vadivel.s
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
மான்...14
பிரபாவதியை அழைத்துக்கொண்டு கிளம்பிய சந்திரசேகர், மற்றவர்களின் பார்வையிலிருந்து.. மறைந்துவிட வேண்டும் என்றெண்ணியவனாக, படபடக்கும் தன் இதயத்தை கண்டுகொள்ளாமல், அதிகமான வேகத்தில், சென்னையை நோக்கி காரை செலுத்திக்கொண்டிருந்தான். பிரபாவதியை அவளது வீட்டிலிருந்து அழைத்துக்கொண்டு வந்துவிட்டாலும், இப்பொழுது எங்கு செல்வதென்றே சந்திரசேகருக்கு புரியவில்லை. சந்திரசேகர் எதையுமே திட்டமிடாமல் செய்வதில்லை.. ஆனால் இப்பொழுதிருக்கும் நிலையில், தனது திட்டத்தை செயல்படுத்தினால், ஒருவேளை, யாராவது ஒருவர் கண்டுபிடித்துவிட வாய்ப்பு இருப்பதாக தோன்றியது. அடுத்து என்ன செய்வதென்று யோசிப்பதற்கோ..? முடிவேடுப்பதற்கோ.? தனக்கு கால அவகாசமில்லை என்று உணர்ந்து கொண்டவன், உடனடியாக தான் செய்ய வேண்டியதை.. மனதிற்குள் எண்ணியவனாக, பாதையில் கவனத்தை வைத்து, காரை இயக்கிக் கொண்டிருந்தான்..
திருச்சி விமானநிலையம், ஐம்பது கிலோமீட்டர் என்ற வழிகாட்டிப் பலகையை கண்டவுடன், குழம்பிய சிந்தனை, சற்றே வலுப்பெற.. சென்னை செல்லும் எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டு, திருச்சி விமானநிலையத்தை நோக்கி காரைத் திருப்பினான்..
சந்திரசேகரின் கார் அடுத்த ஒருமணி நேரத்தில் விமானநிலையத்தை அடைந்ததும், வெளி மாநிலத்திற்கு செல்லும் விமானத்தின் பயண விவரங்களை விசாரிக்க, இன்னும் ஒருமணிநேரத்தில், டெல்லிக்கு செல்ல விமானம் இருப்பதாக அங்கிருந்தவர் தகவல் தெரிவித்தார். சிலவினாடிகள் யோசித்தவன், இப்போதைக்கு இங்கிருப்பது நல்லதல்ல. முதலில், பிரபாவதியை பாதுகாப்பாக அழைத்துக்கொண்டு டெல்லிக்கு சென்றுவிடலாம். அங்குசென்ற பிறகு, அடுத்தது என்ன செய்வதென்று யோசிக்கலாம்.. என சட்டென்று முடிவெடுத்து, இருவருக்கும் பயணசீட்டை வாங்கி, தங்களது பயணத்தை உறுதி செய்ய நினைக்கும்பொழுது, சந்திரசேகரின் மனதை ஏதோ ஒன்று நெருடியது. அதனால் தன்னை சமன்படுத்திக்கொள்ள, இருவரும் காத்திருப்போர் அறையில் காத்திருக்க ஆரம்பித்தனர்...
கண்மூடி, தனது தோளில் சாய்ந்தவாறு அமர்ந்திருந்த பிரபாவதியை மெதுவாக அணைத்துக்கொள்ள, தலையை உயர்த்தி, விழிதிறந்தவளின் கண்களிலிருந்து, கண்ணீர்.. முத்து முத்தாக சிந்தியது...
பிரபாவதியின் கண்களிலிருந்து கண்ணீரைக் கண்டதும், சந்திரசேகரின் இதயம்.. ரத்தத்தை சிந்த ஆரம்பித்தது.. ஒருகையால் அணைப்பை இறுக்கி, மறுகையால் மென்மையாக அவளது கண்ணீரை துடைத்துவிட்டவன்...
“ப்ளீஸ் பேபி.. அழாத பேபி.. சீக்கிரமே எல்லாம் சரியாகும். என்மேல உனக்கு நம்பிக்கை இருக்குள்ள...” என்று வினவியவாறு, சந்திரசேகரும் கண்கள் கலங்க..
“என்ன சந்திரன்...? இனிமேல் இந்த மாதிரி பேசாதிங்க. என்ன பெத்தவங்களை எந்த அளவு நம்பறேனோ, அதைவிட உங்கள நம்பறேன். இனிமேல் நான் அழமாட்டேன்” என்று கூறியவாறு சந்திரசேகரை அணைத்துக் கொண்டாள்..
