ஶ்ரீகலா
Administrator
"அப்போ உன் பணத்துக்கும்..." என்ற இராஜராஜேஸ்வரியை கண்டு,
"மரியாதை, மரியாதை..." என்றவனின் பார்வை அங்குச் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டு இருந்த துப்பாக்கியை பார்த்தது. அதைக் கண்டதும் இராஜராஜேஸ்வரி மனதில் பயம் எழத்தான் செய்தது. இருந்தாலும் காட்டி கொள்ளாது,
"பணத்துக்கும், சொத்துகளுக்கும் சரியா போச்சு இல்லையா? பிறகு நீ எதுக்குடி இங்கே இருக்க?" என்று மகளிடம் கோபமாய்க் கேட்டார்.
"குழந்தைக்காகக் கையெழுத்து போட்டுக் கொடுத்தது மறந்து போச்சா மேடம்? அந்த ஒரு கையெழுத்து போதும் உங்களை நாறடிக்கிறதுக்கு..." அவன் நக்கலாய் சொல்ல... உண்மையில் அவன் சொன்னதைச் செய்து விடுவான் என்று ஆதிசக்தீஸ்வரிக்கு தெரியாதா!
"அம்மா, எதுக்கு இங்கே வந்து பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்க? அவன் ஒண்ணும் பழைய சத்யா இல்லை. தி கிரேட் சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா. நீங்க சொல்றது எதுவும் அவன் காதில் ஏறாது. நீங்க செஞ்ச பாவத்துக்கு நான் பரிகாரம் தேடிக்கிறேன். நீங்க அவனை அவமானப்படுத்தினீங்க. திருட்டுப் பட்டம் கட்டுனீங்க. அவன் குழந்தையைக் கலைச்சீங்க. எல்லாப் பாவமும் நம்ம பக்கம் தான்ம்மா இருக்கு. அவன் பக்கம் இருப்பது நியாயம் மட்டும் தான். நீங்க செஞ்ச அநியாயத்துக்கு நான் பதிலுக்கு நியாயம் செய்யத்தான் வேணும்மா. இப்போ சத்யாவோட டர்ன். நாம அனுபவிச்சு தான் ஆகணும். நீங்க கிளம்புங்க." என்ற மகளை இளக்காரமாய்ப் பார்த்தார் அவர்...
"என்னமோ அவன் கையால தொங்க தொங்க தாலி வாங்கிக் கட்டிக்கிட்ட மாதிரி இந்தப் பேச்சு பேசுற. தாலி வாங்காமலேயே அவனுக்கு இப்படி வக்காலத்து வாங்கிறியே. அவன் மட்டும் உன் கழுத்தில் தாலி கட்டியிருந்தால் நீ என்னென்ன பேச்சு பேசுவ?கடைசியில நீ பணத்துக்கு அடிமையாகிட்ட... பணத்துக்காக நீ..." மேலே அவர் என்ன சொல்லியிருப்பாரோ!
"செக்யூரிட்டி..." சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா ஆக்ரோசமாய்க் கத்திய கத்தலில் பவுன்சர்கள் இரண்டு பேர் அங்கே ஓடி வந்தனர்.
"முதலில் இவங்களைப் பிடிச்சு வெளியில் தள்ளு." கோபமாய் இரைந்தவன் எழுந்து உள்ளே சென்று விட்டான்.
பவின்சர்கள் இருவரும் இராஜராஜேஸ்வரியின் புறம் வந்து அவரது கரங்களைப் பிடித்து வெளியேற்ற முயல... காயத்ரி, விஷ்ணுவுடன் அவரின் பின்னேயே சென்றாள். ஆதிசக்தீஸ்வரி அண்ணியிடம் சென்றவள்,
"அண்ணி, உங்க ஃபோனை கொடுங்க." என்று கேட்க... காயத்ரி என்னவென்று புரியாத போதும் அலைப்பேசியைக் கொடுத்தாள்.
ஆதிசக்தீஸ்வரி அலைப்பேசியை வாங்கி ஏதோ ஒரு எண்ணை பதிந்தவள், "இது மயூ நம்பர். அவள் உங்களுக்கு உதவி செய்வாள்." என்று சொல்ல...
"இல்லை ஆதி. நாங்க மதுரைக்கே போயிர்றோம்." காயத்ரி மறுத்து சொல்ல...
"அங்கே போயி என்ன பண்ண போறீங்க? மயூவும், சந்தோஷும் வீடு பார்த்து தருவாங்க. நான் உங்களுக்கு மாதா மாதம் பணம் அனுப்பி வைக்கிறேன். விஷ்ணு படிப்பு பத்தி கவலைப்படாதீங்க. அவனுக்கு நான் இருக்கிறேன்." என்றவள் அண்ணன் மகனை அணைத்து முத்தமிட்டு, "சாரி விஷ்ணு... இந்த அத்தையால் உனக்கு ஒரு வாய் சோறு கொடுக்க முடியாது போயிற்று." என்று கண்கலங்கினாள்.
