Rishi24
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
இறுதி அத்தியாயம்
"கதிர்..." திரும்பி வெளியேறப் போனவனை மேலிருந்து அழைத்தாள் மனைவி.
கண்களை இறுக மூடித் திறந்தவன் நிர்மலமான முகத்துடன் அவளை நோக்கி திரும்ப ஒரே நொடியில் அவன் உணர்ச்சிகளை கட்டுப்படுத்திய விதம் அபியின் புருவங்களை உயரச் செய்திருந்தது.
"நீ போ நா வர்றேன்" மீண்டும் வர்மனிடம் திரும்பியவன்
"ராத்திரி பாக்கலாம்... நீ போய் ரெஸ்ட் எடு" அபியை தொட்டு மீண்ட பார்வையுடன் மீண்டும் மேலே ஏறிச் செல்ல அபிக்குத் தான் பதற்றம் தொற்றிக் கொண்டது போலும்...
....
"என்ன வரு?" உள்ளே நுழைந்தவாறே கேட்ட கணவனை முறைத்தாள் மாது.
"அமிர்தவர்ஷினிங்குற பேரு அழகு தான் கதிர்... பட் அவளும் என்ன மாதிரி இருக்கறதுனால தானே அந்த பேரு சொல்லி கூப்பட்றீங்க... அதனால எனக்கு பிடிக்கல..."
"சரி..." ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தவன் திரும்பி நடக்க அவன் கைகளை எட்டிப் பிடித்தாள் அவனவள்.
"எங்க போறீங்க...உங்க கிட்ட பேசணும்"
"சரி சொல்லு...."
"ப்ச்... ஏன் கடமைக்கா பேசறீங்க... டைமில்லன்னா சொல்ல வேண்டியது தானே?"
"ம்... சொல்லுடா" அவள் பதிலில் இறுக்கம் தளர்ந்து சிரித்தவன் அவள் பிடித்திருந்த கையை எடுத்து விட்டு தன்னை நோக்கி இழுக்க வந்து மோதியவளின் கழுத்தில் தன் கைகளை மாலையாக கோர்த்தவாறே கேட்டான்.
"நா சொல்ல மாட்டேன்... நா கோபமா இருக்கேன்... என்ன சமாதானப்படுத்துங்க" அவள் முகத்தை திருப்ப வாய் விட்டுச் சிரித்தவன்
"எனக்கு சமாதானப்படுத்த தெரியாதுடி" என்றான் சிரிப்பினூடே...
"அப்போ கைய எடுங்க... என் கிட்ட பேசாதிங்க..." சட்டென தட்டி விட்டவள் விலக எத்தனிக்க இடையூடு பிடித்து இழுத்தவன் பின்னாலிருந்து அணைத்துக் கொண்டான்.
"சரி... சாரி... என்ன விஷயம் சொல்லுடா"
"...."
"கண்ணம்மா... ரொம்ப பிடிவாதமா இருக்க"
"நான் அப்பிடி தான்..."
"ஷ்ப்பாஹ்... உனக்கு ஞாபகம் வராமலேயே இருந்திருக்கணும்டி"
"ஆமா அப்போ தான் என்ன அடக்க முடியும்" கண்கள் ஏனோ கலங்க தன்னை நோக்கி திருப்பியவன்
"ஏன் இப்பிடி பேசற... இந்த வீட்ல நடந்தது வெச்சி தான் அப்பிடி நெனக்கிறியா...?" என்றான் தெளிவு படுத்தும் நோக்கில்...
"... "
"டாக்டர் ஸ்ரீமதியா உன் போல்ட்னஸ் எல்லா பெண்களுக்கும் இருக்க வேண்டியதுன்னு பிரம்மிச்சேன்... அது புடிச்சிருந்துதும் கூட... ஆனா அவ என் பொண்டாட்டி இல்லயே... என்ன காயப்படுத்தினாலும் என் கிட்டயே தஞ்சமாகுற என் பொண்டாட்டி இப்போ காணாம பொயிட்டா... அதுக்காக உன்ன அடக்கி வெக்கனும்னு நா நினக்கல கண்ணம்மா... ஏனோ அவள தான் எனக்கு பிடிக்கும்... அப்போ இருந்த உன் பயந்த பார்வையில் என்னால என்னையே கண்ட்ரோல் பண்ண முடியாம போயிடும் சில நேரம்... சில நேரங்கள்ல ஏன் என்ன பாத்து மட்டும் பயம்னு கோபம் கூட வரும்... அதனால தான் எதுக்கு பயம்னு திட்டி இருக்கேன்... ஆனா இப்போ இருக்கற நீ மொத்தமா மாறிட்ட... உன் பிம்பம் என் மனசுல வேறடி... இப்போ இருக்கறவளோட க்ளோஸாக எனக்கு டைம் கொடு...
அண்ட்... உன் கிட்ட நா அப்பிடி நடந்து கிட்டதுக்கு ரீஸன இந்நேரம் நீ யூகிச்சு வெச்சிருப்ப... இருந்தும் என் மேல கோபம் எஞ்சி இருக்கு... புரியுதுடா... சாரி... இதுக்கு மேல எப்பிடி சமாதானப்படுத்துறதுன்னு தெரில எனக்கு"
"அப்போ உங்க தங்கச்சிய மட்டும் சமாதானப்படுத்துவீங்க?"
"ஹாஹா... அவ என் குழந்தைடி... அப்பாவுக்கு அது எல்லாம் சொல்லி கொடுக்கணுமா... ஆனா பொண்டாட்டிய சமாதானப்படுத்தறது தான் கஷ்டம்... அத எவனும் சொல்லி கொடுக்கலியே?" அவன் அப்பாவியாய் உதட்டை பிதுக்க
"யூ.... " செல்லமாக முறைத்தாள் மனைவி.
"சரி இப்போ சொல்லு... எதுக்கு கூப்ட?"
