இதயம் 20:
பத்மா வெளியே ஓடியதும் தொடர் போல் நடந்த கூத்தில் தனக்குள் சிரித்து கொண்ட அதர்வா முகத்தை மட்டும் இறுக்கமாகவே வைத்து கொண்டு வெளியே வந்தான்...
மேலும் பத்மாவை பார்த்து ஒரு முறை முறைத்துவிட்டு அவன் பாட்டிற்கு சென்று விட, ‘ஆமாம் பண்ணுறதெல்லாம் லொள்ளு வேல.. இதில் முறைப்பு வேறு..’ என்று முணுமுணுத்து கொண்டே அவளும் எழுந்து சென்றாள்..
ஒருவாறு அனைவரும் உடை எடுத்து முடித்து வீட்டிற்கு வந்து சேர அன்று இரவாகி விட அனைவரும் களைப்புடன் உறங்கி விட்டனர்..
மறுநாள் காலை உணவை முடித்து கொண்டு பின்புற தோட்டத்தில் வந்து அமர்ந்திருந்த பத்மாவின் மனம் முழுவதும் பல குழப்பங்கள்..
அவள் மனம் முழுவதும் முந்தைய நாள் அதர்வா ரோஷினி நடந்து கொண்ட முறையில் தான் சுற்றி கொண்டிருந்தது..
அவள் தான் அவனிடம் ஒட்டி கொண்டு சுற்றுகிறாள் என்றாள் இவனும் சேர்ந்து தன்னை வெறுப்பேத்த வேண்டுமா..
சும்மா சும்மா எவளோ ஒருத்தியை அவன் அம்முக்குட்டி அம்முக்குட்டி என கொஞ்சும் போதெல்லாம் அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் பற்றி எரிவது போல் அத்தனை வெறுப்பாக இருந்தது..
அது அவளுக்கு மட்டுமேயான அவள் மாமனின் பிரத்யேக அழைப்பில்லையா..
‘உனக்கெல்லாம் யார் மாமா போலீஸ் வேலை கொடுத்தது..’ என்று அவள் அதர்வாவை மனதிற்குள் கரித்துக்கொட்டி கொண்டிருக்க
அவள் மனதை அப்படியே படித்தது போல் அதே கேள்வியை கேட்டு கொண்டு வந்து அவள் அருகில் அமர்ந்தான் அபிஷேக்..
“ஏன் பத்மா உன் புருஷனுக்கெல்லாம் யாரு போலீஸ் வேலை கொடுத்தாங்க..” என்று கேட்டுக்கொண்டே அவன் அமர, அவனை ஆச்சர்யமாக நிமிர்ந்து பார்த்தவள்
“நானும் அதே தான் தான் நினைத்து கொண்டிருந்தேன்.. நீ தான்டா என் உயிர் நண்பன்..” என்று பத்மா சிலாகித்துக்கொள்ள
“இப்போ ரொம்ப முக்கியம் பாரு..” என்று சலித்து கொண்டான் அபி.
“டேய் அந்த ரோஷினியை பார்க்கும் போதெல்லாம் அவளை அப்படியே கொலை பண்ணனும் போல வெறி வருதுடா..” ஆத்திரமாக பத்மா கத்த
“எனக்கும் அப்படி தான் பத்து தோனுது.. ஆனா களி திங்கறது ரொம்ப கஷ்டம்டி.. அதனால் உருப்படியா ஏதாவது யோசிப்போம்..” என்று அபி அவனது முக்கிய சாப்பாட்டு கவலையையும் சேர்த்து பேச, பத்மாவிற்குமே கொஞ்சம் ஒழுங்காக யோசிக்கலாம் என்று தான் தோன்றியது..
“அபி நம்ம வீட்டில் இருந்து யாரோ அந்த ரோஷினிக்கு உதவறாங்கடா.. அந்த செயின் விஷயம் உடை எல்லாம் பார்க்கும் போது நிச்சியம் யாரோ நம் சொந்தங்கள் தான்.. அது யாருனு முதலில் கண்டுபிடிக்கனும்டா..” என்றவள் தீவிரமாக யோசிக்க தொடங்கிவிட, அபிஷேக்கும் சேர்ந்து யோசித்தான்.
“டேய் எனக்கு என்னவோ அந்த ரஞ்சித் மேல தான்டா முக்கியமா சந்தேகமா இருக்கு..” என்று பத்மா கூற..
“எனக்கும் தான் டி.. அப்பறம் அவங்க அப்பா முழியும் சரி இல்ல.. அவரையும் கவனிக்கணும்..” என்றான் அபிஷேக்.
“ஆமாடா.. வேற..” என்று மீண்டும் பத்மா யோசிக்க தொடங்க..
“உன் மாமனார் பத்து..??” என்று கேள்வி குறியாக நிறுத்தினான் அபிஷேக்
“டேய் அவர் பெரிய மனிதர்டா..”
பத்மாவாள் ஏனோ அவரை சந்தேகிக்க முடியவில்லை; ஆனால் அபிஷேக்கோ வேறு சொன்னான்..
“இல்லை பத்து.. யாரையும் இப்போதைக்கு நம்பி விட வேண்டாம்.. சந்தேகம் தோன்றும் எல்லாரையுமே கண்காணிப்போம்.. இப்போதைக்கு அவரை நாமினேஷன் லிஸ்ட்ல வைக்கிறேன்.. அப்பறம் அவர் மேல தப்பில்லைனு தோணினா ஓட்டு போட்டு காப்பாத்திருவோம்..” என்று அபிஷேக் கூற..
“டேய் பிக்பாஸ் பார்க்காதேனு சொன்னா கேக்கறயா.. ஏன்டா இப்படி கழுத்தறுக்கற..”
அவன் பேசிய லட்சணத்தில் பத்மா கடுப்பாகி இருந்தாள்.. அதில், “ஹீ.. ஹீ..” என்று கேவலமாக சிரித்தவன்,
“சரி..சரி.. கோபப்படாதே பத்து.. அடுத்த நாமினேஷன் பிடிச்சுட்டேன்..” என்று அபிஷேக் பரபரப்பாக கூற...
“டேய்..” என அவனை முறைத்தாள் பத்மா.
“ப்ச் அதை விடு.. இப்போது உன் அப்பா மேலயும் ஒரு கண் வைக்கணும்டி..” என்று அபி தொடர்ந்து கூறி மீண்டும் அவளுக்கு ஒரு ஷாக் கொடுத்தான்..
“என்னடா.. அவருமா” என்று பத்மா அதிர்ந்து விழிக்க...
“ஆமாம்டி.. நீ கவனிக்கலயா உங்க அம்மா ரோஷினி மீது அன்பு காட்டும் அளவு அவர் காட்டிறதில்ல பத்து.. அவர்கிட்ட ஏதோ ஒரு ஒதுக்கம் தெரியுது.. அதனால் அவரையும் கவனிப்போம்..” என்றான் அபிஷேக்.
“சரிடா.. நான் ரஞ்சித்தையும் எங்க அப்பாவும் பாக்கறேன்.. மற்ற இருவரையும் நீ கவனி..” என்று முடித்து வைத்தாள் பத்மா.
அடுத்து வந்த நாட்களில் இருவரும் என்ன தான் மற்றவர்களை தொடர்ந்தும் அவர்களால் தெளிவாக எந்த முடிவுக்கும் வர முடியவில்லை.
ரஞ்சித், ரோஷினி ராஜேந்திரனை சந்தித்து பேசுவதென்றால் வெளியில் எங்காவது யாருக்கும் தெரியாமலே சந்தித்து கொண்டதால் இவர்களால் எதையுமே கண்டுபிடிக்க முடியாமல் போனது..
அபிஷேக்கும், பத்மாவும் தேடித்தேடி சலித்துப்போன போது அனைவரையும் மீண்டும் உற்சாகமாக்குவது போல் வந்தது விஷ்ணு பிரியாவின் நிச்சியதார்த்த நாள்.!
******************
அன்றைய பொழுது அழகாய் விடிந்தது.. வீட்டில் வைத்தே நிச்சியத்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்ததால் அன்று வீடே விழா கோலம் பூண்டிருந்தது..
காலையில் குளிக்க செல்வதற்கு முன் தனக்கான புடவை எடுக்க பத்மா வர, கப்போர்ட்டை திறந்ததும் அன்று உடை எடுக்க போனபோது அதர்வா அவளை ஏமாற்றி வாங்கி இருந்த அந்த சுமாரான புடவை தான் முதலில் இருந்தது..