"அழாத அத்தை... இந்த மாமா வேண்டாம். நீ எங்க கூட வா." என்று வாண்டு அவளது விழிகளைத் துடைத்து விட்டது.
"மாமா கிட்ட ஒரு பொருளை ஒப்படைக்கணும். ஒப்படைச்சதும் நான் வந்து விடுவேன்." என்று அவள் புன்னகைக்க முயன்றாள்.
"அத்தை பேசியது தப்பு தான் ஆதி. அதான் அண்ணாவுக்குக் கோபம் வந்திருச்சு." காயத்ரி அவளைச் சமாதானப்படுத்தினாள்.
"சொன்னாலும் சொல்லைன்னாலும் அது தானே உண்மை அண்ணி. அம்மா சொன்னதில் என்ன தப்பிருக்கு?"
"பிறகு ஏன் இங்கே இருக்க ஆதி?"
"சத்யா இப்படி மாறியதில் பெரும் பங்கு எனக்குத் தான் இருக்கு. அதனால் அதனோட விளைவுகளை நான் மட்டுமே அனுபவிக்கணும். அனுபவிச்சிட்டு போறேன். ஆனால் இதை எல்லாம் மீறி நூலளவு நம்பிக்கை ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கு. அந்த நம்பிக்கை என்னை இங்கே வாழ வைக்கும். நீங்க கவலைப்படாதீங்க அண்ணி. நீங்க பத்திரமா போங்க." என்றவள் இருவரையும் அனுப்பி வைத்து விட்டு அந்தக் குட்டி அரண்மனையினுள் நுழைந்தாள்.
வரவேற்பறையைத் தாண்டி முற்றத்தினுள் நுழைந்து மாடிப்படியில் காலடி எடுத்து வைக்கப் போனவளை, "இங்கே வா..." என்ற அவனது அதிகார குரல் அழைத்தது. அவள் சுற்றும் முற்றும் பார்க்க... சற்றுத் தள்ளியிருந்த உணவு மேசையில் சிம்மம் கம்பீரமாய் அமர்ந்து அவளையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தது. அவளது கால்கள் தானாக அவன் புறம் சென்றது. அவள் அருகில் வந்ததும் அவனது கரங்கள் அவளை இழுத்து அணைத்து தனது மடியில் அமர்த்திக் கொண்டது.
"அச்சோ, யாராவது பார்க்க போறாங்க..." அவள் பயத்தோடு சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள்.
"என்னைக் கேட்காம யாரும் இங்கே வர மாட்டாங்க." அவனது வார்த்தைகளில் அவள் அப்படியே அசையாது அமர்ந்தாள். அடுத்து அவன் காதல் சித்ரவதை செய்யப் போகின்றான் என்று அவளது மனதில் பட்சி ஒன்று அடித்துச் சொல்லியது.
"பேபி..." என்றவனது முகம் அவளது கழுத்தடியில் புதைந்தது. அவனது இடது கரம் அவளது இடையைச் சுற்றி தழுவி தனது தேடலை தொடங்கியிருந்தது.
"வேண்டாம் சத்யா..." அவள் அவனது தலைமுடியை பிடித்து இழுத்துத் தன்னிடம் இருந்து அவனை விலக்க... அவனும் புன்னகையுடன் விலகினான். ம்ஹூம், அவனது கோபத்தை விட இந்தப் புன்னகை ஆபத்தானதாயிற்றே! அவள் பயத்துடன் அவனைப் பார்த்தாள்.
"டைனிங் டேபிள் ரொமான்ஸ் சரியா பண்ணினேன்னா?" அவன் கேட்டதும் அவள் தூக்கிவாரி போட நிமிர்ந்தாள்.
"உனக்கு எப்படித் தெரியும்?" திகைப்பில் அவளது விழிகள் விரிந்தது.
"டைரியில் காதல் சொட்ட சொட்ட நீ தானே எழுதியிருந்த. நேத்து நைட் ரூம் அலங்காரம் நல்லாயிருக்குன்னு சொன்னியே. அது கூட நீ எழுதி வச்சது தான்." அவன் கண்சிமிட்டி சொல்ல...
'அடப்பாவி!' அவள் வாயை பிளந்தபடி அவனைப் பார்த்திருந்தாள். இறுதியில் அவளது வார்த்தைகளை வைத்தே அவளை வதைத்து விட்டானே!
"சாப்பிடு..." அவன் சொன்னதும் தான் அவன் தனக்கு ஊட்டி விட்டதை அவள் உணர்ந்தாள். வாயிலிருந்த தோசையைக் கல்லை போல் விழுங்கி வைத்தாள்.
"இப்படி எல்லாம் ஊட்டி விட்டால் தான் காதலாமே. இதுவும் நான் சொல்லலை. நீ சொன்னது தான்." என்றவன் கை விடாது ஊட்ட... சிலதை அவள் உண்டாள். சிலதை அவள் வாயிலிருந்து அவன் உண்டான், இதழோடு இதழ் பொருத்தி... காதலோடு செய்ய வேண்டிய அனைத்தும் இங்கே கேலி பொருளாய் மாறிப் போனது. அதைக் கண்டு அவளுக்கு மனம் கனத்துப் போனது. ஆனாலும் அவள் எதையும் வெளிக்காட்டி கொள்ளவில்லை.
