சரணிகா தேவியின் "மீசைக்கும் பூவாசம் தந்தாயடி...!" கதை திரி

[RamyaRaj]

துண்டை போல தன் மகளை தோளில் தூக்கிக்கொண்டு போன தொண்டைமானின் செயலை கண்டு முழி பிதுங்கி போனார் ஜெயந்தி.

அதுவும் அவன் சொன்ன பொன் முட்டையிடும் வாத்து என்ற சொல் அவரை வெகுவாக பாதித்தது. யாருக்கும் தெரியாது என்று அவர் இருக்க.. அதை தெரிந்துக் கொண்டதோடு அல்லாமல் எங்கு அடித்தால் எங்கு விழும் என்பதை தெரிந்து கொண்டு தன்னை கார்னர் செய்தவனின் செயல் அவருக்கு நன்றாகவே புரிந்தது.

தனது சீக்ரட்டை தெரிந்து கொண்டவனின் மீது அளவுக்கு அதிகமாக வெஞ்சினம் பிறந்தது ஜெயந்திக்கு.

இவனிடமிருந்து எப்படி தப்பிப்பது, எப்படி தன் மகளை காப்பது என்று அவருக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.

என்ன ஆனாலும் சரி தன் மகளை அவனிடம் விட்டு வைக்க கூடாது என்பதில் மட்டும் உறுதியாக இருந்தார். இல்லையென்றால் முதலுக்கே நாசமாகிவிடும் என்பதை அவர் புரிந்து கொண்டார். ஆனால் என்ன செய்வது என்று தான் அவருக்கு கொஞ்சம் கூட தெரியவில்லை.

என்ன செய்தாலும் தன் மகளை மீட்டு விட வேண்டும். ஏனெனில் அவள் பணம் காய்க்கும் மரம் அல்லவா? அதை எப்படி அவர் விட்டுவிட்டு இருப்பார்.. அவரது மகள் தானே அவரது மூலதனம். அதனால பெரிதாக தவித்துப் போனார்.

எத்தனையோ பேர் பல்லவியின் அழகை பார்த்து அவளை மணம் முடிக்க கேட்டார்கள். அவளின் திறமையை பார்த்து, பழகும் விபத்துக்கான வரன் கேட்டு வந்தார்கள். ஆனால் ஒருவருக்கு கூட தலை ஆட்டவில்லை ஜெயந்தி.

பல்லவிக்கு தெரியாமலே எல்லோரையும் பேசக்கூடாத பேச்செல்லாம் பேசி விரும்பியே வராத அளவுக்கு விரட்டி அடித்து இருந்தார்.

அதனால் இவ்வளவு நாட்களும் எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் இருந்து. பல்லவியும் அம்மாவை முழுமையாக நம்பினாள். அம்மா திருமணம் செய்து வைப்பார். இந்த தொழிலுக்கு பெரிய முழுக்கு போட்டு விடலாம். கல்யாணம் செய்துக்கொண்டு நிம்மதியாக தூங்கலாம், விரும்பியதை உண்ணலாம், நல்லா ஊர் சுத்தலாம், நினைச்ச நேரத்துக்கு நினைச்ச படி வாழலாம் என்று கனவு கண்டு இருந்தாள்.

ஆனால் அவளின் கனவுகளை எல்லாம் சுட்டு எரித்துக் கொண்டு இருந்தார் ஜெயந்தி.

அவருக்கு ஆடம்பரமாக வாழ ஆசை. எல்லோரும் நிமிர்ந்து பார்த்து வணங்கும் வகையில் அவரது வாழ்க்கை மாற வேண்டும் என்று ஆசை. சின்னத்திரையில் கூட அவளுக்காக முயன்றுக் கொண்டு இருக்கிறார்.

ஆனால் வாய்ப்புகள் பெரிதாக வரவில்லை. அதற்காக சோர்ந்து போகாமல் தொடர்ந்து முயன்று கொண்டே இருக்கிறார். ஆனால் அதை எல்லாம் குழைக்கும் வண்ணம்
இப்போது திடீரென்று முளைத்த இந்த தொண்டைமானின் மீது அளவுக்கு அதிகமாக வெறுப்பு சூழ்ந்தது அவருக்கு.

போலீஸ் கம்ப்லைன்ட் கொடுக்கும் அளவுக்கு யோசித்தார் ஜெயந்தி.

இங்கு தொண்டைமான் கடத்தி கொண்டு வந்திருந்த பெண்ணவளுக்கு உள்ளுக்குள் பெரும் பயம் சூழ்ந்து இருந்தது. தன்னை அவன் தொடுவது அவளுக்கு கொஞ்சம் கூட பிடிக்கவில்லை.

தாய் தன்னை விட மாட்டார் என்று தான் அமைதியாக இருந்தாள். ஆனால் அவரை கொஞ்சமும் சட்டை செய்யாமல் தன்னை தோளில் தூக்கிப் போட்டுக்கொண்டு வந்த தொண்டைமான்னின் மீது அச்சம் அவளின் அடி இதயம் வரை பரவியது.

அவனது முரட்டு தனமான தொடுகையை எண்ணித்தான் அதிகம் மிரண்டு போனாள் பல்லவி.

அவளின் மென்மையான தேகம் ஆணவனின் முரட்டு தனத்தை கண்டு பதறியது. எவ்வளவு தூரம் அவனை விட்டு விலகி இருக்க முடியுமோ அந்த அளவுக்கு விலகி இருக்க எண்ணினாள். ஆனால் தொண்டைமான் அதை எல்லாம் ஒரே செயலில் முறியடித்து விட்டான்.


"வர சொன்னா வரப்போறேன். எதுக்காக இப்படி தோள் மேல தூக்கி போட்டுட்டு வரீங்க? ஒரு பொம்பள பிள்ளை இப்படி தான் ஹேண்டில் பண்றதா? பெண்களை எப்படி ஹேண்டில் பண்றதுன்னு உங்களுக்கு கொஞ்சம் கூட தெரியல…" என்று கத்தினாள் அவனுடைய தோளில் இருந்து கீழே இறங்க பார்த்தாள். ஆனால் அதற்கு அவன் விடவே இல்லை.

"எனக்கு இப்படித்தான் ஹேண்டில் பண்ண வரும். அதோட நான் தொடும் முதல் பெண் நீ தான். உன்னை வச்சு தான் நான் ட்ரைனிங் எடுக்க போறேன்" என்றவன்,

"மரியாதையா இப்படி தோள் மேல் இருக்குறதுன்னா இரு. இல்ல உன்னை நான் ஹேண்டில் பண்ற விதமே வேற மாதிரி இருக்கும்" என்று மிரட்டினான்.

