ஶ்ரீகலா
Administrator
அத்தியாயம் : 48
சகுந்தலா பிருந்தா வீட்டில் இருந்து கிளம்பி தனது வீட்டிற்கு வந்த போது மதியமாகி இருந்தது. அவள் வீட்டிற்குள் நுழைந்த போது சக்தீஸ்வரன் உணவு உண்டு கொண்டிருந்தான். அவளது வரவினை உணர்ந்து அவளை ஏறிட்டு பார்த்தவன், பின்பு அவளைச் சற்றும் கண்டு கொள்ளாது அவன் மீண்டும் உணவில் கவனம் செலுத்த தொடங்கி விட்டான். அவனது செய்கையைக் கண்டு அவளுக்குக் கோபம் வந்தது. அதேசமயம் முன்பு இதே சக்தீஸ்வரன் அவளுக்காகச் சமைத்து ஊட்டி விட்டது நினைவில் நின்று அவளை இம்சித்தது.
'ஒரு சம்பிரதாயத்துக்காகவாவது சாப்பிட கூப்பிடுறாங்களா? என்னமோ சாப்பாட்டைக் காணாத மாதிரி முழுங்குறத பாரு.' அவள் மனதிற்குள் கோபமாய் முணுமுணுத்துக் கொண்டே அங்கிருந்த சோபாவில் அவனைக் காணும்படி அமர்ந்தாள்.
சக்தீஸ்வரன் இலையில் இருந்த உணவு பதார்த்தங்களைப் பார்த்த சகுந்தலாவுக்கு வாயில் எச்சில் ஊறியது. கோழி, மீன், முட்டை என்று வகை வகையாய் உணவுகள் அவனது இலையில் பரிமாறப்பட்டு இருந்தது. அவன் ரசித்து, ருசித்து உண்ட அழகை கண்டு அவளுக்குப் பசி எடுத்தது. ஆனாலும் அவளால் அவனிடம் வாய்விட்டு கேட்க முடியவில்லை.
'இவங்க எப்போ இருந்து இப்படிக் கல் நெஞ்சக்காரங்களா மாறி போனாங்க?' அவளுக்கு முணுமுணுவென்று இருந்தது.
சக்தீஸ்வரன் திருப்தியாக உணவு உண்டு விட்டுக் கை கழுவ செல்ல... சகுந்தலாவின் விழிகள் கணவன் பின்னேயே சென்றது. சக்தீஸ்வரன் கரங்களைக் கழுவி விட்டுத் திரும்பிய போது... ஒரு பெண்ணின் கரம் அவன் முன்னே துண்டை எடுத்து நீட்டியது. அதைக் கண்ட சகுந்தலா 'எவ அவ?' என்பது போல் அந்தப் பெண் யாரென்று பார்க்க தனது விழிகளை உக்கிரத்துடன் திருப்பினாள். அங்கு நின்றிருந்த சாகித்யாவை கண்டு சகுந்தலா உயரழுத்த மின்சாரம் தாக்கியது போன்று அதிர்ந்து போனாள்.
'இவள் எப்படி இங்கே? இவ்வளவு நேரம் இவள் இங்கே தான் இருந்தாளா? நாம தான் கவனிக்காம விட்டுட்டோமோ?' சகுந்தலா டென்சனில் கையிலிருந்த நகத்தினைக் கடிக்க ஆரம்பித்தாள்.
"இந்த லிஸ்ட்ல உள்ள சாமான் எல்லாம் வேணும். அப்படியே காய்கறிக்கும் சொல்லிருங்க." சாகித்யா சொல்லவும்... அவள் கொடுத்த காகிதத்தை மடித்துச் சட்டை பையில் வைத்தபடி சக்தீஸ்வரன்,
"ம், சொல்லிர்றேன்." என்க...
‘நான் பேசினால் மட்டும் எதிர்த்து எதிர்த்துப் பேசுறது... இதே இது இவள் கிட்ட மட்டும் ஒரு வார்த்தை எதிர்த்து பேசாம, எல்லாத்துக்கும் சரி சரின்னு தலையை ஆட்டுறது. என்னைய பார்த்தா மட்டும் இவங்களுக்கு எப்படி இருக்கு?' சகுந்தலாவுக்குக் கோபம் அதிகரித்தது.
'உன்னைய பார்த்தா கோமாளி மாதிரி இருக்கோ என்னவோ?' அவளது மனசாட்சி நேரம் காலம் தெரியாது அவளைக் கேலி செய்தது.
'கொஞ்ச நேரம் பேசாம இரு. இல்லை உன் கழுத்தை நெரிச்சிருவேன்.' சகுந்தலா மனசாட்சியிடம் கோபம் கொண்டாள்.
'பட்டு திருந்து.' என்ற மனசாட்சி 'எனக்கு என்ன வந்தது?' என்பது போல் அமைதியாகி போனது.
"அப்புறம் மீன் எல்லாம் பிரஷா கிடைக்கும். தினமும் பிரெஷா கொண்டு வந்து கொடுக்கச் சொல்லுங்க. சிக்கன், மட்டனும் அதே மாதிரி." சாகித்யா சொல்லவும்... சக்தீஸ்வரன் சரியென்று தலையை மட்டும் ஆட்டினான்.
சாகித்யா சகுந்தலாவை கண்டாலும் ஒன்றும் பேசாது சமையலறைக்குள் சென்று மறைந்தாள். சக்தீஸ்வரன் வரவேற்பறைக்கு வந்தான். அதுவரை பொறுமையாக இருந்த சகுந்தலாவுக்கு அதற்கு மேல் பொறுமை காக்க முடியவில்லை.
"வீட்டுக்கு வந்த விருந்தாளியை சாப்பிட சொல்லணும்ன்னு தெரியாதா?" அவள் அவனிடம் சீற...
"விருந்தாளியா? எங்கே?" அவன் நாலாப்புறமும் தனது விழிகளைச் சுழற்றினான்.
"என்னைய பார்த்தால் எப்படித் தெரியுது?" சகுந்தலா மூச்சு வாங்கியபடி கத்த...
"ஓ, நீ தான் அந்த விருந்தாளியா?" என்று தாடையை வருடியபடி ஒரு மார்க்கமாய்க் கேட்டவன், "நீ என்னோட விருந்தாளி இல்லையே. அப்புறம் நான் எதுக்கு உனக்கு உபசாரம் பண்ணணும்?" என்று அலட்டி கொள்ளாது கூற...
கணவன் பட்டும் படாமல் பேசுவதைக் கண்டு சகுந்தலாவுக்குக் கண்கள் கரித்துக் கொண்டு வந்தது. ஆனாலும் அவள் தைரியத்தைக் கைவிடாதவளாய்,
"அப்போ எதுக்கு நீங்க இங்கே என்னைய தங்க வச்சீங்க?" என்று விடாப்பிடியாய் நிற்க...
"நீ அக்ரிமெண்ட் போட்ட கம்பெனி என் கிட்ட பேசி... உன்னைய இங்கே தங்க வைக்க மட்டும் தான் சொன்னாங்க. அப்போ நீ சாப்பாட்டுக்கு... அவங்க கிட்ட தான் கேட்கணும். என் கிட்ட கேட்டால் எப்படி?" அவன் அலட்சியமாகத் தோள்களைக் குலுக்க...
கல் நெஞ்சுக்காரனாக மாறிய கணவன் தலையில் கல்லை தூக்கி போட்டால் தான் என்ன? என்று சகுந்தலாவுக்கு ஆத்திரம் வந்தது. அவள் அதே ஆத்திரத்துடன் அந்த நிறுவனத்திற்கு அழைத்து விட்டாள். மறுமுனையில் எடுத்ததும் அவர்களைப் பேச விடாது அவளே,
"சார், ஷூட்டிங்க்கு வர சொன்னால் மட்டும் போதாது. சாப்பிடுறதுக்கு ஏதாவது அரேன்ஜ் பண்ணி கொடுக்கணும். நீங்க இங்கே ஒண்ணுமே ஏற்பாடு பண்ணலை. அப்போ நான் பட்டினி கிடந்து சாகவா?" என்று கோபமாய் வெடித்தாள். கடைசி வரியை சொல்லும் போது சக்தீஸ்வரன் மீது அவளது பார்வை அழுத்தமாய்ப் படிந்தது. அவனோ எதையும் கண்டு கொள்ளாது சோபாவில் அமர்ந்து அலைப்பேசியைப் பார்த்திருந்தான். அது வேறு அவளது கோபத்திற்கு மேலும் தூபம் போட்டது.
"சக்தீஸ்வரன் சார் கிட்ட கேளுங்க மேடம். அவர் ஏற்பாடு பண்ணி தருவார்." அவர்கள் சொன்னதும் அவள் சட்டென்று அழைப்பை துண்டித்து விட்டு கணவனைப் பார்த்தாள். அவனோ நிமிர்ந்து அவளைப் பாராது அலைப்பேசியில் மூழ்கியிருந்தான்.
"உங்க கிட்ட தான் கேட்க சொன்னாங்க." வேறுவழியில்லாது அவளே வலிய வந்து பேச...
"அப்படியா..." என்று அவன் நிமிர்ந்த போது அவனது அலைப்பேசி அழைத்தது.
சக்தீஸ்வரன் அழைப்பை எடுத்துக் காதில் வைத்தவன் 'ம்' என்று மட்டும் பதிலாகச் சொல்லிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்து இருந்தான். சகுந்தலா வெற்றி புன்னகையோடு அவனைப் பார்த்தாள். அதாவது அவன் தன்னை உணவு உண்ண அழைப்பான் என்று... அவனோ மீண்டும் அலைப்பேசியை நோண்ட ஆரம்பித்து விட்டான். சகுந்தலா கோபத்தோடு பேச நினைக்கும் முன் அவளது அலைப்பேசி அழைத்தது. அவள் எடுத்துக் காதில் வைத்தாள்.