"அந்த பூட்டி இருக்க ரூம் யாரோடது?" கோர்த்திருந்த கைகளை எடுத்தவன் முகம் வேதனையில் கசங்கியது.
"அ.. அது அம்மாப்பா அண்ணாவுக்காக நான் ஒதுக்குன ரூம்"
"அ.. அப்போ... உ.. உங்க அம்மாப்பா சி.. சின்ன வயசுலயே இ.. இறந்து போயிட்டாங்களா?" தான் ஆறுதலாக இருக்கவில்லையே என்ற உணர்வு மனமெங்கும் வியாபிக்க அவளால் பேசக் கூட முடியவில்லை...
இதை தான் அன்று ஹாஸ்பிடலில் வைத்து சொன்னானா???
தந்தையாவது இருக்கிறார் என சந்தோஷப்படுக் கொள் என???
"சின்ன வயசுல எல்லாம் இல்ல... விவரம் தெரிஞ்சதுக்கப்பறம் தான்... நான் கல்கத்தாவுல இருக்கற டைம் அம்மாவ கொன்னுட்டான்... அதுக்கப்பறம் அண்ணா... அதே நாள் அப்.. அப்பா..."
"மாமா..." எனும் கூவலுடன் அவள் அணைக்க கண்களை இறுக மூடியவன் தானும் இறுக்க அணைத்து அவளுள் ஆறுதல் தேட முயன்றானோ???
இதுவரை யாரிடமும் வெளிப்படுத்தாத சோகம்... அவளிடம் மன்டும் சொல்லத் தோன்றி விட்டதா???
"சாரி... "
"நீ எதுக்கு மன்னிப்பு கேக்கற.. விடு "
"ய... யாரு கொன்னாங்க?" அவள் உடல் நடுங்க இன்னும் தனக்குள் இறுக்கியவன்
"ராமலிங்கம்" அந்த ஒற்றை சொல்லில் அவன் உடல் விறைக்க பெண்ணுடல் தூக்கிப் போட்டது.
"ஆமா... அன்னிக்கு கோவிலுக்கு வந்தது உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா?" சட்டென அவன் வேறு விடயத்திற்கு தாவ கொஞ்ச நேரம் கழித்தே நிதானத்திற்கு வந்தவள் அவனை விட்டு விலகி புரியாமல் நோக்கினாள்.
"அதான்மா... ஒரு தடவ தனியா வந்தியே?"
"நீங்க என்ன பாத்திங்களா?" அவள் கண்கள் திடீரென மின்னிய அடுத்த நொடி முகம் சோர்ந்து போனது.
"அன்னிக்கு என் மனசுக்கு நெருக்கமான ஒருத்தரோட பிறந்த நாள் கதிர்..."
"ஓஹ்..." அவன் முகம் கலையிழந்தது அவள் கவனத்திற் பதியவே இல்லையா???
"ஷக்தி அங்கிள் சன் கண்ணாவோடது... அவர நான் பாத்ததில்ல... ஆனா மனசுக்கு ஏனோ ரொம்ப நெருக்கமான உறவா தோனிச்சி... ஷக்தி அங்கிள் கூட சொல்லுவாரு என் மகன கட்டிக்கோனு... ஆனா அவரே இல்லாம போயிட்டாரே" திகைத்து விழித்தவனுக்கு கடவுள் முடிச்சை எண்ணி வியக்காமல் இருக்க முடியவே இல்லை...
இது தான் ஜென்ம பந்தமா???
தந்தை கடைசியாக உனக்கு ஆர்த்தி பொருத்தமில்லை என சொன்னது கூட இதற்காகத் தானா???
அவள் பார்க்கும் முன் பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கியவன்
"ஏன் அவன லவ் பண்ணியா?" என்றான் ஒரு மார்க்கமான குரலில்...
"லவ் இல்ல கதிர்... ஏனோ அவர எனக்கும் என் மனசுக்கும் பிடிக்கும்... அங்கிள் அவரோட குறும்புத் தனம் பத்தி பேசும் பொது வாழ்க்கைல ஒரு தடவ சரி சந்திக்கணும்னு தோனும்.."
"அ... அப்... ஐ மீன் உன் அங்கிள் அவன பத்தி பேசுவாரா?" ஆச்சரியம் கலந்த அதிர்ச்சி அவனுள்...
அந்த நேரம் தந்தையுடன் அப்படி நடந்து கொண்டதற்கு உன்மையில் மனம் ரணமாக வலித்தது.
இது தானா தந்தை பாசம்???
"அவர பத்தி பேசுவாரா இல்ல... அவர பத்தி மட்டும் தான் பேசுவாரு... அவர் குரல்ல அப்பிடி ஒரு பெருமை தெரியும் கதிர்... அப்போ தோனிச்சு கண்ணாவ மாதிரி ஒரு புள்ள கிடைக்க ஒரு அப்பா கொடுத்து வெச்சிருக்கணும்னு... ஷக்தி அங்கிள் அந்த வகைல லக்கினு தான் சொல்லுவேன்..." மலுக்கென கண்ணத்தை தொட்டது அவன் கண்ணீர்....
தந்தைக்கு தன் மீது அன்பில்லை என்றானே???
அப்போது இது???
கண்டிப்பு காட்டுபவர்கள் தான் அதிக அன்பை சுமந்து கொண்டிருப்பவர்களா???
"அதனால கண்ணன எனக்கு பிடிக்கும் கதிர்" அவள் பார்த்து விடாது நாசூக்காக தன் கண்ணீரை சுண்டி விட்டவன் வலுக்கட்டாயமாக புன்னகைத்து வைத்தான்.
