தனசுதா
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 8
பாரீஸ் நகரம்...
சூர்யா வரும் நாளை தெரிந்து கொண்ட பிரேமா, சூர்யா வரும் போது “நான் நம் வீட்டில் இருக்க வேண்டும்” என நேத்ரனிடம் கொஞ்சி கெஞ்சி மிரட்டி ஒருவாறு வீட்டிற்கு வந்திருந்தார்.
எப்படியும் இன்னும் இரு தினங்களில் அவரை டிஸ்சார்ஜ் செய்ய இருந்ததால் எந்த சிரமமும் ஏற்படவில்லை. டாக்டர்.கைலாஷ்யிடம், நேத்ரன் ஏற்கனவே ஒரு செவிலியை தன் தாயாருக்கு துணையாக (அவர் காயங்கள் குணமாகி கட்டுகள் பிரிக்கும் வரை) ஏற்பாடு செய்திருந்தான். மருத்துவர்கள் சில பல அறிவுரைகளுடன் அவரை வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தனர்.
மருத்துவமனையில் இருந்து கிளம்பும் முன்னர் நேத்ரன், தங்கம்மாவிடம் வேறொரு அறையினை தயார் செய்ய சொல்ல அவருக்கு அலைபேசியில் அழைக்க நினைத்து அலைபேசியினை எடுக்க பிரேமா அவனிடம், “யாருக்கு கண்ணா கால் பண்ற...” என கேட்டார்.
நேத்ரன், “ உங்களுக்கு வேற ரூம் ரெடி பண்ண சொல்லி தங்கம்மா கிட்ட சொல்ல தான் ம்மா” என்றான் குரல் காரகரக்க.
ஒரு நிமிடம் கண்மூடி ஆழ்ந்த மூச்சினை வெளிவிட்டவர் பின்பு தன்னை சமன்செய்து கொண்டு, “வேற ரூம்மெல்லாம் வேண்டாம் கண்ணா, பழையபடி நானும் அப்பாவும் இருந்த ரூமையே ரெடி பண்ண சொல்லு” என்றார். என்னதான் சாதாரணம் போல் சொன்னாலும் அவரின் குரலில் வேதனையின் சாயல் இருக்கத்தான் செய்தது.
தன் தாயின் வேதனை குரலில் கலக்கமுற்று அமைதி காத்த நேத்ரன், சிறிதுநேர மௌனத்திற்கு பின் தன்னை சமாளித்து கொண்டு, “ வேண்டாம்... ம்...ம்மா, அந்த ரூம்ல இருந்த உங்களுக்கு அப்பா நினைவாவே இருக்கும் உங்க மைண்டும் டிஸ்டர்ப் ஆகும்...” என்றவனிடம், “ இல்ல கண்ணா, உங்க அப்பாவோட நினைவும் அவரோட ஞாபகங்களும் தான் இனிமே என்னோட மீதி இருக்குற லைப்க்கு அந்த ரூம்ல இருந்தா மட்டும் தான் உன்னோட அப்பாவின் நினைவு வரும்னு இல்ல நான் உயிரோட இருக்குற கடைசி நிமிடம் வரை என் கணவரோட நினைவுகள் என்னிடம் இருக்கும்” என்று கூறிய பிரேமாவை தேற்றும் பொருட்டு அமர்ந்திருந்தவரை அணைத்து கொண்டான் நேத்ரன். இருவரின் கண்களிலும் கண்ணீர் ஒருவர் அறியாமல் மற்றொருவர் அதனை மறைத்தனர்.
இருவரும் தங்களின் மனவருத்தம் மற்றவரை பாதிக்க கூடாது என்று சிறிதுநேரம் அமைதியாக இருக்க அந்த அமைதியினை முதலில் கலைத்த நேத்ரன், “ ஓகே மாம், உங்களுக்கு அந்த ரூம்ல இருந்த தான் சந்தோசம் நிம்மதினா உங்க இஷ்டப்படியே உங்க ரூமையே தங்கம்மா கிட்ட ரெடி பண்ண செல்லிடுறேன் ம்மா...”
நேத்ரன், தங்கம்மாவிடம் பிரேமாவின் அறையை தயார் செய்ய சொல்ல இந்த விஷயம் கேள்வியுற்று தங்கம்மா, மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.
மருத்துவமனையின் விதிமுறைகளை எல்லாம் முடிந்து ஒருவழியாக வீட்டிற்கு வந்துவிட்டார் பிரேமா. சக்கர நாற்காலியில் பொலிவிழந்து அமர்ந்து இருக்கும் பிரேமாவை, கண்கலங்க பார்த்தார் தங்கம்மா. நேத்ரனின் கண்ணசைவில் தன் கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டு சிரித்த முகமாய் வந்தவரை ஆரத்தி கரைத்து வரவேற்றார் தங்கம்.
தங்கத்தை பார்த்து புன்னகைத்த பிரேமா, “ என்ன தங்கம், எப்படி இருக்க...” என அவரிடம் நலம் விசாரித்து கொண்டே வீட்டினுள் நுழைந்தார்.
“ நீங்களும்,தம்பியும் இருக்கும் பொழுது எனக்கு என்னமா குறை நீங்க ஆஸ்பத்திரில இருக்கும் போது தம்பிய பார்க்க தான் ரொம்ப கவலையா இருந்தது. இப்ப நீங்க வீட்டுக்கு வந்ததும் தான் தம்பியின் முகமே தெளிவா இருக்கு...” என்றார் தங்கம். (ஐய்யோ! தங்கம்மா உங்களுக்கு விஷயமே புரியில இன்னைக்கு நைட் சூர்யா வரா அதான் உங்க தொம்பி முகம் தெளிவா பிரகாசமா இருக்கு ).
செவிலி பெண், பிரேமாவின் சக்கர நாற்காலியை தள்ள முற்படும் பொழுது அவரை தடுத்து தானே தன் அன்னையை அவரின் அறைக்குள் அழைத்து( சக்கர நாற்காலியை தள்ளிக் கொண்டு) சென்றான் நேத்ரன்.
