தீரா
49
49“நான் வேண்டுமானால் போட்டு விடட்டுமா....” மீண்டும் கேட்டான் அத்தை மருமகள் அலம்பல்களை புன்னகையுடன் கதவில் சாய்ந்து கையை காட்டியவாறு வேடிக்கை பார்த்து நின்ற கௌதம். அவள் பதிலின்றி நிற்க அவனே மீண்டும் விளக்கமாய் கேட்டான் "ஆழாக்கில் நெல்லை போடவா என்று கேட்டேன்"
சிரிக்கும் போது அவன் மனைவி இத்தனை அழகு என்று இதுவரை அவனுக்கே தெரியாதே என்று வியக்க மனசாட்சி காறி துப்பியது ‘உன் முன்னால் அவள் எப்போது வாய் விட்டு சிரித்தாள். நீ அதை பார்க்க’.
நிலாவை இறக்கி விட்டவள் காதில் "மாமாவுடன் போங்கள் அத்தை வருகின்றேன்" என்றது அவனுக்கு தெளிவாகவே கேட்க உதடு பிரியாமல் முறுவலித்தவன் அருகே வந்த நிலாவை கைகளில் அள்ளினான். "அடடே என் அழகு நிலப்பொண்ணு" என்றவன் அசையாமல் நிற்க அத்தையின் வார்தையை நிறைவேற்ற கைகளாலும் காலாலும் மாமனை உந்தினாள் "மாமா போம் கீழே".
'அத்தை சொன்ன அதையே செய்வீங்களோ!' மனதினுள் செல்லமாய் கடிந்தவாறே “அப்ப அத்தை எங்களுடன் கோவிலுக்கு வர வேணாமா?” சத்தமாய் கேட்டவன் “விட்டுட்டு போன வரவே மாட்டா” ரகசியமாய் காதினுள் ஓதினான்.
கண் விரித்து பார்த்த நிலா "த்தை வாங்க" கை நீட்டி அழைத்தாள்.
உள்ளே ஸ்ரீனிகா விழித்து கொண்டிருந்தாள் வழமையாக இவ்வாறு நிலாவை அழைக்க நேர்ந்தால் முள் மேல் நிற்பது போல் நின்று விட்டு போய்விடுவான் இன்றானால் நிற்பதும் அல்லாமால் அவளை வேறு அழைக்கின்றான். இவனுக்கு காத்து கருப்பு ஏதும் பட்டிருக்குமோ மனம் கேட்ட கேள்விக்கு மூளை இல்லாமல் வேறு என்ன மாரியாத்தா கோவிலுக்கு கூட்டிட்டு போய் நல்லா வேப்பிலை அடிச்சு விடு என்றது.
சிலவேளை வேதாளம் இவன் உள்ளேயே இறங்கியிருக்குமோ...
நிலாவை கீழே இறக்கிவிட்டவன் “அம்மம்மாவிடம் போய் சொல்லுங்கள் மாமா இன்னும் பத்து நிமிடத்தில் வருவேன் என்று” அனுப்பிவிட்டு உள்ளே வந்தான். உள்ளே வந்தவனைப் பார்த்து ‘என்ன உள்ள வாரான்’ உள்ளுக்குள் அதிர்ந்ந்தவள் உதட்டை இழுத்துப் பிடித்து சிரித்தாள் “போவோமே” ஓரடி எடுத்து வைக்க கல்லில் முட்டி நின்றாள். நிமிர்ந்து பார்க்க அவன் கணவன்தான் மார்புக்கு குறுக்கே கையைக் கட்டிக் கொண்டு அழுத்தமான பார்வையுடன் நின்றான்.
“எஎ என்ன?” தடுமாறினாள்.
“அதைத்தான் கேட்கின்றேன். உனக்கு என்னதான் பிரச்சனை”
“ஒன்றுமில்லையே...” கையை விரித்தாள்.
பார்வையில் தீவிரம் கூட பெருவிரலால் நெற்றி வருடியவன் “ஸ்ரீனிகா....” அழைத்த விதமே அலாதியாய் இருந்தது. அவன் அவளை முழுப்பெயர் சொல்லி அழைப்பது குறைவு. அப்படி அழைத்தால் ஏதோ மிகமிக முக்கியமான ஒன்றைப் பேசுகின்றான் என்று அர்த்தம். “என்னிடம் ஏதாவது சொல்ல வேண்டுமா?”.
‘அவனுக்கு ஏதாவது தெரிந்திருக்குமா?’ மூளை யோசிக்க ‘நீ சொல்லமால் எப்படித் தெரியும்’ மனம் சண்டைக்கு வந்தது.
விழித்துக் கொண்டு நின்றவளைப் பார்த்து சொன்னான் “நான் செய்தது பிழைதான் ஒவ்வொரு நாளும் உன்னிடம் மன்னிப்புக் கேட்கிறேன். பிரச்சனை இல்ல. நீ என்னை மன்னிக்கவும் வேண்டாம். ஆனா...” நிறுத்தி ஆழ்ந்து பார்த்தவன் “என்னை விட்டுப் போக முயன்றாய்... விடமாட்டேன்” தலையை குறுக்கே அசைத்தான் “நீ என்ன தண்டனை தந்தாலும் ஏற்றுக் கொள்ளுறன் ஆனா நீ தனியா... எந்தக் காலத்திலும் உன்னைத் தனியாய் விடமாட்டேன். புரியுதா?” அழுத்தமான குரலில் கேட்டவனை தன்னை மறந்து கண்களில் நீரும் உதட்டில் புன்னகையுமாய் பார்த்திருந்தாள்.
