Christyvanitha
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம்- 30
அடுத்த நாள் காலை அபிஜித்தை சந்தித்தவள் அவனது முகத்தை பார்க்க அவனது கண்களோ ஒரு சவாலுடன் அவளை பார்த்து கொண்டிருந்தது… அவன் அப்படி பார்ப்பதற்கு வேறு என்ன காரணம் இருக்க முடியும்… நேற்று நடந்ததை ஜீவா கூறியிருக்க சஹி தன்னிடம் கேள்வி கேட்பாளா… இல்லை அமைதியாக அதை அப்படியே விட்டுவிடுவாளா… என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அவளை அவன் எதிர்கொள்ள அவன் நினைத்த மாதிரி தன்னை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு அவளிடத்தில் போய் அமர இவன் தான் குழம்பி போனான்…
' என்னடா...இவ என்னை சட்டையை பிடிச்சி கேள்வி கேட்பான்னு பார்த்தால் அமைதியா போறா...இவ ரியாக்ஷனே சரியில்லையே… அமைதியின் திருவுருவமா இவ…' அவனது மனதில் இப்படி பல சிந்தனைகள் ஓட அவனது சிந்தனையை கலைக்கும் விதமாக அவனது சட்டை இறுக்கி பிடிக்க பட அவன் அதிர்ச்சியுடன் குனிந்து பார்த்தான்.
பார்த்த மாத்திரத்தில் அவனுக்கு சிரிப்பு வர அதை அடக்கிக் கொண்டு " எடுடி கையை...சட்டை கசங்குது" சொல்லிக்கொண்டே அவளது கையை தட்டி விட முனைய அவனால் அது முடியாமல் போனது. அவ்வளவு இறுக்கமாக சட்டையை பிடித்திருந்தால் சஹி…
" எதுவா இருந்தாலும் சட்டையிலிருந்து கையை எடுத்துட்டு பேசுடி…" அவன் கெஞ்சலான குரலில் பேச அவனது சட்டையிலிருந்து கையை எடுத்தவள் அடுத்த நொடியே அருகிலிருந்த சோபாவில் அவனை தள்ளியிருக்க அவன் தடுமாறி போய் பின்னர் சரியாக அமர்ந்தான்…
" நான் அமைதியா உன் விஷயத்துல போறாதால நீ இப்படி ஓவர் அட்வான்டேஜ் எடுத்துக்காதடி…அப்பறம் என்கிட்ட ரொம்ப கஷ்டப் படுவ…" எச்சரிக்கும் குரலில் கூற அதை எல்லாம் கண்டுக் கொள்ளாமல் சஹி அவனது வாயை பட்டென்று அடித்தாள்.
" இந்த வாய் நான் எப்போ பேச சொல்றேனோ அப்ப தான் பேசனும்.. மீறி பேசுனா பேசுற வாயை கடிச்சிடுவேன்..." கோபத்தோடு கத்தினாள்.
அவனை நிதானமாக பார்த்தவள் " ஆரம்பத்துல இருந்தே நீங்க என்கிட்ட வம்பு வளர்த்துட்டே இருந்தீங்க…ஒரு கட்டத்துல இரண்டு பேருக்கும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் பிடிச்சது… ஆனால் எவ்வளவு திருகு தாளம் பண்ண மூடியுமோ அவ்ளோ பண்ணி எங்கப்பாவை ஏமாத்தி, என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டிங்க… உங்களோட டார்கெட் எங்கப்பாவை பழிவாங்கறதுன்னா என்னை நீங்க பலியாக்கிட்டிங்க… " இதை சொல்லும் போதே அவள் கண்ணில் நீர் வழிய தன் கண்களை இறுக்க மூடி ஆழ்ந்த மூச்சை இழுத்து விட்டவள் பின் அபிஜித்தைப் பார்த்தவள் " இதுக்கு மேலேயும் உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?" சற்று காட்டமாகவே கேட்டாள்.
அவன் உடனே பதிலை சொல்லவில்லை… கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்தவன் பின் தன் குரலை செருமிக் கொண்டு " நான் ஏற்கனவே உன்கிட்ட விளக்கம் கொடுத்ததா எனக்கு ஞாபகம்… ஆனால் இதுக்கு மேல நீ என்கிட்ட எதுவும் கேட்க கூடாதுன்னு நினைச்சேன்..நீ ஒன்னும் புரியாத குழந்தை இல்லை..சில விஷயத்தை லேசா கோடிட்டு காட்டுனா அதை வச்சி கெஸ் பண்ணிருப்பன்னு நினைச்சேன்டி…" குற்றம் சாட்டும் குரலில் கூறினான்.
சரி! நீங்க சொல்ற மாதிரி எனக்கு எல்லாம் புரிஞ்சுது தான்.. ஆனால் நான் ஏற்கனவே கெஸ் பண்ணி தான் இருந்தேன். ஆனால் என்னை கடத்துனதும் நீங்க இல்லைனா வேற யாரு?.. இன்னும் அந்த கேள்விக்கு பதில் தெரியலையே! " உதட்டை பிதுக்கி கூறியவள் சட்டென்று நினைவு வந்து " அது...அது… அந்த யோகேஷ் தான்.. ஒரு வேளை என்னை கடத்த சொன்னவன் அவனா தான் இருக்கணும்… " யோசித்து சரியாக சொன்னவளை மனதிற்குள் அவளது கணவன் மெச்சிக் கொண்டான்.
" நீ சொல்றது சரிதான்டி… அதுக்கு காரணம் அவன் தான்… என் மேல
அவனுக்கு உள்ள பகை தான் உன்னை கடத்துனா அது மூலமா என்னை அடிப்பணிய வைக்கலாம்னு பிளான் பண்ணிருக்கான்… அவன் ப்ளான் எனக்கு தெரியும் போது அவனால் நீ கடத்தப்பட்ட … அந்த சமயம் நான் உன்னை தேடிட்டு வரும் போது தான் உன்னைக் கண்டுப்பிடிச்சேன்" சொல்லி முடிக்க அவன் கன்னத்தில் ஒரு அறை விட்டாள் சாஹித்யா…
அவள் அடித்த அடி அவனுக்கு வலிக்க வில்லையென்றாலும் தன் கன்னத்தை தடவிக் கொண்டே " இப்ப எதுக்குடி என்னை அடிச்ச?" கோபமாக கேட்க அவள் சொன்ன பதில் அவனுக்கு குற்ற உணர்வு வந்தது.