ஒரு பத்துநிமிடம் கடந்திருக்கும், அவ்வளவு நேரமாக பெரிய அளவில் கூட்டமில்லாமல் இருந்த விமானநிலையத்தின் காத்திருப்போர் அறையில், திடீரென்று ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட இளைஞர்களும் இளம்பெண்களும் சூழ ஆரம்பித்தனர்... சிறிது நேரத்தில் அவர்களது கூட்டத்தினிடையே, சிறு சலசலப்பு உருவாக
“சார்.. ஏதாவது பிராபளமா...? என்று அந்த இளைஞர்களுடன் வந்திருந்த ஆசிரியரின் தோற்றத்தில் இருந்தவரிடம், சந்திரசேகர் வினவினான்..
“ஆமா சார்.. நான் ஜானகிராமன், ஐ.ஐ.டி திருச்சில, அத்லெட் கோச்சா இருக்கேன். இவங்கெல்லாம் என் ஸ்டூடண்ட்ஸ். இன்னைக்கு மதியம்.. டெல்லில நடக்கிற ஒரு போட்டியில கலந்துக்கறதுக்காக, நாங்க எல்லாரும் போறோம். பிளைட் டிக்கெட் ரிசர்வ் பண்ணதுல, தவறுதலா ஒரு பையனோட பேரும், பொண்ணோட பேரும் விட்டுபோச்சு. இப்ப எல்லா டிக்கெட்டும் ஃபுல் ஆயிடுச்சு.. அவங்க இல்லாமலும் போக முடியாது. என்ன பண்ணறதுன்னு தெரில” என்று சோகமாக கூற, சந்திரசேகரின் மூளை வேகமாக செயல்பட ஆரம்பித்தது.
தன்னிடமுள்ள பயணசீட்டை அவர்களிடம் கொடுத்துவிட்டு, தான் முன்பே யோசித்து வைத்த திட்டத்தை செயல்படுத்தினால், அவ்வளவு எளிதாக தங்களை கண்டுபிடிக்க முடியாது என்றும், ஒருவேளை விமானநிலையத்திற்கு வெளியே இருக்கும் தனது காரை வைத்து, தங்களை பற்றி விசாரித்தாலும், நாங்கள் டெல்லிக்குதான் சென்றிருபோம் என்று நம்பிவிடுவார்கள். பிரபாவதியும் டெல்லியில் இருந்திருக்கிறாள். அதனால், எங்களை தேடினாலும் டெல்லியில்தான் தேடுவார்கள்... என்று தனக்குள் எண்ணியவன்...
“சார்.. உங்களுக்கு பிரச்சனை இல்லைனா, என்கிட்ட ரெண்டு டிக்கெட் இருக்கு.. அதுல போறீங்களா...” என்று வினவ, கும்பிட போன தெய்வம் குறுக்கே வந்ததைப்போல, சந்திரசேகரின் கைகளை பற்றிக்கொண்டு...
“சார்.. உங்களுக்கு எப்படி நன்றி சொல்லறதுன்னு தெரில... ஆனா நீங்க எப்படி போவீங்க” என்று கேள்வி எழுப்பியவரிடம்
“எனக்கு ஒன்னும் முக்கியமான வேலையில்ல சார்.. மதியம் ஒரு பிளைட் இருக்கு. அதுல நான் போய்க்குவேன்..” என்று கூறியவனிடம், நன்றி உரைத்தார் ஜானகிராமன். தங்களது சக மாணவர்களின் பயணம் உறுதி செய்யப்பட்ட மகிழ்ச்சியில், மாணவர்களும் தங்களது நன்றியை தெரியப்படுத்தினர். அனைவருக்கும் புன்னகையை பதிலாக தந்துவிட்டு.. பிரபாவதியை அழைத்துக்கொண்டு, திருச்சி ரயில் நிலையத்தை நோக்கிச் சென்றான்...
வீட்டின் வாயிலில் பெரிதாக பந்தலமைத்து, அதன் இருபுறமும் வாழைமரத்தை நிறுத்தி, அதற்கு மேலும் அழகு சேர்ப்பதுபோல, நேர்த்தியாக பின்னப்பட்ட தென்னையோலைகளை, வாழைமரத்தை சுற்றிலும் சுற்றியிருந்தனர். பந்தலின் இருபுறமும், கைக்கூப்பி வணங்குவதைப் போன்ற பெண்மணியின் படமும், மத்தியில், நல்வரவு என்ற வாசகம் அடங்கிய பலகையும், வண்ண வண்ண மின்விளக்குகளால் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தன.
பொழுது புலர்ந்ததை, முதலில் உலகுக்கு தெரியப்படுத்துவது யார்...? என்ற போட்டியில், சேவல்களும், காகங்களும் போட்டி போட்டு, தங்களது குரலை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தன. அப்பொழுது, அதீத சத்தத்தில், பக்திப்பாடல் ஒன்று.. ஊரே அதிரும் வண்ணம் 'கணீர்' என்று ஒலித்து, அந்த பகுதியையே துயில் எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது...