"சும்மா இவரு ஹேண்டில் பண்ணாலே வலியை கொடுக்கும். இதில் வேற மாதிரி ஹாண்டில் பண்றேன்னு சொல்றாரே எப்படி வலிக்குமோ?" என்று பயந்தவள் வேறு வழியில்லாது அமைதியாக வந்தாள்.

பல்லவியை தூக்கிக் கொண்டு வந்தவன் சிறிது நேரத்திலே வீட்டை அடைந்து விட்டான். வந்ததும் வராததுமாக அவளை நடனமாட சொல்ல அவளும் வேறு வழியின்றி ஆட தயாரானாள்.

ஆனாலும் “சார்... ரொம்ப டையர்டா இருக்கு.. அன்னைக்கு மாதிரி கொஞ்ச நேரம் தூங்கிட்டு ஆடவா?” என்று கேட்டாள்.
அப்படி கேட்டவளை ஆழ்ந்து ஒரு பார்வை பார்த்தவன்,
“எனக்கு ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை... அன்னைக்கு உன் மேல தூங்குன மாதிரி இன்னைக்கும் உன் மேல தூங்கிக்கிறேன்” என்றான்.

“ஏதே...” என்று அதிர்ந்துப் போனவள், “வேணாம் சார்... நான் அடிட்டு கிளம்பிடுறேன்” என்று தன் கற்பை பாதுகாத்துக் கொண்டாள்.

“அது...” என்று மீசையை முறுக்கினான் தொண்டைமான். பின்ன காசு குடுத்து கூட்டிட்டு வந்தா தூங்குறேன்னு சொல்றாளே சும்மாவா விடுவான்..

“இன்னைக்கு என்ன பாட்டு சார்?” என்று கேட்ட,

"வேற என்ன... நல்ல ஒரு குத்து பாட்டா பாடு.. பாடிக்கொண்டே ஆடு" என்று சொன்னான்.

அதை கேட்டவள், "எதே பாடுறதா?" அதிர்ந்தாள்.

“ஆட தான் சார் தெரியும். பாட எல்லாம் தெரியாது” என்றாள்.

“அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது. இன்னைக்கு நீ பாடிக்கிட்டே தான் ஆடணும்... ஆடியோ போட்டு விட மாட்டேன்.. வாய்ஸ் நீ குடு” என்றவன்,

“சரி எலந்தப்பழம் பாட்டுக்கு ஆடு” என்று அவனே பாட்டை சொல்ல அந்த பாட்டுக்கு மறு பேச்சு பேசாமல் அவளும் நடனமாடினாள்.

அவள் ஆடும் அழகை மற்றும் முழுமையாக பார்த்து ரசித்தான். சுற்றி இருந்த அனைவரையும் போகச் செய்தவன் தனி அறைக்கு அவளை அழைத்துச் சென்று அங்கே பாடலை போட்டு விட்டு அவளோடு அவன் ஆட ஆரம்பிக்க கலவரம் ஆனாள் பல்லவி.

மருண்டு தான் போனாள் பெண்ணவள். “மறுபடியும் முதல்ல இருந்தா? நேத்து ஆடுனதையே தாங்க முடியல.. இதுல இன்னைக்குமா? என் பாடி தாங்காதுடா தடிமாடு” என்று மனதுக்குள் அவனை திட்டியவள் முற்றிலும் பயந்து தான் போனாள்.

“ப்ளீஸ் சார் இப்படி ஹேண்டில் பண்ணாதீங்க.. எனக்கு வலிக்குது” என்று அவன் பிடித்திருந்த இடத்தை சுட்டி காட்டினாள். அவனது விரல்கள் அவளின் இடையை இறுக்கி பிடித்து இருந்தது.

தொண்டைமான் அதை காதிலே வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. நேற்றைக்கு போலவே அவளை தலைக்கு மேல் தூக்கி பயம் காட்டினான். பிடிக்க கூடாத இடத்தில் அவளை பிடித்து வானவில்லாய் வளைத்தான். கண்களில் கண்ணீர் துளிர்த்தது.

அவளின் மார்பில் அவனது கை அழுந்தி பதிந்து இருந்து. அதில் ஏற்பட்ட வலியை அவளால் குறிப்பிட்டு காட்டவே முடியவில்லை. ஆனால் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் மட்டும் நிற்கவே இல்லை.

நீண்ட நேரத்துக்கு பிறகே அவளின் விழிகளில் இருந்து வழிந்த கண்ணீரை உணர்ந்தான்.

“என்னடி ஆச்சு? ஏன் அழற?” என்று கேட்டான். அவனுக்கு உண்மைக்குமே புரியவில்லை. தன் தொடுகையும் அழுத்தமும் அவளை துன்புறுத்தும்... வேதனை படுத்தும் என்று. அதனால் அவன் இயல்பாகவே இருந்தான். அவனது சொற்களும் இயல்பாக வந்தது.

“கையை எடுங்க சார்...” என்றாள் அழுகையுடன். “என்னடி என்ன ஆச்சு?” என்று புரியாமல் அவளை பார்த்தான்.
“ப்ளீஸ் முதல்ல கையை எடுங்க” என்றாள்.

அப்பொழுது தான் தான் அவளை எங்கே பிடித்து இருக்கிறோம் என்றே உணர்ந்தான். பட்டென்று கையை எடுத்துக் கொண்டான்.

“இதுக்கா அழற..?”

“நீ டேன்ஸ் ஆடும்பொழுது பல பேரோட கை இங்க பட்டு இருக்கும் தானே” என்று அசட்டையாக கேட்டான். அவனது கேள்வியில் விக்கித்து போனாள் பல்லவி.

--
S.Rami

 

[RamyaRaj]

மீசை 8

"நீ டான்ஸ் ஆடும் போது பல பேரோட கை உன்னோட மார்பில் பட்டிருக்கும் தானே என்னவோ நான் தான் புதுசா உன்னை தொடுற மாதிரி உன் கற்பே போயிடுச்சு என்ற மாதிரி அழுதுட்டு இருக்குற இதெல்லாம் என்ன நம்ப சொல்றியா உன் ஆக்டிங் எல்லாம் என்கிட்ட செல்லாது டார்லிங்" என்றான் தொண்டைமான் படு நக்கலாக.