"இவ்வளவு தான் காதலா? காதல் இவ்வளவு ஈசியா இருக்கும்ன்னு தெரியாம போச்சே." கையைக் கழுவி கொண்டு வந்தவன் கேலியாய் சொன்னபடி அவளது புடவை முந்தானையில் தனது ஈரக்கையைத் துடைத்தான். அவள் பதில் பேசாது இரும்பாய் நின்றாள்.
சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா பேசாமடந்தையாய் நின்றிருக்கும் அவளைக் கண்டு ஒரு மாதிரியாய் பார்த்தவன் அங்கிருந்து செல்ல ஆரம்பித்தான். அவள் அவசரமாக அவனின் பின்னேயே வந்தவள்,
"நான் வேலைக்குப் போகணும்." என்று கூற...
"எதுக்கு? உனக்கு வேண்டியது எல்லாம் இங்கே கிடைக்கும்." என்றவன் மேலே நடக்க... வேகமாய் அவனின் முன் சென்று அவனது வழியை மறைத்தபடி நின்றவள்,
"எனக்கு உழைச்சு சாப்பிடணும். இப்படிப் படுத்து வேசி போல்..." மேலே என்ன பேசியிருப்பாளோ... அடுத்து அவனது செய்த செயலில் அவள் பேச்சற்று அதிர்ந்து போய் நின்றாள்.
அவள் பேசியது கேட்டு சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா அவளை அடிக்கத் தனது கையை ஓங்கியவன் பின்பு அடக்கி கொண்டு அருகில் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டு இருந்த புகைப்படத்தின் மீது ஓங்கி குத்தினான். அவன் குத்தியதில் புகைப்பட மீதிருந்த கண்ணாடி உடைந்து சுக்கு நூறாகியது. அவன் மட்டும் அவளை அடித்திருந்தால் நிச்சயம் அவளது கன்னம் கிழிந்திருக்கும். கண்ணாடி துண்டுகள் அவனது கரத்தினைக் குத்தி காயமாக்கி அதிலிருந்து இரத்தம் ஒழுகியது.
"ஐயோ, ரத்தம்..." என்று அலறியவள் தனது புடவை முந்தானையைக் கொண்டு அவனது கரத்தினை இறுக கட்டினாள்.
"ஃப்ர்ஸ்ட் எய்ட் பாக்ஸ் எங்கே இருக்கு?" அவள் பதட்டத்துடன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். அவனோ அவளையே இமைக்க மறந்து பார்த்திருந்தான்.
"உன்னைத் தான் கேட்கிறேன் சத்யா?" அவள் அவனைப் பிடித்து உலுக்க...
"ரூமில் இருக்கு..." அவன் சொன்னதும்...
"வா என் கூட..." என்றவள் அவனை இழுத்துக் கொண்டு அறையை நோக்கி ஓடினாள். அவனும் அவளைப் பார்த்தபடி அவளின் பின்னேயே சென்றான்.
அறைக்கதவை திறந்து உள்ளே நுழைந்தவள் அவனை அழைத்து வந்து கட்டிலில் அமர வைத்தவள், "எங்கே இருக்கு?" என்று அவனிடம் மீண்டும் கேட்க...
"அங்கே..." என்றவனின் கரம் முதலுதவி பெட்டி இருக்கும் இடத்தைச் சுட்டிக்காட்ட...
ஆதிசக்தீஸ்வரி அங்கிருந்து நகரப் போனாள். அந்தோபரிதாபம்! அவளது புடவை முந்தானை அவனது கரத்தினை அல்லவா சுற்றி இருக்கிறது. புடவையை மீறி அவனது கையில் இருந்து இரத்தம் கசிந்து கொண்டிருக்க... அவள் நொடி நேரம் கூடத் தாமதியாது புடவையைக் கழற்றி வீசியெறிந்து விட்டு முதலுதவி பெட்டியை எடுக்கச் சென்றாள். வேகமாய் முதலுதவி பெட்டியை எடுத்து வந்தவள் அவனது காயத்தைச் சுத்தப்படுத்தி மருந்திட்டு கட்டு போட்டாள்.
"ரெண்டு நாளைக்காவது தண்ணி படாம இருக்கணும் சத்யா. செப்டிக் ஆகாம பார்த்துக்கோ." அவள் சொன்னதற்கு அவனிடம் இருந்து பதில் இல்லை.
அவள் யோசனையாய் அவனது முகத்தினை ஏறிட்டு பார்க்க... அவனது பார்வையோ அபாயகரமாய் அவளது மேனியை பார்த்திருந்தது. அவனது துளைக்கும் பார்வையில் அவளுக்குத் தான் மூச்சடைத்தது. அதுவரை அவன் முன் குனிந்து நின்றிருந்தவள் சட்டென்று திரும்பி நின்று கொண்டாள். கீழே கிடக்கும் புடவையைக் கையில் எடுக்கக் கூட அவளால் இயலவில்லை. அத்தனை கூச்சமாக இருந்தது அவளுக்கு... அவளின் பின்னால் இருந்து அவனது கரங்கள் அவளை ஆக்டோபஸாய் வளைத்துக் கொண்டது.
