vennilasridhar27
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் - 19
அன்பரசி வீட்டிலிருந்தே வேலையும் பார்த்து கொண்டு மாமியாரையும் கவனித்து கொள்ள துவங்கினாள். காலை தனக்கும் சிபிக்கும் சமைத்து வைத்துவிட்டு கீழே வந்துவிட்டால் அதன்பிறகு தெய்வாவுடன் தான் நாள் முழுவதும் இருப்பாள்.
அபர்ணாவோ அவர்களுக்குள் பிணைப்பு ஏற்படட்டும் என்று பிள்ளையின் சாக்கு சொல்லி தானும் வரமாட்டாள், பானுமதி அம்மாவுக்கும் நேர நேரத்திற்கு எதையாவது அரைக்க கொடுத்து பிஸியாக வைத்திருந்தாள்.
சிபியும் அன்னையை பார்த்து கொள்ளும் மனைவியை தொந்தரவு செய்யாது அவன் வீட்டிலிருக்கும் நேரத்திலும் அவள் வரும் போது வரட்டும் என்று அமைதியாக அறையில் இருந்து கொள்வான். தினமும் ஒருமுறையாவது அன்னையை வந்து பார்த்து நலம் விசாரித்து சிறிது நேரம் அவருடன் இருந்துவிட்டு செல்வான்.
அசோக்கும் காலையும் மாலையும் அன்னையை வந்து பார்த்து, சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு செல்வான். ஆண்பிள்ளைகளால் அவருக்கு வேறென்ன உதவி செய்துவிட முடியும்.
அன்பரசியே அவரது ஒரே உதவியாளராகி போனாள்.
அதேநேரம் அவள் அவரை குளிக்க அழைத்த போது மாட்டேன் என்று திடமாக மறுத்துவிட்டார் தெய்வா. பெண்ணாகவே இருந்தாலும் அவள் உதவி செய்து குளிப்பதை அவர் சங்கடமாக உணர்ந்தார்.
பெண்ணுக்கு கணவன் துணையை விட பெரிய துணை வேறென்ன. தினமும் காலையில் பூபதி கேசவன் தான் மனைவியின் கால் கட்டிலும், தையலிலும் தண்ணீர் படாதவாறு பக்குமாக அவருக்கு தண்ணீர் ஊற்றிவிடுவார். குளித்து முடித்ததும் மனைவிக்கு சேலை கட்டவும் உதவி செய்வார்.
ஆம், அந்த சூழலிலும் நைட்டி அணியமாட்டேன் என்று திட்டவட்டமாக சொல்லிவிட்டார் தெய்வா.
அதனால் மனைவிக்கு குளிக்கவும், சேலை கட்டவும் உதவி அவரை மெத்தையில் சாய்வாக அமர வைத்துவிட்டால் போதும், அதன் பிறகு இரவு அவர் மீண்டும் வந்து தெய்வாவின் பொறுப்பை ஏற்கும் வரை அவருக்கு தலை வாரி விடுவது, ஒவ்வொரு வேளையும் தவறாமல் உணவு கொடுப்பது, இடையிடையே சத்தான திண்பண்டங்கள் தருவது, மருந்து, மாத்திரை கொடுப்பது, இயற்கை உபாதைகளின் போது உதவுவது என்று அனைத்தும் அன்பரசியின் வேலை தான்.
இயற்கை கடனிற்குமே பெட் பேன் பயன்படுத்துவது தெய்வாவிற்கு பிடிக்கவில்லை. அதனால் பால் மாறாமல் ஒவ்வொரு முறையும் ஓய்வறை சென்று வருவார். அதிலும் அன்பரசி தாங்கி பிடித்து சக்கர நாற்காலியில் அமர்த்தி ஓய்வறைக்குள் அழைத்து சென்று அங்கிருக்கும் டாய்லட் சீட்டில் அமர்த்தி விட்டு வெளியே வந்து காத்திருக்க வேண்டும். அனைத்தையும் முடித்த பின்பு குரல் கொடுத்தால் மீண்டும் இவள் அழைத்து வந்து மெத்தையில் படுக்க வைப்பாள்.
அதுவே எளிதான காரியமல்ல. தெய்வா தடிமனான உடல்வாகு கொண்டவரில்லை என்றாலும் அவரது ஐந்தே கால் அடி உயரத்திற்கு சற்று பூசலாகவே இருப்பதால், அன்பரசி தன் முழு பலத்தையும் பயன்படுத்தி தான் அவரை எழுப்பி நிறுத்துவாள்.
தெய்வநாயகியின் குரலுக்கு அவருக்கு உதவி செய்ய வசதியாக அங்கிருக்கும் சோபாவிலேயே அமர்ந்து அலுவலக பணிகளையும் பார்த்து கொள்வாள் அன்பு. அலுவலக அழைப்பின் போது மட்டும் வரவேற்பறையில் இருந்து அழைப்பை முடித்து கொண்டு மீண்டும் உள்ளே வந்துவிடுவாள். அப்பொழுதும் மாமியாருக்கு தேவையானவற்றை அவர் கைக்கு எட்டும் தூரத்தில் வைத்து விட்டே வெளியில் செல்வாள்.
சில மாதங்களாக அவள் இந்த வீட்டில் இருந்தாலும் இப்போதே அவளை கவனிக்க தொடங்கியிருந்தார் தெய்வா. அதுவும் அவள் அலுவல் பணிகளில் மூழ்கியிருக்கும் நேரத்தில் அவரின் பார்வை மருமகளின் மீதே இருக்கும்.
அப்படி ஒருநாள் அவள் நெற்றி பொட்டை கவனித்தவருக்கு தன்னை மீறிய மகிழ்ச்சி உண்டானது. என்ன தான் படித்து, பட்டம் பெற்றிருந்தாலும் கணவருக்கு மதிப்பு கொடுப்பதில் தெய்வா என்றுமே தவறியதில்லை. அதற்கு சாட்சியாக அவர் நெற்றியில் எப்போதும் மீனாட்சி குங்குமம் இருக்கும்.
அன்புவும் தன்னை போலவே நெற்றியில் குங்குமம் வைத்து மங்களகரமாக இருப்பதை பார்த்து வெளியில் சொல்லி கொள்ளவில்லை என்றாலும் உள்ளுக்குள் மெச்சி தான் போனார்.
அப்படிதான் ஒருநாள் பார்வதி அவருக்கு பழசாறு எடுத்து வந்து கொடுத்தார். தெய்வாவும் அதை குடித்து விட்டு குவளையை மீண்டும் பார்வதியிடம் கொடுக்க அதுவரை அமைதியாக இருந்த அன்பரசி, அவரை பின்தொடர்ந்து வெளியே சென்றவள்..
“அக்கா, அத்தைக்கு இப்படி ஒவ்வொரு வேளைக்கு நடுவுலயும் ஜூஸ் கொடுத்தா எப்படி. அவங்க ரெஸ்ட் ரூம் எழுந்து போக எவ்வளவு சிரமப்படறாங்க தெரியுமா” என்று கண்டிப்புடனே கேட்டாள்.
“அது இல்ல அன்புமா, அம்மா தான் எப்பவும் நிறைய ஜூஸ் கொடுக்க சொல்வாங்க” என்று தயங்கி சொன்னார் பார்வதி.
“சரிதான்க்கா. அதுக்குனு இப்பவும் அதையே செஞ்சா கஷ்டப்படுறது அவங்க தானே. அவங்க குணமாகுற வரைக்கும் ஒருவேளை ஜூஸ் கொடுத்தா போதும். நீர் அதிகமா போகற காய்கறிகளையும் தவிர்த்திடுங்க” என்றவள்,
“அத்தையோட எலும்பின் திண்மம் குறைவா இருக்குனு சொல்றாங்க. அதான் கீழே விழுந்ததும் பிராக்ச்சர் ஆகியிருக்கு. அதனால இனி அவங்களுக்கு கால்சியம் அதிகமா இருக்குற முட்டைகோஸ், ப்ரோக்கோலி, பீன்ஸ் போன்ற காய்கறி அதிகம் சேர்ந்து சமைங்க. கேழ்வரகு, எள்ளுல செய்த உணவுகள், நட்ஸ், டைரி ப்ராடக்ட்ஸ் எல்லாம் அவங்க டயட் சார்ட்ல ஆட் பண்ணிருக்கேன். இனி அவங்களுக்கு சமைக்கறத எங்கிட்ட கேட்டுட்டே செய்ங்க” என்று சொல்லிக் கொண்டே போக, வெளியே பார்வதி அவளை மலைத்து பார்த்தார் என்றால், உள்ளே தெய்வநாயகியும் இவளுக்குள் இப்படியோர் ஆளுமையா என்று ஆச்சரியமாக தான் பார்த்திருந்தார்.
வேறொரு நாள் தன் அண்ணனிடம் பேசி கொண்டிருந்த தெய்வாவிடம் பேசுவதற்காக குட்டி போட்ட பூனையாய் அறைக்குள்ளேயே நடை பயின்று கொண்டிருந்தாள் அன்பரசி.
அதை கவனித்திருந்தவர் அழைப்பு அணைக்கப்பட்டதும் “இப்படி ரூமுக்குள்ளயே வாக்கிங் போய் உடம்பை குறைக்கிற அளவுக்கு நீ குண்டு இல்லயே” என்று நக்கலாக கேட்டு நிறுத்தினார்.
“அத்தை.. அது.. அது.. நான் இன்னைக்கு எங்க.. எங்க வீட்டுல புலாவ் செஞ்சிருக்கேன். எடுத்துட்டு வந்தா நீங்க சாப்பிடுவீங்களா அத்தை” என்று தைரியத்தை வரவழைத்து கேட்டுவிட்டாள்.
அதை கேட்ட தெய்வநாயகி அவளை முறைக்க “சாரி அத்தை.. நீங்க எங்க வீட்டுல சாப்பிட மாட்டீங்கனு புரியுது. சிபிக்கு மதியம் டூட்டி. அவருக்கு செஞ்சப்போ உங்களுக்கும் சேர்த்து ஒரு ஆசையில செஞ்சிட்டேன். அதான். சாரி அத்தை. நான் அட்வான்டேஜா எடுத்துட்டு எதுவும் செய்யல” என்று ஏமாற்றமாக பதிலளித்தாள் அன்பு.
“இங்க வா..” என்று தெய்வா அவளை அருகில் அழைக்க, பயந்து பயந்து அவரருகில் சென்று நடுங்கி நிற்க..