அதை கையில் எடுத்தவள் ‘இதை போய் எப்படி கட்டுவது.. கேவலமாக இருக்குமே..’ என்று யோசித்து கொண்டே நின்றிருந்த போது அவள் கையில் இருந்து அந்த புடவை திடீர் என்று பறிக்கப்பட்டது..
இதை போய் யார் பிடுங்குவது என்ற சந்தேகத்துடன் அவள் திரும்பி பார்க்க, அங்கு ரோஷினி தான் அந்த புடவையை இறுக பற்றி கொண்டு நின்றிருந்தாள்..
அன்று கடையில் புடவை எடுக்கும் போது வைத்தீஸ்வரி அவளை இழுத்து போய் விட்டாலும் அவள் கண்கள் முழுவதும் அதர்வா மீது தான் இருந்தது..
பத்மா ஏதோ புடவை எடுப்பதும் அத்தை அதர்வா பில் போட அனுப்பிவதும் மட்டும் அவள் கண்களில் விழ அப்போதே அந்த புடவையை எப்படியாவது பறித்து விட வேண்டும் என்று நினைத்து கொண்டிருந்தாள்..
இன்று எப்படியும் பத்மா அதை தான் கட்ட நினைப்பாள் அதை தடுக்க வேண்டும் என்று யோசித்து கொண்டே அவள் அவர்கள் அறை பக்கம் நடைபயின்று கொண்டு இருக்க, ஆதர்வா வெளியே போன அடுத்தநொடி அந்த அறைக்குள் நுழைந்து விட்டாள் ரோஷினி.
பழம் நழுவி பாலில் விழுந்தது போல் பத்மா அதே புடவையை கையில் வைத்து கொண்டிருக்க, அதை சட்டென பிடுங்கி விட்டாள்..
பொதுவாக ரோஷினிக்கு புடவை பற்றி எல்லாம் ஒன்றும் தெரியாது.. அவள் எப்போதும் மாடர்ன் உடைகள் தான் அணிவது..
ஏதோ இங்கு நடிக்க வந்ததில் இருந்து தான் சுடிதாரே அணிந்து கொண்டிருந்தாள்.. அதனால் அந்த பட்டு புடவை டிசைன் பற்றி எல்லாம் அவளுக்கு ஒன்றும் தெரியவில்லை.
பத்மாவிடம் இருந்து பிடுங்கியவள், “என் மாமா வாங்கி கொடுத்த புடவை நான் தான் கட்டிப்பேன்.. நீ வேற ஏதாவது கட்டிக்கோ..” என்று கூறி வெறுபேற்றுவது போல் பத்மாவை பார்க்க, பத்மாவிற்க்கோ அடக்கமாட்டாமல் சிரிப்பு தான் வந்தது..
ரோஷிணிக்காக தானே அவள் அந்த புடவையை தேர்ந்தெடுத்தது.. கடைசியில் கணவன் தடுத்தும் அது அவளிடமே சேர்ந்து விட்டதை நினைத்து வந்த சிரிப்பை மிகவும் முயன்று கட்டுப்படுத்தி கொண்டாள் பத்மா..
அவள் சிரித்து இவள் அந்த புடவையை எடுத்துக்கொள்ளாமல் போய்விட்டாள்.. அதனால் முயன்று முகத்தை சோகம் போல் வைத்துக்கொண்டாள்..
அவளது சோக முகத்தை நம்பிவிட்ட ரோஷினிக்கு உள்ளுக்குள் குதூகலமாக இருக்க, “இதை யாரிடமும் சொல்ல கூடாது.. ஜாக்கிரதை..” என்று மிரட்டிவிட்டு வேறு சென்றாள்..
அவள் அந்த பக்கம் போனதும் லேசாக வெளியில் எட்டி பார்த்த பத்மா அவள் சென்றுவிட்டதை உறுதிப்படுத்தி கொண்டு அத்தனை நேரம் அடக்கி வைத்திருந்த சிரிப்பை கலகலவென சிரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள்..
‘இதை நீ கட்டிட்டு வரும் கண்கொள்ளா காட்சியை பார்க்க வேண்டுமே..’ என்று நினைத்துநினைத்து சிரித்து ஓய்ந்தாள் பத்மா.
பின் ஒருவாறு தன் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்தி கொண்டவள் வேறு ஒரு புடவை எடுத்து கொண்டு குளிக்க செல்லலாம் என்று நகர்ந்தபோது சரியாக அவளை தேடி வந்தார் ராஜாத்தி..
“பத்மா இப்ப தான் குளிக்க போகிறாயாடா..” என்று கேட்டுக்கொண்டே அவர் வர...
“ஆமாம் அத்தை..” என்றாள் பத்மா.
“இந்த புடவை கட்டிக்கோ பத்மா.. உனக்காக நான் ஆசையாக எடுத்தது..” என்று ஒரு அழகிய பட்டு புடவையும் அதற்கு பொருந்துவது போல் அழகிய தங்க நகையும் ராஜாத்தி கொடுக்க, அதை சிறு தயக்கத்துடன் பார்த்தாள் பத்மா.
இதை எல்லாம் போட்டு கொண்டால் அதர்வா ஏதேனும் சொல்லுவானோ என்ற தயக்கம் தான் அவளுக்கு..
“பத்மா வாங்கிக்கோமா.. நீ இந்த வீட்டு மருமகள்டா.. இதுக்கெல்லாம் இனி யோசித்து கொண்டு இருக்கக்கூடாது..” என்று மென்மையாக ராஜாத்தி கூற... அவளுக்கும் அது சரி தான் தோன்றியது.
மருமகள் மட்டுமா அவள் அந்த வீட்டு பெண்ணும் அல்லவா..? தன் உரிமையை ஏன் விட்டுக்கொடுக்க வேண்டும் என்று தோன்ற மலர்ந்த முகத்துடன் அதை வாங்கிக் கொண்டு சென்றுவிட்டாள் பத்மா..
அவள் குளித்துவிட்டு அந்த புடவையையும், நகையையும் அணிந்து கொண்டு சிறு ஒப்பனையுடன் கீழே இறங்கி வர, கீழே தோரணம் கட்டிக் கொண்டு நின்றிருந்த அதர்வா அதே நேரம் தற்செயலாக மேலே பார்த்தான்..
அழகிய சிவப்பு நிற பட்டுப்புடவையில் தேவதை போல் ஒயிலாக நடந்து வந்து பத்மாவை விட்டு அதற்கு மேல் அவனால் கண்களை அகற்ற முடியவில்லை.
பாதி படியில் இறங்கி வரும் போதே அவளும் தன்னவனை பார்த்து விட, அவனது கம்பீரத்தில் அவளும் ஸ்தமித்துதான் நின்றுவிட்டாள்..
இதுவரை அவன் போட்டுக் கொண்டு சுற்றும் சட்டை பாண்ட் இல்லாமல் அழகிய வெள்ளை நிற வேஷ்டி சட்டை அணிந்திருந்தவன், கையை முழங்கை வரை மடித்துவிட்டிருக்க அவன் கையில் இருந்த காப்பும் அவன் முழங்கைக்கு ஏறி இருந்தது..
நெற்றியில் லேசாக இருந்த சந்தனம் அவன் அழகை பல மடங்காக கூட்டி காட்ட, அவனிடம் இருந்து பார்வையை பத்மாவாள் சுத்தமாக விலக்க முடியவில்லை..
இருவருமே கண் சிமிட்ட கூட மறந்தவர்களாக ஒருவரை ஒருவர் பார்வையால் விழுங்கி கொண்டிருக்க, “மாமா..” என்று பத்மா பின்னால் இருந்து நாராசமாக ஒலித்த குரல் இருவரின் மோன நிலையையும் கலைத்தது...
அவள் பின்னால் ரோஷினி தான் வந்து கொண்டிருந்தாள்.. பத்மாவிடம் இருந்து பிடுங்கிய புடவையை வெகு நேர்த்தியாக சுமியின் உதவியுடன் உடுத்தி இருந்தாள்.. ஆனால் அந்த புடவை தான் அறுபது வயது கிழவிக்கு உடுத்துவது போல் இருந்தது.
அவளை திரும்பி பார்த்ததும் பத்மாவிற்கு மீண்டும் சிரிப்பு பீறிட்டு வர, அதை கட்டுப்படுத்தி கொண்டு வேகமாக இறங்கி வந்துவிட்டாள்..