காலையில் ஒன்பதுமணிக்கு தான் முகூர்த்தமென்றாலும், அதிகாலை நான்குமணிக்கே எழுந்துவிட்டார் செண்பகம். படுக்கையில் பிரபாவதியை காணாது தேடியவர், ‘அவளது பெற்றோர்களிடம் சென்றிருப்பாள்’ என்று தனக்குள் எண்ணியவாறு குளியலறைக்குள் புகுந்து கொண்டார். வீட்டின்னுள்ளே பெரிய ஜமுக்காளத்தை விரித்து, ஆங்காங்கே உறங்கிக்கொண்டிருந்த உறவினர்கள், பாடலின் சத்தத்தில் விழித்துக்கொண்டு, தங்களை தயார்படுத்திக்கொள்ள, கொல்லைப்புறத்தை நோக்கிச் செல்ல ஆரம்பித்தனர்.
குளித்துவிட்டு வந்த செண்பகம், திருமணத்திற்கான மற்றவேலைகள் அனைத்தும், சரியாக நடக்கிறதா..? என்று பார்வையிட்டவாறே வெளியே வர, கைகளில் காப்பிக் கோப்பைகளுடன் எதிர்ப்பட்ட உறவுக்கார பெண்மணியொருவர், செண்பகத்தின் கையிலொரு காப்பிக் குவளையை திணித்துவிட்டு...
“என்ன செண்பகம்...? நிச்சியம் முடிஞ்சதுக்கப்பறம் சூரியாவ பார்க்கவே முடியல. நீ எங்கையாவது வெளிய அனுப்பியிருக்கையா..?” என்று கேள்வியாய் வினவினார். அவர் கூறியதை கேட்டு உள்ளுக்குள் அதிர்ந்தாலும், முகத்தில் எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல், இயல்பாக காப்பியை உறிஞ்சிக்கொண்டே..
“எங்க போயிருக்கப் போறான். இங்கதான் எங்கையாவது இருப்பான்.. என்று சமாளித்துக் கூறினார்..
“சரி, உன் மருமக எழுந்திரிச்சுட்டாளா...? இல்லைனா சிக்கிரம் எழுப்பிவிடு. பட்டணத்துல வளர்ந்தபுள்ள. அலங்காரம்... கொஞ்சம் நல்லா பண்ணனும். இப்பயிருந்தே ரெடி பண்ண ஆரம்பிச்சாதான், நேரத்துக்கு முடிக்க முடியும்.” என்று கூறிவிட்டு சென்றுவிட்டார்.
செண்பகத்திற்கு ஏதோ சரியில்லாததுபோல தோன்ற, குடித்துமுடித்த காப்பிக் குவளையை... அங்கேயே வைத்துவிட்டு, பிரபாவதியை தேடி அண்ணனின் அறைக்குச் சென்றார்...
ரத்தினவேலின் அறையை அடைந்ததும், கதவை தட்டும் நோக்கில் கைகளை கொண்டு சென்றவர், கதவு பூட்டப்படாமலிருக்க, கதவை சிறிதாக திறந்து, மங்கிய இரவு விளக்கின் ஒளியில், பார்வையை சுழற்றிப் பிரபாவதியை தேடினார். கதவு திறக்கும் ஓசையில் விழித்துக் கொண்ட செல்லம்மாள்...
“என்ன செண்பகம்.. ஏதாவது வேணுமா..? பிரபா எழுந்துட்டாளா...?”
“இல்லண்ணி. நான் எழுந்திரிக்கறப்ப பிரபா இல்ல... அதான் இங்க வந்தாளானு பார்க்க வந்தேன்.. என தயங்கியபடியே கூறினார்.
“இங்க வரலையே செண்பகம். நேத்து நைட் உன்கூடதான தூங்கினா...? இவ்வளவு சீக்கிரத்துல எழுந்து எங்க போனா..?” என்று யோசனையாய் எழுந்த செல்லம்மாள், செண்பகத்தோடு சேர்ந்துகொண்டு பிரபாவதியை தேட, அந்த வீட்டில் பிரபாவதி இருப்பதற்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லை...
இருவர் முகத்திலும் கலவரம் தொற்றிக்கொள்ள, பதட்டத்துடனே ரத்தினவேலை எழுப்பி தகவலை கூற, ரத்தினவேலோ எந்தவித சலனமும் இல்லாமல், எதிர்பார்த்த ஒன்றுதான் என மனதில் நினைத்துவிட்டு, அவர்களுடன் சேர்ந்துகொண்டு, ஒப்புக்காக பிரபாவதியை தேட ஆரம்பித்தார்...