பிரேமாவினால் என்னதான் முயன்றாலும் அந்த அறையினில் நுழைந்தவுடன் ஒருவித வெறுமை,வருத்தம்,வலி போன்ற உணர்வுகள் தோன்றுவதை தடுக்க முடியவில்லை.
தன் தாயின் மன உணர்வுகளை அவருடைய முகமாறுதலில் புரிந்து கொண்டு பிரேமாவின் தோள்களில் கை வைத்து அழுத்தம் கொடுத்த நேத்ரன், “ம்மா,ப்ளீஸ் எதையும் யோசிக்காதீங்க ஜஸ்ட் ரிலாக்ஸ்...” எனச் சொல்லி அவரை அங்கிருந்த படுக்கையில் படுக்க வைத்தான்.
அதற்குள் தங்கம்மா, பழரசம் கொண்டுவர நேத்ரன், பிரேமாவின் முதுகு புறத்தில் தலையணையை முட்டு கொடுத்து சாய்ந்த வாக்கில் அமர வைத்து அவருக்கு பழரசம் புகட்டினான்.
அருந்தி முடித்தவர், “கண்ணா, இங்க சூர்யா எத்தனை மணிக்கு வருவா யாரை அனுப்ப போற ஏர்போர்ட்டுக்கு...” என்று கேட்டார்.
“ சூர்யா, இன்னைக்கு நைட் 9 இல்ல 9.30க்குள்ள வந்துடுவாமா நானே நேரில் போய் கூட்டிக்கிட்டு வரேன் எந்த பிரச்சனையும் வரக்கூடாது இல்ல இப்ப உங்களுக்கு ஹாப்பியா ம்மா...” என்றான் கமலநேத்ரன். ( இதுல உனக்கு என்னமோ ஏகப்பட்ட வருத்தம் போல சொல்லுற ).
“ சரிம்மா, எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. நீங்க நல்ல ரெஸ்ட் எடுங்க நைட் சூர்யாவோட வரேன்... (டேய், என்னமோ ஊருக்கு போன பொண்டாட்டிய கூட்டிட்டு வர மாதிரி சொல்லிட்டு போற உன் நடவடிக்கை ஒண்ணும் சரியா படலை) ஓகே வா... பை ம்மா...” என சொல்லி சென்றான் கமலநேத்ரன்.
செல்லும் தன் மகனை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவரிடம் வந்த தங்கம், “அம்மா, நர்ஸு தங்க உங்களோட ரூமுக்கு பக்கத்தில் இருக்குற ரூம் உங்களுக்கு வசதியா இருந்த அதையே தயார் பண்ணச்சொன்னா தம்பி, உங்க கிட்டயும் ஒரு வார்த்தை கேக்க சொன்னாங்க… அதே மாதிரி ஊரில் இருந்து வரவங்களுக்கு எந்த ரூம் ரெடி பண்ணனும்னு உங்க கிட்ட கேட்டு ரெடி பண்ண சொல்லிச்சு...” என்றார்.
தன் மனத்தினை மாற்றும் பொருட்டு அவன் தனக்கு கொடுத்து சென்ற வேலைகளை நினைத்ததும் பிரேமாவின் இதழ்களில் புன்னகை பூத்தது. தன் பதிலுக்காக காத்திருக்கும் தங்கத்திடம், “சரி தங்கம், நர்ஸுக்கு பக்கத்து அறையிலேயே தங்க வசதி பண்ணி கொடுத்துடு. ஏன்னா அந்த அறையில் இருந்து இந்த அறைக்கும் வர நடுவுல ஒரு கதவு இருக்கு. முதல்ல நேத்ரனோட அப்பா, அந்த ரூம்மை தான் ஆபீஸ் ரூம்மா யூஸ் பண்ணாங்க. அப்பறம் தான் நேத்ரன் மாடியில் அவனோட அறைக்கு பக்கத்தில் செட் பண்ணிக்கிட்டான்...”
“ ஊரில் இருந்து வரபோறது சூர்யா, அவ யாரு என்ன இதைப் பத்தி எல்லாம் உனக்கு முன்னாடியே சொல்லி இருக்கேன். அவளை பொறுத்தவரை இந்த வீட்டில் வேலை பார்க்க வரா நீயும் அப்படியே நடந்துக்க. சூர்யாவுக்கு மாடில நேத்ரனோட ரூமுக்கு எதிரில் இருக்கும் அறையை ரெடி பண்ணிடு சரியா “ என்றார்.
பிரேமா, சொல்லிய அனைத்திற்கும் சரியென தலையசைத்து விட்டு தங்கம், தன் வேலையினை பார்க்க சென்றார்.
இங்கே அலுவலகத்திற்கு வந்த கமலநேத்ரன், எதிலும் கவனம் செலுத்த முடியாமல் திண்டாடினான். மிகவும் கஷ்டப்பட்டு நேரத்தினை தள்ளிக்கொண்டிருந்தான். இப்படியே இருந்தால் சரிவராது என தன் மனத்தினை முயன்று வேலையில் கவனம் செலுத்த சிறிது நேரத்தில் அவனின் வேலைகள் அவனை முழுமையாக உள்ளவாங்கி கொண்டது.
இரவு 7 மணியானவுடன் இதற்குமேல் தன்னால் சமாளிக்கமுடியாது என விமான நிலையம் நோக்கி கிளம்பினான் கமலநேத்ரன். தன் உயிருக்கு உயிரானவளை காண்பதிற்கு...
விவேக்கினால், எந்தவித இடையூறும் நேரக்கூடாது என்ற பதட்டம் ஒருபுறமும் ஐந்து நெடிய வருடங்கள் கழிந்து தன்னவளை காணும் ஆவல் மறுபுறம் என தன்னுடைய அடையாளங்கள் அனைத்தையும் மறைத்து கொண்டு தன்னவளுக்காக அந்த புகழ் பெற்ற விமான நிலையத்தில் பேராவலோடு காத்துக் கொண்டிருந்தான் நேத்ரன்.