பத்மா அவள் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்தி கொண்டு விட்டாளே ஒழிய கீழே நின்றிருந்த அபியால் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்தவே முடியவில்லை..
தான் நின்றிருந்த இடத்தில் இருந்த தூணை பிடித்து கொண்டு விழுந்துவிழுந்து சிரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டான் அபிஷேக்.
அவனுடன் சேர்ந்து அங்கிருந்த அனைவருக்குமே ரோஷினியை பார்த்து லேசான முறுவல் தோன்றியது..
மகளின் கோலத்தை கண்டு வைத்தீஸ்வரிக்குமே சிரிப்பு வந்து விட, மகள் வருத்தப்பட போகிறாள் என்று அதை கட்டுப்படுத்தி கொண்டவர் அவள் அருகில் சென்று “ஆர்னா இது என்னடா..? ஏதோ பாட்டி புடவையை போய் கட்டி கொண்டு வந்து நிற்கிறாய்..?” என்று மெதுவாக கேட்க...
“ஏன் ம்மா இதற்கு என்ன குறை..? நல்லா தானே இருக்கு.. நான் இதில் தான் இருப்பேன் ம்மா..” என்று பிடிவாதமாக கூறிவிட்டாள் ரோஷினி.
அவளுக்கு பத்மாவிடம் தோற்று விடக்கூடாது என்பது மட்டும் தான் பிரதானமாக இருந்தது..
அதற்கு மேல் செல்ல மகளை வற்புறுத்த மனம் வராமல் அவர் விட்டுவிட, அதை பார்த்ததும் மேலும் பத்மாவிற்கு சிரிப்பு வந்தது..
அதை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டே அவள் திரும்ப அங்கு அவளை உறுத்து விழித்து கொண்டு நின்றிருந்தான் அதர்வா.
அவன் பார்வையை பார்த்ததும் அவள் சிரிப்பு உள்ளேயே உறைந்து விட, ‘ஐயோ நம்ம மாட்டினால் மாமா நம்மை ஜூஸ் போற்றுவார்’ என்று நினைத்து கொண்டவள் நைசாக அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்துவிட்டாள்..
பெரியவர்களுக்கு விழாவிற்கு தேவையான அனைத்து உதவிகளும் செய்துக்கொண்டு பத்மா சுற்றிக் கொண்டிருக்க, அவளை படிகளுக்கு பின்புறம் இருந்த அறையில் இருந்து பூக்களை எடுத்து வர சொல்லி ராஜாத்தி சொல்ல அவளும் அந்த அறை நோக்கி சென்றாள்..
அங்கு சென்று பூக்கள் நிரம்பிய தட்டை எடுத்து கொண்டு பத்மா திரும்ப, கீழே யாரோ சிந்தி வைத்திருந்த எண்ணை அவள் காலை இடறிவிட்டது..
அதில் வழுக்கி விழ போனவள் பதறி பக்கத்தில் பிடிக்க ஏதாவது இருக்கா எனத் தேட, அவள் விழுந்து விடாமல் இரு வலுவான கைகள் அவளை தாங்கி கொண்டது.
அதர்வா தான் அவளை தாங்கி பிடித்திருந்தான்..!
தனது முகத்திற்கு வெகு அருகில் இருந்த பத்மாவின் முகத்தை உற்று பார்த்து கொண்டிருந்தவனுக்கு அவள் வெற்றிடையில் பதிந்திருந்த தன் கைகளை விலக்க மனம் வரவில்லை போல்..
அவன் அசையவே இல்லை; கணவனை வெகு அருகில் அதுவும் தன்னையே பார்க்கும் பார்வையுடன் கண்டதும், பத்மாவிற்கும் அவனிடம் இருந்து கண்களை விலக்க முடியவில்லை..
அவளை பிடித்த கைகளை தளர்த்தாமலேயே மெதுவாக அவளை நிமிர்த்தியவன், தன் பார்வையை மாற்றி கொள்ளாமல் மெதுவாக அவள் இதழ்களை சிறை செய்திருந்தான்..
அவனது ஆழ்ந்த முத்தத்தில் இருந்து விலக தோன்றாமல் பத்மாவும் அவனுக்கு ஒத்துழைத்து கொண்டு அப்படியே நின்றுவிட்டாள்..!
வெகுநேரம் நீடித்த அவர்கள் இதழ்யுத்தம் “பத்மா..” என்று அவளை தேடி கொண்டு வந்த ராஜாத்தியின் குரலில் தான் முடிவு பெற்றது..
அன்னையின் குரலிக் சட்டென விலகிவிட்ட அதர்வா உடனே தன் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியாமல் தலையை அழுந்த கோதி முகத்தை வேறு புறம் திருப்பி கொண்டான்..
ஒருவாறு தன்னை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு திரும்பியவன் இப்போது தெளிந்திருக்க, பத்மாவோ இன்னும் சிவந்திருந்த முகத்துடன் தலைகுனிந்து கொண்டு நின்றிருந்தாள்..
அவள் முகத்தை ஒற்றை விரல் கொண்டு நிமிர்த்தியவன் அவள் கண்களை உற்று பார்த்து கொண்டே பேசினான்..
“என் அம்முக்குட்டிக்கு அந்த கேவலமான புடவையை கொடுத்தல்ல.. அதற்கான தண்டனை தான் இது..” என்றவன் வேகமாக அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான்.
அவன் சென்ற பின்பும் அவர் கூறிய வார்த்தையின் அதிர்ச்சியில் இருந்து மீள முடியாமல் நின்றிருந்தாள் பத்மா!
‘எப்போ பாரு இவரே வந்து கிஸ் அடிக்க வேண்டியது.. பின் என்னை ஏதாவது குற்றம் சொல்ல வேண்டியது..’ என சலித்து கொண்டே வெளியே வந்து சேர்ந்தாள்..
**********
சிறிது நேரத்தில் நிச்சியதார்த்த விழா தொடங்க பிரியாவிற்கு எதிர் திசையில் அமர்ந்திருந்த விஷ்ணு அவளை கண்களாலேயே விழுங்கி கொண்டிருந்தான்..
பின் காலையில் இருந்து இவர்கள் அவனை தன்னவளை பார்க்கவே விடவில்லையே..
தேவதை போல் அழகாய் வளம் வந்தவளை பார்க்க விடாமல் வீடே சதி செய்தால் அவனும் என்ன தான் செய்வான்.
அதான் இப்போது சந்தர்ப்பம் கிடைத்ததும் கண் சிமிட்ட கூட மறந்து தன்னவளை அணுஅணுவாய் ரசித்து கொண்டிருந்தான் விஷ்ணு..
ப்ரியாவும் தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்தது போல் தெரிந்தாலும் ஓரக்கண்ணால் தன்னவனை ரசித்துக்கொள்ள தவறவில்லை.
சுற்றி இருந்தவர்கள் கேலி கிண்டலோ பெரியவர்கள் நிச்சய பேச்சோ எதுவுமே இருவர் காதிலும் விழுந்தது போல் தெரியவில்லை..
ஒரு கட்டத்தில் சுமி, ப்ரியாவை பலமாக இடிக்கவும் தான் அவளுக்கு சுய நினைவே வந்தது..
அவள் இடித்ததில் முகத்தை சுருக்கி கொண்டே, “என்னடி..?” என்று பிரியா எரிச்சலுடன் கேட்க...
“ம்ம்.. நிச்சயத்தை நிறுத்திட்டாங்க.. அதை கவனிக்காம மரம் மாதிரி உக்காந்திருக்க..” என்றாள் சுமி.
அவள் கூற்றில் ஒரு நொடி அதிர்ந்து விழித்த பிரியா பின் தான் அவள் உதட்டில் தவழ்ந்த குறும்பு புன்னகையை கவனித்தாள்..
“சுமி எதில் விளையாடுவதுனே இல்லையாடி.. ஒரு நிமிடம் பயமுறுத்திட்டாயே..” என்று சிணுங்க...
“பின்ன என்ன எவ்ளோ நேரமா கூப்பிடறாங்க.. அங்க பார் மோதிரம் மாத்த பெரியவங்க கூப்பிடுட்டு இருக்காங்க.. எழுந்திரு..” என்று சுமி எரிச்சலும், குறும்பும் கலந்து கூற, சிறு வெட்க சிரிப்புடன் எழுந்து கொண்டாள் பிரியா.
இங்கே இதேபோல் ஆதர்வாவும் விஷ்ணுவை ஓட்டி தான் எழுப்பிவிட்டான். இருவர் கைகளிலும் அழகிய மோதிரம் கொடுக்க பட, ப்ரியாவின் கைகளை பற்றிய விஷ்ணுவின் கைகளில் அதீத அழுத்தம் இருந்தது.. அந்த அழுத்தமே அவன் காதலுக்கு சாட்சியாய்..!
அவள் கண்களை பார்த்து கொண்டே மெதுவாக மோதிரத்தை அவள் கைகளில் மாட்டியவன், “ரொம்ப அழகா இருக்கடி.. இப்படி உன்னை தள்ளி வச்சு மனுசனை கொல்லுறாங்களே..” என்று மென்குரலில் புலம்ப, பெண்ணவளின் முகம் மேலும் வெட்கத்தில் சிவந்து போனது.
அடுத்து அவள் முறை என்பதால் அவன் கைகளை மென்மையாக பற்றி அவளும் குனிந்த தலை நிமிராமல் அவனுக்கு மோதிரம் அணிவித்தாள்.
தனது கைகளில் சிக்கி இருந்த பெண்ணவள் கைகளை மேலும் அழுந்த ஒரு முறை பிடித்துவிட்டு விடுவித்தான் விஷ்ணு.. அவள் கைகளை பிடித்து முத்தமிட உள்ளுக்குள் பேராவல் எழுந்தாலும் சுற்றி இருந்த பெரியவர்களுக்கு மரியாதை கொடுத்து அவன் அமைதி காக்க வேண்டி இருந்தது.
நிச்சிய விழா தொடர்ந்து சிறப்பாக செல்ல இத்தனை நேரம் நிச்சியத்தை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்த பத்மா கணவனை கண்களால் தேடினாள்.. அவனோ அவளுக்கு எதிரில் தான் நின்றிருந்தான். அவள் அவனை பார்த்த போது, அவன் கண்களும் அவளை சந்தித்தது..
இருவரும் ஒரு நொடி அப்படியே பார்த்து கொண்டிருக்க லேசாக பார்வையை திருப்பிய பத்மா கண்களில் அதர்வாவிற்கு மிக அருகில் நின்றிருந்த ரோஷினியை பார்த்ததும் இத்தனை நேரம் இருந்த இதம் மறைந்து எரிச்சல் வந்தது.
அவள் நிற்க வேண்டிய இடம் அல்லவா.. எவளோ ஒருத்தி உரிமையுடன் நின்றிருந்தாள் கோபம் வராமல் என்ன செய்யும்..?
அந்த எரிச்சலில் அவள் முகத்தை திருப்ப, ஒரு நக்கல் சிரிப்புடன் அதர்வாவும் திரும்பிவிட்டான். பத்மா என்ன தான் வேறு புறம் திரும்பி விட்டாலும் அவள் கண்கள் அவளறியாமலேயே அடிக்கடி அவர்கள் புறம் சென்று மீண்டு கொண்டு தான் இருந்தது..
ரோஷினி ஏதோ இளித்துஇளித்து பேசுவதும், அவளுக்கு அதற்கு மேல் இளித்து கணவன் பதில் சொல்வதும் அவள் பிபியை ஏகத்துக்கும் எகிற வைத்து கொண்டிருந்தது..
சிறிது நேரத்தில் எப்போதும் போல் அவள் கண்கள் அவர்கள் புறம் திரும்ப, அங்கு திடீரென்று ரோஷினியை காணவில்லை.
மனதில் ஒருபுறம் நிம்மதியாக இருந்தாலும் அவள் எங்கே என்று பத்மா தேட தூரத்துல ரஞ்சித் அவள் கைகளை இழுத்து கொண்டு செல்வது தெரிந்தது.. அதை பார்த்ததும் ஒரு நொடி அதிர்ந்துவிட்டாள் பத்மா..!
அவன் ஏதாவது அவளிடம் தவறாக நடந்துகொள்ள போகிறானோ என்று முதலில் பதறினாலும், பின்பு தான் ரோஷிணிக்கும், அவனுக்கும் ஏதாவது சம்மந்தம் இருக்குமோ என்ற சந்தேகம் பத்மாவிற்கு வந்தது...
எதுவானாலும் இன்று கண்டுபிடித்து விட வேண்டியது தான் என்று நொடியில் முடிவு செய்து கொண்டவள் யார் கவனத்தையும் கவராதவாறு அவர்களை பின் தொடர்ந்தாள்..
அவர்கள் இருவருமே பக்கத்தில் இருந்த தோப்பு வீட்டிற்கு தான் சென்றனர்..
வீட்டிற்குள் நுழைந்த உடனேயே கதவை கூட சாத்தாமல் கத்த ஆரம்பித்துவிட்டான் ரஞ்சித்..
“ஹே ரோஷினி உன்னை எதற்கு கூட்டிட்டு வந்தால் என்ன வேலை பாக்குற. எதற்கு இப்போ அதர்வா பின்னாடி சுத்திட்டு இருக்க..” என்று அவன் கத்த வெளியில் மறைந்து நின்று அதை கேட்டுக்கொண்டிருந்த பத்மாவிற்க்கோ ஷாக் அடித்தது போல் இருந்தது..
கடைசில் இவன் தானா.. இவன் தான் இவளுக்கு கூட்டா.. ஆனால் ஏன் இப்படி செய்கிறார்கள்..?? என ஒன்றும் புரியாமல் பத்மா நிற்க, ரோஷினி தொடர்ந்து பேசினாள்..
“ஹீ... ஹீ.. அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை ரஞ்சித்.. எனக்கு அவன் மாமா முறை இல்லையா.. இப்படி கிளோஸ்ஸா இருந்தா தானே யாருக்கும் சந்தேகம் வராது..” என்று கேவலமான சிரிப்புடன் அவள் கூற..
“ஹேய் உன் நடிப்பை என்கிட்டயே காட்டாதடி.. என்ன நீ தனியா அவனை கரெக்ட் பண்ணி மொத்த சொத்தையும் ஆட்டைய போடலாம்னு பாக்கறியா..?” அவளை பற்றி நன்கு தெரிந்தவனாக அவள் கைகளை அழுந்த பற்றி ரஞ்சித் கோபத்துடன் கேட்க, அவன் பிடித்திருந்த கைகள் வலித்ததில் முதலில் அதை விடுவிக்க போராடினாள் ரோஷினி.
அதே நேரத்தில் வெளியில் நின்றிருந்த பத்மா காலடியில் ஏதோ ஊர்வது போல் இருக்க அவள் அனிச்சை செயலாய் “ஸ்ஸ்..” என்று சத்தம் போட்டுவிட்டாள்.
சுற்றி யாரும் இல்லாத மயான அமைதியில் அவள் குரல் தெளிவாய் ரஞ்சித் காதில் விழுந்து விட, “ஹே யார் அது..” என்று கத்தி கொண்டே வெளியே வந்து விட்டான் ரஞ்சித்.
அப்போதுதான் சுதாரித்து ஓடிவிடலாம் என்று நினைத்து பத்மா நகர, அவளை எக்கி பிடித்துவிட்டான்.
பத்மாவின் வலது கை வசமாக ரஞ்சித்திடம் மாட்டிவிட, “டேய் விடுடா..” என்று கத்தி கொண்டே கையை விடுவிக்க போராடினாள் பத்மா..
அவனோ அவள் எதை கேட்டாலோ, என்ன செய்யபோகிறாளோ என்ற ஆத்திரத்தில், "இங்க எப்ப டி வந்த.. என்ன கேட்ட..? ஒழுங்கா சொல்லு.." என்று கத்திகொண்டே அவள் கையை மேலும் அழுந்த பற்றினான்..
அவன் அழுத்தியதில் கை வலி அதிகமாக பத்மாவால் எதுவுமே பேச முடியவில்லை..
அவள் வலியில் "ஐயோ.." என்று சத்தமாக கத்த
"சரியாக அதே நேரத்தில் தூரத்தில் ஆள் அரவம் கேட்டது.."
யாரோ வருவது போல் தெரியவும், அவளை கீழே தள்ளி விட்டு ரோஷினியை இழுத்து கொண்டு அந்த இடத்தில் இருந்து ஓடி விட்டான் ரஞ்சித்..
பத்மாவோ கை வலியிலும் மனதில் இருந்த குழப்பமும் தாங்காமல் அங்கேயே மயங்கி சரிந்தாள்..
தேடல் தொடரும்...
https://srikalatamilnovel.com/community/threads/ஸ்வராகினியின்-திருடி-சென்றாய்-இதயத்தையே-கருத்து-திரி.1023/
பத்மா வெளியே ஓடியதும் தொடர் போல் நடந்த கூத்தில் தனக்குள் சிரித்து கொண்ட அதர்வா முகத்தை மட்டும் இறுக்கமாகவே வைத்து கொண்டு வெளியே வந்தான்...
மேலும் பத்மாவை பார்த்து ஒரு முறை முறைத்துவிட்டு அவன் பாட்டிற்கு சென்று விட, ‘ஆமாம் பண்ணுறதெல்லாம் லொள்ளு வேல.. இதில் முறைப்பு வேறு..’ என்று முணுமுணுத்து கொண்டே அவளும் எழுந்து சென்றாள்..
ஒருவாறு அனைவரும் உடை எடுத்து முடித்து வீட்டிற்கு வந்து சேர அன்று இரவாகி விட அனைவரும் களைப்புடன் உறங்கி விட்டனர்..
மறுநாள் காலை உணவை முடித்து கொண்டு பின்புற தோட்டத்தில் வந்து அமர்ந்திருந்த பத்மாவின் மனம் முழுவதும் பல குழப்பங்கள்..
அவள் மனம் முழுவதும் முந்தைய நாள் அதர்வா ரோஷினி நடந்து கொண்ட முறையில் தான் சுற்றி கொண்டிருந்தது..
அவள் தான் அவனிடம் ஒட்டி கொண்டு சுற்றுகிறாள் என்றாள் இவனும் சேர்ந்து தன்னை வெறுப்பேத்த வேண்டுமா..
சும்மா சும்மா எவளோ ஒருத்தியை அவன் அம்முக்குட்டி அம்முக்குட்டி என கொஞ்சும் போதெல்லாம் அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் பற்றி எரிவது போல் அத்தனை வெறுப்பாக இருந்தது..
அது அவளுக்கு மட்டுமேயான அவள் மாமனின் பிரத்யேக அழைப்பில்லையா..
‘உனக்கெல்லாம் யார் மாமா போலீஸ் வேலை கொடுத்தது..’ என்று அவள் அதர்வாவை மனதிற்குள் கரித்துக்கொட்டி கொண்டிருக்க
அவள் மனதை அப்படியே படித்தது போல் அதே கேள்வியை கேட்டு கொண்டு வந்து அவள் அருகில் அமர்ந்தான் அபிஷேக்..
“ஏன் பத்மா உன் புருஷனுக்கெல்லாம் யாரு போலீஸ் வேலை கொடுத்தாங்க..” என்று கேட்டுக்கொண்டே அவன் அமர, அவனை ஆச்சர்யமாக நிமிர்ந்து பார்த்தவள்
“நானும் அதே தான் தான் நினைத்து கொண்டிருந்தேன்.. நீ தான்டா என் உயிர் நண்பன்..” என்று பத்மா சிலாகித்துக்கொள்ள
“இப்போ ரொம்ப முக்கியம் பாரு..” என்று சலித்து கொண்டான் அபி.
“டேய் அந்த ரோஷினியை பார்க்கும் போதெல்லாம் அவளை அப்படியே கொலை பண்ணனும் போல வெறி வருதுடா..” ஆத்திரமாக பத்மா கத்த
“எனக்கும் அப்படி தான் பத்து தோனுது.. ஆனா களி திங்கறது ரொம்ப கஷ்டம்டி.. அதனால் உருப்படியா ஏதாவது யோசிப்போம்..” என்று அபி அவனது முக்கிய சாப்பாட்டு கவலையையும் சேர்த்து பேச, பத்மாவிற்குமே கொஞ்சம் ஒழுங்காக யோசிக்கலாம் என்று தான் தோன்றியது..
“அபி நம்ம வீட்டில் இருந்து யாரோ அந்த ரோஷினிக்கு உதவறாங்கடா.. அந்த செயின் விஷயம் உடை எல்லாம் பார்க்கும் போது நிச்சியம் யாரோ நம் சொந்தங்கள் தான்.. அது யாருனு முதலில் கண்டுபிடிக்கனும்டா..” என்றவள் தீவிரமாக யோசிக்க தொடங்கிவிட, அபிஷேக்கும் சேர்ந்து யோசித்தான்.
“டேய் எனக்கு என்னவோ அந்த ரஞ்சித் மேல தான்டா முக்கியமா சந்தேகமா இருக்கு..” என்று பத்மா கூற..
“எனக்கும் தான் டி.. அப்பறம் அவங்க அப்பா முழியும் சரி இல்ல.. அவரையும் கவனிக்கணும்..” என்றான் அபிஷேக்.
“ஆமாடா.. வேற..” என்று மீண்டும் பத்மா யோசிக்க தொடங்க..
“உன் மாமனார் பத்து..??” என்று கேள்வி குறியாக நிறுத்தினான் அபிஷேக்
“டேய் அவர் பெரிய மனிதர்டா..”
பத்மாவாள் ஏனோ அவரை சந்தேகிக்க முடியவில்லை; ஆனால் அபிஷேக்கோ வேறு சொன்னான்..
“இல்லை பத்து.. யாரையும் இப்போதைக்கு நம்பி விட வேண்டாம்.. சந்தேகம் தோன்றும் எல்லாரையுமே கண்காணிப்போம்.. இப்போதைக்கு அவரை நாமினேஷன் லிஸ்ட்ல வைக்கிறேன்.. அப்பறம் அவர் மேல தப்பில்லைனு தோணினா ஓட்டு போட்டு காப்பாத்திருவோம்..” என்று அபிஷேக் கூற..
“டேய் பிக்பாஸ் பார்க்காதேனு சொன்னா கேக்கறயா.. ஏன்டா இப்படி கழுத்தறுக்கற..”
அவன் பேசிய லட்சணத்தில் பத்மா கடுப்பாகி இருந்தாள்.. அதில், “ஹீ.. ஹீ..” என்று கேவலமாக சிரித்தவன்,
“சரி..சரி.. கோபப்படாதே பத்து.. அடுத்த நாமினேஷன் பிடிச்சுட்டேன்..” என்று அபிஷேக் பரபரப்பாக கூற...
“டேய்..” என அவனை முறைத்தாள் பத்மா.
“ப்ச் அதை விடு.. இப்போது உன் அப்பா மேலயும் ஒரு கண் வைக்கணும்டி..” என்று அபி தொடர்ந்து கூறி மீண்டும் அவளுக்கு ஒரு ஷாக் கொடுத்தான்..
“என்னடா.. அவருமா” என்று பத்மா அதிர்ந்து விழிக்க...
“ஆமாம்டி.. நீ கவனிக்கலயா உங்க அம்மா ரோஷினி மீது அன்பு காட்டும் அளவு அவர் காட்டிறதில்ல பத்து.. அவர்கிட்ட ஏதோ ஒரு ஒதுக்கம் தெரியுது.. அதனால் அவரையும் கவனிப்போம்..” என்றான் அபிஷேக்.
“சரிடா.. நான் ரஞ்சித்தையும் எங்க அப்பாவும் பாக்கறேன்.. மற்ற இருவரையும் நீ கவனி..” என்று முடித்து வைத்தாள் பத்மா.
அடுத்து வந்த நாட்களில் இருவரும் என்ன தான் மற்றவர்களை தொடர்ந்தும் அவர்களால் தெளிவாக எந்த முடிவுக்கும் வர முடியவில்லை.
ரஞ்சித், ரோஷினி ராஜேந்திரனை சந்தித்து பேசுவதென்றால் வெளியில் எங்காவது யாருக்கும் தெரியாமலே சந்தித்து கொண்டதால் இவர்களால் எதையுமே கண்டுபிடிக்க முடியாமல் போனது..
அபிஷேக்கும், பத்மாவும் தேடித்தேடி சலித்துப்போன போது அனைவரையும் மீண்டும் உற்சாகமாக்குவது போல் வந்தது விஷ்ணு பிரியாவின் நிச்சியதார்த்த நாள்.!
******************
அன்றைய பொழுது அழகாய் விடிந்தது.. வீட்டில் வைத்தே நிச்சியத்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்ததால் அன்று வீடே விழா கோலம் பூண்டிருந்தது..
காலையில் குளிக்க செல்வதற்கு முன் தனக்கான புடவை எடுக்க பத்மா வர, கப்போர்ட்டை திறந்ததும் அன்று உடை எடுக்க போனபோது அதர்வா அவளை ஏமாற்றி வாங்கி இருந்த அந்த சுமாரான புடவை தான் முதலில் இருந்தது..
அதை கையில் எடுத்தவள் ‘இதை போய் எப்படி கட்டுவது.. கேவலமாக இருக்குமே..’ என்று யோசித்து கொண்டே நின்றிருந்த போது அவள் கையில் இருந்து அந்த புடவை திடீர் என்று பறிக்கப்பட்டது..
இதை போய் யார் பிடுங்குவது என்ற சந்தேகத்துடன் அவள் திரும்பி பார்க்க, அங்கு ரோஷினி தான் அந்த புடவையை இறுக பற்றி கொண்டு நின்றிருந்தாள்..
அன்று கடையில் புடவை எடுக்கும் போது வைத்தீஸ்வரி அவளை இழுத்து போய் விட்டாலும் அவள் கண்கள் முழுவதும் அதர்வா மீது தான் இருந்தது..
பத்மா ஏதோ புடவை எடுப்பதும் அத்தை அதர்வா பில் போட அனுப்பிவதும் மட்டும் அவள் கண்களில் விழ அப்போதே அந்த புடவையை எப்படியாவது பறித்து விட வேண்டும் என்று நினைத்து கொண்டிருந்தாள்..
இன்று எப்படியும் பத்மா அதை தான் கட்ட நினைப்பாள் அதை தடுக்க வேண்டும் என்று யோசித்து கொண்டே அவள் அவர்கள் அறை பக்கம் நடைபயின்று கொண்டு இருக்க, ஆதர்வா வெளியே போன அடுத்தநொடி அந்த அறைக்குள் நுழைந்து விட்டாள் ரோஷினி.
பழம் நழுவி பாலில் விழுந்தது போல் பத்மா அதே புடவையை கையில் வைத்து கொண்டிருக்க, அதை சட்டென பிடுங்கி விட்டாள்..
பொதுவாக ரோஷினிக்கு புடவை பற்றி எல்லாம் ஒன்றும் தெரியாது.. அவள் எப்போதும் மாடர்ன் உடைகள் தான் அணிவது..
ஏதோ இங்கு நடிக்க வந்ததில் இருந்து தான் சுடிதாரே அணிந்து கொண்டிருந்தாள்.. அதனால் அந்த பட்டு புடவை டிசைன் பற்றி எல்லாம் அவளுக்கு ஒன்றும் தெரியவில்லை.
பத்மாவிடம் இருந்து பிடுங்கியவள், “என் மாமா வாங்கி கொடுத்த புடவை நான் தான் கட்டிப்பேன்.. நீ வேற ஏதாவது கட்டிக்கோ..” என்று கூறி வெறுபேற்றுவது போல் பத்மாவை பார்க்க, பத்மாவிற்க்கோ அடக்கமாட்டாமல் சிரிப்பு தான் வந்தது..
ரோஷிணிக்காக தானே அவள் அந்த புடவையை தேர்ந்தெடுத்தது.. கடைசியில் கணவன் தடுத்தும் அது அவளிடமே சேர்ந்து விட்டதை நினைத்து வந்த சிரிப்பை மிகவும் முயன்று கட்டுப்படுத்தி கொண்டாள் பத்மா..
அவள் சிரித்து இவள் அந்த புடவையை எடுத்துக்கொள்ளாமல் போய்விட்டாள்.. அதனால் முயன்று முகத்தை சோகம் போல் வைத்துக்கொண்டாள்..
அவளது சோக முகத்தை நம்பிவிட்ட ரோஷினிக்கு உள்ளுக்குள் குதூகலமாக இருக்க, “இதை யாரிடமும் சொல்ல கூடாது.. ஜாக்கிரதை..” என்று மிரட்டிவிட்டு வேறு சென்றாள்..
அவள் அந்த பக்கம் போனதும் லேசாக வெளியில் எட்டி பார்த்த பத்மா அவள் சென்றுவிட்டதை உறுதிப்படுத்தி கொண்டு அத்தனை நேரம் அடக்கி வைத்திருந்த சிரிப்பை கலகலவென சிரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள்..
‘இதை நீ கட்டிட்டு வரும் கண்கொள்ளா காட்சியை பார்க்க வேண்டுமே..’ என்று நினைத்துநினைத்து சிரித்து ஓய்ந்தாள் பத்மா.
பின் ஒருவாறு தன் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்தி கொண்டவள் வேறு ஒரு புடவை எடுத்து கொண்டு குளிக்க செல்லலாம் என்று நகர்ந்தபோது சரியாக அவளை தேடி வந்தார் ராஜாத்தி..
“பத்மா இப்ப தான் குளிக்க போகிறாயாடா..” என்று கேட்டுக்கொண்டே அவர் வர...
“ஆமாம் அத்தை..” என்றாள் பத்மா.
“இந்த புடவை கட்டிக்கோ பத்மா.. உனக்காக நான் ஆசையாக எடுத்தது..” என்று ஒரு அழகிய பட்டு புடவையும் அதற்கு பொருந்துவது போல் அழகிய தங்க நகையும் ராஜாத்தி கொடுக்க, அதை சிறு தயக்கத்துடன் பார்த்தாள் பத்மா.
இதை எல்லாம் போட்டு கொண்டால் அதர்வா ஏதேனும் சொல்லுவானோ என்ற தயக்கம் தான் அவளுக்கு..
“பத்மா வாங்கிக்கோமா.. நீ இந்த வீட்டு மருமகள்டா.. இதுக்கெல்லாம் இனி யோசித்து கொண்டு இருக்கக்கூடாது..” என்று மென்மையாக ராஜாத்தி கூற... அவளுக்கும் அது சரி தான் தோன்றியது.
மருமகள் மட்டுமா அவள் அந்த வீட்டு பெண்ணும் அல்லவா..? தன் உரிமையை ஏன் விட்டுக்கொடுக்க வேண்டும் என்று தோன்ற மலர்ந்த முகத்துடன் அதை வாங்கிக் கொண்டு சென்றுவிட்டாள் பத்மா..
அவள் குளித்துவிட்டு அந்த புடவையையும், நகையையும் அணிந்து கொண்டு சிறு ஒப்பனையுடன் கீழே இறங்கி வர, கீழே தோரணம் கட்டிக் கொண்டு நின்றிருந்த அதர்வா அதே நேரம் தற்செயலாக மேலே பார்த்தான்..
அழகிய சிவப்பு நிற பட்டுப்புடவையில் தேவதை போல் ஒயிலாக நடந்து வந்து பத்மாவை விட்டு அதற்கு மேல் அவனால் கண்களை அகற்ற முடியவில்லை.
பாதி படியில் இறங்கி வரும் போதே அவளும் தன்னவனை பார்த்து விட, அவனது கம்பீரத்தில் அவளும் ஸ்தமித்துதான் நின்றுவிட்டாள்..
இதுவரை அவன் போட்டுக் கொண்டு சுற்றும் சட்டை பாண்ட் இல்லாமல் அழகிய வெள்ளை நிற வேஷ்டி சட்டை அணிந்திருந்தவன், கையை முழங்கை வரை மடித்துவிட்டிருக்க அவன் கையில் இருந்த காப்பும் அவன் முழங்கைக்கு ஏறி இருந்தது..
நெற்றியில் லேசாக இருந்த சந்தனம் அவன் அழகை பல மடங்காக கூட்டி காட்ட, அவனிடம் இருந்து பார்வையை பத்மாவாள் சுத்தமாக விலக்க முடியவில்லை..
இருவருமே கண் சிமிட்ட கூட மறந்தவர்களாக ஒருவரை ஒருவர் பார்வையால் விழுங்கி கொண்டிருக்க, “மாமா..” என்று பத்மா பின்னால் இருந்து நாராசமாக ஒலித்த குரல் இருவரின் மோன நிலையையும் கலைத்தது...
அவள் பின்னால் ரோஷினி தான் வந்து கொண்டிருந்தாள்.. பத்மாவிடம் இருந்து பிடுங்கிய புடவையை வெகு நேர்த்தியாக சுமியின் உதவியுடன் உடுத்தி இருந்தாள்.. ஆனால் அந்த புடவை தான் அறுபது வயது கிழவிக்கு உடுத்துவது போல் இருந்தது.
அவளை திரும்பி பார்த்ததும் பத்மாவிற்கு மீண்டும் சிரிப்பு பீறிட்டு வர, அதை கட்டுப்படுத்தி கொண்டு வேகமாக இறங்கி வந்துவிட்டாள்..
பத்மா அவள் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்தி கொண்டு விட்டாளே ஒழிய கீழே நின்றிருந்த அபியால் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்தவே முடியவில்லை..
தான் நின்றிருந்த இடத்தில் இருந்த தூணை பிடித்து கொண்டு விழுந்துவிழுந்து சிரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டான் அபிஷேக்.
அவனுடன் சேர்ந்து அங்கிருந்த அனைவருக்குமே ரோஷினியை பார்த்து லேசான முறுவல் தோன்றியது..
மகளின் கோலத்தை கண்டு வைத்தீஸ்வரிக்குமே சிரிப்பு வந்து விட, மகள் வருத்தப்பட போகிறாள் என்று அதை கட்டுப்படுத்தி கொண்டவர் அவள் அருகில் சென்று “ஆர்னா இது என்னடா..? ஏதோ பாட்டி புடவையை போய் கட்டி கொண்டு வந்து நிற்கிறாய்..?” என்று மெதுவாக கேட்க...
“ஏன் ம்மா இதற்கு என்ன குறை..? நல்லா தானே இருக்கு.. நான் இதில் தான் இருப்பேன் ம்மா..” என்று பிடிவாதமாக கூறிவிட்டாள் ரோஷினி.
அவளுக்கு பத்மாவிடம் தோற்று விடக்கூடாது என்பது மட்டும் தான் பிரதானமாக இருந்தது..
அதற்கு மேல் செல்ல மகளை வற்புறுத்த மனம் வராமல் அவர் விட்டுவிட, அதை பார்த்ததும் மேலும் பத்மாவிற்கு சிரிப்பு வந்தது..
அதை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டே அவள் திரும்ப அங்கு அவளை உறுத்து விழித்து கொண்டு நின்றிருந்தான் அதர்வா.
அவன் பார்வையை பார்த்ததும் அவள் சிரிப்பு உள்ளேயே உறைந்து விட, ‘ஐயோ நம்ம மாட்டினால் மாமா நம்மை ஜூஸ் போற்றுவார்’ என்று நினைத்து கொண்டவள் நைசாக அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்துவிட்டாள்..
பெரியவர்களுக்கு விழாவிற்கு தேவையான அனைத்து உதவிகளும் செய்துக்கொண்டு பத்மா சுற்றிக் கொண்டிருக்க, அவளை படிகளுக்கு பின்புறம் இருந்த அறையில் இருந்து பூக்களை எடுத்து வர சொல்லி ராஜாத்தி சொல்ல அவளும் அந்த அறை நோக்கி சென்றாள்..
அங்கு சென்று பூக்கள் நிரம்பிய தட்டை எடுத்து கொண்டு பத்மா திரும்ப, கீழே யாரோ சிந்தி வைத்திருந்த எண்ணை அவள் காலை இடறிவிட்டது..
அதில் வழுக்கி விழ போனவள் பதறி பக்கத்தில் பிடிக்க ஏதாவது இருக்கா எனத் தேட, அவள் விழுந்து விடாமல் இரு வலுவான கைகள் அவளை தாங்கி கொண்டது.
அதர்வா தான் அவளை தாங்கி பிடித்திருந்தான்..!
தனது முகத்திற்கு வெகு அருகில் இருந்த பத்மாவின் முகத்தை உற்று பார்த்து கொண்டிருந்தவனுக்கு அவள் வெற்றிடையில் பதிந்திருந்த தன் கைகளை விலக்க மனம் வரவில்லை போல்..
அவன் அசையவே இல்லை; கணவனை வெகு அருகில் அதுவும் தன்னையே பார்க்கும் பார்வையுடன் கண்டதும், பத்மாவிற்கும் அவனிடம் இருந்து கண்களை விலக்க முடியவில்லை..
அவளை பிடித்த கைகளை தளர்த்தாமலேயே மெதுவாக அவளை நிமிர்த்தியவன், தன் பார்வையை மாற்றி கொள்ளாமல் மெதுவாக அவள் இதழ்களை சிறை செய்திருந்தான்..
அவனது ஆழ்ந்த முத்தத்தில் இருந்து விலக தோன்றாமல் பத்மாவும் அவனுக்கு ஒத்துழைத்து கொண்டு அப்படியே நின்றுவிட்டாள்..!
வெகுநேரம் நீடித்த அவர்கள் இதழ்யுத்தம் “பத்மா..” என்று அவளை தேடி கொண்டு வந்த ராஜாத்தியின் குரலில் தான் முடிவு பெற்றது..
அன்னையின் குரலிக் சட்டென விலகிவிட்ட அதர்வா உடனே தன் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியாமல் தலையை அழுந்த கோதி முகத்தை வேறு புறம் திருப்பி கொண்டான்..
ஒருவாறு தன்னை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு திரும்பியவன் இப்போது தெளிந்திருக்க, பத்மாவோ இன்னும் சிவந்திருந்த முகத்துடன் தலைகுனிந்து கொண்டு நின்றிருந்தாள்..
அவள் முகத்தை ஒற்றை விரல் கொண்டு நிமிர்த்தியவன் அவள் கண்களை உற்று பார்த்து கொண்டே பேசினான்..
“என் அம்முக்குட்டிக்கு அந்த கேவலமான புடவையை கொடுத்தல்ல.. அதற்கான தண்டனை தான் இது..” என்றவன் வேகமாக அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான்.
அவன் சென்ற பின்பும் அவர் கூறிய வார்த்தையின் அதிர்ச்சியில் இருந்து மீள முடியாமல் நின்றிருந்தாள் பத்மா!
‘எப்போ பாரு இவரே வந்து கிஸ் அடிக்க வேண்டியது.. பின் என்னை ஏதாவது குற்றம் சொல்ல வேண்டியது..’ என சலித்து கொண்டே வெளியே வந்து சேர்ந்தாள்..
**********
சிறிது நேரத்தில் நிச்சியதார்த்த விழா தொடங்க பிரியாவிற்கு எதிர் திசையில் அமர்ந்திருந்த விஷ்ணு அவளை கண்களாலேயே விழுங்கி கொண்டிருந்தான்..
பின் காலையில் இருந்து இவர்கள் அவனை தன்னவளை பார்க்கவே விடவில்லையே..
தேவதை போல் அழகாய் வளம் வந்தவளை பார்க்க விடாமல் வீடே சதி செய்தால் அவனும் என்ன தான் செய்வான்.
அதான் இப்போது சந்தர்ப்பம் கிடைத்ததும் கண் சிமிட்ட கூட மறந்து தன்னவளை அணுஅணுவாய் ரசித்து கொண்டிருந்தான் விஷ்ணு..
ப்ரியாவும் தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்தது போல் தெரிந்தாலும் ஓரக்கண்ணால் தன்னவனை ரசித்துக்கொள்ள தவறவில்லை.
சுற்றி இருந்தவர்கள் கேலி கிண்டலோ பெரியவர்கள் நிச்சய பேச்சோ எதுவுமே இருவர் காதிலும் விழுந்தது போல் தெரியவில்லை..
ஒரு கட்டத்தில் சுமி, ப்ரியாவை பலமாக இடிக்கவும் தான் அவளுக்கு சுய நினைவே வந்தது..
அவள் இடித்ததில் முகத்தை சுருக்கி கொண்டே, “என்னடி..?” என்று பிரியா எரிச்சலுடன் கேட்க...
“ம்ம்.. நிச்சயத்தை நிறுத்திட்டாங்க.. அதை கவனிக்காம மரம் மாதிரி உக்காந்திருக்க..” என்றாள் சுமி.
அவள் கூற்றில் ஒரு நொடி அதிர்ந்து விழித்த பிரியா பின் தான் அவள் உதட்டில் தவழ்ந்த குறும்பு புன்னகையை கவனித்தாள்..
“சுமி எதில் விளையாடுவதுனே இல்லையாடி.. ஒரு நிமிடம் பயமுறுத்திட்டாயே..” என்று சிணுங்க...
“பின்ன என்ன எவ்ளோ நேரமா கூப்பிடறாங்க.. அங்க பார் மோதிரம் மாத்த பெரியவங்க கூப்பிடுட்டு இருக்காங்க.. எழுந்திரு..” என்று சுமி எரிச்சலும், குறும்பும் கலந்து கூற, சிறு வெட்க சிரிப்புடன் எழுந்து கொண்டாள் பிரியா.