சமையல் உட்பட மற்ற வேலைகளை கவனித்துக் கொண்டிருந்த சூரியாவின் தந்தை, தன் மனைவியின் முகத்திலிருந்த பதற்றத்தை கண்டுகொண்டு என்னவென்று வினவ, செண்பகம் கூறியதில் அதிர்ந்தவர், விஷயம் வெளியே போகக் கூடாது என்று அங்கிருந்தவர்களுக்கு கட்டளையிட்டுவிட்டு, தேடுதலை தீவிரப் படுத்தினார்..
தண்ணீரை அணைகட்டி தடுக்கலாம்.. ஆனால், காற்றுக்கு அணை கட்ட முடியுமா..? சிறிது நேரத்திற்குள்ளாகவே விஷயம் வெளியே கசிந்து, காட்டுத் தீயாய் பரவி, ஆளுக்கொரு மூலையாக தேட ஆரம்பித்தனர்.. பிரபாவதியை காணாதது அதிர்ச்சி என்றால், சூரியாவையும் காணவில்லை என்று தெரிந்தவுடன்... ரத்தினவேல் உட்பட அனைவருமே குழம்பிப் போயினர்.
அண்ணன் குடும்பத்தையும், உற்றார் உறவினர்களையும் ஒன்று திரட்டியது முதல், ஒரேநாளில் பிரபாவதியை நிச்சியம் செய்து, மறுநாளில் கல்யாணத்தையும் ஏற்பாடு செய்ததுவரை, செண்பகம் திட்டமிட்டபடியே எந்த இடையூறுமின்றி நடந்துவிட்டது. தன் எண்ணம் ஈடேறிய களிப்பில் நிம்மதியாக உறங்கிய செண்பகம், தனக்கான விடியல் இவ்வாறாக இருக்குமென கனவிலும் எண்ணிப்பார்க்கவில்லை... கலகலப்பாக இருக்க வேண்டிய வீடு களையிழந்து, துக்க வீட்டைப்போல காட்சியளித்தது.
பிரபாவதிக்கு இந்த திருமணத்தில் விருப்பமில்லை, விருப்பமில்லாத ஒருத்தியை, தன் மகனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்க கட்டாயப்படுத்தியதால் தான் பிரபாவதி வீட்டைவிட்டு ஓடிவிட்டாள். அனைத்திற்கும் காரணம் செண்பகம்தான் என்று ஒவ்வொருவராக தங்களுக்கு தோன்றியதை, செண்பகத்தின் காதுபடவே பேசிக்கொண்டிருந்தனர்...
அவ்வளவு நேரம் பிரபாவதியை காணவில்லை என்று மட்டுமே யோசித்த செண்பகம், பிரபாவதி ஓடிப்போய்விட்டாள் என்று புரிந்தவுடன், யாருடன் சென்றிருப்பாள்..? என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தார். அப்பொழுது அவரது மனக்கண்ணில் சந்திரசேகரின் பிம்பம் தோன்ற, உள்ளம் எரிமலையாக மாறி, கண்கள் அக்கினியை கக்க ஆரம்பித்தது.
செல்லம்மாவுக்கோ, தன் மகளின் உயிருக்கு ஆபத்திருந்த நிலையில், இப்பொழுது அவளை காணவில்லை என்றவுடன், தாயுள்ளம் பதற ஆரம்பித்தது.. பிரபாவதியின் உயிருக்கு ஊறுவிளைவிக்க காத்திருந்த யாரோ ஒருவர், இதற்கு காரணமாக இருப்பார்களோ..? என்று யோசிக்க ஆரம்பித்ததும், கட்டுப்பாடில்லாமல் கண்ணிர் சிந்தி, வாய்விட்டே கத்தி அழ ஆரம்பித்தார். பிரபாவதியை திருமணம் செய்து கொடுக்க செல்லம்மாளுக்கு விருப்பமில்லை. தன் கணவரிடம் எவ்வளவு சொல்லியும் கேட்டகாத கோபத்தில், தன்னை சமாதானம் செய்ய வந்த ரத்தினவேலிடம் சீற ஆரம்பித்தார்..
"அய்யோஓஓஓ...! அம்மாஆஆஆஆஆ... சார் அடிக்காதிங்க... நான் எல்லா உண்மையும் சொல்லிடறேன்... அய்யோ... என்னால வலிதாங்க முடியல.. ஆஆஆஅ.. அம்மாஆஅ.. என்னை விட்டுருங்க.." என உடல் முழுவதும் பாலம் பாலமாக தடித்திருக்க, ஆங்காங்கே திட்டுத்திட்டாக ரத்தக்கறைகள் படிந்திருக்க, உடம்பில் ஒட்டுத்துணிகூட இல்லாமல் அலறிக்கொண்டிருந்தான் ஒருவன். ரத்தக்கறை படிந்த லத்தியை, கைகளில் ஆட்டிய படி, அவனருகே நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டு அமர்ந்தான் சூரியா...