விமானம் தரை இறங்கும் அறிவிப்பு வந்தவுடன் நேத்ரனின் உடலில் ஒரு பரபரப்பு தொற்றி கொண்டது. விடலை பையனின் மனநிலையை போல் ஒருவித படபடப்புடன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவனின் மனநிலை குறித்து அவனுக்கே சிரிப்பாக இருந்தது. எத்தகைய சூழ்நிலையிலும் நிதானம் தவறாது தன் மனஉணர்வுகளை கட்டுக்குள் வைத்து தெளிவாக சிந்திக்கும் வல்லமை பெற்றவன். இன்று தன்னவளை பார்க்கும் ஆவலில் அவனின் உணர்வுகளை கட்டுக்குள் கொண்டுவர முடியாமல் தவித்தான்.
பயணியர்கள் வரும் “அரைவல்” பகுதியில் தன்னுயிரினை தேடிக்கொண்டிருந்தான். அவன் தேடலை ஒரு முடிவிற்கு கொண்டுவருவது போல் சூர்யா வந்து கொண்டிருந்தாள். அவளை காண காண அவளை தன்னுள் இறுக்கி அணைத்து கொள்ள அவன் கைகளும் உள்ளமும் பரபரத்தன... அவை இரண்டிற்கும் தடை விதித்தவன் அவளை கண்களில் வழியே தன் உயிரில் நிறைத்தான்.
தன்னவளின் உருவத்தினை அணு அணுவாக ரசித்து பார்த்து கொண்டிருத்தான்.
பேபி பிங்க் நிற டாப், நீல நிற ஜீன்ஸ் அணிந்து கையில் ஜெர்கின், பல மணிநேர பயணத்தில் முகத்தில் ஏற்பட்ட சோர்வு.தோகை போன்ற கூந்தலை மொத்தமாக சேர்த்து மேலே தூக்கி போனி டைல் போட்டிருந்தாள். எந்தவித ஒப்பனையும் இன்றி அவனைவள் அவன் கண்களுக்கு பேரழகியாகவே தோன்றினாள்.
கண்களில் அமைதி நடையில் நிதானம் தோற்றத்தில் நிமிர்வு என ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தான் கண்ட சூர்யாவில் இருந்து முற்றிலும் மாறுப்பட்டிருந்தாள்.
சூர்யா, விமான நிலையத்தின் வாயிலை நெருங்கி வரவர தன் மனத்தினையும் அதனுள் எழும் எண்ணங்களையும் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் தன்னையும் மீறி தன்னவளை (அவள் இப்பொழுது இருக்கும் மனநிலையில்) காயப்படுத்தி விடுவோம் என இதற்கு மேல் இங்கே நிற்க கூடாது என வண்டியினை நோக்கி சென்றான் நேத்ரன்.
வண்டியில் அமர்ந்த பின்னும் அவனின் உணர்வுகளை கட்டுக்குள் கொண்டுவர முடியவில்லை. தான் இழந்து விட்டதாக நினைத்த தன்னுயிர் தன்னிடமே வந்தடைந்ததில் அவனின் உணர்வுகளை விவரிக்க வார்த்தைகளே இல்லை. வண்டியின் ஸ்டைரிங்கை தன் விரல்களால் அழுந்த பற்றி தன்னை சமன் செய்ய முயன்றான்.
ஓரளவு தன் முயற்சியில் வெற்றி பெற்று காரினை வாயிலில் கொண்டு வந்து நிறுத்தி சூர்யா வந்துவிட்டாளா என பார்க்க சூர்யா தன் பயண பொதிகளை பெற்றுகொண்டு அந்த புகழ் பெற்ற சர்வதேச விமான நிலையத்தின் அழகு, பிரம்மாண்டமான கட்டமைப்பு ஆகியவற்றை தன் விழிகளால் ரசித்து பார்த்துக்கொண்டு ( பார்த்துமா சூர்யா, அங்க ஒருத்தனுக்கு ஸ்டோமக் பர்னிங் ஆகுது) அதனின் வரலாற்றினை சிந்தித்தபடி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள்.
ரோஸி விமான நிலையம்(உள்ளூர் மாவட்டத்தின் பெயர்) இது பிரான்சில் உள்ள மிகப்பெரிய சர்வதேச விமான நிலையமாகும். இது உலகின் பத்தாவது பசிபிக் விமான நிலையமாகும். ஐரோப்பியாவின் இரண்டாவது மிகப்பெரிய விமான நிலையமாகும்.
பாரீஸ்... சார்லஸ் டி கோயில்( charles de gaulle) விமான நிலையம் 32.38 சதுர கிலோ மீட்டர் பரப்பளவில் (12.50 சதுர மைல்) பரப்பளவை கொண்டுள்ளது. டெர்மினல்கள் மற்றும் ஒடுப்பாதைகள் உள்ளிட்ட விமான நிலையம்.
1966 ஆம் ஆண்டில் ஏரோட்போர்ட் டி பாரிஸ் நோர்ட் (பாரிஸ் நோட்டோ விமான நிலையம்) என்று அறியப்பட்ட திட்டமிடல் மற்றும் நிர்மாண கட்டம், மார்ச் 8,1974 அன்று சார்லெஸ் டி கோலே விமான நிலையம் என்று பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது.