அதைக் கேட்டவளுக்கு உயிரே போய்விட்டது ஒரு கணம். அவனது அந்த குற்றச்சாட்டில் அவளுக்கு இன்னும் கண்ணீர் தான் வந்தது. அவளால் பேச முடியவில்லை. அவளை இந்த அளவுக்கு தொட்டு உரிமையாக நடனம் ஆடியது இவன் மட்டுமே. அவளது வாழ்நாளில் இவனைப்போல அவளை யாரும் ஹாண்டில் பண்ணது இல்லை.

மென்மையாக அவளின் இடைத்தொட்டு ஆடி இருக்கிறார்கள். தோளை தொட்டு ஆடியிருக்கிறார்களே தவிர இவனை மாதிரி இந்த மாதிரி முரட்டுத்தனமாக யாருமே ஆடியதில்லை.

முரட்டுத்தனமாக ஆடினது ஒரு புறம் என்றாலும் கூட இப்படி தகாத இடங்களில் எல்லாம் யாரும் அவளை தொட்டு ஆடியதே இல்லை. ஜெயந்தியை அதிலெல்லாம் குறையே சொல்ல முடியாது.

மகளின் கற்பை தீயை போல காத்து நின்றார். இப்பொழுதும் காத்து நிற்கிறார்.

டான்ஸ் மாஸ்டர் கூட ஓரளவு தள்ளி இருந்து தான் அவளை தொட்டு ஆடுவார். ஆனால் இவனது தொடுகை எல்லை மீறிய ஒன்றாக இருந்தது. தொடுகை தான் அப்படி என்றால் அவனது பேச்சும் வார்த்தையும் அவளை மிகவும் கீழ்த்தரமாக சித்தரித்தது.

அவளால் அதை கொஞ்சம் கூட தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை. கண்களில் இருந்து கண்ணீர் நிற்காமல் வழிந்தது. மார்பின் வலி ஒரு புறம் என்றாலும் அவனது சொற்களே அவளை மிக அதிகமாக வலிக்க செய்தது.

"ஏன் சார் இப்படி எல்லாம் பேசுறீங்க நிஜமா என்னை யாரும் அந்த இடத்தில் எல்லாம் தொட்டு ஆடுனதே கிடையாது நீங்கதான் என்ன இப்படி தொட்டு ஆடுறீங்க. என்னை எவ்வளவு கீழ்த்தரமா நடத்த முடியுமோ அந்த அளவுக்கு கீழ்த்தரமா என்கிட்ட நடந்துக்கிறீங்க. அதேபோல எந்த அளவு கீழ்தரமா பேச முடியுமோ அவ்வளவு கீழ்த்தரமா பேசுறீங்க நான் ஒன்னும் விபச்சாரம் பண்ணல.. டான்ஸ் மட்டும் தான் ஆடுறேன். ஆனா அது உங்க பார்வையில விபச்சாரம் செய்ற மாதிரி தெரியுது இல்ல" என்று வேதனையுடன் கேட்டாள்.

அவளது உணர்வுகள் அவனுக்கு கொஞ்சம் கூட புரியவில்லை. மரக்கட்டையாக நின்றான். பொது வெளியில் ஆட வந்தால் அவள் எல்லாவற்றிற்கும் தயாராக தான் இருப்பாள் என்கிற எண்ணம் கொண்டிருந்தான் தொண்டைமான். அதனாலே அவளை எங்கெங்கெல்லாமோ தொட்டான். அவளிடம் அதிக உரிமையும் கூட எடுத்துக் கொண்டானவன். ஆனால் அதற்கு அவள் அழுகிறாள் என்பது அவனுக்கு புதிதாக இருந்தது.

"ரொம்ப அழுகாத நான் இதுக்கும் சேர்த்து பேமன்ட் பண்ணி விடுறேன்.. காசுக்காக தானே இப்படி அழற.. அப்படி காசு கொடுக்காமல் உன்னை ஏமாத்த மாட்டேன்.. உன்னை எங்கங்க டச் பண்றனோ அது எல்லாத்துக்கும் சேர்த்து நீ காசு வாங்கிக்கோ.." என்றான் கொஞ்சம் அலட்டிக் கொள்ளாமல்.

அதை கேட்டவளுக்கு அதிக அளவு மின்சாரத்தை தொட்டது போல இருந்தது. கண்கள் விரிக்க அவனை பார்த்தாள் எந்த அசைவுமில்லாமல்.

"நீங்க இப்படி காசு கொடுத்துட்டு என்னை எங்க வேணாலும் தொடலாம்னு உங்களுக்கு யார் சார் பர்மிஷன் கொடுத்தது?" என்று அழுத்தமாக கேட்டாள்.

அப்படி கேட்டவளை ஏளனமாக பார்த்தவன் "எனக்கு தெரியாதா உங்கள மாதிரி ஆட்கள் எல்லாம் என்ன பண்ணுவீங்கன்னு.. காசுன்னு சொன்னா என்ன வேணாலும் பண்ற குரூப் தானே நீங்க.. இதுல எதுக்கு உத்தமி வேஷம்? காசு பத்தலைன்னா சொல்லு இன்னும் கூட கொஞ்சம் கூட தரேன். ஆனா நான் என்ன என்ன சொல்றேனோ என்ன என்ன செய்யிறனோ அதுக்கு எல்லாம் நீ ஒத்துப் போகணும்" என்றான் கட்டளையாய்.

அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டு துடிதடித்து போனால் பெண்ணவள்.

"சார் ஆட தான் வந்திருக்கேன் அதுக்காக என்னை நீ இப்படி மட்ட ரகமாக பேசணும்ன்ற அவசியம் எல்லாம் கிடையாது. நீங்க என்னதான் எப்படித்தான் கீழ்த்தரமாக பேசினாலும் நான் அந்த மாதிரி பெண் கிடையாது. முதல்ல அதை புருஞ்சுக்கோங்க. என்ன கொண்டு போய் என் வீட்ல விடுங்க. இனி உங்க முன்னாடி நான் ஆடுமாட்டேன். இனி என்னை தொந்தரவு பண்ணாதீங்க. உங்களோட இச்சைக்கும் உங்களோட வெறித்தனத்துக்கும் பலியாக நான் ஆள் கிடையாது. உங்க வெறித்தனத்தை காமிக்கிறதுக்கு எத்தனையோ பேரு இருக்காங்க. என்னோட ப்ரொபஷனல் டான்ஸ் மட்டும்தான். அந்த டான்ஸ்க்காக என்ன வேணாலும் செய்வேனே தவிர காசுக்காக உங்க கூட படுப்பேன் நீங்க நினைச்சுக்காதீங்க. நீங்க சொன்னாலும் சொல்லாத நாளும் நான் ஒத்தமை பத்தினி தான்" என்ற பட்டென்று பேசிவிட்டு அந்த அறையை விட்டு வெளியே போக பார்க்க அவளது கையை சுண்டி இழுத்தான் தொண்டைமான்.

அதை எதிர்பாராதவள் அவனது நெஞ்சோடு மோதி இன்னும் வலி கண்டாள் மார்பில்.

"ப்ளீஸ் என் மேல இருந்து கையை எடுங்க…" என்று கோபமாக அவனிடம் சொன்னாள்.

"உன் இஷ்டத்துக்கு போறதுக்கு இது உன் அப்பன் வீடு கிடையாதுடி. என் வீடு.. என் கோட்டை. தொண்டைமானோட கோட்டையை விட்டு போகணும்னு நினைச்சா அதுக்கு நான் மனசு வச்சா தான் நடக்கும். தவிர உன் விருப்பத்துக்கு இங்க உன் தலை முடி கூட ஆடாதுடி.. ஒழுங்கா என் முன்னாடி டான்ஸ் ஆடிட்டு தூக்கி போடுற காசை பொருக்கிட்டு போடி" என்றான் தெனாவட்டாக.

அவனது பேச்சில் மிகுந்த அவமானத்தை உணர்ந்தவளுக்கு பொத்துக்கொண்டு கோவம் வந்தது.

"என்னால முடியாத சார் உங்களால என்ன பண்ண முடியுமோ பண்ணிக்கோங்க. என்னால உங்க முன்னாடி இனிமே டான்ஸ் ஆடவே முடியாது. ஆடவே மாட்டேன்" என்று சொன்ன அடுத்த நிமிடமே அவனது கைப்பிடியிலிருந்து வெளியே வர முயன்றாள்.

ஆனால் அவனது கைப்பிடியில் இருந்து அவளால் கொஞ்சம் கூட அசைய முடியவில்லை.

அதில் இன்னும் அவளுக்கு கோவம் வர,

"என் மேல இருந்து முதல்ல கையை எடுங்க. என் மேல கை வைக்க உங்களுக்கு யார் உரிமை கொடுத்தா. முதல்ல எடுங்க சார் உங்க கையை. இல்லன்னா போலீஸ்கிட்ட சொல்லுவேன்" என்று அவளாகவே அவனது வழியில் போய் விழுந்தாள் பல்லவி.

"எது போலீசா.. எங்க போலீச கூப்பிட்டு தான் பாரேன்.. இந்த தொண்டைமான் யாருன்னு தெரியும். எந்த கொம்பனாளையும் என் மேல கைய வைக்க முடியாதுடி.." என்று கொக்கரித்தான்.

அவனது கொக்கரிப்பில் கண்கள் சிவந்து போனது பல்லவிக்கு.

"எல்லா நேரமும் வலிமையானவர்கள் ஜெயிச்சுக்கிட்டே இருக்க முடியாது சார், என்னைக்கா இருந்தாலும் அவங்களுக்கு உரிய சரிவு நிலை வந்து தான் ஆகும். இங்க யாருமே எதுவுமே உச்சத்திலேயே இருந்திடவே முடியாது. உச்சத்தை ஒரு நாள் தொட்டா சரிவையும் ஒருநாள் கண்டிப்பாக தொட்டே ஆகனும். அது தான் நியதி. உங்களுக்கும் அந்த நாள் வரும் எழுதி வச்சுக்கோங்க" என்றாள் ஆவேசமாக.

அவளது பேச்சை கேட்டு காதை குடைந்தேன்,

"சொற்பொழிவு முடிஞ்சா? நாம விட்ட டான்ஸ் தொடரலாமா?" கேட்டவன் அவளை பின்னுக்கு விட்டு சுழற்றி எடுத்தவன் வானவில்லாய் வளைத்து அவளின் மார்பில் முகம் புதைத்தான் அதிரடியாய்…

தொடரும்

 

[RamyaRaj]

எவ்வளவுதான் பொறுத்து பொறுத்து போவது... குட்ட குட்ட குனிந்து கொண்டே போவது. அதனால் தன் கண்ணீரை பொருட்படுத்தாமல் அவனுடன் மல்லுக்கு நின்றால் பல்லவி. ஆனால் அவளது கண்ணீரையே பொருட்படுத்தாதவன் அவளது பேச்சுக்களுக்கா மதிப்பு கொடுப்பான். அவள் பேசிய பேச்சுக்கள் எல்லாம் கொஞ்சம் கூட காதிலே வாங்கிக் கொள்ளாமல் அவளை வளைத்து பிடித்தவன் அவளது மார்பில் பட்டென்று முகத்தை பதித்தான். அதை கொஞ்சமும் எதிர்பாராத பல்லவி ஏகத்துக்கும் திகைத்துப் போனாள். முன்பின் தெரியாத ஒரு ஆணின் முகம் தன் மார்பில் பதிவதை அவளால் கொஞ்சம் கூட சீரணித்துக் கொள்ளவே முடியவில்லை.


அவளது விழிகளில் மீண்டும் கண்ணீர் நிறைந்து போனது. ஆனால் அவளது கண்ணீரை தொண்டைமான் கொஞ்சம் கூட கண்டு கொள்ளவே இல்லை. தன் முகத்தை அவளின் மார்பில் அங்கும் இங்குமாய் புரட்டி எடுக்க உயிர் துடித்துப் போனாள் பல்லவி. தன்னை ஆயுதம் அற்றவளாய் நிற்க வைத்து கொடுமை செய்து கொண்டிருக்கும் ரவுடியின் மீது அளவுக்கதிகமான அருவெறுப்பு சூழ்ந்தது.


அவனை நகங்களால் பிராண்டி எடுத்து தன் பற்களால் கடித்து ஒரு இரும்பு ராடை எடுத்து அவனது மண்டையை பிளந்து விட அவளது ஒவ்வொரு அணுவும் துடித்தது. ஆனால் வலிமையான அவனிடம் அவளால் எதுவுமே செய்ய முடியாமல் கண்ணீருடன் நிராயுத பாணியாக நின்றாள்.