பிரபாவதியை அழைத்துக்கொண்டு கிளம்பிய சந்திரசேகர், மற்றவர்களின் பார்வையிலிருந்து.. மறைந்துவிட வேண்டும் என்றெண்ணியவனாக, படபடக்கும் தன் இதயத்தை கண்டுகொள்ளாமல், அதிகமான வேகத்தில், சென்னையை நோக்கி காரை செலுத்திக்கொண்டிருந்தான். பிரபாவதியை அவளது வீட்டிலிருந்து அழைத்துக்கொண்டு வந்துவிட்டாலும், இப்பொழுது எங்கு செல்வதென்றே சந்திரசேகருக்கு புரியவில்லை. சந்திரசேகர் எதையுமே திட்டமிடாமல் செய்வதில்லை.. ஆனால் இப்பொழுதிருக்கும் நிலையில், தனது திட்டத்தை செயல்படுத்தினால், ஒருவேளை, யாராவது ஒருவர் கண்டுபிடித்துவிட வாய்ப்பு இருப்பதாக தோன்றியது. அடுத்து என்ன செய்வதென்று யோசிப்பதற்கோ..? முடிவேடுப்பதற்கோ.? தனக்கு கால அவகாசமில்லை என்று உணர்ந்து கொண்டவன், உடனடியாக தான் செய்ய வேண்டியதை.. மனதிற்குள் எண்ணியவனாக, பாதையில் கவனத்தை வைத்து, காரை இயக்கிக் கொண்டிருந்தான்..
திருச்சி விமானநிலையம், ஐம்பது கிலோமீட்டர் என்ற வழிகாட்டிப் பலகையை கண்டவுடன், குழம்பிய சிந்தனை, சற்றே வலுப்பெற.. சென்னை செல்லும் எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டு, திருச்சி விமானநிலையத்தை நோக்கி காரைத் திருப்பினான்..
சந்திரசேகரின் கார் அடுத்த ஒருமணி நேரத்தில் விமானநிலையத்தை அடைந்ததும், வெளி மாநிலத்திற்கு செல்லும் விமானத்தின் பயண விவரங்களை விசாரிக்க, இன்னும் ஒருமணிநேரத்தில், டெல்லிக்கு செல்ல விமானம் இருப்பதாக அங்கிருந்தவர் தகவல் தெரிவித்தார். சிலவினாடிகள் யோசித்தவன், இப்போதைக்கு இங்கிருப்பது நல்லதல்ல. முதலில், பிரபாவதியை பாதுகாப்பாக அழைத்துக்கொண்டு டெல்லிக்கு சென்றுவிடலாம். அங்குசென்ற பிறகு, அடுத்தது என்ன செய்வதென்று யோசிக்கலாம்.. என சட்டென்று முடிவெடுத்து, இருவருக்கும் பயணசீட்டை வாங்கி, தங்களது பயணத்தை உறுதி செய்ய நினைக்கும்பொழுது, சந்திரசேகரின் மனதை ஏதோ ஒன்று நெருடியது. அதனால் தன்னை சமன்படுத்திக்கொள்ள, இருவரும் காத்திருப்போர் அறையில் காத்திருக்க ஆரம்பித்தனர்...
கண்மூடி, தனது தோளில் சாய்ந்தவாறு அமர்ந்திருந்த பிரபாவதியை மெதுவாக அணைத்துக்கொள்ள, தலையை உயர்த்தி, விழிதிறந்தவளின் கண்களிலிருந்து, கண்ணீர்.. முத்து முத்தாக சிந்தியது...
பிரபாவதியின் கண்களிலிருந்து கண்ணீரைக் கண்டதும், சந்திரசேகரின் இதயம்.. ரத்தத்தை சிந்த ஆரம்பித்தது.. ஒருகையால் அணைப்பை இறுக்கி, மறுகையால் மென்மையாக அவளது கண்ணீரை துடைத்துவிட்டவன்...
“ப்ளீஸ் பேபி.. அழாத பேபி.. சீக்கிரமே எல்லாம் சரியாகும். என்மேல உனக்கு நம்பிக்கை இருக்குள்ள...” என்று வினவியவாறு, சந்திரசேகரும் கண்கள் கலங்க..
“என்ன சந்திரன்...? இனிமேல் இந்த மாதிரி பேசாதிங்க. என்ன பெத்தவங்களை எந்த அளவு நம்பறேனோ, அதைவிட உங்கள நம்பறேன். இனிமேல் நான் அழமாட்டேன்” என்று கூறியவாறு சந்திரசேகரை அணைத்துக் கொண்டாள்..