“ஆமா, எது உங்க வீடு. உன் புருஷன் அப்படி தான் சொல்ல சொல்லிருக்கானா. இது மொத்தமும் இந்த தெய்வாவோட வீடு. அதுல இருக்குற ஒரு ரூம்ல நீயும், உங்க வீட்டுக்காரரும் இருக்கீங்க” என்று தடாலடியாக பேச, அன்பரசிக்கு தன் முட்டை கண்ணை கொண்டு விழிப்பதை தவிர வேறெதுவும் தோன்றவில்லை.
“அப்புறம் எதுக்கு அன்னைக்கு உன் புருஷன் இந்த வீட்டுக்கு உரிமை போராட்டம் நடத்தினப்போ அமைதியா இருந்தேன்னு பார்க்கறியா. ஏதோ சின்ன பையன், செல்லமா வேற வளர்த்துட்டேன், அதான் பேசிட்டு போறான்னு விட்டுட்டேன்” என்றும் சொல்ல, அன்பரசி வாய் பிளக்காத குறையாக தான் அவர் சொல்வதை கேட்டிருந்தாள்.
“இப்படியே தான் நிக்க போறியா? போ, போய் என் வீட்டுல இருக்கிற உங்க ரூம்ல இருந்து புலாவ் கொண்டு வா” என்று அவளுக்கு மேலும் அதிர்ச்சி கொடுத்தார்.
அவளுக்கோ அது இன்ப அதிர்ச்சியாக இருந்தது. கண்களில் நீர் நிறைய உண்மையாகவா என்று கண்ணீர் மறைத்த கண்களாலே கேட்க “நீ தான சாப்பிடுறீங்களானு கேட்ட. போய் எடுத்திட்டு வா போ” என்று அவளை விரட்ட, அவளும் ஆனந்தமாய் அறைக்கு ஓடினாள்.
மூச்சிரைக்க மாடி படிகளின் ஏறிவந்த அன்பரசி அறை வாசலில் நின்று நெஞ்சில் கைவைத்து மூச்சு வாங்கி கொண்டே நிமிர்ந்து பார்க்க, அங்கே அவள் கண்ட காட்சியில் அதிர்ந்து போனாள்.
உள்ளே அபர்ணா தான் புலாவை தட்டில் வைத்து மகனுக்கும் ஊட்டி, தானும் உண்டு கொண்டிருந்தாள்.
எதேர்சையாக நிமிர்ந்த அபர்ணா அன்புவை பார்த்து அசடுவழிந்து கொண்டே “அது, வரு குட்டி உன் புலாவ் வாசத்துக்கு ஓடி வந்துட்டான். அதான் அவனுக்கும் ஊட்டி, அவன் மிச்சம் வச்சதை நானும் சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருக்கேன்” என்று தான் உண்பதை மகன் உண்கிறான் என்று கதை அளந்தாள்.
“ஐயோ அபர்ணா.. உங்களுக்கும் என் செல்ல பையனுக்கும் இல்லாததா. தாராளமா சாப்பிடுங்க. புலாவ் இருக்கு தானே. கீழே அத்தைக்கு கொடுக்கறேன்னு சொல்லிருக்கேன்” பதற்றமாக கேட்டு கொண்டே குக்கரை எட்டி பார்த்தாள்.
“அதெல்லாம் இருக்கு. நீ என்னைக்கு உங்க ரெண்டு பேருக்கு மட்டும் சமைச்சிருக்க. நிறையவே இருக்கு. நிஜமாவே அத்தை சாப்பிடுறேன்னு சொன்னாங்களா? பை தி வே, இன்னைக்கு புயலடிக்கும்னு வெதர் மேன் ஏதாவது போஸ்ட் போட்டிருக்காரா, காத்து நம்ப பக்கம் அடிக்குது” என்று மாமியார் சாப்பிட சம்மதித்ததை கேலி கிண்டலோடு கேட்டாள் அபர்ணா.
அன்பரசியோ அதையெல்லாம் கவனிக்கும் நிலையில் இல்லை. ஆமென்று வெட்கப்பட்டு கொண்டே தலையாட்ட, அவள் கன்னம் தாங்கியவள் “அடடா, மாமியாருக்கே மொத்த வெட்கத்தையும் பட்டுட்டாத. கொஞ்சம் என் மச்சினனுக்கும் வை” என்று சிரித்தாள்.
அன்பரசி கையால் சமைத்ததை முதல் முறையாக ருசித்த தெய்வநாயகி வாய் திறந்து அவளை பாராட்டவில்லை என்றாலும், மறுமுறை கேட்டு அவர் விரும்பி சாப்பிட்டதுலேயே அவரது மனம் அவளுக்கு புரிந்து போனது.
அன்றிரவு அறைக்கு வந்த சிபி தான் வந்ததை கூட அறியாமல் சிந்தனைகளின் பிடியில் இருந்தவள் முன்பு கையசைக்க அதுவெல்லாம் அவளுக்கு தெரிய கூட இல்லை. எழுந்து ஓய்வறைக்கு சென்றவன் தன்னை சுத்தப்படுத்தி கொண்டு, இரவு உடைக்கும் மாறி வெளியே வந்தான். அப்போதும் அவன் மனையாள் காற்றில் எண்ணம் வரைந்து, தனக்கு தானே சிரித்து கொண்டிருந்தாள்.
அவளை நெருங்கி அமர்ந்தவன் அவள் தோள்களை தொட்டசைக்க, கணவனை கண்டவள் அவன் இரவு உடையிலிருப்பதை பார்த்து “நீங்க எப்போ வந்தீங்க சிபி” என்றாள்.
“நானா.. நீ கனவு கண்டு சிரிச்சிட்டு இருந்தப்பவே வந்துட்டேன். என்ன என் பொண்டாட்டி ஒரே ஹாப்பி மூட்ல இருக்கா” என்றது தான், மகிழ்ச்சியில் வாகாக அவன் தோளில் முகம் புதைத்து கொண்டாள். அவனும் அவள் தலையை வருடி கொடுத்து கொண்டு கொண்டிருந்தான்.
“என்னடா ராசி விசயம்” என்று அவன் அவளை கேட்கவும் தான்..
“அதுவா..” என்றவள் மதியம் நடத்ததை சொல்ல ஆரம்பிக்க, அவன் மடியில் படுத்து அவள் சொல்வதை கேட்ட ஆரம்பித்தான்.
“அத்தை முன்னமாதிரி முகம் திருப்பாம இப்ப என்கிட்ட நல்லாவே பேசறாங்க சிபி. இன்னைக்கு நான் செஞ்ச புலாவை சாப்பிட்டாங்க. எனக்கு எவ்ளோ சந்தோஷமா இருந்துச்சு தெரியுமா” என்று பூரித்து சொன்னாள்.
அதை கேட்டிருந்தவனும் இதை தானே எதிர்பார்த்து நாட்களை நகர்த்துகிறான், “பார்ரா.. அப்போ அபர்ணா அண்ணி பிளான் சக்கஸ்ன்னு சொல்லு” என்று மகிழ்ந்து கூறியவன் “சரி.. ராசி மேடம் அவங்க மாமியார் கூட ராசி ஆனதுக்கு எனக்கு எப்போ ட்ரீட் வைக்க போறாங்க” என்றும் கேட்டான்.
“ட்ரீட் தானே. இந்த வீக் எண்ட் ரயில் கோச் ரெஸ்ட்டாரண்ட் போகலாம்” என்றாள்.
“அதெல்லாம் முடியாது.. எனக்கு இப்பவே வேணும். அதுவும் நான் சொல்றது தான் வேணும்” என்று அவன் அடம் பிடிக்க, இவன் எதை சொல்கிறான் என்று புரியாமல் அன்பரசி விழித்தாள்.
அவன் அவளது உதடுகளை விரல் கொண்டு வருட, இதுதானோ என்று அவளது கன்னங்கள் செம்மையுற முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பி கொண்டாள்.
அவனோ “எனக்கு உன் வாய்ஸ்ல பாடி கேட்கணும்னு ஆசை. இன்னைக்கு எனக்காக பாடறியா” என்றதும் தன் எண்ணங்கள் சென்ற திசையை எண்ணி தன் இவன் கெட்ட பெண்ணாக்கிவிட்டான் என்று மானசீகமாக குட்டு ஒன்று வைத்துக் கொண்டவள்..
காக்கைச் சிறகினிலே நந்தலாலா - நின்றன்
கரியநிறந் தோன்றுதையே நந்தலாலா
பார்க்கும் மரங்கலெல்லாம் நந்தலாலா - நின்றன்
பச்சைநிறந் தோன்றுதையே நந்தலாலா
கேட்கும் மொழியிலெல்லாம் நந்தலாலா - நின்றன்
கீத மிசைக்குதடா நந்தலாலா
தீக்குள் விரலை வைத்தால் நந்தலாலா - நின்னைத்
தீண்டுமின்பம்ந் தோன்றுதடா நந்தலாலா.
தன்னவனது தலையை கோதி கொடுத்து கொண்டே தன் தேன்மதுர குரலில் அன்பரசி பாட, அவள் மடியில் படுத்து கண்மூடி கேட்டிருந்தவன் வயிற்று பகுதியில் இருக்கும் சேலையை ஏற்றி உள்ளே தலைவிட்டு வயிற்றில் முகம் புதைத்து கொண்டான்.
அவனது மீசை ரோமங்கள் அவளை தேகம் சிலிர்க்க செய்ய, சுருதியோடு சேர்ந்து தானும் தப்பி போக குனிந்து அவனை பார்த்தால் விஷம கண்ணனாய் உறங்கி கொண்டிருந்தான்.
திரும்ப கிடைக்காது என்று நினைத்த அனைத்து மகிழ்ச்சியும் மீட்டு கொடுத்த மாய கண்ணன் அவன் என்றே அவளுக்கு அப்போது தோன்றிற்று. புடவைக்கு மேலே அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டு எழ, உறக்கத்திலேயே அவளது ஸ்பரிசம் உணர்ந்தவன் புன்னகை புரிந்ததோடு அவளது இடையையும் அணைத்துக் கொண்டு உறக்கத்தை தொடர்ந்தான்.
அனைத்தும் ஒருநாள் மாற போகிறதென்றும், கொள்ளை அன்பு கொண்டவனை தானே மூர்கனாக்க போகிறோம் என்பதையும் அறியாத பேதையாய் இரவெல்லாம் கணவனது பால் முகத்தை ரசித்து கொண்டு இருந்தாள் அவள்.