" அதென்ன?... வீட்டு ஆம்பளை நீங்க போய் வம்பிழுத்து வருவீங்க… அதுக்கு உங்ககிட்ட மோதாம வீட்டு பெண்களை கடத்தி போய் அவங்களை டார்ச்சர் பண்றது எல்லாம் ஆம்பிளைத்தனமா?... இந்த நிலைமைக்கு என்னைக் கொண்டு வந்தது நீங்க தானே… அதுக்கு தான் அடிச்சேன்… இதுவரை நீங்க சொன்ன விளக்கம் எல்லாம் போதும்… நான் கிளம்பறேன்…" அவனை தள்ளிவிட்டு போக அபிஜித் " அவ்ளோ தானா... உன் கேள்விகள்? "அந்த'கள்' என்ற வார்த்தைக்கு அழுத்தம் கொடுத்து புருவமுயர்த்த " ஏன்? இல்லை… நிறைய இருக்கு…பாக்கலாம்.. நான் நினைக்கிறதை நீங்க கண்டுபிடிக்கிறிங்களான்னு…" அவள் சவால் விட அவனுக்கு தெரியாதா? தன் மனைவியின் எண்ணம் எதுவென்று… அவள் தன்னிடம் எதிர்பார்க்கும் விஷயம் என்ன? என்று அறியாதவனா… இருந்தாலும் அவளை தன் வழிக்கு கொண்டு வர அருமையான சந்தர்ப்பம் அமைய இதை வாய்ப்பாக கருதினான்…
" சரி டி… நான் சரியா உன் மனசுல உள்ளதை சொல்லிட்டா நீ ஒரு வார்த்தை கூட கேள்வி கேட்காம என் கூட வந்துரணும்… என்ன ஓகேவா" அவளை மாதிரியே சவால் விட சஹியும் ' தான் நினைப்பதை இவன் எப்படியும் சொல்ல மாட்டான் 'என்று மனதினுள் நினைத்து விட்டு அவளும் சம்மதித்தாள்.
" நல்லா கேட்டுக்கோ டி… உன் வீட்டுல நடக்கப் போற நிச்சயத்தார்த்ததுக்கு நான் அமைச்சு தான் நீ வரணுமா? ஒரு பக்கம் உன் அண்ணன் ஒரு பக்கம் உன்னோட நாத்தனார் நிச்சயத்தார்த்ததுக்கு நீ யாரும் கூப்பிடாமலே வரணும்...இதுல வேற மேடம் கோவிச்சிக்கிட்டு இருக்காங்களாம்...போடி...இதை வேற நான் கண்டுபிடிக்கணுமாம்…" பேசிக் கொண்டே தலையில் கொட்டினான்…
தான் நினைத்ததை கூறியவனிடம் தயங்கிக் கொண்டே நின்றவள் பின் அவனிடம் " நான் அப்போ மாப்பிள்ளை வீட்டு சைடா இல்லை பொண்ணு வீட்டு சைடா வரணும்?" புருவமுயர்த்தி அவனைப் போல் கேட்க " நீ ரெண்டு வீட்டு சைடுலயும் வர வேண்டாம்டி…" என்று சாவதானமாக கூற அவனின் கூற்றில் அதிர்ந்தவள் " பின்னே?" அதிர்ச்சி குரலில் கூறியவளின் கையைப் பிடித்து இழுத்தவன் " என்னோட பொண்டாட்டி நீதானே… என் பொண்டாட்டியா வந்தா மட்டும் போதும் டி…" என்று அவளை சமாதானம் செய்தான்.
அவனது கூற்றில் அவள் எவ்வாறு உணர்ந்தாள் என்றே தெரியவில்லை… ஏனெனில் தனது தந்தை செய்த தவறுக்கு அவன் மன்னித்தாலும் அவளை குற்ற உணர்வு தாக்கியது…தன் தந்தை தண்டனையை ஏற்கவில்லை என்று மனசாட்சி அவளை குறை கூறியது… ஆனால் அவள் தனது தந்தைக்கு தண்டனை அவரால் வேதனையை அனுபவித்தவர்களே கொடுக்கட்டும் என்று நினைத்து கங்காவுடன் அமைதி காத்தாள்….
தான் இன்னொருவருக்கு செய்த பாவமும் துரோகமும் தம்மை சரியான நேரத்தில் சரியான விதத்தில் மீண்டு வர முடியாத அளவுக்கு தாக்கும்… காலம் அதற்குரிய கர்மவினை ஆற்றும்… பார்க்கலாம்… மூர்த்திக்கு தண்டனையை காலம் கொடுக்கும்…. தெய்வம் நின்று கொல்லும்… அது அன்றைய பழமொழி... ஆனால் இன்றெல்லாம் தெய்வம் நிர்க்கதியாக நிற்க வைத்து கொல்லும் என்பதே அனுபவரீதியான புதுமொழி.
எல்லாம் நல்லபடியாக முடிந்தது என்று அபிஜித் நினைக்க மறுபடியும் அவனது மனையாள் இன்னும் ஒரு கேள்வி கேட்க அவன் பதில் சொல்லாமல் மழுப்ப பார்த்தான்.
"சொல்லுங்க செழியன்! அந்த யோகேஷ் என்ன ஆனான்?" அதிமுக்கிய கேள்வியை கேட்க " அவனைப் பத்தி இப்ப எதுக்கு டி கேட்குற… அவன் என்னவோ ஆகுறான்… விடுடி…" என்று அலுப்பாக கூறினான்… அதற்கு மேல் சஹியும் தூண்டி துருவவில்லை….
ஒருவேளை யோகேஷை பத்தி சொல்லியிருந்தால் சஹி கொஞ்சம் எச்சரிக்கையாக இருந்திருப்பாள்….. யோகேஷை பல்லு பிடுங்கிய பாம்பாக நினைத்திருக்க அவனோ அடிப்பட்ட சிங்கமாகவும் குள்ளநரி தனத்துடனும் திட்டங்களை தீட்டிக் கொண்டிருக்கிறான்.. என்று இவர்கள் அறியாது போனது தான் காலத்தின் விந்தை…
அபிஜித், தானும் சஹியும் மனம் விட்டு பேசி சமாதானம் ஆனதை போனில் தனது அம்மாவுக்கு தெரிவிக்க அங்கே அனைவரும் மகிழ்ச்சி அடைந்தனர்… சஹியின் மூலம் கங்காவுக்கு தகவல் தெரிவிக்க அது மூர்த்திக்கும் சென்றடைய அவர் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தார்… ஆனால் கங்காவுக்கு தனது மகளின் வாழ்வு சீரானதை நினைத்து மகிழ்ந்தாள்.