ஒரு பத்துநிமிடம் கடந்திருக்கும், அவ்வளவு நேரமாக பெரிய அளவில் கூட்டமில்லாமல் இருந்த விமானநிலையத்தின் காத்திருப்போர் அறையில், திடீரென்று ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட இளைஞர்களும் இளம்பெண்களும் சூழ ஆரம்பித்தனர்... சிறிது நேரத்தில் அவர்களது கூட்டத்தினிடையே, சிறு சலசலப்பு உருவாக
“சார்.. ஏதாவது பிராபளமா...? என்று அந்த இளைஞர்களுடன் வந்திருந்த ஆசிரியரின் தோற்றத்தில் இருந்தவரிடம், சந்திரசேகர் வினவினான்..
“ஆமா சார்.. நான் ஜானகிராமன், ஐ.ஐ.டி திருச்சில, அத்லெட் கோச்சா இருக்கேன். இவங்கெல்லாம் என் ஸ்டூடண்ட்ஸ். இன்னைக்கு மதியம்.. டெல்லில நடக்கிற ஒரு போட்டியில கலந்துக்கறதுக்காக, நாங்க எல்லாரும் போறோம். பிளைட் டிக்கெட் ரிசர்வ் பண்ணதுல, தவறுதலா ஒரு பையனோட பேரும், பொண்ணோட பேரும் விட்டுபோச்சு. இப்ப எல்லா டிக்கெட்டும் ஃபுல் ஆயிடுச்சு.. அவங்க இல்லாமலும் போக முடியாது. என்ன பண்ணறதுன்னு தெரில” என்று சோகமாக கூற, சந்திரசேகரின் மூளை வேகமாக செயல்பட ஆரம்பித்தது.
தன்னிடமுள்ள பயணசீட்டை அவர்களிடம் கொடுத்துவிட்டு, தான் முன்பே யோசித்து வைத்த திட்டத்தை செயல்படுத்தினால், அவ்வளவு எளிதாக தங்களை கண்டுபிடிக்க முடியாது என்றும், ஒருவேளை விமானநிலையத்திற்கு வெளியே இருக்கும் தனது காரை வைத்து, தங்களை பற்றி விசாரித்தாலும், நாங்கள் டெல்லிக்குதான் சென்றிருபோம் என்று நம்பிவிடுவார்கள். பிரபாவதியும் டெல்லியில் இருந்திருக்கிறாள். அதனால், எங்களை தேடினாலும் டெல்லியில்தான் தேடுவார்கள்... என்று தனக்குள் எண்ணியவன்...
“சார்.. உங்களுக்கு பிரச்சனை இல்லைனா, என்கிட்ட ரெண்டு டிக்கெட் இருக்கு.. அதுல போறீங்களா...” என்று வினவ, கும்பிட போன தெய்வம் குறுக்கே வந்ததைப்போல, சந்திரசேகரின் கைகளை பற்றிக்கொண்டு...
“சார்.. உங்களுக்கு எப்படி நன்றி சொல்லறதுன்னு தெரில... ஆனா நீங்க எப்படி போவீங்க” என்று கேள்வி எழுப்பியவரிடம்
“எனக்கு ஒன்னும் முக்கியமான வேலையில்ல சார்.. மதியம் ஒரு பிளைட் இருக்கு. அதுல நான் போய்க்குவேன்..” என்று கூறியவனிடம், நன்றி உரைத்தார் ஜானகிராமன். தங்களது சக மாணவர்களின் பயணம் உறுதி செய்யப்பட்ட மகிழ்ச்சியில், மாணவர்களும் தங்களது நன்றியை தெரியப்படுத்தினர். அனைவருக்கும் புன்னகையை பதிலாக தந்துவிட்டு.. பிரபாவதியை அழைத்துக்கொண்டு, திருச்சி ரயில் நிலையத்தை நோக்கிச் சென்றான்...
வீட்டின் வாயிலில் பெரிதாக பந்தலமைத்து, அதன் இருபுறமும் வாழைமரத்தை நிறுத்தி, அதற்கு மேலும் அழகு சேர்ப்பதுபோல, நேர்த்தியாக பின்னப்பட்ட தென்னையோலைகளை, வாழைமரத்தை சுற்றிலும் சுற்றியிருந்தனர். பந்தலின் இருபுறமும், கைக்கூப்பி வணங்குவதைப் போன்ற பெண்மணியின் படமும், மத்தியில், நல்வரவு என்ற வாசகம் அடங்கிய பலகையும், வண்ண வண்ண மின்விளக்குகளால் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தன.
பொழுது புலர்ந்ததை, முதலில் உலகுக்கு தெரியப்படுத்துவது யார்...? என்ற போட்டியில், சேவல்களும், காகங்களும் போட்டி போட்டு, தங்களது குரலை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தன. அப்பொழுது, அதீத சத்தத்தில், பக்திப்பாடல் ஒன்று.. ஊரே அதிரும் வண்ணம் 'கணீர்' என்று ஒலித்து, அந்த பகுதியையே துயில் எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது...