அன்பரசியின் செயல்கள், பொறுப்புணர்ச்சி, ஒரு வேலையை செய்யும் விதம், ஆளுமை என ஒவ்வொன்றிலும் அவள் தெய்வநாயகியை கவர்ந்துவிட்டாள் என்று தான் சொல்லவேண்டும். தனக்கு பிறகு அவள் பார்த்து கொள்வாள் என்று அபர்ணா மீது இதுவரை வராத நம்பிக்கை அன்பரசியின் மீது இந்த ஒரே மாதத்தில் வந்திருந்தது.
இப்போது தெய்வா முழுவதாக குணமாகி விட்டிருக்க, பானுமதி அம்மாவும் பழைய படி மகளுடன் நேரத்தை செலவழிக்க துவங்கினார்.
அன்று தன்னறையில் தெய்வநாயகி ஒரு பெட்டியை திறந்து வைத்து ஆசை தீர பார்த்து புன்னகைத்து கொண்டிருக்க, அப்போது அங்கே வந்த பானுமதி “இது நம்ப சிபிக்கு வர பொண்ணுக்குனு நீ வாங்கி வச்ச ஜோக்கர் தானே தெய்வா. இனி இத பார்த்து என்ன பிரயோஜனம். சிபி தான் ஒண்ணுத்துக்கும் ஆகாதவள கட்டிக்கிட்டு வந்துட்டானே” என்று வன்மத்தை வருத்தம் போல் கூறினார்.
பெரியன்னையை முறைத்த தெய்வா “நான் இத அன்புவுக்கு கொடுக்க போறேன் பெரியம்மா” பெரிய கல்லாக தூக்கி அவர் தலையில் போடாத குறையாக சொல்ல, இது எப்படி சாத்தியமானது என்று குழம்பி போனார் பானுமதி.
அவர் மேலே எதுவும் பேசுவதற்குள் “என் பையனுக்கு பிடிச்சிருக்கு. எனக்கும் அன்பு கிட்ட எந்த குறையும் தெரியல. பேசாம, அவளையும், இந்த கல்யாணத்தையும் ஏத்துக்கிட்டா தான் என்னனு தோணுது பெரியம்மா” என்று மனதிலிருந்து சொன்னார்.
‘இவளுங்க எல்லாம் ஒன்னு சேர்ந்துட்டா, அப்புறம் நான் எப்படி சந்தோஷமா இருக்க முடியும். இன்னைக்கு கல்யாணத்தை ஏத்துக்கிறேன்னு சொல்லுவா. நாளைக்கு அவள் வயித்துல ஒரு குழந்தை வந்துட்டா அவ்ளோ தான், கொத்து சாவியை தூக்கி கொடுத்திடுவா போலயே’ மனதிற்குள் பொறுமி கொண்டிருந்தார் பானுமதி.
பெரியன்னையின் மௌனத்தை கண்டு கொள்ளாதவர், மேலறையிலிருக்கும் அன்பரசியிடம் சோக்கரை கொடுக்க மின்தூக்கி நோக்கி செல்ல, பானுமதிக்கு தான் இத்தனை நாட்கள் போட்ட திட்டமெல்லாம் நொடியில் குண்டு வைத்து தகர்த்தது போல் இருந்தது.
‘அன்னைக்கு அந்த ஆளுக்கு ரெண்டாவது கல்யாணம்னு தெரிஞ்சதும் நானே தான் அரளிவிதையை அரைச்சு குடிக்கிற மாதிரி என் தங்கச்சி வர நேரமா பார்த்து நாடகம் ஆடினேன். ஆனா அவன் மிராசா இருப்பான், அவளுக்கு இத்தனை பெரிய வாழ்க்கை அமையும்னு நான் என்ன கனவா கண்டேன். ஏற்கனவே நானும் என் பிள்ளைகளும் வாழ வேண்டிய வசதியான வாழ்க்கையை இவளும் இவ தரித்திரம் பிடிச்ச அம்மாவும் வாழ்ந்தாங்க. இப்ப இவ இன்னொரு ஒண்ணுமில்லாத பராரிக்கு ஜோக்கரை தூக்கி கொடுத்து மருமகளாக்கிப்பாளா. இத விட கூடாது பானுமதி’ என்ன செய்வது என்று யோசித்தவருக்கு அது நினைவு வர, தன் வயதையும் கருத்தில் கொள்ளாது தன்னறைக்கு ஓடி அதை எடுத்து வந்தார்.
அதற்குள் தெய்வநாயகி மின்தூக்கியில் ஏறி மேலே சென்றுவிட, இவர் படிக்கட்டுகளில் ஓடியே மேலே வந்தார். ஒரு குடும்பத்தை கெடுக்க எத்தனை உத்வேகம் பிறந்துவிடுகிறது..?
சரியாக தெய்வா அன்பரசியின் அறைக்குள் நுழையும் நேரத்தில் “தெய்வா” என்று குரல் கொடுத்து தடுத்து நிறுத்தினார் பானுமதி.
அவரும் என்னவென்று திரும்பி பார்க்க, அவரிடம் வந்து ஒரு பாட்டிலை காட்டி “இது என்னனு தெரியுதா. அன்னைக்கு நீ விழுந்த இடத்துக்கு பக்கத்துல இந்த பாட்டில் இருந்தது. இது, இதோ இந்த ஜோக்கரை கொடுக்க போறியே அவ பயன்படுத்துற எண்ணை. உன்ன அவ வலையில விழ வைக்க தான் எண்ணையை ஊத்தி கீழ விழ வச்சிருக்கா. நீ என்னனா அவ திட்டம் பலிச்சதுங்கற மாதிரி ஜோக்கரை தூக்கிட்டு போய் கொடுக்க போறீயே” என்று பற்றவைத்தார்.
தான் கேட்டதில் குழம்பி இருந்தாலும் முகத்தை இயல்பாக்கி கொண்டு “அப்படியெல்லாம் இருக்காது பெரியம்மா. நீங்க எதையும் உளறாதீங்க” என்றே கூறினார் தெய்வநாயகி.
“அப்போ நான் பொய் சொல்றேனாக்கும்” என்றவர் அந்த பாட்டிலை தெய்வநாயகியின் நாசிக்கு அருகே கொண்டு வந்து “முகர்ந்து பாரு. இது அவ உபயோகிக்கிற எண்ணெய் தானே. தன் சுயலாபத்துக்காக உன்னை கீழே தள்ள பார்த்திருக்காளே. ஏதாவது பாடாத இடத்துல பட்டு நீ பரலோகம் போயிருந்தா நான் என்ன பண்ணிருப்பேன் தெய்வா. உன் பின்னாடியே நானும் செத்திருப்பேன்” என்று அழுது, ஆர்ப்பாட்டம் செய்து பானுமதி ஒப்பாரி வைக்க..
வாசத்தை முகர்ந்த தெய்வாவின் சந்தேகமும் ஊர்ஜிதமானத்தில் அன்பரசியா இதை செய்திருக்கிறாள் என்று சிலநொடிகள் அதிர்ந்தவர், அடுத்த நொடி கோபத்தை தத்தெடுத்த கண்களோடு அழிக்கும் சக்தியாய் உருவெடுத்திருந்தார்.
பானுமதியின் ஒப்பாரி கேட்டு வெளியே வந்த அன்பரசியை பார்வையால் எரித்த தெய்வநாயகி அவள் என்னவென்று சுதாரிப்பதற்குள் அவள் கையை அழுத்தமாக பிடித்து கீழே அழைத்து வந்தார்.
தன் கால் இப்போதே சரியாகி இருக்கிறதென்றும் பார்க்கவில்லை, அது சரியாக உடனிருந்தவள் அவள் என்றும் பார்க்கவில்லை. தரதரவென இழுத்து வந்திருந்தார்.
தானும் சத்தம் கேட்டு வெளியே வந்த அபர்ணா மாமியார் அன்பரசியை இழுத்து செல்வதை பார்த்து பதறி அவர்களை பின் தொடர, அன்பரசியை இழுத்து வந்தவர் அவள் கையை வேகமாக விட, அதே வேகத்தில் நிலைதடுமாறி அவள் தரையில் போய் விழுந்தாள்.
அப்போது சரியாக உள்ளே நுழைந்த பூபதி கேசவனும் அஷோக்கும் என்ன நடக்கிறது என்று புரியாமல் அவர்களிடம் ஓடி வர, அதற்குள் அன்பரசியை தன் வலிய கரங்கள் கொண்டு எழுப்பி நிறுத்தியவர் “எவ்ளோ திமிர் இருந்தா என்னையே கொல்ல பார்ப்ப” என்று கையை ஓங்கி கொண்டு வந்தார்.
‘என்னை கொல்ல பார்க்கிறாயா’ என்று தெய்வா சொன்ன வார்த்தைகளில் பூபதியும் அசோக்கும் உறைந்து நின்றுவிட, அப்போதே பணியிலிருந்து வீடு வந்த சிபி தாய்க்கும் மனைவிக்கும் குறுக்கே வந்து நிற்கவும், தெய்வாவின் கரம் அவன் கன்னத்தில் இறங்கியது.
மாமியாரது கரம் தன்னை நோக்கி வருவதை கண்ட அன்பரசி முகத்தை ஒருபுறமாக திருப்பி கண்களை மூடி கொள்ள, இடையில் கணவன் வந்ததை அவள் அறியவில்லை. மாமியார் தன்னை அறையவில்லை என்றதும் கண்விழித்து பார்க்க, அவளுக்கு முன் பின் கழுத்து நரம்புகள் புடைக்க தோள்களும் உடலும் இறுக சிபி நின்றிருப்பதை பார்த்தாள்.
அவள் புறம் திரும்பாமலே மனைவியை தன்னருகில் இழுத்து தோளோடு அணைத்து கொண்டவன், தாயை கண்களில் சிகப்பு வரிகள் ஓட உக்கிரமாக முறைத்தான். மகனுக்கு குறையாத பார்வையோடு அவரும் அவன் அணைத்து நின்றிருந்த அன்பரசியை தன் கனல் பார்வையால் எரித்து விடாத குறையாக முறைத்திருந்தார்.
“நீங்க என் அம்மாவா போய்ட்டிங்க அதான் அந்த அறையை நான் வாங்கிக்கிட்டேன். இதுவே இந்த இடத்துல வேற யாராவது இருந்திருந்தா, நடக்கறதே வேற. எந்த உரிமைல ம்மா நீங்க என் பொண்டாட்டி மேல கை வைக்க பார்த்தீங்க” என்று ஆவேசமாக கேட்டான்.
“எந்த உரிமையிலயா. என்ன கொலை பண்ண பார்த்த இவ மேல அட்டெம்ட் மர்டர்னு கம்ப்லைன்ட் கொடுத்தா நான் இல்ல, ஸ்டேஷன்ல இருந்து வர்றவங்களே இவளை லாடம் கட்டிடுவாங்க. செய்யவா” என்று தெய்வாவும் கோபமாக கத்தினார்.