"ஷக்தி அங்கிள் வீடு தெரியும்னு சொன்னீங்க... கூட்டிட்டு போங்க"
"குட்டிமாக்கும் அவர நல்லா பழக்கம் தான் கண்ணம்மா... அவ கிட்ட போயி கேளு சொல்லுவா... எனக்கு வேல இருக்கு... ராத்திரி வர லேட்டாகும்... காத்துட்ருக்காம தூங்கு..." கண்ணத்தை தட்டி விட்டு அவன் வெளியேற குழம்பி நின்றவள் உடனே யாழினியிடம் ஓடினாள்.
.....
அந்த பாழடைந்த குடோனுக்குள் நுழைந்தான் அவன்...
அவன் நுழைந்ததெல்லாம் அதிர்வே இல்லை என்பது போல் இருந்தது அவன் தோற்றம்!!!
இறுக்கிப் பிடித்த காக்கி சட்டைக்கு பாந்தமாக அடங்கி இருந்தது அவனுடல்!!!
நானும் அவனுக்கு அழகு சேர்ப்பேன் என்ற கருப்பு நிற கூலர்ஸுக்குள் மறைந்திருந்த கூர் விழிகள் அங்கு கட்டப்பட்டிருந்த மனிதரை பார்த்து மின்னின...
விழவா வேண்டாமா என இடது கையிலிருந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்த அந்த ரோலக்ஸ் வாட்ச் கடிகாரத்தை பார்த்துக் கொண்டே நிமிர்ந்தவன் உதடுகள் அருகில் நிற்வனின் பிரம்மிப்பு பார்வையில் இலேசாக மலர்ந்து பின் மறைந்தனவோ???
அவன் எ.ஸி.பி கதிர்வேல் கிருஷ்ணா!!!
எதை தந்தைக்காக தூக்கிப் போட்டானோ அதை அந்த தந்தை சாவுக்கு காரணமானவனை அழிக்கும் நேரத்தில் அணிந்திருக்கிறான்!!!
இப்படி பார்க்கத் தானே அவன் தந்தை ஆசைப்பட்டதும்!!!
அதே காக்கி உடை!!!
கிட்டத்தட்ட வருடங்கள் பல கடந்து மீ்ண்டும் சென்னை சிட்டியின் அஸிஸ்டன் கமிஷ்னராக பதவி ஏற்றிருக்கிறான் நாளை தான் அறிவிக்க வேண்டும் என்ற நிபந்தனையோடு....
அதுவும் இரவு ஒரு மணிக்கு!!!
கூலர்ஸை கலற்றி காக்கியின் பின் காலரில் ஸ்டைலாக சொறுகியவன் தன் காக்கி தொப்பியை சரி செய்து விட்டு வலது கையில் மாட்டியிருந்த ஐம்பொன் காப்பை மேலேற்றியவாறே அருகிலிருந்த வர்மனுக்கு சொடக்கிட்டான்.
"பையா... அப்பிடியே நான் பிரம்மிச்சு போயிருக்கேன்... என்னே ஒரு கம்பீரம்... ஐயோ... பாபி பாக்கணுமே பையா... ஏன் ராத்திரி நேரத்துல போட்டிருக்கீங்க?"
"சும்மா கேள்வி கேட்டுட்ருக்காம போய் அந்த சக்கரத்த ஏத்து டா" அவன் முதுகை பிடித்து தள்ளி விட்டவன் முன்னால் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த ராமலிங்கத்தை வன்மமாய் நோக்கினான்.
அவன் கட்டளைக்கு ஏற்ப அந்த பெரிய சக்கரத்தை ஏற்றி விட்டு கதிரை பார்த்து கையை உயர்த்திக் காட்டினான் வர்மன்.
"தலைவா... என்ன பேசாம உட்காந்திருக்க.. ஓஹ்.. கஷ்டமா இருக்கா... வயசான காலத்துல இதெல்லாம் தேவையா சொல்லு... அதான் உனக்கு வலியே இல்லாம போறதுக்கு ஒரு முறை கண்டு பிடிச்சிருக்கேன்... புரியலயா...?"
"...."
"பிரேக்கிங் வீல் [[ Breaking wheel ]] பத்தி கேள்வி பட்ருக்கியா தலைவா... நீ முழிக்கறத பாத்தா இல்லன்னு தான் தோனுது... சரி இப்போ அனுபவிக்க போறல்ல... அப்போவே பாரு... ஹாங்... மறந்தே போயிட்டேன்... என் மாமானாருக்கு மோதிரம் வெச்சே குத்துனயாமே... என் ரசிகர்கள் தான் சொன்னாப்ல... அவங்களுக்கு உன் மூஞ்சிலயும் அதே மாதிரி குத்து விடனும்னு ஆச... என் கூட இவ்வளவு நாள் இருக்கறவங்களுக்கு இது கூட செய்யலன்னா எப்பிடி... அதான் செய்யலாம்னு முடிவு பண்ணி இருக்கேன்... எங்கே... உன் கை காட்டு தல" கையிலிருந்த மோதிரத்தை உருவி எடுத்தவன் அடுத்த நிமிடம் அவன் மூக்கிற்கே ஒரு குத்து விட உடைந்து குபுக்கென பாய்தது இரத்தம்...
"ஹப்பாடா... அவங்க ஆசைய நிறை வேற்றியாச்சு... உன் மோதிரம் அந்த காலத்து ட்ரெண்டுல இருக்கு தலைவா... எனக்கு தேவ இல்ல... நீயே வெச்சிக்கோ" முகத்திற்கே விசிறி அடித்தவன் சடாரென எழுந்து கொள்ள அவர் கண்கள் அவனையே பார்த்தது.
ஆம், அவருக்கு கண்களை மட்டுமே அசைக்க முடியும் படி பண்ணி விட்டிருந்தான் வர்மக் கலை மூலம்!!!
"வர்மா... இவன அந்த சக்கரத்துல ஏத்து... இவன் கத்துறது கூட இவன் இருக்க நிலைமையில கேக்காது..." கதிர் சொல்ல மேலே ஏற்றப்பட்டிருந்த சக்கரத்தின் மேல் இராமலிங்கத்தை ஏற்றினான் வர்மன்.