"சார் சரின்னு சொல்லிட்டார். அவர் வீட்டிலேயே சாப்பிட்டுக்கோங்க." என்றுவிட்டு மறுபக்கம் அழைப்புத் துண்டிக்கப்பட்டது.
கணவன் அழைக்காது உண்ணவும் அவளுக்கு மனம் இல்லை. அவனையே பார்த்திருந்தவள் அவன் பேசும் வழி தெரியாததால் அவளே, "இங்கே சாப்பிட சொன்னாங்க." என்று மெல்லிய குரலில் சொன்னாள். அவனது உதாசீனம் அவளைக் கலங்க வைத்திருந்தது.
"சாப்பாடு டைனிங் டேபிளில் இருக்குது. எடுத்து போட்டு சாப்பிடு. இதை எதுக்கு என் கிட்ட சொல்லிக்கிட்டு இருக்க? ஒருவேளை ஊட்டி விட்டால் தான் சாப்பாடு இறங்குமோ?" அவன் ஒரு மாதிரி குரலில் கேட்க...
"ஏன் ஊட்டி விட்டது இல்லையா?" அவள் அவனை முறைத்துக் கொண்டு சொன்னவள் உணவு மேசை நோக்கி நடந்தாள்.
"சார், டைனிங் டேபிளை கிளீன் பண்ணவா?" சாகித்யா அங்கிருந்து குரல் கொடுக்க...
"ஏய், அங்கே என்ன கேள்வி? நான் ஒருத்தி இங்கே இருக்கிறது உன் கண்ணுக்கு தெரியலையா? நான் சாப்பிட்ட பிறகு கிளீன் பண்ணு." சகுந்தலா சாகித்யாவை முறைத்துக் கொண்டு சொல்ல... சாகித்யா ஒன்றும் சொல்லாது சமையலறைக்குள் நுழைந்து கொண்டாள்.
"ரெண்டும் திமிர் பிடிச்சதுங்க." சகுந்தலா புலம்பி கொண்டே உணவை உண்டாள். அவளுக்கு நல்ல பசி. அவள் மளமளவென்று வேகமாக உணவு உண்ண ஆரம்பித்தாள்.
சக்தீஸ்வரன் தனக்கு எதிரே இருந்த கண்ணாடி அலமாரியில் தெரிந்த சகுந்தலாவின் பிம்பத்தை வெறித்துப் பார்த்தபடி அமர்ந்து இருந்தான்.
சகுந்தலா உண்டு முடித்து விட்டுப் பழக்கதோசத்தில் குளிர்சாதன பெட்டியை திறந்து பார்த்தாள். அங்கு ஐஸ்க்ரீம் பெட்டிகள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருப்பதைக் கண்டவள் ஆசையாக ஐஸ்க்ரீமை எடுத்துக் கொண்டு உண்ண அமர்ந்தாள்.
அதற்குள் சாகித்யா எல்லாவற்றையும் சுத்தப்படுத்தி விட்டு கிளம்ப ஆயத்தமானாள். அப்போது சக்தீஸ்வரன் அவளை இடைமறித்துத் தனது கையில் இருந்த கவரை அவளிடம் நீட்டினான். அதைக் கண்டு சகுந்தலாவின் விழிகள் கூர்மை அடைந்தது. அந்தக் கவரை பார்த்தாலே தெரிந்தது அதில் இருப்பது இனிப்பு என்று...
'இவளுக்கு இனிப்பு வேறு ஒரு கேடு.' சகுந்தலாவுக்கு மீண்டும் முணுமுணுவென்று வந்தது.
சாகித்யா சிரித்துக் கொண்டே இனிப்பை வாங்கியவள் விடைபெற்று சென்று விட்டாள்.
சகுந்தலாவுக்குக் கோபம் பொத்துக் கொண்டு வர... அவள் சக்தீஸ்வரன் முன்னே வந்து நின்றாள். அவனோ விழிகளைச் சுருக்கி கொண்டு அவளைக் கேள்வியாய் பார்த்தான்.
"அவள் கிட்ட என்ன கொடுத்தீங்க?" அவள் அதிகாரமாய்க் கேட்க...
"அது எதுக்கு உனக்கு?" அவன் அலட்சியமாய்ப் பதில் சொல்ல...
"நீங்க சொல்லலைன்னா எனக்குத் தெரியாதா? அதில் இருப்பது ஸ்வீட் தானே. நீங்க எதுக்கு அவளுக்கு ஸ்வீட் வாங்கிக் கொடுக்கிறீங்க?" அவள் என்ன உரிமையில் கேட்டாள் என்று அவளுக்கே தெரியாது.
"அதை ஏன் நீ கேட்கிற?" அவன் கூர்மையாக அவளைப் பார்த்தான்.
"அது... ஆங், அவள் கேரக்டர் சரியில்லை. அவளுக்கு எதுக்கு இனிப்பு எல்லாம் வாங்கிக் கொடுக்கிறீங்க? இது தப்பு இல்லையா? அதுக்குத் தான் கேட்டேன்." அவள் சமாளித்து மழுப்ப...
"எனக்குத் தப்பா தோணலை." என்றவன், "நீ கேட்டதுக்காகச் சொல்றேன். அதில் இருந்தது அல்வா. போதுமா?" என்று சொல்ல...
"அல்வாவா?" அவள் வாயை பிளந்தாள்.
"ஆமா, அதுக்கு என்ன?"
"அல்வா வாங்கிக் கொடுக்கிற அளவுக்குப் பழக்கமா?" அவள் தாங்க மாட்டாது ஆதங்கத்துடன் கேட்க...
"இப்போ உனக்கு என்ன பிரச்சினை? நான் யாருக்கு என்ன செய்தால் உனக்கு என்ன?" அவனுக்கும் கோபம் வந்ததுவோ!
"இன்னும் நான் உங்க மனைவி தான். நான் அப்படித்தான் கேள்வி கேட்க தான் செய்வேன். நீங்க அடுத்தவளுக்கு அல்வா வாங்கிக் கொடுத்ததுத் தப்பு தான்." அவள் கோபத்தில் படபடக்க...
"யாரோ தாஸை உயிருக்கு உயிரா காதலிக்கிறதா சொன்னாங்களே? அவங்களைப் பார்த்தியா?" அவன் நமட்டு சிரிப்புடன் கேட்க...
"ஆங்..." அவள் திருதிருவென முழித்தாள்.
"இன்னும் நீ என் மனைவி தானே." என்று சொல்லி கொண்டே அவன் அவள் அருகே நெருங்கினான்.
"ஆமா..." அவள் திணறலுடன் கூறியபடி பின்னால் நகர்ந்தாள்.
"அப்போ எனக்கு இன்னமும் உரிமை இருக்கு. அப்படித்தானே..." என்று அவன் கேட்ட போது... அவள் சுவற்றில் வந்து இடித்துக் கொண்டு நின்றாள். அதற்கு மேல் அவள் நகர்ந்து செல்ல வழியில்லை.
"அது வந்து..." அவளது வார்த்தைகள் சதிராடியது.
"என் உரிமையை நிலைநாட்டவா?" அவன் ஒரு மாதிரி குரலில் கேட்க...
"ஆ..." என்று அவள் வாயை பிளக்க...
ஆவென்று பிளந்திருந்த அவளது வாயை அவன் மூடினான், தனது உதடுகளால்... மீண்டும் அவன் நிமிர்ந்த போது அவள் உண்ட ஐஸ்க்ரீமின் மணத்தை அவன் தனது வாயில் உணர்ந்தான்.
"பட்டர் ஸ்காட்ச் ஃபிளேவர் ரொம்ப நல்லாயிருக்கு." அவன் நாக்கை சுழற்றியபடி ரசனையுடன் கூற...
சகுந்தலா முகம் சிவக்க கணவனைப் பார்க்க இயலாது தலை குனிந்து நின்றாள்.
"ஆனா எனக்குச் சாக்லேட் ஃபிளேவர் தான் பிடிக்கும்." அவன் திடுமெனச் சொன்னதும் அவள் புரியாது அவனைப் பார்க்க...
சக்தீஸ்வரன் விழிகள் அவளது மேனி முழுவதும் கண்டபடி மேய்ந்தது. அதைக் கண்டவளுக்கு உடம்பு எல்லாம் வெட்கத்தில் சிவப்பது போலிருந்தது. அவள் வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே சுவற்று பக்கமாய் அவனுக்கு முதுகு காட்டி திரும்பி நின்றவள் தனது கைகள் கொண்டு முகத்தை மூடி கொண்டாள். சில நிமிடங்கள் அப்படியே நின்றிருந்தவள் சக்தீஸ்வரன் எதுவும் பேசாது இருப்பது கண்டு மெல்ல திரும்பி பார்க்க... அங்கே அவன் இல்லை.
அவள் தொய்ந்து போய் அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள். ஒருநாள் கூட அவளால் அவனைத் தாக்கு பிடிக்க முடியவில்லை. இனிவரும் நாட்களில் என்னவாகுமோ? அவளுக்குத் தன்னை நினைத்தே பயமாக இருந்தது. ஆம், அவளுக்கு அவனை நினைத்து பயமில்லை. அவளுக்கு அவளை நினைத்து தான் பயம்.
விலக வேண்டும் என்று அவளது அறிவு அறிவுறுத்தியது. ஆனால் அவளது காதல் மனமோ விலகாதே என்று கெஞ்சி கதறியது. அவள் கண்ணீரோடு அப்படியே அமர்ந்து இருந்தாள்.
**************************
சகுந்தலா பிருந்தா வீட்டில் இருந்து கிளம்பி தனது வீட்டிற்கு வந்த போது மதியமாகி இருந்தது. அவள் வீட்டிற்குள் நுழைந்த போது சக்தீஸ்வரன் உணவு உண்டு கொண்டிருந்தான். அவளது வரவினை உணர்ந்து அவளை ஏறிட்டு பார்த்தவன், பின்பு அவளைச் சற்றும் கண்டு கொள்ளாது அவன் மீண்டும் உணவில் கவனம் செலுத்த தொடங்கி விட்டான். அவனது செய்கையைக் கண்டு அவளுக்குக் கோபம் வந்தது. அதேசமயம் முன்பு இதே சக்தீஸ்வரன் அவளுக்காகச் சமைத்து ஊட்டி விட்டது நினைவில் நின்று அவளை இம்சித்தது.
'ஒரு சம்பிரதாயத்துக்காகவாவது சாப்பிட கூப்பிடுறாங்களா? என்னமோ சாப்பாட்டைக் காணாத மாதிரி முழுங்குறத பாரு.' அவள் மனதிற்குள் கோபமாய் முணுமுணுத்துக் கொண்டே அங்கிருந்த சோபாவில் அவனைக் காணும்படி அமர்ந்தாள்.
சக்தீஸ்வரன் இலையில் இருந்த உணவு பதார்த்தங்களைப் பார்த்த சகுந்தலாவுக்கு வாயில் எச்சில் ஊறியது. கோழி, மீன், முட்டை என்று வகை வகையாய் உணவுகள் அவனது இலையில் பரிமாறப்பட்டு இருந்தது. அவன் ரசித்து, ருசித்து உண்ட அழகை கண்டு அவளுக்குப் பசி எடுத்தது. ஆனாலும் அவளால் அவனிடம் வாய்விட்டு கேட்க முடியவில்லை.
'இவங்க எப்போ இருந்து இப்படிக் கல் நெஞ்சக்காரங்களா மாறி போனாங்க?' அவளுக்கு முணுமுணுவென்று இருந்தது.
சக்தீஸ்வரன் திருப்தியாக உணவு உண்டு விட்டுக் கை கழுவ செல்ல... சகுந்தலாவின் விழிகள் கணவன் பின்னேயே சென்றது. சக்தீஸ்வரன் கரங்களைக் கழுவி விட்டுத் திரும்பிய போது... ஒரு பெண்ணின் கரம் அவன் முன்னே துண்டை எடுத்து நீட்டியது. அதைக் கண்ட சகுந்தலா 'எவ அவ?' என்பது போல் அந்தப் பெண் யாரென்று பார்க்க தனது விழிகளை உக்கிரத்துடன் திருப்பினாள். அங்கு நின்றிருந்த சாகித்யாவை கண்டு சகுந்தலா உயரழுத்த மின்சாரம் தாக்கியது போன்று அதிர்ந்து போனாள்.
'இவள் எப்படி இங்கே? இவ்வளவு நேரம் இவள் இங்கே தான் இருந்தாளா? நாம தான் கவனிக்காம விட்டுட்டோமோ?' சகுந்தலா டென்சனில் கையிலிருந்த நகத்தினைக் கடிக்க ஆரம்பித்தாள்.
"இந்த லிஸ்ட்ல உள்ள சாமான் எல்லாம் வேணும். அப்படியே காய்கறிக்கும் சொல்லிருங்க." சாகித்யா சொல்லவும்... அவள் கொடுத்த காகிதத்தை மடித்துச் சட்டை பையில் வைத்தபடி சக்தீஸ்வரன்,
"ம், சொல்லிர்றேன்." என்க...
‘நான் பேசினால் மட்டும் எதிர்த்து எதிர்த்துப் பேசுறது... இதே இது இவள் கிட்ட மட்டும் ஒரு வார்த்தை எதிர்த்து பேசாம, எல்லாத்துக்கும் சரி சரின்னு தலையை ஆட்டுறது. என்னைய பார்த்தா மட்டும் இவங்களுக்கு எப்படி இருக்கு?' சகுந்தலாவுக்குக் கோபம் அதிகரித்தது.
'உன்னைய பார்த்தா கோமாளி மாதிரி இருக்கோ என்னவோ?' அவளது மனசாட்சி நேரம் காலம் தெரியாது அவளைக் கேலி செய்தது.
'கொஞ்ச நேரம் பேசாம இரு. இல்லை உன் கழுத்தை நெரிச்சிருவேன்.' சகுந்தலா மனசாட்சியிடம் கோபம் கொண்டாள்.
'பட்டு திருந்து.' என்ற மனசாட்சி 'எனக்கு என்ன வந்தது?' என்பது போல் அமைதியாகி போனது.