"வேண்டாம் சத்யா..." அவளது குரல் கோபமாய் ஒலிக்காது பலகீனமாய் ஒலித்தது.
அன்னையிடம் அவனுக்காக வாதாடிய அவளது காதல் மனம் இன்னமும் உள்ளுக்குள் மிச்சமிருந்ததோ! இல்லை காயத்ரியிடம் சொன்ன சிறு நம்பிக்கை இன்னமும் அவளுள் ஒட்டியிருந்ததோ! ஏதோ ஒன்று அவள் அதிசயமாய் அவனை ஏற்றுக் கொண்டாள். ஏனோ ஆணவன் அவளை வதைக்காது மௌனமாய் ஆட்கொண்டான். பெண்ணவள் விழிகளை மூடி அவனது தொடுகையை மட்டுமே உள்வாங்கிக் கொண்டு இருந்தாள். அங்கு இளமை உணர்வுகள் காட்டாறு வெள்ளமாய்ப் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. இறுதியாய் கூடல் முடிந்த பிறகு அவன் அவளது காதருகில் குனிந்து,
"ஐ லவ் யூ பேபி." என்று சொல்ல... அதில் பெண்ணவளின் அத்தனை நேர இன்ப உணர்வுகள் அறுந்து விழுந்தது. அவள் மெல்ல விழி திறந்து உணர்வில்லாது அவனைப் பார்த்தாள்.
சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா அவளது பார்வையைக் கண்டு கொள்ளாது உடையை மாற்றியவன் பின்பு அவள் அருகில் வந்து போர்வையைப் போர்த்தி விட்டான். அது கூட அவளுக்கு உறைக்கவில்லை. அவள் அவனையே வெறித்துப் பார்த்திருந்தாள்.
"நீ வேலைக்குப் போக வேண்டிய அவசியம் இல்லை. நீ சம்பாதிச்சு தான் நான் சாப்பிடணும்ங்கிற எந்த அவசியமும் இங்கில்லை." என்றோ அவள் சொன்னதற்கு இப்போது பதில் சொல்லுகிறான் போலும். அவளது உதடுகள் விரக்தியாய் வளைந்தது.
"எனக்காக இல்லை. அண்ணி, விஷ்ணுவுக்காக..." அவள் கவனமாக அம்மா என்ற வார்த்தையைத் தவிர்த்தாள்.
"எத்தனையோ அநாதைகளுக்குச் செய்கிறேன். அது போல் அவங்களுக்கும் நானே செஞ்சிட்டு போறேன்." அவன் அலட்சியமாகச் சொல்ல...
"அவங்க ஒண்ணும் அநாதை இல்லை. அவங்களுக்கு நான் இருக்கிறேன்." என்றவளுக்கு அழுகை வந்தது.
"நீ இப்போ என் கஸ்டடியில்... நீ எப்படி அவங்களுக்குச் சொந்தமாவ?" அவன் கேள்வியாய் புருவத்தை உயர்த்தினான்.
"காயூ உன்னைத் தானே அண்ணான்னு கூப்பிடுகிறாள். அந்தப் பாசம் கூட உனக்கு இல்லையா?" அவள் சொன்னதும் அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தவன்,
"சத்யா தான் அவளுக்கு அண்ணன். சிம்மன் இல்லை. சிம்மன் இந்தச் சாம்ராஜ்ஜியத்துக்கு அரசன்." என்று கர்வம் பொங்க சொன்னவன் அவளது பதிலை கேட்க கூட விரும்பாது அங்கிருந்து வேகமாய்ச் சென்று விட்டான்.
ஆதிசக்தீஸ்வரி செல்லும் அவனையே பார்த்தபடி படுத்திருந்தாள். அவன் என்று அவளது சத்யாவாக மாறுவான் என்று அவளது மனம் கதறியது. அந்த நாள் எப்போது? என்று தான் அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
அன்பிற்கு ஏங்கும் குழந்தை முதலில் கெஞ்சும், அதன் பிறகே விஞ்சும். வன்முறையைக் கையில் எடுத்துக் கவனத்தை ஈர்க்கும். சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணாவும் அப்படித்தான். முன்பு கெஞ்சினான்... இப்போது மிஞ்சுகிறான். அவனுக்கு என்ன வேண்டும் என்பதை அவள் தான் உணர வேண்டும்.
"காதலால் காதலை கொன்று புதைக்க முடியுமோ!
ஆணவனின் செயற்கை காதல் பெண்ணவளின்
இயற்கை காதலை கொன்றுவிட்டதே!
இருவரின் காதலும் உயிர்த்தெழ
பெண்ணவளால் மட்டுமே முடியும்!
அதற்குள் பெண்ணவள் எத்தனை முறை
மரணிக்கப் போகின்றாளோ!"