வேலை முடிந்தவுடன் சஹியை தன் வீட்டிற்கு அழைத்து செல்ல அபிஜித் விரும்ப அதற்குள் பார்வதியும் கங்காவும் கலந்து பேசி நல்ல நேரத்தில் சஹியை வீட்டிற்கு அழைத்து வர ஏற்பாடு செய்தனர். இருவரும் சொன்னதை சஹியிடம் தெரிவித்தவன் அதன்படியே நல்ல நேரம் என அவர்கள் குறித்து குடுத்த நேரத்தில் வீட்டிற்கு இருவரும் வர அவர்களை வாசலிலேயே நாச்சியார் நிற்க சொல்லவும் பின் கங்கா ஆரத்தி கரைத்து அவர்களுக்கு சுற்றிவிட்டு இருவரின் நெற்றியிலும் திலகமிட்டு உள்ளே அழைத்து சென்றாள்…
உள்ளே நுழையும் போதே சஹி கங்காவிடம் " என்னம்மா… ஆரத்தி எல்லாம் எடுக்குறீங்க… " சிறு சிரிப்புடன் கேள்வி கேட்க அவளுக்கான பதிலை நாச்சியார் சொல்ல ஆரம்பித்தார்….
" கல்யாணம் ஆகி ஒரு வருஷத்துக்கிட்ட வரப் போகுது… இன்னும் இரண்டு பேரும் வாழவே ஆரம்பிக்கல… இனிமேலாச்சும் இரண்டு பேரும் சந்தோஷமா வாழ்க்கையில் அடி எடுத்து வைக்கத்தான் இந்த திருஷ்டி சுத்தி யார் கண்ணும் உங்க மேல படாம இருக்கணும்னு தான் சுத்துனாங்க… " பதிலளித்து கொண்டிருக்கையிலே அபிஜித் சகஜமாக நாச்சியாரின் எதிர்ப்புறம் சஹி அமர்ந்திருந்த இருக்கையில் அவளுடன் நெருக்கி பிடித்து அமர சஹி கண்களால் சுற்றி இருப்போரை காண்பிக்க அவன் தோளை குலுக்கினான்…
கங்காவும் பார்வதியும் காபி, பக்கோடா எடுத்து வர சமையலறை நோக்கி நகர நாச்சியார் " டேய்! பெர்ரி… அவகிட்ட இருந்து தள்ளி உட்காருடா… இல்லாட்டி உன் ரூமுக்கு போடா.." என்று அதட்ட " சரி…நான் போய் ஃப்ரெஷாகிட்டு வரேன்…" என்று எழுந்தவன் நாச்சியாரின் முன் சஹியின் கன்னத்தில் முத்தமிட சஹி அதிர நாச்சியார் " பெருமாளே!" என்று கண்ணை மூடிக்கொண்டு கத்த அவரது கையை பிடித்தவன் " என் பொண்டாட்டிக்கு நான் முத்தம் கொடுத்தா நீ ஏன் க்ரானி கத்துற.." என்று சிரிப்புடன் அவன் அறைக்குள் நுழைந்தான்…
சஹி அமர்ந்திருந்த இருக்கையின் அருகில் வானதி வந்து அமர சஹி அவளை சிறு சிரிப்புடன் நோக்க நாச்சியார் தன் பேத்தியை வாஞ்சையுடன் பார்த்தார்…
வானதியோ அவரை வம்பிழுக்க ஆரம்பிக்க சஹியும் அதை ரசித்து கொண்டிருந்தாள்.
" என்னா! கிழவி… ஆள் கிடைச்சிருச்சின்னு அவங்ககிட்ட வம்பிழுக்கிறியா?"
" போடி… நீ வேணா போய் உன் ஆளு கிட்ட வம்பிழு… யார் வேண்டாம்னு சொன்னது…"
" பாத்தீங்களா அண்ணி ! ஆச்சி சொல்றதை…" என்று அவர்களின் பேச்சில் சஹியை இழுக்க
"இந்த விளையாட்டுக்கு நான் வரலைப்பா" என்று கழண்டு கொண்டாள்…
அதைப் பார்த்த வானதி " கடைசி வரை நீங்க நாத்தனார் கொடுமையை என்கிட்ட அனுபவிக்கல… நான் ரொம்ப வருத்தப்படுறேன் அண்ணி.. வருத்தப்படுறேன்…" என்று நடிகர் திலகமாக வருத்தப் பட நாச்சியார் அவளது தலையில் கொட்டி " ஏட்டி என்னா வருத்தப்படுதீக…" கேலிக் குரலில் கேட்டார்..
" இதப்பாரு.. ஆச்சி! ஒன்னு நீ திருநெல்வேலி தமிழ்ல பேசு...இல்லைனா திருச்சி தமிழ்ல பேசு... இப்படி இரண்டும் கலந்து பேசாத" கோபமாக முறுக்கி கொண்டாள்...வானதி.
அவளது தாடையை பிடித்து ஆட்டியவர் " நீ உன் அண்ணிக்கு நாத்தனார்னா அவ உனக்கு நாத்தனார்… ஞாபகம் வச்சுக்கோ.." என்று அவளது தலையை கலைத்து விட அதற்குள்
காபி கொண்டு வர அனைவரும் அமர்ந்து குடிக்க அவ்வாறே நேரம் சென்றது….
அன்றிரவு, சஹி இன்னும் தங்களது அறைக்குள் வராமல் இருக்க கடிகாரத்தை பார்த்த அபிஜித் ' என்ன இவ இன்னும் கீழ் என்ன பண்ணிட்டு இருக்கா… ' என்று சலித்து கொண்டே ஹாலை எட்டிப் பார்க்க அங்கே சஹி, வானதி அறையை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தாள்…
அதைப் பார்த்து அதிர்ந்தவன் விறுவிறுவென அவளை நோக்கி செல்ல நாச்சியாரும் பார்வதியும் அவனது கையை இருபக்கமும் பிடித்துக் கொண்டு " பெர்ரி! கொஞ்ச நாள் சஹி வானதிக்கூட படுத்துக்கட்டும்… " என்று உத்தரவிட அவனோ " என்ன க்ரானி! இதெல்லாம் நல்லாயில்லை… பாத்துக்க…" என் ரூமுல அவப் படுத்தா நான் என்ன வேணாம்னா சொல்லப் போறேன்…" என்று என்ன சொல்கிறோம் என்றே தெரியாமல் வாயை விட அவனது வாயில் பட்டென அடித்த நாச்சியார் சஹியிடமும் அபிஜித்திடமும் " உங்க இரண்டு பேரோட சாந்தி முகூர்த்தம் நாம எல்லோரும் முதலில் குல தெய்வக் கோயிலுக்கு போயிட்டு அங்க பொங்கல் வச்சி கும்பிட்டதுக்கு அப்பறம் நடக்கட்டும்... பெர்ரி! " தன்மையாக கூற பார்வதியும் அவரது கூற்றை ஏற்று அவர்களைப் பார்க்க இருவரும் சரியென்றனர்…
இருவாரம் கழித்து குல தெய்வ கோயிலுக்கு செல்ல முடிவெடுக்க அதன் பின்னர் அந்த இருவாரமும் நிச்சயதார்த்ததிற்கு தேவையான பட்டுச்சேலைகள், நகைகள் எடுக்க என எல்லோரும் பிஸியாக இருக்க அபிஜித்திற்கு சஹியை பார்ப்பது கூட அரிதாகி போனது…
நொந்து போய் தனது அறைக் கதவை திறந்தவனுக்கு அங்கே சஹி பெட்டில் அமர்ந்திருக்க விரைவாக அவளருகில் சென்றவன் தனது தாபத்தை எல்லாம் சேர்த்து ஒட்டு மொத்தமாக அவளது உதடுகளில் காட்ட அவள் மறுப்பு எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக ஏற்றுக் கொண்டு அவனது முதுகை தடவினாள்…
" ஒரே வீட்டுக்குள்ள தான் இருக்கோம்... ஆனால் பார்த்தே ரொம்ப நாளாச்சு டி... உனக்கு அப்படி தோணலையா?"