உண்மையில் அவள் மிகப் பெரிய பயம் தனிமைதான். ஆறு வயதில் அவள் பிறப்பு பற்றி மற்றவர் பேச்சு தெரியாக் கூடாது என்பதற்காய் ஹோஸ்டலில் சேர்த்ததில் இருந்து தமிழ்நாடு வந்து கேரளாவில் தங்கியிருக்கும் போதும் அவளை மிரட்டிய அந்த தனிமை. அதை அண்ட விடமாட்டேன் என்று அவன் சொன்ன வார்த்தையே போதும் அவளுக்கு....
கண்ணீரும் புன்னகையுமாய் அவள் முகத்தை கைகளில் ஏந்தியவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டு “உன்னை எனக்கு பிடிக்கும்டி, நான் தேடின குட்டி பொண்ணு நீதான்னு தெரிய முன்னரே பிடிக்கும். அதை எப்படி உன்னிடமிருந்து மறைக்கிற என்று தெரியாம….. சாரிடி, ஆயிரம் லட்சம், கோடி தடவை. என்னை ஒருத்தர் ஏமாத்த நினைச்சாலே அழிச்சிருவேன். ஆனா நீ ஏமாற்றினாய் என்று தெரிஞ்சும்... ஐ மீன் நினைச்சும் உன் மேல விரல் கூட வைக்க முடியல. அந்த ஆத்திரத்தில்...” அவளை விட்டு தலையை அழுந்தக் கோதினான்.
கிட்டத்தட்ட இந்த இரண்டு மாதமாய் ஒவ்வொரு நாளும் விதவிதமாய் அவன் கேட்கும் மன்னிப்புத்தான். ஆனால் அவளால்தான் இரண்டு தடைகளை தாண்டி செல்ல முடியவில்லை. ஒன்று பயம் மற்றது....
அவள் முகத்தைப் பார்த்தவன் மறுபடியும் கன்னங்களை கையில் தாங்கிக் கேட்டான் “நீ என்னிடம் எதுவாய் இருந்தாலும் சொல்லாம். என்னிடம் ஏதாவது சொல்ல வேண்டுமா ஸ்ரீனிகா?” கேட்ட விதமே அலாதியாய் இருந்தது. அப்படியே அவன் மார்பில் சாய்ந்து கட்டிக் கொண்டு அழ வேண்டும் போல், சிரிக்க வேண்டும் போல், மனதில் அடைத்துக் கொண்டிருக்கும் அத்தனையும் அன்று போல் கொட்டித் தீர்க்க வேண்டும் போல்... மூளை கேட்டது ‘அதன் பின்’ சட்டென சுதாரித்தவள் “விவாகரத்து வேண்டும்” என்றாள்.
அவளை விடுவித்து மார்புக்கு குறுக்கே கையைக் கட்டியவன் அவளுக்கு முதுகு காட்டி “எல்லோரும் கீழே வெயிட் பண்ணுறாங்க வா” போக காலேடுத்தவனை நிறுத்தியது அவள் குரல் “நீங்க ஸ்ரீநிஷாவை கால்யாணம் செய்து கொள்ளுங்கள்”.
“என்ன?” புருவம் மேலேற ஆச்சரியத்துடன் திரும்பினான்.
“உங்கள் அந்தஸ்து தகுதி அ.. அ அஅதோட சச.. சட்ட...” அன்று அவன் கூறிய அதே வார்த்தைகள்... அதைச் சொல்வதற்குள் அவள் கண்களில் தென்பட்ட வலியைக் கண்டு கொண்டவன் தடை இறுக கன்னத்தை இறுகக் கடித்ததில் கௌதமின் வாய்க்குள் உப்புக் கரித்தது. சட்டென குனிந்து அவள் முடிக்கும் முன் அவள் இதழ்களை தன் இதழ் கொண்டு மூடினான்.
‘என்ன இப்பெல்லாம் சட்டுபுட்டுன்னு முத்தம் கொடுக்கிறான். அதுவும் உதட்டில் மனம் முரண்ட மூளை ‘உப்பு கரிக்குது ரத்தம்’ என்று எடுத்துக் கொடுத்தது’.
திமிறி விலகியவள் “இரத்தம்” பதறினாள்.
“ச்சு.. ஒன்றுமில்லை விடு” என்றவன் வாஸ்ரூம் சென்று வாயைக் கொப்பளித்து கண்ணாடியைப் பார்த்தான். அவள் பதற்றம் அவன் முகத்தில் மெல்லிய முறுவலைக் கொண்டு வந்திருந்தது. நிச்சயமா அவள் மனதில் இடம் இருக்கு ஆனா வாய் திறக்க மறுக்கின்றாள். காரணம் அவனுக்கும் தெரியும். அவளின் அந்தக் காரணத்தை அறிந்த நாளை நினைக்க வேதனையில் முகம் சுருங்கியது. அவனுக்கு மன்னிப்பு வேண்டும். ஆனால் அது அந்தக் காரணத்திற்காய் இருக்க கூடாது. அதுதான் அதை தெரிந்து கொண்டதாக காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
கண் மூடி வலியை விழுங்கியவன் கதவைத் தட்டிச் சத்தம் கேட்க “வாரேன்” என்றவாறே திறந்தான்.
அவள் விழிகள் பதற்றத்துடன் அவனை ஆராய்ந்தது.
அவள் உதட்டில் இருந்த இரத்ததை ஈரக் கையால் துடைத்து விட தட்டிவிட்டாள். “அதை விடுங்கள், ஆ காட்டுங்கள் பார்ப்போம்” அவனைப் பிடித்து சோபாவில் இருத்தினாள்.