ஒரு நேர தூக்கத்துக்கு ஆசைப்பட்டு தன் தாயின் நிழலை விட்டு வந்தது எவ்வளவு பெரிய மடத்தனம் என்று புரிந்து கொண்டவள் இனி இவனுடன் இருக்கவே கூடாது. இங்கு வரவே கூடாது என்று உறுதி எடுத்துக் கொண்டாள்.
ஆனால் தொண்டைமான் அவளை அப்படி சுலபமாக விட்டு விடுவானா என்ன? இன்றைக்கு தோளில் தூக்கி போட்டுக் கொண்டு வந்தவன், நாளைக்கு முரண்டு பிடித்தால் என்னவெல்லாம் செய்வானோ என்று ஒரு பக்கம் அச்சமாகவும் இருந்தது அவனை எண்ணி.

ஆனால் என்ன செய்வது என்று ஒன்றும் புரியவில்லை அவளுக்கு. தன் தாயிடம் சரணாகதி அடைந்து விட்டால் அவர் ஏதாவது செய்து விடுவார் என்பதை மட்டும் புரிந்து கொண்டாள். ஆனால் பாவம் அவரும் அவனிடம் அடங்கி தான் போக வேண்டியது வரும் என்று அவளுக்கு புரியவில்லை.

அவளது ஒட்டுமொத்த கவனமும் அவனிடமிருந்து தப்பிப்பதற்காகவே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள் ஆனால் தொண்டைமானோ, அவள் கட்டியிருந்த மெல்லிய சேலையின் இடுப்பு பகுதியை மட்டும் லேசாக ஒதுக்கி விட்டான்.

புடவையை ஒதுக்கிவிட்டு தன் முகத்தை அங்கே அழுத்தி புதைத்தான். அதுவரை அவளது எண்ணங்கள் அவனிடம் இருக்கவில்லை. தப்பிப்பது மட்டுமே அவளின் எண்ணமாய் இருந்தது.

வெற்று இடையில் அதுவும் புடவையை விலக்கி விட்டு அவன் முகம் புதைத்த அந்த நொடியில் அவனது தொடுகையை உணர ஆரம்பித்தவளுக்கு உடல் விரைத்து போனது. அவளது உடலில் மெல்லின் நடுக்கம் தோன்றியது. அந்த நடுக்கத்தை உணர்ந்த தொண்டைமானுக்கு இன்னும் அதிகமாக அவளை சீண்டி பார்க்க தோன்றியது போல.

தன் மீசையை வைத்து அவளது இடுப்பில் அங்கும் இங்குமாய் நகர்த்தி கோலம் போட ஆரம்பித்தான். அதில் அவளது இடுப்பு சிவந்து போய்விட, அவனுக்கு அது மிகவும் மகிழ்ச்சியை அளித்ததோ என்னவோ, தன் பற்களை கொண்டு மேலும் கடித்தும் வைத்தான்.

அதில் உயிர் துடித்து போனாள் பல்லவி. அவனது முகத்தை தன் இடுப்பில் இருந்து நகர்த்தி விட்டு பார்க்க அவளால் கொஞ்சம் கூட அவனை விலக்கி விடவே முடியவில்லை. மாறாக அவள் இடுப்பை இன்னும் இறுக்கிப் பிடித்தவன் அவளது வயிற்றில் தன் முகத்தை புதைத்து அவளை மெல்ல மெல்லமாக சிதறடித்தான்

“ஏன் என்னை இப்படி கொடுமை படுத்துறீங்க... ப்ளீஸ் என்ன விடுங்க நான் அப்படிப்பட்டவ இல்ல” என்று மீண்டும் மீண்டும் அவள் சொன்னதையே சொல்லிக் கொண்டே இருந்தாள். ஆனால் தொண்டைமான் அவளது பேச்சை கொஞ்சம் கூட காதல் வாங்கிக் கொள்ளவே இல்லை.

அவளை மேலும் சிவக்க வைக்கவே அவன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். முன்பு சொன்னது போல, தொட்டா சிணுங்கி தொடும் சிறுபிள்ளையின் உற்சாகத்தை போல இவன் தொடுகைக்கு சிவந்து நிற்கும் பெண்ணவளின் தேகத்தை விளையாட்டு மனதோடு தொட்டு தொட்டு சிவக்க வைத்து விளையாட ஆரம்பித்தான் தொண்டைமான்.
அவள் விளையாடும் பொருள் அல்ல... உயிரும் உணர்வும் சதையுமாக இருக்கும் மென்மை மனம் கொண்ட பெண்ணவள் என்று அவன் அறியாமல் போனானோ..

தன் தொடுகையில் இடையே இப்படி சிவந்து இருக்கிறது என்றால் இன்னும் மற்ற பாகங்களை எல்லாம் தொட்டால் எப்படி சிவக்குமோ என்று அவனது கற்பனை வேகமாக போக, அந்த வேகத்திலே அவளது மாராப்பை எடுத்து கீழே போட்டான். அதில் பயந்துபோனவள் தன் நெஞ்சோடு புடவையை பிடித்துக் கொள்ள பார்த்தாள்.

அதற்கு அவன் விடவே இல்லை. மீண்டும் அவளது மார்பில் தன் முகத்தை புதைத்தவன் சற்றே தலையை நிமிர்த்தி உடைமாறக்காத கழுத்துக்கு கீழ் பகுதியில் நறுக்கென்று கடித்து வைத்தான். அதில் அவளது தேகம் உடனடியாக கன்னி போனது.

அதை ஒரு குதூகல மனப்பான்மையுடன் பார்த்தவனுக்கு இன்னும் அவளை சிவக்க வைக்க எண்ணி இன்னும் சற்று அதிகமாக கடித்து வைக்க அவளின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் அது பாட்டுக்க வழிந்துக் கொண்டு இருந்தது. தள்ளி விட பார்த்தும் முடியாமல் போனது. தொண்டைமான் அவளை ஒரு பொருட்டாக கூட மதிக்கவில்லை. அவனின் ஒரே நோக்கம் அவளது உடம்பு மட்டும் தான். அது சிவக்க சிவக்க இவனுள் அப்படி ஒரு உணர்வு... ஒரு கட்டத்தில் அவளால் தாங்கவே முடியாமல் போனது அவனது செயல்.

அவன் அசந்த நேரம் வேகமாய் அவனை தள்ளிவிட்டவள் தன் முந்தானை எடுத்து போட்டுக் கொண்டு கைப்பை எடுத்துக்கொண்டு அவ்விடத்தை விட்டு ஓடியே போய்விட்டாள்.

தான் என்ன செய்து கொண்டிருந்தோம் என்று அப்பொழுது தான் உணர்ந்தான் தொண்டைமான். தலையை அழுந்த கோதிக் கொண்டான். இது சரியில்லையே என்று தன்னைத் தானே அடக்கிக் கொண்டவனுக்கு அவளை இப்பொழுதே இந்த நொடியே தொட்டு தீர்ப்போம் என தோன்றியது.
வேறு பெண்ணை பார்க்கலாமா என்று அவனது உள்ளம் கேள்விகேட்க,
“அவ மட்டும் தான் வேணும்” என்று அவனின் மனம் அடம் பிடித்தது.

“அவக்கிட்ட அப்படி என்ன இருக்கு?” என்று உள்ளம் கேள்வி கேட்க,

“அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது. எனக்கு அவ மட்டும் தான் வேண்டும்” என்று அவனின் தேகம் தவியாய் தவித்தத்து அவளுக்காக.

இந்த நொடியே அவளது தேகம் முழுமையாக வேண்டும் போல இருந்தது தொண்டைமானுக்கு. தலையை அழுந்த கோதிக் கொண்டவன் படுக்கையில் போய் படுத்து விட்டான். மிகப்பெரிய ரவுடி ஒரு பெண்ணிடம் இறங்கி நிற்பதா? என்னை பலவீனப் படுத்துவதா? நோ நெவர்... என்று முறுக்கிக் கொண்டவன் தூங்க ஆரம்பித்து விட்டான்.

இவ்வளவு நாள் இல்லாம இன்னைக்கு என்ன புதுசா பெண்சுகம் தேடுது என்று தன் உடம்பை தானே தண்டித்துக் கொண்டிருந்தான். இவ்வளவு நாள் அவனுக்கு எந்த உணர்வும் தெரியவில்லை. வெறுமென போவான் வருவான் போயிட்டு நாலு பேரை போட்டு தள்ளிட்டு வருவான். இல்லையா யார் கை காலையாவதோ உடைச்சு நொறுக்கிட்டு வருவான்.

அமைச்சர், முதலமைச்சர், கமிஷனர், போலீஸ் என யாருக்குமே மரியாதை கொடுத்ததில்லை இன்னவரை. அவனுக்கு கீழே தான் அவர்கள் எல்லோரும் என்று அவன் இருந்தால் தான் அவனுக்கு அவ்வளவு ஒரு தெனாவட்டு.

எதற்கும் தலையசைக்க மாட்டான். ஒன்னு வேணும்னா வேணும். வேணாம்னா வேணாம். அவன் ஒன்னு கேட்டு அது கிடைக்கலன்னா அவ்வளவு தான். ஊரையே கொளுத்த கூட தயங்க மாட்டான்.

பெருசா பணம், நகை, நிலம் எதிலையும் ஆசையில்லை அவனுக்கு. ஆனால் அவனை சுற்றி இருப்பது எல்லாம் இது தான்.

சாதாரண ஆசாமி முதல் கோட்டையை ஆளும் முதலமைச்சர் வரை அவனுக்கு கொடுக்கும் மரியாதையில் இருந்தது அவனது போதை. அந்த போதைக்காக அவன் பல பேரை கொன்னு போட்டு இருக்கிறான். இனிமேலும் கொன்று போடுவான்.

அவன் வைத்தது மட்டும் தான் சட்டமாய் இருக்கும் இந்த நாட்டில். தமிழ்நாட்டில் பாதி தொழிற்சாலை இவனுடைய இன்வெஸ்மென்ட்டில் தான் ஓடிக்கொண்டு இருக்கிறது.

பல கட்டுமான நிறுவனங்கள் இவனோடது தான். அரசாங்க டெண்டர் அனைத்தும் கேட்டு கேள்வி இல்லாது இவனுடைய நிறுவனத்துக்கு தான் வரும். டெண்டருக்கு கொட்டேஷன் கூட அனுப்ப மாட்டான். ஆனால் டெண்டர் இவனுக்கு சாதகமாய் வரும்.

கட்சியே இவன் கொடுக்கும் பணத்தில் தான் நடந்துக் கொண்டு இருக்கிறது. யார் முதலமைச்சராக வரவேண்டும் என்று இவன் தான் கைக்காட்டுவான். பலருடைய பினாமி சொத்து இவன் வசம் தான்.

அடித்து பிடித்து வாங்குவானோ இல்ல அவர்களே இவனை பினாமியாக போட்டு இருக்கிறார்களோ தெரியாது. ஆனால் அனைவருக்கும் இவன் தான் பிணாமி.

அசைக்க முடியாத இடத்தில் இருப்பதால் தான் ஏகத்துக்கும் திமிர். அந்த திமிரை இதுவரை அவன் பெண்களிடத்தில் காட்டியதில்லை.

இந்த வீக்கென்ட் பார்ட்டி டான்ஸ் கூட பசங்களுக்காக தான். வீட்டை விட்டுட்டு அவனுக்காக கொலை செய்வது, கையை வெட்டுவது, காலை வெட்டுவது, குடுக்க மறுக்கும், இல்லை பிரச்சனை செய்யும் நிறுவனங்களை மொத்தமாக மூட வைப்பது என எல்லாவற்றிற்கும் துணை போவது அவனுடைய கையாள்கள் தான்.
அவர்களை எல்லாம் உற்சாகப் படுத்தவே இந்த ஏற்பாடு. அதில் இவனிடம் வந்து சிக்கியது என்னவோ நம்ம பல்லவி.

பலரோடு ஆடிவிட்டு போனவளை இழுத்து பிடித்து அவளை ஆராய பார்க்கிறான். அவளிடம் என்ன இருக்கிறது என்று தேட அவனது தேகம் தவியாய் தவிக்கிறது..


எதற்கும் கட்டுப்படாதவன் யாருக்கும் தலை வணங்காதவன் ஒரு கெத்தோடே திரிந்தான். ஆனால் இன்று அவனது கெத்துக்கள் எல்லாமே ஒரு பெண்ணின் தேக சுகத்தின் முன்பு அடிபட்டுப் போனது போல இருந்தது.

இந்த நிமிடமே பல்லவி அவனின் கைக்குள் வேண்டும் என தோன்றியது. அவளிடம் என்னவோ இருக்கிறது என்னை மயக்குகிறாள் என்று அவனுக்கு தெரிந்து போனது. ஆனால் தன் கெத்தை விட்டு அவக்கிட்ட மயங்கி போகனுமா என்கிற ஈகோ தலை தூக்கியது.

ஏற்கனவே அவளை கடத்திக் கொண்டு வந்தது போல தூக்கிக்கொண்டு வரக்கூடாது என்று எண்ணித்தான் அவனை தள்ளிவிட்டு போனபோது கூட பின்னாடியே போய் அவளை தூக்கிக்கொண்டு வரவில்லை. இல்லை என்றால் இந்நேரம் அவளை அவன் தூக்கிக்கொண்டு வந்திருப்பான் வலுக்கட்டாயமாக.

ஆனால் தன் உடல் தேவையை கொஞ்சம் அவதனிக்க ஆரம்பிக்க தொடங்கினான்.

ஒரு பெண்ணிடம் போவது தன் பலவீனத்தை குறைக்கிறது என்பதாலே அவன் இதனால் வரை ஒரு பெண்ணை கூட தொட்டதே இல்லை. இன்று பல்லவியை அவளது விருப்பமின்றி தொட துணிந்திருந்தால் அது அவனுக்கு நன்றாகவே புரிந்திருந்தது. அதை வளர விட வேண்டாம் என்று எண்ணியவன் எண்ணியதாலே அவளை மேம்போக்காக தொட்டுவிட்டு அனுப்பி இருந்தான்.

ஆனால் அவனது விரக தாபம் தணியுமா என்று தான் தெரியவில்லை... அவனது தேகத் தவிப்பை போக்கிக்கொள்ள அவள் தான் வேண்டும் எனில் அவளை அவன் தூக்கிக் கொண்டு வந்தே தீருவான். அவள் எவ்வளவு தான் தப்பிக்க பார்த்தாலும் அதை அவளால் தடுக்க முடியாது.
அவள் என்று இல்லை. யார் தடுத்தாலும் அவன் இதை செய்தே தீருவான்.
--
S.Rami

 

[RamyaRaj]