[[ பிரேக்கிங் வீல் (Breaking wheel)!!!
பழங்காலத்தில் கொடுக்கப்பட்ட தண்டனைகளிலேயே இது தான் மிகக் கொடுமையானது.
இது பல ஆரைக் கால்களைக் கொண்ட பெரிய வண்டிச் சில்லை ஒத்தது.
சில சமயங்களில் தண்டனை விதிக்கப்பட்டவரைச் சில்லில் கட்டி மரக்கோல்களால் அல்லது நீளமான இரும்புக் கம்பிகளால் அடிப்பர். இதற்கு மாற்றாகச் சில வேளைகளில் தண்டனை பெற்றவரை இரண்டு மரவளைகளை "X" வடிவில் பொருத்திய "புனித ஆன்ட்ரூவின் சிலுவை"யில் கட்டி அடித்தபின் சிதைந்த உடலைச் சில்லில் கட்டிக் காட்சிக்கு வைப்பர். சில மரண தண்டனைகளின் போது தண்டனைக்கு உள்ளாகுபவர்களின் கால் கைகளை மரக்குற்றிகளில் உயர்த்தி வைத்தபின்னர் அவை முறியும்படி அவற்றின் மீது சில்லால் அடிப்பதும் உண்டு.
பிரேக்கிங் வீல் என்பது ஊசிகள் பதித்த சக்கரத்தின் மீது குற்றவாளிகளை கட்டி விடுவார்கள்... பின் கீழே நெருப்பை பற்ற வைத்து குற்றவாளியின் உயிர் போகும் வரை அந்த சக்கரத்தை சுற்றுவார்கள்.
18 ம் நூற்றாண்டில் ஜெர்மனி, ரொம், ரஷ்யா மற்றும் சுவீடன் பகுதிகளில் இந்த தண்டனை அதிகளவில் இருந்துள்ளது.
பிரான்சில் தண்டனை பெற்றவரை வண்டிச் சில்லில், கால் கைகள் சில்லின் ஆரைக்கால்களின் மீது பொருந்துமாறு வைத்து வண்டிச் சில்லை மெதுவாகச் சுழல விடுவர். பின்னர், பெரிய சம்மட்டிகள் அல்லது இரும்புக் கோல்களைப் பயன்படுத்தி எலும்புகள் முறியுமாறு செய்வர். இது ஒவ்வொரு காலுக்கும் கைக்கும் பல தடவைகள் திருப்பித் திருப்பிச் செய்யப்படும். சில வேளைகளில் தண்டனை பெற்றவரின் மார்பிலும், வயிற்றிலும் இறக்கும்வரை அடிக்குமாறு பணிப்பதும் உண்டு. இது "கருணை அடி" எனப்படும். இந்த அடி இல்லாவிட்டால் தண்டனைக்கு உள்ளானவர் இரத்தப் போக்காலும், தாகத்தாலும் இறக்கும்வரை பல மணி நேரங்கள் அல்லது பல நாட்கள் கூட உயிருடன் இருந்து வருந்தவேண்டி இருக்கும். சில தருணங்களில் சிறப்புக் கருணையின் பேரால் இரண்டு மூன்று அடிகளுக்குப் பின்னர் கழுத்தை இறுக்கிக் கொல்லுமாறு பணிப்பதும் உண்டு. கை கால்கள் உடைந்து குற்றுயிராகக் கிடக்கும் உடல்களின் கால் கைகளைச் சில்லின் ஆரைக் கால்களிடையே பின்னி, உடலைப் பறவைகள் தின்பதற்கு ஏதுவாக, அச் சில்லை உயரமான கம்பத்தில் ஏற்றிவிடுவர்.
புனித ரோமப் பேரரசில், கொடுமையான கொலைக் குற்றம் செய்தவர்களுக்கே "உடைக்கும் சில்லில்" தண்டனை வழங்கப்பட்டது. குற்றம் மிகக் கடுமையாக இல்லாவிட்டால் "மேலிருந்து கீழ்" முறையில் அடிக்குமாறு பணிக்கப்பட்டது. இதன்படி கழுத்தில் அடிக்கத்தொடங்குவர். இதனால் முதல் அடியிலேயே இறப்பு நிகழும். கடுமையான குற்றங்களுக்குக் "கீழிருந்து மேல்" முறையில் அடிக்குமாறு பணிக்கப்படும். இதன்படி அடி காலில் இருந்து தொடங்கும். எவ்வாறு, எத்தனை அடிகள் அடிக்கவேண்டும் என்பதைத் தீர்ப்பிலேயே குறிப்பிட்டிருப்பர்.
தற்போதைய பஞ்சாப் பகுதியில் 1746 களில் ஆட்சி செய்த பாய் சுபித் சிங் என்ற மன்னரும் இந்த தண்டனையை குற்றவாளிகளுக்கு கொடுத்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ]]
அவனின் வர்ம தண்டனை முறையிலேயே இறந்து இறந்து பிழைத்துக் கொண்டிருந்தவர் கத்தக் கூட முடியாத நிலையில் அவர் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் மட்டுமே வெளியேறிக் கொண்டிருந்தது.
கண்ணீர் விட்டால் அவர் செய்த பாவங்கள் குறைந்து விடுமா???
அல்லது உயிர்கள் தான் திரும்ப வந்து விடுமா???
[[KARMA IS BOOMERANG _ நீ விதைத்த வினை உன்னையே சேரும்]]
"வர்மா... லெட்ஸ் கோ... குடோன் சந்தேகம் வராம இருக்க மூணு மணிக்கு பாம் வெச்சிருக்கேன்... வா போலாம்...." வெளியேறி விட்டான்.
அவரை பார்த்து பரிதாபப்படும் நிலையெல்லாம் கடந்து வருடங்களாகி விட்டன!!!
