடையாய் இடையில் வந்து நின்றது. இதுவரை இருந்திராத குழப்பமான மனநிலையில், வாகனத்தை வீடு நோக்கி செலுத்திக் கொண்டிருந்தான் இமயவரம்பன்.
********
கவிநயாவிற்கும், இமயனுக்கும் திருமணம் முடிந்து சில நாட்கள் கடந்திருந்தது. எதையோ ஒன்றைத் தொலைத்துவிட்டார் போல், தாடியுடன் அலைந்து கொண்டிருந்தான் இமயவரம்பன்.
தொலைந்து போனது ஏதோவொன்று அல்ல.. அவன் வாழ்க்கை என்பது அவனுக்கு மட்டும் தானே தெரியும். என்னதான் ஒருதலைக் காதலாக இருந்தாலும், அதை மீண்டும் பெறவோ, மீட்டெடடுக்கவோ வழியில்லை என்ற நிதர்சனம் உரைத்த பின், அவன் மனம் இயல்புக்குத் திரும்ப மறுத்தது. இது போதாதென்று, இமயன் மட்டுமல்ல, கவிநயாவும் கூட, இந்த உறவை நீட்டிக்க விரும்பவில்லை.
'தன் தந்தையின் கௌரவத்தைக் காப்பாற்ற நடந்த கல்யாணம். மற்றபடி இமயனுடன் சேர்ந்து வாழ வேண்டிய கட்டாயமும் அவசியமும் எனக்கில்லை!' என்பது தான் அவளது எண்ணமாக இருந்தது.
மயில்ராவணன் கூட, மகளிடம் பேசிப் பார்த்தார்.
"கவிம்மா! இப்படியே இருந்தால் என்ன அர்த்தம்? இமயனை வரச் சொல்றேன். என்னன்னு பேசி பார்ப்போம்.!" எனக் கேட்டார்.
ஒருவேளை இவர்கள் பிரிந்திருக்கும் செய்தியறிந்து, யாரேனும், ஏதேனும் பேசிவிட்டால், தன் மரியாதை போய்விடுமே என்ற கவலை அவருக்கு.
"உங்களுக்கு உங்க கௌரவம் தானேப்பா முக்கியம்? அதைக் காப்பாத்தியாச்சுல்ல? உங்க வேண்டியது நடந்துடுச்சு தானே? அதோட விட்டுடுங்க! நான் இப்படித்தான் இருக்கணும்ன்னு என்னைக் கட்டாயப் படுத்தாதீங்க! தீபக் என்னை வேணாம்ன்னு சொல்லிட்டு ஓடிப் போய்ட்டான் தான். இமயன் என் கழுத்தில் தாலி கட்டிட்டார் தான். ஆனாலும், நான் தீபக்கை தான் லவ் பண்ணுறேன்.! இதையும் மீறி, என்னை இமயனோட வாழச் சொன்னீங்க.. அன்னைக்குத் தான் நீங்க என்னை உயிரோட பார்க்கிறது கடைசியாய் இருக்கும்!" கோபமாய் எச்சரித்தவள், அறைக்குள் சென்று கதவடைத்துக் கொண்டாள்.
இமயனும் கூட, மயில்ராவணன் உடனான சந்திப்பை அலுவலக விஷயங்களோடு நிறுத்திக் கொண்டான். அதோடு கூட, தன் உயிர் நண்பனான அர்ஜுனை எதிர்க்கொள்வதற்கும், அவனுக்குத் தயக்கமாக இருந்தது.
"கவி தீபக்கை லவ் பண்ணுறாள்ன்னு தெரிஞ்சும், எப்படிடா இந்தக் கல்யாணத்திற்குச் சம்மதிச்ச?!"
என அர்ஜுன் கேட்டால் இமயனிடம் பதில் இல்லை தான். அந்தத் தயக்கத்திலேயே அர்ஜுனை சந்திப்பதையும், அவனிடம் பேசுவதையும் தொடர்ந்து தவிர்த்துக் கொண்டே இருந்தான். அர்ஜுனிடம், மயில்ராவணன் காலில் விழுந்த கதையெல்லாம் சொல்ல முடியுமா? அது மரியாதையாகவும் இருக்காது. அதே நேரம், வெகு நாட்களுக்கு, அர்ஜுனிடம் அவனால் மறைக்கவும் முடியாது என்பதே நிதர்சனம்.
இமயன் மனதிற்குள் எதையோ யோசித்தபடி நடந்து கொண்டிருந்தான்.
மாலை நேரத் தென்றல் காற்று கூட, அவன் மனதின் வெம்மையைத் தணிக்கவில்லை. தோட்டத்தில் மலந்து சிரித்துக் கொண்டிருந்த மலர்களைக் கூட அவன் மனம் இரசிக்கவில்லை. மாறாக, ஆருத்ராவை நினைவுபடுத்தி அவனை இன்னும் கொஞ்சம் வதைத்தது. தன் வாழ்க்கை செல்லும் திசையைப் பார்த்து, தன் காதலைச் சொல்லாமல் பெரிய தவறு செய்துவிட்டதாகவே கருதினான் இமயவரம்பன்.
சுற்றத்தைக் கவனிக்காமல், கால் போன போக்கில், அவன் நடந்து கொண்டிருக்க, அவன் தோளில் அழுத்தமாய் ஒரு கரம் பதிந்தது. இமயன் நடப்பிற்கு வந்து திரும்பிப் பார்க்க, இமயனின் அன்னை தனலெட்சுமி தான் நின்றிருந்தார்.
"என்னத்துக்கு இம்புட்டு வேதனை? அந்தப் பிள்ளை கழுத்தில் தாலி கட்டின நாள் முதற்கொண்டு, என்னத்தையோ பறிக்கொடுத்தவன் போலத்தான் அலையுற! வேணாம்ன்னு இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்தியிருக்கலாமே டா? கல்யாணம் பண்ணியும் ஆளுக்கொரு பக்கமா நிற்கிறதைப் பார்க்க வேதனையா இருக்கு! பெத்தவளா என் மனசு அடிச்சுக்கிது. எம்புட்டுப் பணம் இருந்து என்ன செய்ய? நிம்மதி இல்லையே ராசா?" எனக் கேட்டவரின் கண்களில் நீர் தேங்கியிருந்தது. மகனின் வாழ்க்கையை நினைத்து, வேதனையில் அவர் நெஞ்சம் விம்மி தவித்தது.
"உன் மாமனார், எம்புட்டு பேசினாலும் பரவாயில்லை. நான் போய் மருமகள்கிட்டே பேசிப் பார்க்கிறேன்! எம்புட்டு நாளைக்கு, இப்படியே தனியா நிற்கப் போறீங்க? எதிர்பாராமல் நடந்த கல்யாணம்தேன்.அதுக்குன்னு அடுத்தது என்னன்னு யோசிக்காமல், இப்படியே இருக்கப் போறீங்களா? என்ன ஏதுன்னு பேசினால் தானே பிரச்சனை தீரும்! இங்கே பாரு இமயன்.. நீ வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருந்தாலும் பரவாயில்லை, உன் பொண்டாட்டி கூடத்தேன் இருக்கணும். உங்க அப்பத்தாதேன், சத்தம் போடுவாங்க! நான் அவங்கக்கிட்டே பேசுறேன்.!" எனத் தனலெட்சுமி சொல்லிக் கொண்டிருந்த அதே நேரம், அந்த இடத்திற்கு அர்ஜுன் வந்து சேர்ந்திருந்தான்.
என்ன தான் அர்ஜுனைப் பார்த்து இமயன் அதிர்ந்தாலும் கூட, இப்படி அர்ஜுன் வந்து நிற்பான் என அவன் ஏற்கனவே யூகித்திருந்தான். ஏனென்றால், அர்ஜுனைப் பற்றி அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.
"இப்படியே என்னை அவாய்ட் பண்ணிடலாம்ன்னு நினைச்சியா மச்சான்?" என அர்ஜுன் கேட்க, பதில் சொல்லாமல் அமைதியாய் நின்றான் இமயன்.
"அப்படி இல்லை டா! அது வந்து..!" என இமயன் தயக்கமாய்ச் சொல்ல வர,
"நீ ஒண்ணும் பேச வேண்டாம்.! நீ கவியைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டது எனக்கு அதிர்ச்சி தான். அதற்காக நான் உன்னைப் புரிஞ்சுக்க மாட்டேன்னு நீ எப்படிடா நினைச்ச? இதை நீ விருப்பப்பட்டுச் செஞ்சுருக்க மாட்டேன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்.!" என அர்ஜுன் சொல்லிக் கொண்டிருக்க,
"நீயாவது இவன் காதில் விழுற மாதிரி சொல்லு அர்ஜுன். ரெண்டுபேரும் ஆளுக்கு ஒருபக்கமாய் நிற்கிறாங்க! இது எங்கே போய் முடியும்ன்னு ஒண்ணும் தெரியலை!" எனச் சொல்லிவிட்டு, தனிமைக் கொடுத்து நகர்ந்திருந்தார் தனலெட்சுமி.
"உனக்கு எத்தனை தடவை டா கால் பண்ணுறது? இடையில் பிஸ்னஸ் விஷயமா நான் போக வேண்டிய கட்டாயம். இல்லைன்னு மட்டும் வை.. கல்யாணத்திற்கு மறுநாளே இந்தப் பிரச்சனையெல்லாம் முடிச்சு வச்சிருப்பேன்.!" என அர்ஜுன் சொல்ல, புரியாமல் அர்ஜுனைப் பார்த்தான் இமயன்.
"என்ன சொல்ற அர்ஜுன்?" புரியாமல் இமயன் வினவ,
"ஏன்டா இத்தனை வருஷமா அந்த ஆளு கூட இருக்க.. அவரைப் பற்றித் தெரிஞ்சு வச்சிருக்க வேண்டாம்.? அவர் கல்யாணத்திற்குக் கேட்கும் போது, நீ சம்மதிச்சுருக்கக் கூடாது டா!" அழுத்தம் திருத்தமாய்ச் சொன்னான் அர்ஜுன்.
"வயசில் பெரிய மனுஷன், நான் இந்த நிலையில் இருக்கேன்னா அதுக்கு அவர் தான் காரணம். அப்படிப்பட்ட மனுஷன், எல்லாத்துக்கும் மேலே இந்த மாநிலத்தோட முதலமைச்சர், என் காலில் விழுந்து கேட்கும் போது, என்னால் எப்படி வேணாம்ன்னு சொல்ல முடியும்?" எனப் பதில் கேள்வி கேட்டான் இமயன்.
"அஃபீஷியல் வேற.. பர்ஸ்னல் வேறடா! உனக்கு நான் எப்படிச் சொல்லி புரிய வைக்கிறது?" என்றவன்,
"நீ நிஜமாகவே என் தங்கச்சியைப் பிடிச்சுப் போய்த் தான் அவளைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கச் சம்மதிச்சியா?" எனக் கேட்டான்.
"இல்லை!" என வேகமாக இமயனிடமிருந்து பதில் வந்தது.
"இதிலிருந்தே புரியலையா? அந்தாளு உன்னை எமோஷ்னலா ப்ளாக்மெய்ல் பண்ணி சம்மதிக்க வச்சிருக்காரு!"
"தீபக் ஓடிப் போய்ட்டான்னா அவர் என்ன செய்வார் பாவம்?!" எனப் புரியாமல் கேட்டான் இமயன்.
"உன்னை நாளுக்கு நாள் முட்டாளாக்கிட்டு இருக்காரு டா!" என்றவன் தன் அலைபேசியை எடுத்து, அதிலிருந்த புகைப்படம் ஒன்றை இமயனிடம் காட்டினான்.
"இதை எதுக்கு என்கிட்ட காட்டுற அர்ஜுன்?"
"இதில் இருக்கிறது யாரு.. நல்லா பார்த்துச் சொல்லு?" என அர்ஜுன் கேட்க,
"மயில்ராவணன் சார் தான்! ஏதோ நிதி ஒதுக்கீடு சம்மந்தமா மத்திய அமைச்சரை மீட் செய்யப் போயிருந்தார். இந்த மீட்டிங் ஏற்கனவே ப்ளான் பண்ணினது தான்.!" என இமயன் சொல்ல,
"அவர் அதுக்காக மட்டும் போகலை டா! மத்திய நிதியமைச்சரோட பையனுக்கும், கவிநயாவிற்கும் கல்யாணம் பேசப் போயிருந்தார். ஆனால் அந்த மினிஸ்டர் சம்மதிக்கலை. அதனால் தான் வேற வழியில்லாமல், உன்னை மாப்பிள்ளையாய் உட்கார வச்சிருக்கார்." என அர்ஜுன் சொன்னதை இமயனால் நம்ப முடியவில்லை. நம்பாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை.
"அப்போ தீபக்?" அவசரமாய் இமயன் கேட்க,
"தீபக் இருக்கான்!" என்ற அர்ஜுனின் பதிலைக் கேட்டு அதிர்ந்து தான் போனான் இமயவரம்பன்.
"என்னடா சொல்ற?"
"இங்கே பாரு மச்சான்! நீ எங்க அப்பாக்கிட்டே வேலை செய்ற.. நீ செய்ற வேலைக்கு அவர் சம்பளம் கொடுக்கிறார் அவ்வளவு தான். நீ கஷ்டப்பட்ட நேரத்தில் அவர் உனக்கு வேலைக் கொடுத்துட்டாருங்கிறதுக்காக அவர் ஒண்ணும் கடவுள் இல்லை புரியுதா? அந்தாளு காலில் விழுந்தாருன்னு நீ கல்யாணத்திற்குச் சம்மதிச்சதெல்லாம் சுத்த முட்டாள்தனம். உன்னையும் குறை சொல்ல முடியாது. உன்னை அந்தாளு எமோஷ்னலா லாக் பண்ணிருப்பார். இந்தக் கல்யாணத்தை எடுத்து நடத்தறேன்னு சொல்லும் போதே, நான் சுதாரிச்சுருக்கணும். நான் தான் அவரைப் பற்றித் தெரிஞ்சும், கொஞ்சம் அசால்ட்டா இருந்துட்டேன்.!" எனத் தன்னையே நொந்து கொண்டான் அர்ஜுன்.
"அர்ஜுன்! விடு டா! இனிமே என்ன பண்ண முடியும்? தீபக் எங்கே இருக்கான்னு உனக்குத் தெரியுமா? எங்கே ஓடிப் போனான் அந்தப் பயந்தாங்கொள்ளி?" என இமயன் கேட்க,
"டேய்.. இன்னுமா உனக்குப் புரியலை! இது எல்லாமே அந்த ஆளோட ப்ளான் டா. தீபக்கை தூக்கிட்டு, மத்திய அமைச்சரோட பையனுக்குக் கவியைக் கட்டி வைக்கிறது தான் அவர் திட்டம். அது தடைபட்டு போகவும், உன்னைப் பலிகடாவா மாத்திட்டாரு. அதுக்குக் காரணம் சாதி! தீபக் எங்கேயும் ஓடிப் போகலை. அவனைக் கடத்தி வச்சிருந்ததே தமிழ்நாட்டோட முதலமைச்சர் தி க்ரேட் மயில்ராவணன் தான். அன்னைக்கு நான் தீபக்கை தேடிப் போனப்போவே அவனை யாரோ கடத்திட்டு போன விஷயம் மட்டும் தெரிஞ்சுச்சு. மத்த விஷயமெல்லாம், அந்தாளு பையன்ங்கிற இன்ஃபுளுயன்ஸை வச்சு நான் கண்டுபிடிச்சது.!" என அவன் சொல்ல, இமயனிடம் ஸ்தம்பித்த நிலை.