வஞ்சனையின்றி கடித்து வைத்திருக்க இரண்டு பற்களின் தடம் தெளிவாய் தெரிய இரத்தம் இன்னும் கசிந்து கொண்டிருந்தது. “என்ர குருவாயுரப்பா... ஞிங்கள் எந்த சின்ன குட்டியானு, வலிக்கலயா” கண்களில் லேசாய் நீர் கோர்த்திருந்தது.
கண்மை கலையாமல் நாசுக்காய் துடைத்தவன் “வலிச்சுது இப்ப இல்லை” என்றான்.
“வா போகலாம்” திரும்பியவனைத் தடுத்தாள் “விவாகரத்து..”
“எனக்கு இன்னொரு பக்கமும் கன்னம் இருக்கு” அவள் கண்களை ஆழ்ந்து நோக்கிக் கூற சட்டெனக் கன்னத்தில் அடித்துவிட்டாள் ஸ்ரீனிகா.
“என்னடி அடிக்கிற” புன்னகையுடனே கேட்டான்.
“பிராந்தன் ஆயனு” அவனிடமிருந்து திரும்பி அமர்ந்தாள்.
“அதே பிரந்தே நீ மீதே” அவள் கன்னத்தில் சத்தமாய் அழுத்தி முத்தமிட்டவன் “என்டே பாரியா மீதே” அவள் ஏதோ மறுத்துக் சொல்ல வாயெடுக்க “வலிக்குது” என்று முகத்தைச் சுருக்கினான்.
அவனைப் பாவமாய் பார்த்து கன்னத்தை வருட “இந்த ஜென்மத்தில் நீதான் என் மனைவி நான்தான் உன் கணவன் இதை மற்ற யாராலும் முடியாது. நீ எது கேட்டாலும் தருகின்றேன் இரண்டைத் தவிர” அவன் நிறுத்த என்ன என்பது போல் பார்த்து வைத்தாள்.
“ஒன்று விவாகரத்து அடுத்தது என்னை விட்டுப் போவது” என்றவனை பெருமூச்சோடு நோக்கியவள் அருகே இருந்த செல்ஃபில் இருந்து ஒரு மருந்தை எடுத்து ஒரு விரலால் காயத்திற்கு போட்டுவிட்டாள். மருந்தில் காயம் சில்லென்று வர அவள் செயலில் மனம் சில்லென்றானாது.
மருந்தை வைத்து விட்டு விரலை எடுக்க முயன்றால் விரல் எங்கோ மாட்டிக் கொண்டது. திரும்பிப் பார்க்க பற்களிடையே அவள் விரலை வலிக்காமல் கடித்துக் கொண்டு அவளை குறும்பாய் பார்த்தான். அவன் குறும்பில் லேசாய் கன்னம் சிவந்தவள் “ச்சு விடுங்கள்” சிணுங்கினாள்.
சட்டென விலகி நின்று முகம் சிவக்க பின்தலையை அழுந்தக் கோதியவன் குரல் கெஞ்சியது “பிளீஸ் என்னை மன்னிக்கும் வரை என்னிடம் சிணுங்காதேடி”.
ஸ்ரீனிகா அவனின் இந்த அவதாரத்தில் திகைத்துப் போய் நிற்க வெட் டிஷ்யூ வைத்து அவள் விரலைத் துடைத்துவிட்டவன் “கீழே எல்லோரும் வெயிட் பண்ணுறாங்க வா போவோம்” மென்மையாய் கூறினான்.
இருவரும் சேர்ந்து வர யசோதா நெட்டி முறித்தார் “கண்ணே பட்டுடும் போல இருக்கே சே இவ்வளவு நாளும் கவனிக்கமா இருந்திட்டோம், மருமகளுக்கும் கொஞ்சம் வாங்கி போட்டு அழகு பார்க்கணும்” மனதில் எண்ணி கொண்டார்.
இருவரையும் சேர்த்து வைத்து பார்த்த போது மருமகளின் உடைகள் அத்தனை தரமில்லையோ என்று தோன்றியது. அதற்காக அழகாயில்லை என்று எண்ணவில்லை ஆனால் ஆடையின் தரமும் விலையும் தன் மகனின் அந்தஸ்துக்கு குறைவோ என்ற எண்ணமும் எழாமல் இல்லை.
மகனை யோசனையாக நோக்கினார். இது அவன் கண்ணில் படவில்லையா? இல்லை கருத்தில் எடுக்கவில்லையா? இதுவரை அவள் ஸ்கூட்டியில்தான் சுற்றுகின்றாள். தங்கையின் திருமண நாளுக்கும் பிறந்தநாளுக்கும் காரும் மில்லும் வேண்டி கொடுப்பவன் மனைவிக்கு ஒரு சாதாரண கார் வேண்டும் வசதி கூட இல்லாமாலா இருக்கின்றான்.
அந்த வீட்டில் பெண்களுக்கு தனியே தொழில் வைத்து கொடுத்திருக்கின்றார்கள். யசோதாவின் பெயரிலும் தொழில் உள்ளது அதை நிர்வாகம் செய்வதும் அவரேதான். அப்படி இருக்கையில் ஸ்ரீனிகா சாதாரணமாக இன்னொருவர் கீழ் வேலைக்கு போய்க் கொண்டிருக்கின்றாள். விரும்பினால் அவள் வேலைக்கு செல்லும் காலேஜை வாங்கும் வல்லமையில்தான் இருக்கின்றான் அவர் மகன் கௌதம் கிருஷ்ணா. அவருக்குத் தெரியாது அவன் காலேஜில்தான் அவள் வேலையே செய்கின்றாள் என்று. விரும்பி மணந்தவர்கள் சந்தோசமாய் தான் இருப்பார்கள் என்று எண்ணி கவனிக்காமல் விட்டது தவறோ....
