All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except in the case of brief quotations embodied in critical reviews and certain other noncommercial uses permitted by copyright law.
அதீதம்-14
இரண்டு நாட்கள் மெதுவாய் நகர்ந்திருந்தன. ஆருத்ராவோ, இமயனுக்காய் காத்திருந்தாள். அவன் சில நாட்களாய் வீடு வந்து சேரவே இல்லை. சட்டென மனதிற்குள் வந்த ஞாபகங்களில், அவன் தன்னை மாயன் என அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டிருந்து மட்டும் தான் ஞாபகம் இருந்தது.
வேறு எதுவுமே அவளுக்கு ஞாபகமே வரவில்லை. எத்தனை முறை யோசித்தாலும், வேறு எதுவும் அவளுக்குத் தெரியவும் இல்லை. யாரிடம் அவனைப் பற்றி விசாரிப்பது? அவன் எப்போது வருவான்? எதுவும் அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
அவளுக்கு அவளின் பதிமூன்று வயதில், தோட்டத்தில் விளையாடிக் கொண்டிருந்த போது, அவளுக்காக சிரமப்பட்டு பட்டாம் பூச்சியைப் பிடித்துத் தந்தவன், அவள் பார்வைக்கு நாயகனாகத்தான் தெரிந்தான். பதின் பருவத்தில் வரும் ஈர்ப்பு அவன் மீது இருந்ததென்னவோ நிஜம் தான். ஆனால், நாட்கள் போகப் போக, அவன் முகம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் மறைந்து காணாமல் போனதும் நிஜம் தான்.
ஆனால், அவனைப் போல், மாநிறமாய், அவனின் சாயலில் இருந்த ஆண்கள் மீது, அவள் விழிகள், நொடி நேரம், அதிகமாக நிலைத்ததும் நிஜம். இவ்வளவு ஏன், அவள் காதலித்த விவேக் கூட, கொஞ்சம் சாயலில் இமயனைப் போலத்தான் இருந்தான்.
அனைத்துமே அவள் பொறுமையாய் நிதானமாய் யோசிக்கும் போது தான் புரிந்தது. ஆனாலும், சிறு வயதில் ஏற்பட்ட ஈர்ப்பிற்காக மட்டும், அவனைத் திருமணம் செய்துக்கொள்ள முடியுமா? என்ற கேள்வியும் அவளிடம் இருந்தது.
'இப்போது என்ன செய்வது? இவனை எப்படி சந்திப்பது?' என்ற யோசனை அவளுக்குள் ஓட, ராகவைத் தேடிப் போனாள் அவள்.
"ராகவ்.. ராகவ்..!" என அவள் சத்தமாக அழைத்துக் கொண்டே உள்ளே நுழைய,
"எதுக்கு இப்படி கத்தறே?!" எனக் கோபமாய் கேட்டான் ராகவ்.
"எனக்கு உன் அண்ணனைப் பார்க்கணும். அவன் எங்கே இருப்பான்?"
"எனக்குத் தெரியாது ஆரு!"
"நீயெல்லாம் ஒரு தம்பியா டா? உங்க அண்ணன் ரெண்டு நாளாய் வீட்டுக்கு வரலை. என்ன செய்றான்? ஏது செய்றான்? எதையும் கண்டுக்க மாட்டே அப்படித்தானே?" என அவள் கேட்க,
"அதெல்லாம் அண்ணன் சொல்ல மாட்டாரு. அவரு செய்ற வேலைக்கு நேரம், காலமெல்லாம் சொல்ல முடியாது.!" எனச் சொன்னான் ராகவ்.
"ஆமா, உங்க அண்ணன் போலீஸ் வேலை பார்க்கிறாரா? இல்லை டாக்டர் வேலை பார்க்கிறாரா? நேரம் காலம் தெரியாமல் வேலை செய்ய?" என மென்மையாய் சலித்துக்கொண்டாள்.
"ஆமா.. என் அண்ணனைப் பார்த்தாலே, எரிஞ்சு எரிஞ்சு விழுவ.. இப்போ என்ன புதுசா அவரைத் தேடுற?" என. ராகவ் கேட்க, தடுமாறிப் போனாள் ஆருத்ரா.
"அது.. வந்து.. சும்மா தான்..!" எனத் தடுமாறினாள் ஆருத்ரா.
"பார்க்கிற நேரமெல்லாம் எரிஞ்சு எரிஞ்சு விழற நீ.. தேடுறதெல்லாம் அதிசயமாகத்தான் இருக்கு." எனச் சலித்துக் கொண்ட ராகவ்,
"இமயன் நம்பர் உனக்கு வாட்ஸ்-அப் பண்ணயிருக்கேன்.. கால் பண்ணி பாரு. அவன் கிட்டே உன் நம்பர் இருக்கான்னு தெரியலை.
ஒருவேளை அவன் கிட்டே உன் நம்பர் இருந்தாலும், அவன் அட்டன் பண்ணுறது சந்தேகம் தான்.!" என ராகவ் சொல்ல, அவள் முகம் சட்டெனச் சுருங்கியது.
"இன்னும் நாலு நாள் தான் இருக்கு கல்யாணத்திற்கு. இன்னைக்கு சாயங்காலம் ஊருக்குக் கிளம்பணும். அதனால் எப்படியும் ஈவ்னிங்குள்ளே வந்துடுவான். நாளைக்கு காலையிலே பந்தக்கால் ஊன்றணும் இல்லையா?!" என அவன் சொல்ல,
"எந்த ஊருக்குப் போகணும்?" எனக் கேட்டாள் அவள்.
"கீழவளவு தான். அது தான் எங்க சொந்த ஊரு. சொந்த மண்ணில் தான் கல்யாணம் பண்ணணும்ங்கிறது, இமயனோட ஆசை. முதல் கல்யாணத்தின் போதே யோசிச்சோம். ஆனால், செய்ய முடியலை. ஆனால் இந்த முறை அண்ணன் மட்டும் இல்லை. வீட்டில் எல்லோருமே அங்கே தான் நடத்தணும்ன்னு ரொம்ப பிடிவாதமாய் இருக்காங்க!" .எனச் சொல்லி நிறுத்தினான் ராகவ்.
அதே நேரம், "ஹாய் ராகவ்!" என்றபடி வந்து நின்றாள் கவிநயா.
கவிநயாவைப் பார்த்ததும் ஆருத்ராவின் முகம் கோபத்தைப் பிரதிபலித்தது. கவிநயா வந்து நின்றதும்,
"அப்பறம் பார்க்கலாம் ராகவ்!" என ஆருத்ரா நகரப் போக,
"ஆருத்ரா ஒரு நிமிஷம்!" எனத் தடுத்து நிறுத்தினாள் கவிநயா.
"என்னைப் பார்த்தால், உங்களுக்குப் பிடிக்காதுன்னு எனக்குத் தெரியும். உங்களோட கோபம் எனக்குப் புரியுது. ஆனால், இமயனோட வாழ்க்கை இப்படி மாறினதற்கு நான் தான் காரணம்ங்கிற கில்ட் எனக்கு இருக்கு. அதுக்காகவாவது, உங்களுக்கு எல்லா விஷயமும் தெரியணும்ன்னு நான் நினைக்கிறேன்.!" என கவிநயா சொல்ல, என்ன சொல்வதெனத் தெரியாமல் விழித்தாள் ஆருத்ரா.
யோசனையில் மனம் உழன்றது.
'இமயன் அவன் தரப்பை சொல்லும் வரை காத்திருப்பதா? இல்லை இவளிடம் கேட்டுத் தெரிந்துக் கொள்வதா? உண்மை தானே தெரிய வேண்டும், இவளும் இதில் சம்மந்தப்பட்டிருக்கிறாள் தானே, சம்மந்தப்பட்ட இருவரில், யார் சொன்னால் என்ன?' என அவள் மனம் குழப்பமாய் யோசித்தது. ஆனால், இதுவரை அவசரப்பட்டு செய்ததெல்லாம் போதும், இமயனே எதுவாக இருந்தாலும், நேரடியாய் சொல்லட்டும். என ஒரு தெளிவான முடிவை எடுத்திருந்தாள் ஆருத்ரா. அவன் மீதிருந்த சின்ன நம்பிக்கை அவளை இந்த முடிவை எடுக்க வைத்திருந்தது. அவளுக்கு உண்மை தெரிய வேண்டும் தான்.
ஆனால், அவளின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையின் இடையே கவிநயா வருவதை அவள் விரும்பவில்லை. இது அவள் வாழ்க்கை எனும் போது, முடிவும் அவளுடையாதாக தானே இருக்க வேண்டும். கவிநயா ஒரு முடிந்து போன அத்தியாயம். அதை காற்புள்ளி இட்டு தொடர்வதில், ஆருத்ராவிற்கு சுத்தமாய் விருப்பமில்லை.
"இட்ஸ் ஓகே கவிநயா! நான் இமயன் கிட்டேயே கேட்டுக்கிறேன். உங்களுக்கு எந்த சிரமமும் வேணாம்.!"
"அது இல்லை ஆருத்ரா! நான் என்ன சொல்ல வர்ரேன்னா..!" என கவிநயா எதோ சொல்ல வர, கை நீட்டி இடை நிறுத்தியவள்,
"நீங்க பொய் சொல்லலை.. எனக்குத் தெரியுது. பட், என் விருப்பத்தோடோ, விருப்பம் இல்லாமலோ, இமயன் என் வாழ்க்கைக்குள்ளே வந்துட்டார். உண்மை எதுவாக வேணும்ன்னாலும் இருந்துட்டு போகட்டும். அதை இமயனே வந்து சொல்லட்டும். நான் அதுவரை வெய்ட் செய்றேன். ஒண்ணும் பிராப்ளம் இல்லை. நீங்க இதைப் பற்றி கவலைப் படாதீங்க! நீங்க இமயனோட, இறந்த காலமா இருந்திருக்கலாம். ஆனால், அவனோட நிகழ்காலமாகவோ, எதிர்காலமாகவோ நீங்க இருக்க முடியாது. உங்களோட, நிகழ்காலமும், எதிர்காலமும் உங்க குடும்பம் தான். அவங்களோட சந்தோஷமா இருங்க! இமயன் வாழ்க்கையைப் பற்றின குற்றவுணர்வு உங்களுக்கு தேவையில்லை.!" கவிநயாவைப் பேசவே விடாமல், வெளிப்படையாய் பேசினாள் ஆருத்ரா.
"நிஜமாகவே என் மேல் உங்களுக்கு கோபம் இல்லை தானே?!" கவிநயா கேட்க, இடவலமாய் தலையசைத்தாள் ஆருத்ரா.
"தேங்க்ஸ் ஆரு! நீங்க என்னைப் புரிஞ்சுப்பீங்கன்னு நினைக்கலை. இமயனோட வாழ்க்கை இப்படி மாறினதுக்கு முக்கியமான காரணம் நான் தான். அந்த கில்ட் இப்போவும் எனக்குள்ள இருக்கு. நான் வேணாம்ன்னு உறுதியாய் மறுத்திருந்தால், இந்தக் கல்யாணம் நடந்திருக்காது. ஆனால், அப்போ இருந்த சூழ்நிலையில், என்னால் என் அப்பாக்கிட்டே பேச முடியலை. அவர் எனக்கு நல்லது தான் செய்வாருன்னு நம்பினேன். பட், எல்லாரும் நமக்கு நல்லது செய்ய மாட்டாங்களே?" என்ற கவிநயாவின் குரலில் உண்மையான வருத்தம் தெரிந்தது.
"பாஸ்ட் இஸ் பாஸ்ட் கவிநயா.! இதுவரை நடந்ததை எல்லாம் விட்டுடுங்க! இப்போ உங்களுக்கு பிடிச்ச மாதிரி உங்க வாழ்க்கை இருக்கு தானே?!" என ஆருத்ரா கேட்க, கவிநயாவின் தலை சம்மதமாய் ஆடியது.
"உண்மையைச் சொல்லப் போனால், எனக்கு உங்க மேலே மட்டுமில்லை. இமயன் மேலேயும் கோபம் இருந்தது தான்.இப்போவும் இருக்கு தான். ஆனாலும் ஏதோ ஒண்ணு, என்னைக் அந்தக் கோபத்தை இழுத்து பிடிக்க விடாமல் தடுக்குது. இப்போவும் இந்தக் கல்யாணத்தை என் மனசு முழுசா ஏத்துக்கலை தான். ஆனால், என் பக்கமிருந்து மட்டும் நான் யோசிக்கிறேன்னு அன்றைக்கு இமயன் பேசின போது தான் புரிந்தது. அவர் பக்கம் என்ன இருக்குன்னு நான் தெரிஞ்சுக்கணும்ன்னு நினைக்கிறேன்.!" என ஆருத்ரா தொடர்ந்து சொல்ல,
"ஆரு.. இமயன் மாதிரி ஒருத்தர் கிடைக்க நீங்க கொடுத்து வச்சிருக்கணும். வெளியிலிருந்து பார்க்க இது வெறும் ஒன் சைட் லவ் தானேன்னு தோணலாம். பட், இமயனோட காத்திருப்பு, காதல் எல்லாம் வரம்.!" என கவிநயா சொல்ல, வெறுமையாய் சிரித்துக் கொண்டாள் ஆருத்ரா.
"காதலோ, அன்போ, எதுவாக வேணும்ன்னாலும் இருக்கட்டும், வெளிப்படுத்தாமல், தனக்குள் வச்சிட்டு இருந்தால், தெரிய வேண்டியவங்களுக்கு எப்படி தெரியும்? என் மேல் இருக்கிற அன்பை என்கிட்டே சொல்லாமலே, நானே புரிஞ்சுக்கணும்ன்னு நினைக்கிறதும், என்னைக் கட்டாயப்படுத்தி கல்யாணம் பண்ண முயற்சிக்கிறதும் சரியா? எல்லாரும் இமயன் பக்கமிருந்து மட்டுமே யோசிக்கிறீங்க! என் நிலையில் இருந்தும் யோசிங்க!" எனப் பட்டெனச் சொல்லிவிட்டாள் ஆருத்ரா.
இமயனைச் சந்தித்ததில் இருந்தே, தன்னை மட்டுமே எல்லாரும் குறை சொல்வதாய் தோன்றியது அவளுக்கு. இமயன் நல்லவனாகவே இருந்துவிட்டு போகட்டும். அவன் அவள் மீது வைத்திருக்கும் நேசம் உயர்ந்ததாகவே இருக்கட்டும். ஆனால், தனக்கு அவனைப் பற்றி புரிய வைப்பது இமயனின் கடமை தானே.? எதையுமே செய்யாமல், அவளாகவே புரிந்துக் கொள்ளட்டும், என நினைப்பது எந்த விதத்தில் சரியாக இருக்கும்? என்ற எண்ணத்தில் தான் பட்டெனப் பேசிவிட்டாள்.
"ஸாரி.. நான் உங்களை ஹர்ட் பண்ணணும்ன்னு சொல்லலை. நான் சொன்னது உங்களைக் காயப்படுத்தி இருந்தால் மன்னிச்சுடுங்க ஆரு!" எனச் சொன்ன கவிநயாவிடம்,
"நானும் நீங்க என்னை ஹர்ட் பண்ணீங்கன்னு சொல்லலை. என் பக்கமிருந்தும் யோசிச்சு பாருங்கன்னு சொல்றேன். நானும் உங்களைக் கஷ்டப்படுத்தணும்ன்னு சொல்லலை.!" என ஆருத்ரா சொல்லவும், புரிந்தது என்பது போல், தலையசைத்தபடியே விடைபெற்றுக் கிளம்பினாள் கவிநயா.
"ஏன் ஆரு.. இப்படி பேசினே? பாவம் கவி.. நீ இப்போவெல்லாம் யோசிக்காமல் பேசிடுற!" என ராகவ் சொல்ல,
"நான் உனக்கு பாவம் இல்லையா டா? உங்க இஷ்டத்திற்கு எல்லாரும் பண்ணுறீங்க? நல்லா யோசிச்சு பாரு.. அந்த விவேக்குடன் பிரேக் அப் ஆன உடனே, உன் அண்ணன் கூட, கல்யாணம் முடிவாகிடுச்சு. அவனை எனக்கு யாருன்னே தெரியாது. அவன் என்னை கல்யாணத்திற்காக ஃபோர்ஸ் பண்ணும் போது எனக்கு எப்படி இருக்கும்? அடுத்த அதிர்ச்சியாய் இத்தனை நாள் என் நண்பனா இருந்த நீ இமயனோட தம்பின்னு தெரியும் போது, எனக்கு எப்படி இருந்திருக்கும்.? நானும் மனுஷி தான் டா! இத்தனைக்கு அப்பறமும் என்னைக் குறை சொன்னால் கோபம் வருமா வராதா? எல்லாரும் அவனுக்கே சப்போர்ட் பண்ணுறதைப் பார்க்கும் போது, காசு கொடுத்து பேச வைக்கிறானோன்னு கூட எனக்குத் தோணுது. என்னால் முடியலை டா ராகவ்.!" என அவள் சலிப்பாய் சொன்னாள்.
"இன்னுமா நீ அந்த விவேக்கை நினைச்சுட்டு இருக்கே?!" எனக் கேட்டான் ராகவ்.
"அதெல்லாம் இல்லை டா. என்னை ஏமாத்தி பச்சை துரோகம் பண்ணினவனை நான் என் மனசில் இருந்து எப்போவோ தூக்கிப் போட்டேன். இப்போ எனக்குள்ளே இருக்கிறதெல்லாம் குழப்பம் தான். என் வாழ்க்கை என்ன ஆகப் போகுதுன்னு எனக்கே தெரியலை. ஒருபக்கம் எல்லாமே நல்லதுக்குன்னு தோணுது. இன்னொரு பக்கம், எதுவுமே நல்லதுக்கு இல்லையோன்னு தோணுது.!" என அவள் சொல்ல,
"ஏய்.. ஆரு! கொஞ்சம் அமைதியாய் இரு. நல்லா தூங்கி ரெஸ்ட் எடு! எல்லாமே சரியா போய்டும்!" எனச் சொன்னவன், அவளை அழைத்துக் கொண்டு போய், அறையில் விட்டுவிட்டு வெளியே வந்திருந்தான்.
இன்னொரு மனமோ, அவனுக்கு எதிராக நின்று கொடி பிடித்தது. தனக்குள்ளேயே இருக்கும் ரெண்டும் கெட்டான் மனநிலையில், என்ன செய்வதெனத் தெரியாமல் விழித்தாள்.
'கவிநயாவிடம், வேண்டாமெனச் சொல்லிவிட்டேன்.. இப்போது எப்படித் தெரிந்துக்கொள்வது?! இப்போது நான் என்ன செய்வது?' என யோசித்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு, காத்திருக்கும் பொறுமை எல்லாம் சுத்தமாக இல்லை. சில நிமிடங்கள் யோசனையில் கடத்தியவள், பின் உறுதியான முடிவு எடுத்தவளாய், அலைபேசியை எடுத்து, ராகவ் சிறிது நேரத்திற்கு முன்னால் அனுப்பிய எண்ணிற்கு அழைப்புவிடுத்தாள்.
முதன் முறையாய் இமயனுக்கு அவளாக அழைக்கிறாள். மனம் ஒருவித படபடப்பை உணர்ந்தது. மனதிற்குள் பட்டாம்பூச்சி பறப்பதைப் போன்ற ஓருணர்வு. ஒரு சாதாரண அலைப்பேசி அழைப்பு அதற்கு ஏன் இத்தனை படபடப்பு அவளுக்குப் புரியவில்லை. விவேக்கை விரும்பிய காலங்களில், எத்தனையோ முறை அழைத்துப் பேசியிருக்கிறாள். ஆனால் இப்படியொரு படபடப்பையோ, பதற்றத்தையோ அவள் உணர்ந்ததில்லை. இமயனின் விஷயத்தில், அவளுக்கு ஒவ்வொன்றும் புதிதாகவும், புதிராகவும் இருந்தது.
'அவன் என் அழைப்பை ஏற்பானா?'
'அழைப்பை ஏற்று என்ன பேசுவான்?'
'என் அலைபேசி எண் அவனுக்குத் தெரியுமாமா?'
'அவன் அலைபேசியில் என் பெயரை என்னவெனப் பதிந்திருப்பான்?' என ஆயிரம் கேள்விகள் அவளுக்குள் ஓடியது. அவளுக்குள் எழுந்த அத்தனை கேள்விகளும், அவன் அழைப்பை ஏற்று,
"சொல்லு ஆரா!" என உரிமையாய்ச் சொன்ன ஒற்றை வார்த்தையில், கரைந்து காணாமல் போனது.
அவள் 'ஹலோ!' என்ற ஒற்றை வார்த்தையைக் கூடச் சொல்லவில்லை.. அழைப்பை ஏற்றவுடன், அவளை அவன் உரிமையாய் விளித்ததில், அவளுக்குள் ஏதேதோ மாற்றங்கள்.
"நீ எனக்கு ஃபோன் பண்ணியிருக்கன்னா நான் மாயன்னு உனக்கு ஞாபகம் வந்துடுச்சா?!" என அவன் கேட்டதும், ஒட்டுமொத்தாமாகவே அதிர்ந்துவிட்டாள் ஆருத்ரா. தான் வாய் திறந்து பேசாமலே, தன்னைப் பற்றி அத்தனையும் அறிந்து வைத்திருக்கிறானே.. என்ற உணர்வு மேலிட, தன்னையறியாமல் உடல் சிலிர்த்தது அவளுக்கு.
"வெறும் மாயன்ங்கிற பேரு மட்டும் தான் ஞாபகத்திற்கு வந்துச்சு! வேறு எதுவும் எனக்கு ஞாபகம் வரலை. எதையுமே சொல்லாமல் நீ பாட்டுக்கு போய்ட்ட.. நான் யார்கிட்டே கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கிறது? ஏன் இத்தனை நாளாய் வீட்டுக்கு வரலை? வேணும்ன்னே இதெல்லாம் செய்ற தானே?" என அவள் கேட்க, அந்தப் பக்கமிருந்து இமயனின் சிரிப்புச் சத்தம் தான் அவள் செவிகளில் விழுந்தது.
