Sarena
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 9:
"ஏய்...கதவ தொறடி வெண்மதி. உனக்கு அவ்வளவு தைரியம் இருக்கா... என்னோட ரூம் உள்ளே வந்து என்னையவே கழுத்தைப் பிடித்து வெளியில் தள்ளுவ... உன்னை... ஒழுங்கு மரியாதையா கதவைத் திற..." என்று வெளியில் நின்று மெதுவாக அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி கத்தினான் நிரஞ்சன்.
அவனது சத்தத்தில் கடுப்பானவள் வேகமாக வந்து கதவை திறந்தவள் அதே வேகத்தில் தான் கையில் கொண்டு வந்த வாழைப்பழத்தை கத்திக் கொண்டிருந்த அவன் வாயில் கையோடு கொண்டு வந்திருந்த வாழைப்பழத்தை பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போதே அவன் வாயில் திணித்தாள்.
அவள் கதவைத் திறக்கும் சப்தம் கேட்டு சும்மா இராமல் "அது.. அந்த பயம் இருக்கட்டும்? அவ்வளவு பயம் இருக்கிறவ எதுக்கு நீ கதவை சாத்தினாய் என்று கூறி கொண்டிருக்கும்போதே அவன் கூறிய வீர வசனத்தை கேட்டு கடுப்பானவள்,
அவன் காலையிலிருந்து உணவு உண்ணவில்லை என்பது ஞாபகம் வரவும், சரி பரவால்ல போ... ஆயிரம் தான் இருந்தாலும் கண்ணாலும் கணவன் புண் ஆனாலும் புருஷன் என்ற பழமொழியை மாற்றிக் கூறினாள்.
சுற்றுமுற்றும் மழையை நோட்டமிட்டவள் அங்கு தட்டில் அடுக்கி வைத்திருந்த பழங்கள் மீது பார்வை விழுந்தது.
"ஆமா... இவங்க எல்லாம் என்ன லூசா? நேரத்துக்கு சாப்பாடு கொடுக்கிறார்கள் முதலிரவு அறைக்குள் அனுப்பி வைக்கிறார்கள்... இங்கே வந்து இவ்வளவு பழத்தையும் பால் குடிச்சிட்டு படுத்தாள் எப்படி உறக்கம் வரும்... கொஞ்சம் கூட இவங்களுக்கெல்லாம் இந்த யோசனையை வராது போல... அடியே மதிப்புள்ள நீ இருக்குற அறிவுக்கு எங்கேயும் இருக்க வேண்டிய ஆளு... உன் கிரகம் இந்த ஊர்ல மாட்டி கிட்டே... என்று புலம்பிய வாரே தட்டில் உள்ள அனைத்து பழங்களையும் இனிப்புகளையும் தின்று முடித்து இருந்தாள்.
அனைத்தையும் தின்று வயிறு புடைக்க அமர்ந்திருந்தவள் "சரி போனாப் போகுது... இத மட்டும் ஆச்சு அவனுக்கு கொடுப்போம்"என்றவாறு அவன் கதவைத் தட்டவும், கதவை திறந்ததும் அவன் வாயை மூடிக்கொண்டு இருக்காமல் வீரவசனம் பேச கொண்டு வந்திருந்த வாழைப்பழத்தை அவன் வாயிலேயே திணித்து விட்டு கதவை சாத்திக் கொண்டாள்.
வாய்க்குள் திணித்த வாழைப்பழத்தை கஷ்டப்பட்டு விழுங்கியவன்"நம்ம நேரம் அவள் கதவை திறந்தாள்... வாய மூடிட்டு சும்மா இருந்தேனா... இப்போ கதவை சாத்திட்டு போயிட்ட!!"என்று புலம்பினான்.
மறுபடியும் முதலில் இருந்து ஆரம்பித்தான்."அடியே வெண்மதி கதவைத்திறடி..."என்று இம்முறை வேகமாக கத்தவும், கீழே இருந்து மகேஸ்வரி "என்ன அங்க சத்தம்..."என்று கேட்கவும், கப்சிப் என்று வாயை மூடிக்கொண்டான்.
ஒருவேளை கதவை தட்டினாலும், சத்தம் கேட்ட அம்மா வந்தாலும் வந்துவிடுவார்கள். அப்போ இங்கே தான் படுக்க வேண்டுமா... என்று தலைவிதியை நொந்து கொண்டபடி கதவை ஒட்டிய குறுகலான இடத்திலேயே படுத்துக்கொண்டான்.
வழக்கமாக கல்யாணமாகும் பெண்ணிற்குத் தான் அடுத்த வீட்டிற்குச் செல்லும் பொழுது, புது வீடு, புது சொந்த பந்தங்கள், புது இடம் என்று கவலை இருப்பதால் தூக்கம் வராது என்று கூறுவர்.
ஆனால், இங்கு நடந்ததோ எல்லாம் தலைகீழ்...
அங்கு அறைக்குள் படுத்திருந்த வெண்மதி கணவனைப் பற்றிய சிறிய எண்ணம் கூட இல்லாது, அவளது சிம்ரன் கூட தனது கனவை சுகமாக கண்டபடி ஆழ்ந்த நித்திரையில் புகுந்தாள்.
பாவம் நிரஞ்சன் தான் அந்தக் குறுகலான இடத்தில் படுக்க முடியாது விடிய விடிய விழித்தபடியே கிடந்தான்.
பொழுது விடிந்தபின் சற்று கண்ணயர, பொழுது விடிந்தது என்பதற்கு அடையாளமாக அருகில் உள்ள சேவல் கூவ, சற்று நித்திரையில் ஆழ்ந்தவன் மணியைப் பார்க்க அது ஐந்து என்று காட்டியது.
வழக்கமாக மகேஸ்வரி ஐந்து மணிக்கு எழுந்து விடுபவர். எங்கே, அன்னை வந்து மேலே பார்த்தாள் தான் வெளியில் இருப்பதைக்கண்டு அவர் மனம் வாடினாலும் வாடக் கூடும் என்று அவர் மனம் கஷ்டப்படக் கூடாது என்பதற்காக அறைக்குள் செல்லும் வழியை யோசிக்க ஆரம்பித்தவனுக்கு அப்போதுதான் அவனது ரூமில் இருக்கும் குளியல் அறைக்கு பக்கத்தில் உள்ள ஜன்னல் ஞாபகம் வந்தது.
"ஸ் இது ஏன் நைட்டு எனக்கு ஞாபகம் வராமல் போனது..."என்று எண்ணியபடியே கையில் வைத்திருந்த போர்வை தலையணையை பக்கத்தில் இருந்த மேஜைக்குள் திணித்தவன் அவனது ரூமிற்கு பின்புறம் சென்றான்.
"எங்கே அதை சாத்தி வைத்துவிட்டு வந்துட்டேன் ஒரு வேலையாக ஜன்னலை மட்டும் சாத்தி இருந்தால் என் நிலைமை அவ்வளவு தான்..." என்று பயந்தவாறே அவனது ரூமின் பின்புறம் சென்றான்.
அவனது நல்ல நேரம் பின்னாலிருந்த ஜன்னல் சாத்தப்படாமல் இருந்தது. வேகமாக அதன் அருகில் சென்றவன் சிரமப்பட்டு ஒருவாறு ஜன்னலுக்குள் நுழைந்தவன், திணறியவாறே தனது உடம்பை உட்புகுத்தினான்.
இனிமே எனக்கு நல்ல நேரம்தான்... என்று கத்திக்கொண்டே குதித்தவன் ஜன்னலைத் திறந்து வைத்திருந்தவரே கழிப்பறையும் மூடாமல் திறந்து வைத்திருக்க,உனக்கு இன்னும் நல்ல நேரம் வரவில்லை என்பது போல் சரியாக அந்த கழிப்பறை குழிக்குள் விழுந்தான்.
அப்படி விழுந்ததில் ஒருகால் மொத்தமும், கழிப்பறையின் அடிப்பகுதி வரை சென்று வந்தது.
"அய்யோ..."என்று கத்தியவாறு தனது காலை எடுத்தவன் முழுவதுமாக சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு அறைக்குள் வர அங்கு அவனது மனைவியும் அவனைப் போலவே ஒரு காலைக் கீழே போட்டவாறு மறுகாலை சரியாக அவனது டி ஷர்ட்டில் கிடக்க தலையணையை கட்டி பிடித்தபடி ஆழ்ந்த நித்திரையில் இருந்தவளை கண்டு கொலைவெறி கொலைவெறி எழுந்தாலும், கட்டுப் படுத்திக் கொண்டான்.
அப்படியே பார்வையை கதவு புறம் திருப்ப அங்கு அவன் கண்ட காட்சி அவன் இதயம் ஒரு நிமிடம் நின்று துடித்தது. அடிப்பாவி கதவுக்கு தாழ்ப்பாள் போடமல் தூங்கினியா... நான் ஒரு கிறுக்கன். அதுல ஒரே ஒரு தடவ கைய வச்சிருந்தாலும், இவ்வளவு கஷ்டப்பட வேண்டியே இருந்திருக்காது என்று வடிவேல் பாணியில் கூறியவன் வராத கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டான் .
பிறகு, தூக்கம் கண்ணை சுழற்ற அவளது பக்கத்திலேயே படுத்தவன் நிமிடத்தில் உறங்கிப் போக, சற்று நேரத்திலேயே மீண்டும் உறக்கம் கலைந்து கஷ்டப்பட்டு இமைகளை பிரிக்க, அங்கு அவனது ஆருயிர் மனைவி அவன் மீது கையை காலை போட்டவாறு உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
ஏற்கனவே, அவர்மீது ஒரு உணர்வின் இருந்தவனுக்கு அவளது ஸ்பரிசம் உயிர் வரை சென்று தித்தித்தது.
அப்போதுதான் அவளை முழுமையாக கவனிக்க ஆரம்பித்தான்.
அழகிய வில்லென வளைந்த புருவமும், நிலவை கொண்டுவந்து ஒட்டினாற் போன்று நுதலும், பாலைவனம் மண் போன்ற அழகிய கண்களும், கூர்மையான கத்தி போன்ற மூக்கு, அழகிய செப்பு இதழ்கள் என்று மாநிறத்தில் இருந்தாலும் அவனுக்கு அழகியாக தெரிந்தாள்.
உணர்வின் பிடியில் இருந்தவன் தன்னையும் அறியாமலேயே உறங்கிக்கொண்டிருந்தவள் இதழில் தன் இதழை பதிக்கவும், சரியாக தூக்கம் கலைந்தது விழித்தவள் அதிர்ந்து போனாள்.
தொடரும்...
"ஏய்...கதவ தொறடி வெண்மதி. உனக்கு அவ்வளவு தைரியம் இருக்கா... என்னோட ரூம் உள்ளே வந்து என்னையவே கழுத்தைப் பிடித்து வெளியில் தள்ளுவ... உன்னை... ஒழுங்கு மரியாதையா கதவைத் திற..." என்று வெளியில் நின்று மெதுவாக அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி கத்தினான் நிரஞ்சன்.
அவனது சத்தத்தில் கடுப்பானவள் வேகமாக வந்து கதவை திறந்தவள் அதே வேகத்தில் தான் கையில் கொண்டு வந்த வாழைப்பழத்தை கத்திக் கொண்டிருந்த அவன் வாயில் கையோடு கொண்டு வந்திருந்த வாழைப்பழத்தை பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போதே அவன் வாயில் திணித்தாள்.
அவள் கதவைத் திறக்கும் சப்தம் கேட்டு சும்மா இராமல் "அது.. அந்த பயம் இருக்கட்டும்? அவ்வளவு பயம் இருக்கிறவ எதுக்கு நீ கதவை சாத்தினாய் என்று கூறி கொண்டிருக்கும்போதே அவன் கூறிய வீர வசனத்தை கேட்டு கடுப்பானவள்,
அவன் காலையிலிருந்து உணவு உண்ணவில்லை என்பது ஞாபகம் வரவும், சரி பரவால்ல போ... ஆயிரம் தான் இருந்தாலும் கண்ணாலும் கணவன் புண் ஆனாலும் புருஷன் என்ற பழமொழியை மாற்றிக் கூறினாள்.
சுற்றுமுற்றும் மழையை நோட்டமிட்டவள் அங்கு தட்டில் அடுக்கி வைத்திருந்த பழங்கள் மீது பார்வை விழுந்தது.
"ஆமா... இவங்க எல்லாம் என்ன லூசா? நேரத்துக்கு சாப்பாடு கொடுக்கிறார்கள் முதலிரவு அறைக்குள் அனுப்பி வைக்கிறார்கள்... இங்கே வந்து இவ்வளவு பழத்தையும் பால் குடிச்சிட்டு படுத்தாள் எப்படி உறக்கம் வரும்... கொஞ்சம் கூட இவங்களுக்கெல்லாம் இந்த யோசனையை வராது போல... அடியே மதிப்புள்ள நீ இருக்குற அறிவுக்கு எங்கேயும் இருக்க வேண்டிய ஆளு... உன் கிரகம் இந்த ஊர்ல மாட்டி கிட்டே... என்று புலம்பிய வாரே தட்டில் உள்ள அனைத்து பழங்களையும் இனிப்புகளையும் தின்று முடித்து இருந்தாள்.
அனைத்தையும் தின்று வயிறு புடைக்க அமர்ந்திருந்தவள் "சரி போனாப் போகுது... இத மட்டும் ஆச்சு அவனுக்கு கொடுப்போம்"என்றவாறு அவன் கதவைத் தட்டவும், கதவை திறந்ததும் அவன் வாயை மூடிக்கொண்டு இருக்காமல் வீரவசனம் பேச கொண்டு வந்திருந்த வாழைப்பழத்தை அவன் வாயிலேயே திணித்து விட்டு கதவை சாத்திக் கொண்டாள்.
வாய்க்குள் திணித்த வாழைப்பழத்தை கஷ்டப்பட்டு விழுங்கியவன்"நம்ம நேரம் அவள் கதவை திறந்தாள்... வாய மூடிட்டு சும்மா இருந்தேனா... இப்போ கதவை சாத்திட்டு போயிட்ட!!"என்று புலம்பினான்.
மறுபடியும் முதலில் இருந்து ஆரம்பித்தான்."அடியே வெண்மதி கதவைத்திறடி..."என்று இம்முறை வேகமாக கத்தவும், கீழே இருந்து மகேஸ்வரி "என்ன அங்க சத்தம்..."என்று கேட்கவும், கப்சிப் என்று வாயை மூடிக்கொண்டான்.
ஒருவேளை கதவை தட்டினாலும், சத்தம் கேட்ட அம்மா வந்தாலும் வந்துவிடுவார்கள். அப்போ இங்கே தான் படுக்க வேண்டுமா... என்று தலைவிதியை நொந்து கொண்டபடி கதவை ஒட்டிய குறுகலான இடத்திலேயே படுத்துக்கொண்டான்.
வழக்கமாக கல்யாணமாகும் பெண்ணிற்குத் தான் அடுத்த வீட்டிற்குச் செல்லும் பொழுது, புது வீடு, புது சொந்த பந்தங்கள், புது இடம் என்று கவலை இருப்பதால் தூக்கம் வராது என்று கூறுவர்.
ஆனால், இங்கு நடந்ததோ எல்லாம் தலைகீழ்...
அங்கு அறைக்குள் படுத்திருந்த வெண்மதி கணவனைப் பற்றிய சிறிய எண்ணம் கூட இல்லாது, அவளது சிம்ரன் கூட தனது கனவை சுகமாக கண்டபடி ஆழ்ந்த நித்திரையில் புகுந்தாள்.
பாவம் நிரஞ்சன் தான் அந்தக் குறுகலான இடத்தில் படுக்க முடியாது விடிய விடிய விழித்தபடியே கிடந்தான்.
பொழுது விடிந்தபின் சற்று கண்ணயர, பொழுது விடிந்தது என்பதற்கு அடையாளமாக அருகில் உள்ள சேவல் கூவ, சற்று நித்திரையில் ஆழ்ந்தவன் மணியைப் பார்க்க அது ஐந்து என்று காட்டியது.
வழக்கமாக மகேஸ்வரி ஐந்து மணிக்கு எழுந்து விடுபவர். எங்கே, அன்னை வந்து மேலே பார்த்தாள் தான் வெளியில் இருப்பதைக்கண்டு அவர் மனம் வாடினாலும் வாடக் கூடும் என்று அவர் மனம் கஷ்டப்படக் கூடாது என்பதற்காக அறைக்குள் செல்லும் வழியை யோசிக்க ஆரம்பித்தவனுக்கு அப்போதுதான் அவனது ரூமில் இருக்கும் குளியல் அறைக்கு பக்கத்தில் உள்ள ஜன்னல் ஞாபகம் வந்தது.
"ஸ் இது ஏன் நைட்டு எனக்கு ஞாபகம் வராமல் போனது..."என்று எண்ணியபடியே கையில் வைத்திருந்த போர்வை தலையணையை பக்கத்தில் இருந்த மேஜைக்குள் திணித்தவன் அவனது ரூமிற்கு பின்புறம் சென்றான்.
"எங்கே அதை சாத்தி வைத்துவிட்டு வந்துட்டேன் ஒரு வேலையாக ஜன்னலை மட்டும் சாத்தி இருந்தால் என் நிலைமை அவ்வளவு தான்..." என்று பயந்தவாறே அவனது ரூமின் பின்புறம் சென்றான்.
அவனது நல்ல நேரம் பின்னாலிருந்த ஜன்னல் சாத்தப்படாமல் இருந்தது. வேகமாக அதன் அருகில் சென்றவன் சிரமப்பட்டு ஒருவாறு ஜன்னலுக்குள் நுழைந்தவன், திணறியவாறே தனது உடம்பை உட்புகுத்தினான்.
இனிமே எனக்கு நல்ல நேரம்தான்... என்று கத்திக்கொண்டே குதித்தவன் ஜன்னலைத் திறந்து வைத்திருந்தவரே கழிப்பறையும் மூடாமல் திறந்து வைத்திருக்க,உனக்கு இன்னும் நல்ல நேரம் வரவில்லை என்பது போல் சரியாக அந்த கழிப்பறை குழிக்குள் விழுந்தான்.
அப்படி விழுந்ததில் ஒருகால் மொத்தமும், கழிப்பறையின் அடிப்பகுதி வரை சென்று வந்தது.
"அய்யோ..."என்று கத்தியவாறு தனது காலை எடுத்தவன் முழுவதுமாக சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு அறைக்குள் வர அங்கு அவனது மனைவியும் அவனைப் போலவே ஒரு காலைக் கீழே போட்டவாறு மறுகாலை சரியாக அவனது டி ஷர்ட்டில் கிடக்க தலையணையை கட்டி பிடித்தபடி ஆழ்ந்த நித்திரையில் இருந்தவளை கண்டு கொலைவெறி கொலைவெறி எழுந்தாலும், கட்டுப் படுத்திக் கொண்டான்.
அப்படியே பார்வையை கதவு புறம் திருப்ப அங்கு அவன் கண்ட காட்சி அவன் இதயம் ஒரு நிமிடம் நின்று துடித்தது. அடிப்பாவி கதவுக்கு தாழ்ப்பாள் போடமல் தூங்கினியா... நான் ஒரு கிறுக்கன். அதுல ஒரே ஒரு தடவ கைய வச்சிருந்தாலும், இவ்வளவு கஷ்டப்பட வேண்டியே இருந்திருக்காது என்று வடிவேல் பாணியில் கூறியவன் வராத கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டான் .
பிறகு, தூக்கம் கண்ணை சுழற்ற அவளது பக்கத்திலேயே படுத்தவன் நிமிடத்தில் உறங்கிப் போக, சற்று நேரத்திலேயே மீண்டும் உறக்கம் கலைந்து கஷ்டப்பட்டு இமைகளை பிரிக்க, அங்கு அவனது ஆருயிர் மனைவி அவன் மீது கையை காலை போட்டவாறு உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
ஏற்கனவே, அவர்மீது ஒரு உணர்வின் இருந்தவனுக்கு அவளது ஸ்பரிசம் உயிர் வரை சென்று தித்தித்தது.
அப்போதுதான் அவளை முழுமையாக கவனிக்க ஆரம்பித்தான்.
அழகிய வில்லென வளைந்த புருவமும், நிலவை கொண்டுவந்து ஒட்டினாற் போன்று நுதலும், பாலைவனம் மண் போன்ற அழகிய கண்களும், கூர்மையான கத்தி போன்ற மூக்கு, அழகிய செப்பு இதழ்கள் என்று மாநிறத்தில் இருந்தாலும் அவனுக்கு அழகியாக தெரிந்தாள்.
உணர்வின் பிடியில் இருந்தவன் தன்னையும் அறியாமலேயே உறங்கிக்கொண்டிருந்தவள் இதழில் தன் இதழை பதிக்கவும், சரியாக தூக்கம் கலைந்தது விழித்தவள் அதிர்ந்து போனாள்.
தொடரும்...