அர்ஜுன் சொல்வதைக் கூட, முழுதாய் நம்புவதா? இல்லையா.? எனத் தெரியவில்லை. காரணம் அந்த அளவிற்கு, மயில்ராவணனை அதிகமாய் நம்பியிருந்தான் இமயன். அதே நேரம், அர்ஜுன் தன்னிடம் பொய் சொல்ல மாட்டான் என்பதும், அவனுக்குத் தெரியும்.
கவியின் திருமணப் பேச்சு துவங்கியதிலிருந்தே நடந்தவற்றையெல்லாம் மீண்டும், மீண்டும் தனக்குள் ஓட்டிப் பார்த்தான். முதலில் திருமணத்திற்கு மறுத்து, பின் சம்மதித்து, பின் தீபக் வீட்டினரை அழைத்துப் பேசி, கடைசியாய் அவர் தன் காலில் விழுந்தது வரை நிதானமாய் யோசித்துப் பார்த்தான். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எல்லாம் பிடிபடுவது போல் தோன்றியது.
முக்கியமாய், தீபக் திருமணத்தை வேண்டாமெனச் சொல்லிவிட்டு ஓடிப் போனதாய் தகவல் பரவிய நேரம், தீபக்கின் குடும்பத்தினர் மண்டபத்தில் தான் இருந்தனர். ஆனால், அவர்கள் கண்ணீரோடு நின்றிருந்தார்களே ஒழிய, ஒற்றை வார்த்தை மறுப்பு தெரிவிக்கவில்லை. அதோடு, மயில்ராவணனும் அவர்களிடம் தீபக்கைப் பற்றி விசாரிக்கவே இல்லை. மயில்ராவணன் அப்படிச் சாதாரணமாய் விட்டுவிடுகிற ஆளும் கிடையாது. அதைவிட மிக முக்கியமாய், அந்த மத்திய அமைச்சருடனான சந்திப்பை அவசரப்படுத்தி, முன்பே சந்திப்பதற்காக யார் யாரையோ பிடித்து முன் அனுமதி பெற்றதையும் அவன் யோசித்துப் பார்க்கையில், அவர் பேசியதற்கும், நடந்து கொண்டதற்கும் இடையேயான முரண் அவனுக்குத் தெளிவாய்ப் புலப்பட்டது. தீபக்கை தேடுவதற்காக அர்ஜுனை அனுப்பியதும் கூட, அவர் திட்டத்தின் ஒரு பகுதி தான் என்பதும் இமயனுக்குப் புரிந்தது.
உண்மையெல்லாம் உணர்ந்து ஓரளவு தெளிவாகி நின்றவனின் கண்கள், கோபத்தின் அதீதத்தில் சிவந்தது. தன் மனதிலிருந்த காதலை உயிரோடு புதைத்து, வாழ்க்கையையே தொலைத்து நடைபிணமாகி நிற்கிறானே.. அந்த வலியும் வேதனையும் கோபமாய் உருமாறி அவர் மீதிருந்த நன்மதிப்பையும், நம்பிக்கையையும் கொன்று தின்று அசுர வேகத்தில் வெறுப்பாய் வளர்ந்து நின்றது.
அர்ஜுனுக்குத் தன் நண்பனின் மனநிலை புரிந்தது. அவனின் மனதிற்குள் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் போராட்டமும் புரிந்தது. ஆதரவாய் நண்பனின் தோளில் கரம் பதித்தான் அர்ஜுன்.
"அர்ஜுன்! எனக்கு விவாகரத்து வேணும்!" எனச் சொன்னவன்,
"நான் அவர் மேல் வச்சிருந்த நம்பிக்கையையும், விசுவாசத்தையும் பகடையாய் வச்சு விளையாடிட்டார்.. இனிமே என்னோட விளையாட்டைப் பார்ப்பார்!"
எனக் கண்களில் தெரிந்த அதீத பளபளப்போடு சொன்னவன், தன் நண்பனின் கரத்தோடு கரம் கோர்த்துக் கொண்டான்.
"போர் என்பது..
ஆயுதம் ஏந்திய அரசியல்..!
அரசியல் என்பது..
ஆயுதம் ஏந்தாத போர்..!
(மா சே துங்)
அன்பாகும்..?