இங்கே இதேபோல் ஆதர்வாவும் விஷ்ணுவை ஓட்டி தான் எழுப்பிவிட்டான். இருவர் கைகளிலும் அழகிய மோதிரம் கொடுக்க பட, ப்ரியாவின் கைகளை பற்றிய விஷ்ணுவின் கைகளில் அதீத அழுத்தம் இருந்தது.. அந்த அழுத்தமே அவன் காதலுக்கு சாட்சியாய்..!
அவள் கண்களை பார்த்து கொண்டே மெதுவாக மோதிரத்தை அவள் கைகளில் மாட்டியவன், “ரொம்ப அழகா இருக்கடி.. இப்படி உன்னை தள்ளி வச்சு மனுசனை கொல்லுறாங்களே..” என்று மென்குரலில் புலம்ப, பெண்ணவளின் முகம் மேலும் வெட்கத்தில் சிவந்து போனது.
அடுத்து அவள் முறை என்பதால் அவன் கைகளை மென்மையாக பற்றி அவளும் குனிந்த தலை நிமிராமல் அவனுக்கு மோதிரம் அணிவித்தாள்.
தனது கைகளில் சிக்கி இருந்த பெண்ணவள் கைகளை மேலும் அழுந்த ஒரு முறை பிடித்துவிட்டு விடுவித்தான் விஷ்ணு.. அவள் கைகளை பிடித்து முத்தமிட உள்ளுக்குள் பேராவல் எழுந்தாலும் சுற்றி இருந்த பெரியவர்களுக்கு மரியாதை கொடுத்து அவன் அமைதி காக்க வேண்டி இருந்தது.
நிச்சிய விழா தொடர்ந்து சிறப்பாக செல்ல இத்தனை நேரம் நிச்சியத்தை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்த பத்மா கணவனை கண்களால் தேடினாள்.. அவனோ அவளுக்கு எதிரில் தான் நின்றிருந்தான். அவள் அவனை பார்த்த போது, அவன் கண்களும் அவளை சந்தித்தது..
இருவரும் ஒரு நொடி அப்படியே பார்த்து கொண்டிருக்க லேசாக பார்வையை திருப்பிய பத்மா கண்களில் அதர்வாவிற்கு மிக அருகில் நின்றிருந்த ரோஷினியை பார்த்ததும் இத்தனை நேரம் இருந்த இதம் மறைந்து எரிச்சல் வந்தது.
அவள் நிற்க வேண்டிய இடம் அல்லவா.. எவளோ ஒருத்தி உரிமையுடன் நின்றிருந்தாள் கோபம் வராமல் என்ன செய்யும்..?
அந்த எரிச்சலில் அவள் முகத்தை திருப்ப, ஒரு நக்கல் சிரிப்புடன் அதர்வாவும் திரும்பிவிட்டான். பத்மா என்ன தான் வேறு புறம் திரும்பி விட்டாலும் அவள் கண்கள் அவளறியாமலேயே அடிக்கடி அவர்கள் புறம் சென்று மீண்டு கொண்டு தான் இருந்தது..
ரோஷினி ஏதோ இளித்துஇளித்து பேசுவதும், அவளுக்கு அதற்கு மேல் இளித்து கணவன் பதில் சொல்வதும் அவள் பிபியை ஏகத்துக்கும் எகிற வைத்து கொண்டிருந்தது..
சிறிது நேரத்தில் எப்போதும் போல் அவள் கண்கள் அவர்கள் புறம் திரும்ப, அங்கு திடீரென்று ரோஷினியை காணவில்லை.
மனதில் ஒருபுறம் நிம்மதியாக இருந்தாலும் அவள் எங்கே என்று பத்மா தேட தூரத்துல ரஞ்சித் அவள் கைகளை இழுத்து கொண்டு செல்வது தெரிந்தது.. அதை பார்த்ததும் ஒரு நொடி அதிர்ந்துவிட்டாள் பத்மா..!
அவன் ஏதாவது அவளிடம் தவறாக நடந்துகொள்ள போகிறானோ என்று முதலில் பதறினாலும், பின்பு தான் ரோஷிணிக்கும், அவனுக்கும் ஏதாவது சம்மந்தம் இருக்குமோ என்ற சந்தேகம் பத்மாவிற்கு வந்தது...
எதுவானாலும் இன்று கண்டுபிடித்து விட வேண்டியது தான் என்று நொடியில் முடிவு செய்து கொண்டவள் யார் கவனத்தையும் கவராதவாறு அவர்களை பின் தொடர்ந்தாள்..
அவர்கள் இருவருமே பக்கத்தில் இருந்த தோப்பு வீட்டிற்கு தான் சென்றனர்..
வீட்டிற்குள் நுழைந்த உடனேயே கதவை கூட சாத்தாமல் கத்த ஆரம்பித்துவிட்டான் ரஞ்சித்..
“ஹே ரோஷினி உன்னை எதற்கு கூட்டிட்டு வந்தால் என்ன வேலை பாக்குற. எதற்கு இப்போ அதர்வா பின்னாடி சுத்திட்டு இருக்க..” என்று அவன் கத்த வெளியில் மறைந்து நின்று அதை கேட்டுக்கொண்டிருந்த பத்மாவிற்க்கோ ஷாக் அடித்தது போல் இருந்தது..
கடைசில் இவன் தானா.. இவன் தான் இவளுக்கு கூட்டா.. ஆனால் ஏன் இப்படி செய்கிறார்கள்..?? என ஒன்றும் புரியாமல் பத்மா நிற்க, ரோஷினி தொடர்ந்து பேசினாள்..
“ஹீ... ஹீ.. அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை ரஞ்சித்.. எனக்கு அவன் மாமா முறை இல்லையா.. இப்படி கிளோஸ்ஸா இருந்தா தானே யாருக்கும் சந்தேகம் வராது..” என்று கேவலமான சிரிப்புடன் அவள் கூற..
“ஹேய் உன் நடிப்பை என்கிட்டயே காட்டாதடி.. என்ன நீ தனியா அவனை கரெக்ட் பண்ணி மொத்த சொத்தையும் ஆட்டைய போடலாம்னு பாக்கறியா..?” அவளை பற்றி நன்கு தெரிந்தவனாக அவள் கைகளை அழுந்த பற்றி ரஞ்சித் கோபத்துடன் கேட்க, அவன் பிடித்திருந்த கைகள் வலித்ததில் முதலில் அதை விடுவிக்க போராடினாள் ரோஷினி.
அதே நேரத்தில் வெளியில் நின்றிருந்த பத்மா காலடியில் ஏதோ ஊர்வது போல் இருக்க அவள் அனிச்சை செயலாய் “ஸ்ஸ்..” என்று சத்தம் போட்டுவிட்டாள்.
சுற்றி யாரும் இல்லாத மயான அமைதியில் அவள் குரல் தெளிவாய் ரஞ்சித் காதில் விழுந்து விட, “ஹே யார் அது..” என்று கத்தி கொண்டே வெளியே வந்து விட்டான் ரஞ்சித்.
அப்போதுதான் சுதாரித்து ஓடிவிடலாம் என்று நினைத்து பத்மா நகர, அவளை எக்கி பிடித்துவிட்டான்.
பத்மாவின் வலது கை வசமாக ரஞ்சித்திடம் மாட்டிவிட, “டேய் விடுடா..” என்று கத்தி கொண்டே கையை விடுவிக்க போராடினாள் பத்மா..
அவனோ அவள் எதை கேட்டாலோ, என்ன செய்யபோகிறாளோ என்ற ஆத்திரத்தில், "இங்க எப்ப டி வந்த.. என்ன கேட்ட..? ஒழுங்கா சொல்லு.." என்று கத்திகொண்டே அவள் கையை மேலும் அழுந்த பற்றினான்..
அவன் அழுத்தியதில் கை வலி அதிகமாக பத்மாவால் எதுவுமே பேச முடியவில்லை..
அவள் வலியில் "ஐயோ.." என்று சத்தமாக கத்த
"சரியாக அதே நேரத்தில் தூரத்தில் ஆள் அரவம் கேட்டது.."
யாரோ வருவது போல் தெரியவும், அவளை கீழே தள்ளி விட்டு ரோஷினியை இழுத்து கொண்டு அந்த இடத்தில் இருந்து ஓடி விட்டான் ரஞ்சித்..
பத்மாவோ கை வலியிலும் மனதில் இருந்த குழப்பமும் தாங்காமல் அங்கேயே மயங்கி சரிந்தாள்..
தேடல் தொடரும்...
https://srikalatamilnovel.com/community/threads/ஸ்வராகினியின்-திருடி-சென்றாய்-இதயத்தையே-கருத்து-திரி.1023/
Last edited:
