All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except in the case of brief quotations embodied in critical reviews and certain other noncommercial uses permitted by copyright law.
மிக மிக அழகான கருத்த்து பகிர்வு புனீ. ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு. என்ன அந்த மனுஷன் இன்னும் கொஞ்சம் இருந்து அழுந்தி சாகனும். ஆனா இனி அவர் தேவை இல்லை என்கிறதால தூக்கிட்டேன். ஆமாம் பரந்த உலகம் அவளை வரவேற்கிறது. எங்காவது ஒரு இடம் அவளை காக்காமலா போகும். அபயன் காயம் மிகப் பயங்கரமானது. வருவானா மாட்டானா என்பது திங்கள் தெரியும்.நயனிமா விக்னேஷ்வரனுக்கு இதயம்ன்னு ஒன்னு இருந்துச்சா என்ன?!
அது வெடிச்சு சாக
ஒருவேளை எனக்கு இப்படி நடக்காம இருந்திருந்தா நீங்க பண்ண தப்பை உணராமலே நான் மன்னிச்சிருப்பேன்னு மிளிர் சரியா சொன்னா
அபயன் அந்த வயசுல என்னவெல்லாம் பார்த்தானோ..
தன் சகோதரிக்காக எப்படியெல்லாம் துடிச்சானோ.. அந்த பதினோரு வயசுல ன்னு அவன் மனவலியை மிளிர் யோசிச்சது அருமை..
அப்பாவோட பாவங்களை சுமந்தது போதும்ன்னு அத்தனை சொத்தையும் தானம் பண்ணிட்டா..
பரந்த உலகத்தையும் எதிர்கொள்ள கிளம்பிட்டா..
நடந்ததை தெரிஞ்சு அபயன் மிளிரை தேடி வருவானா..
இல்ல தான் செய்த கொடுமைக்கான குற்றவுணர்வுல இருக்கிறவன் அவளே உணராம அவளை நிழலா நின்னு தொடர்வானா?!
நானும் படுத்த தான் நெனச்சேன். ஒன்னு இனி அவர் தேவை இல்ல. அடுத்தது, இது அபயனுக்கும், மிளிருக்குமான கதை. இனி அவங்கள முதன்மை படுத்தணுமே. அதுதான். தூக்கிட்டேன். பரந்த உலகம் அவளை வரவேற்க தயாராகிட்டுது. பாக்கலாம் அடுத்து என்ன நடக்குதுன்னு.