"என்னை மிஸ் பண்ணுறியா ஆரா?" என்ற அவனின் கேள்வி அவளிடம் சில நிமிடங்களுக்கு மௌனத்தை நிலைநாட்டியது.
"அ.. அதெல்லாம் இல்லை. அப்படி என்னதான் உன் கல்யாண வாழ்க்கையில் நடந்துச்சுன்னு எனக்குத் தெரியணும்! அவ்வளவு தான்.. நான் என்ன உன்னை உருகி உருகி லவ் பண்ணுறேனா என்ன? உன்னை மிஸ் பண்ணுறதுக்கு?!" எனச் சொன்னவளின் குரலில் ஆயிரமாயிரம் தடுமாற்றங்கள்.
"அவ்வளவு தானா? நிஜமாகவே அது மட்டும் தானா?" என்ற அவனின் கேள்விக்கு அவளால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை.
"ஆமா.. அது மட்டும் தான்..!" என அவள் அவசரமாய்ச் சொன்னதைக் கேட்டு இமயனின் இதழ்களில் சத்தமில்லாத புன்னகை.
"என்னோட கடந்த காலத்தில் என்ன வேணும்னாலும் நடந்திருக்கட்டும் ஆரா.. என்னோட நிகழ்காலமும் எதிர்காலமும் நீ மட்டும் தானே?" என அவள் கவிநயாவிடம் சொன்ன வார்த்தைகளை அப்படியே மாற்றி இவளிடம் சொன்னான் இமயவரம்பன்.
"நிஜமாகவே.. உனக்கு என்னைப் பிடிக்குமா..? இல்லை உன் அரசியல் ஆதாயத்திற்காக என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க நினைக்கிறியா?" எனத் திக்கித் திணறி அவள் கேட்ட அதே நேரம்,
"தங்கச்சி! இந்தப் பையன் உன் மேல் பைத்தியம் பிடிச்சு அலையறான். சீக்கிரம் இவனைக் கல்யாணம் பண்ணி, அந்தப் பைத்தியத்தைத் தெளிய வச்சிடு மா.!" என்ற குரல் திடீரெனச் செவியோரம் மோத, நிஜமாகவே பயந்து போனாள் ஆருத்ரா.
"யார்.. யார் பேசறீங்க?!" என அவள் யோசனையோடு வினவ,
"ஹேய் ஆரு! என் ஃப்ரெண்ட் அர்ஜுன் தான். உனக்குப் புரியற மாதிரி சொல்லணும்ன்னா கவிநயாவின் அண்ணன்.!" என அவசரமாய் இடையிட்டு இமயன் சொன்ன அதே நேரம், திடீரெனக் கேட்ட ஏதோ சத்தத்துடன், எதிர்பாராத விதமாய் அழைப்பு இடையிலேயே துண்டிக்கப்பட்டது.
பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது, இணைப்பு தடைபட்டுவிட, மீண்டும், மீண்டும் இமயனுக்கு அழைத்துப் பார்த்தாள் ஆருத்ரா. அழைப்பு சென்று கொண்டே இருந்ததே ஒழிய, யாரும் அழைப்பை ஏற்கவே இல்லை.
'என்ன காரணமாக இருக்கும்? அர்ஜுன் எதாவது உண்மையைச் சொல்லிவிடுவான் எனப் பயந்து, இணைப்பைத் துண்டித்து விட்டானோ? என்னவாக இருக்கும்? நெட் ஒர்க் பிரச்சனையாக இருக்குமோ? அப்படி இருந்தால், அழைப்பு செல்லாதே? ஆனால், அழைப்பு ஏற்கபடாமல் தானே இருக்கிறது? வேண்டுமென்றே அழைப்பை ஏற்க மறுக்கிறானா? இல்லை வேறு ஏதாவது காரணமா? வேறு எதாவது நிகழ்ந்திருக்குமா?'
என அவள் குழம்பி தவித்து நேரம் போவதே தெரியாமல், நின்றிருந்த அதே தருணத்தில், மீண்டும் இமயனின் எண்ணிலிருந்து அழைப்பு வந்தது. இமயனின் அழைப்பைப் பார்த்ததும் தான் அவளால் நிம்மதியாய் மூச்சுவிட முடிந்தது.
"ஹலோ.. இமயன்!" என அவசரமாய் ஏற்றுக் காதில் வைக்க,
"ஹலோ! ஆருத்ரா! நான் அர்ஜுன் பேசறேன். நான் சொல்றதைக் கேட்டு பதற்றப் படாதீங்க! பயப்படாதீங்க! கொஞ்சம் பொறுமையாய் கேளுங்க!" என அர்ஜுன் பூடகமாய்ப் பேச, இங்கே பயப்பந்து உருண்டது அவளுக்குள்.
"இமயனுக்கு ஒண்ணும் இல்லை தானே?!" அவளை அறியாமலே, பதற்றமாய் அவள் குரல் வெளி வந்தது.
"நான் தான் சொல்றேன்ல்ல.. பதறாதீங்க! நான் இமயன் கூடத்தான் இருக்கேன். ஒரு சின்ன ஆக்ஸிடென்ட். உங்களைப் பார்க்கத்தான் சர்ப்ரைஸா வந்துட்டு இருந்தான். எதிர் பாராத விதமாய் இப்படி ஆகிடுச்சு. இமயன் ஸேஃப் தான்., நீங்க பயப்படாமல் இருங்க. ஹாஸ்பிட்டல் லொக்கேஷன் அனுப்பறேன் வந்துடுங்க!"
என அர்ஜுன் சொல்லிவிட்டு வைத்துவிட, அவள் காலின் கீழே பூமி நழுவிய உணர்வு. முதலில் அதிர்வில் அவளால் யோசிக்கவே முடியவில்லை. அதிர்வின் தாக்கத்தில் அப்படியே ஸ்தம்பித்து நின்றுவிட்டாள். அவளுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. மனம் ஒருமாதிரி கனமாய் இருந்தது. அழுவதா? அமைதியாய் நிற்பதா? என்ன உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த என்று கூடத் தெரியாத நிலையில், சட்டெனச் சுதாரித்து நிமிர்ந்து, சூழ்நிலையின் தீவிரத்தை உணர்ந்துக் கொண்டவள், முதலில் தன் அன்னையைத் தான் அழைத்தாள்.
"என்ன ஆரு..? என்ன ஆச்சு? என்னத்துக்குடி இப்படி ஓடி வர்ர.?" பதற்றமாய் மகளைப் பார்த்து வினவினார் அவர்.
"இ.. இமயனுக்கு ஆக்ஸிடென்ட்..!" எனச் சொன்னவளுக்கு, அதற்கு மேல் வார்த்தைகள் வர மறுத்தது.
"ஏய்.. விளையாடாதே டி! கல்யாணம் நெருங்கிட்டு இருக்கிற நேரத்தில், ஆக்ஸிடென்ட்ன்னா ஆளுக்கு ஒண்ணா பேசுவாய்ங்க டி! உனக்கு இந்தக் கல்யாணத்தில் விருப்பம் இல்லை தான்.. அதுக்காக ஏதாவது பூகம்பத்தைக் கிளப்பி விட்டுடுடாதே ராசாத்தி!" பயமும் பதற்றமுமாய்ப் பேசினார் அபிராமி.
"நான் பொய் சொல்லி என்னம்மா செய்யப் போறேன்? நான் ஃபோனில் தான் பேசிட்டு இருந்தேன். திடீர்ன்னு ஏதோ சத்தம் கேட்டு ஃபோன் கால் கட் ஆகிடுச்சு. அப்பறம் தான் அர்ஜுன் கால் பண்ணி சொன்னார். கே.எம் ஹாஸ்பிட்டலுக்கு வரச் சொன்னாங்கம்மா!" என தொண்டை அடைக்க, அவள் சொல்ல, உயிர் நடுங்கிப் போனது அபிராமிக்கு.
மகளின் முகத்தில் வந்து போன உணர்வுகளில், அவளின் மனம் அவருக்கு ஓரளவிற்கு புரிந்தது. அவ திருமணம் கூடி வந்த நேரத்தில், இப்படி நடப்பது, இன்னும் என்னென்ன விளைவுகளை ஏற்படுத்துமோ? பயம் சூழ்ந்தது அவர் மனதிற்குள்.
அடுத்தச் சில நிமிடங்களில், அர்ஜுனே அனைவருக்கும் தகவல் தெரிவித்திருக்க, அனைவரும் பதற்றமாய் வீட்டின் கூடத்தில், கூடியிருந்தனர்.வீட்டிலிருந்த அனைவரின் முகங்களிலும் கவலையின் சாயல். ஆருத்ராவின் மனதைப் புண்படுத்திவிடக் கூடாதென்பதற்காக, அமைதியாய் அனைவரும் நின்றிருக்க,
"ஏன் அபி! நம்ம கல்யாணம் நிச்சயம் பண்ணின நேரம் எதுவும் சரியில்லையோ? பெரியவர் சொல்லிட்டாருன்னு ஜாதகம் கூடப் பார்க்காமல் தானே, கல்யாணம் முடிவு செஞ்சீங்க? ஜாதகம் பார்த்திருக்கணுமோ?!" என நேரம் காலம் தெரியாமல் வாயை விட்டார், ஆருத்ராவின் பெரியம்மாவான பொன்னி.
"அக்கா! சும்மா இருங்க!" என அபிராமி தடுக்க முயல, பொன்னியைப் பிடித்துக் கொண்டு தானும் பேசினார், இமயனின் அப்பத்தாவான செல்லம்மா.
"முதல் பொண்டாட்டியா வந்தவ, எம் பேரன் வாழ்க்கையைக் கொண்டு போனாள். இவ இன்னும் வீட்டுக்குள்ளே வரவே இல்லை. எம் பேரன் உசிரை எடுத்துடுவா போல..!" என வெளிப்படையாய்ப் புலம்பியிருந்தார் செல்லம்மா.
"அத்தை! வாயை வச்சுக்கிட்டு சும்மா இருங்க! விபத்துங்கிறது எதிர்பாராமல் நடக்கிறது. அதுக்குப் போய் அந்தப் பிள்ளையைக் குறை சொல்றீங்க? அதெல்லாம் எம் மயனுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது. அவன் நல்லாத்தேன் இருப்பான். அர்ஜுன் தான் சொன்னானே இமயன் நல்லாத்தேன் இருக்கான்னு சொன்னானே.. இமயனைப் பார்க்க ஆஸ்பத்திரிக்கு கிளம்பறதை விட்டுட்டு, அந்தப் பிள்ளையைக் குத்தம் சொல்றதெல்லாம் தப்பு அத்தை. நம்ம சூழ்நிலையும் உங்களுக்குத் தெரியும் தானே? எப்போ சிக்குவியான் போட்டுத் தள்ளலாம்ன்னு தானே காத்து கிடக்காய்ங்க! எதையும் யோசிக்காமல் பேசாதீங்கா அத்தை!" எனப் பேசிய இமயனின் அன்னை தனலெட்சுமி,
"ஆரு.. அவங்க இப்படித்தேன் விவரம் புரியாமல் பேசுவாங்க! நீ எதுவும் மனசில் வச்சுக்காதே! நீ எங்கேயும் வர வேணாம். நீ பத்திரமா வீட்டில் இரு. நான் போய்ட்டு என்ன ஏதுன்னு ஃபோன் பண்ணுறேன்.!" எனச் சொன்னார்.
ஆருத்ராவிற்குச் செல்லம்மா பேசியது வருத்தமாய் இருந்த அதே நேரம், தனலெட்சுமி பேசியது கொஞ்சம் ஆறுதலாகவும் இருந்தது.
"அது.. வந்து.. அத்தை! நான் இமயனைப் பார்க்கணும்!" என ஆருத்ரா சொல்ல, தனலெட்சுமி மட்டுமல்ல, ஆருத்ராவின் வீட்டினர் முகங்களிலும், ஒரு சின்ன நந்பிக்கையும் புன்னகையும் எட்டிப் பார்த்தது.
"நான் மருமகளைக் கூட்டிட்டு முன்னால் போறேன். நீங்க பின்னால் வாங்க! புள்ளை அவனைப் பார்க்கணும்ன்னு ஆசைப்படுது.!" என்ற தனலெட்சுமி மருமகளைக் கூட்டிக் கொண்டு கிளம்பிய அதே நேரம்,
"என்னடா எதாவது தெரிஞ்சுச்சா?!"
"இந்த மீடியாகாரணுங்க என்ன செய்றானுங்க?"
"இந்த இமயன் இருக்கானா? செத்துட்டானா?"
"அர்ஜுன் ஃபோன் பண்ணினானா? அர்ஜுனுக்கு எதுவும் ஆகிடக் கூடாது! புரியுது தானே?"
"அப்படி ஒருவேளை, இமயன் உயிரோடு இருந்தால், ஹாஸ்பிட்டலில் வச்சே போட்டு தள்ளிடு!" எனக் கேள்விகளையும், கட்டளைகளையும் பிறப்பித்துக் கொண்டிருந்தார் மயில்ராவணன்.
"எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால், எம் மகனையே எனக்கு எதிரா திருப்பி நிப்பாட்டுவான். நான் என்ன திட்டம் போட்டாலும், எப்படித் தப்பிக்கிறான்னு தெரியலை. ஆனால், இந்த முறை அவனை நான் சும்மா விட மாட்டேன்!" என அவர் கர்ஜித்துக் கொண்டிருந்த அதே நேரம், மருத்துவமனைக் கட்டிலில் கண் மூடிப் படுத்திருந்தான் இமயவரம்பன்.
அதீதம்-15 அந்த வாகனத்தின் பின்னிருக்கையில், தன் வருங்கால மாமியாரோடு அமர்ந்திருந்த ஆருத்ராவின் மனம் முழுவதும், அதீத படபடப்பைச் சுமந்திருந்தது. எளிதாக விபத்து என்ற ஒற்றை வார்த்தையில் அர்ஜுன் சொல்லிவிட்டான் தான். ஆனால், அவன் சொன்ன அவளவிற்கு எளிதாகக் கூட இவளால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. மனம் ஒருமாதிரியாய் இருந்தது.
'நிஜமாகவே எனக்கு இமயனை பிடிக்காது தானே? அப்படி இருக்கையில், ஏன் இந்தப் படபடப்பு?' நினைக்காமல் அவளால் இருக்க முடியவில்லை.
பக்கத்தில் அமர்ந்திருக்கும், தனலெட்சுமியை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தாள். நிச்சலனமான முகத்துடன் அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தார் அவர்.
'இமயன் அவர் மகன் தானே? எப்படி இவரால், இத்தனை அமைதியாய் இருக்க முடிகிறது? நான் தான் அதிகமாக உணர்ச்சி வசப்படுகிறேனோ? பெற்ற தாய்க்கே இல்லாத பரிதவிப்பு எனக்கு மட்டும் ஏன்?' யோசனை அவள் மூளைக்குள் ஓடியது.
விபத்து மருத்துவமனை இதையெல்லாம் யோசிக்கும் போதே, அவளுக்குக் கொஞ்சம் பயமாகவும் இருந்தது.
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, 'இவன் என் வாழ்க்கைக்குள் வராமல் இருந்திருக்கலாம்!' என அவள் நினைத்ததெல்லாம் இன்று வேறுவிதமாய் உருமாறி நின்று உள்ளுக்குள் பயம் காட்டியது.
'என் வாழ்க்கைக்குள் அவன் வராமல் இருந்திருக்கலாம். என நான் நினைத்ததற்கு இப்படியும் ஒரு அர்த்தம் இருக்குமோ?' என யோசித்த மாத்திரத்தில் மனம் நடுங்கியது அவளுக்கு.
"அ.. அத்தை..! அவருக்கு ஒண்ணும் ஆகாது தானே?!" தயக்கமும் நடுக்கமும் ஒருசேர அவள் கேட்க, தனலெட்சுமியிடமிருந்து ஒற்றைப் புன்னகை மட்டுமே வெளிப்பட்டது.
"உனக்கு என் பையனை பிடிக்காதுன்னு தெரியும் ஆரு.. அவன் உன்னைக் காட்டாயப் படுத்தாறான் தான்.. நான் இல்லைன்னு சொல்ல மாட்டேன். பிடிக்காத வாழ்க்கை, ஒரு பொண்ணை எவ்வளவு வேதனைப்படுத்தும்ன்னு ஒரு பொண்ணா என்னால் உணர முடியும் தான். ஆனால், என் பையன் நீ இல்லைன்னா வாழ்க்கையே இல்லைன்னு சொல்லும் போது, நான் என்ன செஞ்சுட முடியும்? வேணும்ன்னா ஒண்ணே ஒண்ணு செய்றேன்.. நீ எங்கே போன? எப்படிப் போன? யார்க்கிட்டேயும் சொல்ல மாட்டேன். இப்படியே இறங்கி போய்டு ஆரு. என் பையன் உசுரோட இருக்கிறானோ? சாகறானோ? அது அவனோட விதி. உனக்குப் பிடிச்ச மாதிரி நீ வாழ்க்கையை அமைச்சுக்கோ!" எனத் தனலெட்சுமி சொன்ன அதே நேரம், அந்த மகிழுந்து ஓரமாய் நின்றது.
வாகனத்திலிருந்து கீழே இறங்கி, ஆருத்ரா அமர்ந்திருந்த பக்கமாய் வந்து, கதவைத் திறந்துவிட்டுவிட்டு, அமைதியாய் ஓரமாய்க் கைக்கட்டி நின்றுவிட்டார் தனலெட்சுமி.
ஆருத்ராவின் கண்களோ, திறந்த கதவையும், அதன் பின் தெரிந்த வெளிச்சத்தையும் நோக்கியது.
'இதோ இந்த வாகனத்திலிருந்து இறங்கினால் போய்விடலாம் தான். நான் எதிர்பார்த்த விடுதலை, சுதந்திரம் எல்லாம் தொட்டுவிடும் தூரத்தில் தான் இருக்கிறது. இப்போது நான் என்ன செய்வது? வாகனத்திலிருந்து இறங்குவதா? இல்லை பயணத்தைத் தொடர்வதா?' குழப்பம் சூழ்ந்தது அவள் மனதில்.
'இது மட்டும் தான் உனக்கான வாய்ப்பு. இறங்கி விடு!'
'இமயனின் இக்கட்டான சூழலில் அவனை விட்டுப் போகப் போகிறாயா? உன் மாயன் உனக்கு வேண்டாமா?'
'இப்போது இந்தப் பயணத்தை நீ தொடர்ந்தால், நிரந்தரமாய்ச் சிறைக்குள் சிக்கிக் கொள்வாய்.!'
'உன் மாயன் உனக்கு வேண்டாமென்றால், இறங்கி சென்று விடு. இமயனின் வாழ்வில் என்ன நடந்தது எனத் தெரியும் முன்னமே, உன் முடிவு இதுவாகத் தான் இருக்கப் போகிறதா?' அவள் மனமும் மூளையும், மாற்றி மாற்றிக் கேள்வி கேட்க, என்ன சொல்வதெனத் தெரியாமல் திணறினாள் ஆருத்ரா.
அவள் எதிர்பார்த்த முடிவு இது தான். அவள் இமயனிடமிருந்து எதிர்பார்த்ததும் விடுதலை மட்டும் தான். ஆனால், அவளால் இப்போது இறங்கி செல்ல முடியவில்லை. அவள் என்ன நினைக்கிறாள்? என்பது அவளுக்கே புரியவில்லை. ஆனால், இமயனின் பக்கம் என்ன இருக்கிறது என்பதைத் தெரியாமல் போகக் கூடாதென்பதில் கொஞ்சம் உறுதி கூடியிருந்தது அவளுக்கு.
"நா.. நானும் வர்ரேன்!" திக்கித் திணறி கடைசியாய் சொன்னாள் அவள்.
அவள் சொன்னதும், மிக மிக மெல்லிய சிரிப்புடன், அவள் பக்கக் கதவை சாத்திவிட்டு, சுற்றி வந்து தன் இருக்கையில் அமர்ந்தார் தனலெட்சுமி. அவர் எந்த வார்த்தையும் ஆருத்ராவிடம் பேசவில்லை தான். ஆனால் அவர் மனம் கொஞ்சம் நிம்மதியடைந்திருந்தது.
தன் மகன் மீது அவளுக்குப் பிடித்தம் இல்லை என்பது, அவருக்கு ஏற்கனவே தெரியும் தான். ஆருத்ராவின் முகமும், அவள் நடந்து கொண்ட விதமும் அவருக்கு அவள் மனதைத் தெளிவாய்க் காட்டிக் கொடுத்திருந்தது. மகனிடம் இலை மறைக் காயாய் சொல்லித் தான் பார்த்தார். ஆனால், இமயன் தன் உயிராகவே அவளை நினைக்கையில், மகனின் ஆசையைக் கெடுக்கவும் பாழும் மனது இடம் கொடுக்கவில்லை.
ஆனால், இமயனுக்கு விபத்து எனக் கேள்விப்படவும், ஆருத்ரா தன்னோடு வருவதாய்ச் சொல்வாள் என அவர் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அந்த இடத்திலேயே அவருக்கு லேசான நம்பிக்கை வந்திருந்தது. இமயனைப் பெற்ற தாயாய், இரண்டாம் வாழ்க்கையையும், அவனை ஏமாற்றிவிடுமோ? என்ற பயமும் அவருக்கு இருந்தது.
ஆனால், அவர் பயத்திற்கு எதிர்மாறாய், வாகனத்தில் ஏறிய நொடியிலிருந்து, ஆருத்ராவின், பயம் பதற்றம் எல்லாமே அவருக்குத் தெளிவாய் அவள் மனதைப் படம் போட்டு அவருக்குக் காட்டிவிட்டது.