" எது தோணலையா?" என்று அவனது முதுகில் அடித்தவள் " அப்படி தோணுனனால தான் தூங்காம உங்களுக்கு வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்கேன்… உங்களுக்கு இருக்குற ஏக்கம் எனக்கு இருக்காதா…" என்று புருவமுயர்த்த " அப்போ... அதைக் காட்டுடி… அந்த ஏக்கம் எந்தளவுக்கு இருக்குன்னு நானும் பாக்குறேன்.." என்று ஆவலாக கேட்க சஹி " அதை நம்ம பர்ஸ்ட் நைட்ல காட்டுறேன்…" என்று அவனது கன்னத்தில் முத்தமிட்டு ஓடி விட்டாள்…
குலத் தெய்வ கோவிலுக்கு அபிஜித் குடும்பம், கதிர் குடும்பம், கங்கா மற்றும் ஜீவா குடும்பம் என எல்லோரும் வந்திருந்தனர்…
அங்கே பொங்கலிட்டு வானதி- ஜீவாவின் நிச்சயதார்த்த உடைகள், பத்திரிகைகள் எல்லாவற்றையும் அம்மன் பாதத்தில் வைத்து ஆசி வேண்டிய பின் அபிஜித்- சாஹித்யா, ஜீவா- வானதி என ஜோடியாக அம்மனின் பாதத்தை வணங்கி வீடு திரும்பினர்…
அபிஜித் ஆவலாக எதிர்பார்த்திருந்த சாந்தி முகூர்த்தம் அன்றிரவு நடைபெற இருக்க அவன் முகத்தில் கண்ணுக்கு தெரியாத வெட்கமும் முகம் முழுவதும் வெளிச்சமாகவும் இருக்க ஜீவா தனது மச்சானை வம்பிழுக்க தொடங்கினான்.
"என்னா மச்சி! முகத்துல தௌசண்ட் வால்ட் பல்பு போட்ட போல பளிச்சுன்னு இருக்கு... ஒரே மஜா தான்…" என்று அவர்களுக்கு உரித்தான உரிமைப் பேச்சுடன் கேட்க…
" ஏன்? உனக்கு கல்யாணம் முடிஞ்சா நீ மட்டும் விரதம் இருக்க போறீயா ...என்ன? பாக்கதானே போறேன் மச்சி!" பதிலுக்கு அபிஜித்தும் கிண்டலடித்தான்.
" டேய்… போடா… உன்னை மாதிரி முகத்துல அசடு வழிய நான் காட்டிக்க மாட்டேன்… ஹனிமூன் ஷூட் ஒன்னு எடுத்து அங்க போயிடுவேன்… இதெல்லாம் எல்லாத்து முன்னாடியும் நிம்மதியாக கொண்டாட முடியுமா?" ஜீவா பெருமூச்சு விட்டபடி கூற அபிஜித் " கேட்டுக்கோ வானுக்குட்டி!" என்று ஜீவாவை தேடிவந்த வானதியிடம் கோர்த்து விட்டு கழண்டு கொண்டான்….
இருகைகளையும் தனது இடுப்பில் வைத்து ஜீவாவை முறைத்தவள் " நீங்க தான்... நீங்க தான்... என் அண்ணனை கெடுத்து விடறதா…" அங்கே சண்டை ஒன்று ஆரம்பமாக " அடியே! அவன் அப்படியே பப்பா பாரு...நீ வேற உங்க அண்ணனுக்கு சப்போர்ட் பண்ணாதடி… அவன் கேடி பய… உன் மாமன் சின்ன பையன் டி…" என்று பாவமாக முகத்தை வைத்து கொள்ள அவன் கன்னத்தை பிடித்து கிள்ளியவள் " போடா...ப்ராடு…" என்று ஓடிப் போனாள்…
சஹியை கங்கா, வானதி இருவரும் அலங்கரிக்க நாச்சியாரும் பார்வதியும் ஓரமாக நின்றிருந்தனர்…
கங்கா சஹிக்கு பல அறிவுரை தர முகம் சிவக்க கேட்டுக் கொண்டவள் வானதியைப் பார்க்க " நான் எதுவும் கேட்கலப்பா…" என்று தனது காதில் இருந்த பஞ்சைக் காட்டினாள்… அவளது அந்த செய்கையில் கங்கா செல்லமாக " போடி...போக்கிரி" என்று அவளது தலையில் கொட்ட தனது தலையை தடவிக் கொண்டே" பாருங்க...மாமி! எனக்கும் இதுமாதிரி அட்வைஸ் நீங்க பண்ணனும்…" என்று முகத்தை பாவமாக வைக்க அவளது செய்கையில் சஹிக்கு சிரிப்பு பீறிட கங்கா அவளது சேட்டையை ரசித்து கொண்டே அபிஜித் ரூமிற்கு கூட்டிச் சென்றார்….
தனது ஒரு கையில் பால் சொம்புடன் நின்றிருந்தவள் மறு கையில் கதவை தட்டப் போக கதவு தானாக திறந்தது…
அபிஜித் கதவின் ஓரத்திலே நின்றிருக்க சஹிக்கு வெட்கம் பிடுங்கி தின்றது…
அவளைப் பார்த்து கண்களை சிமிட்டியவன் அவளது கைகளில் இருந்த சோம்பை வாங்கி மேசையில் வைத்துவிட்டு " என்னடி! தொடங்கலாமா?" என்று சிரிப்புடன் வினவ சஹி முகத்தை தனது சேலையினால் மூடிக் கொண்டாள்….
அவர்களது வாழ்க்கையும் கட்டிலில் மலரத் தொடங்கியது…
*********************************************
அடுத்த நாள் காலை அபிஜித்தை சந்தித்தவள் அவனது முகத்தை பார்க்க அவனது கண்களோ ஒரு சவாலுடன் அவளை பார்த்து கொண்டிருந்தது… அவன் அப்படி பார்ப்பதற்கு வேறு என்ன காரணம் இருக்க முடியும்… நேற்று நடந்ததை ஜீவா கூறியிருக்க சஹி தன்னிடம் கேள்வி கேட்பாளா… இல்லை அமைதியாக அதை அப்படியே விட்டுவிடுவாளா… என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அவளை அவன் எதிர்கொள்ள அவன் நினைத்த மாதிரி தன்னை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு அவளிடத்தில் போய் அமர இவன் தான் குழம்பி போனான்…
' என்னடா...இவ என்னை சட்டையை பிடிச்சி கேள்வி கேட்பான்னு பார்த்தால் அமைதியா போறா...இவ ரியாக்ஷனே சரியில்லையே… அமைதியின் திருவுருவமா இவ…' அவனது மனதில் இப்படி பல சிந்தனைகள் ஓட அவனது சிந்தனையை கலைக்கும் விதமாக அவனது சட்டை இறுக்கி பிடிக்க பட அவன் அதிர்ச்சியுடன் குனிந்து பார்த்தான்.
பார்த்த மாத்திரத்தில் அவனுக்கு சிரிப்பு வர அதை அடக்கிக் கொண்டு " எடுடி கையை...சட்டை கசங்குது" சொல்லிக்கொண்டே அவளது கையை தட்டி விட முனைய அவனால் அது முடியாமல் போனது. அவ்வளவு இறுக்கமாக சட்டையை பிடித்திருந்தால் சஹி…
" எதுவா இருந்தாலும் சட்டையிலிருந்து கையை எடுத்துட்டு பேசுடி…" அவன் கெஞ்சலான குரலில் பேச அவனது சட்டையிலிருந்து கையை எடுத்தவள் அடுத்த நொடியே அருகிலிருந்த சோபாவில் அவனை தள்ளியிருக்க அவன் தடுமாறி போய் பின்னர் சரியாக அமர்ந்தான்…
" நான் அமைதியா உன் விஷயத்துல போறாதால நீ இப்படி ஓவர் அட்வான்டேஜ் எடுத்துக்காதடி…அப்பறம் என்கிட்ட ரொம்ப கஷ்டப் படுவ…" எச்சரிக்கும் குரலில் கூற அதை எல்லாம் கண்டுக் கொள்ளாமல் சஹி அவனது வாயை பட்டென்று அடித்தாள்.
" இந்த வாய் நான் எப்போ பேச சொல்றேனோ அப்ப தான் பேசனும்.. மீறி பேசுனா பேசுற வாயை கடிச்சிடுவேன்..." கோபத்தோடு கத்தினாள்.
அவனை நிதானமாக பார்த்தவள் " ஆரம்பத்துல இருந்தே நீங்க என்கிட்ட வம்பு வளர்த்துட்டே இருந்தீங்க…ஒரு கட்டத்துல இரண்டு பேருக்கும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் பிடிச்சது… ஆனால் எவ்வளவு திருகு தாளம் பண்ண மூடியுமோ அவ்ளோ பண்ணி எங்கப்பாவை ஏமாத்தி, என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டிங்க… உங்களோட டார்கெட் எங்கப்பாவை பழிவாங்கறதுன்னா என்னை நீங்க பலியாக்கிட்டிங்க… " இதை சொல்லும் போதே அவள் கண்ணில் நீர் வழிய தன் கண்களை இறுக்க மூடி ஆழ்ந்த மூச்சை இழுத்து விட்டவள் பின் அபிஜித்தைப் பார்த்தவள் " இதுக்கு மேலேயும் உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?" சற்று காட்டமாகவே கேட்டாள்.
அவன் உடனே பதிலை சொல்லவில்லை… கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்தவன் பின் தன் குரலை செருமிக் கொண்டு " நான் ஏற்கனவே உன்கிட்ட விளக்கம் கொடுத்ததா எனக்கு ஞாபகம்… ஆனால் இதுக்கு மேல நீ என்கிட்ட எதுவும் கேட்க கூடாதுன்னு நினைச்சேன்..நீ ஒன்னும் புரியாத குழந்தை இல்லை..சில விஷயத்தை லேசா கோடிட்டு காட்டுனா அதை வச்சி கெஸ் பண்ணிருப்பன்னு நினைச்சேன்டி…" குற்றம் சாட்டும் குரலில் கூறினான்.
சரி! நீங்க சொல்ற மாதிரி எனக்கு எல்லாம் புரிஞ்சுது தான்.. ஆனால் நான் ஏற்கனவே கெஸ் பண்ணி தான் இருந்தேன். ஆனால் என்னை கடத்துனதும் நீங்க இல்லைனா வேற யாரு?.. இன்னும் அந்த கேள்விக்கு பதில் தெரியலையே! " உதட்டை பிதுக்கி கூறியவள் சட்டென்று நினைவு வந்து " அது...அது… அந்த யோகேஷ் தான்.. ஒரு வேளை என்னை கடத்த சொன்னவன் அவனா தான் இருக்கணும்… " யோசித்து சரியாக சொன்னவளை மனதிற்குள் அவளது கணவன் மெச்சிக் கொண்டான்.
" நீ சொல்றது சரிதான்டி… அதுக்கு காரணம் அவன் தான்… என் மேல
அவனுக்கு உள்ள பகை தான் உன்னை கடத்துனா அது மூலமா என்னை அடிப்பணிய வைக்கலாம்னு பிளான் பண்ணிருக்கான்… அவன் ப்ளான் எனக்கு தெரியும் போது அவனால் நீ கடத்தப்பட்ட … அந்த சமயம் நான் உன்னை தேடிட்டு வரும் போது தான் உன்னைக் கண்டுப்பிடிச்சேன்" சொல்லி முடிக்க அவன் கன்னத்தில் ஒரு அறை விட்டாள் சாஹித்யா…
அவள் அடித்த அடி அவனுக்கு வலிக்க வில்லையென்றாலும் தன் கன்னத்தை தடவிக் கொண்டே " இப்ப எதுக்குடி என்னை அடிச்ச?" கோபமாக கேட்க அவள் சொன்ன பதில் அவனுக்கு குற்ற உணர்வு வந்தது.
" அதென்ன?... வீட்டு ஆம்பளை நீங்க போய் வம்பிழுத்து வருவீங்க… அதுக்கு உங்ககிட்ட மோதாம வீட்டு பெண்களை கடத்தி போய் அவங்களை டார்ச்சர் பண்றது எல்லாம் ஆம்பிளைத்தனமா?... இந்த நிலைமைக்கு என்னைக் கொண்டு வந்தது நீங்க தானே… அதுக்கு தான் அடிச்சேன்… இதுவரை நீங்க சொன்ன விளக்கம் எல்லாம் போதும்… நான் கிளம்பறேன்…" அவனை தள்ளிவிட்டு போக அபிஜித் " அவ்ளோ தானா... உன் கேள்விகள்? "அந்த'கள்' என்ற வார்த்தைக்கு அழுத்தம் கொடுத்து புருவமுயர்த்த " ஏன்? இல்லை… நிறைய இருக்கு…பாக்கலாம்.. நான் நினைக்கிறதை நீங்க கண்டுபிடிக்கிறிங்களான்னு…" அவள் சவால் விட அவனுக்கு தெரியாதா? தன் மனைவியின் எண்ணம் எதுவென்று… அவள் தன்னிடம் எதிர்பார்க்கும் விஷயம் என்ன? என்று அறியாதவனா… இருந்தாலும் அவளை தன் வழிக்கு கொண்டு வர அருமையான சந்தர்ப்பம் அமைய இதை வாய்ப்பாக கருதினான்…
" சரி டி… நான் சரியா உன் மனசுல உள்ளதை சொல்லிட்டா நீ ஒரு வார்த்தை கூட கேள்வி கேட்காம என் கூட வந்துரணும்… என்ன ஓகேவா" அவளை மாதிரியே சவால் விட சஹியும் ' தான் நினைப்பதை இவன் எப்படியும் சொல்ல மாட்டான் 'என்று மனதினுள் நினைத்து விட்டு அவளும் சம்மதித்தாள்.
" நல்லா கேட்டுக்கோ டி… உன் வீட்டுல நடக்கப் போற நிச்சயத்தார்த்ததுக்கு நான் அமைச்சு தான் நீ வரணுமா? ஒரு பக்கம் உன் அண்ணன் ஒரு பக்கம் உன்னோட நாத்தனார் நிச்சயத்தார்த்ததுக்கு நீ யாரும் கூப்பிடாமலே வரணும்...இதுல வேற மேடம் கோவிச்சிக்கிட்டு இருக்காங்களாம்...போடி...இதை வேற நான் கண்டுபிடிக்கணுமாம்…" பேசிக் கொண்டே தலையில் கொட்டினான்…
தான் நினைத்ததை கூறியவனிடம் தயங்கிக் கொண்டே நின்றவள் பின் அவனிடம் " நான் அப்போ மாப்பிள்ளை வீட்டு சைடா இல்லை பொண்ணு வீட்டு சைடா வரணும்?" புருவமுயர்த்தி அவனைப் போல் கேட்க " நீ ரெண்டு வீட்டு சைடுலயும் வர வேண்டாம்டி…" என்று சாவதானமாக கூற அவனின் கூற்றில் அதிர்ந்தவள் " பின்னே?" அதிர்ச்சி குரலில் கூறியவளின் கையைப் பிடித்து இழுத்தவன் " என்னோட பொண்டாட்டி நீதானே… என் பொண்டாட்டியா வந்தா மட்டும் போதும் டி…" என்று அவளை சமாதானம் செய்தான்.
அவனது கூற்றில் அவள் எவ்வாறு உணர்ந்தாள் என்றே தெரியவில்லை… ஏனெனில் தனது தந்தை செய்த தவறுக்கு அவன் மன்னித்தாலும் அவளை குற்ற உணர்வு தாக்கியது…தன் தந்தை தண்டனையை ஏற்கவில்லை என்று மனசாட்சி அவளை குறை கூறியது… ஆனால் அவள் தனது தந்தைக்கு தண்டனை அவரால் வேதனையை அனுபவித்தவர்களே கொடுக்கட்டும் என்று நினைத்து கங்காவுடன் அமைதி காத்தாள்….
தான் இன்னொருவருக்கு செய்த பாவமும் துரோகமும் தம்மை சரியான நேரத்தில் சரியான விதத்தில் மீண்டு வர முடியாத அளவுக்கு தாக்கும்… காலம் அதற்குரிய கர்மவினை ஆற்றும்… பார்க்கலாம்… மூர்த்திக்கு தண்டனையை காலம் கொடுக்கும்…. தெய்வம் நின்று கொல்லும்… அது அன்றைய பழமொழி... ஆனால் இன்றெல்லாம் தெய்வம் நிர்க்கதியாக நிற்க வைத்து கொல்லும் என்பதே அனுபவரீதியான புதுமொழி.
எல்லாம் நல்லபடியாக முடிந்தது என்று அபிஜித் நினைக்க மறுபடியும் அவனது மனையாள் இன்னும் ஒரு கேள்வி கேட்க அவன் பதில் சொல்லாமல் மழுப்ப பார்த்தான்.
"சொல்லுங்க செழியன்! அந்த யோகேஷ் என்ன ஆனான்?" அதிமுக்கிய கேள்வியை கேட்க " அவனைப் பத்தி இப்ப எதுக்கு டி கேட்குற… அவன் என்னவோ ஆகுறான்… விடுடி…" என்று அலுப்பாக கூறினான்… அதற்கு மேல் சஹியும் தூண்டி துருவவில்லை….
ஒருவேளை யோகேஷை பத்தி சொல்லியிருந்தால் சஹி கொஞ்சம் எச்சரிக்கையாக இருந்திருப்பாள்….. யோகேஷை பல்லு பிடுங்கிய பாம்பாக நினைத்திருக்க அவனோ அடிப்பட்ட சிங்கமாகவும் குள்ளநரி தனத்துடனும் திட்டங்களை தீட்டிக் கொண்டிருக்கிறான்.. என்று இவர்கள் அறியாது போனது தான் காலத்தின் விந்தை…
அபிஜித், தானும் சஹியும் மனம் விட்டு பேசி சமாதானம் ஆனதை போனில் தனது அம்மாவுக்கு தெரிவிக்க அங்கே அனைவரும் மகிழ்ச்சி அடைந்தனர்… சஹியின் மூலம் கங்காவுக்கு தகவல் தெரிவிக்க அது மூர்த்திக்கும் சென்றடைய அவர் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தார்… ஆனால் கங்காவுக்கு தனது மகளின் வாழ்வு சீரானதை நினைத்து மகிழ்ந்தாள்.
வேலை முடிந்தவுடன் சஹியை தன் வீட்டிற்கு அழைத்து செல்ல அபிஜித் விரும்ப அதற்குள் பார்வதியும் கங்காவும் கலந்து பேசி நல்ல நேரத்தில் சஹியை வீட்டிற்கு அழைத்து வர ஏற்பாடு செய்தனர். இருவரும் சொன்னதை சஹியிடம் தெரிவித்தவன் அதன்படியே நல்ல நேரம் என அவர்கள் குறித்து குடுத்த நேரத்தில் வீட்டிற்கு இருவரும் வர அவர்களை வாசலிலேயே நாச்சியார் நிற்க சொல்லவும் பின் கங்கா ஆரத்தி கரைத்து அவர்களுக்கு சுற்றிவிட்டு இருவரின் நெற்றியிலும் திலகமிட்டு உள்ளே அழைத்து சென்றாள்…
உள்ளே நுழையும் போதே சஹி கங்காவிடம் " என்னம்மா… ஆரத்தி எல்லாம் எடுக்குறீங்க… " சிறு சிரிப்புடன் கேள்வி கேட்க அவளுக்கான பதிலை நாச்சியார் சொல்ல ஆரம்பித்தார்….
" கல்யாணம் ஆகி ஒரு வருஷத்துக்கிட்ட வரப் போகுது… இன்னும் இரண்டு பேரும் வாழவே ஆரம்பிக்கல… இனிமேலாச்சும் இரண்டு பேரும் சந்தோஷமா வாழ்க்கையில் அடி எடுத்து வைக்கத்தான் இந்த திருஷ்டி சுத்தி யார் கண்ணும் உங்க மேல படாம இருக்கணும்னு தான் சுத்துனாங்க… " பதிலளித்து கொண்டிருக்கையிலே அபிஜித் சகஜமாக நாச்சியாரின் எதிர்ப்புறம் சஹி அமர்ந்திருந்த இருக்கையில் அவளுடன் நெருக்கி பிடித்து அமர சஹி கண்களால் சுற்றி இருப்போரை காண்பிக்க அவன் தோளை குலுக்கினான்…
கங்காவும் பார்வதியும் காபி, பக்கோடா எடுத்து வர சமையலறை நோக்கி நகர நாச்சியார் " டேய்! பெர்ரி… அவகிட்ட இருந்து தள்ளி உட்காருடா… இல்லாட்டி உன் ரூமுக்கு போடா.." என்று அதட்ட " சரி…நான் போய் ஃப்ரெஷாகிட்டு வரேன்…" என்று எழுந்தவன் நாச்சியாரின் முன் சஹியின் கன்னத்தில் முத்தமிட சஹி அதிர நாச்சியார் " பெருமாளே!" என்று கண்ணை மூடிக்கொண்டு கத்த அவரது கையை பிடித்தவன் " என் பொண்டாட்டிக்கு நான் முத்தம் கொடுத்தா நீ ஏன் க்ரானி கத்துற.." என்று சிரிப்புடன் அவன் அறைக்குள் நுழைந்தான்…
சஹி அமர்ந்திருந்த இருக்கையின் அருகில் வானதி வந்து அமர சஹி அவளை சிறு சிரிப்புடன் நோக்க நாச்சியார் தன் பேத்தியை வாஞ்சையுடன் பார்த்தார்…
வானதியோ அவரை வம்பிழுக்க ஆரம்பிக்க சஹியும் அதை ரசித்து கொண்டிருந்தாள்.
" என்னா! கிழவி… ஆள் கிடைச்சிருச்சின்னு அவங்ககிட்ட வம்பிழுக்கிறியா?"
" போடி… நீ வேணா போய் உன் ஆளு கிட்ட வம்பிழு… யார் வேண்டாம்னு சொன்னது…"
" பாத்தீங்களா அண்ணி ! ஆச்சி சொல்றதை…" என்று அவர்களின் பேச்சில் சஹியை இழுக்க
"இந்த விளையாட்டுக்கு நான் வரலைப்பா" என்று கழண்டு கொண்டாள்…
அதைப் பார்த்த வானதி " கடைசி வரை நீங்க நாத்தனார் கொடுமையை என்கிட்ட அனுபவிக்கல… நான் ரொம்ப வருத்தப்படுறேன் அண்ணி.. வருத்தப்படுறேன்…" என்று நடிகர் திலகமாக வருத்தப் பட நாச்சியார் அவளது தலையில் கொட்டி " ஏட்டி என்னா வருத்தப்படுதீக…" கேலிக் குரலில் கேட்டார்..
" இதப்பாரு.. ஆச்சி! ஒன்னு நீ திருநெல்வேலி தமிழ்ல பேசு...இல்லைனா திருச்சி தமிழ்ல பேசு... இப்படி இரண்டும் கலந்து பேசாத" கோபமாக முறுக்கி கொண்டாள்...வானதி.
அவளது தாடையை பிடித்து ஆட்டியவர் " நீ உன் அண்ணிக்கு நாத்தனார்னா அவ உனக்கு நாத்தனார்… ஞாபகம் வச்சுக்கோ.." என்று அவளது தலையை கலைத்து விட அதற்குள்
காபி கொண்டு வர அனைவரும் அமர்ந்து குடிக்க அவ்வாறே நேரம் சென்றது….
அன்றிரவு, சஹி இன்னும் தங்களது அறைக்குள் வராமல் இருக்க கடிகாரத்தை பார்த்த அபிஜித் ' என்ன இவ இன்னும் கீழ் என்ன பண்ணிட்டு இருக்கா… ' என்று சலித்து கொண்டே ஹாலை எட்டிப் பார்க்க அங்கே சஹி, வானதி அறையை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தாள்…
அதைப் பார்த்து அதிர்ந்தவன் விறுவிறுவென அவளை நோக்கி செல்ல நாச்சியாரும் பார்வதியும் அவனது கையை இருபக்கமும் பிடித்துக் கொண்டு " பெர்ரி! கொஞ்ச நாள் சஹி வானதிக்கூட படுத்துக்கட்டும்… " என்று உத்தரவிட அவனோ " என்ன க்ரானி! இதெல்லாம் நல்லாயில்லை… பாத்துக்க…" என் ரூமுல அவப் படுத்தா நான் என்ன வேணாம்னா சொல்லப் போறேன்…" என்று என்ன சொல்கிறோம் என்றே தெரியாமல் வாயை விட அவனது வாயில் பட்டென அடித்த நாச்சியார் சஹியிடமும் அபிஜித்திடமும் " உங்க இரண்டு பேரோட சாந்தி முகூர்த்தம் நாம எல்லோரும் முதலில் குல தெய்வக் கோயிலுக்கு போயிட்டு அங்க பொங்கல் வச்சி கும்பிட்டதுக்கு அப்பறம் நடக்கட்டும்... பெர்ரி! " தன்மையாக கூற பார்வதியும் அவரது கூற்றை ஏற்று அவர்களைப் பார்க்க இருவரும் சரியென்றனர்…
இருவாரம் கழித்து குல தெய்வ கோயிலுக்கு செல்ல முடிவெடுக்க அதன் பின்னர் அந்த இருவாரமும் நிச்சயதார்த்ததிற்கு தேவையான பட்டுச்சேலைகள், நகைகள் எடுக்க என எல்லோரும் பிஸியாக இருக்க அபிஜித்திற்கு சஹியை பார்ப்பது கூட அரிதாகி போனது…
நொந்து போய் தனது அறைக் கதவை திறந்தவனுக்கு அங்கே சஹி பெட்டில் அமர்ந்திருக்க விரைவாக அவளருகில் சென்றவன் தனது தாபத்தை எல்லாம் சேர்த்து ஒட்டு மொத்தமாக அவளது உதடுகளில் காட்ட அவள் மறுப்பு எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக ஏற்றுக் கொண்டு அவனது முதுகை தடவினாள்…
" ஒரே வீட்டுக்குள்ள தான் இருக்கோம்... ஆனால் பார்த்தே ரொம்ப நாளாச்சு டி... உனக்கு அப்படி தோணலையா?"
" எது தோணலையா?" என்று அவனது முதுகில் அடித்தவள் " அப்படி தோணுனனால தான் தூங்காம உங்களுக்கு வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்கேன்… உங்களுக்கு இருக்குற ஏக்கம் எனக்கு இருக்காதா…" என்று புருவமுயர்த்த " அப்போ... அதைக் காட்டுடி… அந்த ஏக்கம் எந்தளவுக்கு இருக்குன்னு நானும் பாக்குறேன்.." என்று ஆவலாக கேட்க சஹி " அதை நம்ம பர்ஸ்ட் நைட்ல காட்டுறேன்…" என்று அவனது கன்னத்தில் முத்தமிட்டு ஓடி விட்டாள்…
குலத் தெய்வ கோவிலுக்கு அபிஜித் குடும்பம், கதிர் குடும்பம், கங்கா மற்றும் ஜீவா குடும்பம் என எல்லோரும் வந்திருந்தனர்…
அங்கே பொங்கலிட்டு வானதி- ஜீவாவின் நிச்சயதார்த்த உடைகள், பத்திரிகைகள் எல்லாவற்றையும் அம்மன் பாதத்தில் வைத்து ஆசி வேண்டிய பின் அபிஜித்- சாஹித்யா, ஜீவா- வானதி என ஜோடியாக அம்மனின் பாதத்தை வணங்கி வீடு திரும்பினர்…
அபிஜித் ஆவலாக எதிர்பார்த்திருந்த சாந்தி முகூர்த்தம் அன்றிரவு நடைபெற இருக்க அவன் முகத்தில் கண்ணுக்கு தெரியாத வெட்கமும் முகம் முழுவதும் வெளிச்சமாகவும் இருக்க ஜீவா தனது மச்சானை வம்பிழுக்க தொடங்கினான்.
"என்னா மச்சி! முகத்துல தௌசண்ட் வால்ட் பல்பு போட்ட போல பளிச்சுன்னு இருக்கு... ஒரே மஜா தான்…" என்று அவர்களுக்கு உரித்தான உரிமைப் பேச்சுடன் கேட்க…
" ஏன்? உனக்கு கல்யாணம் முடிஞ்சா நீ மட்டும் விரதம் இருக்க போறீயா ...என்ன? பாக்கதானே போறேன் மச்சி!" பதிலுக்கு அபிஜித்தும் கிண்டலடித்தான்.
" டேய்… போடா… உன்னை மாதிரி முகத்துல அசடு வழிய நான் காட்டிக்க மாட்டேன்… ஹனிமூன் ஷூட் ஒன்னு எடுத்து அங்க போயிடுவேன்… இதெல்லாம் எல்லாத்து முன்னாடியும் நிம்மதியாக கொண்டாட முடியுமா?" ஜீவா பெருமூச்சு விட்டபடி கூற அபிஜித் " கேட்டுக்கோ வானுக்குட்டி!" என்று ஜீவாவை தேடிவந்த வானதியிடம் கோர்த்து விட்டு கழண்டு கொண்டான்….
இருகைகளையும் தனது இடுப்பில் வைத்து ஜீவாவை முறைத்தவள் " நீங்க தான்... நீங்க தான்... என் அண்ணனை கெடுத்து விடறதா…" அங்கே சண்டை ஒன்று ஆரம்பமாக " அடியே! அவன் அப்படியே பப்பா பாரு...நீ வேற உங்க அண்ணனுக்கு சப்போர்ட் பண்ணாதடி… அவன் கேடி பய… உன் மாமன் சின்ன பையன் டி…" என்று பாவமாக முகத்தை வைத்து கொள்ள அவன் கன்னத்தை பிடித்து கிள்ளியவள் " போடா...ப்ராடு…" என்று ஓடிப் போனாள்…
சஹியை கங்கா, வானதி இருவரும் அலங்கரிக்க நாச்சியாரும் பார்வதியும் ஓரமாக நின்றிருந்தனர்…
கங்கா சஹிக்கு பல அறிவுரை தர முகம் சிவக்க கேட்டுக் கொண்டவள் வானதியைப் பார்க்க " நான் எதுவும் கேட்கலப்பா…" என்று தனது காதில் இருந்த பஞ்சைக் காட்டினாள்… அவளது அந்த செய்கையில் கங்கா செல்லமாக " போடி...போக்கிரி" என்று அவளது தலையில் கொட்ட தனது தலையை தடவிக் கொண்டே" பாருங்க...மாமி! எனக்கும் இதுமாதிரி அட்வைஸ் நீங்க பண்ணனும்…" என்று முகத்தை பாவமாக வைக்க அவளது செய்கையில் சஹிக்கு சிரிப்பு பீறிட கங்கா அவளது சேட்டையை ரசித்து கொண்டே அபிஜித் ரூமிற்கு கூட்டிச் சென்றார்….
தனது ஒரு கையில் பால் சொம்புடன் நின்றிருந்தவள் மறு கையில் கதவை தட்டப் போக கதவு தானாக திறந்தது…
அபிஜித் கதவின் ஓரத்திலே நின்றிருக்க சஹிக்கு வெட்கம் பிடுங்கி தின்றது…
அவளைப் பார்த்து கண்களை சிமிட்டியவன் அவளது கைகளில் இருந்த சோம்பை வாங்கி மேசையில் வைத்துவிட்டு " என்னடி! தொடங்கலாமா?" என்று சிரிப்புடன் வினவ சஹி முகத்தை தனது சேலையினால் மூடிக் கொண்டாள்….
அவர்களது வாழ்க்கையும் கட்டிலில் மலரத் தொடங்கியது…
*********************************************
... நான் கதை எழுத ஊக்கபடுத்திய நட்புகளுக்கும், ரீடர்ஸ் எல்லோருக்கும் சிரம் தாழ்ந்த நன்றிகள்