டெர்மினல் 7 செயற்கைக்கோள்களால் சூழப்பட்ட பத்து மாடிகள் உயர் சுற்று வட்டார கட்டிடத்தின் ஒரு புதுமை வடிவமைப்பு. வடிவமைப்பில் கட்டப்பட்டது. ஒவ்வொன்றும் ஆறு வாயில்கள் சூரிய உதயம் துளைகளுக்குள் நுழைய அனுமதிக்கிறது. முக்கிய கட்டிடக் கலைஞர் பால் ஆண்ட்ரூ, அடுத்த பத்தாண்டுகளில் விரிவாக்கங்களுக்கான பொறுப்பாளராக இருந்தார். இன்னும் பல தகவல்களை சொல்லி கொண்டிருந்த தன் தம்பி ஜீவாவினை பார்த்து, தன் கரங்களினால் இரு காதுகளை மூடிகொண்டு, “ டேய், ஸ்டாப் ஸ்டாப் போதும் நிறுத்துடா. நான் பாரீஸ்ல இருக்க ஒரு நிறுவனத்தொட MD வீட்டுல போய் வேலை பார்க்க போறேன். நீ என்னமோ நான், பாரீஸ் சார்லஸ் டீ கோயில் ஏர்போர்ட்ல வேலை பார்க்க போற மாதிரி இவ்வளவு இன்பர்மேஷன் சொல்லிக்கிட்டு இருக்க இதையெல்லாம் தெரிஞ்சி நான் என்னடா பண்ண போறேன். இவ்வளவு விஷயத்தை என் மூளைக்குள்ள ஏத்துன்னா அது வெடிச்சிடும். மீ...பாவம் என்னை விட்டுடு வலிக்குது...” என சூர்யா வடிவேலு பாணியில் ஜீவாவை கலாய்த்து கொண்டிருந்தாள்.
அதில் கடுப்புற்ற ஜீவா, அவளின் முதுகில் இரண்டு சாத்து சாத்திவிட்டு, “ ஏய்...பூ...ச...ணி, உனக்கு கொஞ்சம் கூட ஜெனரல் நாலேட்ஜ் வளர்த்துக்கணும்னு எண்ணமே இல்ல. நீதான் வளரல அட்லீஸ்ட் அதையாவது வளர்த்துக்கோ...” என்றவனை முறைத்து பார்த்தவளை... இந்த பார்வைக்கு எல்லாம் நான் அசரமாட்டேன் என தன் சட்டையில் ஏதோ தூசி தட்டுவது போல் தன் கைகளால் தட்டிவிட்ட ஜீவா,“ ஒரு இடத்துக்கு போறதுக்கு முன்னாடி அந்த இடம் எப்படி அதனோட ஹிஸ்டரி ஜாக்ராபி (geography). இது எல்லாம் தெரிஞ்சி வச்சிக்கிட்டா அந்த இடத்துக்கு போய் பார்க்கும் பொழுது அந்த இடத்தோட பிரம்மாண்டம் பிரமிப்பா இருக்குமே தவிர பயமுறுத்தாது பூசணி...” அதனை நினைத்து கொண்டே அனைத்தையும் பார்வையிட்ட சூர்யா, ஜீவாவின் வார்த்தைகளில் உள்ள உண்மையை உணர்ந்து தன் மனத்திற்குள் ஜீவாவிற்கு நன்றியுரைத்தாள்.
வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே சூர்யா, விமான நிலையத்தின் வாயிலை நெருங்கி இருந்தாள். குளிர் காற்று உடலினை ஊசி போல் துளைக்க கைகளில் வைத்திருந்த ஜெர்கினை அணிந்துக் கொண்டு அங்கிருந்த வாகனங்களில் கிருஷ்ணா, சொன்ன வண்டி உள்ளதா என பார்வை இட்டாள். ( எண், நிறம், காரின் பெயர் என அனைத்தும் சொல்லி இருந்தான் கிருஷ்ணா). வண்டியினை கண்டு அதன் அருகில் வந்தாள் சூர்யா. அவளை பார்த்துக் கொண்டே வண்டியினை விட்டு கீழிறங்கி அவளை பார்த்து புன்னகைத்து “பியென்வேண்யூ (bienvenue (வெல்கம்)) டு பாரீஸ் மேடம் என கூறி கார் கதவினை திறந்து வைத்து காத்திருந்தான் கமலநேத்ரன். ( பத்து பேர் இவனுக்காக வேலை செய்ய காத்துக் கொண்டிருக்க இவனோ அவளுக்கு சேவை செய்ய காத்து கொண்டிருக்கிறான் எல்லாம் காதல் செய்யும் மாயம்).
அவனை பார்த்து லேசாக இதழ்களை விரித்து சிரித்தாள் சூர்யா. ‘ஐய்யோ..! கிருஷ்ணா, காரோட நம்பர், கலர், மாடல் எல்லாம் சொன்னியே வரவரோட பேரு என்னன்னு சொன்னியா (அவன்தான் சொல்லலை நீ கேக்க வேண்டியது தானே என்றது மனசாட்சி) கம்பெனி கார் டிரைவரோட வெயிட் பண்ணும்ன்னு சொன்னான். ஆனா இவன(நேத்ரன்) பார்த்தா டிரைவர் மாதிரி தெரியலையே...’ என தன் மனத்திற்குள் சொல்லி (புலம்பி) கொண்டே காருக்குள் ஏறிகொண்டாள்.
அவள் அமர்ந்ததும் ஓட்டுநர் இருக்கையில் அமர்ந்து காரினை தன் இல்லம் நோக்கி செலுத்தி கொண்டிருந்தவன் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்து கொண்டிருந்தது.’வாய் ஓயாம பேசுவா நான் வெல்கம் சொல்றேன். ஒரு தேங்க்ஸ் சொன்னா இவ என்ன குறைஞ்ச போய்டுவா. முன்ன பின்ன தெரியதாவங்களை பார்க்கும் பொழுது கர்டஸிக்காக ஜஸ்ட் ஒரு சின்ன ஸ்மைல் பண்றாது போல பண்றா கஞ்சுஸ்...’ (தம்பி, நீதான் அவளை ஐஞ்சு வருஷத்துக்கு முன் பார்த்த அவ இல்ல அவளை பொறுத்த வரை நீ யாரோ தான்) என சூர்யாவிவை மனத்திற்குள் வறுத்தெடுத்து கொண்டிருந்தான் கமலநேத்ரன்.
சூர்யா, பின் சீட்டில் அமர்ந்து மூடிய ஜன்னல்களின் வழியே பாரீஸ் நகர சாலைகளை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அதை முன்புறம் இருந்த கண்ணாடியில் கண்ட நேத்ரனின் நினைவுகள் பின்னோக்கி சென்றன.