காலையில் ஒன்பதுமணிக்கு தான் முகூர்த்தமென்றாலும், அதிகாலை நான்குமணிக்கே எழுந்துவிட்டார் செண்பகம். படுக்கையில் பிரபாவதியை காணாது தேடியவர், ‘அவளது பெற்றோர்களிடம் சென்றிருப்பாள்’ என்று தனக்குள் எண்ணியவாறு குளியலறைக்குள் புகுந்து கொண்டார். வீட்டின்னுள்ளே பெரிய ஜமுக்காளத்தை விரித்து, ஆங்காங்கே உறங்கிக்கொண்டிருந்த உறவினர்கள், பாடலின் சத்தத்தில் விழித்துக்கொண்டு, தங்களை தயார்படுத்திக்கொள்ள, கொல்லைப்புறத்தை நோக்கிச் செல்ல ஆரம்பித்தனர்.
குளித்துவிட்டு வந்த செண்பகம், திருமணத்திற்கான மற்றவேலைகள் அனைத்தும், சரியாக நடக்கிறதா..? என்று பார்வையிட்டவாறே வெளியே வர, கைகளில் காப்பிக் கோப்பைகளுடன் எதிர்ப்பட்ட உறவுக்கார பெண்மணியொருவர், செண்பகத்தின் கையிலொரு காப்பிக் குவளையை திணித்துவிட்டு...
“என்ன செண்பகம்...? நிச்சியம் முடிஞ்சதுக்கப்பறம் சூரியாவ பார்க்கவே முடியல. நீ எங்கையாவது வெளிய அனுப்பியிருக்கையா..?” என்று கேள்வியாய் வினவினார். அவர் கூறியதை கேட்டு உள்ளுக்குள் அதிர்ந்தாலும், முகத்தில் எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல், இயல்பாக காப்பியை உறிஞ்சிக்கொண்டே..
“எங்க போயிருக்கப் போறான். இங்கதான் எங்கையாவது இருப்பான்.. என்று சமாளித்துக் கூறினார்..
“சரி, உன் மருமக எழுந்திரிச்சுட்டாளா...? இல்லைனா சிக்கிரம் எழுப்பிவிடு. பட்டணத்துல வளர்ந்தபுள்ள. அலங்காரம்... கொஞ்சம் நல்லா பண்ணனும். இப்பயிருந்தே ரெடி பண்ண ஆரம்பிச்சாதான், நேரத்துக்கு முடிக்க முடியும்.” என்று கூறிவிட்டு சென்றுவிட்டார்.
செண்பகத்திற்கு ஏதோ சரியில்லாததுபோல தோன்ற, குடித்துமுடித்த காப்பிக் குவளையை... அங்கேயே வைத்துவிட்டு, பிரபாவதியை தேடி அண்ணனின் அறைக்குச் சென்றார்...
ரத்தினவேலின் அறையை அடைந்ததும், கதவை தட்டும் நோக்கில் கைகளை கொண்டு சென்றவர், கதவு பூட்டப்படாமலிருக்க, கதவை சிறிதாக திறந்து, மங்கிய இரவு விளக்கின் ஒளியில், பார்வையை சுழற்றிப் பிரபாவதியை தேடினார். கதவு திறக்கும் ஓசையில் விழித்துக் கொண்ட செல்லம்மாள்...
“என்ன செண்பகம்.. ஏதாவது வேணுமா..? பிரபா எழுந்துட்டாளா...?”
“இல்லண்ணி. நான் எழுந்திரிக்கறப்ப பிரபா இல்ல... அதான் இங்க வந்தாளானு பார்க்க வந்தேன்.. என தயங்கியபடியே கூறினார்.
“இங்க வரலையே செண்பகம். நேத்து நைட் உன்கூடதான தூங்கினா...? இவ்வளவு சீக்கிரத்துல எழுந்து எங்க போனா..?” என்று யோசனையாய் எழுந்த செல்லம்மாள், செண்பகத்தோடு சேர்ந்துகொண்டு பிரபாவதியை தேட, அந்த வீட்டில் பிரபாவதி இருப்பதற்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லை...
இருவர் முகத்திலும் கலவரம் தொற்றிக்கொள்ள, பதட்டத்துடனே ரத்தினவேலை எழுப்பி தகவலை கூற, ரத்தினவேலோ எந்தவித சலனமும் இல்லாமல், எதிர்பார்த்த ஒன்றுதான் என மனதில் நினைத்துவிட்டு, அவர்களுடன் சேர்ந்துகொண்டு, ஒப்புக்காக பிரபாவதியை தேட ஆரம்பித்தார்...