"கதிர்..." திரும்பி வெளியேறப் போனவனை மேலிருந்து அழைத்தாள் மனைவி.
கண்களை இறுக மூடித் திறந்தவன் நிர்மலமான முகத்துடன் அவளை நோக்கி திரும்ப ஒரே நொடியில் அவன் உணர்ச்சிகளை கட்டுப்படுத்திய விதம் அபியின் புருவங்களை உயரச் செய்திருந்தது.
"நீ போ நா வர்றேன்" மீண்டும் வர்மனிடம் திரும்பியவன்
"ராத்திரி பாக்கலாம்... நீ போய் ரெஸ்ட் எடு" அபியை தொட்டு மீண்ட பார்வையுடன் மீண்டும் மேலே ஏறிச் செல்ல அபிக்குத் தான் பதற்றம் தொற்றிக் கொண்டது போலும்...
....
"என்ன வரு?" உள்ளே நுழைந்தவாறே கேட்ட கணவனை முறைத்தாள் மாது.
"அமிர்தவர்ஷினிங்குற பேரு அழகு தான் கதிர்... பட் அவளும் என்ன மாதிரி இருக்கறதுனால தானே அந்த பேரு சொல்லி கூப்பட்றீங்க... அதனால எனக்கு பிடிக்கல..."
"சரி..." ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தவன் திரும்பி நடக்க அவன் கைகளை எட்டிப் பிடித்தாள் அவனவள்.
"எங்க போறீங்க...உங்க கிட்ட பேசணும்"
"சரி சொல்லு...."
"ப்ச்... ஏன் கடமைக்கா பேசறீங்க... டைமில்லன்னா சொல்ல வேண்டியது தானே?"
"ம்... சொல்லுடா" அவள் பதிலில் இறுக்கம் தளர்ந்து சிரித்தவன் அவள் பிடித்திருந்த கையை எடுத்து விட்டு தன்னை நோக்கி இழுக்க வந்து மோதியவளின் கழுத்தில் தன் கைகளை மாலையாக கோர்த்தவாறே கேட்டான்.
"நா சொல்ல மாட்டேன்... நா கோபமா இருக்கேன்... என்ன சமாதானப்படுத்துங்க" அவள் முகத்தை திருப்ப வாய் விட்டுச் சிரித்தவன்
"எனக்கு சமாதானப்படுத்த தெரியாதுடி" என்றான் சிரிப்பினூடே...
"அப்போ கைய எடுங்க... என் கிட்ட பேசாதிங்க..." சட்டென தட்டி விட்டவள் விலக எத்தனிக்க இடையூடு பிடித்து இழுத்தவன் பின்னாலிருந்து அணைத்துக் கொண்டான்.
"சரி... சாரி... என்ன விஷயம் சொல்லுடா"
"...."
"கண்ணம்மா... ரொம்ப பிடிவாதமா இருக்க"
"நான் அப்பிடி தான்..."
"ஷ்ப்பாஹ்... உனக்கு ஞாபகம் வராமலேயே இருந்திருக்கணும்டி"
"ஆமா அப்போ தான் என்ன அடக்க முடியும்" கண்கள் ஏனோ கலங்க தன்னை நோக்கி திருப்பியவன்
"ஏன் இப்பிடி பேசற... இந்த வீட்ல நடந்தது வெச்சி தான் அப்பிடி நெனக்கிறியா...?" என்றான் தெளிவு படுத்தும் நோக்கில்...
"... "
"டாக்டர் ஸ்ரீமதியா உன் போல்ட்னஸ் எல்லா பெண்களுக்கும் இருக்க வேண்டியதுன்னு பிரம்மிச்சேன்... அது புடிச்சிருந்துதும் கூட... ஆனா அவ என் பொண்டாட்டி இல்லயே... என்ன காயப்படுத்தினாலும் என் கிட்டயே தஞ்சமாகுற என் பொண்டாட்டி இப்போ காணாம பொயிட்டா... அதுக்காக உன்ன அடக்கி வெக்கனும்னு நா நினக்கல கண்ணம்மா... ஏனோ அவள தான் எனக்கு பிடிக்கும்... அப்போ இருந்த உன் பயந்த பார்வையில் என்னால என்னையே கண்ட்ரோல் பண்ண முடியாம போயிடும் சில நேரம்... சில நேரங்கள்ல ஏன் என்ன பாத்து மட்டும் பயம்னு கோபம் கூட வரும்... அதனால தான் எதுக்கு பயம்னு திட்டி இருக்கேன்... ஆனா இப்போ இருக்கற நீ மொத்தமா மாறிட்ட... உன் பிம்பம் என் மனசுல வேறடி... இப்போ இருக்கறவளோட க்ளோஸாக எனக்கு டைம் கொடு...
அண்ட்... உன் கிட்ட நா அப்பிடி நடந்து கிட்டதுக்கு ரீஸன இந்நேரம் நீ யூகிச்சு வெச்சிருப்ப... இருந்தும் என் மேல கோபம் எஞ்சி இருக்கு... புரியுதுடா... சாரி... இதுக்கு மேல எப்பிடி சமாதானப்படுத்துறதுன்னு தெரில எனக்கு"
"அப்போ உங்க தங்கச்சிய மட்டும் சமாதானப்படுத்துவீங்க?"
"ஹாஹா... அவ என் குழந்தைடி... அப்பாவுக்கு அது எல்லாம் சொல்லி கொடுக்கணுமா... ஆனா பொண்டாட்டிய சமாதானப்படுத்தறது தான் கஷ்டம்... அத எவனும் சொல்லி கொடுக்கலியே?" அவன் அப்பாவியாய் உதட்டை பிதுக்க
"யூ.... " செல்லமாக முறைத்தாள் மனைவி.
"சரி இப்போ சொல்லு... எதுக்கு கூப்ட?"