அவள் உயிரானவன்
பாரீஸ் நகரம்...
சூர்யா வரும் நாளை தெரிந்து கொண்ட பிரேமா, சூர்யா வரும் போது “நான் நம் வீட்டில் இருக்க வேண்டும்” என நேத்ரனிடம் கொஞ்சி கெஞ்சி மிரட்டி ஒருவாறு வீட்டிற்கு வந்திருந்தார்.
எப்படியும் இன்னும் இரு தினங்களில் அவரை டிஸ்சார்ஜ் செய்ய இருந்ததால் எந்த சிரமமும் ஏற்படவில்லை. டாக்டர்.கைலாஷ்யிடம், நேத்ரன் ஏற்கனவே ஒரு செவிலியை தன் தாயாருக்கு துணையாக (அவர் காயங்கள் குணமாகி கட்டுகள் பிரிக்கும் வரை) ஏற்பாடு செய்திருந்தான். மருத்துவர்கள் சில பல அறிவுரைகளுடன் அவரை வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தனர்.
மருத்துவமனையில் இருந்து கிளம்பும் முன்னர் நேத்ரன், தங்கம்மாவிடம் வேறொரு அறையினை தயார் செய்ய சொல்ல அவருக்கு அலைபேசியில் அழைக்க நினைத்து அலைபேசியினை எடுக்க பிரேமா அவனிடம், “யாருக்கு கண்ணா கால் பண்ற...” என கேட்டார்.
நேத்ரன், “ உங்களுக்கு வேற ரூம் ரெடி பண்ண சொல்லி தங்கம்மா கிட்ட சொல்ல தான் ம்மா” என்றான் குரல் காரகரக்க.
ஒரு நிமிடம் கண்மூடி ஆழ்ந்த மூச்சினை வெளிவிட்டவர் பின்பு தன்னை சமன்செய்து கொண்டு, “வேற ரூம்மெல்லாம் வேண்டாம் கண்ணா, பழையபடி நானும் அப்பாவும் இருந்த ரூமையே ரெடி பண்ண சொல்லு” என்றார். என்னதான் சாதாரணம் போல் சொன்னாலும் அவரின் குரலில் வேதனையின் சாயல் இருக்கத்தான் செய்தது.
தன் தாயின் வேதனை குரலில் கலக்கமுற்று அமைதி காத்த நேத்ரன், சிறிதுநேர மௌனத்திற்கு பின் தன்னை சமாளித்து கொண்டு, “ வேண்டாம்... ம்...ம்மா, அந்த ரூம்ல இருந்த உங்களுக்கு அப்பா நினைவாவே இருக்கும் உங்க மைண்டும் டிஸ்டர்ப் ஆகும்...” என்றவனிடம், “ இல்ல கண்ணா, உங்க அப்பாவோட நினைவும் அவரோட ஞாபகங்களும் தான் இனிமே என்னோட மீதி இருக்குற லைப்க்கு அந்த ரூம்ல இருந்தா மட்டும் தான் உன்னோட அப்பாவின் நினைவு வரும்னு இல்ல நான் உயிரோட இருக்குற கடைசி நிமிடம் வரை என் கணவரோட நினைவுகள் என்னிடம் இருக்கும்” என்று கூறிய பிரேமாவை தேற்றும் பொருட்டு அமர்ந்திருந்தவரை அணைத்து கொண்டான் நேத்ரன். இருவரின் கண்களிலும் கண்ணீர் ஒருவர் அறியாமல் மற்றொருவர் அதனை மறைத்தனர்.
இருவரும் தங்களின் மனவருத்தம் மற்றவரை பாதிக்க கூடாது என்று சிறிதுநேரம் அமைதியாக இருக்க அந்த அமைதியினை முதலில் கலைத்த நேத்ரன், “ ஓகே மாம், உங்களுக்கு அந்த ரூம்ல இருந்த தான் சந்தோசம் நிம்மதினா உங்க இஷ்டப்படியே உங்க ரூமையே தங்கம்மா கிட்ட ரெடி பண்ண செல்லிடுறேன் ம்மா...”
நேத்ரன், தங்கம்மாவிடம் பிரேமாவின் அறையை தயார் செய்ய சொல்ல இந்த விஷயம் கேள்வியுற்று தங்கம்மா, மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.
மருத்துவமனையின் விதிமுறைகளை எல்லாம் முடிந்து ஒருவழியாக வீட்டிற்கு வந்துவிட்டார் பிரேமா. சக்கர நாற்காலியில் பொலிவிழந்து அமர்ந்து இருக்கும் பிரேமாவை, கண்கலங்க பார்த்தார் தங்கம்மா. நேத்ரனின் கண்ணசைவில் தன் கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டு சிரித்த முகமாய் வந்தவரை ஆரத்தி கரைத்து வரவேற்றார் தங்கம்.
தங்கத்தை பார்த்து புன்னகைத்த பிரேமா, “ என்ன தங்கம், எப்படி இருக்க...” என அவரிடம் நலம் விசாரித்து கொண்டே வீட்டினுள் நுழைந்தார்.
“ நீங்களும்,தம்பியும் இருக்கும் பொழுது எனக்கு என்னமா குறை நீங்க ஆஸ்பத்திரில இருக்கும் போது தம்பிய பார்க்க தான் ரொம்ப கவலையா இருந்தது. இப்ப நீங்க வீட்டுக்கு வந்ததும் தான் தம்பியின் முகமே தெளிவா இருக்கு...” என்றார் தங்கம். (ஐய்யோ! தங்கம்மா உங்களுக்கு விஷயமே புரியில இன்னைக்கு நைட் சூர்யா வரா அதான் உங்க தொம்பி முகம் தெளிவா பிரகாசமா இருக்கு ).
செவிலி பெண், பிரேமாவின் சக்கர நாற்காலியை தள்ள முற்படும் பொழுது அவரை தடுத்து தானே தன் அன்னையை அவரின் அறைக்குள் அழைத்து( சக்கர நாற்காலியை தள்ளிக் கொண்டு) சென்றான் நேத்ரன்.
பிரேமாவினால் என்னதான் முயன்றாலும் அந்த அறையினில் நுழைந்தவுடன் ஒருவித வெறுமை,வருத்தம்,வலி போன்ற உணர்வுகள் தோன்றுவதை தடுக்க முடியவில்லை.
தன் தாயின் மன உணர்வுகளை அவருடைய முகமாறுதலில் புரிந்து கொண்டு பிரேமாவின் தோள்களில் கை வைத்து அழுத்தம் கொடுத்த நேத்ரன், “ம்மா,ப்ளீஸ் எதையும் யோசிக்காதீங்க ஜஸ்ட் ரிலாக்ஸ்...” எனச் சொல்லி அவரை அங்கிருந்த படுக்கையில் படுக்க வைத்தான்.
அதற்குள் தங்கம்மா, பழரசம் கொண்டுவர நேத்ரன், பிரேமாவின் முதுகு புறத்தில் தலையணையை முட்டு கொடுத்து சாய்ந்த வாக்கில் அமர வைத்து அவருக்கு பழரசம் புகட்டினான்.
அருந்தி முடித்தவர், “கண்ணா, இங்க சூர்யா எத்தனை மணிக்கு வருவா யாரை அனுப்ப போற ஏர்போர்ட்டுக்கு...” என்று கேட்டார்.
“ சூர்யா, இன்னைக்கு நைட் 9 இல்ல 9.30க்குள்ள வந்துடுவாமா நானே நேரில் போய் கூட்டிக்கிட்டு வரேன் எந்த பிரச்சனையும் வரக்கூடாது இல்ல இப்ப உங்களுக்கு ஹாப்பியா ம்மா...” என்றான் கமலநேத்ரன். ( இதுல உனக்கு என்னமோ ஏகப்பட்ட வருத்தம் போல சொல்லுற ).
“ சரிம்மா, எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. நீங்க நல்ல ரெஸ்ட் எடுங்க நைட் சூர்யாவோட வரேன்... (டேய், என்னமோ ஊருக்கு போன பொண்டாட்டிய கூட்டிட்டு வர மாதிரி சொல்லிட்டு போற உன் நடவடிக்கை ஒண்ணும் சரியா படலை) ஓகே வா... பை ம்மா...” என சொல்லி சென்றான் கமலநேத்ரன்.
செல்லும் தன் மகனை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவரிடம் வந்த தங்கம், “அம்மா, நர்ஸு தங்க உங்களோட ரூமுக்கு பக்கத்தில் இருக்குற ரூம் உங்களுக்கு வசதியா இருந்த அதையே தயார் பண்ணச்சொன்னா தம்பி, உங்க கிட்டயும் ஒரு வார்த்தை கேக்க சொன்னாங்க… அதே மாதிரி ஊரில் இருந்து வரவங்களுக்கு எந்த ரூம் ரெடி பண்ணனும்னு உங்க கிட்ட கேட்டு ரெடி பண்ண சொல்லிச்சு...” என்றார்.
தன் மனத்தினை மாற்றும் பொருட்டு அவன் தனக்கு கொடுத்து சென்ற வேலைகளை நினைத்ததும் பிரேமாவின் இதழ்களில் புன்னகை பூத்தது. தன் பதிலுக்காக காத்திருக்கும் தங்கத்திடம், “சரி தங்கம், நர்ஸுக்கு பக்கத்து அறையிலேயே தங்க வசதி பண்ணி கொடுத்துடு. ஏன்னா அந்த அறையில் இருந்து இந்த அறைக்கும் வர நடுவுல ஒரு கதவு இருக்கு. முதல்ல நேத்ரனோட அப்பா, அந்த ரூம்மை தான் ஆபீஸ் ரூம்மா யூஸ் பண்ணாங்க. அப்பறம் தான் நேத்ரன் மாடியில் அவனோட அறைக்கு பக்கத்தில் செட் பண்ணிக்கிட்டான்...”
“ ஊரில் இருந்து வரபோறது சூர்யா, அவ யாரு என்ன இதைப் பத்தி எல்லாம் உனக்கு முன்னாடியே சொல்லி இருக்கேன். அவளை பொறுத்தவரை இந்த வீட்டில் வேலை பார்க்க வரா நீயும் அப்படியே நடந்துக்க. சூர்யாவுக்கு மாடில நேத்ரனோட ரூமுக்கு எதிரில் இருக்கும் அறையை ரெடி பண்ணிடு சரியா “ என்றார்.
பிரேமா, சொல்லிய அனைத்திற்கும் சரியென தலையசைத்து விட்டு தங்கம், தன் வேலையினை பார்க்க சென்றார்.
இங்கே அலுவலகத்திற்கு வந்த கமலநேத்ரன், எதிலும் கவனம் செலுத்த முடியாமல் திண்டாடினான். மிகவும் கஷ்டப்பட்டு நேரத்தினை தள்ளிக்கொண்டிருந்தான். இப்படியே இருந்தால் சரிவராது என தன் மனத்தினை முயன்று வேலையில் கவனம் செலுத்த சிறிது நேரத்தில் அவனின் வேலைகள் அவனை முழுமையாக உள்ளவாங்கி கொண்டது.
இரவு 7 மணியானவுடன் இதற்குமேல் தன்னால் சமாளிக்கமுடியாது என விமான நிலையம் நோக்கி கிளம்பினான் கமலநேத்ரன். தன் உயிருக்கு உயிரானவளை காண்பதிற்கு...
விவேக்கினால், எந்தவித இடையூறும் நேரக்கூடாது என்ற பதட்டம் ஒருபுறமும் ஐந்து நெடிய வருடங்கள் கழிந்து தன்னவளை காணும் ஆவல் மறுபுறம் என தன்னுடைய அடையாளங்கள் அனைத்தையும் மறைத்து கொண்டு தன்னவளுக்காக அந்த புகழ் பெற்ற விமான நிலையத்தில் பேராவலோடு காத்துக் கொண்டிருந்தான் நேத்ரன்.