இன்று காலை நிலாவின் அடம் குறைந்ததை பார்த்த போதுதான் குழந்தைகளிடம் போதிய கவனம் எடுக்கவில்லையே என்று ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. அது போல் இவர்களிடமும் சற்று கவனம் எடுக்க வேண்டுமோ.
“நீ ஏனம்மா நகைகள் போடுவதில்லை” திடீரென ஸ்ரீனிகாவை பார்த்து கேட்க, “என்னடா இது இன்று கண்ணாடியில் தான் முழித்தேன் போல எல்லாமே தலைகீழா நடக்குது’ மனதினுள் நினைத்தவள் “இல்ல, எனக்கு நகை அவ்வளவா பிடித்தமில்ல அதோட தனியா போய் வாராது அதான்” புள்ளியில் நுழைந்து எதையோ கூறி சமாளிக்க பார்க்க அவர் கோலத்தில் நுழைந்து “பரவாயில்ல இன்று எல்லோரும் தானே போகின்றோம் ஏதாவது மெல்லிதாக வைர பெண்டனும் தோடும் போட்டுட்டு வாம்மா” என்றாரே பார்க்கலாம்.
அதிர்ந்து போய் பார்த்தால் ‘ஏது வைர பென்டனா, அத்தையம்மா என்னை ஹார்ட்அட்டாக் கொடுத்தே பரலோகம் அனுப்பிருவாங்களோ, தங்கத்துக்கே தகிடுதத்தம் இதில வைரம் வேறயா கிழிஞ்சுது போ! ஏதாவது ஐடியா கொடேன்’ அவசரமாக மூளையிடம் மனு போட ‘இரு யோசிக்கிறேன்’ என்றது. நீ யோசித்து முடிச்சிட்டாலும் மனம் திருப்பி கவுண்டர் கொடுக்க ‘ஆ ராசி...." என்ன ராசி ஜோதிடம் பார்க்கும் நேரமா இது?’ எரிந்து விழுந்தது மனம். அதை டீலில் விட்டவள் “என்னோட ராசிக்கு வைரம் போட கூடாது என்று நாமக்கல் நாராயண ஜோதிடர் சொல்லி இருக்கார்”.
“நாமக்கல் நாராயண ஜோதிடரா?" ஆச்சரியத்துடன் கேட்க வேகமாக தலையை ஆட்டி வைத்தாள். "ஹா நாராயண ஜோதிடர் ரொம்ப பேமஸ், உங்களுக்கு தெரியாதா? ஒருநாள் உங்களையும் கூட்டிட்டு போறன்” அவர் பேச இடமே கொடாமல் தானே பேசி முடித்தாள்.
அவள் தளும்பி நின்ற நிலை பார்த்து முகம் கன்றி நின்ற கௌதம் சமாளித்த விதத்தில் சிரிப்பை அடக்க பாடுபட்டு போனான். இப்படித்தான் எதையாவது சொல்லி எந்த சூழ்நிலையையும் குறைந்தது அப்போதைக்கு சமாளித்துவிடுவாள்.
"சரி பரவாயில்லை விடு" என்ற கணவனின் குரலில் ஸ்ரீனிகா ஆறுதலாக மூச்சு விட யசோதா மகனை கவலையுடன் பார்த்தார். அவருக்கு கண்மூடி திறந்து ஆறுதல் கொடுத்தவன், அவள் ஆறுதலை இல்லமால் செய்தான் "உனக்கு எந்த கல் ராசி என்று அந்த நாமக்கல் நாராயண ஜோதிடர் சொன்னார்" தீவிரமாய் விசாரித்தான் "சொல்லு அதையே வாங்கிறலாம்" 'அந்த நாமக்கல் நாராயண ஜோதிடர்' என்ற வார்தைகளுக்கு கொடுத்த அழுத்தியிலேயே புரிந்தது தன்னை பார்த்து நகைக்கின்றான் என்று, அவனைப் பரிதபாமாய் பார்த்தாள்.
அதற்குள் போன் அழைக்க அதை பயன்படுத்தி தப்பி சென்றாள் "சொல்லுடா"
இடுப்பில் கையூன்றி தன்னை தானே ஆசுவாசப்படுத்தியவள் அங்கே அவன் கொதித்ததில் “சரி சரி வாரன் படுத்ததடா” என்றவள் “இவன் வேற நேரம் காலம் தெரியாமா உயிரை வாங்குறான்” வாய்க்குள் முனகினாள்.
கையை பிசைந்தவள் காதருகே "போவோமா?" என்று கேட்ட குரலில் துள்ளி விலகியவள் கணவனை பார்த்து விழித்தாள். 'ஏண்டா எங்கடா இருந்தீங்க எல்லோரும் ஒன்றா வருவீங்களா என்னால முடியலடா' மூளை அலற "அது வந்து முக்கியமான ஒரு வேலை போயே ஆகனும்... வேலை முடிச்சிட்டு அப்படியே நேர கோவில் வந்துறேன்...." இழுக்க அவள் கண்ணையே பார்த்திருந்தான்.
மனமோ 'அப்ப அவன் கூட போவியா’ ஆர்வத்துடன் மான ரோஷம் இன்றி கேட்க ‘கொஞ்ச நேரம் மூடிட்டு இருக்கிறீயா அங்க போயிட்டு பைக்கை பஞ்சர் பண்ணலாம்’ காரமாய் பதிலளித்தது மூளை. அவனோ "சரி போ" சாதாரணாமாக கூறினான்.
"ஓ தாங்க்யூ" என்றவள் வெளியே பறந்திருந்தாள்.