"அந்த பூட்டி இருக்க ரூம் யாரோடது?" கோர்த்திருந்த கைகளை எடுத்தவன் முகம் வேதனையில் கசங்கியது.
"அ.. அது அம்மாப்பா அண்ணாவுக்காக நான் ஒதுக்குன ரூம்"
"அ.. அப்போ... உ.. உங்க அம்மாப்பா சி.. சின்ன வயசுலயே இ.. இறந்து போயிட்டாங்களா?" தான் ஆறுதலாக இருக்கவில்லையே என்ற உணர்வு மனமெங்கும் வியாபிக்க அவளால் பேசக் கூட முடியவில்லை...
இதை தான் அன்று ஹாஸ்பிடலில் வைத்து சொன்னானா???
தந்தையாவது இருக்கிறார் என சந்தோஷப்படுக் கொள் என???
"சின்ன வயசுல எல்லாம் இல்ல... விவரம் தெரிஞ்சதுக்கப்பறம் தான்... நான் கல்கத்தாவுல இருக்கற டைம் அம்மாவ கொன்னுட்டான்... அதுக்கப்பறம் அண்ணா... அதே நாள் அப்.. அப்பா..."
"மாமா..." எனும் கூவலுடன் அவள் அணைக்க கண்களை இறுக மூடியவன் தானும் இறுக்க அணைத்து அவளுள் ஆறுதல் தேட முயன்றானோ???
இதுவரை யாரிடமும் வெளிப்படுத்தாத சோகம்... அவளிடம் மன்டும் சொல்லத் தோன்றி விட்டதா???
"சாரி... "
"நீ எதுக்கு மன்னிப்பு கேக்கற.. விடு "
"ய... யாரு கொன்னாங்க?" அவள் உடல் நடுங்க இன்னும் தனக்குள் இறுக்கியவன்
"ராமலிங்கம்" அந்த ஒற்றை சொல்லில் அவன் உடல் விறைக்க பெண்ணுடல் தூக்கிப் போட்டது.
"ஆமா... அன்னிக்கு கோவிலுக்கு வந்தது உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா?" சட்டென அவன் வேறு விடயத்திற்கு தாவ கொஞ்ச நேரம் கழித்தே நிதானத்திற்கு வந்தவள் அவனை விட்டு விலகி புரியாமல் நோக்கினாள்.
"அதான்மா... ஒரு தடவ தனியா வந்தியே?"
"நீங்க என்ன பாத்திங்களா?" அவள் கண்கள் திடீரென மின்னிய அடுத்த நொடி முகம் சோர்ந்து போனது.
"அன்னிக்கு என் மனசுக்கு நெருக்கமான ஒருத்தரோட பிறந்த நாள் கதிர்..."
"ஓஹ்..." அவன் முகம் கலையிழந்தது அவள் கவனத்திற் பதியவே இல்லையா???
"ஷக்தி அங்கிள் சன் கண்ணாவோடது... அவர நான் பாத்ததில்ல... ஆனா மனசுக்கு ஏனோ ரொம்ப நெருக்கமான உறவா தோனிச்சி... ஷக்தி அங்கிள் கூட சொல்லுவாரு என் மகன கட்டிக்கோனு... ஆனா அவரே இல்லாம போயிட்டாரே" திகைத்து விழித்தவனுக்கு கடவுள் முடிச்சை எண்ணி வியக்காமல் இருக்க முடியவே இல்லை...
இது தான் ஜென்ம பந்தமா???
தந்தை கடைசியாக உனக்கு ஆர்த்தி பொருத்தமில்லை என சொன்னது கூட இதற்காகத் தானா???
அவள் பார்க்கும் முன் பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கியவன்
"ஏன் அவன லவ் பண்ணியா?" என்றான் ஒரு மார்க்கமான குரலில்...
"லவ் இல்ல கதிர்... ஏனோ அவர எனக்கும் என் மனசுக்கும் பிடிக்கும்... அங்கிள் அவரோட குறும்புத் தனம் பத்தி பேசும் பொது வாழ்க்கைல ஒரு தடவ சரி சந்திக்கணும்னு தோனும்.."
"அ... அப்... ஐ மீன் உன் அங்கிள் அவன பத்தி பேசுவாரா?" ஆச்சரியம் கலந்த அதிர்ச்சி அவனுள்...
அந்த நேரம் தந்தையுடன் அப்படி நடந்து கொண்டதற்கு உன்மையில் மனம் ரணமாக வலித்தது.
இது தானா தந்தை பாசம்???
"அவர பத்தி பேசுவாரா இல்ல... அவர பத்தி மட்டும் தான் பேசுவாரு... அவர் குரல்ல அப்பிடி ஒரு பெருமை தெரியும் கதிர்... அப்போ தோனிச்சு கண்ணாவ மாதிரி ஒரு புள்ள கிடைக்க ஒரு அப்பா கொடுத்து வெச்சிருக்கணும்னு... ஷக்தி அங்கிள் அந்த வகைல லக்கினு தான் சொல்லுவேன்..." மலுக்கென கண்ணத்தை தொட்டது அவன் கண்ணீர்....
தந்தைக்கு தன் மீது அன்பில்லை என்றானே???
அப்போது இது???
கண்டிப்பு காட்டுபவர்கள் தான் அதிக அன்பை சுமந்து கொண்டிருப்பவர்களா???
"அதனால கண்ணன எனக்கு பிடிக்கும் கதிர்" அவள் பார்த்து விடாது நாசூக்காக தன் கண்ணீரை சுண்டி விட்டவன் வலுக்கட்டாயமாக புன்னகைத்து வைத்தான்.