“அன்பு உங்கள கொலை செய்ய பார்த்தாளா? பிடிக்கலைன்னா என்ன வேணா பழி போடுவீங்களா. உங்கள தன் அம்மா மாதிரி பார்த்துக்கிட்டாளே, அதுக்கு தான் இந்த பழியை அவ மேல சுமத்துறீங்களா”
“நான் ஒன்னும் காரணம் இல்லாம சொல்லல” என்று நடந்ததை சொன்னவர், திரும்பி பானுமதியின் கையிலிருந்த பாட்டிலை பிடுங்கி அதை அவனின் நாசிக்கு கொண்டு சென்றார்.
“ஒரு மாசம் இவ எனக்கு சேவகம் பண்ணதுலயே இது இவகிட்ட இருந்து மட்டும் வர எண்ணெய் வாசம்னு புரிஞ்சிது. நீ தான் ஏழு மாசமா குடும்பம் நடத்துறியா, உனக்கு தெரியாதா இது உன் பொண்டாட்டி யூஸ் பண்ற ஆயில் தான்னு”
“ஆமா, இது அன்பு யூஸ் பண்ற ஆயில் தான். ஆனா அவ இத பண்ணல. அன்பரசினு இல்ல, இந்த வீட்ல யாருமே நீங்க விழணும்னு நினைக்கமாட்டாங்க. அதுவும் அன்பு தான இந்த ஒரு மாசமும் உங்கள கூட இருந்து பார்த்துக்கிட்டா. கீழ விழ வச்சிவ தான் அப்படி பார்த்துப்பாளா” கோபம் இருந்த போதிலும் அன்னைக்கு புரியும் படியே எடுத்து சொன்னான்.
அவரும் சற்று அமைதியாக, எங்கே பிரச்சனை தீர்ந்துவிடமோ என்று அஞ்சிவிட்ட பானுமதி “என்ன சிபி பேசுற. இத இவ தான் பண்ணிருக்கா” என்றவர், பூபதியின் பக்கம் திரும்பி “பார்த்தீங்களா மாப்பிள்ளை. ஒண்ணுக்கு ரெண்டு புள்ளையை பெத்து கடைசியில என் மகளுக்கு இப்படி ஒரு நிலைமை வரணுமா. எண்ணையை ஊத்தி கொல்ல பார்த்திருக்கா உங்க சின்ன மருமக” அழுது கரைவது போல் தாரை தாரையாக கண்ணீர் வடித்து நடித்தார்.
“பாட்டி, திரும்ப திரும்ப என் பொண்டாட்டிய பத்தி தப்பா பேசாதீங்க. அவ இத பண்ணல. அம்மா தான் பழைய வென்ஜென்ஸ்ஸ வச்சி அவ மேல பழி போடுறாங்கன்னா, பெரியவங்களா எடுத்து சொல்லாம நீங்களும் அவங்களுக்கு தாளம் தட்டிட்டு இருக்கீங்க” என்று வார்த்தையை விட்டுவிட்டான்.
மகன் சொன்ன பகையுணர்ச்சி என்ற வார்த்தை தெய்வாவை கிளறிவிட “நான் வென்ஜென்ஸ்ல பண்றேனா. இதோ இருக்காளே நடிகை, நீலி கண்ணீர் விட்டு விட்டு என் பையனை பிரிச்சிட்டா, இப்போ என்னையும் ஒரேயடியா மேல அனுப்ப பார்த்திருக்கா, கொலைகாரி..” என்று பொரிந்தார்.
“ஏதேதோ பேசாத தெய்வா. அன்பரசி உன்னை அவ்ளோ அக்கறையோட பார்த்துக்கிட்டது நம்ம எல்லாருக்குமே தெரியும். கீழ கிடந்த பாட்டிலை வச்சிக்கிட்டு ஒரே குடும்பத்துல இருக்கிறவங்களை பேசறது சரி கிடையாது” என்ற பூபதி மனைவியின் கரம் பற்றி “தலையில அடிபட்டத்துல சிலருக்கு இப்படி தான் தவறான எண்ணங்கள் வருமாம். நீ வா, படுத்து ரெஸ்ட் எடு” என்று அவரை அவர்கள் அறைக்கு அழைத்து செல்ல பார்த்தார்.
“என்னை என்ன பைத்தியம்னு சொல்றீங்களா” என்ற தெய்வநாயகி கணவரின் கையை உதறிவிட்டார்.
இது தான் சாக்கென “அதானே.. என் பொண்ணு என்ன அவ்ளோ சாதாரணமா போய்ட்டாளா. ஒருத்தி எண்ணெயை ஊத்தி கொல்ல பார்க்கிறா, இன்னொருத்தி கீழே இருந்த தெய்வா கிட்ட குழந்தையை கொடுத்து மேலே போக வைக்க திட்டம் வகுக்குறா. ஐயோ, இப்படி ஒரு குடும்பத்துலயா என் பொண்ணை நான் கட்டி கொடுத்தேன். கடவுளே.. இப்படி பட்ட மருமகள்களா என் தெய்வாவுக்கு வாய்க்கணும். ரெண்டு பெரும் கொலைகார பாவிங்களா இருக்காளுங்களேன்” தலையில் அடித்துக் கொண்டு நீலி கண்ணீர் விட்டார் பானுமதி.
அதை கேட்ட அன்பரசிக்கும் அபர்ணாவிற்கும் தூக்கி வாரி போட்டது. ஏற்கனவே அன்பு தன் மேல் விழுந்த பழியில் அழுது கொண்டிருக்க, இப்போது அபர்ணாவும் இந்த வீட்டிற்கு வாழ வந்ததில் இருந்து கொலைப்பழி மட்டுமே விழவில்லை, அதையும் இப்போது சுமத்திவிட்டார்களே என்று குலுங்கி அழுதாள்.
இருவரையும் பார்த்த சிபி “பாட்டி” என்று பற்களை கடித்துக் கொண்டு அவர் முன் வர, அதற்குள் “தேவையில்லாம அபரை பத்தி பேசறதை நிறுத்துங்க பாட்டி. அன்னைக்கு எங்க குழந்தையும் தான் விழுந்தான். அவனுக்கு ஒண்ணுமில்லனு டாக்டர் சொல்றவரைக்கும் அவ அழுத அழுகையை பார்த்துட்டும் நாக்குல நரம்பில்லாம பேசறீங்களே. அபர் மட்டுமில்ல, அன்புவும் இந்த மாதிரி காரியத்தை செய்யற பொண்ணு இல்ல. கண்டதை உளறாதீங்க” என்று என்றும் வாய் திறவாத அசோக் இன்று மனைவிகாகவும், மைத்துனிக்காகவும் பேசிவிட்டான்.
அவன் பானுமதிக்கு சொன்னது தெய்வாவிற்கும் உரைத்து கொண்டது.
தன்னை கொல்ல பார்த்திருக்கிறார்கள். நியாயமாக பார்த்தால் கணவனும் மகன்களும் அதற்கு காரணமானவர்களை கேள்வி கேட்க வேண்டும். அதைவிட்டு தன்னை பேசுகிறார்களே என்று கோபம் கொள்ள, அன்பரசியை தன் பக்கம் திருப்பியவர் “நான் பெத்த பசங்க.. என் புருஷன்னு எல்லாரையும் அப்படி என்னத்தடி பண்ணி உன் கைக்குள்ள போட்டுக்கிட்ட” என்று நாராசமாய் கேட்டார்.
மாமியார் கேட்டதில் அன்பரசி வெடித்து அழ, “தெய்..வா, ஒழுங்கா பேசறதுனா இந்த வீட்டுல இரு. இல்ல உங்க அண்ணன் வீட்டுக்கு கிளம்பிட்டே இரு. வீட்டுக்கு வந்த மருமகள்கிட்ட மாமியாரா வேண்டாம், ஒரு பொண்ணா என்ன பேசணும்னு கூடவா தெரியாது” என்று முதல் முறையாக மனைவியை அதட்டி இருந்தார் பூபதி கேசவன். அதுவும் அனைவர் முன்பும். முக்கியமாக வீட்டை விட்டு வேறு போக சொல்லி இருக்கிறார்.
“என்ன சொன்னீங்க, இவ இங்க இருப்பா நான் இவகிட்ட சரியா பேசலனா வீட்டை விட்டு வெளிய போகணுமா..” என்று உடைபெடுக்க தயாராக இருந்த கண்ணீரை மூக்கை உறஞ்சி உள்ளிழுத்து கொண்டு “இனி நான் இந்த வீட்டுல இருக்கமாட்டேன். இந்த அபசகுனம் பிடிச்சவ வீட்டுக்கு வேணான்னு சொன்னேனே கேட்டீங்களா.. கடைசில ஒண்ட வந்த பிடாரி என்னையே விரட்டிட்டா. எப்போ கட்டின புருஷனும், என் பிள்ளைகளும் இவ பக்கம் சாஞ்சிட்டாங்களோ இனி நான் இங்க இருக்கமாட்டேன்” என்றவர் தன் கைப்பையை எடுத்து வர அறைக்குள் சென்றார்.
“ஐயோ.. பெத்த தாய் வீட்டை விட்டு போறேன்னு சொல்றா, ரெண்டு பேரும் கல்லு மாதிரி நிக்கறானுங்களே. ஏன் மாப்பிள்ளை, உங்க பசங்களுக்கு அவங்க பொண்டாட்டிங்க மேல இருக்குற பாசம் உங்களுக்கு உங்க பொண்டாட்டி மேல இல்லையா” என்று கடைசி நிமிடம் வரை தன் நடிப்பை விடாது தொடர்ந்தார் பானுமதி.
அதற்குள் வெளியே வந்த தெய்வா “பெரியம்மா, வாங்க போகலாம்” என்றுவிட்டு யாரை முகத்திலும் விழிக்க பிடிக்காது வாசலை நோக்கி நடந்தார்.
“என் பொண்ணை அனுப்பிட்டு நீங்க ரெண்டு பேரும் இந்த வீட்ல நல்லா இருங்கடி, நல்லா இருங்க” என்று தூற்றிவிட்டு பானுமதியும் கோபமாய் செல்லும் தெய்வநாயகியை பின்தொடர்ந்தார்.
உங்கள் கருத்துக்களை கீழுள்ள கருத்து திரியில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் ப்ரண்ட்ஸ்..
www.srikalatamilnovel.com
அன்பரசி வீட்டிலிருந்தே வேலையும் பார்த்து கொண்டு மாமியாரையும் கவனித்து கொள்ள துவங்கினாள். காலை தனக்கும் சிபிக்கும் சமைத்து வைத்துவிட்டு கீழே வந்துவிட்டால் அதன்பிறகு தெய்வாவுடன் தான் நாள் முழுவதும் இருப்பாள்.