அனைவரும் அவன் பராடோவில் ஏறியிருக்க நதியா கேட்டாள் "அண்ணி எங்கே அண்ணா?" சிரிப்பை அடக்கியவாறே கை காட்டினான்.
வருவான்....
சிரிக்கும் போது அவன் மனைவி இத்தனை அழகு என்று இதுவரை அவனுக்கே தெரியாதே என்று வியக்க மனசாட்சி காறி துப்பியது ‘உன் முன்னால் அவள் எப்போது வாய் விட்டு சிரித்தாள். நீ அதை பார்க்க’.
நிலாவை இறக்கி விட்டவள் காதில் "மாமாவுடன் போங்கள் அத்தை வருகின்றேன்" என்றது அவனுக்கு தெளிவாகவே கேட்க உதடு பிரியாமல் முறுவலித்தவன் அருகே வந்த நிலாவை கைகளில் அள்ளினான். "அடடே என் அழகு நிலப்பொண்ணு" என்றவன் அசையாமல் நிற்க அத்தையின் வார்தையை நிறைவேற்ற கைகளாலும் காலாலும் மாமனை உந்தினாள் "மாமா போம் கீழே".
'அத்தை சொன்ன அதையே செய்வீங்களோ!' மனதினுள் செல்லமாய் கடிந்தவாறே “அப்ப அத்தை எங்களுடன் கோவிலுக்கு வர வேணாமா?” சத்தமாய் கேட்டவன் “விட்டுட்டு போன வரவே மாட்டா” ரகசியமாய் காதினுள் ஓதினான்.
கண் விரித்து பார்த்த நிலா "த்தை வாங்க" கை நீட்டி அழைத்தாள்.
உள்ளே ஸ்ரீனிகா விழித்து கொண்டிருந்தாள் வழமையாக இவ்வாறு நிலாவை அழைக்க நேர்ந்தால் முள் மேல் நிற்பது போல் நின்று விட்டு போய்விடுவான் இன்றானால் நிற்பதும் அல்லாமால் அவளை வேறு அழைக்கின்றான். இவனுக்கு காத்து கருப்பு ஏதும் பட்டிருக்குமோ மனம் கேட்ட கேள்விக்கு மூளை இல்லாமல் வேறு என்ன மாரியாத்தா கோவிலுக்கு கூட்டிட்டு போய் நல்லா வேப்பிலை அடிச்சு விடு என்றது.
சிலவேளை வேதாளம் இவன் உள்ளேயே இறங்கியிருக்குமோ...
நிலாவை கீழே இறக்கிவிட்டவன் “அம்மம்மாவிடம் போய் சொல்லுங்கள் மாமா இன்னும் பத்து நிமிடத்தில் வருவேன் என்று” அனுப்பிவிட்டு உள்ளே வந்தான். உள்ளே வந்தவனைப் பார்த்து ‘என்ன உள்ள வாரான்’ உள்ளுக்குள் அதிர்ந்ந்தவள் உதட்டை இழுத்துப் பிடித்து சிரித்தாள் “போவோமே” ஓரடி எடுத்து வைக்க கல்லில் முட்டி நின்றாள். நிமிர்ந்து பார்க்க அவன் கணவன்தான் மார்புக்கு குறுக்கே கையைக் கட்டிக் கொண்டு அழுத்தமான பார்வையுடன் நின்றான்.
“எஎ என்ன?” தடுமாறினாள்.
“அதைத்தான் கேட்கின்றேன். உனக்கு என்னதான் பிரச்சனை”
“ஒன்றுமில்லையே...” கையை விரித்தாள்.
பார்வையில் தீவிரம் கூட பெருவிரலால் நெற்றி வருடியவன் “ஸ்ரீனிகா....” அழைத்த விதமே அலாதியாய் இருந்தது. அவன் அவளை முழுப்பெயர் சொல்லி அழைப்பது குறைவு. அப்படி அழைத்தால் ஏதோ மிகமிக முக்கியமான ஒன்றைப் பேசுகின்றான் என்று அர்த்தம். “என்னிடம் ஏதாவது சொல்ல வேண்டுமா?”.
‘அவனுக்கு ஏதாவது தெரிந்திருக்குமா?’ மூளை யோசிக்க ‘நீ சொல்லமால் எப்படித் தெரியும்’ மனம் சண்டைக்கு வந்தது.
விழித்துக் கொண்டு நின்றவளைப் பார்த்து சொன்னான் “நான் செய்தது பிழைதான் ஒவ்வொரு நாளும் உன்னிடம் மன்னிப்புக் கேட்கிறேன். பிரச்சனை இல்ல. நீ என்னை மன்னிக்கவும் வேண்டாம். ஆனா...” நிறுத்தி ஆழ்ந்து பார்த்தவன் “என்னை விட்டுப் போக முயன்றாய்... விடமாட்டேன்” தலையை குறுக்கே அசைத்தான் “நீ என்ன தண்டனை தந்தாலும் ஏற்றுக் கொள்ளுறன் ஆனா நீ தனியா... எந்தக் காலத்திலும் உன்னைத் தனியாய் விடமாட்டேன். புரியுதா?” அழுத்தமான குரலில் கேட்டவனை தன்னை மறந்து கண்களில் நீரும் உதட்டில் புன்னகையுமாய் பார்த்திருந்தாள்.
உண்மையில் அவள் மிகப் பெரிய பயம் தனிமைதான். ஆறு வயதில் அவள் பிறப்பு பற்றி மற்றவர் பேச்சு தெரியாக் கூடாது என்பதற்காய் ஹோஸ்டலில் சேர்த்ததில் இருந்து தமிழ்நாடு வந்து கேரளாவில் தங்கியிருக்கும் போதும் அவளை மிரட்டிய அந்த தனிமை. அதை அண்ட விடமாட்டேன் என்று அவன் சொன்ன வார்த்தையே போதும் அவளுக்கு....