"ஷக்தி அங்கிள் வீடு தெரியும்னு சொன்னீங்க... கூட்டிட்டு போங்க"
"குட்டிமாக்கும் அவர நல்லா பழக்கம் தான் கண்ணம்மா... அவ கிட்ட போயி கேளு சொல்லுவா... எனக்கு வேல இருக்கு... ராத்திரி வர லேட்டாகும்... காத்துட்ருக்காம தூங்கு..." கண்ணத்தை தட்டி விட்டு அவன் வெளியேற குழம்பி நின்றவள் உடனே யாழினியிடம் ஓடினாள்.
.....
அந்த பாழடைந்த குடோனுக்குள் நுழைந்தான் அவன்...
அவன் நுழைந்ததெல்லாம் அதிர்வே இல்லை என்பது போல் இருந்தது அவன் தோற்றம்!!!
இறுக்கிப் பிடித்த காக்கி சட்டைக்கு பாந்தமாக அடங்கி இருந்தது அவனுடல்!!!
நானும் அவனுக்கு அழகு சேர்ப்பேன் என்ற கருப்பு நிற கூலர்ஸுக்குள் மறைந்திருந்த கூர் விழிகள் அங்கு கட்டப்பட்டிருந்த மனிதரை பார்த்து மின்னின...
விழவா வேண்டாமா என இடது கையிலிருந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்த அந்த ரோலக்ஸ் வாட்ச் கடிகாரத்தை பார்த்துக் கொண்டே நிமிர்ந்தவன் உதடுகள் அருகில் நிற்வனின் பிரம்மிப்பு பார்வையில் இலேசாக மலர்ந்து பின் மறைந்தனவோ???
அவன் எ.ஸி.பி கதிர்வேல் கிருஷ்ணா!!!
எதை தந்தைக்காக தூக்கிப் போட்டானோ அதை அந்த தந்தை சாவுக்கு காரணமானவனை அழிக்கும் நேரத்தில் அணிந்திருக்கிறான்!!!
இப்படி பார்க்கத் தானே அவன் தந்தை ஆசைப்பட்டதும்!!!
அதே காக்கி உடை!!!
கிட்டத்தட்ட வருடங்கள் பல கடந்து மீ்ண்டும் சென்னை சிட்டியின் அஸிஸ்டன் கமிஷ்னராக பதவி ஏற்றிருக்கிறான் நாளை தான் அறிவிக்க வேண்டும் என்ற நிபந்தனையோடு....
அதுவும் இரவு ஒரு மணிக்கு!!!
கூலர்ஸை கலற்றி காக்கியின் பின் காலரில் ஸ்டைலாக சொறுகியவன் தன் காக்கி தொப்பியை சரி செய்து விட்டு வலது கையில் மாட்டியிருந்த ஐம்பொன் காப்பை மேலேற்றியவாறே அருகிலிருந்த வர்மனுக்கு சொடக்கிட்டான்.
"பையா... அப்பிடியே நான் பிரம்மிச்சு போயிருக்கேன்... என்னே ஒரு கம்பீரம்... ஐயோ... பாபி பாக்கணுமே பையா... ஏன் ராத்திரி நேரத்துல போட்டிருக்கீங்க?"
"சும்மா கேள்வி கேட்டுட்ருக்காம போய் அந்த சக்கரத்த ஏத்து டா" அவன் முதுகை பிடித்து தள்ளி விட்டவன் முன்னால் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த ராமலிங்கத்தை வன்மமாய் நோக்கினான்.
அவன் கட்டளைக்கு ஏற்ப அந்த பெரிய சக்கரத்தை ஏற்றி விட்டு கதிரை பார்த்து கையை உயர்த்திக் காட்டினான் வர்மன்.
"தலைவா... என்ன பேசாம உட்காந்திருக்க.. ஓஹ்.. கஷ்டமா இருக்கா... வயசான காலத்துல இதெல்லாம் தேவையா சொல்லு... அதான் உனக்கு வலியே இல்லாம போறதுக்கு ஒரு முறை கண்டு பிடிச்சிருக்கேன்... புரியலயா...?"
"...."
"பிரேக்கிங் வீல் [[ Breaking wheel ]] பத்தி கேள்வி பட்ருக்கியா தலைவா... நீ முழிக்கறத பாத்தா இல்லன்னு தான் தோனுது... சரி இப்போ அனுபவிக்க போறல்ல... அப்போவே பாரு... ஹாங்... மறந்தே போயிட்டேன்... என் மாமானாருக்கு மோதிரம் வெச்சே குத்துனயாமே... என் ரசிகர்கள் தான் சொன்னாப்ல... அவங்களுக்கு உன் மூஞ்சிலயும் அதே மாதிரி குத்து விடனும்னு ஆச... என் கூட இவ்வளவு நாள் இருக்கறவங்களுக்கு இது கூட செய்யலன்னா எப்பிடி... அதான் செய்யலாம்னு முடிவு பண்ணி இருக்கேன்... எங்கே... உன் கை காட்டு தல" கையிலிருந்த மோதிரத்தை உருவி எடுத்தவன் அடுத்த நிமிடம் அவன் மூக்கிற்கே ஒரு குத்து விட உடைந்து குபுக்கென பாய்தது இரத்தம்...
"ஹப்பாடா... அவங்க ஆசைய நிறை வேற்றியாச்சு... உன் மோதிரம் அந்த காலத்து ட்ரெண்டுல இருக்கு தலைவா... எனக்கு தேவ இல்ல... நீயே வெச்சிக்கோ" முகத்திற்கே விசிறி அடித்தவன் சடாரென எழுந்து கொள்ள அவர் கண்கள் அவனையே பார்த்தது.
ஆம், அவருக்கு கண்களை மட்டுமே அசைக்க முடியும் படி பண்ணி விட்டிருந்தான் வர்மக் கலை மூலம்!!!
"வர்மா... இவன அந்த சக்கரத்துல ஏத்து... இவன் கத்துறது கூட இவன் இருக்க நிலைமையில கேக்காது..." கதிர் சொல்ல மேலே ஏற்றப்பட்டிருந்த சக்கரத்தின் மேல் இராமலிங்கத்தை ஏற்றினான் வர்மன்.