"அப்புறம் மீன் எல்லாம் பிரஷா கிடைக்கும். தினமும் பிரெஷா கொண்டு வந்து கொடுக்கச் சொல்லுங்க. சிக்கன், மட்டனும் அதே மாதிரி." சாகித்யா சொல்லவும்... சக்தீஸ்வரன் சரியென்று தலையை மட்டும் ஆட்டினான்.
சாகித்யா சகுந்தலாவை கண்டாலும் ஒன்றும் பேசாது சமையலறைக்குள் சென்று மறைந்தாள். சக்தீஸ்வரன் வரவேற்பறைக்கு வந்தான். அதுவரை பொறுமையாக இருந்த சகுந்தலாவுக்கு அதற்கு மேல் பொறுமை காக்க முடியவில்லை.
"வீட்டுக்கு வந்த விருந்தாளியை சாப்பிட சொல்லணும்ன்னு தெரியாதா?" அவள் அவனிடம் சீற...
"விருந்தாளியா? எங்கே?" அவன் நாலாப்புறமும் தனது விழிகளைச் சுழற்றினான்.
"என்னைய பார்த்தால் எப்படித் தெரியுது?" சகுந்தலா மூச்சு வாங்கியபடி கத்த...
"ஓ, நீ தான் அந்த விருந்தாளியா?" என்று தாடையை வருடியபடி ஒரு மார்க்கமாய்க் கேட்டவன், "நீ என்னோட விருந்தாளி இல்லையே. அப்புறம் நான் எதுக்கு உனக்கு உபசாரம் பண்ணணும்?" என்று அலட்டி கொள்ளாது கூற...
கணவன் பட்டும் படாமல் பேசுவதைக் கண்டு சகுந்தலாவுக்குக் கண்கள் கரித்துக் கொண்டு வந்தது. ஆனாலும் அவள் தைரியத்தைக் கைவிடாதவளாய்,
"அப்போ எதுக்கு நீங்க இங்கே என்னைய தங்க வச்சீங்க?" என்று விடாப்பிடியாய் நிற்க...
"நீ அக்ரிமெண்ட் போட்ட கம்பெனி என் கிட்ட பேசி... உன்னைய இங்கே தங்க வைக்க மட்டும் தான் சொன்னாங்க. அப்போ நீ சாப்பாட்டுக்கு... அவங்க கிட்ட தான் கேட்கணும். என் கிட்ட கேட்டால் எப்படி?" அவன் அலட்சியமாகத் தோள்களைக் குலுக்க...
கல் நெஞ்சுக்காரனாக மாறிய கணவன் தலையில் கல்லை தூக்கி போட்டால் தான் என்ன? என்று சகுந்தலாவுக்கு ஆத்திரம் வந்தது. அவள் அதே ஆத்திரத்துடன் அந்த நிறுவனத்திற்கு அழைத்து விட்டாள். மறுமுனையில் எடுத்ததும் அவர்களைப் பேச விடாது அவளே,
"சார், ஷூட்டிங்க்கு வர சொன்னால் மட்டும் போதாது. சாப்பிடுறதுக்கு ஏதாவது அரேன்ஜ் பண்ணி கொடுக்கணும். நீங்க இங்கே ஒண்ணுமே ஏற்பாடு பண்ணலை. அப்போ நான் பட்டினி கிடந்து சாகவா?" என்று கோபமாய் வெடித்தாள். கடைசி வரியை சொல்லும் போது சக்தீஸ்வரன் மீது அவளது பார்வை அழுத்தமாய்ப் படிந்தது. அவனோ எதையும் கண்டு கொள்ளாது சோபாவில் அமர்ந்து அலைப்பேசியைப் பார்த்திருந்தான். அது வேறு அவளது கோபத்திற்கு மேலும் தூபம் போட்டது.
"சக்தீஸ்வரன் சார் கிட்ட கேளுங்க மேடம். அவர் ஏற்பாடு பண்ணி தருவார்." அவர்கள் சொன்னதும் அவள் சட்டென்று அழைப்பை துண்டித்து விட்டு கணவனைப் பார்த்தாள். அவனோ நிமிர்ந்து அவளைப் பாராது அலைப்பேசியில் மூழ்கியிருந்தான்.
"உங்க கிட்ட தான் கேட்க சொன்னாங்க." வேறுவழியில்லாது அவளே வலிய வந்து பேச...
"அப்படியா..." என்று அவன் நிமிர்ந்த போது அவனது அலைப்பேசி அழைத்தது.
சக்தீஸ்வரன் அழைப்பை எடுத்துக் காதில் வைத்தவன் 'ம்' என்று மட்டும் பதிலாகச் சொல்லிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்து இருந்தான். சகுந்தலா வெற்றி புன்னகையோடு அவனைப் பார்த்தாள். அதாவது அவன் தன்னை உணவு உண்ண அழைப்பான் என்று... அவனோ மீண்டும் அலைப்பேசியை நோண்ட ஆரம்பித்து விட்டான். சகுந்தலா கோபத்தோடு பேச நினைக்கும் முன் அவளது அலைப்பேசி அழைத்தது. அவள் எடுத்துக் காதில் வைத்தாள்.
"சார் சரின்னு சொல்லிட்டார். அவர் வீட்டிலேயே சாப்பிட்டுக்கோங்க." என்றுவிட்டு மறுபக்கம் அழைப்புத் துண்டிக்கப்பட்டது.
கணவன் அழைக்காது உண்ணவும் அவளுக்கு மனம் இல்லை. அவனையே பார்த்திருந்தவள் அவன் பேசும் வழி தெரியாததால் அவளே, "இங்கே சாப்பிட சொன்னாங்க." என்று மெல்லிய குரலில் சொன்னாள். அவனது உதாசீனம் அவளைக் கலங்க வைத்திருந்தது.
"சாப்பாடு டைனிங் டேபிளில் இருக்குது. எடுத்து போட்டு சாப்பிடு. இதை எதுக்கு என் கிட்ட சொல்லிக்கிட்டு இருக்க? ஒருவேளை ஊட்டி விட்டால் தான் சாப்பாடு இறங்குமோ?" அவன் ஒரு மாதிரி குரலில் கேட்க...
"ஏன் ஊட்டி விட்டது இல்லையா?" அவள் அவனை முறைத்துக் கொண்டு சொன்னவள் உணவு மேசை நோக்கி நடந்தாள்.
"சார், டைனிங் டேபிளை கிளீன் பண்ணவா?" சாகித்யா அங்கிருந்து குரல் கொடுக்க...
"ஏய், அங்கே என்ன கேள்வி? நான் ஒருத்தி இங்கே இருக்கிறது உன் கண்ணுக்கு தெரியலையா? நான் சாப்பிட்ட பிறகு கிளீன் பண்ணு." சகுந்தலா சாகித்யாவை முறைத்துக் கொண்டு சொல்ல... சாகித்யா ஒன்றும் சொல்லாது சமையலறைக்குள் நுழைந்து கொண்டாள்.
"ரெண்டும் திமிர் பிடிச்சதுங்க." சகுந்தலா புலம்பி கொண்டே உணவை உண்டாள். அவளுக்கு நல்ல பசி. அவள் மளமளவென்று வேகமாக உணவு உண்ண ஆரம்பித்தாள்.
சக்தீஸ்வரன் தனக்கு எதிரே இருந்த கண்ணாடி அலமாரியில் தெரிந்த சகுந்தலாவின் பிம்பத்தை வெறித்துப் பார்த்தபடி அமர்ந்து இருந்தான்.
சகுந்தலா உண்டு முடித்து விட்டுப் பழக்கதோசத்தில் குளிர்சாதன பெட்டியை திறந்து பார்த்தாள். அங்கு ஐஸ்க்ரீம் பெட்டிகள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருப்பதைக் கண்டவள் ஆசையாக ஐஸ்க்ரீமை எடுத்துக் கொண்டு உண்ண அமர்ந்தாள்.
அதற்குள் சாகித்யா எல்லாவற்றையும் சுத்தப்படுத்தி விட்டு கிளம்ப ஆயத்தமானாள். அப்போது சக்தீஸ்வரன் அவளை இடைமறித்துத் தனது கையில் இருந்த கவரை அவளிடம் நீட்டினான். அதைக் கண்டு சகுந்தலாவின் விழிகள் கூர்மை அடைந்தது. அந்தக் கவரை பார்த்தாலே தெரிந்தது அதில் இருப்பது இனிப்பு என்று...
'இவளுக்கு இனிப்பு வேறு ஒரு கேடு.' சகுந்தலாவுக்கு மீண்டும் முணுமுணுவென்று வந்தது.
சாகித்யா சிரித்துக் கொண்டே இனிப்பை வாங்கியவள் விடைபெற்று சென்று விட்டாள்.
சகுந்தலாவுக்குக் கோபம் பொத்துக் கொண்டு வர... அவள் சக்தீஸ்வரன் முன்னே வந்து நின்றாள். அவனோ விழிகளைச் சுருக்கி கொண்டு அவளைக் கேள்வியாய் பார்த்தான்.
"அவள் கிட்ட என்ன கொடுத்தீங்க?" அவள் அதிகாரமாய்க் கேட்க...
"அது எதுக்கு உனக்கு?" அவன் அலட்சியமாய்ப் பதில் சொல்ல...
"நீங்க சொல்லலைன்னா எனக்குத் தெரியாதா? அதில் இருப்பது ஸ்வீட் தானே. நீங்க எதுக்கு அவளுக்கு ஸ்வீட் வாங்கிக் கொடுக்கிறீங்க?" அவள் என்ன உரிமையில் கேட்டாள் என்று அவளுக்கே தெரியாது.
"அதை ஏன் நீ கேட்கிற?" அவன் கூர்மையாக அவளைப் பார்த்தான்.
"அது... ஆங், அவள் கேரக்டர் சரியில்லை. அவளுக்கு எதுக்கு இனிப்பு எல்லாம் வாங்கிக் கொடுக்கிறீங்க? இது தப்பு இல்லையா? அதுக்குத் தான் கேட்டேன்." அவள் சமாளித்து மழுப்ப...
"எனக்குத் தப்பா தோணலை." என்றவன், "நீ கேட்டதுக்காகச் சொல்றேன். அதில் இருந்தது அல்வா. போதுமா?" என்று சொல்ல...
"அல்வாவா?" அவள் வாயை பிளந்தாள்.
"ஆமா, அதுக்கு என்ன?"
"அல்வா வாங்கிக் கொடுக்கிற அளவுக்குப் பழக்கமா?" அவள் தாங்க மாட்டாது ஆதங்கத்துடன் கேட்க...
"இப்போ உனக்கு என்ன பிரச்சினை? நான் யாருக்கு என்ன செய்தால் உனக்கு என்ன?" அவனுக்கும் கோபம் வந்ததுவோ!
"இன்னும் நான் உங்க மனைவி தான். நான் அப்படித்தான் கேள்வி கேட்க தான் செய்வேன். நீங்க அடுத்தவளுக்கு அல்வா வாங்கிக் கொடுத்ததுத் தப்பு தான்." அவள் கோபத்தில் படபடக்க...
"யாரோ தாஸை உயிருக்கு உயிரா காதலிக்கிறதா சொன்னாங்களே? அவங்களைப் பார்த்தியா?" அவன் நமட்டு சிரிப்புடன் கேட்க...
"ஆங்..." அவள் திருதிருவென முழித்தாள்.
"இன்னும் நீ என் மனைவி தானே." என்று சொல்லி கொண்டே அவன் அவள் அருகே நெருங்கினான்.
"ஆமா..." அவள் திணறலுடன் கூறியபடி பின்னால் நகர்ந்தாள்.
"அப்போ எனக்கு இன்னமும் உரிமை இருக்கு. அப்படித்தானே..." என்று அவன் கேட்ட போது... அவள் சுவற்றில் வந்து இடித்துக் கொண்டு நின்றாள். அதற்கு மேல் அவள் நகர்ந்து செல்ல வழியில்லை.
"அது வந்து..." அவளது வார்த்தைகள் சதிராடியது.
"என் உரிமையை நிலைநாட்டவா?" அவன் ஒரு மாதிரி குரலில் கேட்க...
"ஆ..." என்று அவள் வாயை பிளக்க...
ஆவென்று பிளந்திருந்த அவளது வாயை அவன் மூடினான், தனது உதடுகளால்... மீண்டும் அவன் நிமிர்ந்த போது அவள் உண்ட ஐஸ்க்ரீமின் மணத்தை அவன் தனது வாயில் உணர்ந்தான்.
"பட்டர் ஸ்காட்ச் ஃபிளேவர் ரொம்ப நல்லாயிருக்கு." அவன் நாக்கை சுழற்றியபடி ரசனையுடன் கூற...
சகுந்தலா முகம் சிவக்க கணவனைப் பார்க்க இயலாது தலை குனிந்து நின்றாள்.
"ஆனா எனக்குச் சாக்லேட் ஃபிளேவர் தான் பிடிக்கும்." அவன் திடுமெனச் சொன்னதும் அவள் புரியாது அவனைப் பார்க்க...
சக்தீஸ்வரன் விழிகள் அவளது மேனி முழுவதும் கண்டபடி மேய்ந்தது. அதைக் கண்டவளுக்கு உடம்பு எல்லாம் வெட்கத்தில் சிவப்பது போலிருந்தது. அவள் வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே சுவற்று பக்கமாய் அவனுக்கு முதுகு காட்டி திரும்பி நின்றவள் தனது கைகள் கொண்டு முகத்தை மூடி கொண்டாள். சில நிமிடங்கள் அப்படியே நின்றிருந்தவள் சக்தீஸ்வரன் எதுவும் பேசாது இருப்பது கண்டு மெல்ல திரும்பி பார்க்க... அங்கே அவன் இல்லை.
அவள் தொய்ந்து போய் அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள். ஒருநாள் கூட அவளால் அவனைத் தாக்கு பிடிக்க முடியவில்லை. இனிவரும் நாட்களில் என்னவாகுமோ? அவளுக்குத் தன்னை நினைத்தே பயமாக இருந்தது. ஆம், அவளுக்கு அவனை நினைத்து பயமில்லை. அவளுக்கு அவளை நினைத்து தான் பயம்.
விலக வேண்டும் என்று அவளது அறிவு அறிவுறுத்தியது. ஆனால் அவளது காதல் மனமோ விலகாதே என்று கெஞ்சி கதறியது. அவள் கண்ணீரோடு அப்படியே அமர்ந்து இருந்தாள்.
**************************