கண்ணீரும் புன்னகையுமாய் அவள் முகத்தை கைகளில் ஏந்தியவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டு “உன்னை எனக்கு பிடிக்கும்டி, நான் தேடின குட்டி பொண்ணு நீதான்னு தெரிய முன்னரே பிடிக்கும். அதை எப்படி உன்னிடமிருந்து மறைக்கிற என்று தெரியாம….. சாரிடி, ஆயிரம் லட்சம், கோடி தடவை. என்னை ஒருத்தர் ஏமாத்த நினைச்சாலே அழிச்சிருவேன். ஆனா நீ ஏமாற்றினாய் என்று தெரிஞ்சும்... ஐ மீன் நினைச்சும் உன் மேல விரல் கூட வைக்க முடியல. அந்த ஆத்திரத்தில்...” அவளை விட்டு தலையை அழுந்தக் கோதினான்.
கிட்டத்தட்ட இந்த இரண்டு மாதமாய் ஒவ்வொரு நாளும் விதவிதமாய் அவன் கேட்கும் மன்னிப்புத்தான். ஆனால் அவளால்தான் இரண்டு தடைகளை தாண்டி செல்ல முடியவில்லை. ஒன்று பயம் மற்றது....
அவள் முகத்தைப் பார்த்தவன் மறுபடியும் கன்னங்களை கையில் தாங்கிக் கேட்டான் “நீ என்னிடம் எதுவாய் இருந்தாலும் சொல்லாம். என்னிடம் ஏதாவது சொல்ல வேண்டுமா ஸ்ரீனிகா?” கேட்ட விதமே அலாதியாய் இருந்தது. அப்படியே அவன் மார்பில் சாய்ந்து கட்டிக் கொண்டு அழ வேண்டும் போல், சிரிக்க வேண்டும் போல், மனதில் அடைத்துக் கொண்டிருக்கும் அத்தனையும் அன்று போல் கொட்டித் தீர்க்க வேண்டும் போல்... மூளை கேட்டது ‘அதன் பின்’ சட்டென சுதாரித்தவள் “விவாகரத்து வேண்டும்” என்றாள்.
அவளை விடுவித்து மார்புக்கு குறுக்கே கையைக் கட்டியவன் அவளுக்கு முதுகு காட்டி “எல்லோரும் கீழே வெயிட் பண்ணுறாங்க வா” போக காலேடுத்தவனை நிறுத்தியது அவள் குரல் “நீங்க ஸ்ரீநிஷாவை கால்யாணம் செய்து கொள்ளுங்கள்”.
“என்ன?” புருவம் மேலேற ஆச்சரியத்துடன் திரும்பினான்.
“உங்கள் அந்தஸ்து தகுதி அ.. அ அஅதோட சச.. சட்ட...” அன்று அவன் கூறிய அதே வார்த்தைகள்... அதைச் சொல்வதற்குள் அவள் கண்களில் தென்பட்ட வலியைக் கண்டு கொண்டவன் தடை இறுக கன்னத்தை இறுகக் கடித்ததில் கௌதமின் வாய்க்குள் உப்புக் கரித்தது. சட்டென குனிந்து அவள் முடிக்கும் முன் அவள் இதழ்களை தன் இதழ் கொண்டு மூடினான்.
‘என்ன இப்பெல்லாம் சட்டுபுட்டுன்னு முத்தம் கொடுக்கிறான். அதுவும் உதட்டில் மனம் முரண்ட மூளை ‘உப்பு கரிக்குது ரத்தம்’ என்று எடுத்துக் கொடுத்தது’.
திமிறி விலகியவள் “இரத்தம்” பதறினாள்.
“ச்சு.. ஒன்றுமில்லை விடு” என்றவன் வாஸ்ரூம் சென்று வாயைக் கொப்பளித்து கண்ணாடியைப் பார்த்தான். அவள் பதற்றம் அவன் முகத்தில் மெல்லிய முறுவலைக் கொண்டு வந்திருந்தது. நிச்சயமா அவள் மனதில் இடம் இருக்கு ஆனா வாய் திறக்க மறுக்கின்றாள். காரணம் அவனுக்கும் தெரியும். அவளின் அந்தக் காரணத்தை அறிந்த நாளை நினைக்க வேதனையில் முகம் சுருங்கியது. அவனுக்கு மன்னிப்பு வேண்டும். ஆனால் அது அந்தக் காரணத்திற்காய் இருக்க கூடாது. அதுதான் அதை தெரிந்து கொண்டதாக காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
கண் மூடி வலியை விழுங்கியவன் கதவைத் தட்டிச் சத்தம் கேட்க “வாரேன்” என்றவாறே திறந்தான்.
அவள் விழிகள் பதற்றத்துடன் அவனை ஆராய்ந்தது.
அவள் உதட்டில் இருந்த இரத்ததை ஈரக் கையால் துடைத்து விட தட்டிவிட்டாள். “அதை விடுங்கள், ஆ காட்டுங்கள் பார்ப்போம்” அவனைப் பிடித்து சோபாவில் இருத்தினாள்.
வஞ்சனையின்றி கடித்து வைத்திருக்க இரண்டு பற்களின் தடம் தெளிவாய் தெரிய இரத்தம் இன்னும் கசிந்து கொண்டிருந்தது. “என்ர குருவாயுரப்பா... ஞிங்கள் எந்த சின்ன குட்டியானு, வலிக்கலயா” கண்களில் லேசாய் நீர் கோர்த்திருந்தது.