நீயாகும்...!!!
"மரியாதை, மரியாதை..." என்றவனின் பார்வை அங்குச் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டு இருந்த துப்பாக்கியை பார்த்தது. அதைக் கண்டதும் இராஜராஜேஸ்வரி மனதில் பயம் எழத்தான் செய்தது. இருந்தாலும் காட்டி கொள்ளாது,
"பணத்துக்கும், சொத்துகளுக்கும் சரியா போச்சு இல்லையா? பிறகு நீ எதுக்குடி இங்கே இருக்க?" என்று மகளிடம் கோபமாய்க் கேட்டார்.
"குழந்தைக்காகக் கையெழுத்து போட்டுக் கொடுத்தது மறந்து போச்சா மேடம்? அந்த ஒரு கையெழுத்து போதும் உங்களை நாறடிக்கிறதுக்கு..." அவன் நக்கலாய் சொல்ல... உண்மையில் அவன் சொன்னதைச் செய்து விடுவான் என்று ஆதிசக்தீஸ்வரிக்கு தெரியாதா!
"அம்மா, எதுக்கு இங்கே வந்து பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்க? அவன் ஒண்ணும் பழைய சத்யா இல்லை. தி கிரேட் சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா. நீங்க சொல்றது எதுவும் அவன் காதில் ஏறாது. நீங்க செஞ்ச பாவத்துக்கு நான் பரிகாரம் தேடிக்கிறேன். நீங்க அவனை அவமானப்படுத்தினீங்க. திருட்டுப் பட்டம் கட்டுனீங்க. அவன் குழந்தையைக் கலைச்சீங்க. எல்லாப் பாவமும் நம்ம பக்கம் தான்ம்மா இருக்கு. அவன் பக்கம் இருப்பது நியாயம் மட்டும் தான். நீங்க செஞ்ச அநியாயத்துக்கு நான் பதிலுக்கு நியாயம் செய்யத்தான் வேணும்மா. இப்போ சத்யாவோட டர்ன். நாம அனுபவிச்சு தான் ஆகணும். நீங்க கிளம்புங்க." என்ற மகளை இளக்காரமாய்ப் பார்த்தார் அவர்...
"என்னமோ அவன் கையால தொங்க தொங்க தாலி வாங்கிக் கட்டிக்கிட்ட மாதிரி இந்தப் பேச்சு பேசுற. தாலி வாங்காமலேயே அவனுக்கு இப்படி வக்காலத்து வாங்கிறியே. அவன் மட்டும் உன் கழுத்தில் தாலி கட்டியிருந்தால் நீ என்னென்ன பேச்சு பேசுவ?கடைசியில நீ பணத்துக்கு அடிமையாகிட்ட... பணத்துக்காக நீ..." மேலே அவர் என்ன சொல்லியிருப்பாரோ!
"செக்யூரிட்டி..." சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா ஆக்ரோசமாய்க் கத்திய கத்தலில் பவுன்சர்கள் இரண்டு பேர் அங்கே ஓடி வந்தனர்.
"முதலில் இவங்களைப் பிடிச்சு வெளியில் தள்ளு." கோபமாய் இரைந்தவன் எழுந்து உள்ளே சென்று விட்டான்.
பவின்சர்கள் இருவரும் இராஜராஜேஸ்வரியின் புறம் வந்து அவரது கரங்களைப் பிடித்து வெளியேற்ற முயல... காயத்ரி, விஷ்ணுவுடன் அவரின் பின்னேயே சென்றாள். ஆதிசக்தீஸ்வரி அண்ணியிடம் சென்றவள்,
"அண்ணி, உங்க ஃபோனை கொடுங்க." என்று கேட்க... காயத்ரி என்னவென்று புரியாத போதும் அலைப்பேசியைக் கொடுத்தாள்.
ஆதிசக்தீஸ்வரி அலைப்பேசியை வாங்கி ஏதோ ஒரு எண்ணை பதிந்தவள், "இது மயூ நம்பர். அவள் உங்களுக்கு உதவி செய்வாள்." என்று சொல்ல...
"இல்லை ஆதி. நாங்க மதுரைக்கே போயிர்றோம்." காயத்ரி மறுத்து சொல்ல...
"அங்கே போயி என்ன பண்ண போறீங்க? மயூவும், சந்தோஷும் வீடு பார்த்து தருவாங்க. நான் உங்களுக்கு மாதா மாதம் பணம் அனுப்பி வைக்கிறேன். விஷ்ணு படிப்பு பத்தி கவலைப்படாதீங்க. அவனுக்கு நான் இருக்கிறேன்." என்றவள் அண்ணன் மகனை அணைத்து முத்தமிட்டு, "சாரி விஷ்ணு... இந்த அத்தையால் உனக்கு ஒரு வாய் சோறு கொடுக்க முடியாது போயிற்று." என்று கண்கலங்கினாள்.
"அழாத அத்தை... இந்த மாமா வேண்டாம். நீ எங்க கூட வா." என்று வாண்டு அவளது விழிகளைத் துடைத்து விட்டது.