விமானம் தரை இறங்கும் அறிவிப்பு வந்தவுடன் நேத்ரனின் உடலில் ஒரு பரபரப்பு தொற்றி கொண்டது. விடலை பையனின் மனநிலையை போல் ஒருவித படபடப்புடன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவனின் மனநிலை குறித்து அவனுக்கே சிரிப்பாக இருந்தது. எத்தகைய சூழ்நிலையிலும் நிதானம் தவறாது தன் மனஉணர்வுகளை கட்டுக்குள் வைத்து தெளிவாக சிந்திக்கும் வல்லமை பெற்றவன். இன்று தன்னவளை பார்க்கும் ஆவலில் அவனின் உணர்வுகளை கட்டுக்குள் கொண்டுவர முடியாமல் தவித்தான்.
பயணியர்கள் வரும் “அரைவல்” பகுதியில் தன்னுயிரினை தேடிக்கொண்டிருந்தான். அவன் தேடலை ஒரு முடிவிற்கு கொண்டுவருவது போல் சூர்யா வந்து கொண்டிருந்தாள். அவளை காண காண அவளை தன்னுள் இறுக்கி அணைத்து கொள்ள அவன் கைகளும் உள்ளமும் பரபரத்தன... அவை இரண்டிற்கும் தடை விதித்தவன் அவளை கண்களில் வழியே தன் உயிரில் நிறைத்தான்.
தன்னவளின் உருவத்தினை அணு அணுவாக ரசித்து பார்த்து கொண்டிருத்தான்.
பேபி பிங்க் நிற டாப், நீல நிற ஜீன்ஸ் அணிந்து கையில் ஜெர்கின், பல மணிநேர பயணத்தில் முகத்தில் ஏற்பட்ட சோர்வு.தோகை போன்ற கூந்தலை மொத்தமாக சேர்த்து மேலே தூக்கி போனி டைல் போட்டிருந்தாள். எந்தவித ஒப்பனையும் இன்றி அவனைவள் அவன் கண்களுக்கு பேரழகியாகவே தோன்றினாள்.
கண்களில் அமைதி நடையில் நிதானம் தோற்றத்தில் நிமிர்வு என ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தான் கண்ட சூர்யாவில் இருந்து முற்றிலும் மாறுப்பட்டிருந்தாள்.
சூர்யா, விமான நிலையத்தின் வாயிலை நெருங்கி வரவர தன் மனத்தினையும் அதனுள் எழும் எண்ணங்களையும் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் தன்னையும் மீறி தன்னவளை (அவள் இப்பொழுது இருக்கும் மனநிலையில்) காயப்படுத்தி விடுவோம் என இதற்கு மேல் இங்கே நிற்க கூடாது என வண்டியினை நோக்கி சென்றான் நேத்ரன்.
வண்டியில் அமர்ந்த பின்னும் அவனின் உணர்வுகளை கட்டுக்குள் கொண்டுவர முடியவில்லை. தான் இழந்து விட்டதாக நினைத்த தன்னுயிர் தன்னிடமே வந்தடைந்ததில் அவனின் உணர்வுகளை விவரிக்க வார்த்தைகளே இல்லை. வண்டியின் ஸ்டைரிங்கை தன் விரல்களால் அழுந்த பற்றி தன்னை சமன் செய்ய முயன்றான்.
ஓரளவு தன் முயற்சியில் வெற்றி பெற்று காரினை வாயிலில் கொண்டு வந்து நிறுத்தி சூர்யா வந்துவிட்டாளா என பார்க்க சூர்யா தன் பயண பொதிகளை பெற்றுகொண்டு அந்த புகழ் பெற்ற சர்வதேச விமான நிலையத்தின் அழகு, பிரம்மாண்டமான கட்டமைப்பு ஆகியவற்றை தன் விழிகளால் ரசித்து பார்த்துக்கொண்டு ( பார்த்துமா சூர்யா, அங்க ஒருத்தனுக்கு ஸ்டோமக் பர்னிங் ஆகுது) அதனின் வரலாற்றினை சிந்தித்தபடி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள்.
ரோஸி விமான நிலையம்(உள்ளூர் மாவட்டத்தின் பெயர்) இது பிரான்சில் உள்ள மிகப்பெரிய சர்வதேச விமான நிலையமாகும். இது உலகின் பத்தாவது பசிபிக் விமான நிலையமாகும். ஐரோப்பியாவின் இரண்டாவது மிகப்பெரிய விமான நிலையமாகும்.
பாரீஸ்... சார்லஸ் டி கோயில்( charles de gaulle) விமான நிலையம் 32.38 சதுர கிலோ மீட்டர் பரப்பளவில் (12.50 சதுர மைல்) பரப்பளவை கொண்டுள்ளது. டெர்மினல்கள் மற்றும் ஒடுப்பாதைகள் உள்ளிட்ட விமான நிலையம்.
1966 ஆம் ஆண்டில் ஏரோட்போர்ட் டி பாரிஸ் நோர்ட் (பாரிஸ் நோட்டோ விமான நிலையம்) என்று அறியப்பட்ட திட்டமிடல் மற்றும் நிர்மாண கட்டம், மார்ச் 8,1974 அன்று சார்லெஸ் டி கோலே விமான நிலையம் என்று பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது.
டெர்மினல் 7 செயற்கைக்கோள்களால் சூழப்பட்ட பத்து மாடிகள் உயர் சுற்று வட்டார கட்டிடத்தின் ஒரு புதுமை வடிவமைப்பு. வடிவமைப்பில் கட்டப்பட்டது. ஒவ்வொன்றும் ஆறு வாயில்கள் சூரிய உதயம் துளைகளுக்குள் நுழைய அனுமதிக்கிறது. முக்கிய கட்டிடக் கலைஞர் பால் ஆண்ட்ரூ, அடுத்த பத்தாண்டுகளில் விரிவாக்கங்களுக்கான பொறுப்பாளராக இருந்தார். இன்னும் பல தகவல்களை சொல்லி கொண்டிருந்த தன் தம்பி ஜீவாவினை பார்த்து, தன் கரங்களினால் இரு காதுகளை மூடிகொண்டு, “ டேய், ஸ்டாப் ஸ்டாப் போதும் நிறுத்துடா. நான் பாரீஸ்ல இருக்க ஒரு நிறுவனத்தொட MD வீட்டுல போய் வேலை பார்க்க போறேன். நீ என்னமோ நான், பாரீஸ் சார்லஸ் டீ கோயில் ஏர்போர்ட்ல வேலை பார்க்க போற மாதிரி இவ்வளவு இன்பர்மேஷன் சொல்லிக்கிட்டு இருக்க இதையெல்லாம் தெரிஞ்சி நான் என்னடா பண்ண போறேன். இவ்வளவு விஷயத்தை என் மூளைக்குள்ள ஏத்துன்னா அது வெடிச்சிடும். மீ...பாவம் என்னை விட்டுடு வலிக்குது...” என சூர்யா வடிவேலு பாணியில் ஜீவாவை கலாய்த்து கொண்டிருந்தாள்.
அதில் கடுப்புற்ற ஜீவா, அவளின் முதுகில் இரண்டு சாத்து சாத்திவிட்டு, “ ஏய்...பூ...ச...ணி, உனக்கு கொஞ்சம் கூட ஜெனரல் நாலேட்ஜ் வளர்த்துக்கணும்னு எண்ணமே இல்ல. நீதான் வளரல அட்லீஸ்ட் அதையாவது வளர்த்துக்கோ...” என்றவனை முறைத்து பார்த்தவளை... இந்த பார்வைக்கு எல்லாம் நான் அசரமாட்டேன் என தன் சட்டையில் ஏதோ தூசி தட்டுவது போல் தன் கைகளால் தட்டிவிட்ட ஜீவா,“ ஒரு இடத்துக்கு போறதுக்கு முன்னாடி அந்த இடம் எப்படி அதனோட ஹிஸ்டரி ஜாக்ராபி (geography). இது எல்லாம் தெரிஞ்சி வச்சிக்கிட்டா அந்த இடத்துக்கு போய் பார்க்கும் பொழுது அந்த இடத்தோட பிரம்மாண்டம் பிரமிப்பா இருக்குமே தவிர பயமுறுத்தாது பூசணி...” அதனை நினைத்து கொண்டே அனைத்தையும் பார்வையிட்ட சூர்யா, ஜீவாவின் வார்த்தைகளில் உள்ள உண்மையை உணர்ந்து தன் மனத்திற்குள் ஜீவாவிற்கு நன்றியுரைத்தாள்.
வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே சூர்யா, விமான நிலையத்தின் வாயிலை நெருங்கி இருந்தாள். குளிர் காற்று உடலினை ஊசி போல் துளைக்க கைகளில் வைத்திருந்த ஜெர்கினை அணிந்துக் கொண்டு அங்கிருந்த வாகனங்களில் கிருஷ்ணா, சொன்ன வண்டி உள்ளதா என பார்வை இட்டாள். ( எண், நிறம், காரின் பெயர் என அனைத்தும் சொல்லி இருந்தான் கிருஷ்ணா). வண்டியினை கண்டு அதன் அருகில் வந்தாள் சூர்யா. அவளை பார்த்துக் கொண்டே வண்டியினை விட்டு கீழிறங்கி அவளை பார்த்து புன்னகைத்து “பியென்வேண்யூ (bienvenue (வெல்கம்)) டு பாரீஸ் மேடம் என கூறி கார் கதவினை திறந்து வைத்து காத்திருந்தான் கமலநேத்ரன். ( பத்து பேர் இவனுக்காக வேலை செய்ய காத்துக் கொண்டிருக்க இவனோ அவளுக்கு சேவை செய்ய காத்து கொண்டிருக்கிறான் எல்லாம் காதல் செய்யும் மாயம்).
அவனை பார்த்து லேசாக இதழ்களை விரித்து சிரித்தாள் சூர்யா. ‘ஐய்யோ..! கிருஷ்ணா, காரோட நம்பர், கலர், மாடல் எல்லாம் சொன்னியே வரவரோட பேரு என்னன்னு சொன்னியா (அவன்தான் சொல்லலை நீ கேக்க வேண்டியது தானே என்றது மனசாட்சி) கம்பெனி கார் டிரைவரோட வெயிட் பண்ணும்ன்னு சொன்னான். ஆனா இவன(நேத்ரன்) பார்த்தா டிரைவர் மாதிரி தெரியலையே...’ என தன் மனத்திற்குள் சொல்லி (புலம்பி) கொண்டே காருக்குள் ஏறிகொண்டாள்.
அவள் அமர்ந்ததும் ஓட்டுநர் இருக்கையில் அமர்ந்து காரினை தன் இல்லம் நோக்கி செலுத்தி கொண்டிருந்தவன் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்து கொண்டிருந்தது.’வாய் ஓயாம பேசுவா நான் வெல்கம் சொல்றேன். ஒரு தேங்க்ஸ் சொன்னா இவ என்ன குறைஞ்ச போய்டுவா. முன்ன பின்ன தெரியதாவங்களை பார்க்கும் பொழுது கர்டஸிக்காக ஜஸ்ட் ஒரு சின்ன ஸ்மைல் பண்றாது போல பண்றா கஞ்சுஸ்...’ (தம்பி, நீதான் அவளை ஐஞ்சு வருஷத்துக்கு முன் பார்த்த அவ இல்ல அவளை பொறுத்த வரை நீ யாரோ தான்) என சூர்யாவிவை மனத்திற்குள் வறுத்தெடுத்து கொண்டிருந்தான் கமலநேத்ரன்.
சூர்யா, பின் சீட்டில் அமர்ந்து மூடிய ஜன்னல்களின் வழியே பாரீஸ் நகர சாலைகளை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அதை முன்புறம் இருந்த கண்ணாடியில் கண்ட நேத்ரனின் நினைவுகள் பின்னோக்கி சென்றன.
அவள் உயிரானவன்