கண்மை கலையாமல் நாசுக்காய் துடைத்தவன் “வலிச்சுது இப்ப இல்லை” என்றான்.
“வா போகலாம்” திரும்பியவனைத் தடுத்தாள் “விவாகரத்து..”
“எனக்கு இன்னொரு பக்கமும் கன்னம் இருக்கு” அவள் கண்களை ஆழ்ந்து நோக்கிக் கூற சட்டெனக் கன்னத்தில் அடித்துவிட்டாள் ஸ்ரீனிகா.
“என்னடி அடிக்கிற” புன்னகையுடனே கேட்டான்.
“பிராந்தன் ஆயனு” அவனிடமிருந்து திரும்பி அமர்ந்தாள்.
“அதே பிரந்தே நீ மீதே” அவள் கன்னத்தில் சத்தமாய் அழுத்தி முத்தமிட்டவன் “என்டே பாரியா மீதே” அவள் ஏதோ மறுத்துக் சொல்ல வாயெடுக்க “வலிக்குது” என்று முகத்தைச் சுருக்கினான்.
அவனைப் பாவமாய் பார்த்து கன்னத்தை வருட “இந்த ஜென்மத்தில் நீதான் என் மனைவி நான்தான் உன் கணவன் இதை மற்ற யாராலும் முடியாது. நீ எது கேட்டாலும் தருகின்றேன் இரண்டைத் தவிர” அவன் நிறுத்த என்ன என்பது போல் பார்த்து வைத்தாள்.
“ஒன்று விவாகரத்து அடுத்தது என்னை விட்டுப் போவது” என்றவனை பெருமூச்சோடு நோக்கியவள் அருகே இருந்த செல்ஃபில் இருந்து ஒரு மருந்தை எடுத்து ஒரு விரலால் காயத்திற்கு போட்டுவிட்டாள். மருந்தில் காயம் சில்லென்று வர அவள் செயலில் மனம் சில்லென்றானாது.
மருந்தை வைத்து விட்டு விரலை எடுக்க முயன்றால் விரல் எங்கோ மாட்டிக் கொண்டது. திரும்பிப் பார்க்க பற்களிடையே அவள் விரலை வலிக்காமல் கடித்துக் கொண்டு அவளை குறும்பாய் பார்த்தான். அவன் குறும்பில் லேசாய் கன்னம் சிவந்தவள் “ச்சு விடுங்கள்” சிணுங்கினாள்.
சட்டென விலகி நின்று முகம் சிவக்க பின்தலையை அழுந்தக் கோதியவன் குரல் கெஞ்சியது “பிளீஸ் என்னை மன்னிக்கும் வரை என்னிடம் சிணுங்காதேடி”.
ஸ்ரீனிகா அவனின் இந்த அவதாரத்தில் திகைத்துப் போய் நிற்க வெட் டிஷ்யூ வைத்து அவள் விரலைத் துடைத்துவிட்டவன் “கீழே எல்லோரும் வெயிட் பண்ணுறாங்க வா போவோம்” மென்மையாய் கூறினான்.
இருவரும் சேர்ந்து வர யசோதா நெட்டி முறித்தார் “கண்ணே பட்டுடும் போல இருக்கே சே இவ்வளவு நாளும் கவனிக்கமா இருந்திட்டோம், மருமகளுக்கும் கொஞ்சம் வாங்கி போட்டு அழகு பார்க்கணும்” மனதில் எண்ணி கொண்டார்.
இருவரையும் சேர்த்து வைத்து பார்த்த போது மருமகளின் உடைகள் அத்தனை தரமில்லையோ என்று தோன்றியது. அதற்காக அழகாயில்லை என்று எண்ணவில்லை ஆனால் ஆடையின் தரமும் விலையும் தன் மகனின் அந்தஸ்துக்கு குறைவோ என்ற எண்ணமும் எழாமல் இல்லை.
மகனை யோசனையாக நோக்கினார். இது அவன் கண்ணில் படவில்லையா? இல்லை கருத்தில் எடுக்கவில்லையா? இதுவரை அவள் ஸ்கூட்டியில்தான் சுற்றுகின்றாள். தங்கையின் திருமண நாளுக்கும் பிறந்தநாளுக்கும் காரும் மில்லும் வேண்டி கொடுப்பவன் மனைவிக்கு ஒரு சாதாரண கார் வேண்டும் வசதி கூட இல்லாமாலா இருக்கின்றான்.
அந்த வீட்டில் பெண்களுக்கு தனியே தொழில் வைத்து கொடுத்திருக்கின்றார்கள். யசோதாவின் பெயரிலும் தொழில் உள்ளது அதை நிர்வாகம் செய்வதும் அவரேதான். அப்படி இருக்கையில் ஸ்ரீனிகா சாதாரணமாக இன்னொருவர் கீழ் வேலைக்கு போய்க் கொண்டிருக்கின்றாள். விரும்பினால் அவள் வேலைக்கு செல்லும் காலேஜை வாங்கும் வல்லமையில்தான் இருக்கின்றான் அவர் மகன் கௌதம் கிருஷ்ணா. அவருக்குத் தெரியாது அவன் காலேஜில்தான் அவள் வேலையே செய்கின்றாள் என்று. விரும்பி மணந்தவர்கள் சந்தோசமாய் தான் இருப்பார்கள் என்று எண்ணி கவனிக்காமல் விட்டது தவறோ....
இன்று காலை நிலாவின் அடம் குறைந்ததை பார்த்த போதுதான் குழந்தைகளிடம் போதிய கவனம் எடுக்கவில்லையே என்று ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. அது போல் இவர்களிடமும் சற்று கவனம் எடுக்க வேண்டுமோ.
“நீ ஏனம்மா நகைகள் போடுவதில்லை” திடீரென ஸ்ரீனிகாவை பார்த்து கேட்க, “என்னடா இது இன்று கண்ணாடியில் தான் முழித்தேன் போல எல்லாமே தலைகீழா நடக்குது’ மனதினுள் நினைத்தவள் “இல்ல, எனக்கு நகை அவ்வளவா பிடித்தமில்ல அதோட தனியா போய் வாராது அதான்” புள்ளியில் நுழைந்து எதையோ கூறி சமாளிக்க பார்க்க அவர் கோலத்தில் நுழைந்து “பரவாயில்ல இன்று எல்லோரும் தானே போகின்றோம் ஏதாவது மெல்லிதாக வைர பெண்டனும் தோடும் போட்டுட்டு வாம்மா” என்றாரே பார்க்கலாம்.
அதிர்ந்து போய் பார்த்தால் ‘ஏது வைர பென்டனா, அத்தையம்மா என்னை ஹார்ட்அட்டாக் கொடுத்தே பரலோகம் அனுப்பிருவாங்களோ, தங்கத்துக்கே தகிடுதத்தம் இதில வைரம் வேறயா கிழிஞ்சுது போ! ஏதாவது ஐடியா கொடேன்’ அவசரமாக மூளையிடம் மனு போட ‘இரு யோசிக்கிறேன்’ என்றது. நீ யோசித்து முடிச்சிட்டாலும் மனம் திருப்பி கவுண்டர் கொடுக்க ‘ஆ ராசி...." என்ன ராசி ஜோதிடம் பார்க்கும் நேரமா இது?’ எரிந்து விழுந்தது மனம். அதை டீலில் விட்டவள் “என்னோட ராசிக்கு வைரம் போட கூடாது என்று நாமக்கல் நாராயண ஜோதிடர் சொல்லி இருக்கார்”.
“நாமக்கல் நாராயண ஜோதிடரா?" ஆச்சரியத்துடன் கேட்க வேகமாக தலையை ஆட்டி வைத்தாள். "ஹா நாராயண ஜோதிடர் ரொம்ப பேமஸ், உங்களுக்கு தெரியாதா? ஒருநாள் உங்களையும் கூட்டிட்டு போறன்” அவர் பேச இடமே கொடாமல் தானே பேசி முடித்தாள்.
அவள் தளும்பி நின்ற நிலை பார்த்து முகம் கன்றி நின்ற கௌதம் சமாளித்த விதத்தில் சிரிப்பை அடக்க பாடுபட்டு போனான். இப்படித்தான் எதையாவது சொல்லி எந்த சூழ்நிலையையும் குறைந்தது அப்போதைக்கு சமாளித்துவிடுவாள்.
"சரி பரவாயில்லை விடு" என்ற கணவனின் குரலில் ஸ்ரீனிகா ஆறுதலாக மூச்சு விட யசோதா மகனை கவலையுடன் பார்த்தார். அவருக்கு கண்மூடி திறந்து ஆறுதல் கொடுத்தவன், அவள் ஆறுதலை இல்லமால் செய்தான் "உனக்கு எந்த கல் ராசி என்று அந்த நாமக்கல் நாராயண ஜோதிடர் சொன்னார்" தீவிரமாய் விசாரித்தான் "சொல்லு அதையே வாங்கிறலாம்" 'அந்த நாமக்கல் நாராயண ஜோதிடர்' என்ற வார்தைகளுக்கு கொடுத்த அழுத்தியிலேயே புரிந்தது தன்னை பார்த்து நகைக்கின்றான் என்று, அவனைப் பரிதபாமாய் பார்த்தாள்.
அதற்குள் போன் அழைக்க அதை பயன்படுத்தி தப்பி சென்றாள் "சொல்லுடா"
இடுப்பில் கையூன்றி தன்னை தானே ஆசுவாசப்படுத்தியவள் அங்கே அவன் கொதித்ததில் “சரி சரி வாரன் படுத்ததடா” என்றவள் “இவன் வேற நேரம் காலம் தெரியாமா உயிரை வாங்குறான்” வாய்க்குள் முனகினாள்.
கையை பிசைந்தவள் காதருகே "போவோமா?" என்று கேட்ட குரலில் துள்ளி விலகியவள் கணவனை பார்த்து விழித்தாள். 'ஏண்டா எங்கடா இருந்தீங்க எல்லோரும் ஒன்றா வருவீங்களா என்னால முடியலடா' மூளை அலற "அது வந்து முக்கியமான ஒரு வேலை போயே ஆகனும்... வேலை முடிச்சிட்டு அப்படியே நேர கோவில் வந்துறேன்...." இழுக்க அவள் கண்ணையே பார்த்திருந்தான்.
மனமோ 'அப்ப அவன் கூட போவியா’ ஆர்வத்துடன் மான ரோஷம் இன்றி கேட்க ‘கொஞ்ச நேரம் மூடிட்டு இருக்கிறீயா அங்க போயிட்டு பைக்கை பஞ்சர் பண்ணலாம்’ காரமாய் பதிலளித்தது மூளை. அவனோ "சரி போ" சாதாரணாமாக கூறினான்.
"ஓ தாங்க்யூ" என்றவள் வெளியே பறந்திருந்தாள்.
அனைவரும் அவன் பராடோவில் ஏறியிருக்க நதியா கேட்டாள் "அண்ணி எங்கே அண்ணா?" சிரிப்பை அடக்கியவாறே கை காட்டினான்.
வருவான்....