"மாமா கிட்ட ஒரு பொருளை ஒப்படைக்கணும். ஒப்படைச்சதும் நான் வந்து விடுவேன்." என்று அவள் புன்னகைக்க முயன்றாள்.
"அத்தை பேசியது தப்பு தான் ஆதி. அதான் அண்ணாவுக்குக் கோபம் வந்திருச்சு." காயத்ரி அவளைச் சமாதானப்படுத்தினாள்.
"சொன்னாலும் சொல்லைன்னாலும் அது தானே உண்மை அண்ணி. அம்மா சொன்னதில் என்ன தப்பிருக்கு?"
"பிறகு ஏன் இங்கே இருக்க ஆதி?"
"சத்யா இப்படி மாறியதில் பெரும் பங்கு எனக்குத் தான் இருக்கு. அதனால் அதனோட விளைவுகளை நான் மட்டுமே அனுபவிக்கணும். அனுபவிச்சிட்டு போறேன். ஆனால் இதை எல்லாம் மீறி நூலளவு நம்பிக்கை ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கு. அந்த நம்பிக்கை என்னை இங்கே வாழ வைக்கும். நீங்க கவலைப்படாதீங்க அண்ணி. நீங்க பத்திரமா போங்க." என்றவள் இருவரையும் அனுப்பி வைத்து விட்டு அந்தக் குட்டி அரண்மனையினுள் நுழைந்தாள்.
வரவேற்பறையைத் தாண்டி முற்றத்தினுள் நுழைந்து மாடிப்படியில் காலடி எடுத்து வைக்கப் போனவளை, "இங்கே வா..." என்ற அவனது அதிகார குரல் அழைத்தது. அவள் சுற்றும் முற்றும் பார்க்க... சற்றுத் தள்ளியிருந்த உணவு மேசையில் சிம்மம் கம்பீரமாய் அமர்ந்து அவளையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தது. அவளது கால்கள் தானாக அவன் புறம் சென்றது. அவள் அருகில் வந்ததும் அவனது கரங்கள் அவளை இழுத்து அணைத்து தனது மடியில் அமர்த்திக் கொண்டது.
"அச்சோ, யாராவது பார்க்க போறாங்க..." அவள் பயத்தோடு சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள்.
"என்னைக் கேட்காம யாரும் இங்கே வர மாட்டாங்க." அவனது வார்த்தைகளில் அவள் அப்படியே அசையாது அமர்ந்தாள். அடுத்து அவன் காதல் சித்ரவதை செய்யப் போகின்றான் என்று அவளது மனதில் பட்சி ஒன்று அடித்துச் சொல்லியது.
"பேபி..." என்றவனது முகம் அவளது கழுத்தடியில் புதைந்தது. அவனது இடது கரம் அவளது இடையைச் சுற்றி தழுவி தனது தேடலை தொடங்கியிருந்தது.
"வேண்டாம் சத்யா..." அவள் அவனது தலைமுடியை பிடித்து இழுத்துத் தன்னிடம் இருந்து அவனை விலக்க... அவனும் புன்னகையுடன் விலகினான். ம்ஹூம், அவனது கோபத்தை விட இந்தப் புன்னகை ஆபத்தானதாயிற்றே! அவள் பயத்துடன் அவனைப் பார்த்தாள்.
"டைனிங் டேபிள் ரொமான்ஸ் சரியா பண்ணினேன்னா?" அவன் கேட்டதும் அவள் தூக்கிவாரி போட நிமிர்ந்தாள்.
"உனக்கு எப்படித் தெரியும்?" திகைப்பில் அவளது விழிகள் விரிந்தது.
"டைரியில் காதல் சொட்ட சொட்ட நீ தானே எழுதியிருந்த. நேத்து நைட் ரூம் அலங்காரம் நல்லாயிருக்குன்னு சொன்னியே. அது கூட நீ எழுதி வச்சது தான்." அவன் கண்சிமிட்டி சொல்ல...
'அடப்பாவி!' அவள் வாயை பிளந்தபடி அவனைப் பார்த்திருந்தாள். இறுதியில் அவளது வார்த்தைகளை வைத்தே அவளை வதைத்து விட்டானே!
"சாப்பிடு..." அவன் சொன்னதும் தான் அவன் தனக்கு ஊட்டி விட்டதை அவள் உணர்ந்தாள். வாயிலிருந்த தோசையைக் கல்லை போல் விழுங்கி வைத்தாள்.
"இப்படி எல்லாம் ஊட்டி விட்டால் தான் காதலாமே. இதுவும் நான் சொல்லலை. நீ சொன்னது தான்." என்றவன் கை விடாது ஊட்ட... சிலதை அவள் உண்டாள். சிலதை அவள் வாயிலிருந்து அவன் உண்டான், இதழோடு இதழ் பொருத்தி... காதலோடு செய்ய வேண்டிய அனைத்தும் இங்கே கேலி பொருளாய் மாறிப் போனது. அதைக் கண்டு அவளுக்கு மனம் கனத்துப் போனது. ஆனாலும் அவள் எதையும் வெளிக்காட்டி கொள்ளவில்லை.