சமையல் உட்பட மற்ற வேலைகளை கவனித்துக் கொண்டிருந்த சூரியாவின் தந்தை, தன் மனைவியின் முகத்திலிருந்த பதற்றத்தை கண்டுகொண்டு என்னவென்று வினவ, செண்பகம் கூறியதில் அதிர்ந்தவர், விஷயம் வெளியே போகக் கூடாது என்று அங்கிருந்தவர்களுக்கு கட்டளையிட்டுவிட்டு, தேடுதலை தீவிரப் படுத்தினார்..
தண்ணீரை அணைகட்டி தடுக்கலாம்.. ஆனால், காற்றுக்கு அணை கட்ட முடியுமா..? சிறிது நேரத்திற்குள்ளாகவே விஷயம் வெளியே கசிந்து, காட்டுத் தீயாய் பரவி, ஆளுக்கொரு மூலையாக தேட ஆரம்பித்தனர்.. பிரபாவதியை காணாதது அதிர்ச்சி என்றால், சூரியாவையும் காணவில்லை என்று தெரிந்தவுடன்... ரத்தினவேல் உட்பட அனைவருமே குழம்பிப் போயினர்.
அண்ணன் குடும்பத்தையும், உற்றார் உறவினர்களையும் ஒன்று திரட்டியது முதல், ஒரேநாளில் பிரபாவதியை நிச்சியம் செய்து, மறுநாளில் கல்யாணத்தையும் ஏற்பாடு செய்ததுவரை, செண்பகம் திட்டமிட்டபடியே எந்த இடையூறுமின்றி நடந்துவிட்டது. தன் எண்ணம் ஈடேறிய களிப்பில் நிம்மதியாக உறங்கிய செண்பகம், தனக்கான விடியல் இவ்வாறாக இருக்குமென கனவிலும் எண்ணிப்பார்க்கவில்லை... கலகலப்பாக இருக்க வேண்டிய வீடு களையிழந்து, துக்க வீட்டைப்போல காட்சியளித்தது.
பிரபாவதிக்கு இந்த திருமணத்தில் விருப்பமில்லை, விருப்பமில்லாத ஒருத்தியை, தன் மகனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்க கட்டாயப்படுத்தியதால் தான் பிரபாவதி வீட்டைவிட்டு ஓடிவிட்டாள். அனைத்திற்கும் காரணம் செண்பகம்தான் என்று ஒவ்வொருவராக தங்களுக்கு தோன்றியதை, செண்பகத்தின் காதுபடவே பேசிக்கொண்டிருந்தனர்...
அவ்வளவு நேரம் பிரபாவதியை காணவில்லை என்று மட்டுமே யோசித்த செண்பகம், பிரபாவதி ஓடிப்போய்விட்டாள் என்று புரிந்தவுடன், யாருடன் சென்றிருப்பாள்..? என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தார். அப்பொழுது அவரது மனக்கண்ணில் சந்திரசேகரின் பிம்பம் தோன்ற, உள்ளம் எரிமலையாக மாறி, கண்கள் அக்கினியை கக்க ஆரம்பித்தது.
செல்லம்மாவுக்கோ, தன் மகளின் உயிருக்கு ஆபத்திருந்த நிலையில், இப்பொழுது அவளை காணவில்லை என்றவுடன், தாயுள்ளம் பதற ஆரம்பித்தது.. பிரபாவதியின் உயிருக்கு ஊறுவிளைவிக்க காத்திருந்த யாரோ ஒருவர், இதற்கு காரணமாக இருப்பார்களோ..? என்று யோசிக்க ஆரம்பித்ததும், கட்டுப்பாடில்லாமல் கண்ணிர் சிந்தி, வாய்விட்டே கத்தி அழ ஆரம்பித்தார். பிரபாவதியை திருமணம் செய்து கொடுக்க செல்லம்மாளுக்கு விருப்பமில்லை. தன் கணவரிடம் எவ்வளவு சொல்லியும் கேட்டகாத கோபத்தில், தன்னை சமாதானம் செய்ய வந்த ரத்தினவேலிடம் சீற ஆரம்பித்தார்..
"அய்யோஓஓஓ...! அம்மாஆஆஆஆஆ... சார் அடிக்காதிங்க... நான் எல்லா உண்மையும் சொல்லிடறேன்... அய்யோ... என்னால வலிதாங்க முடியல.. ஆஆஆஅ.. அம்மாஆஅ.. என்னை விட்டுருங்க.." என உடல் முழுவதும் பாலம் பாலமாக தடித்திருக்க, ஆங்காங்கே திட்டுத்திட்டாக ரத்தக்கறைகள் படிந்திருக்க, உடம்பில் ஒட்டுத்துணிகூட இல்லாமல் அலறிக்கொண்டிருந்தான் ஒருவன். ரத்தக்கறை படிந்த லத்தியை, கைகளில் ஆட்டிய படி, அவனருகே நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டு அமர்ந்தான் சூரியா...