ஆனாலும், ஒருவேளை இங்கிருந்து வெளியேற வாய்ப்பு கிடைக்காத காரணத்தினால் தான், அவள் இந்தப் பயணத்தைத் தொடார விரும்புகிறாளோ? என்றெண்ணி தான், அவள் இறங்கிச் செல்வதற்கு ஒரு வாய்ப்பும் கொடுத்தார். ஆனால், அவள் எங்கும் செல்லாதது அவருக்கு நிரம்பவே ஆச்சர்யம் தான். அந்த ஆச்சர்யம் இப்போது நிம்மதியாய் மாறியிருக்க, நேசத்தோடு ஆருத்ராவின் கரத்தைப் பற்றிக் கொண்டார் தனலெட்சுமி.
அவள் கேள்வியாய் அவரைப் பார்க்க,
"என் பிள்ளைக்கு ஒண்ணும் ஆகாது ஆரு! அவன் அம்புட்டு லேசில் கீழே சாஞ்சுட மாட்டான். எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு." என அவர் சொன்னதை ஆச்சர்யமாய்ப் பார்த்தாள் ஆருத்ரா.
என்னதான் மனதிற்குள் பயம் இருந்தாலும் கூட, எதையுமே வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாது, தைரியமாய் நிற்பவரைப் பார்த்து வியப்பாய் இருந்தது அவளுக்கு.
இமயன் என்னதான் அவள் மனதிற்குள் மாயனாகப் பதிந்து போயிருந்தாலும் கூட, மாயன் என்ற பெயரைத் தவிர அவளுக்கு எதுவுமே தெரியாது. நன்கு யோசித்துப் பார்த்தால், அவன் அவளுக்கு மூன்றாவது மனிதனைப் போலத்தான். அப்படி இருக்கையில், அவளாலேயே உணர்வுகளைக் கட்டுக்குள் கொண்டுவர முடியவில்லை. இப்போது அவள் மனம் படபடவென அடித்துக்கொண்டு தான் இருக்கிறது. ஆனால், இமயனைப் பெற்ற தாயாய் இவரால், எப்படி இவ்வளவு தைரியமும், நம்பிக்கையுமாக இருக்க முடிகிறது? வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.
அவள் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, மருத்துவமனை வந்துவிட, வாகனத் தரிப்பிடத்தில், காரோட்டி வாகனத்தை நிறுத்தவும், தனலெட்சுமியுடன் இறங்கி நடந்தாள் ஆருத்ரா. உள்ளே செல்ல, செல்ல அவள் பதற்றமும், படபடப்பும் அதிகரித்தது.
'அவனுக்கு எதுவும் நேர்ந்துவிடக் கூடாது! நான் அவன் என் வாழ்க்கைக்குள்ளே வந்துருக்கக் கூடாதுன்னு நினைச்சேன் தான். ஆனால், இப்படி எதுவும் நினைக்கலை!' எனத் தன் மனதிற்குள் வேண்டுதல் வைத்தபடியே நடந்தாள் அவள்.
இந்த மாதிரியான உணர்வுகள் அவளுக்குப் புதிது. இந்தப் படபடப்பும், பதற்றமும் அவளுக்குப் புதிது. இமயன் மீதான இந்தப் புதுவித உணர்வின் காரணம் புரியாமல், வரவேற்பில் எந்த அறை என்று கூட விசாரிக்காது, தன்போக்கில் உள்ளே சென்றவளை, கைப்பிடித்து இழுத்து நிறுத்தினார் தனலெட்சுமி.
"ஆரு! எந்த அறைன்னு தெரியாமல் எங்குட்டு போவ?!" என அவர் கேட்க, தயக்கமாய் அவரைப் பார்த்தபடியே நின்றாள் அவள். அதன் பின் வரவேற்பில், எந்த அறை என விசாரித்துவிட்டு, அந்த அறையை நோக்கி செல்ல, அறையின் வாசலிலேயே அர்ஜுன் காத்திருந்தான்.
"அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லைம்மா! இமயனுக்கும் ஒண்ணும் பெருசா எதுவும் இல்லை. நாங்க கொஞ்சம் சுதாரிச்சு ஓரம் கட்டிட்டோம்.!" என்றவனின் பார்வை ஆருத்ராவின் மீது தான் இருந்தது. முதன்முறையாய் ஆருத்ராவைப் பார்த்தவனின் மனம், இமயனோடு சேர்த்து வைத்துப் பொருத்திப் பார்த்துச் சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டது. அவனுடைய ஆசை, கனவு எல்லாமே அர்ஜுனுக்குத் தெரியுமே.! தன் நண்பனுக்காகச் சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டவன், கதவைத் திறந்து உள்ளே அழைத்துப் போனான்.
அங்கே அறையில், கால் மேல் கால் போட்டு மெத்திருக்கையில் சாய்ந்து அமர்ந்து, கரத்திலிருந்த, கிண்ணத்திலிருந்த பழக்கலவையை உண்டபடியே தொலைக்காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் இமயவரம்பன். நெற்றியில் மட்டும் சிறிய கட்டுப் போடப்பட்டிருந்தது. ஆருத்ரா அவனைப் பார்த்த மாத்திரத்தில், அவனுக்கு ஒன்றும் இல்லை எனத் தெரிந்ததும்,கொஞ்சம் நிம்மதியாய் இருந்தது.
அதே நேரம், இமயனும் அவளைப் பார்த்துவிட, தன் அன்னையுடன் வந்திருந்த அவளைப் பார்த்ததும் அதிர்ந்து எழுந்து நின்றுவிட்டான் இமயன்.
"ஆரா..!" மென்மையாய், இதழ் விரிந்த புன்னகையுடன் அவன் உதடுகள் உச்சரித்தது.
"பார்த்துப் பதுவிசா போகலாம்ல்ல டா! கல்யாணத்திற்கு இன்னும் மூணு நாளுதேன் கிடக்கு. இந்நேரத்தில், ஆக்ஸிடென்ட் அது இதுன்னு..! உன் அப்பத்தா புலம்பித் தள்ளுறாக! மருமகளை வேற பேசிப்புட்டாக!" மகனின் நெற்றிக் காயத்தை வருடியபடியே சொன்னார் தனலெட்சுமி.
"எம்புட்டுச் சூதானமா போனாலும், இடிக்கணும்ன்னு குறிக்கோளோடு வர்ரவனை என்ன செய்ய முடியும்?" எனப் பதில் கேள்வி கேட்டான் இமயன்.
"இதுக்குத்தான் இந்தக் கட்சி கண்ணராவியெல்லாம் வேணாம்ன்னு சொன்னேன். யாரு கேட்குறீங்க? அர்ஜுன் நீயாவது சொல்லக் கூடாதா? உங்க அப்பாவை எதிர்த்து நாம என்ன பண்ண முடியும்? பொழுதுக்கும் மாற்றி மாற்றி அடிச்சுட்டே இருந்தால், இதுக்கெல்லாம் எப்போ தான் முடிவு வரும்? சம்பாதிச்ச வரை போதும் டா இமயன். இப்போவே எம்புட்டுப் பாவத்தைச் சேர்த்திருக்கோமோ தெரியலை.. பட்ட வரைக்கும் போதும். விட்டுடலாம் இமயன்.!" எனத் தன் மகனிடமும், அர்ஜுனிடமும் சேர்த்தே சொன்னார் தனலெட்சுமி.
"ம்மா! என் அப்பா தான் எல்லாத்தையும் வீம்புக்குன்னு பண்ணிட்டு இருக்கார்! அப்போ இமயனுக்கு அவர் பண்ணதெல்லாம் சரின்னு சொல்றீங்களா? எல்லா நேரமும் அமைதியாவே இருக்க முடியாதும்மா! இந்த விஷயத்தில், என் சப்போர்ட் இமயனுக்குத்தான்.!" என அர்ஜுன் சொல்ல,
"ம்மா! நான் பணத்துக்காகத் தான் இதுக்குள்ளே வந்தேன். ஆனால், இப்போ எனக்கே அரசியல் பிடிச்சிருக்கு. நான் இதை விடனும்ன்னு நினைச்சாலும், விட முடியாதும்மா! விடறதும் அவ்வளவு ஈஸி இல்லை. எது தேவையோ அதுவே தர்மம்ன்னு நீங்க கேட்டதில்லை.? எனக்குத் தேவை பதவி..! அது என் கைக்குக் கிடைக்கும் வரை நான் நிற்கப் போறதும் இல்லை. மாண்புமிகு முதலமைச்சரை சும்மா விடப் போறதும் இல்லை.!" என அவன் சொல்ல, அவர்கள் பேசுவதை ஒன்றுமே புரியாமல் பார்த்திருந்தாள் ஆருத்ரா.
******
அடுத்தப் பத்து நிமிடமாய், இமயனின் முன் நின்றிருந்தாள் ஆருத்ரா. அர்ஜுனும் தனலெட்சுமியும் வெளியே சென்று பத்து நிமிடங்கள் கடந்த பின்னும் அமைதியாய் அசையாமல் நின்றிருந்தாள் அவள்.
மருத்துவமனையின் மருந்து வாசனை அவள் நாசியை நிரடிவிட்டுச் செல்ல, என்ன பேசுவதெனத் தெரியாமால் நின்றிருந்தவளை, எதிரில் அமர்ந்தபடி ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தான் இமயவரம்பன். கடிகாரத்தின் ஓசை மட்டும் ரீங்காரமாய் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க, ரோஜா வண்ண கையில்லா சுடிதாரில், தன்னைப் பார்க்காமல் சுவற்றைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றவளை பார்வையால் வருடினான் அவன்.
"இப்படியே எவ்வளவு நேரம் நிற்கிறதாக உத்தேசம் ஆரா? எதாவது வேண்டுதலா என்ன?" என்ற கேள்வியில் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள் அவள்.
"போன முறை, நான் ஏதேதோ பேசி தான், நீ ஒண்ணுமே சொல்லலை.. அதனால் தான் வெய்ட் பண்ணுறேன்!"
"இப்படியே அமைதியாய் நின்றிருந்தால், வெளியே போனவங்க மறுபடியும் உள்ளே வந்துடுவாங்க! தனியாகப் பேசட்டும்ன்னு தானே போனாங்க? நீயும் என்கிட்டே பேசுறதுக்குத் தானே கால் பண்ணின? இப்போ அமைதியாய் நின்றிருந்தால் என்ன அர்த்தம்?!" என அவன் கேட்டதற்கும் அவளிடம் பதில் இல்லை. ஆனால் அவள் விழிகள் உயர்ந்து கதவை நோக்கியது.
"நான் சொல்லாமல், யாரும் உள்ளே வர மாட்டாங்க ஆரா!" எனச் சொன்னபடியே,
பக்கத்திலிருந்த நாற்காலியை அவள் முன் இழுத்துப் போட்டவன்,
"உட்கார் ஆரா!" எனச் சொல்ல, அமைதியாய் அமர்ந்தாள் அவள்.
"உனக்கு என்ன கேட்கணுமோ, என்னைப் பார்த்து கேளு! நான் பதில் சொல்றேன்.!" என அவன் சொல்ல, சில நொடிகள் தயங்கியபடியே, அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தவள், பின் யோசித்து நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்து,
அவளுக்கு அதற்கான பதில் நிச்சயமாய்த் தெரிய வேண்டியிருந்தது. என்னதான் அவள் மனதிற்கு நிதர்சனம் உரைத்தாலும், கவிநயா அவள் கணவனோடு வாழ்கிறாள் எனப் புரிந்தாலும், இந்தப் பதில் அவளுக்குத் தேவையாய் இருந்தது. அவனின் கடந்தகாலம் எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும், கடந்தகாலத்திற்கு முன் தெரிய வேண்டிய முதல் விஷயமாகத்தான் அவள் நினைத்தாள்.
"கவியை நான் விரும்பறேனான்னு தெரிஞ்சுக்க ஆசைப்படுறியே அப்போ, என்னை உனக்குப் பிடிச்சிருக்கா ஆரா?" ஒளிவு மறைவில்லாமல் நேராய் கேட்டான் இமயன்.
ஆருத்ரா அதற்கு எந்தப் பதிலும் சொல்லவில்லை. ஆனால் இமயன் தொடர்ந்து பேசினான்.
"நான் ஏன் உன்னை 'ஆரா'ன்னு கூப்பிடுறேன்னு உனக்குத் தெரியுமா?" எனக் கேட்க, அவள் தலை மட்டும் 'இல்லை' என இடவலமாய் ஆடியது.
"லத்தின் மொழியில் ஆரா என்ற சொல்லுக்கு மென்மையான காற்று அல்லது சுவாசம்ன்னு அர்த்தம். நம்ம ஆன்மீக நம்பிக்கைகளின் படி, நம்ம உடலைச் சுற்றியிருக்கிற கண்ணுக்குத் தெரியாத எலெக்ட்ரோ மேக்னெட்டிக் ஃபீல்ட்டுக்கு கூட, ஆரான்னு தான் பேரு. என் உள்ளே சுவாசமாகவும், வெளியே மின்காந்த அலைகளாகவும் நீ மட்டும் தான் இருக்கிற அதனால் தான் உன்னை ஆரான்னு கூப்பிடுறேன். சந்தேகம் தீர்ந்ததா?!" என அவன் கேட்க, விலுக்கென நிமிர்ந்து விழி விரிய அவனைப் பார்த்தாள் அவள்.
சர்வசாதாரணமாய் அழைக்கும் பெயருக்குள் இத்தனை அர்த்தங்களை வைத்திருப்பான் என அவள் யோசித்துக் கூடப் பார்த்ததில்லை.
சாதாரணப் பெயருக்குள் சர்வத்தையும் அவன் அடக்கி விட்டதாகத்தான் அவளுக்குத் தோன்றியது. அவன் தந்த ஒற்றை விளக்கத்திலேயே அவன் மனம் அவளுக்குப் புரிந்தது. உணர்வுகளின் மிகுதியில் தொண்டை அடைக்க, வார்த்தைகள் வராமல் தடுமாறி எழுந்து நின்றிருந்தாள் பெண்.
"உட்காரு ஆரா..!" எனக் கைப்பிடித்து அமர வைத்தவன்,
"கவி இப்போ மட்டும் இல்லை. எப்போவுமே என் மனசில் இருந்ததில்லை. அந்தக் கல்யாணம் என்னைப் பொருத்தவரையில் ஒரு விபத்து. அப்போ இருந்து, இப்போ வரை நீ மட்டும் தான் என் மனசில் இருக்க ஆரா.. என் உயிர் மூச்சாக!" எனச் சொன்னவனின் கண்களில் தெரிந்த காதலும் நேசமும் கண்கூடாகத் தெரிந்தது அவளுக்கு.
வெறும் பெயரை விளிப்பதிலேயே உள்ளும் புறமுமாய் நீ இருக்கிறாய் என அவன் உணர்த்திவிட்ட பிறகு, இவள் என்ன பேச முடியும். கண்கள் தன்னை அறியாமல் கலங்க, அவன் கரத்தை இறுகப் பற்றினாள் ஆருத்ரா.
முதன்முறையாய் அவன் கரம் பற்றியவளின் உடல் சிலிர்த்து அடங்க, கண்கள் கலங்க அவனை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள் அவள். கண்கள் கலங்கி நீர் தேங்கி நின்றது.
"இப்போவும் எனக்கு நோ சொல்லுவியா ஆரா..?!" கண்ணோடு கண் நோக்கி அவன் கேட்க, இவள் தலை அவசரமாய் இல்லையென அசைந்தது.
"என்னோட கடந்தகாலம் தெரிய வேணாமா உனக்கு?" என அவன் கேட்க,
"நோ..!" எனச் சொன்னவளின் கன்னம் தழுவி நழுவியது கண்ணீர் துளி.
"ஹேய்.. அழாதேடி லூசு! தொட்டாசிணுங்கி! இப்படி அழுது வடியத்தான் என்னைப் பார்க்க வந்தியா?!" என அவன் கேட்க,
"உன் அன்பு அதீதமானது மாயன்.. எனக்கு உன் அளவிற்கு அன்பு செய்யத் தெரியாதே!" தொண்டை அடைத்து, வார்த்தைகள் தடுமாறச் சொன்னாள் அவள்.
"நீ என் கூட இருந்தால் போதும் ஆரா.. நான் அன்பு செய்றேனே உனக்கும் சேர்த்து.. அது போதாதா?!" அவன் கேட்ட கேள்வியிலும் கூட, முழுக்க முழுக்கக் காதல் மட்டுமே தெரிந்தது.
'உனக்கும் சேர்த்து நானே காதலிக்கிறேன் பெண்ணே!' எனச் சொல்லும் காதல் கிடைப்பதெல்லம் எவ்வளவு பெரிய வரம், இத்தனை நேசம் வைத்திருப்பவனைப் புரிந்து கொள்ளாமல், அவனை வேதனைப்படுத்தியதை நினைத்து, அவளுக்கு ஒரு மாதிரியாய் இருந்தது.
"ஐ அம் ஸாரி மாயன்..! நான் உன்னை நிறைய ஹர்ட் பண்ணிட்டேன் தானே?" என நிஜமான வருத்தத்துடன் கேட்டாள் அவள்.
"அப்படிச் சண்டைப் போட்ட ஆராவைத் தான் எனக்குப் பிடிச்சுருக்கு. இந்தத் தொட்டாச்சிணுங்கி அழுமூஞ்சியை எனக்குப் பிடிக்கலை!" அவளை இயல்பாக்குவதற்காக வேண்டுமென்றே சீண்டினான் அவன்.
"நான் ஒண்ணும் அழு மூஞ்சி இல்லை. நீ என்னை எமோஷ்னலா ஆக்கிட்ட!" அழுகையை அடக்கிக் கொண்டு சொன்னாள் அவள்.
"ஏன் உனக்கு என் மேல் இவ்வளவு லவ்? அப்படி உனக்கு என்ன பண்ணிட்டேன் நான்? முன்னவே நீ என்கிட்டே வந்து பேசியிருந்தால், நான் விவேக்கை லவ் பண்ணியிருக்க மாட்டேனே?!" எனக் கேட்டாள் அவள்.
"தெரியலையே..! அடிக்கடி உங்க வீட்டுக்கு வருவேன். உன்னைப் பார்த்திருக்கேன். நிறைய முறை உன்னோடு விளையாடியிருக்கேன். பட்டாம்பூச்சி பிடிச்சுக் கொடுத்திருக்கேன். அழகா குட்டியா இருப்ப! உன்னை எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும் ஆரா. அப்பறம் கொஞ்சம் வருஷம் நான் இங்கே வர்ரதுக்கான வாய்ப்பு எனக்குக் கிடைக்கலை! திடீர்ன்னு ஒருநாள் வந்தேன் உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா?!" எனக் கேட்டான் அவன்.
"இல்லையே?" யோசனையாய் சொன்னாள் அவள்.
"காலேஜ் படிப்பெல்லாம் முடிச்சுட்டு, வேலை கிடைக்காமல், குடும்பக் கடனை அடைக்க வழி தெரியாமல் உன் தாத்தாவை தேடி வந்து, மயில்ராவணன் கிட்டே வேலைக்குச் சேர்ந்து ரெண்டு வருஷம் ஆகியிருந்தது. அதுக்கு முன்னாலும், உன் தாத்தா பார்க்க வந்திருக்கேன். ஆனால் உன்னைப் பார்த்ததில்லை. நான் உன் வீட்டுக்கு வந்த அந்த நாள் தான் நீ காலேஜ் சேருவதற்கு அப்ளிகேஷன் ஃபில் அப் பண்ணிட்டு இருந்த. நாம பார்த்த குட்டிப் பொண்ணா இவள்ன்னு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. அவ்வளவு அழகா இருந்த தெரியுமா? வெறும் பதினேழு வயசு சின்னப் பொண்ணுக்கிட்டே விழுவேன்னு நினைச்சு கூடப் பார்த்ததில்லை. முதலில் ஏதோ வயசுக் கோளாறுன்னு தான் நினைச்சேன். ஆனால் உன் முகம் என்னால் மறக்கவே முடியலை. சின்னப் பொண்ணாக வேற இருந்த.. உன்கிட்டே பேசி, உன் மனசைக் கலைக்கவும் நான் விரும்பலை. எல்லாத்துக்கும் மேலாக, நீ என் வீட்டுக்கு வரும்போது, நீ உன் வீட்டில் இருக்கிறதை விடச் சந்தோஷமா இருக்கணும்ன்னு நினைச்சேன். அதுக்குப் பணம் வேணும்ன்னு எனக்குப் புரிஞ்சது. நான் பணத்துக்குப் பின்னால் ஓடினது என் குடும்பத்திற்காக மட்டும் இல்லை. எதிர்காலத்தில் என் குடும்பத்தில் ஓர் அங்கமாய் வரப் போற உனக்காகவும் தான்.!"
"எங்கே இருந்து இப்படியெல்லாம் பேச கத்துக்கிட்டே? உன்னை உருகி உருகி காதலிக்கிற வாய்ப்பெல்லாம் எனக்கு இல்லையா.? கல்யாணத்திற்கு மூணு நாள் முன்னாடி வந்து சொல்ற? எனக்கு உன்னோட காதலைப் பார்த்து பொறாமையாய் இருக்கு மாயன்.!"
"இப்போ என்ன கல்யாணம் பண்ணிட்டு ஆசை தீர காதலிச்சுக்கோ.. உன்னை யார் வேணாம்ன்னு சொன்னது? கல்யாணத்திற்கு முன்னே மூணு நாள் இருக்கே.. அந்த மூணு நாளும் உனக்கே உனக்குத் தான். ஆசை தீரா காதலிக்கலாமே ஆரா!" என அவள் நாசியைத் தன் நுனி விரல் கொண்டு தீண்டினான் அவன்.
"நான் விவேக்கை விரும்பினது பத்தி உனக்குத் தெரியும் தானே? உனக்கு எதுவும் கோபம் இல்லையே?" எனக் கேட்டாள் அவள்.
"அதெல்லாம் முடிஞ்சு போன விஷயம். அது லவ்வே இல்லைன்னு எனக்குத் தெரியும். முடிஞ்சது முடிஞ்சதாகவே இருக்கட்டும் விட்டுடு ஆரா!"
"நான் அவனை விரும்பறது தெரிஞ்சும், நீ ஏன் தடுக்க முயற்சிக்கல?"
"சில விஷயங்களில் கிடைக்கிற அனுபவங்கள் நமக்கு ரொம்ப அவசியம் ஆரா. நான் குறுக்கே வந்து தடுத்திருந்தால், நீ என்னை வில்லனாகத் தான் நினைச்சிருப்ப. இப்போவே அப்படித் தானே நினைக்கிற? இந்த விவேக் விஷயத்தில் நீயே பட்டுத் திருந்தி வெளியே வந்துடுவன்னு எனக்குத் தெரியும். இன்னொருத்தர் சொல்லி நாம கத்துக்கிறதை விட, நமக்குக் கிடைக்கிற ஒவ்வொரு அனுபவமும் ஒரு புது விஷயத்தைக் கத்துத் தரும். விவேக் விஷயமும் அப்படித்தான். அப்படியே எதாவது தவறா நடக்கிற மாதிரி தெரிஞ்சால் நான் உன் முன்னால் வந்து நின்னிருப்பேன்.!" என அவன் சொல்வதை அவளால் புரிந்துக்கொள்ள முடிந்தது.
"ஒருவேளை விவேக்கும் என்னை உண்மையாய் லவ் பண்ணியிருந்தால், என்ன செஞ்சிருப்ப?" என அவள் கேட்க அவன் முகம் சட்டென மாறியது. வேகமாய்க் கட்டிலிலிருந்து எழுந்து நின்று, அவளுக்கு முதுகு காட்டி நின்றவன்,
"ஒருவேளை உண்மையாய் இருந்திருந்தால், நீ விவேக்கோட வாழறதை தடுத்திருக்க மாட்டேன். நீ சந்தோஷமாய் வாழறதைப் பார்த்துட்டே நானும் வாழ்ந்து முடிச்சுருப்பேன்.!" என அவன் சொன்னதைக் கேட்டு பிரம்மித்து நின்றுவிட்டாள் ஆருத்ரா.
"நீ கல்யாணம் பண்ணிருக்க மாட்டியா?!" எனக் கேட்டாள் அவள்.
"நீ இல்லாமல் எனக்கு வாழ்க்கையே இல்லை ஆரா.! நீ கேட்கலாம், அப்பறம் ஏன் கவியைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன்னு.. நான் ஏற்கனவே சொல்லிட்டேன், அது கல்யாணம் இல்லை. எதிர்பாராமல் நடந்த விபத்து!" என அவன் சொல்ல, அவனை விழியசைக்காமல் பார்த்தபடியே பிரம்மித்து நின்றுவிட்டாள் ஆருத்ரா.
"இப்போவும் எட்ட நின்னு வேடிக்கை தான் பார்த்துட்டு இருப்பியா? கட்டிக்க மாட்டியா?" என அவன் கேட்க, தயக்கமும் நாணமும் போட்டி போட, முகம் சிவந்து நின்றவள், அவன் கரம் விரித்து, தலையசைத்து 'வாவென' அழைத்த மறுநொடியே, ஓடிப் போய் அவன் கரங்களுக்குள் அடைக்கலமாகியிருந்தாள்.
அவனை இறுக அணைத்து அவன் மார்புக்குள் முகம் புதைத்தவளின் கண்களில், வழிந்த கண்ணீர், அவன் மார்புச் சட்டையை வெதுவெதுப்பாய் நனைத்தது. ஆனந்தமும், நெகிழ்வும், அதிர்ச்சியும் ஒருசேர அவளைத் தாக்க, சந்தோஷக் கண்ணீரோடு அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் அவள்.
"லவ் யூ மாயன்!" என அவள் சொல்ல, நெகிழ்ந்து உருகி, அவள் நெற்றியில் முத்தம் வைத்தான் அவன். அடர்ந்த மீசை ரோமங்கள் பதிய அவன் கொடுத்த ஒற்றை முத்தத்தில், கிறங்கி மயங்கி நின்றாள் மாது.
"ஏய்.. நான் சொன்னதையே என்கிட்டே திருப்பிச் சொல்ற.? என்னோட முதல் திருமணத்தைப் பற்றி எதுவும் தெரியாமலே, என்னைப் புரிஞ்சுக்கிட்டது எனக்குச் சந்தோஷம் தான் ஆரா.. ஆனால், என் மன நிம்மதிக்காக உன்கிட்டே சொல்லிடுறேன்.!" எனத் தன் கடந்த காலத்தைச் சொல்லத் துவங்கியிருந்தான் இமயன்.
இமயவரம்பன் மயில்ராவணனிடம் பணிக்குச் சேர்ந்து சில ஆண்டுகள் கடந்திருந்தது. பணம் எனும் மந்திரக் கோல் கொண்டு, உழைப்பு எனும் மந்திரத்தால் இழந்த அனைத்தையும் மீட்டிருந்தான்.
அவன் குடும்பமும் ஓரளவிற்கு நல்ல நிலைக்கு வந்திருந்தது. மயில்ராவணனிடம் சேர்ந்த கொஞ்ச காலத்திலேயே, அவருக்கு மிகவும் நெருக்கமாய், அவர் வீட்டில் ஒருவனாய் மாறிப் போயிருந்தான் இமயன். அதோடு கூட, மயில்ராவணனின் மகனான அர்ஜுனும், இமயனும் ஒரே கல்லூரியில் ஒன்றாகப் படித்தவர்கள். உயிர் நண்பர்கள்.
அர்ஜுனின் அன்னை ராதிகாவிற்கு மட்டும் தான் இமயனைப் பிடிக்காது. நம்மிடம் பணி செய்பவனை அவனுக்கான எல்லையில் நிறுத்த வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவருக்கு. ஆனால் ராதிகாவைத் தவிர மற்றவர்களோடு, இமயனுக்கு நல்ல பிணைப்பு இருந்தது. அவன் தன் வீட்டில் இருப்பதை விட, மயில்ராவணன் வீட்டில் இருப்பது தான் அதிகமாக இருந்தது.
இப்படி எல்லாம் நன்றாகப் போய்க்கொண்டிருந்த இதே தருணத்தில் தான், ஆருத்ரா தன் படிப்பை முடித்துவிட்டு, பணிக்காகச் சென்னைக்குச் சென்றிருந்தாள்.
ஆருத்ராவின் படிப்பு முடிந்து விட்டது. அவள் தாத்தாவிடம் பேச வேண்டுமென அவன் நினைத்திருந்த அந்தத் தருணத்தில் தான் அவன் நினைத்திராதவை எல்லாம் நடந்தேறியது.
அன்று காலைப் பொழுது என்னவோ, இமயனுக்கு நன்றாகத்தான் விடிந்தது. அவன் தன் உடற்பயிற்சியை முடித்துவிட்டு, திரும்பிய நேரம், முதல் அழைப்பே மயில்ராவணனிடமிருந்து தான் வந்திருந்தது.
மயில்ராவணனிடம் சேர்ந்த சில வருடங்களிலேயே அவருக்கு மிகவும் நெருக்கமாய், அவரின் அந்தரங்க ஆலோசகராய் மாறிப் போயிருந்தான் இமயவரம்பன்.
வெளியிலிருந்து பார்ப்போருக்கு இவன் அரசியலுக்குச் சம்மந்தமே இல்லாதவனைப் போலத்தான் தெரியும். ஆனால், மயில்ராவணன் எடுத்த ஒவ்வொரு முடிவுகளின் பின்னாலும் இமயனின் ஆலோசனை இருந்தது.
மயில்ராவணனிடமிருந்து அழைப்பு வந்ததும், அவசரமாய் ஏற்றுக் காதில் வைத்தான் இமயன்.
"சொல்லுங்க சார்! வீட்டுக்கு தான் வந்துட்டு இருக்கேன். இதோ கிளம்பிட்டேன்.!" என அவன் சொல்ல,
"சீக்கிரம் வா இமயன்! உனக்காகத்தான் காத்திருக்கேன்.! இங்கே ஒரு பெரிய பிரச்சனை!" என்றவரின் குரலில் லேசான தடுமாற்றம் தெரிந்தது.
"ம்ப்ச்! இது நம்ம வீட்டு விஷயம் டா! நீ மட்டும் வா போதும்!" என இரகசியமாய் அவர் அழைக்கப் புரியாமல் யோசனையோடே கிளம்பினான் அவன்.
'இதுவரை இப்படி என்னைத் தனிப்பட்ட விஷயங்களுக்கு அழைத்தது இல்லையே? மேலோட்டமாய்க் குடும்ப விஷயங்கள் பேசினாலும் கூட, பெரும்பாலும் கட்சி சார்ந்த விஷயங்களாக மட்டுமே தான் இருக்கும். அப்படியிருக்கையில், இது என்னவாக இருக்கும்?!" என்ற யோசனையோடு, தன் வீட்டிலிருந்து, மதுரையில் மயில்ராவணன் குடும்பத்தோடு தங்கியிருக்கும் வீட்டை நோக்கி வாகனத்தைச் செலுத்தினான். மூன்று நாட்களுக்கு முன்பாகத் தான், ஊர் திருவிழாவிற்காகக் குடும்பத்தோடு, மதுரை வந்து இறங்கியிருந்தார் மயில்ராவணன். இந்தச் சூழ்நிலையில் எதற்காகத் தன்னை அழைத்திருக்கிறார் என்பதும் அவனுக்குச் சுத்தமாக விளங்கவில்லை.
யோசனைகளோடே வாகனத்தைச் செலுத்தியவன், மயில்ராவணனின், வீட்டை, அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் வந்தடைந்திருந்தான்.
வாகனத் தரிப்பிடத்தில், வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு, கீழே அவன் இறங்கிய நொடி, மனதிற்குள் ஏதோவொரு இனம் புரியாத உணர்வு வியாபித்திருந்தது. அமைதியாய் வேக எட்டுகள் வைத்து உள்ளே நடந்தான். இவனை ஏற்கனவே அறிந்து வைத்திருந்த காவலாளி, பவ்யமாய்க் கதவைத் திறந்துவிட, உள்ளே நுழைந்தான் இமயவரம்பன்.
அந்தப் பெரிய கூடத்தைக் கடந்து, உள்ளே நுழைந்தவனின் கண்கள் மயில்ராவணனைத் தேட, அவரோ உணவு மேஜையில் அமர்ந்திருந்தார்.
"வா! வா! இமயன்.. உனக்காகத்தான் காத்திருக்கேன்.!" என இமயனைப் பார்த்து அழைத்தவர் தன் பக்கத்திலேயே இருத்திக் கொண்டார். இமயனைப் பார்த்ததும், மயில்ராவணனின் மனைவி ராதிகா கோபமாய் எழுந்து சென்றுவிட, சங்கடமாய் அங்கே அமர்ந்திருந்தான் இமயன்.
"நீ விடு.. இமயன்! அவளுக்கு நான் உன்னைக் கூப்பிட்டுட்டேன்னு கோபம். குடும்ப விஷயத்தில் உன் ஆலோசனையை நான் கேட்கிறது அவளுக்குப் பிடிக்கலை! ரொம்பவே முக்கியமான விஷயம். நீ முதலில் சாப்பிடு! நான் சொல்றேன்.!" என அவர் சொல்ல, கேள்வியாய் எதிரே அமர்ந்திருந்த அர்ஜுனைப் பார்த்தான் இமயவரம்பன்.
'என்ன பிரச்சனை டா?!' சைகையாலேயே இமயன் அர்ஜுனிடம் வினவ, அர்ஜுனோ கண்களால் தன் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த கவிநாயாவைக் காட்டினான்.
என்ன விஷயமென்பது புரியாமல் குழப்பமாய் அமர்ந்திருந்த இமயனின் விழிகள் கவிநயாவின் முகத்தை ஆராய்ந்தது.
அவள் கண்களோ கலங்கி சிவந்திருக்க, முகமோ வாடிப் போயிருந்தது. கவியின் முகத்தை வைத்தும், அவள் உணவை அளைந்துக் கொண்டிருந்ததை வைத்தும், ஓரளவிற்கு விஷயத்தை யூகித்திருந்தான் இமயன்.
இந்தப் பிரச்சனையாகத்தான் இருக்கும் என யூகிப்பதில் அவனுக்கு எந்தச் சிரமமும் இருக்கவில்லை. அதுவொன்றும் கடினமான காரியம் இல்லையே? கவிநயாவிடம் அவன் அதிகமாய்ப் பேசியது இல்லை என்றாலும், அவள் பிடிவாதம் பற்றி அவனுக்குத் தெரிந்திருந்தது. இப்போதும் கவிநயாவின் கண்களில் பிடிவாதம் தான் அவனுக்குத் தெரிந்தது.
"லவ் மேட்டர் டா!" என அர்ஜுன் சொல்ல, தான் யூகித்தது சரி தான், தனக்குள்ளேயே யோசித்தவன், அமைதியாய் உண்ணத் துவங்கினான்.
காலை உணவை முடித்துவிட்டு, தனியறையில் அமைதியாய் மயில்ராவணன் முன்னால் அமர்ந்திருந்தான் இமயன்.
"நான் சொல்லாமலே வீட்டுச் சூழ்நிலையை வச்சே உனக்கு என்னன்னு புரிஞ்சுருக்கும்!" எனப் பேச்சைத் துவங்கினார் மயில்ராவணன்.
"இருக்கலாம் சார்! ஆனால், நாம யூகிப்பதெல்லாம் சரியாகத்தான் இருக்கணும்ன்னு கட்டாயம் இல்லையே?" என அவன் கேட்க,
"வேற என்ன பிரச்சனை? லவ் தான் பிரச்சனையே! கவி அவள் படிச்ச இடத்தில் ஏதோவொரு பையனை லவ் பண்ணிட்டேன்னு வந்து நிற்கிறா! இப்போ என்ன செய்யறதுன்னு எனக்குத் தெரியலை இமயன்.!" வருத்தமும் குழப்பமும் அவர் குரலில் தெரிந்தது.
"பையன் நல்ல பையனாய் இருந்தால், சரின்னு சொல்ல வேண்டியது தானே சார்? உங்க பொண்ணு பிடிவாதம் தான் உங்களுக்குத் தெரியுமே? வாழப் போறது அவங்க தானே?"
"அது எப்படிச் சரியா வரும் இமயன்? நம்ம ஸ்டேடஸ்க்கு அந்தப் பையன் சரியா வர மாட்டான் இமயன். நம்ம கால் தூசிக்குப் பெற மாட்டான். இன்னும் நாலு தலைமுறைக்குச் சொத்து சேர்த்து வச்சிருக்கிற நமக்கும், குடும்பத்தைச் சமாளிக்க வழியில்லாமல் வெளிநாட்டில் வேலை செய்றவனுக்கும் ஏணி வச்சாலும் எட்டாது.!" என முகத்தில் இறுக்கத்துடன் பேசினார் அவர்.
"நம்ம கவிக்கு அவனைப் பிடிச்சிருக்கே சார்?!"
"அவளுக்குப் பிடிச்சுருக்குன்னு கண்ணை மூடிட்டு கட்டி வைக்கச் சொல்லுறியா இமயன்? நான் உன்கிட்டே இந்தப் பதிலை எதிர்பார்க்கலை. அவனைத் தூக்கிட்டு வந்து தோலை உறிக்கச் சொல்லுவன்னு எதிர் பார்த்தேன்.!" என அவர் சொல்ல இமயனால் பதில் பேச முடியவில்லை.
தன் மனம் முழுக்கத் தன் ஆராவின் மீதானக் காதலைச் சுமந்து கொண்டு திரியும் அவனால், இன்னொரு காதலைப் பிரிக்க வேண்டுமென, வாய் வார்த்தையாகக் கூடச் சொல்ல மனம் வரவில்லை.
"சார்.. நாம அரசியலில் செய்யறது வேற. இது உங்க பொண்ணு வாழ்க்கை. இது ஒண்ணும் அரசியல் இல்லை.!" என அவன் சொன்ன பதிலில் மயில்ராவணனுக்குத் திருப்தி இல்லை என்பது அவர் முகத்திலேயே தெரிந்தது.
"கண்டவனுக்கும் என் பொண்ணைக் கட்டிக் கொடுக்க, நான் ஒண்ணும் இல்லாதவன் இல்லை. இந்த மாநிலத்தோட முதலமைச்சர். என் பதவிக்குன்னு ஒரு மரியாதை ஸ்டேடஸ் எல்லாம் இருக்கு. என்னைப் போய் இப்படியொரு பரதேசிக்கு என் பொண்ணைக் கொடுக்கச் சொல்றியா? அப்படி என்ன பெரிய மண்ணாங்கட்டி காதல்? அவனோட சம்பளத்தை வச்சு என் பொண்ணோட ஒருநாள் செலவை அவனால் பார்க்க முடியாது. இப்படி இருக்கும் போது, அவனுக்கு என் பொண்ணை நான் கொடுக்கணுமா? மாத சம்பளம் வாங்குற பரதேசிக்கு முதலமைச்சர் பொண்ணு கேட்குதாம்? எவ்வளவு திமிர் தெரியுமா அவனுக்கு? அவனைக் கொன்னு போட்டுட்டா என் பொண்ணு நான் சொல்றவனைக் கட்டித் தானே ஆகணும்?!" பதவியும் பணமும் இருக்கிறதென்ற அகங்காரத்தில் பேசுகிறார் என்பது இமயனுக்குப் புரிந்தது.
தான் என்ன சொன்னாலும், அவர் கேட்கப் போவதில்லை என்பதும் அவனுக்குப் புரிந்தது. தன் பதவியையும், பணத்தையும் வைத்து, அவர் ஆடும் ஆட்டத்தில், ஓர் உயிர் பலியாவதையும், அதற்குத் தான் துணை போவதையும் இமயன் விரும்பவில்லை.
"உங்களுக்குப் பிடிக்கலைன்னா உங்க பொண்ணுக்கிட்டே பேசலாமே சார்? பொறுமையாய்ச் சொன்னால் புரிஞ்சுப்பாங்க சார்! எதையும் யோசிக்காமல், அவசரப்பட்டு முடிவெடுத்தால், நாளைக்கு நம்ம கட்சிக்கு தான் கெட்டப் பேரு. அந்தப் பையனை எதாவது பண்ணிட்டு, நம்ம பேரு நாளைக்கு அடிபட்டால், மக்கள் மத்தியில் நம்ம கட்சிக்கு இருக்கிற நம்பிக்கை போய்டும் சார்.!" அவரின் கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்தி நிதானப்படுத்த முயன்றான் இமயன்.
"என்ன வேணும்ன்னாலும் நடக்கட்டும்.! நான் இதை நடக்க விட மாட்டேன்.!"அவரின் பேச்சில் அதீத கோபம் மட்டுமே தெரிந்தது.
"நான் சொல்றேன்னு தப்பா நினைக்காதீங்க சார்! இப்போ நாம அவசரப்பட்டு எடுக்கிற முடிவு, நம்ம ஒட்டுமொத்த கட்சியையே பாதிக்கும். கொஞ்சம் நிதானமா யோசிச்சு பாருங்க! இதுவே நாம, கவிக்கும் அந்தப் பையனுக்கும் கல்யாணம் பண்ணி வச்சால், அந்தஸ்து பேதம் பார்க்காமல், தன் பொண்ணுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சாருன்னு பேரு கிடைக்கும்!" என இமயன் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே, அனுமதியின்றிக் கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தான் அர்ஜுன்.
"பேசுறதை எங்கக் கிட்டே பேச வேண்டியது தானே? இங்கே என்ன இரகசிய மாநாடு?!" எனக் கேட்டபடியே வந்தவன்,
"இமயன்! நீ இவருக்கிட்டே என்ன பேசினாலும் வேஸ்ட் தான். இவர் பணம், பதவின்னு அதை மட்டும் தான் கட்டிட்டு அழுவார். பிள்ளைகளோட மனசைப் பற்றி இவருக்கு எந்தக் கவலையும் இல்லை. இவரை மாதிரி ஒரு சுயநலவாதியை நான் பார்த்ததே இல்லை. பெத்தப் பிள்ளைகளை விட, பதவியும் பணாமும் தான் இவருக்கு முக்கியம்!" எனக் கோபமாய்க் கத்தினான் அர்ஜுன்.
"வாயை மூடு அர்ஜூன்.! எதாவது பேசினே பல்லை உடைச்சுடுவேன். இதே பதவியும் பணமும் தான் உன்னையும், உன் தங்கச்சியையும் வளர்த்துச்சு. நினைச்ச படிப்பை படிக்க வச்சுது. நான் சாம்பாதிச்ச பணத்தில், வளர்ந்து என் முன்னாலே நின்னு எதிர்த்து பேசுற பார்த்தியா?!"
"நீங்க சம்பாதிக்கிறதும், நீங்க பெத்த புள்ளைகளைப் படிக்க வைக்கிறதும் உங்க கடமை. உண்மையாய் உழைச்சுச் சம்பாதிக்கத் துப்பு இல்லை. அடுத்தவனை அடிச்சுச் சம்பாதிக்கிறதெல்லாம் ஒரு பிழைப்பா? நீங்க இந்த ஊருக்கெல்லாம் முதலமைச்சரா இருக்கலாம். உங்களைப் பார்த்து எல்லாரும் பயப்படலாம். ஆனால், உங்களைப் பார்த்து பயப்படணும்ன்னு எனக்கு எந்த அவசியமும் இல்லை.!" என அவருக்கு நிகராய்க் கத்தினான் அர்ஜுன்.
"அர்ஜுன்! கொஞ்ம் அமைதியாய் இருடா பேசிக்கலாம்.!"
"இந்தாள் கிட்டே என்னத்தை டா பேசுறது? பணம் மட்டும் தான் வாழ்க்கைன்னு நினைக்கிற பணப் பிசாசு டா இவரு!"
"உனக்காகத் தானே டா இவ்வளவும் சம்பாதிச்சு வச்சிருக்கேன்!" என இடையிட்டு கத்தினார் மயில்ராவணன்.
"உங்க பணத்தில் எனக்கு அஞ்சு பைசா வேணாம். முதலமைச்சர் பையன்ங்கிற மண்ணாங்கட்டி அடையாளமும் எனக்கு வேணாம். என் பேருக்கு முன்னால் இனிஷியலா இருக்கிற உங்களை என்னால் மாத்த முடியாது தான். ஆனால், நான் எனக்குன்னு ஒரு பாதையை அமைச்சுக்கிட்டு என்னால் தனிச்சு நிற்க முடியும். நான் அதற்கான எல்லா ஏற்பாடுகளையும் ஏற்கனவே செஞ்சுட்டேன்.!" மின்னாமல், முழங்காமல், பெரிய இடியாய் மயில்ராவணன் தலையில் இறக்கினான் அர்ஜுன்.
தனக்குப் பின்னால், தன் மகன் வந்து பதவியில் அமர்வான். கட்சியைக் கட்டிக் காப்பான் என்ற கனவு சில்லு சில்லாய் நொறுங்க, இமைக்காத விழிகளுடன் மகனைப் பார்த்தார் அவர்.
"அப்படியெல்லாம் விட முடியாது அர்ஜுன்.! எனக்குப் பின்னால் நீ தான் இந்தக் கட்சியைப் பார்த்துக்கணும். உனக்கும், உன் தங்கச்சிக்கும் என்ன நல்லதுன்னு எனக்குத் தெரியும். நீ பேசாமல், உன் வேலையைப் போய்ப் பாரு.!" அழுத்தமான குரலில் அவர் சொல்ல,
"எங்களுக்காக நீங்க இதுவரை செஞ்சதெல்லாம் போதும். என் விஷயத்திலும், கவி விஷயத்திலும் நீங்க தலையிடாதீங்க! எங்களைப் பார்த்துக்க எங்களுக்குத் தெரியும். கவி விரும்பின பையனைப் பற்றி நான் விசாரிச்சுட்டேன். ரொம்ப நல்ல பையன். இனிமே உங்களை எதுவும் கேட்கிறதா இல்லை. நானே அவளுக்கு ரிஜிஸ்டர் மேரெஜ் பண்ணி வைக்கலாம்ன்னு இருக்கேன்.!" என அர்ஜுன் சொல்ல, அடுத்த அதிர்ச்சி மயில்ராவணனுக்கு.
அவர் போட்டு வைத்திருந்த அத்தனை திட்டமும் தவிடுபொடி ஆகி விடுமோ? என்ற பயம் அவருக்குள் சூழ ஆரம்பித்திருந்தது. அவர் கவிநயாவின் திருமணத்தை வைத்து தான் நிறையத் திட்டங்களைத் தீட்டியிருந்தார்.
மத்தியிலுள்ள முக்கிய அமைச்சரின் மகனுக்குக் கவிநயாவைத் திருமணம் செய்யலாம் என்கிற திட்டத்தை வைத்திருந்தார். மத்தியிலுள்ள அமைச்சருடன் தொடர்பை ஏற்படுத்திவிட்டால், மத்தியிலுள்ள முக்கியப் புள்ளிகளின், தொடர்பு கிட்டும் என்ற கனவெல்லாம் கானல் நீராய் போய்விடுமோ? என்ற அச்சம் வெளிப்படையாகவே அவர் முகத்தில் தெரிந்தது.
எல்லாவற்றையும் தாண்டி, இன்னொரு முக்கியக் காரணமும் இருக்கிறது. அது சாதி..
ஒரு குறிப்பிட்ட சாதி சங்கத்தின் தலைவராக இருக்கும் மயில்ராவணன் தன் கொள்கைகளையும், கோட்பாடுகளையும் மீறி, தன் சாதியைச் சேராத ஒருவனுக்குத் தன் மகளைத் திருமணம் செய்து வைப்பதெல்லாம் கனவிலும் நடைபெறாத ஒன்று தான்.
"அர்ஜுன்! நீ பொறுமையாய் இரு! சார் கிட்டே நான் பேசுறேன். கவியைத் தைரியமாய் இருக்கச் சொல்லு! எல்லாம் சரியாக நடக்கும்!" என இமயன் பேசிக் கொண்டிருக்க,
"எதுக்கு? அவள் மண்டையைக் கழுவறதுக்கா?" எனக் கோபமாய்க் கேட்டான் அர்ஜுன்.
"கவி என்ன நினைக்கிறாள்ன்னு எனக்குத் தெரியணும். நீ வரச் சொல்லுறியா? இல்லை நானே பேசிக்கவா?!" என அவர் கேட்க, கதவைத் திறந்து வெளியேறி கவியை அழைத்து வந்தான் அர்ஜுன்.
"கவி!" என மயில்ராவணன் விளிக்கும் வரை, ஒற்றை வார்த்தைக் கூடப் பேசாமல் அமைதியாய் நின்றாள் கவிநயா.
மயில்ராவணன் விளித்த பின்பும் கூட, தலையை நிமிர்த்திப் பார்த்தாளே ஒழிய, எதுவுமே பேசவில்லை.
"நல்ல பணக்கார மாப்பிள்ளை. வெல் செட்டில்ட்டு ஃபேமிலி.! இன்னும் பல தலைமுறைக்குச் சொத்து இருக்கு. அப்படியொரு பையனை உனக்குப் பார்த்து வச்சிருக்கிறேம்மா! அவ்வளவு நல்ல பையனை விட்டுட்டு.. அன்றாட வாழ்க்கைக்கே கஷ்டப்படுற பையன் உனக்குத் தேவையா? உன்னோட ஸ்டேட்டஸ் என்னன்னு யோசி கவிம்மா! உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிற பையன் உனக்குத் தகுதியானவனா இருக்கணும்! நீயும் அவனும் ஒண்ணா வேலை பார்த்தீங்க, அதுக்காக அவனையே கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்ன்னா என்ன அர்த்தம்? நீ ஒண்ணும் சாதாரணப் பொண்ணு இல்லை டா. இந்த மயில்ராவணன் பொண்ணு. இந்தத் தமிழ்நாட்டையே ஆளற முதலமைச்சர் பொண்ணு. எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு, கோபுரத்தில் இருக்கிற நீ குப்பையில் விழுந்துடாதே!" என மகளின் மனதை மாற்ற முயன்றார் அவர்.
"எனக்கு வேணாம்ப்பா! இந்த அரசியல்.. இந்தச் சொகுசான வாழ்க்கை! எதுவும் எனக்கு வேணாம். இந்த அரசியலுக்குச் சம்மந்தமில்லாத, என்னைப் புரிஞ்சுக்கிற பையன் தான் எனக்கு வேணும்ன்னு நான் நினைச்சேன். நீங்க ஆயிரம் மாப்பிள்ளைகளைப் பார்க்கலாம்ப்பா! உங்களை விடப் பணக்காரங்களா இருக்கலாம். என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிற, தகுதி, அந்தஸ்து, பணம், பதவி எல்லாமே அவங்கக் கிட்டே இருக்கலாம். ஆனால் அவங்க எனக்குப் பிடிச்சவங்களா இருக்க மாட்டாங்க! எனக்குப் பிடிச்சவன் என்னோட தீபக் மட்டும் தான். இந்தப் பகட்டான பணக்கார வாழ்க்கை எனக்குச் சலிச்சு போய்டுச்சுப்பா! நான் நிம்மதியான, அமைதியான வாழ்க்கை வாழணும்ன்னு நினைக்கிறேன். அதை உங்களால் கொடுக்க முடியாது!" எனத் தெளிவாகவே கவிநயா சொல்ல, இமாயனுக்குத் தெளிவாகவே கவியின் மனம் புரிந்தது.
ஆனால் மயில்ராவணனின் மனதில் என்ன இருக்கிறது? என்பதைத் தான் யாராலும் யூகிக்கவே முடியவில்லை.
"அந்தப் பையனை என்னைப் பார்க்க வரச் சொல்லும்மா!" எனச் சொல்லிவிட்டு எழுந்து சென்றுவிட, சட்டென்று அவர் சொன்னதில் குழப்பம் மேலோங்க, மூவரும் ஒருவரையொருவர் மாற்றி மாற்றிப் பார்த்தபடி நின்றிருந்தனர்.
******
"நிஜமாவே அவர் அப்படித்தான் சொன்னாரா?"
"திடீர்ன்னு அவர் இப்படிச் சொல்ல காரணம் என்ன?!"
"இவர் பேச்சை நம்பி தீபக்கை கூட்டிட்டு வரச் சொல்றியா அர்ஜுன்? எனக்கு இதெல்லாம் ரிஸ்க்ன்னு தோணுது! ஏதோ திட்டம் போட்டுருக்காரோன்னு எனக்குப் பயமா இருக்கு." குழப்பமாய் வெளி வந்தது கவிநயாவின் குரல்.
"வேற ஆப்ஷன் நமக்கு இல்லை கவி! அந்த ஆளைப் பத்தி உனக்குத் தெரியாது. நாம கூட்டிட்டு வரலைன்னா அவரே கண்டு பிடிச்சுடுவார். அவரா கண்டு பிடிச்சாருன்னு வை.. போட்டுத் தள்ளிடுவார்.!" என அர்ஜுன் சொல்ல,
"அர்ஜுன்! இன்னும் ஒரு வருஷத்தில் எலெக்ஷன் வரப் போகுது. இந்தச் சமயத்தில், எந்தப் பிரச்சனையிலும் மாட்டணும்ன்னு சார் நினைக்க மாட்டார். நீங்க அந்தப் பையனைக் கூட்டிட்டு வர்ர ஏற்பாட்டைப் பண்ணுங்க, சார் கிட்டே நான் பேசறேன்.!" என இடையிட்டுச் சொன்னான் இமயவரம்பன்.
"நோ! நான் இதற்குச் சம்மதிக்க மாட்டேன்!" முதல் எதிர்ப்பு கவிநயாவிடமிருந்து தான் வந்தது.
"முதலில் நம்ம யோசிச்சபடியே ரெஜிஸ்டர் மேரேஜை முடிச்சுடலாம் அர்ஜுன்! அப்பறம் இங்கே கூட்டிட்டு வர்ரதைப் பார்க்கலாம்.!" எனத் தெளிவாகச் சொன்னாள் கவிநயா.
அவளுக்கு, அவளின் தந்தையை நினைத்துப் பயமாக இருந்தது. இவரை நம்பி அழைத்து வந்து தீபக்கிற்கு ஏதாவது ஆகிடுவோமோ? என்ற அச்சம் மட்டுமே அவளை இப்படிப் பேச வைத்தது.
"இல்லை கவி.. இமயன் பேசிப் பார்க்கட்டுமே.. ஒருவேளை அவர் சம்மதிச்சால் நமக்கும் சந்தோஷம் தானே? அவரை எதிர்த்து நிற்கணும்ன்னு நமக்கும் ஆசை இல்லை தானே?!"
என என்னதான் சமாதானப்படுத்த முயன்றாலும் கவிநயாவின் மனம் சமாதானம் ஆகவில்லை. அவளுக்கு, அவள் தந்தையைப் பற்றி நன்றாகவே தெரியும், அவர் கண்டிப்பாய் இந்தத் திருமணத்திற்குச் சம்மதிக்க மாட்டார் என்பதும் தெரியும்.
"கவிக்கு இஷ்டம் இல்லைன்னா விடு அர்ஜுன். கவி ரொம்பப் பயப்படுறாங்க! அவங்க சொன்ன மாதிரியே, முதலில் ரெஜிஸ்டர் மேரேஜை முடிச்சுட்டு, அப்பறம் சார் கிட்டே பேசிப் பார்ப்போம்.!" என இமயன் சொன்னதும் தான் கவிநயாவின் முகத்தில் புன்னகை எட்டிப் பார்த்தது.
அதே நேரம்,
சுழல் நாற்காலியில் அமர்ந்தபடியே அங்கும் இங்குமாய்ச் சுழன்று கொண்டிருந்த மயில்ராவணன் மனமும் குழப்பமாய் இருந்தது.
அவரின் கண்கள் மேஜை மீது கிடந்த கோப்பின் முதல் பக்கத்தில் இருந்த தீபக்கின் முகத்தில் தான் நிலைத்திருந்தது. தன் மகளின் மனதைக் கலைத்த தீபக்கைப் பார்த்து அவருக்குக் கோபமாய் வந்தது.
"இவன் கிட்டே என்ன இருக்குன்னு, இவளுக்கு இவனைப் பிடிச்சிருக்கு?!" என முணுமுணுத்தவரின் கரத்தினில், தீபக் பற்றிய மொத்த விவரங்களும் அடங்கியிருந்தது.
தீபக்கை பொருத்தவரை நல்ல படிப்பு, நல்ல வேலை, என எல்லாமே அவனுக்குப் பிடித்த மாதிரியாகத்தான் அமைந்திருந்தது. இந்தியாவில் தன் கல்லூரிப்படிப்பை முடித்துவிட்டு, அமெரிக்காவில் பணியாற்றுகிறான். அவன் நிறுவனத்திலேயே பணி நிமித்தாமாய் வந்த கவிநயாவை அவனுக்கு நிரம்பவும் பிடித்திருந்தது. நட்பாய் துவங்கி, காதலாய் மலர்ந்து, இப்போது மயில்ராவணனின் முன் வந்து நிற்கிறது.
மயில்ராவணனின் முகமோ யோசனையைத் தத்தெடுத்தது. தான் பெற்ற மகவுகள் இருவருமே, தனக்கு எதிராய் நிற்பதில் அவருக்குக் கோபம் இருந்தது. அவரைப் பொருத்தவரை, தன் மகளுக்குத் தான் பார்க்கும் மாப்பிள்ளை மட்டுமே தகுதியானவன்.
முதலமைச்சரின் மருமகன் எனச் சொல்லிக்கொள்ளவும், சில. தகுதிகள் வேண்டும். என்பது அவரின் உறுதியான கொள்கை. ஆனால், தன் பிள்ளைகளே தனக்கு எதிராக நிற்கையில், அவசரப்பட்டு ஏதாவது செய்தால், எல்லாம் கை மீறிப் போய்விடும் என்ற சுதாரிப்பும் அவரிடம் இருந்தது. அதனாலேயே பொறுமையாய், நிதானமாய்க் காய் நகர்த்த முடிவு செய்திருந்தார் மயில்ராவணன். முடிவு செய்தவுடன், அதைச் செயல்படுத்தவும் துவங்கியிருந்தார்.
"யோவ் மணி!" தன் தனிப்பட்ட உதவியாளரான மணிகண்டனை அழைத்தவர்,
"இந்தப் பையன்.. இன்னும் அரைமணி நேரத்தில் என் முன்னால் வந்து நிற்கணும்!" என உத்தரவிட்டார். மணிகண்டன் தீபக்கை அழைத்து வருவதற்கான செய்து கொண்டிருக்க, இவர் முகத்திலோ, குரூரமான புன்னகை.
"உன்னையும், உன் அண்ணனையும் எப்படி என் வழிக்குக் கொண்டு வரணும்ன்னு எனக்குத் தெரியும் கவி. உங்களுக்குத் தான் என்னைப் பற்றித் தெரியலை! எவனோ ஒருத்தனை அவ்வளவு லேசா இந்த வீட்டுக்குள்ளே விட்டுடுவேனா? நான் யாரைக் கை நீட்டுறேனோ, அவனுக்கு நீ கழுத்தை நீட்டித் தான் ஆகணும். முதலில் இந்தத் தீபக் வரட்டும். அப்பறம் பார் என் ஆட்டத்தை!" எனத் தனக்குத் தானே பேசிக் கொண்டிருந்தார்.
அதே நேரம், மணிகண்டன் தீபக்கை அழைத்து வந்திருந்தார். தீபக்கோ, எந்தத் தயக்கமும் இல்லாமல் உள்ளே நுழைந்து, அவர் முன்னால் அமர்ந்திருந்தான். அவன் தன் அனுமதி கேட்காமல் அமர்ந்ததிலேயே அவர் கோபம் எல்லையைக் கடந்திருந்தது.
"ஐ அம் தீபக்! எதுக்காக என்னைக் கூப்பிட்டீங்கன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா?" என அவன் கேட்க,
"உனக்கும், என் பொண்ணுக்கும் கல்யாணம் பண்ணி வச்சிடலாம்ன்னு இருக்கேன். நீங்க ரெண்டு பேரும், லவ் பண்ணுறதை கவி சொல்லிட்டா.. என்னதான் எங்க குடும்பத்துக்கு நீ தகுதியே இல்லாதவனாக இருந்தாலும், என் பொண்ணுக்காக மட்டும் யோசிச்சு தான் இந்த முடிவை எடுத்திருக்கேன்." பிரம்மப் பிராயத்தனப்பட்டு, தன் உணர்வுகளை மறைத்துக் கொண்டு பேசினார் அவர்.
"தேங்க் யூ அங்கிள்! நீங்க இவ்வளவு ஈஸியா ஒத்துப்பீங்கன்னு நாங்க நினைக்கலை. தேங்க் யூ ஸோ மச் அங்கிள்!" எனத் தீபக் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே, உள்ளே வந்த கவிநயா அதிர்ந்து நின்றிருந்தாள்.
"நீ என் இங்கே வந்த?" என அவள் இதழ்கள் பயத்துடன் மென்மையாய் முணுமுணுத்தது.
ஒரேயொரு எபி போட்டு ஓடி போய்ட்டியேன்னு நீங்க கேட்கிறது புரியுது.
சூழ்நிலை அப்படி, இரண்டு நாள் கோயில் பயணம், காதுக்குத்து, சீமந்தம்ன்னு வரிசையாய் எதாவது வந்துட்டே இருக்கு. ஸோ போன வாரம் முழுசும் பிஸி. பசங்களுக்கு எக்ஸாம் டைம் வேற.. உங்கக் கிட்ட மன்னிப்பு கேட்கிறதைத் தவிர எனக்கு வேற வழி தெரியலை. மன்னிச்சுடுங்க டியர்ஸ்..
அன்பின் அதீதங்களில்.. அடுத்த அத்தியாயம் பதிஞ்சாச்சு. தொடர் ஆதரவிற்கும், அன்பிற்கும் நன்றிகள் ❤
தன் கண் முன்னால் வந்து நிற்கும் தீபக்கைப் பார்த்துப் புரியாமல் விழித்தாள் கவிநயா. என்ன நடக்கப் போகிறதோ? என்ற பயம் மனம் முழுதும் நிறைந்தது.
"இங்கே ஏன்டா வந்தே? உன்கிட்டே என்ன சொன்னேன்?" பயத்தின் அதீதத்தில் கோபம் வேறு வந்து தொலைத்தது அவருக்கு.
"ஹேய் கவி! நீ என்னென்னவோ சொன்ன? ஆனால் பாரு.. உங்க அப்பாவே நம்ம கல்யாணத்திற்குச் சம்மதிச்சுட்டார்.!" என உற்சாகமாய்ச் சொன்னான் தீபக்.
"தீபக்! ப்ளீஸ்.. நீ இங்கிருந்து கிளம்பு.! நான் உன்கிட்டே அப்பறம் பேசறேன்.!" அவனை இங்கிருந்து விரட்ட முயன்றாள் கவிநயா.
"வாட் ஹேப்பண்ட் கவி? என்ன ஆச்சு? எதுக்காக இவ்வளவு பதற்றம்? உங்க அப்பா நம்மைப் புரிஞ்சுக்கிட்டார் இது போதாதா?!" என்னதான் தீபக் பேசினாலும் கவிநயாவால் தன் தந்தையை நம்ப முடியவில்லை.
அவளுக்குப் பயம் நெஞ்சை அடைத்தது. தன் தந்தை தீபக்கை வரவழைத்தது சரியில்லை என உள்மனம் ஓயாமல் சொல்லிக் கொண்டிருந்தது.
"ஏன்ம்மா? எதுக்கு இவ்வளவு பயம்? அப்பா தான் தீபக்கை வரச் சொன்னேன்.!" என அவர் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாலும், கவிநயாவால் அவரை நம்ப முடியவில்லை.
"ஏன் கவி, எதுக்குப் பயப்படுற? உன் அப்பா தானே?" எனத் தீபக் தன் கை வளைவிற்குள் அவளை இழுத்துக் கொள்ள, தீபக்கின் அரவணைப்பில், கொஞ்சம் அமைதியானாள் கவிநயா.
"இமயன்! நீயாவது சொல்லேன் இந்தப் பொண்ணுக்கு.. நான் என்ன அவளுக்குக் கெட்டதா செஞ்சுடப் போறேன்.? நான் பெத்த பொண்ணே என்னை நம்ப மாட்டேங்குறா?" என வருத்தமாய்ப் பேசினார் மயில்ராவணன்.
இமயனுக்கு இவரின் வார்த்தைகளை நம்புவதா? வேண்டாமா? எனப் புரியவில்லை. அவர் காலை பேசியதும், அவர் வெளிப்படுத்திய கோபமும் வேறாக இருக்க, இப்போது அவர் சொல்வது வேறாக இருக்கவும், குழம்பித் தவித்து நின்றான் அவன். இதே தீபக்கை கொன்றுவிடும் ஆத்திரம் அவருக்குள் இருந்தது. அதை மறந்து திருமணத்திற்குச் சம்மதிக்கும் அளவிற்கு என்ன நிகழ்ந்தது? யோசனைகள் குதிரை வேகத்தில் ஓடியது.
அதே நேரம்,
"என்ன இமயன் நீயும் கல்லு மாதிரி நிற்கிறே? எல்லாத்தையும் விட, என் பொண்ணு வாழ்க்கை பெருசு இல்லையா? என் மகளை விட, எனக்கு எதுவும் முக்கியமில்லை.!" என அவர் சொன்னதைக் கேட்டு, அந்த அறைக்குள் நுழைந்த அர்ஜுனுமே அதிர்ந்து நின்றிருந்தான்.
"இவரு ஊருக்கு முன்னால் கொடுக்கிற அரசியல் வாக்குறுதியையே நிறைவேத்த மாட்டார். இதில் கவி கல்யாணத்தை இவரு நடத்தி வைப்பாருன்னு நாம நம்பணுமா? சும்மா உங்க வாய்க்கு வர்ரதையெல்லாம் சொல்லாதீங்க! இது என்ன புது ட்ராமாவா?!" எனக் கோபமாய்க் கேட்டான் அர்ஜுன்.
"அர்ஜுன்! அரசியலும், தேர்தல் வாக்குறுதியும், உன் தங்கச்சி வாழ்க்கையும் ஒண்ணா? ஏன்டா பைத்தியம் மாதிரி பேசுற? இப்போ நான் என்ன சொல்லிட்டேன்..? உன் தங்கச்சி விரும்பின அந்தப் பையனையே கல்யாணம் பண்ணி வைக்கிறேன்னு சொல்லிட்டேன். இன்னுமும் நீ என்னை நம்ப மாட்டியா?" எனக் கேட்டார் அவர்.
"இதுவரை நாங்க நம்பற மாதிரி நீங்க எதாவது செஞ்சுருக்கீங்களா? எதாவது ஒரு விஷயம்? நாங்க என்ன படிக்கிறோம்? எங்களுக்கு என்ன பிடிக்கும்? எது பிடிக்காது? எதுவுமே உங்களுக்குத் தெரியாது. குடும்பம்ன்னு ஒண்ணு இருக்குன்னு நினைப்பே இல்லாதவருக்கு, பிள்ளைங்க வாழ்க்கை மேலே இப்போ மட்டும் எங்கிருந்து அக்கறை வந்துச்சு?" தன் மனதிலிருந்த அத்தனையையும் கேள்வியாய் தொடுத்தான் அர்ஜுன்.
"இங்கே பாருடா இமயன்.. என் நிலமையைப் பாரு! இந்த மாதிரி ஒரு நிலை, என் எதிரிக்கும் வரக் கூடாது. பெத்த அப்பனை புள்ளைங்க நம்பாதது எங்காவது நடக்குமா? இவங்க ரெண்டு பேருக்காகத்தான் நேரம் காலம் பார்க்காமல் உழைச்சேன். என் பிள்ளைகளே இப்படிப் பேசும் போது வேதனையாய் இருக்கு டா! மதுரையில் மூட்டைதூக்கி பொழைப்பு நடத்தினவன் டா நான். இப்போ சொகுசா வாழற இவங்களுக்கு என் கஷ்டம் தெரியுமா? நான் கஷ்டப்பட்டு இம்புட்டையும் சேர்த்து வச்சதெல்லாம் இவங்களுக்காகத் தானே? என் புள்ளைகளே என்னைப் புரிஞ்சுக்கலையே?" எனத் தொண்டை அடைக்கப் பேசியவர், கண்களில் தேங்கிய கண்ணீருடன் இமயனின் தோளில் சாய்ந்து கொண்டார்.
இத்தனை நேரம் அவர் பேசிய பேச்சுக்களை விட, அவரின் ஒற்றைத்துளி கண்ணீர் சரியாக வேலை செய்தது. கண்ணீருடன் தன் தோளில் சாய்ந்திருந்தவரை ஆதரவாய் முதுகில் தட்டி தேற்றினான் இமயன்.
"சார்! நீங்க கவலைப்படாதீங்க! எம்புட்டு பெரிய மனுஷன் நீங்க? நீங்க போய்க் கண் கலங்கலாமா? உசிரு மட்டும் தான் மிச்சம்ன்னு இருந்த நேரத்தில், நீங்க மட்டும் இல்லன்னா நான் இந்த நிலையில் இப்படி நின்னுருக்க மாட்டேன். கடனில் மூழ்கி என்னைக்கோ செத்துருப்பேன். நீங்க கண்ணு கலங்கறதைப் பார்க்கையில் சங்கடமா இருக்கு சார்.! இப்போ என்ன இந்தக் கல்யாணம் நீங்க நினைச்சபடி கோலாகலமா நடக்கணும். அம்புட்டு தானே? நல்லபடியா நடக்கும்! நான் பேசுறேன் அர்ஜுன் கிட்டேயும், கவி கிட்டேயும்!" என உறுதியாய் இமயன் சொல்ல,
"நீ வாக்குக் கொடுத்திருக்க இமயன்! என் பொண்ணு கல்யாணம், எனக்குப் பிடிச்ச மாதிரி நடக்கணும். அதற்கு நீ தான் பொறுப்பு!" என முகத்தைச் சோகமாய் வைத்தபடி சொன்னார் அவர். அவர் மீதிருந்த விசுவாசத்தில், கொஞ்சமும் யோசிக்காமல், உணர்ச்சியின் வேகத்தில், அவர் கரத்தின் மீது, தன் கரம் வைத்துச் சத்தியம் செய்திருந்தான் இமயன்.
அவன் யோசிக்காமல் செய்த இந்த ஒருவிஷயம் தான், அவன் வாழ்க்கையையே தலைகீழாய் மாற்றப் போகிறதென்பதை முன்னமே அறிந்திருந்தால், இதைச் செய்திருக்க மாட்டானோ என்னவோ?
தான் நினைத்த காரியத்தைச் சாதித்ததும், அமைதியாய் முகத்தைச் சோகமாய் வைத்தபடியே மயில்ராவணன் வெளியேறியிருக்க,
"அந்த ஆளைப் பற்றி உனக்குத் தெரியாது டா! இது எல்லாமே ட்ராமா!"
"இருக்கட்டுமே அர்ஜுன்! ஆனால், அவர் கவிக்குப் பிடிச்ச பையனையே தானே கல்யாணம் பண்ணி வைக்கிறேன்னு சொல்றார்! வேற பையனைக் கல்யாணம் பண்ண சொல்லி கட்டாயப்படுத்தலையே?!" எனக் கேட்டான் இமயவரம்பன்.
அர்ஜுன் புரியாமல் யோசனையோடு நிற்க,
"அர்ஜுன்! நல்லா யோசிச்சு பாரு! நமக்கு நாம நினைச்சது நடக்கணும். எனக்குத் தெரிஞ்சவரை, உங்க அப்பா, அவர் கௌரவம் பாதிக்கப்பட்டுட கூடாதுன்னு தான், அவரே நடத்தறதா சொல்றார். நாம இந்த வாய்ப்பை தவறவிட வேணாம்ன்னு நான் சொல்றேன்.!" என இமயன் சொல்வது சரியாக இருந்தாலும், மனதின் ஒரு ஓரத்தில், ஏதோவொன்று நெருடியது.
"ம்ப்ச் புரியுது டா! நீ எங்களுக்காக யோசிக்கிறன்னு புரியுது. பட், இவரைத் தான் நம்ப முடியலை!" என யோசனையோடு சொன்னான் அர்ஜுன்.
"ஹேய் கவி! என்ன தான் நடக்குது இங்கே.? உன் அப்பா அவரே கூப்பிட்டுக் கல்யாணத்தை நடத்தி வைக்கிறேன்னு சொல்றார், இதில் என்ன பிரச்சனை உங்களுக்கு? எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலை. நீ சொன்ன அளவிற்கு உங்க அப்பா கெட்டவர் மாதிரி எனக்குத் தெரியலையே?" எனத் தீபக் சொல்ல,
"தீபக்! இப்போதைக்கு எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லை. அப்படியே பிரச்சனை வந்தாலும் பார்த்துக்கலாம். நீங்க கவலைப்படாதீங்க! சார் கிட்டே பேசறதுக்கு உங்க அம்மா அப்பாவை வரச் சொல்லுங்க! மத்ததெல்லாம் நான் பார்த்துக்கிறேன்.!" எனத் தீபக்கை சமாதானப்படுத்தி அனுப்பினான் இமயன்.
"உங்க அப்பா கூடவே நான் இருக்கப் போறேன். அப்படியிருக்கும் போது, எனக்குத் தெரியாமல், என்ன நடந்துடப் போகுது? அவர் கண்டிப்பா தன் பொண்ணோட கல்யாணம், ரெஜிஸ்டர் ஆஃபீஸில் நடக்கறதை விரும்பமாட்டார். நல்லா யோசிச்சு பாரு, ஒரு முதலமைச்சரோட பொண்ணு கல்யாணம், யாருக்கும் தெரியாமல், இரகசியமா நடக்கறதை விரும்புவாரா? ஊரு மெச்ச கல்யாணம் பண்ணணும்ன்னு தான் இவ்வளவு தூரம் அவர் இறங்கி வந்திருக்கிறார். இதை நாம தவற விட வேண்டாம்ன்னு தான் நான் நினைக்கிறேன்.!" எனச் சொன்னான் இமயன்.
இமயனைப் பொருத்தவரை, மயில்ராவணன் வெளியில் ஆயிரம் விஷயங்கள் நியாயம் பார்க்காமல், அவர் நோக்கத்திற்கு செய்தாலும், அவன் விஷயங்களில் இதுவரை சரியாகத்தான் இருந்திருக்கிறார். அவன் கேட்காமலே நிறைய முறைகள் பணவுதவி செய்திருக்கிறார். அப்படியிருக்கையில், இந்த விஷயத்தில் மட்டும் தன்னை ஏமாற்றிவிடுவாரா? என்ற நம்பிக்கையும் அவர் மீது அவனுக்கு இருந்தது. அந்த நம்பிக்கையில் தான் அவன் அர்ஜுனிடம் பேசியதும் கூட.. ஆனால், இமயன் மயில்ராவணன் கைதேர்ந்த அரசியல்வாதி என்பதை அந்தநொடி மறந்து போனான்.
நம் பார்வைக்கு நல்லவர்களாகத் தெரியும் எவரும், இறுதிவரை அதே பிம்பத்தோடு இருப்பதில்லை. நாம் பார்க்கும் கோணம் மாற மாறக் காட்சிகளும் மாறத்தான் செய்கின்றன. அதே போல் தான், அவரின் சிரித்த முகத்தையே பார்த்த இமயனுக்கு, அவருக்குள் இருக்கும், இன்னொரு முகம் பற்றித் தெரியவில்லை. அதை அவர் வெளிக்காட்டியதும் இல்லை.
"நீங்க சொல்றது எல்லாம் சரிதான் இமயன். ஒருவேளை நாம நினைச்சது நடக்கலைன்னா என்ன செய்யறது?" எனக் கேட்டாள் கவிநயா.
அதற்கு இமயனிடம் பதில் இல்லை. ஏனென்றால், இமயன் கண்ணுக்குத் தெரியாமல் அவர் செய்திருக்கும் விஷயங்கள் ஏராளம். கொஞ்சம் ஜாதியின் மீது பிடித்தம் உள்ளவராய் இருந்தாலும் கூட, இமயனைப் பொருத்தவரை அவர் நல்லவர்.
ஆனால், அவர் அவனிடம் காட்டிக் கொண்டிருக்கும் பிம்பம், சில்லு சில்லாய் நொறுங்கப் போகும் காலம், வெகுதொலைவில் இல்லை என்பதை அவன் அப்போது அறிந்திருக்கவில்லை.
"இப்போ என்ன சொல்ல வர்ரீங்க.. பத்திரிக்கையில் மட்டும் பேரைப் போட்டுட்டு, உங்களை வேற யாருக்கும் கல்யாணம் பண்ணி வச்சிருவாங்கன்னு நினைக்கிறீங்களா?" எனக் கேட்டவன் கவிநயா பதில் சொல்லாது நிற்கவும் அவனே தொடர்ந்தான்.
"கல்யாண வேலைகள் நடக்கத் துவங்கும் போது, உண்மை தெரிந்துவிடாதா? பத்திரிக்கையில், கவியோட பேரும், தீபக்கோட பேரும் தான் இருக்கப் போகுது. கல்யாணத்திற்குத் துணி எடுக்கிறதில் இருந்து, தீபக் வீட்டு ஆளுங்களைக் கூப்பிடுறதுன்னு எவ்வளவோ இருக்கு, அப்படியிருக்கையில், பத்திரிக்கையில் ஒருத்தர் பேரைப் போட்டுட்டு, இன்னொருத்தருக்கு கட்டி வைப்பாங்களா.? உங்க அப்பா சின்னச் சின்ன விஷயங்களுக்குக் கூட, கௌரவம் பார்ப்பவர், அவர் எப்படி இப்படி ஒன்றைச் செய்ய நினைப்பார்.? அப்படியே ஏதாவது தப்ப்பாக நடந்தால், அதைச் சரி செய்ய வேண்டியது என் பொறுப்பு!" என அவன் சொன்னது, கவிநயாவிற்கு மட்டுமல்ல, அர்ஜுனிற்கும் கூடச் சரியாகத்தான் பட்டது.
இமயன் சொல்வதைப் போல், ஊரறிய இவன் தான் மாப்பிள்ளை எனச் சொன்ன பின், அதை எப்படி மாற்ற முடியும்? ஊரெல்லாம் தெரிந்த பிறகு, திருமணம் நடந்து தானே தீரும்.. என்ற எண்ணம் அவர்களுக்குள் வலுப்பெற்றிருந்தது.
******
நாட்கள் அதன்போக்கில் நகர்ந்தன. மயில்ராவணன் செய்த ஒவ்வொரு விஷயமும், இந்தத் திருமணம் கட்டாயம் நடக்கும், என்ற ஆழமான நம்பிக்கையைக் கவிநயாவிற்குள் விதைத்திருந்தது. ஒவ்வொரு விஷயத்திற்கும், பெண்ணின் விருப்பத்தைக் கேட்டு கேட்டுச் செய்தார். நிஜமாகவே என் தந்தை தான் எனக்காகச் செய்கிறாரா? என்ற சந்தேகத்தோடு மகிழ்ச்சியையும் சேர்த்தே அவளுக்குத் தந்தது.
தீபக்கின் பெற்றோரை அழைத்து, மரியாதையோடு அவர்களிடம் பேசி, நாள் குறித்தது தான் அவர் செய்த முதல் விஷயம்.
முதலில் தன் தந்தையைச் சந்தேகக் கண்ணோடு தான் பார்த்தாள் கவிநயா. இவர் யாரிடமும் இறங்கிப் போகும் இரகமில்லை என்பது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.
"என்ன கவிம்மா இப்படிப் பேசுற? நீ என் ஒரே பொண்ணுடா.! உனக்காக நான் இதைக் கூடச் செய்ய மாட்டேனா? உன் சந்தோஷம் தானே என் சந்தோஷமும். கல்யாணப் பொண்ணு, எதையுமே யோசிக்காமல் சந்தோஷமா இருடா கண்ணு!" அவர் சொன்னதில் முழு நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும் கூட, அவர் பேசிய விதம் அவளை நம்ப வைத்தது.
'ஒருவேளை நான் தான் சந்தேகப்படுகிறேனோ.?' என்றெல்லாம் கூட அவளுக்குத் தோன்றியது.
ஆனால், அதன் பின் நடந்த விஷயங்களும் கூட, தந்தையின் மீதான அவளின் நம்பிக்கையைக் கூட்டுவதாகவே இருந்தது.
"இமயன்! எல்லாமே தரமா இருக்கணும்! நம்ம வீட்டுக் கல்யாணத்தோடுடோ முழுப் பொறுப்பும் உன்னோடது தான். நம்ம மதுரையில் கல்யாணம் நடந்தால், எப்படி இருக்குமோ, அப்படி இருக்கணும். குறைன்னு ஒண்ணு இருக்கவே கூடாது. சைவம், அசைவம்ன்னு தனித்தனியாய் பந்தி போடணும். என்ன என்ன வெரைட்டின்னு லிஸ்ட் போட்டுட்டு சொல்லு!" என இமயனைப் பணித்தார் அவர்.
சென்னையிலேயே மிகப் பெரிய திருமண மண்டபத்தை முன்பதிவு செய்திருந்தார். எல்லாமே கவிநயாவின் விருப்பத்தின் பேரில், அவளுக்குப் பிடித்த வகையில் ஏற்பாடு செய்வதைப் பார்த்து அவளுக்கு அதிர்ச்சியும் ஆச்சர்யமாகவும் இருந்தது.
திருமண மண்டபத்தின் அலங்காரங்களில் கூட, அவள் விருப்பத்தைக் கேட்க, நிஜமாகவே அதிர்ந்து போனாள் கவிநயா.
இதற்கு நடுவில், கவிநயாவின் அன்னை ராதிகா வேறு, இந்தத் திருமணத்திற்குத் தடையாய் இடையில் வந்து நின்றார்.
"எவனோ அண்ணாடங்காச்சிக்கு இவளைக் கட்டி வைக்கிறதுக்கு எதுக்கு இவ்வளவு ஆரம்பரம்?"
"ஏய்! அது யாராக இருந்தாலும் நம்ம வீட்டு மருமகன். மரியாதையாய் பேசக் கத்துக்கோ!" மனைவியை அதட்டினார் மயில்ராவணன்.
"இந்த வீட்டு மருமகனாகிறதுக்கெல்லாம் ஒரு தகுதி வேணும். அதெல்லாம் அவன்கிட்டே இல்லை. இவ்வளவு பெரிய மண்டபத்தில் கல்யாணம் வைக்கிற அளவிற்கு அவன் தகுதியானவனா.? அவன் அந்த மண்டபத்து வாசலை மிதிச்சுருப்பானா?" எனக் கணவனிடம் காய்ந்தவர்,
"இவருக்குத் தான் அறிவில்லைன்னா உனக்குமா அறிவில்லை? வெளிநாட்டுக்கு போனோமா, படிச்சோமா.. வேலை பார்த்தோமான்னு இருக்கிறதை விட்டுட்டு, காதல் கண்ணராவின்னு கண்டதையும் பண்ணிட்டு வந்து நிற்கிறே? என்னதான் நினைச்சுட்டு இருக்கே?" என மகளிடமும் பேசினார்.
"ம்மா! எனக்கு இவ்வளவு ஆடம்பரமா கல்யாணமெல்லாம் வேணாம். இப்படிப் பண்ணுங்கன்னு நான் யார்க்கிட்டேயும் கேட்கவும் இல்லை. ஜஸ்ட் ரெஜிஸ்டர் மேரேஜ் பண்ணிக்கலாம்ன்னு தான் நான் நினைச்சிருந்தேன். பட், அப்பா தான்..!" என அவள் இடைநிறுத்தி தந்தையைப் பார்த்தாள்.
"நீயெல்லாம் படிச்சுருக்கியா கவி? நீ இந்த மாநிலத்தோட முதலமைச்சரோட பொண்ணு டி! நம்ம ஒவ்வொரு கட்டத்தைத் தாண்டி போகும் போதும், நம்மோட வாழ்க்கைத்தரம் உயரணும். இப்படியொரு ஹை-க்ளாஸ் லைஃபில் இருந்துட்டு, இன்னும் கீழே போகணும்ன்னு நினைக்கிறியா? உன்னோட வாரிசுகளுக்கு, சாதாரண மிடில் க்ளாஸ் லைஃபை தான் கொடுக்கப் போறியா.? காதல் கண்ணராவியெல்லாம் காசு இல்லாமல் ஒண்ணுமே இல்லை டி!" என மகளின் மனதை மாற்ற முயன்றார் ராதிகா.
"ராதிகா! சும்மா இரு! அவள் கல்யாணத்திற்கு அப்பறமும் நம்ம வீட்டில் தான் இருக்கப் போறா! அவளுடைய வாழ்க்கைத் தரம் ஒண்ணும் குறைஞ்சு போய்டாது. அவள் ஆசைப்பட்டதை அவள் செய்யட்டும் விடு.!" எனச் சொன்னார் மயில்ராவணன்.
"என்னங்க பேசுறீங்க? எவனோ ஒருத்தனை மாப்பிள்ளைன்னு கூட்டிட்டு வந்து நடு வீட்டில் உட்கார வைக்க நான் விட மாட்டேன். இந்தக் கல்யாணத்திற்கு நான் வரவும் மாட்டேன்!" எனச் சொல்லிவிட்டு கோபமாய் வெளியேறியிருந்தார் ராதிகா.
"ப்பா! நான் கல்யாணத்திற்குப் பிறகு இங்கெல்லாம் இருக்க மாட்டேன்ப்பா! நான் தீபக் கூட யு.எஸ் போய்டுறேன். என்னால் இங்கே இருக்க முடியாது. அது தீபக்கிற்கு மரியாதையாய் இருக்காது!" எனக் கவிநயா தன் தந்தையிடம் சொல்ல,
"அதெல்லாம் சரி வராது கவிம்மா! ஒண்ணும் இல்லாதவங்க வீட்டுக்கு உன்னை அனுப்பிட்டு, நாங்க என்னவோ, ஏதோன்னு இருக்க முடியாது! நீ மாப்பிள்ளைக்கிட்டே பேசும்மா! நம்ம வீட்டில் என்ன குறை? வசதி இல்லையா? பணம் இல்லையா? எல்லாமே தேவைக்கு அதிகமாவே இருக்கு. முதலமைச்சர் வீட்டோட மாப்பிள்ளைன்னு சொல்றதுக்கு அந்தப் பையன் கொடுத்து வச்சிருக்கணும்.! நீ பேசிட்டு என்னன்னு சொல்லும்மா!" என அவர் சொல்ல,
"ப்பா.. அதெல்லாம் சரி வராது.!" அவள் சொல்ல வர,
"உன்னால் பேச முடியலைன்னா சொல்லு நான் பேசறேன். ஒண்ணும் இல்லாதவங்களுக்கு, வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் இருக்கக் கசக்குமா என்ன?" என அவர் சொன்ன வார்த்தை சுருக்கெனக் கவிநயாவின் நெஞ்சைத் தைத்தது.
ஆனால், அவர் சொன்னதன் அர்த்தத்தைச் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளாமல், தன் மீது அவர் வைத்திருக்கும், பாசமாகவும், அக்கறையாகவும் நினைத்தது தான், அவள் செய்த தவறு.
******
"என்ன ஆச்சுக் கவி? ஏன் ஒருமாதிரியாய் இருக்க?" எனக் கேட்டபடி வந்தான் அர்ஜுன்.
அவளோ யோசனையோடு பால்கனியில் அமர்ந்தபடியே இருளை வெறித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
"ஏய் கவி! உன்னைத் தான் கேட்கிறேன். என்ன ஆச்சு?!"
"அர்ஜுன்! எனக்கு எதுவோ, சரியாப் படலை டா! கொஞ்சம் பயமா இருக்குடா! எதாவது தப்பா நடந்துடும்ன்னு தோணிட்டே இருக்கு.!"
"ஏய்.. எதுக்கு இப்படியெல்லாம் யோசிக்கிறே? எல்லாமே சரியாகத் தானே நடக்குது! அப்பறம் என்ன.? நான் கூட இமயன் சொன்னப்போ நம்பலை. ஆனால், கௌரவத்திற்காக இவர் இவ்வளவு தூரம் பண்ணுவாருன்னு நான் நினைக்கவே இல்லை!"
"அது தான்டா எனக்குச் சந்தேகமா இருக்கு. எல்லாமே சரியா நடக்கிறது தான் எனக்கு ரொம்பப் பயமா இருக்கு அர்ஜுன். எல்லாமே என் விருப்பத்தோட, எனக்குப் பிடிச்ச மாதிரி நடக்குது. அதிலேயும் அப்பா ஒவ்வொரு விஷயத்திற்கும், என்னைக் கேட்டு தான் எல்லாம் செய்யறார். சில நேரம் இதெல்லாம் கனவோன்னு தோணுது"
"ஒருவேளை, நிஜமாகவே அவருக்கு உன் மேல் பாசமோ என்னவோ?!"
"இந்தப் பாசம் இத்தனை நாள் எங்கே டா போச்சு? உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா? தீபக் விஷயம் தெரிஞ்சப்போ எப்படிக் கோபப்பட்டுத் திட்டினார். நீயும் பார்த்துட்டு தானே இருந்தே.? இப்போ இதெல்லாம் என்னால் நம்ப முடியவில்லை!" எனத் தன் மனதிலிருப்பவற்றைக் கொட்டினாள் கவிநயா.
அர்ஜுனுக்கும் இந்தச் சந்தேகமெல்லாம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. ஆனாலும், பெண் தன்னை மீறி சென்றுவிடுவாள் என்ற பயம் தான் அவரை இத்தனையும் செய்ய வைக்கிறது. மகள் ஓடிப் போய்விட்டாள் என்ற அவமானத்தை அவர் நிச்சயம் விரும்பமாட்டார் என்பதையும் உணர்ந்தே இருந்தான் அர்ஜுன்.
"கவி! இன்னும் ரெண்டு நாளில் கல்யாணம்! எதையும் மனசுக்குள் போட்டு குழப்பிக்காதே! எல்லாமே நல்லபடியா நடக்கும். அவருக்குப் பிடிக்கலைன்னா எதுக்கு இவ்வளவு மெனக்கெட்டுச் செய்யப் போறார்.? ரொம்ப யோசிக்காமல் போய்த் தூங்கு. நீ ஆசைப்பட்ட வாழ்க்கைக் கிடைக்கப் போகுதேன்னு சந்தோஷமா இரு!" எனத் தேற்றிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான் அர்ஜுன்.
*****
"நான் சொன்னதெல்லாம் நல்லா ஞாபகம் இருக்கா?"
"அதெல்லாம் நல்லா ஞாபகம் இருக்கு சார்!"
"யாருக்கும் சந்தேகமே வராமல் செய்யணும். எல்லாமே தற்செயலாய் நடந்த மாதிரி இருக்கணும். எதாவது சொதப்பிச்சு நீங்க தொலைஞ்சீங்க சொல்லிட்டேன்.!" என எதிரில் நின்ற நால்வரையும் மிரட்டிக் கொண்டிருந்தார் மயில்ராவணன்.
"அதே மாதிரி, நீங்க ஒருவேளை மாட்டிக்கிட்டால், என் பேரு வெளியே வரவே கூடாது. தப்பித் தவறி வந்துச்சு. நீங்க உயிரோட இருக்க மாட்டீங்க!"
"இதெல்லாம் நீங்க சொல்லித்தான் தெரியணுமா சார்? வந்த தடமே தெரியாமல், வேலையை முடிச்சுட்டு போய்ட்டே இருப்போம். நம்ம தொழில் சுத்தத்தைப் பத்தி தான் உங்களுக்குத் தெரியுமே?"
"தெரிஞ்சு தானே உங்களை வரச் சொன்னேன்.! நான் அனுப்பின ஃபோட்டோ வந்துச்சு தானே? ஆளை சரியா பார்த்துக்கோங்க! ஆளை மாத்திடாதீங்க!"
"இன்னா சார் நீங்க.. நம்மளைப் பத்தி தெரிஞ்சும், நம்பிக்கை இல்லாத மாதிரி பேசுறீங்க? நம்புங்க பாஸ்..!" இத்தனை நேரமாய் மற்ற மூவரும், மாற்றி மாற்றிப் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, முதன்முறையாய், அந்த நால்வரில் தலைவன் போல் இருந்த ஒருவன் தன் தகரக் குரலில் சொல்ல,
"எல்லாம் தெரியும்ய்யா! நீ யாரு.? உன் பின்ணணி என்ன? உன்மேல் எத்தனை கேஸ் இருக்கு எல்லாமே எனக்குத் தெரியும். நீ சரியா இருக்கிற வரை தான் நானும் சரியா இருப்பேன். எதாவது தப்பாச்சு, என்கவுண்டரில் போய்ச் சேர வேண்டியது தான்.!" சிரித்துக் கொண்டே மறைமுகமாய் மிரட்டினார் மயில்ராவணன்.
"உங்களைப் பத்தி தெரியாதா சார்? சரியா செஞ்சு முடிச்சுட்டு சொல்றோம் சார்.! அப்படியே அந்தப் பணம் அட்வான்ஸா கொஞ்சம் கொடுத்தீங்கன்னா..?" என அவன் நிறுத்த,
"வேலை முடிஞ்ச மறு நிமிஷம், எதாவது அன்நோன் அக்கௌண்ட்டிலிருந்து, உன் அக்கௌண்ட்டுக்குப் பணம் வரும்! நீங்க இப்போ போகலாம்!" எனச் சொன்னவரின் முகம் முழுதும் புன்னகை நிரம்பியிருந்தது.
தான் நினைத்ததைச் சாதித்தே பழக்கப்பட்டவர், மகள் விஷயத்தை அத்தனை எளிதாய் விட்டுவிடுவாரா என்ன?
"கவிம்மா! இந்த அப்பா உனக்குப் பிடிச்ச எல்லாமே பார்த்து, பார்த்து செய்யறதுக்குக் காரணம் என்னன்னு தெரியுமா? மத்ததெல்லாம் உனக்குப் பிடிச்ச மாதிரி இருந்தாலும், உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போற மாப்பிள்ளை எனக்குப் பிடிச்சவனாகத்தான் இருப்பான்.!" எனத் தனக்குள் சொன்னபடியே சத்தமாய்ச் சிரித்தார்.
அந்த அறை முழுதும், அவரின் அசுரச் சிரிப்பு எதிரொலித்த அதே நேரம், தன் அறையில், திருமணக் கனவுகளோடு, ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்தாள் கவிநயா.
அவளின் எதிர்காலம், தன் தந்தையால் தீர்மானிக்கப்பட்டதை அறியாமல்..
அதீதம்-18 தகதகக்கும் தங்க நிறப் புடவையில், ஒப்பனைகளோடு கண்ணாடியின் முன் அமர்ந்திருந்தாள் கவிநயா. வெள்ளி சரிகை இழையோடிய தங்க நிற புடவைக்கு, அடர் மருதாணிச் சிவப்பில் நெய்யப்பட்டிருந்த கரை வெகு பொருத்தமாக இருந்தது. ஆளுயரக் கண்ணாடியில் தன் முழு உருவத்தையும் பார்த்தவளின் இதழ்களில் புன்னகை நிறைந்திருந்தது. அவள் அணிந்திருந்த அணிகலன்களும், அவளின் அழகிற்கு இன்னும் அழகு சேர்த்தது.
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாகத் தான் விரும்பிய வாழ்க்கை அமையப் போகிறதென்கிற மகிழ்ச்சியும் நிறைவும் அவள் முகத்தில் தெரிந்தது. அலங்கார மேஜையின் மீதிருந்த விலையுயர்ந்த அலைபேசியை எடுத்து, தன் முகத்திற்கு முன் வைத்து, புன்னகைத்தபடியே சுயமியை க்ளிக்கியவளுக்கு, இது தான் தன் கடைசிப் புன்னகை என்பது அப்போது தெரிந்திருக்கவில்லை தான்.
தான் எடுத்த புகைப்படைத்தை, தீபக்கின் எண்ணிற்கு அனுப்பிவிட்டு, அவனுக்கு அழைப்பெடுத்தாள் கவிநயா. அழைப்பு சென்று கொண்டே இருந்ததே ஒழிய, தீபக் அழைப்பை ஏற்கவே இல்லை.
"இவன் எங்கே போனான்? கால் பண்ணினாலும் எடுக்கலை!" யோசித்தபடியே அவள் மீண்டும் அழைப்பெடுக்க முயன்ற அதே நேரம், அவள் அறையின் கதவு தட்டப்பட்டது.
தீபக்காகத் தான் இருக்கும். தனக்காகத் தான் வந்திருப்பான் என யோசித்தபடியே கதவைத் திறந்தவளின் புன்னகை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் வடிய, யோசனையோடு எதிரில் நின்றவரைப் பார்த்தவள்,
"வாங்கப்பா! தீபக் மணையில் உட்கார்ந்தாச்சா? என்னைக் கூப்பிடவா வந்தீங்க?!" என வெளியில் நின்ற மயில்ராவணனைப் பார்க்க, அவசரமாய் உள்ளே வந்து கதவை அடைத்தார் அவர்.
"என்ன ஆச்சுப்பா?" பதற்றமாய் நின்றிருந்த அவர் முகம் பார்த்து வினவினாள் கவிநயா.
"ஒண்ணும் இல்லைம்மா!" எனச் சொன்னாலும், அவர் முகத்திலிருந்த பதற்றத்தில் உள்ளுக்குள் உதறலெடுத்தது அவளுக்கு.
"என்னதான் ஆச்சு? சொல்லித் தொலைங்க! உங்க முகமே சரியில்லை. என்கிட்டே சொல்லணும்ன்னு தானே வந்திருக்கீங்க? அப்பறம் ஏன் சொல்லாமல் இருக்கீங்க?!" எனக் கோபமாய் அவள் கேட்க,
"கவிம்மா! நான் எல்லாமே உன் சந்தோஷத்திற்காகத் தான் செஞ்சேன். ஆனால், இப்படி நடக்கும்ன்னு நான் கனவிலும் நினைக்கலை! நீ இதை எப்படித் தாங்கிக்கப் போறன்னு எனக்குத் தெரியலை டா!" என அவர் அழுகையை அடக்கியபடி பேசவும், பதறித்தான் போனாள் கவிநயா.
"தீபக்! அவனுக்கு எதாவது ஆகிடுச்சாப்பா?!" என யோசனையோடு வினவியவள், பின் ஏதோ யோசித்தவளாய்,
"என்ன பண்ணுனீங்க அவனை? தீபக் எங்கே? நீங்க தான் எதாவது பண்ணியிருப்பீங்க! உங்களைப் பத்தி எனக்கு நல்லா தெரியும். தீபக்கிற்கு மட்டும் ஏதாவது ஆச்சு.. உங்களைச் சும்மா விட மாட்டேன்!" எனத் தந்தை என்றும் பார்க்காது, தன் எதிரில் நின்றிருந்த, மயில்ராவணனின் சட்டையைப் பிடித்திருந்தாள் கவிநயா.
"அவனுக்கு ஏதாவது நடந்தால், நீ என்னைத் தான் சந்தேகப்படுவன்னு எனக்குத் தெரியாதா? இதுவரை நான் உனக்கும், உன் அண்ணணுக்கும் எதுவும் செஞ்சதில்லை. அந்த ஒரே காரணத்திற்காகத்தான் இந்தக் கல்யாணத்திற்குச் சம்மதிச்சேன். உங்க வாழ்க்கையாவது உங்களுக்குப் பிடிச்ச மாதிரி இருக்கட்டும்ன்னு நினைச்சது தான் நான் செஞ்ச தப்பு! ஒருவேளை நான் பார்த்திருந்த மாப்பிள்ளையாய் இருந்திருந்தால் இப்படியெல்லாம் நடந்திருக்குமா? நடக்கத்தான் நான் விட்டுருப்பேனா? நீயாகத் தேர்ந்தெடுத்த வாழ்க்கை தானே? அதான் இப்படி நடந்துடுச்சு!"
நிஜமாகவே கவலையான குரலில் சொல்வதைப் போலவே சொன்னவர், அவள் கரத்திலிருந்து தன் சட்டைக் காலரை விடுவித்துக் கொண்டார்.
அவர் சொன்ன வார்த்தைகளில், இந்த முறை குழம்பிப் போய் நிற்பது கவிநயாவின் முறையானது.
"என்ன சொல்றீங்க? எனக்குப் புரியலை! அப்படி என்ன செஞ்சுட்டான் தீபக்?" எனப் பதில் கேள்வி கேட்டாள் அவள்.
எனத் திணறியபடி கேட்டவளால், நிஜமாகவே நம்ப முடியவில்லை. தீபக்கிற்கும், அவளுக்கும் இடையேயான காதல் பற்றி அவளுக்கு நன்றாகவே தெரியும். அவன் இப்படிப் பாதியில் விட்டுவிட்டு ஓடிப் போகிறவன் இல்லை என்பதும் அவளுக்குத் தெரியும். அவள் சொல்லி அவன் வேண்டாமென மறுத்த ஒரே விஷயம், வீட்டோடு மாப்பிள்ளையாக இருப்பதை மட்டும் தான். சொல்லப் போனால், அவளுக்குமே அதில் பெரிதாக விருப்பமில்லை. இன்னுமும் தாய் தந்தையின் கட்டுப்பாட்டிற்குள் இருக்க வேண்டாம் என்பது தான் அவள் எண்ணமாகவும் இருந்தது.
"உன் வீடும் வேணாம்! என் வீடும் வேணாம்! நாம யு.எஸ் போய்டுவோம்!" என்பதைத் தான் இறுதியாகத் தீபக் சொன்னான். அவளும் அதற்குச் சம்மதித்துத் தான் இருந்தாள்.
அப்படியிருக்கையில், அவன் இப்படித் தன்னை வேண்டாமெனச் சொல்லிவிட்டுப் போயிருப்பான் என அவள் மனம் நம்ப மறுத்தது.
"நான் உன்கிட்டே பொய் சொல்லி என்ன செய்யப் போறேன்? உனக்கும் அந்தப் பையனுக்கும் என்ன நடந்துச்சுன்னு எங்களுக்குத் தெரியாதே? உனக்குப் பிடிச்சிருக்குன்னு தான், நான் அந்தப் பையனைப் பத்தி விசாரிக்கவே இல்லை. என் பொண்ணோட தேர்வு சரியா இருக்கும்ன்னு நினைச்சேன். இப்படி நடக்கும்ன்னு எனக்குத் தெரியலையே? உலகம் தெரியாத பொண்ணும்மா நீ உன்னை ஏமாத்திட்டு போயிருந்தானே படுபாவி!" என அவர் புலம்புவதைப் பார்க்க, பார்க்க அவளுக்குக் குற்றவுணர்வாக இருந்தது.
ஏற்கனவே தீபக் எங்கே சென்றான்? என்ற குழப்பத்தில் இருந்தவளுக்கு, தன் தந்தையின் செயல் உண்மையா? நடிப்பா? எனப் பிரித்தறிய முடியவில்லை. கூடவே குற்றவுணர்வும் சேர்ந்து கொள்ள, தன் மீது தான் தவறோ? என யோசிக்கத் துவங்கியிருந்தாள்.
"நான் கால் பண்ணி கேட்கிறேன் ப்பா! அவன் அப்படிச் சொல்லியிருக்க மாட்டான்!" அவன் மீதிருந்த கடைசி நம்பிக்கையில் சொன்னவள், மீண்டும் அலைபேசியில் தீபக்கிற்கு அழைப்பெடுக்க, அழைப்பு சென்று கொண்டே இருந்ததே ஒழிய, அழைப்பை யாருமே ஏற்கவில்லை.
'இந்தத் திருமணத்திற்காக எவ்வளவு போராடியிருக்கிறார்கள் என்பது அனுக்குத் தெரியும். இந்தத் திருமணம், அவர்கள் வாழ்நாளில் எவ்வளவு முக்கியம் என்பதும், அவனுக்குத் தெரியும். அப்படி இருக்கையில், இந்தத் திருமணத்தை மறுத்துவிட்டு, அவள் காதலை மறுத்துவிட்டு அவன் சென்றுவிட்டானா?' கேள்வி அவள் மனதிற்குள் எழாமல் இல்லை. அவன் சென்றிருக்க மாட்டான் என்பதை உறுதியாய் அவளால், நம்பவும் முடியவில்லை. அவள் குழப்பமாய் இருதலைக் கொள்ளி எறும்பாய் தவித்து நின்றிருந்த நேரத்தில், அவள் அலைபேசிக்கு தீபக்கிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது.
'இந்த ஒற்றை அழைப்பில் தந்தை சொன்னதெல்லாம் பொய்யாகி விடாதா? தீபக் தன்னிடம் திரும்பி வந்து சேர்ந்திட மாட்டானா?!' என்ற கேள்விகளுடன் அழைப்பை ஏற்றவளுக்கு அடுத்த அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.
"இ.. இது.. சரியாய் வராது கவி! நீ எட்டிப் பிடிக்க முடியாத உயரத்தில் இருக்க! எப்போதும் உன் உயரத்தை என்னால் தொட முடியாது. அதனால் இது வேண்டாம். இந்தக் கல்யாணம் நடக்காது. நான் செஞ்ச எல்லாத்துக்கும் சேர்த்து என்னை மன்னிச்சுடு கவி!" என்ற உணர்ச்சியே இல்லாத தீபக்கின் வார்த்தைகள், எரிமலைக் குழம்பாய் அவள் செவிக்குள் இறங்கி அவள் இதயத்தைப் பொசுக்கியது.
கண்ணுக்குத் தெரியும் காயங்களை விட, கண்களுக்குப் புலப்படாத மனதின் காயங்கள் வலி மிகுந்தவை. அந்த நிலையில் தான் கவிநயாவும் இருந்தாள்.
அவள் தீபக்கிடமிருந்து சத்தியமாய் இப்படியொன்றை எதிர்பார்க்கவில்லை. அவள் ஒருநாளும், அவள் உயரத்திற்கு வரச்சொல்லி அவனை வற்புறுத்தியதே இல்லை. அவன் தனக்குத் தகுதியானவன் இல்லை என்றும் அவள் ஒருநாளும் நினைத்ததே இல்லை. இப்போதும் கூட, அவன் சம்மதித்தால், அவனோடு அவன் கைப்பிடித்து, அனைத்தையும் உதறிவிட்டுச் செல்ல அவள் தயாராகத்தான் இருக்கிறாள். தயாராகத்தான் இருந்தாள். அவளைப் பற்றித் தெரிந்தும், அவன் சொன்ன வார்த்தைகள் அவளை நிரம்பவும் வேதனைப்படுத்தியது. கண்கள் கலங்கியபடி, கையாலாகதத் தனத்துடன், தன் தந்தையைய் பார்த்தபடி நின்றாள் கவிநயா.
அவளுக்கு இப்போது என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. இந்தச் சூழ்நிலையை எப்படிச் சமாளிப்பதென்று அவளுக்குப் புரியவில்லை.
"அர்ஜுன் எங்கேப்பா?" தன் கடைசிப் பிடிமானமாய், தன் உடன் பிறந்த தமயனைத் தான் அவள் மனம் தேடியது.
"அர்ஜுன் தீபக்கை தேடி போயிருக்கான் மா!"
"வேண்டாம் பா! அவனைத் தேட வேண்டாம்ன்னு சொல்லிடுங்க! என்னை வேணாம்ன்னு சொல்லிட்டுப் போனவன், திரும்ப வந்தாலும், அவனை ஏத்துக்க நான் தயாராய் இல்லை. இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்திடுங்க!" எனச் சொல்லிவிட்டு, அவள் நகரப் போன அதே நொடி,
"அப்போ.. உன்னைப் பெத்து வளர்த்த இந்த அப்பனைப் பற்றி யோசிக்க மாட்டியா கவி? உனக்காக இத்தனையும் செஞ்சதுக்கு நான் அவமானப்பட்டு நிற்கணுமா? முதலமைச்சர் பொண்ணோட கல்யாணம் நின்னுடுச்சுங்கிறது, எனக்கு, என் பதவிக்கு எவ்வளவு பெரிய அவமானம் தெரியுமா?!" என அவர் கேட்ட கேள்வியில், அசையாமல் நின்றாள் கவிநயா.