அபர்ணாவோ அவர்களுக்குள் பிணைப்பு ஏற்படட்டும் என்று பிள்ளையின் சாக்கு சொல்லி தானும் வரமாட்டாள், பானுமதி அம்மாவுக்கும் நேர நேரத்திற்கு எதையாவது அரைக்க கொடுத்து பிஸியாக வைத்திருந்தாள்.
சிபியும் அன்னையை பார்த்து கொள்ளும் மனைவியை தொந்தரவு செய்யாது அவன் வீட்டிலிருக்கும் நேரத்திலும் அவள் வரும் போது வரட்டும் என்று அமைதியாக அறையில் இருந்து கொள்வான். தினமும் ஒருமுறையாவது அன்னையை வந்து பார்த்து நலம் விசாரித்து சிறிது நேரம் அவருடன் இருந்துவிட்டு செல்வான்.
அசோக்கும் காலையும் மாலையும் அன்னையை வந்து பார்த்து, சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு செல்வான். ஆண்பிள்ளைகளால் அவருக்கு வேறென்ன உதவி செய்துவிட முடியும்.
அன்பரசியே அவரது ஒரே உதவியாளராகி போனாள்.
அதேநேரம் அவள் அவரை குளிக்க அழைத்த போது மாட்டேன் என்று திடமாக மறுத்துவிட்டார் தெய்வா. பெண்ணாகவே இருந்தாலும் அவள் உதவி செய்து குளிப்பதை அவர் சங்கடமாக உணர்ந்தார்.
பெண்ணுக்கு கணவன் துணையை விட பெரிய துணை வேறென்ன. தினமும் காலையில் பூபதி கேசவன் தான் மனைவியின் கால் கட்டிலும், தையலிலும் தண்ணீர் படாதவாறு பக்குமாக அவருக்கு தண்ணீர் ஊற்றிவிடுவார். குளித்து முடித்ததும் மனைவிக்கு சேலை கட்டவும் உதவி செய்வார்.
ஆம், அந்த சூழலிலும் நைட்டி அணியமாட்டேன் என்று திட்டவட்டமாக சொல்லிவிட்டார் தெய்வா.
அதனால் மனைவிக்கு குளிக்கவும், சேலை கட்டவும் உதவி அவரை மெத்தையில் சாய்வாக அமர வைத்துவிட்டால் போதும், அதன் பிறகு இரவு அவர் மீண்டும் வந்து தெய்வாவின் பொறுப்பை ஏற்கும் வரை அவருக்கு தலை வாரி விடுவது, ஒவ்வொரு வேளையும் தவறாமல் உணவு கொடுப்பது, இடையிடையே சத்தான திண்பண்டங்கள் தருவது, மருந்து, மாத்திரை கொடுப்பது, இயற்கை உபாதைகளின் போது உதவுவது என்று அனைத்தும் அன்பரசியின் வேலை தான்.
இயற்கை கடனிற்குமே பெட் பேன் பயன்படுத்துவது தெய்வாவிற்கு பிடிக்கவில்லை. அதனால் பால் மாறாமல் ஒவ்வொரு முறையும் ஓய்வறை சென்று வருவார். அதிலும் அன்பரசி தாங்கி பிடித்து சக்கர நாற்காலியில் அமர்த்தி ஓய்வறைக்குள் அழைத்து சென்று அங்கிருக்கும் டாய்லட் சீட்டில் அமர்த்தி விட்டு வெளியே வந்து காத்திருக்க வேண்டும். அனைத்தையும் முடித்த பின்பு குரல் கொடுத்தால் மீண்டும் இவள் அழைத்து வந்து மெத்தையில் படுக்க வைப்பாள்.
அதுவே எளிதான காரியமல்ல. தெய்வா தடிமனான உடல்வாகு கொண்டவரில்லை என்றாலும் அவரது ஐந்தே கால் அடி உயரத்திற்கு சற்று பூசலாகவே இருப்பதால், அன்பரசி தன் முழு பலத்தையும் பயன்படுத்தி தான் அவரை எழுப்பி நிறுத்துவாள்.
தெய்வநாயகியின் குரலுக்கு அவருக்கு உதவி செய்ய வசதியாக அங்கிருக்கும் சோபாவிலேயே அமர்ந்து அலுவலக பணிகளையும் பார்த்து கொள்வாள் அன்பு. அலுவலக அழைப்பின் போது மட்டும் வரவேற்பறையில் இருந்து அழைப்பை முடித்து கொண்டு மீண்டும் உள்ளே வந்துவிடுவாள். அப்பொழுதும் மாமியாருக்கு தேவையானவற்றை அவர் கைக்கு எட்டும் தூரத்தில் வைத்து விட்டே வெளியில் செல்வாள்.
சில மாதங்களாக அவள் இந்த வீட்டில் இருந்தாலும் இப்போதே அவளை கவனிக்க தொடங்கியிருந்தார் தெய்வா. அதுவும் அவள் அலுவல் பணிகளில் மூழ்கியிருக்கும் நேரத்தில் அவரின் பார்வை மருமகளின் மீதே இருக்கும்.
அப்படி ஒருநாள் அவள் நெற்றி பொட்டை கவனித்தவருக்கு தன்னை மீறிய மகிழ்ச்சி உண்டானது. என்ன தான் படித்து, பட்டம் பெற்றிருந்தாலும் கணவருக்கு மதிப்பு கொடுப்பதில் தெய்வா என்றுமே தவறியதில்லை. அதற்கு சாட்சியாக அவர் நெற்றியில் எப்போதும் மீனாட்சி குங்குமம் இருக்கும்.
அன்புவும் தன்னை போலவே நெற்றியில் குங்குமம் வைத்து மங்களகரமாக இருப்பதை பார்த்து வெளியில் சொல்லி கொள்ளவில்லை என்றாலும் உள்ளுக்குள் மெச்சி தான் போனார்.
அப்படிதான் ஒருநாள் பார்வதி அவருக்கு பழசாறு எடுத்து வந்து கொடுத்தார். தெய்வாவும் அதை குடித்து விட்டு குவளையை மீண்டும் பார்வதியிடம் கொடுக்க அதுவரை அமைதியாக இருந்த அன்பரசி, அவரை பின்தொடர்ந்து வெளியே சென்றவள்..
“அக்கா, அத்தைக்கு இப்படி ஒவ்வொரு வேளைக்கு நடுவுலயும் ஜூஸ் கொடுத்தா எப்படி. அவங்க ரெஸ்ட் ரூம் எழுந்து போக எவ்வளவு சிரமப்படறாங்க தெரியுமா” என்று கண்டிப்புடனே கேட்டாள்.
“அது இல்ல அன்புமா, அம்மா தான் எப்பவும் நிறைய ஜூஸ் கொடுக்க சொல்வாங்க” என்று தயங்கி சொன்னார் பார்வதி.
“சரிதான்க்கா. அதுக்குனு இப்பவும் அதையே செஞ்சா கஷ்டப்படுறது அவங்க தானே. அவங்க குணமாகுற வரைக்கும் ஒருவேளை ஜூஸ் கொடுத்தா போதும். நீர் அதிகமா போகற காய்கறிகளையும் தவிர்த்திடுங்க” என்றவள்,
“அத்தையோட எலும்பின் திண்மம் குறைவா இருக்குனு சொல்றாங்க. அதான் கீழே விழுந்ததும் பிராக்ச்சர் ஆகியிருக்கு. அதனால இனி அவங்களுக்கு கால்சியம் அதிகமா இருக்குற முட்டைகோஸ், ப்ரோக்கோலி, பீன்ஸ் போன்ற காய்கறி அதிகம் சேர்ந்து சமைங்க. கேழ்வரகு, எள்ளுல செய்த உணவுகள், நட்ஸ், டைரி ப்ராடக்ட்ஸ் எல்லாம் அவங்க டயட் சார்ட்ல ஆட் பண்ணிருக்கேன். இனி அவங்களுக்கு சமைக்கறத எங்கிட்ட கேட்டுட்டே செய்ங்க” என்று சொல்லிக் கொண்டே போக, வெளியே பார்வதி அவளை மலைத்து பார்த்தார் என்றால், உள்ளே தெய்வநாயகியும் இவளுக்குள் இப்படியோர் ஆளுமையா என்று ஆச்சரியமாக தான் பார்த்திருந்தார்.
வேறொரு நாள் தன் அண்ணனிடம் பேசி கொண்டிருந்த தெய்வாவிடம் பேசுவதற்காக குட்டி போட்ட பூனையாய் அறைக்குள்ளேயே நடை பயின்று கொண்டிருந்தாள் அன்பரசி.
அதை கவனித்திருந்தவர் அழைப்பு அணைக்கப்பட்டதும் “இப்படி ரூமுக்குள்ளயே வாக்கிங் போய் உடம்பை குறைக்கிற அளவுக்கு நீ குண்டு இல்லயே” என்று நக்கலாக கேட்டு நிறுத்தினார்.
“அத்தை.. அது.. அது.. நான் இன்னைக்கு எங்க.. எங்க வீட்டுல புலாவ் செஞ்சிருக்கேன். எடுத்துட்டு வந்தா நீங்க சாப்பிடுவீங்களா அத்தை” என்று தைரியத்தை வரவழைத்து கேட்டுவிட்டாள்.
அதை கேட்ட தெய்வநாயகி அவளை முறைக்க “சாரி அத்தை.. நீங்க எங்க வீட்டுல சாப்பிட மாட்டீங்கனு புரியுது. சிபிக்கு மதியம் டூட்டி. அவருக்கு செஞ்சப்போ உங்களுக்கும் சேர்த்து ஒரு ஆசையில செஞ்சிட்டேன். அதான். சாரி அத்தை. நான் அட்வான்டேஜா எடுத்துட்டு எதுவும் செய்யல” என்று ஏமாற்றமாக பதிலளித்தாள் அன்பு.
“இங்க வா..” என்று தெய்வா அவளை அருகில் அழைக்க, பயந்து பயந்து அவரருகில் சென்று நடுங்கி நிற்க..
“ஆமா, எது உங்க வீடு. உன் புருஷன் அப்படி தான் சொல்ல சொல்லிருக்கானா. இது மொத்தமும் இந்த தெய்வாவோட வீடு. அதுல இருக்குற ஒரு ரூம்ல நீயும், உங்க வீட்டுக்காரரும் இருக்கீங்க” என்று தடாலடியாக பேச, அன்பரசிக்கு தன் முட்டை கண்ணை கொண்டு விழிப்பதை தவிர வேறெதுவும் தோன்றவில்லை.