"இவ்வளவு தான் காதலா? காதல் இவ்வளவு ஈசியா இருக்கும்ன்னு தெரியாம போச்சே." கையைக் கழுவி கொண்டு வந்தவன் கேலியாய் சொன்னபடி அவளது புடவை முந்தானையில் தனது ஈரக்கையைத் துடைத்தான். அவள் பதில் பேசாது இரும்பாய் நின்றாள்.
சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா பேசாமடந்தையாய் நின்றிருக்கும் அவளைக் கண்டு ஒரு மாதிரியாய் பார்த்தவன் அங்கிருந்து செல்ல ஆரம்பித்தான். அவள் அவசரமாக அவனின் பின்னேயே வந்தவள்,
"நான் வேலைக்குப் போகணும்." என்று கூற...
"எதுக்கு? உனக்கு வேண்டியது எல்லாம் இங்கே கிடைக்கும்." என்றவன் மேலே நடக்க... வேகமாய் அவனின் முன் சென்று அவனது வழியை மறைத்தபடி நின்றவள்,
"எனக்கு உழைச்சு சாப்பிடணும். இப்படிப் படுத்து வேசி போல்..." மேலே என்ன பேசியிருப்பாளோ... அடுத்து அவனது செய்த செயலில் அவள் பேச்சற்று அதிர்ந்து போய் நின்றாள்.
அவள் பேசியது கேட்டு சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா அவளை அடிக்கத் தனது கையை ஓங்கியவன் பின்பு அடக்கி கொண்டு அருகில் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டு இருந்த புகைப்படத்தின் மீது ஓங்கி குத்தினான். அவன் குத்தியதில் புகைப்பட மீதிருந்த கண்ணாடி உடைந்து சுக்கு நூறாகியது. அவன் மட்டும் அவளை அடித்திருந்தால் நிச்சயம் அவளது கன்னம் கிழிந்திருக்கும். கண்ணாடி துண்டுகள் அவனது கரத்தினைக் குத்தி காயமாக்கி அதிலிருந்து இரத்தம் ஒழுகியது.
"ஐயோ, ரத்தம்..." என்று அலறியவள் தனது புடவை முந்தானையைக் கொண்டு அவனது கரத்தினை இறுக கட்டினாள்.
"ஃப்ர்ஸ்ட் எய்ட் பாக்ஸ் எங்கே இருக்கு?" அவள் பதட்டத்துடன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். அவனோ அவளையே இமைக்க மறந்து பார்த்திருந்தான்.
"உன்னைத் தான் கேட்கிறேன் சத்யா?" அவள் அவனைப் பிடித்து உலுக்க...
"ரூமில் இருக்கு..." அவன் சொன்னதும்...
"வா என் கூட..." என்றவள் அவனை இழுத்துக் கொண்டு அறையை நோக்கி ஓடினாள். அவனும் அவளைப் பார்த்தபடி அவளின் பின்னேயே சென்றான்.
அறைக்கதவை திறந்து உள்ளே நுழைந்தவள் அவனை அழைத்து வந்து கட்டிலில் அமர வைத்தவள், "எங்கே இருக்கு?" என்று அவனிடம் மீண்டும் கேட்க...
"அங்கே..." என்றவனின் கரம் முதலுதவி பெட்டி இருக்கும் இடத்தைச் சுட்டிக்காட்ட...
ஆதிசக்தீஸ்வரி அங்கிருந்து நகரப் போனாள். அந்தோபரிதாபம்! அவளது புடவை முந்தானை அவனது கரத்தினை அல்லவா சுற்றி இருக்கிறது. புடவையை மீறி அவனது கையில் இருந்து இரத்தம் கசிந்து கொண்டிருக்க... அவள் நொடி நேரம் கூடத் தாமதியாது புடவையைக் கழற்றி வீசியெறிந்து விட்டு முதலுதவி பெட்டியை எடுக்கச் சென்றாள். வேகமாய் முதலுதவி பெட்டியை எடுத்து வந்தவள் அவனது காயத்தைச் சுத்தப்படுத்தி மருந்திட்டு கட்டு போட்டாள்.
"ரெண்டு நாளைக்காவது தண்ணி படாம இருக்கணும் சத்யா. செப்டிக் ஆகாம பார்த்துக்கோ." அவள் சொன்னதற்கு அவனிடம் இருந்து பதில் இல்லை.
அவள் யோசனையாய் அவனது முகத்தினை ஏறிட்டு பார்க்க... அவனது பார்வையோ அபாயகரமாய் அவளது மேனியை பார்த்திருந்தது. அவனது துளைக்கும் பார்வையில் அவளுக்குத் தான் மூச்சடைத்தது. அதுவரை அவன் முன் குனிந்து நின்றிருந்தவள் சட்டென்று திரும்பி நின்று கொண்டாள். கீழே கிடக்கும் புடவையைக் கையில் எடுக்கக் கூட அவளால் இயலவில்லை. அத்தனை கூச்சமாக இருந்தது அவளுக்கு... அவளின் பின்னால் இருந்து அவனது கரங்கள் அவளை ஆக்டோபஸாய் வளைத்துக் கொண்டது.