[[ பிரேக்கிங் வீல் (Breaking wheel)!!!
பழங்காலத்தில் கொடுக்கப்பட்ட தண்டனைகளிலேயே இது தான் மிகக் கொடுமையானது.
இது பல ஆரைக் கால்களைக் கொண்ட பெரிய வண்டிச் சில்லை ஒத்தது.
சில சமயங்களில் தண்டனை விதிக்கப்பட்டவரைச் சில்லில் கட்டி மரக்கோல்களால் அல்லது நீளமான இரும்புக் கம்பிகளால் அடிப்பர். இதற்கு மாற்றாகச் சில வேளைகளில் தண்டனை பெற்றவரை இரண்டு மரவளைகளை "X" வடிவில் பொருத்திய "புனித ஆன்ட்ரூவின் சிலுவை"யில் கட்டி அடித்தபின் சிதைந்த உடலைச் சில்லில் கட்டிக் காட்சிக்கு வைப்பர். சில மரண தண்டனைகளின் போது தண்டனைக்கு உள்ளாகுபவர்களின் கால் கைகளை மரக்குற்றிகளில் உயர்த்தி வைத்தபின்னர் அவை முறியும்படி அவற்றின் மீது சில்லால் அடிப்பதும் உண்டு.
பிரேக்கிங் வீல் என்பது ஊசிகள் பதித்த சக்கரத்தின் மீது குற்றவாளிகளை கட்டி விடுவார்கள்... பின் கீழே நெருப்பை பற்ற வைத்து குற்றவாளியின் உயிர் போகும் வரை அந்த சக்கரத்தை சுற்றுவார்கள்.
18 ம் நூற்றாண்டில் ஜெர்மனி, ரொம், ரஷ்யா மற்றும் சுவீடன் பகுதிகளில் இந்த தண்டனை அதிகளவில் இருந்துள்ளது.
பிரான்சில் தண்டனை பெற்றவரை வண்டிச் சில்லில், கால் கைகள் சில்லின் ஆரைக்கால்களின் மீது பொருந்துமாறு வைத்து வண்டிச் சில்லை மெதுவாகச் சுழல விடுவர். பின்னர், பெரிய சம்மட்டிகள் அல்லது இரும்புக் கோல்களைப் பயன்படுத்தி எலும்புகள் முறியுமாறு செய்வர். இது ஒவ்வொரு காலுக்கும் கைக்கும் பல தடவைகள் திருப்பித் திருப்பிச் செய்யப்படும். சில வேளைகளில் தண்டனை பெற்றவரின் மார்பிலும், வயிற்றிலும் இறக்கும்வரை அடிக்குமாறு பணிப்பதும் உண்டு. இது "கருணை அடி" எனப்படும். இந்த அடி இல்லாவிட்டால் தண்டனைக்கு உள்ளானவர் இரத்தப் போக்காலும், தாகத்தாலும் இறக்கும்வரை பல மணி நேரங்கள் அல்லது பல நாட்கள் கூட உயிருடன் இருந்து வருந்தவேண்டி இருக்கும். சில தருணங்களில் சிறப்புக் கருணையின் பேரால் இரண்டு மூன்று அடிகளுக்குப் பின்னர் கழுத்தை இறுக்கிக் கொல்லுமாறு பணிப்பதும் உண்டு. கை கால்கள் உடைந்து குற்றுயிராகக் கிடக்கும் உடல்களின் கால் கைகளைச் சில்லின் ஆரைக் கால்களிடையே பின்னி, உடலைப் பறவைகள் தின்பதற்கு ஏதுவாக, அச் சில்லை உயரமான கம்பத்தில் ஏற்றிவிடுவர்.
புனித ரோமப் பேரரசில், கொடுமையான கொலைக் குற்றம் செய்தவர்களுக்கே "உடைக்கும் சில்லில்" தண்டனை வழங்கப்பட்டது. குற்றம் மிகக் கடுமையாக இல்லாவிட்டால் "மேலிருந்து கீழ்" முறையில் அடிக்குமாறு பணிக்கப்பட்டது. இதன்படி கழுத்தில் அடிக்கத்தொடங்குவர். இதனால் முதல் அடியிலேயே இறப்பு நிகழும். கடுமையான குற்றங்களுக்குக் "கீழிருந்து மேல்" முறையில் அடிக்குமாறு பணிக்கப்படும். இதன்படி அடி காலில் இருந்து தொடங்கும். எவ்வாறு, எத்தனை அடிகள் அடிக்கவேண்டும் என்பதைத் தீர்ப்பிலேயே குறிப்பிட்டிருப்பர்.
தற்போதைய பஞ்சாப் பகுதியில் 1746 களில் ஆட்சி செய்த பாய் சுபித் சிங் என்ற மன்னரும் இந்த தண்டனையை குற்றவாளிகளுக்கு கொடுத்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ]]
அவனின் வர்ம தண்டனை முறையிலேயே இறந்து இறந்து பிழைத்துக் கொண்டிருந்தவர் கத்தக் கூட முடியாத நிலையில் அவர் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் மட்டுமே வெளியேறிக் கொண்டிருந்தது.
கண்ணீர் விட்டால் அவர் செய்த பாவங்கள் குறைந்து விடுமா???
அல்லது உயிர்கள் தான் திரும்ப வந்து விடுமா???
[[KARMA IS BOOMERANG _ நீ விதைத்த வினை உன்னையே சேரும்]]
"வர்மா... லெட்ஸ் கோ... குடோன் சந்தேகம் வராம இருக்க மூணு மணிக்கு பாம் வெச்சிருக்கேன்... வா போலாம்...." வெளியேறி விட்டான்.
அவரை பார்த்து பரிதாபப்படும் நிலையெல்லாம் கடந்து வருடங்களாகி விட்டன!!!
Last edited:
