அபயா!
உடல் கிழிந்து உதிரம் கொட்டிய தமக்கைக்காய்,
சேயாய் தன்னை மடி தாங்கிய தாய்க்காய்,
பதின் வயதுப் பெண்ணின் பாவத்திற்காய்,
தன்னிலை மறந்த
பெண்ணிலைக்காய்,
உறு துயர் கண்ட
உண்மைக்காய்,
கூடாத காட்சியைக் கண்ட சாட்சியாய்,
இளமையின் வளமையை மறந்த அபயனாய்!
அன்று,
வரம்பெற்ற அசுரனாய்,
கரம்பிடித்த கன்னிகையை
வதம் செய்தாய்!
இன்று அவளை,
இதம் செய்ய இசைந்தாய்!
மதம் கொண்ட களிறே,
தன் பிடியின் முன் மண்டியிட்டது!
பிடிவாதம் கொண்ட பிடியோ
பிடி கொடுக்காமல் நின்றது!
முடிவாக முட்டிக் கொண்டது.
குட்டிகளை ஒட்டிக்கொண்டது.
தட்டிச் செல்லடா தலைவா!
அவள் உன் கட்டிச் செல்லமடா !
தவறை தவறுக்கு நேர் செய்த தளபதியே!
கன்றுக்கு மகனை ஈடாக கொடுத்தான் மனுநீதிச் சோழனுமே !
கற்புக்கு ஈடாக கற்பை கேட்டாய் !
உன் காதலை புதைத்தாய்!
உன்னை நீயே எரித்தாய்!
மனதால் மரித்தாய் !
உன் காதலுக்காக நீ மீண்டும் பிறப்பாய்யடா அபயா!
நீரில் அமிழ்ந்த காற்றுக் குமிழிபோல் விரைந்து வா!
உன்னை நீயே வதம் செய்த யாகத்திற்கு
தெய்வம் தந்தது இரட்டை வரம்!
மணிமுடி கலைந்தவனே !
நீ அரசாட்சி செய்ய அரியணை வேண்டாம்!
எங்கள் இதய சிம்மாசனம் உனக்காகவே!
பார் எனது வலியை என்று காட்டாத பாகுபலியே!
யோவ் இது ரொம்ப அநியாயம்... இப்படி கவிதை எழுதினா நா என்ன பண்ணுறது... இம்புட்டு தெறமைசாலிங்களெல்லாம் என்கூட என்கிறபோ ஆனந்த கண்ணீரே வருகிறதப்பா... என்ன சொல்ல செம செம செம.. ஒவ்வொரு எழுதும் வசனமும் அப்படியே ஆழ்ந்து உள்ளே செல்கிறது. மீள முடியா தூரம் கொண்டு செல்கிறது.
கவிதை என்னும் மொழிகொண்டு
கதையின் உணர்வை உயிரோவியமாய்
கண்முன்னால் தந்திட்ட காரிகையே
நெகிழ்ந்துபோய் பேசும் முறை மறந்து
சொல்வளம் மறந்து என்னை மறந்து நிற்கிறேன்.
அபயனுக்காய் கையில் சிலம்பின்றி
நீதி தரசேந்தி எரிகிறாய் , வதம் செய்கிறாய்
அவனே சரியென்று உருகி மருகி என்னை ஆள்கிறாய்
மீனா ஒவொரு எழுதும்
என்னை உன்பக்கம் உருகி வழிய செய்கிறதே
என் உள்ளம் தித்திக்கிறதே
என்னை மறந்து நெஞ்சம் பூரிக்கிறதே
உச்சிவழி கர்வம்ஓங்கி வளர்ந்ததே
உங்கள் அன்புக்கு ஈடாய் எதை பரிசளிப்பேன்
இதோ என் எழுத்துக்களை வாசகியே உனக்கும், அத்தனை வாசகர்களுக்கும் அன்பாய் சமர்ப்பிக்கிறேன். ஏற்றுக்கொள்.
இதை விட எதை கொடுப்பேன்.