"வேண்டாம் சத்யா..." அவளது குரல் கோபமாய் ஒலிக்காது பலகீனமாய் ஒலித்தது.
அன்னையிடம் அவனுக்காக வாதாடிய அவளது காதல் மனம் இன்னமும் உள்ளுக்குள் மிச்சமிருந்ததோ! இல்லை காயத்ரியிடம் சொன்ன சிறு நம்பிக்கை இன்னமும் அவளுள் ஒட்டியிருந்ததோ! ஏதோ ஒன்று அவள் அதிசயமாய் அவனை ஏற்றுக் கொண்டாள். ஏனோ ஆணவன் அவளை வதைக்காது மௌனமாய் ஆட்கொண்டான். பெண்ணவள் விழிகளை மூடி அவனது தொடுகையை மட்டுமே உள்வாங்கிக் கொண்டு இருந்தாள். அங்கு இளமை உணர்வுகள் காட்டாறு வெள்ளமாய்ப் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. இறுதியாய் கூடல் முடிந்த பிறகு அவன் அவளது காதருகில் குனிந்து,
"ஐ லவ் யூ பேபி." என்று சொல்ல... அதில் பெண்ணவளின் அத்தனை நேர இன்ப உணர்வுகள் அறுந்து விழுந்தது. அவள் மெல்ல விழி திறந்து உணர்வில்லாது அவனைப் பார்த்தாள்.
சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணா அவளது பார்வையைக் கண்டு கொள்ளாது உடையை மாற்றியவன் பின்பு அவள் அருகில் வந்து போர்வையைப் போர்த்தி விட்டான். அது கூட அவளுக்கு உறைக்கவில்லை. அவள் அவனையே வெறித்துப் பார்த்திருந்தாள்.
"நீ வேலைக்குப் போக வேண்டிய அவசியம் இல்லை. நீ சம்பாதிச்சு தான் நான் சாப்பிடணும்ங்கிற எந்த அவசியமும் இங்கில்லை." என்றோ அவள் சொன்னதற்கு இப்போது பதில் சொல்லுகிறான் போலும். அவளது உதடுகள் விரக்தியாய் வளைந்தது.
"எனக்காக இல்லை. அண்ணி, விஷ்ணுவுக்காக..." அவள் கவனமாக அம்மா என்ற வார்த்தையைத் தவிர்த்தாள்.
"எத்தனையோ அநாதைகளுக்குச் செய்கிறேன். அது போல் அவங்களுக்கும் நானே செஞ்சிட்டு போறேன்." அவன் அலட்சியமாகச் சொல்ல...
"அவங்க ஒண்ணும் அநாதை இல்லை. அவங்களுக்கு நான் இருக்கிறேன்." என்றவளுக்கு அழுகை வந்தது.
"நீ இப்போ என் கஸ்டடியில்... நீ எப்படி அவங்களுக்குச் சொந்தமாவ?" அவன் கேள்வியாய் புருவத்தை உயர்த்தினான்.
"காயூ உன்னைத் தானே அண்ணான்னு கூப்பிடுகிறாள். அந்தப் பாசம் கூட உனக்கு இல்லையா?" அவள் சொன்னதும் அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தவன்,
"சத்யா தான் அவளுக்கு அண்ணன். சிம்மன் இல்லை. சிம்மன் இந்தச் சாம்ராஜ்ஜியத்துக்கு அரசன்." என்று கர்வம் பொங்க சொன்னவன் அவளது பதிலை கேட்க கூட விரும்பாது அங்கிருந்து வேகமாய்ச் சென்று விட்டான்.
ஆதிசக்தீஸ்வரி செல்லும் அவனையே பார்த்தபடி படுத்திருந்தாள். அவன் என்று அவளது சத்யாவாக மாறுவான் என்று அவளது மனம் கதறியது. அந்த நாள் எப்போது? என்று தான் அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
அன்பிற்கு ஏங்கும் குழந்தை முதலில் கெஞ்சும், அதன் பிறகே விஞ்சும். வன்முறையைக் கையில் எடுத்துக் கவனத்தை ஈர்க்கும். சிம்மஹாத்ரி சத்யநாராயணாவும் அப்படித்தான். முன்பு கெஞ்சினான்... இப்போது மிஞ்சுகிறான். அவனுக்கு என்ன வேண்டும் என்பதை அவள் தான் உணர வேண்டும்.
"காதலால் காதலை கொன்று புதைக்க முடியுமோ!
ஆணவனின் செயற்கை காதல் பெண்ணவளின்
இயற்கை காதலை கொன்றுவிட்டதே!
இருவரின் காதலும் உயிர்த்தெழ
பெண்ணவளால் மட்டுமே முடியும்!
அதற்குள் பெண்ணவள் எத்தனை முறை
மரணிக்கப் போகின்றாளோ!"
நீயாகும்...!!!