“அப்புறம் எதுக்கு அன்னைக்கு உன் புருஷன் இந்த வீட்டுக்கு உரிமை போராட்டம் நடத்தினப்போ அமைதியா இருந்தேன்னு பார்க்கறியா. ஏதோ சின்ன பையன், செல்லமா வேற வளர்த்துட்டேன், அதான் பேசிட்டு போறான்னு விட்டுட்டேன்” என்றும் சொல்ல, அன்பரசி வாய் பிளக்காத குறையாக தான் அவர் சொல்வதை கேட்டிருந்தாள்.
“இப்படியே தான் நிக்க போறியா? போ, போய் என் வீட்டுல இருக்கிற உங்க ரூம்ல இருந்து புலாவ் கொண்டு வா” என்று அவளுக்கு மேலும் அதிர்ச்சி கொடுத்தார்.
அவளுக்கோ அது இன்ப அதிர்ச்சியாக இருந்தது. கண்களில் நீர் நிறைய உண்மையாகவா என்று கண்ணீர் மறைத்த கண்களாலே கேட்க “நீ தான சாப்பிடுறீங்களானு கேட்ட. போய் எடுத்திட்டு வா போ” என்று அவளை விரட்ட, அவளும் ஆனந்தமாய் அறைக்கு ஓடினாள்.
மூச்சிரைக்க மாடி படிகளின் ஏறிவந்த அன்பரசி அறை வாசலில் நின்று நெஞ்சில் கைவைத்து மூச்சு வாங்கி கொண்டே நிமிர்ந்து பார்க்க, அங்கே அவள் கண்ட காட்சியில் அதிர்ந்து போனாள்.
உள்ளே அபர்ணா தான் புலாவை தட்டில் வைத்து மகனுக்கும் ஊட்டி, தானும் உண்டு கொண்டிருந்தாள்.
எதேர்சையாக நிமிர்ந்த அபர்ணா அன்புவை பார்த்து அசடுவழிந்து கொண்டே “அது, வரு குட்டி உன் புலாவ் வாசத்துக்கு ஓடி வந்துட்டான். அதான் அவனுக்கும் ஊட்டி, அவன் மிச்சம் வச்சதை நானும் சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருக்கேன்” என்று தான் உண்பதை மகன் உண்கிறான் என்று கதை அளந்தாள்.
“ஐயோ அபர்ணா.. உங்களுக்கும் என் செல்ல பையனுக்கும் இல்லாததா. தாராளமா சாப்பிடுங்க. புலாவ் இருக்கு தானே. கீழே அத்தைக்கு கொடுக்கறேன்னு சொல்லிருக்கேன்” பதற்றமாக கேட்டு கொண்டே குக்கரை எட்டி பார்த்தாள்.
“அதெல்லாம் இருக்கு. நீ என்னைக்கு உங்க ரெண்டு பேருக்கு மட்டும் சமைச்சிருக்க. நிறையவே இருக்கு. நிஜமாவே அத்தை சாப்பிடுறேன்னு சொன்னாங்களா? பை தி வே, இன்னைக்கு புயலடிக்கும்னு வெதர் மேன் ஏதாவது போஸ்ட் போட்டிருக்காரா, காத்து நம்ப பக்கம் அடிக்குது” என்று மாமியார் சாப்பிட சம்மதித்ததை கேலி கிண்டலோடு கேட்டாள் அபர்ணா.
அன்பரசியோ அதையெல்லாம் கவனிக்கும் நிலையில் இல்லை. ஆமென்று வெட்கப்பட்டு கொண்டே தலையாட்ட, அவள் கன்னம் தாங்கியவள் “அடடா, மாமியாருக்கே மொத்த வெட்கத்தையும் பட்டுட்டாத. கொஞ்சம் என் மச்சினனுக்கும் வை” என்று சிரித்தாள்.
அன்பரசி கையால் சமைத்ததை முதல் முறையாக ருசித்த தெய்வநாயகி வாய் திறந்து அவளை பாராட்டவில்லை என்றாலும், மறுமுறை கேட்டு அவர் விரும்பி சாப்பிட்டதுலேயே அவரது மனம் அவளுக்கு புரிந்து போனது.
அன்றிரவு அறைக்கு வந்த சிபி தான் வந்ததை கூட அறியாமல் சிந்தனைகளின் பிடியில் இருந்தவள் முன்பு கையசைக்க அதுவெல்லாம் அவளுக்கு தெரிய கூட இல்லை. எழுந்து ஓய்வறைக்கு சென்றவன் தன்னை சுத்தப்படுத்தி கொண்டு, இரவு உடைக்கும் மாறி வெளியே வந்தான். அப்போதும் அவன் மனையாள் காற்றில் எண்ணம் வரைந்து, தனக்கு தானே சிரித்து கொண்டிருந்தாள்.
அவளை நெருங்கி அமர்ந்தவன் அவள் தோள்களை தொட்டசைக்க, கணவனை கண்டவள் அவன் இரவு உடையிலிருப்பதை பார்த்து “நீங்க எப்போ வந்தீங்க சிபி” என்றாள்.
“நானா.. நீ கனவு கண்டு சிரிச்சிட்டு இருந்தப்பவே வந்துட்டேன். என்ன என் பொண்டாட்டி ஒரே ஹாப்பி மூட்ல இருக்கா” என்றது தான், மகிழ்ச்சியில் வாகாக அவன் தோளில் முகம் புதைத்து கொண்டாள். அவனும் அவள் தலையை வருடி கொடுத்து கொண்டு கொண்டிருந்தான்.
“என்னடா ராசி விசயம்” என்று அவன் அவளை கேட்கவும் தான்..
“அதுவா..” என்றவள் மதியம் நடத்ததை சொல்ல ஆரம்பிக்க, அவன் மடியில் படுத்து அவள் சொல்வதை கேட்ட ஆரம்பித்தான்.
“அத்தை முன்னமாதிரி முகம் திருப்பாம இப்ப என்கிட்ட நல்லாவே பேசறாங்க சிபி. இன்னைக்கு நான் செஞ்ச புலாவை சாப்பிட்டாங்க. எனக்கு எவ்ளோ சந்தோஷமா இருந்துச்சு தெரியுமா” என்று பூரித்து சொன்னாள்.
அதை கேட்டிருந்தவனும் இதை தானே எதிர்பார்த்து நாட்களை நகர்த்துகிறான், “பார்ரா.. அப்போ அபர்ணா அண்ணி பிளான் சக்கஸ்ன்னு சொல்லு” என்று மகிழ்ந்து கூறியவன் “சரி.. ராசி மேடம் அவங்க மாமியார் கூட ராசி ஆனதுக்கு எனக்கு எப்போ ட்ரீட் வைக்க போறாங்க” என்றும் கேட்டான்.
“ட்ரீட் தானே. இந்த வீக் எண்ட் ரயில் கோச் ரெஸ்ட்டாரண்ட் போகலாம்” என்றாள்.
“அதெல்லாம் முடியாது.. எனக்கு இப்பவே வேணும். அதுவும் நான் சொல்றது தான் வேணும்” என்று அவன் அடம் பிடிக்க, இவன் எதை சொல்கிறான் என்று புரியாமல் அன்பரசி விழித்தாள்.
அவன் அவளது உதடுகளை விரல் கொண்டு வருட, இதுதானோ என்று அவளது கன்னங்கள் செம்மையுற முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பி கொண்டாள்.
அவனோ “எனக்கு உன் வாய்ஸ்ல பாடி கேட்கணும்னு ஆசை. இன்னைக்கு எனக்காக பாடறியா” என்றதும் தன் எண்ணங்கள் சென்ற திசையை எண்ணி தன் இவன் கெட்ட பெண்ணாக்கிவிட்டான் என்று மானசீகமாக குட்டு ஒன்று வைத்துக் கொண்டவள்..
காக்கைச் சிறகினிலே நந்தலாலா - நின்றன்
கரியநிறந் தோன்றுதையே நந்தலாலா
பார்க்கும் மரங்கலெல்லாம் நந்தலாலா - நின்றன்
பச்சைநிறந் தோன்றுதையே நந்தலாலா
கேட்கும் மொழியிலெல்லாம் நந்தலாலா - நின்றன்
கீத மிசைக்குதடா நந்தலாலா
தீக்குள் விரலை வைத்தால் நந்தலாலா - நின்னைத்
தீண்டுமின்பம்ந் தோன்றுதடா நந்தலாலா.
தன்னவனது தலையை கோதி கொடுத்து கொண்டே தன் தேன்மதுர குரலில் அன்பரசி பாட, அவள் மடியில் படுத்து கண்மூடி கேட்டிருந்தவன் வயிற்று பகுதியில் இருக்கும் சேலையை ஏற்றி உள்ளே தலைவிட்டு வயிற்றில் முகம் புதைத்து கொண்டான்.
அவனது மீசை ரோமங்கள் அவளை தேகம் சிலிர்க்க செய்ய, சுருதியோடு சேர்ந்து தானும் தப்பி போக குனிந்து அவனை பார்த்தால் விஷம கண்ணனாய் உறங்கி கொண்டிருந்தான்.
திரும்ப கிடைக்காது என்று நினைத்த அனைத்து மகிழ்ச்சியும் மீட்டு கொடுத்த மாய கண்ணன் அவன் என்றே அவளுக்கு அப்போது தோன்றிற்று. புடவைக்கு மேலே அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டு எழ, உறக்கத்திலேயே அவளது ஸ்பரிசம் உணர்ந்தவன் புன்னகை புரிந்ததோடு அவளது இடையையும் அணைத்துக் கொண்டு உறக்கத்தை தொடர்ந்தான்.
அனைத்தும் ஒருநாள் மாற போகிறதென்றும், கொள்ளை அன்பு கொண்டவனை தானே மூர்கனாக்க போகிறோம் என்பதையும் அறியாத பேதையாய் இரவெல்லாம் கணவனது பால் முகத்தை ரசித்து கொண்டு இருந்தாள் அவள்.
அன்பரசியின் செயல்கள், பொறுப்புணர்ச்சி, ஒரு வேலையை செய்யும் விதம், ஆளுமை என ஒவ்வொன்றிலும் அவள் தெய்வநாயகியை கவர்ந்துவிட்டாள் என்று தான் சொல்லவேண்டும். தனக்கு பிறகு அவள் பார்த்து கொள்வாள் என்று அபர்ணா மீது இதுவரை வராத நம்பிக்கை அன்பரசியின் மீது இந்த ஒரே மாதத்தில் வந்திருந்தது.
இப்போது தெய்வா முழுவதாக குணமாகி விட்டிருக்க, பானுமதி அம்மாவும் பழைய படி மகளுடன் நேரத்தை செலவழிக்க துவங்கினார்.
அன்று தன்னறையில் தெய்வநாயகி ஒரு பெட்டியை திறந்து வைத்து ஆசை தீர பார்த்து புன்னகைத்து கொண்டிருக்க, அப்போது அங்கே வந்த பானுமதி “இது நம்ப சிபிக்கு வர பொண்ணுக்குனு நீ வாங்கி வச்ச ஜோக்கர் தானே தெய்வா. இனி இத பார்த்து என்ன பிரயோஜனம். சிபி தான் ஒண்ணுத்துக்கும் ஆகாதவள கட்டிக்கிட்டு வந்துட்டானே” என்று வன்மத்தை வருத்தம் போல் கூறினார்.
பெரியன்னையை முறைத்த தெய்வா “நான் இத அன்புவுக்கு கொடுக்க போறேன் பெரியம்மா” பெரிய கல்லாக தூக்கி அவர் தலையில் போடாத குறையாக சொல்ல, இது எப்படி சாத்தியமானது என்று குழம்பி போனார் பானுமதி.
அவர் மேலே எதுவும் பேசுவதற்குள் “என் பையனுக்கு பிடிச்சிருக்கு. எனக்கும் அன்பு கிட்ட எந்த குறையும் தெரியல. பேசாம, அவளையும், இந்த கல்யாணத்தையும் ஏத்துக்கிட்டா தான் என்னனு தோணுது பெரியம்மா” என்று மனதிலிருந்து சொன்னார்.
‘இவளுங்க எல்லாம் ஒன்னு சேர்ந்துட்டா, அப்புறம் நான் எப்படி சந்தோஷமா இருக்க முடியும். இன்னைக்கு கல்யாணத்தை ஏத்துக்கிறேன்னு சொல்லுவா. நாளைக்கு அவள் வயித்துல ஒரு குழந்தை வந்துட்டா அவ்ளோ தான், கொத்து சாவியை தூக்கி கொடுத்திடுவா போலயே’ மனதிற்குள் பொறுமி கொண்டிருந்தார் பானுமதி.
பெரியன்னையின் மௌனத்தை கண்டு கொள்ளாதவர், மேலறையிலிருக்கும் அன்பரசியிடம் சோக்கரை கொடுக்க மின்தூக்கி நோக்கி செல்ல, பானுமதிக்கு தான் இத்தனை நாட்கள் போட்ட திட்டமெல்லாம் நொடியில் குண்டு வைத்து தகர்த்தது போல் இருந்தது.
‘அன்னைக்கு அந்த ஆளுக்கு ரெண்டாவது கல்யாணம்னு தெரிஞ்சதும் நானே தான் அரளிவிதையை அரைச்சு குடிக்கிற மாதிரி என் தங்கச்சி வர நேரமா பார்த்து நாடகம் ஆடினேன். ஆனா அவன் மிராசா இருப்பான், அவளுக்கு இத்தனை பெரிய வாழ்க்கை அமையும்னு நான் என்ன கனவா கண்டேன். ஏற்கனவே நானும் என் பிள்ளைகளும் வாழ வேண்டிய வசதியான வாழ்க்கையை இவளும் இவ தரித்திரம் பிடிச்ச அம்மாவும் வாழ்ந்தாங்க. இப்ப இவ இன்னொரு ஒண்ணுமில்லாத பராரிக்கு ஜோக்கரை தூக்கி கொடுத்து மருமகளாக்கிப்பாளா. இத விட கூடாது பானுமதி’ என்ன செய்வது என்று யோசித்தவருக்கு அது நினைவு வர, தன் வயதையும் கருத்தில் கொள்ளாது தன்னறைக்கு ஓடி அதை எடுத்து வந்தார்.
அதற்குள் தெய்வநாயகி மின்தூக்கியில் ஏறி மேலே சென்றுவிட, இவர் படிக்கட்டுகளில் ஓடியே மேலே வந்தார். ஒரு குடும்பத்தை கெடுக்க எத்தனை உத்வேகம் பிறந்துவிடுகிறது..?
சரியாக தெய்வா அன்பரசியின் அறைக்குள் நுழையும் நேரத்தில் “தெய்வா” என்று குரல் கொடுத்து தடுத்து நிறுத்தினார் பானுமதி.
அவரும் என்னவென்று திரும்பி பார்க்க, அவரிடம் வந்து ஒரு பாட்டிலை காட்டி “இது என்னனு தெரியுதா. அன்னைக்கு நீ விழுந்த இடத்துக்கு பக்கத்துல இந்த பாட்டில் இருந்தது. இது, இதோ இந்த ஜோக்கரை கொடுக்க போறியே அவ பயன்படுத்துற எண்ணை. உன்ன அவ வலையில விழ வைக்க தான் எண்ணையை ஊத்தி கீழ விழ வச்சிருக்கா. நீ என்னனா அவ திட்டம் பலிச்சதுங்கற மாதிரி ஜோக்கரை தூக்கிட்டு போய் கொடுக்க போறீயே” என்று பற்றவைத்தார்.
தான் கேட்டதில் குழம்பி இருந்தாலும் முகத்தை இயல்பாக்கி கொண்டு “அப்படியெல்லாம் இருக்காது பெரியம்மா. நீங்க எதையும் உளறாதீங்க” என்றே கூறினார் தெய்வநாயகி.
“அப்போ நான் பொய் சொல்றேனாக்கும்” என்றவர் அந்த பாட்டிலை தெய்வநாயகியின் நாசிக்கு அருகே கொண்டு வந்து “முகர்ந்து பாரு. இது அவ உபயோகிக்கிற எண்ணெய் தானே. தன் சுயலாபத்துக்காக உன்னை கீழே தள்ள பார்த்திருக்காளே. ஏதாவது பாடாத இடத்துல பட்டு நீ பரலோகம் போயிருந்தா நான் என்ன பண்ணிருப்பேன் தெய்வா. உன் பின்னாடியே நானும் செத்திருப்பேன்” என்று அழுது, ஆர்ப்பாட்டம் செய்து பானுமதி ஒப்பாரி வைக்க..
வாசத்தை முகர்ந்த தெய்வாவின் சந்தேகமும் ஊர்ஜிதமானத்தில் அன்பரசியா இதை செய்திருக்கிறாள் என்று சிலநொடிகள் அதிர்ந்தவர், அடுத்த நொடி கோபத்தை தத்தெடுத்த கண்களோடு அழிக்கும் சக்தியாய் உருவெடுத்திருந்தார்.
பானுமதியின் ஒப்பாரி கேட்டு வெளியே வந்த அன்பரசியை பார்வையால் எரித்த தெய்வநாயகி அவள் என்னவென்று சுதாரிப்பதற்குள் அவள் கையை அழுத்தமாக பிடித்து கீழே அழைத்து வந்தார்.
தன் கால் இப்போதே சரியாகி இருக்கிறதென்றும் பார்க்கவில்லை, அது சரியாக உடனிருந்தவள் அவள் என்றும் பார்க்கவில்லை. தரதரவென இழுத்து வந்திருந்தார்.
தானும் சத்தம் கேட்டு வெளியே வந்த அபர்ணா மாமியார் அன்பரசியை இழுத்து செல்வதை பார்த்து பதறி அவர்களை பின் தொடர, அன்பரசியை இழுத்து வந்தவர் அவள் கையை வேகமாக விட, அதே வேகத்தில் நிலைதடுமாறி அவள் தரையில் போய் விழுந்தாள்.
அப்போது சரியாக உள்ளே நுழைந்த பூபதி கேசவனும் அஷோக்கும் என்ன நடக்கிறது என்று புரியாமல் அவர்களிடம் ஓடி வர, அதற்குள் அன்பரசியை தன் வலிய கரங்கள் கொண்டு எழுப்பி நிறுத்தியவர் “எவ்ளோ திமிர் இருந்தா என்னையே கொல்ல பார்ப்ப” என்று கையை ஓங்கி கொண்டு வந்தார்.
‘என்னை கொல்ல பார்க்கிறாயா’ என்று தெய்வா சொன்ன வார்த்தைகளில் பூபதியும் அசோக்கும் உறைந்து நின்றுவிட, அப்போதே பணியிலிருந்து வீடு வந்த சிபி தாய்க்கும் மனைவிக்கும் குறுக்கே வந்து நிற்கவும், தெய்வாவின் கரம் அவன் கன்னத்தில் இறங்கியது.
மாமியாரது கரம் தன்னை நோக்கி வருவதை கண்ட அன்பரசி முகத்தை ஒருபுறமாக திருப்பி கண்களை மூடி கொள்ள, இடையில் கணவன் வந்ததை அவள் அறியவில்லை. மாமியார் தன்னை அறையவில்லை என்றதும் கண்விழித்து பார்க்க, அவளுக்கு முன் பின் கழுத்து நரம்புகள் புடைக்க தோள்களும் உடலும் இறுக சிபி நின்றிருப்பதை பார்த்தாள்.
அவள் புறம் திரும்பாமலே மனைவியை தன்னருகில் இழுத்து தோளோடு அணைத்து கொண்டவன், தாயை கண்களில் சிகப்பு வரிகள் ஓட உக்கிரமாக முறைத்தான். மகனுக்கு குறையாத பார்வையோடு அவரும் அவன் அணைத்து நின்றிருந்த அன்பரசியை தன் கனல் பார்வையால் எரித்து விடாத குறையாக முறைத்திருந்தார்.
“நீங்க என் அம்மாவா போய்ட்டிங்க அதான் அந்த அறையை நான் வாங்கிக்கிட்டேன். இதுவே இந்த இடத்துல வேற யாராவது இருந்திருந்தா, நடக்கறதே வேற. எந்த உரிமைல ம்மா நீங்க என் பொண்டாட்டி மேல கை வைக்க பார்த்தீங்க” என்று ஆவேசமாக கேட்டான்.
“எந்த உரிமையிலயா. என்ன கொலை பண்ண பார்த்த இவ மேல அட்டெம்ட் மர்டர்னு கம்ப்லைன்ட் கொடுத்தா நான் இல்ல, ஸ்டேஷன்ல இருந்து வர்றவங்களே இவளை லாடம் கட்டிடுவாங்க. செய்யவா” என்று தெய்வாவும் கோபமாக கத்தினார்.
“அன்பு உங்கள கொலை செய்ய பார்த்தாளா? பிடிக்கலைன்னா என்ன வேணா பழி போடுவீங்களா. உங்கள தன் அம்மா மாதிரி பார்த்துக்கிட்டாளே, அதுக்கு தான் இந்த பழியை அவ மேல சுமத்துறீங்களா”
“நான் ஒன்னும் காரணம் இல்லாம சொல்லல” என்று நடந்ததை சொன்னவர், திரும்பி பானுமதியின் கையிலிருந்த பாட்டிலை பிடுங்கி அதை அவனின் நாசிக்கு கொண்டு சென்றார்.
“ஒரு மாசம் இவ எனக்கு சேவகம் பண்ணதுலயே இது இவகிட்ட இருந்து மட்டும் வர எண்ணெய் வாசம்னு புரிஞ்சிது. நீ தான் ஏழு மாசமா குடும்பம் நடத்துறியா, உனக்கு தெரியாதா இது உன் பொண்டாட்டி யூஸ் பண்ற ஆயில் தான்னு”
“ஆமா, இது அன்பு யூஸ் பண்ற ஆயில் தான். ஆனா அவ இத பண்ணல. அன்பரசினு இல்ல, இந்த வீட்ல யாருமே நீங்க விழணும்னு நினைக்கமாட்டாங்க. அதுவும் அன்பு தான இந்த ஒரு மாசமும் உங்கள கூட இருந்து பார்த்துக்கிட்டா. கீழ விழ வச்சிவ தான் அப்படி பார்த்துப்பாளா” கோபம் இருந்த போதிலும் அன்னைக்கு புரியும் படியே எடுத்து சொன்னான்.
அவரும் சற்று அமைதியாக, எங்கே பிரச்சனை தீர்ந்துவிடமோ என்று அஞ்சிவிட்ட பானுமதி “என்ன சிபி பேசுற. இத இவ தான் பண்ணிருக்கா” என்றவர், பூபதியின் பக்கம் திரும்பி “பார்த்தீங்களா மாப்பிள்ளை. ஒண்ணுக்கு ரெண்டு புள்ளையை பெத்து கடைசியில என் மகளுக்கு இப்படி ஒரு நிலைமை வரணுமா. எண்ணையை ஊத்தி கொல்ல பார்த்திருக்கா உங்க சின்ன மருமக” அழுது கரைவது போல் தாரை தாரையாக கண்ணீர் வடித்து நடித்தார்.
“பாட்டி, திரும்ப திரும்ப என் பொண்டாட்டிய பத்தி தப்பா பேசாதீங்க. அவ இத பண்ணல. அம்மா தான் பழைய வென்ஜென்ஸ்ஸ வச்சி அவ மேல பழி போடுறாங்கன்னா, பெரியவங்களா எடுத்து சொல்லாம நீங்களும் அவங்களுக்கு தாளம் தட்டிட்டு இருக்கீங்க” என்று வார்த்தையை விட்டுவிட்டான்.
மகன் சொன்ன பகையுணர்ச்சி என்ற வார்த்தை தெய்வாவை கிளறிவிட “நான் வென்ஜென்ஸ்ல பண்றேனா. இதோ இருக்காளே நடிகை, நீலி கண்ணீர் விட்டு விட்டு என் பையனை பிரிச்சிட்டா, இப்போ என்னையும் ஒரேயடியா மேல அனுப்ப பார்த்திருக்கா, கொலைகாரி..” என்று பொரிந்தார்.
“ஏதேதோ பேசாத தெய்வா. அன்பரசி உன்னை அவ்ளோ அக்கறையோட பார்த்துக்கிட்டது நம்ம எல்லாருக்குமே தெரியும். கீழ கிடந்த பாட்டிலை வச்சிக்கிட்டு ஒரே குடும்பத்துல இருக்கிறவங்களை பேசறது சரி கிடையாது” என்ற பூபதி மனைவியின் கரம் பற்றி “தலையில அடிபட்டத்துல சிலருக்கு இப்படி தான் தவறான எண்ணங்கள் வருமாம். நீ வா, படுத்து ரெஸ்ட் எடு” என்று அவரை அவர்கள் அறைக்கு அழைத்து செல்ல பார்த்தார்.
“என்னை என்ன பைத்தியம்னு சொல்றீங்களா” என்ற தெய்வநாயகி கணவரின் கையை உதறிவிட்டார்.
இது தான் சாக்கென “அதானே.. என் பொண்ணு என்ன அவ்ளோ சாதாரணமா போய்ட்டாளா. ஒருத்தி எண்ணெயை ஊத்தி கொல்ல பார்க்கிறா, இன்னொருத்தி கீழே இருந்த தெய்வா கிட்ட குழந்தையை கொடுத்து மேலே போக வைக்க திட்டம் வகுக்குறா. ஐயோ, இப்படி ஒரு குடும்பத்துலயா என் பொண்ணை நான் கட்டி கொடுத்தேன். கடவுளே.. இப்படி பட்ட மருமகள்களா என் தெய்வாவுக்கு வாய்க்கணும். ரெண்டு பெரும் கொலைகார பாவிங்களா இருக்காளுங்களேன்” தலையில் அடித்துக் கொண்டு நீலி கண்ணீர் விட்டார் பானுமதி.
அதை கேட்ட அன்பரசிக்கும் அபர்ணாவிற்கும் தூக்கி வாரி போட்டது. ஏற்கனவே அன்பு தன் மேல் விழுந்த பழியில் அழுது கொண்டிருக்க, இப்போது அபர்ணாவும் இந்த வீட்டிற்கு வாழ வந்ததில் இருந்து கொலைப்பழி மட்டுமே விழவில்லை, அதையும் இப்போது சுமத்திவிட்டார்களே என்று குலுங்கி அழுதாள்.
இருவரையும் பார்த்த சிபி “பாட்டி” என்று பற்களை கடித்துக் கொண்டு அவர் முன் வர, அதற்குள் “தேவையில்லாம அபரை பத்தி பேசறதை நிறுத்துங்க பாட்டி. அன்னைக்கு எங்க குழந்தையும் தான் விழுந்தான். அவனுக்கு ஒண்ணுமில்லனு டாக்டர் சொல்றவரைக்கும் அவ அழுத அழுகையை பார்த்துட்டும் நாக்குல நரம்பில்லாம பேசறீங்களே. அபர் மட்டுமில்ல, அன்புவும் இந்த மாதிரி காரியத்தை செய்யற பொண்ணு இல்ல. கண்டதை உளறாதீங்க” என்று என்றும் வாய் திறவாத அசோக் இன்று மனைவிகாகவும், மைத்துனிக்காகவும் பேசிவிட்டான்.
அவன் பானுமதிக்கு சொன்னது தெய்வாவிற்கும் உரைத்து கொண்டது.
தன்னை கொல்ல பார்த்திருக்கிறார்கள். நியாயமாக பார்த்தால் கணவனும் மகன்களும் அதற்கு காரணமானவர்களை கேள்வி கேட்க வேண்டும். அதைவிட்டு தன்னை பேசுகிறார்களே என்று கோபம் கொள்ள, அன்பரசியை தன் பக்கம் திருப்பியவர் “நான் பெத்த பசங்க.. என் புருஷன்னு எல்லாரையும் அப்படி என்னத்தடி பண்ணி உன் கைக்குள்ள போட்டுக்கிட்ட” என்று நாராசமாய் கேட்டார்.
மாமியார் கேட்டதில் அன்பரசி வெடித்து அழ, “தெய்..வா, ஒழுங்கா பேசறதுனா இந்த வீட்டுல இரு. இல்ல உங்க அண்ணன் வீட்டுக்கு கிளம்பிட்டே இரு. வீட்டுக்கு வந்த மருமகள்கிட்ட மாமியாரா வேண்டாம், ஒரு பொண்ணா என்ன பேசணும்னு கூடவா தெரியாது” என்று முதல் முறையாக மனைவியை அதட்டி இருந்தார் பூபதி கேசவன். அதுவும் அனைவர் முன்பும். முக்கியமாக வீட்டை விட்டு வேறு போக சொல்லி இருக்கிறார்.
“என்ன சொன்னீங்க, இவ இங்க இருப்பா நான் இவகிட்ட சரியா பேசலனா வீட்டை விட்டு வெளிய போகணுமா..” என்று உடைபெடுக்க தயாராக இருந்த கண்ணீரை மூக்கை உறஞ்சி உள்ளிழுத்து கொண்டு “இனி நான் இந்த வீட்டுல இருக்கமாட்டேன். இந்த அபசகுனம் பிடிச்சவ வீட்டுக்கு வேணான்னு சொன்னேனே கேட்டீங்களா.. கடைசில ஒண்ட வந்த பிடாரி என்னையே விரட்டிட்டா. எப்போ கட்டின புருஷனும், என் பிள்ளைகளும் இவ பக்கம் சாஞ்சிட்டாங்களோ இனி நான் இங்க இருக்கமாட்டேன்” என்றவர் தன் கைப்பையை எடுத்து வர அறைக்குள் சென்றார்.
“ஐயோ.. பெத்த தாய் வீட்டை விட்டு போறேன்னு சொல்றா, ரெண்டு பேரும் கல்லு மாதிரி நிக்கறானுங்களே. ஏன் மாப்பிள்ளை, உங்க பசங்களுக்கு அவங்க பொண்டாட்டிங்க மேல இருக்குற பாசம் உங்களுக்கு உங்க பொண்டாட்டி மேல இல்லையா” என்று கடைசி நிமிடம் வரை தன் நடிப்பை விடாது தொடர்ந்தார் பானுமதி.
அதற்குள் வெளியே வந்த தெய்வா “பெரியம்மா, வாங்க போகலாம்” என்றுவிட்டு யாரை முகத்திலும் விழிக்க பிடிக்காது வாசலை நோக்கி நடந்தார்.
“என் பொண்ணை அனுப்பிட்டு நீங்க ரெண்டு பேரும் இந்த வீட்ல நல்லா இருங்கடி, நல்லா இருங்க” என்று தூற்றிவிட்டு பானுமதியும் கோபமாய் செல்லும் தெய்வநாயகியை பின்தொடர்ந்தார்.
உங்கள் கருத்துக்களை கீழுள்ள கருத்து திரியில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் ப்ரண்ட்ஸ்..
நிலா ஶ்ரீதரின் "எங்கேயும் நீயடி.. போகுதே உயிரடி..!!!" - கருத்து திரி
"எங்கேயும் நீயடி.. போகுதே உயிரடி..!!!" கதைக்கான கருத்துக்களை இங்கே பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் ப்ரண்ட்ஸ்.
www.srikalatamilnovel.com