அவளுக்கு, என்ன பதில் சொல்வதெனத் தெரியவில்லை. தான் நம்பி ஏமாந்து போனதற்கு, தன் தந்தை என்ன செய்வார்? புரியாமல் குழப்பமாய் நின்றிருந்தாள் அவள். கண்கள் கலங்கியது அவளுக்கு. குற்றவுணர்ச்சியின் பிடியில், பதிலேதும் சொல்ல முடியாமல், அவள் தலை கவிழ்ந்து நின்றது, மயில்ராவணன் போட்டிருந்த திட்டங்களுக்குச் சாதகமாகவே இருந்தது.
"சொல்லு கவிம்மா! உன்னைப் பெத்த பாவத்துக்கு, இந்த ஊரு முன்னாடி நான் அசிங்கப்பட்டு நிற்கணுமா?"
"இப்போ நான் என்ன செய்ய முடியும்? நீங்க அவமானப் பட்டு நிற்கிறதுக்கு, நான் தான் காரணம்ன்னு எனக்குப் புரியுதுப்பா! ஆனால், நான் எதுவுமே செய்ய முடியாத நிலையில் இருக்கேனே?!" என வேதனையில் விம்மியவளுக்குத் தொண்டை அடைத்தது.
"அப்போ அவ்வளவு தானா கவிம்மா? என் பொண்ணா, இந்த அப்பனோட கௌரவத்தைக் காப்பாத்தற கடமையும், பொறுப்பும் உனக்கு இல்லையா?" என அவர் கேட்க, பதில் பேசாமல் சிலையாய் சமைந்து நின்றாள் கவிநயா.
அவளால், தன் தந்தையின் நிலையைப் புரிந்துக்கொள்ள முடிந்தது. ஆனால் 'இப்போது என்ன செய்ய முடியும்? மாப்பிள்ளையே திருமணம் வேணாமெனச் சென்ற பிறகு, இவளால் என்ன செய்துவிட முடியும்? நின்று போன திருமணத்தை மீண்டும் நடத்துவது எப்படிச் சாத்தியமாகும்?' என்ற கேள்விகளும், அவள் மனதிற்குள் இருந்தது.
"என்னம்மா பதிலே பேச மாட்டேங்கிறே? இந்த அப்பா உனக்காகத் தானே எல்லாம் செஞ்சேன். எனக்காகச் சரின்னு ஒரு வார்த்தை கூடச் சொல்ல மாட்டேங்கிறியே?" என அவர் தாழ்ந்து, தளும்பிய குரலில் வினவ,
"இப்போ எதுவுமே செய்ய முடியாதுப்பா! நின்னு போன கல்யாணத்தைத் திரும்ப எப்படி நடத்த முடியும்? என்கிட்டே பேசுறதுக்குப் பதில், கல்யாணம் நின்னுடுச்சுன்னு நீங்க எல்லார்கிட்டேயும் சொல்லுறது நல்லது.!" என அவள் பதில் சொன்னாள்.
"அப்போ நான் எல்லார் முன்னாடியும் கேவலப்பட்டு நிற்கணும் அதானே உன் ஆசை? நீ சொன்னங்கிற ஒரே காரணத்திற்காக, அந்தப் பரதேசி குடும்பத்தையெல்லாம் கூப்பிட்டு பேசினேனே, என் புத்தியை நானே செருப்பால் அடிச்சுக்கணும்.!" என அவர் கோபமாய்க் கத்த,
"இப்போ நான் என்ன தான் செய்யணும்ன்னு சொல்றீங்க?" இயலாமையோடு கேட்டாள் அவள்.
"நீ ம்ம்ன்னு ஒருவார்த்தை சொல்லு போதும்! நான் நடத்திக் காட்டறேன் இந்தக் கல்யாணத்தை! உனக்கென்னடா குறைச்சல்? உன் அழகிற்கும், அறிவுக்கும் ஆயிரம் மாப்பிள்ளை வருவாங்க! அந்தத் தீபக்கிற்கு உன் அருமை தெரியலை. உன்னோட தகுதிக்கு அவன் சரியானவன் இல்லை கவிம்மா! நீ இந்த மயில்ராவணன் பொண்ணு டா!" என அவர் சொல்ல, கண்ணீர் ஈரம் படிந்த இமைகளை உயர்த்தி, எதிரில் நின்றவரை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் அவள்.
"வேணாம்ப்பா! எனக்குக் கல்யாணமே வேணாம்!" என அவள் சொல்ல,
"இந்த அப்பனுக்காக நீ எதாவது செய்யணும்ன்னு நினைத்தால், நான் சொல்ற பையனைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ! நீ எனக்காக வேற எதுவுமே செய்ய வேணாம். பெரிய பெரிய அமைச்சர்கள், அரசியல்வாதிகள், தொழிலதிபர்ன்னு அம்புட்டு பேரையும் இந்தக் கல்யாணத்திற்கு அழைச்சிருக்கேன். எல்லார் முன்னாடியும் என்னைத் தலைக் குனிந்து நிற்க வச்சிடாதே! இதன் பிறகும், கல்யாணம் வேணாம்ன்னு சொன்னால், எனக்குச் சாகறதைத் தவிர வேற வழியில்லை கவிம்மா!" எனச் சொல்லிவிட்டு கதவைத் திறந்து கொண்டு அவர் வெளியே சென்றுவிட, என்ன முடிவெடுப்பதெனத் தெரியாமல் குழம்பி நின்றாள் கவிநயா.
அவர் மிரட்டியிருந்தால், வற்புறுத்தியிருந்தால், கட்டாயப்படுத்தியிருந்தால், சட்டெனத் தூக்கியெறிந்துவிட்டு சென்றிருப்பாள் தான். ஆனால், அவர் உணர்வு ரீதியாய் பேசியது, அவளை உள்ளுக்குள் ஏதோ செய்தது. ஏற்கனவே தீபக்கை நினைத்து மனதளவில், அவள் பலவீனமாய் இருக்க, தன் தந்தை நடத்திக் கொண்டிருப்பது நாடகமெனப் புரியாமல், பெற்ற மகளாய் அவர் கௌரவத்தைக் காக்க முடிவு செய்தாள் பெண்.
ஆனால், இங்கே நடந்தேறிய அனைத்துமே மயில்ராவணனின் திட்டமிடல் என முன்பே அறிந்திருந்தால், இந்தத் திருமணமே நிகழ்ந்திருக்காதே.. தின் அரசியலில் ஆடும், அதே ஆடுபுலி ஆட்டத்தைத் தன் பெற்ற பெண்ணின் வாழ்க்கையிலும் ஆடத் தயங்கவில்லை மயில்ராவணன். அவர் ஒரு நல்ல அரசியல்வாதியாய் வென்றுவிட்டார் தான். ஆனால், ஒரு தகப்பனாய் அவர் தோற்றுப் போய்விட்டார். ஆனால் அவருக்கு அதைப் பற்றிக் கவலையில்லை. அவருக்கு அரசியல்வாதியாய், முதலமைச்சராய் ஜெய்க்க வேண்டும். அது மட்டுமே முக்கியம். மகளின் மனதை வென்று அவருக்குப் பெரிதாய் என்ன கிடைத்துவிடப் போகிறது? அதுவே, தான் நினைத்ததைச் சாதித்துவிட்டால், அவருக்குக் கிடைப்பது அதிகம் தான். அவரின் அழுத்தமான எண்ணமும் அதுவாகத்தான் இருந்தது.
******
இந்தத் திருமணத்திற்குச் சம்மதம் எனத் தலையாட்டி விட்டாலும், கவிநயாவின் மனம் அனலில் விழுந்த புழுவாய் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. யார் மணமகன்? அவள் யாரைத் திருமணம் செய்யப் போகிறாள்? எதுவுமே அவளுக்குத் தெரியாது. தான் எடுத்த ஒற்றை முடிவு தவறாய்ப் போனதும், அவள் மனதிலிருந்த ஒட்டுமொத்த நம்பிக்கையும், ஒன்றுமில்லாமல் வடிந்து போயிருந்தது. இந்தத் திருமணத்தை நிறுத்தவோ, அதைத் தவிர்த்துவிட்டுச் செல்லவோ, அவளுக்குத் தைரியமில்லை.
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, குற்றவுணர்வு அவளைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்க் கொன்று தின்று கொண்டிருந்தது. இன்னொரு அவமானத்தைத் தன் தந்தைக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுத்துவிடக் கூடாது எனத் தனக்குள் முடிவு செய்து கொண்டாள். தன்னை இந்த இடத்தில் நிறுத்திவிட்டு, காணாமல் போன தீபக்கின் மீது தான் கோபம் கோபமாய் வந்தது. ஆனால், சற்று நிதானமாய், பொறுமையாய் யோசித்திருந்தாலே, தீபக் அப்படிச் செய்திருக்க மாட்டான் என்பது அவளுக்குப் புரிந்திருக்கும். ஆனால், சரியான திசையில் யோசிக்கக் கூடிய மனநிலையில் தான் அவள் இல்லை.
கலைந்திருந்த ஒப்பனையை, ஒப்பனைக் கலைஞர் திருத்திக் கொண்டிருக்க, சற்று முன்னிருந்த சந்தோஷ மனநிலை சுத்தமாய் வடிய, உணர்ச்சி துடைத்த முகத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள். கண்களில் வெறுமை குடியேறியிருக்க, என்ன நடக்கிறதோ.. நடக்கட்டும் என்ற மனநிலைக்கு வந்திருந்தாள்.
ஒப்பனை திருத்தி, முன்பு அணிந்திருந்த புடவையை மாற்றி, அவளைச் சேடிப்பெண்கள் அழைத்து வர, தலைக் கவிழ்ந்து நடந்து வந்து, மணமகனாய் வீற்றிருந்த இமயவரம்பனின் அருகில் அமர்ந்தாள். பக்கத்தில் அமர்ந்திருப்பவன் இமயவரம்பன், என்பதைக் கூட அறியாது, அவள் எங்கோ வெறித்தபடி அமர்ந்திருக்க, கிட்டத்தட்ட அதே மனநிலையில் தான் இமயனும் அமர்ந்திருந்தான்.
அவன் மனம் முழுதும், அவனின் ஆருத்ரா மட்டுமே நிறைந்திருந்தாள். அவளிடம் தன் காதலை வெளிப்படுத்தாமல் விட்ட மடத்தனத்தைக் காலம் கடந்து நொந்துக்கொண்டான் அவன். ஒருதலைக் காதலாக இருந்தாலும் கூட, தன் ஆராவிற்குச் செய்யும் துரோகமாகவே கருதினான் இமயன். மனம் நிரம்பவே வலித்தது. தன் மனதோடு சுமந்து கொண்டிருந்த காதல், புதைமணல் படிமங்களைப் போல் தனக்குள் கடைசிவரை புதைந்தே கிடக்கப் போகிறதென்பதை நினைக்கையிலேயே அவன் உயிரோடு செத்துப் போனான்.
ஆயுள் முழுமைக்கும் தனக்கு இந்தச் செத்துப் பிழைக்கும் போராட்டம் தான் என்பது அவனுக்குப் புரிந்தது.
'இவ்வளவு ஆழமாய் ஆருத்ராவை விரும்பும் நீ.. இந்தத் திருமணத்தைத் தவிர்த்துவிட்டுச் சென்றிருக்கலாமே?' கேலியாய் கேள்வி கேட்டு நின்றது அவனது மனசாட்சி.
'கஷ்டப்பட்ட காலத்தில், நான் கரைசேர, கைக் கொடுத்தவர், காலில் விழுந்த பின் நான் என்ன செய்துவிட முடியும்?' கசந்த மனதுடன் தனக்குள் பதில் சொல்லிக் கொண்டான் அவன்.
ஆம்! கவிநயாவிடம், நடத்திய நாடகத்தைப் போலவே, இமயனிடம் வேறொரு நாடகத்தை நிகழ்த்தியிருந்தார் மயில்ராவணன்.
தற்போது இருக்கும் நிலையில், தன் கட்சியின் வளர்ச்சிக்கும், தன் வளர்ச்சிக்கும் மிகவும் அத்தியாவசியமானவன் இமயன், என்ற காரணத்தால், அவன் காலிலேயே விழுந்திருந்தார் மயில்ராவணன். அவருக்குக் காரியம் ஆக வேண்டுமல்லவா.? நான்கு சுவற்றிற்குள் இவன் காலில் அவர் விழுந்தது யாருக்குத் தெரிந்துவிடப் போகிறது? ஆனால், அவர் நினைத்தவை நடந்தேறும் அல்லவா? அதிலும் அரசியல்வாதியான அவருக்குச் சொல்லியா கொடுக்க வேண்டும்?
"முதலமைச்சர். மயில்ராவணன் தலை நிமிர்ந்து நடக்கறதும், நாண்டுக்கிட்டுத் தொங்கறதும் உன் கையில் தான் இருக்கு இமயன். அந்தத் தீபக் என் பொண்ணு வேணாம்ன்னு ஓடிட்டான். இப்போ உன்னால் மட்டும் தான் என் கௌரவத்தைக் காப்பாற்ற முடியும்.!"
"தீபக் எங்கேன்னு இன்னும் ஒருமணி நேரத்தில் நான் கண்டுபிடிக்கிறேன் சார்! நீங்க கவலைப் படாதீங்க!" என நகரப் போனவனின் கரம் பிடித்து நிறுத்தினார் மயில்ராவணன்.
"என் பொண்ணு வேணாம்ன்னு அவன் சொல்லிட்டான். வலுக்கட்டாயமாய் அவனை இழுத்துட்டு வந்து தாலி கட்ட வைக்கிறது சரியா வராது. என் பொண்ணோட தகுதிக்கு ஏற்ற ஒரே மாப்பிள்ளை நீ மட்டும் தான்!" என அவர் சொல்ல அதிர்ந்து நின்றுவிட்டான் இமயன்.
"ஐயோ சார்.. இதெல்லாம் சரி வராது சார்! உங்க உயரம் வேற.. நான் சாதாரண ஆளு சார். எனக்கு இருக்கிற மதிப்பு மரியாதை எல்லாம் உங்க கூட இருக்கிறதால் மட்டும் தான்.!" எனத் தெளிவாய்ச் சொன்னான் அவன்.
"உன்னைச் சம்மதிக்க வைக்க வேற வழி தெரியலை இமயன்!" என்றவர், தன்னை விட, வயதில் சிறியவன் என்றும் பாராது இமயனின் காலில் விழுந்திருந்தார்.
இவர் இப்படிச் செய்வார் என்பதைத் துளியும் எதிர்பார்த்திராத இமயனுக்கு, அவர் சட்டெனக் காலில் விழுந்தது பேரதிர்ச்சி தான். பதறி பயந்து, அவரைத் தூக்கி நிறுத்தினான். அவர் இல்லையென்றால், அவன் இப்போதிருக்கும் நிலை சாத்தியமில்லை என்ற நன்றியுணர்வு, அவனைச் சம்மதமாய்த் தலையசைக்க வைத்தது.
கவிநயாவும், இமயனும் ஆளுக்கொரு மனநிலையில் இருக்க, திருமணத்திற்கு வந்திருந்த விருந்தினர்களைக் கைக்கூப்பி இன்முகத்துடன்இன்முகத்துடன் வரவேற்றுக் கொண்டிருந்தார் மயில்ராவணன். அவர் முகத்தில் நினைத்ததைச் சாதித்து முடித்துவிட்ட பூரிப்பு இருந்தாலும், ஏதோவொரு அதிருப்தியும் இருந்தது. திடீரென மணமகன் மாரியதைக் குறித்துச் சலசலப்புகள், எழுந்தாலும், முதலமைச்சர் என்ற அதிகாரம், அனைத்தையும் அமைதியாக்கியது.
அனைத்து சமூக வலைதளங்களும், ஊடகங்களும், திருமணத்தில் நடந்த குளறுபடிகளை மறைத்துவிட்டு, இமயனுக்கும், கவிநயாவிற்கும் திருமணம் என்ற செய்தியை மட்டுமே மாற்றி மாற்றி ஒளிபரப்புச் செய்து கொண்டிருந்தன. எல்லாவற்றையும் நொடிப் பொழுதில் தலைகீழாய் மாற்றியிருந்தார் மயில்ராவணன்.
ஆனால், அவர் அறிந்திராத ஒன்று, இந்தத் திருமணம் தான் அவர் வாழ்நாளில் செய்த பெரிய தவறு என்பதைத் தான். இந்தத் திருமணம் தான், இமயனை அவருக்கு எதிராய் திருப்பப் போகிறதென்பதை அவர் அப்போதைக்கு அறிந்திருக்கவில்லை தான்.
இமயனும், கவிநயாவும், மனதில் ஆயிரம் குழப்பங்கள் சூழ அமர்ந்திருக்க, தீபக்கை தேடிச் சென்றிருக்கும் அர்ஜுன் வருவதற்குள் திருமணத்தை நடத்தி முடித்துவிட வேண்டுமென்பதில் தீவிரமாய் இருந்தார். அதன்படி, அவசரமாய்த் திருமணச் சடங்குகள் வேகமாய் நடைபெற, ஆளும் கட்சியின் மூத்த தலைவர் ஒருவர் தாலியெடுத்துக் கொடுக்க, இறுகிய முகத்துடன், கவிநயாவின் முகத்தை ஏறெடுத்தும் பாராது தாலியைக் கட்டியிருந்தான் இமயவரம்பன்..
தன் ஆராவின் மீதான காதலைத் தனக்குள் புதைத்தபடி..
அதே நேரம், தீபக்கைத் தேடிச் சென்று, அவனைப் பற்றிய தகவலுடன், அர்ஜுன் வந்து சேரவும், இமயன் கவிநயாவின் கழுத்தில் தாலிக் கட்டவும் நேரம் சரியாக இருந்தது. திருமண மண்டபத்தின் வாசலில் வந்திறங்கிய அர்ஜுனுக்கு, கெட்டிமேளச் சத்தம் கேட்கவும், ஒருவேளை தீபக் தான் திரும்பி வந்துவிட்டானோ? திருமணம் முடிந்துவிட்டதோ? என்ற எண்ணம் தான் தோன்றியது. ஆனால், தீபக்கிற்குப் பதில், இமயனைப் பார்த்தவன் மொத்தமாய் அதிர்ந்து நின்றிருந்தான். மொத்தமாய் ஸ்தம்பித்த நிலை அர்ஜுனிடம்.
இமயனைப் பார்த்து அதிர்ந்து நின்ற அர்ஜுனைப் பார்த்த பின்பே தன் பக்கத்தில் மணமகனாய் அமர்ந்திருந்தவன் யாரெனப் பார்த்தாள் கவிநயா. தன அருகில் அமர்ந்திருந்த இமயனைப் பார்த்ததும், அவளுக்கும் பேரதிர்ச்சி தான். தன் சகோதரனின் நண்பன் என்ற கண்ணோட்டத்தில் பார்த்திருந்தவளுக்கு, இனி எப்படி அவனை எதிர்க்கொள்வதெனப் பயமாகவும், தயக்கமாகவும் இருந்தது.
"என்னப்பா நடக்குது இங்கே? தீபக் எங்கேன்னு தேடிட்டு வர்ரதுக்குள்ளே என்ன பண்ணி வச்சிருக்கீங்க? கொஞ்சம் பொறுமையாய் இருந்திருக்கலாமே?" எனத் தந்தையிடம் சூழ்நிலை கருதி, இரகசியமாய்க் கேள்வி கேட்டான் அர்ஜுன்.
"பொறுமையாய்க் காத்திருந்தால், ஓடிப் போன பரதேசி வந்துடுவானா.? உன் தங்கச்சிக்கு இமயனை விட நல்ல மாப்பிள்ளை கிடைச்சுடுவானா? எல்லாம் முடிஞ்சுடுச்சு.. நீ எதையாவது சொல்லி குழப்பி விட்டுடாதே! உன் தங்கச்சி வாழ்க்கையில், உனக்கு அக்கறை இருக்கும்ன்னு நினைக்கிறேன்!" என அவர் கேட்டதும், சட்டென அமைதியாகிப் போனான் அர்ஜுன்.
'இவர் சொல்வதும் உண்மை தான். கவிநயாவிற்குத் தேடிப் பிடித்தாலும் இப்படியொரு மணமகன் கிடைக்க மாட்டான் தான். ஆனால், அவள் மனதில் தீபக் இருக்கிறானே.? அதே போல் என் நண்பனின் மனமும் எனக்கு நன்றாகத் தெரியுமே.. அவன் மனதில் இருக்கும் பெண் ஆருத்ரா தானே? இப்படி இருக்கையில் இவர்கள் வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும்? எல்லாம் நடந்து முடிந்த நிலையில், தீபக் கடத்தப்பட்ட விஷயத்தை இமயனிடமும், கவிநயாவிடமும் சொல்வதா? வேண்டாமா? இப்போதைக்கு இதைச் சொல்லாமல் இருப்பது தான், இருவரின் வாழ்க்கைக்கு நல்லதாக இருக்குமா? ஆருத்ராவை மறந்துவிட்டு கவியை இமயன் ஏற்றுக்கொள்வானா?' என்ற குழப்பங்களுடன் அமைதியாய் நின்றிருந்தான் அர்ஜுன்.
உங்களை இத்தனை நாள் காக்க வைச்சதுக்கு மன்னிச்சுடுங்க.
என்னன்னு தெரியலை சூழ்நிலை அப்படி ஆகிடுது. Suddenly Appa hospitalized. ரொம்பவும் ஸ்ட்ரெஸ் ஆகிடுச்சு. இப்போ தான் Back to normal. பசங்க ஸ்கூல் Parent teacher meet project submissin எல்லாம் முடிச்சுட்டு வர தாமதமாகிடுச்சு. திரும்ப திரும்ப மன்னிப்பு கேட்டுக்கிறேன். என் சூழ்நிலையை புரிஞ்சுப்பீங்கன்னு நம்பறேன்.
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