வீட்டுக்கு அடித்து பிடித்து வந்தவளுக்கு அழுகை அழுகையாய் வந்தது.. தன் மேனியின் மீது தொண்டைமான் செய்த ஆராய்ச்சியில் அதிர்ந்து விக்கித்துப் போய் வாய் விட்டு அழுதாள்.
கலவரத்துடன் வந்த மகளை கண்டு நெஞ்சம் நடுங்கிப் போன ஜெயந்தி,
“கண்ணு என்னடா ஆச்சு? ஏன் இப்படி அழற? உன் முகமே சரியில்லையே... அந்த ரவுடி பய உன்னை அடிச்சுட்டானா? அவன் உன்னை தூக்கிட்டு போகும் பொழுதே...” என்றவரின் பேச்சு பாதியிலே நின்றுப் போனது.
வேகமாய் தன் மகளை மொத்தமும் ஆராய்ந்தார்.
“அவன்... அவ... உன்னை எதுவும் செஞ்சிட்டானாடி?” பெண்ணுக்குரிய பதை பதைப்பு அவரிடம் அப்படியே வெளிப்பட்டது.
ஒரு மகளிடம் கேட்க கூடாத கேள்வியை தலையில் அடிக்காத குறையாக கேட்டார் முழு கலவரத்தையும் நெஞ்சில் சுமந்துக் கொண்டு.
“அம்மா” என்று அவரை கட்டிக் கொண்டாள்.
“ஏய்.. கண்ணு என்னடி ஆச்சு? நீ எதுவும் சொல்லாம இப்படி அழுதா எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்குடி. முதல்ல என்ன நடந்ததுன்னு சொல்லு” என்று அவளை உலுக்கி எடுத்தார்.
“அ...ம்மா அ...ம்மா அவன் என்னை...” என்று அழுதவள் அவரை இன்னும் இறுக்கிக் கட்டிக் கொண்டாள். அவள் அழுத அழுகையில் அவருக்கு அடி வயிற்றில் பயம் எழுந்தது.
“அடியேய் அழறதை முதல்ல நிறுத்திட்டு என்ன நடந்ததுன்னு சொல்லுடி.. என் வயிறுல நெருப்பை வைக்கிற மாதிரி இருக்கு நீ அழுகுறது” என்று அவளை தன்னை விட்டு பிரித்து எடுத்தவர் கண்டிப்புடன் அவளை பார்த்தார். அவரை கண்ணீருடன் பார்த்த பல்லவி,
“அது அது அவன்” என்று சொல்லும் பொழுதே விக்கிக்கொண்டு அழுகை இன்னும் அதிகமாக வந்தது.
“பாப்பா முதல்ல சொல்லுடி.. பெத்தவளோட பரிதவிப்பை அதிகமா ஆக்காதா... என் வயிறும் மனமும் பத்தி எரியாத குறையா இருக்கு” என்று பரிதவித்துப் போனார். என்ன தான் பணத்தின் மீது அவருக்கு மோகம் என்றாலும் தன் பெண்ணின் கற்பை விலை பேசி விற்கும் தரம் கெட்ட செயலை ஒரு நாளும் அவர் யோசித்தது கூட இல்லை.
ஒரு நாளும் அவரால் அப்படி யோசிக்கவே முடியாது. அதனாலே இந்த பதற்றம், பயம்...
“அவன் என்னை ரொம்ப பேட் டச் பண்றான் ம்மா” என்று சொல்லி அவள் இன்னும் அழுதாள்.
“என்னடி சொல்ற?” என்று நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டார். “ஆமாம்மா” என்றவளுக்கு முழுமையாக தாயிடம் சொல்ல முடியவில்லை. அதுவும் அவன் செய்த செயலை மறுபடியும் யோசித்து பார்க்கக் கூட அவளின் உடல் நடுங்கிப் போனது. அதனால் தாயிடம் மேலோட்டமாக சொன்னாள்.
“வேற வேற எதுவும் நடக்கல தானே தங்கம்?” பரிதவித்துப் போனார்.
“இல்லம்மா நான் அதுக்குள்ள ஓடி வந்துட்டேன்” என்று உடல் நடுங்க அழுத பெண்ணவளை கட்டிக் கொண்டவர்,
“இனி நீ அங்க போக வேணாம் பல்லவி. என்ன பிரச்சனை பண்ணாலும் பார்த்துக்கலாம்.. நீ அழாத. அம்மா இருக்கேன்ல. அம்மா எல்லாத்தையும் பார்த்துக்குறேன்” என்று சொன்னவர், “நீ போய் முதல்ல குளி.. குளிச்சா கொஞ்சம் நல்லா இருக்கும். வந்து சாப்பிடு... பிறகு ரெண்டு நாள் நல்லா ரெஸ்ட் எடு. எல்லாம் சரியா போகும்” என்றவர் அவளை குளியல் அறையில் விட்டுவிட்டு அவளுக்கு சமைக்க சென்றார்.
அவள் எதுவும் இல்லை என்று சொன்ன பிறகு தான் ஜெயந்திக்கு மூச்சே வந்தது...
“நான் கூட பயந்துட்டேன்.. கடவுளே என் பெண்ணை எப்படியோ காப்பாத்திட்ட... எனக்கு அது போதும். இனி அவ எங்கும் போக வேணாம். முதல்ல அவளுக்கு திருமணத்தை நடத்தி வச்சு புருசன் வீட்டுக்கு அனுப்பிடணும்.. போதும் அவ சம்பாதிச்சு குடுத்தது எல்லாம். எனக்கு என் பொண்ணு நல்லா படியா இருந்தா போதும்” என்று எண்ணிக் கொண்டே அடுப்படிக்கு சென்றார்.
இங்கே குளியல் அறைக்குள் நுழைந்தவளுக்கு இன்னும் உடல் வெடவெடத்துக் கொண்டு வந்தது. வெதுவெதுப்பான நீரை தாய் திறந்து விட்டு இருக்க ஷவரின் அடியில் வந்து நின்றாள் பல்லவி.
உடைகளை கலைக்க கூட பயமாக இருந்தது. எங்கே உடைகளை கலைக்கும் நேரம் அந்த தொண்டைமான் வந்து விடுவானோ என்று கலங்கிப் போனாள்.
அவனது கைப்பட்டு இதழ்பட்டு போன இடங்களை ஆடையின்றி பார்க்க அவளுக்கு கொஞ்சம் துணிவு இல்லை. என்னவோ அவளின் உடலே அவளுக்கு பயத்தை கொடுத்தது.
ஆனால் எவ்வளவு நேரம் இப்படியே இருக்க முடியும். ஜெயந்தி வந்து கதவை தட்டினார்.
“ரொம்ப நேரம் தண்ணியில நிக்காத தங்கம்... உடம்புக்கு ஏதாவது வந்திடும்.. வெளில வந்து தலையை காய வை. இல்லன்னா சளி பிடிச்சுக்கும்” என்று கதவைத்தட்டி சொன்ன தாயின் பேச்சுக்கு மதிப்புக் குடுத்து தன் உடைகளை கலைந்து விட்டு தன் மேனிக்கு சோப்பு போட தொண்டைமான் பல் பட்டு காயமாகிப் போன இடங்கள் எல்லாம் எரிச்சலாய் எரிந்தது.
விழிகளில் கண்ணீர் நிற்காமல் வழிந்தது பல்லவிக்கு. எதிரில் இருந்த கண்ணாடியில் தன் உடலை ஆராய்ந்தாள். ஆராய்ந்தவளுக்கு கண்ணீரை கொஞ்சமும் அடக்க முடியாமல் போனது. கேவலாய் வெடித்தது அழுகை.
எந்த ஒரு பெண்ணும் திருமணத்துக்கு முன்பு தன்னை இப்படி ஒரு நிலையில் பார்க்க நினைக்க மாட்டாள். ஆனால் அந்த நிலைக்கு தன்னை உருவாக்கி இருந்த தொண்டைமானை அடித்து வெளுத்து எடுக்க ஆவேசம் பிறந்தது.
ஆனால் அவனின் வலிமைக்கு முன்பு அவளால் என்ன செய்து விட முடியும்.அவன் பார்க்கும் ஒற்றை பார்வையிலே அவள் வெடவெடத்துப் போய் விடுவாளே.. இதில் எங்கிருந்து அவனை பழி வாங்க...
சோப்பு போட முடியாமல் எரிந்த காயங்களின் மீது பட்டும் படாமல் தேய்த்து நீரில் கழுவி விட்டு துண்டால் துடைத்து மருந்தை எடுத்து பூசி விட்டு இறுக்கமான உடைகளை தவிர்த்து விட்டு தளர்வான உடைகளை அணிந்துக் கொண்டாள்.
சோர்ந்து போய் கண்களெல்லாம் சிவந்து போய் வந்து இருந்த பெண்ணை கண்டு பெற்ற மனம் பற்றி எரிந்தது ஜெயந்திக்கு.
“கண்ணு” என்று அவர் அன்பாக அழைக்க, அவரின் கையை தட்டி விட்டவள்,
“எல்லாம் உன்னால தான்மா.. காசு பணம் உழைப்புன்னு நீ சொன்ன படி எல்லாம் செய்தனே... எனக்குன்னு ஒரு மனசு இருக்கும்.. அதுல சின்ன சின்னதாய் ஆசை இருக்கும்னு என்னைக்காவது நினைச்சு பார்த்து இருக்கியா? ஒரு நாளொரு பொழுது என்னை தூங்க விட்டு இருக்கியா?” என்று கோவத்துடனும் அழுகையுடனும் கேட்டவள்,
“உனக்கு மகளா பொறந்த பாவத்துக்கு நான் இன்னும் யார் கூடனும் படுத்து காசு கொண்டு வரல... சீக்கிரம் அதையும் அந்த தொண்டைமான் மூலமா செய்ய வச்சுடுவ.. உனக்கு நிம்மதி தானே.. நீ நினைச்ச காசு உனக்கு கிடைச்சிடும்” என்று சொன்ன மகளின் கன்னத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை விட்டவர்,
“யார பார்த்து என்ன வார்த்தைடி சொல்லிட்ட? உன்னை கூட்டி குடுத்து தான் என் வயிறு நிரம்பணும்னா அதுக்கு நான் செத்தே போவேன்.. நான் மட்டும் இல்ல நம்ம நாலு பேருக்கும் விசத்தை வச்சு நானே கொன்னுடுவேன்” என்று சொன்னவரை கண்டு கண்கள் கலங்கியது அவளுக்கு.
“ம்ம்மா” என்று அவள் அழ,
“உன்னை ஓய்வு ஒழிவு இல்லாம உழைக்க சொன்னது என்னோட தப்பு தான். ஆனா இந்த உழைக்கிற காலத்தை தவற விட்டா பிறகு என்ன ஓடினாலும் நமக்கு எதுவும் வாய்க்காது... காற்று உள்ளபோதே தூத்திக்கோன்னு ஏன் சொல்றாங்க.. எல்லா நேரமும் நமக்கு இதே போல அதிர்ட்டம் அடிக்கும்னு சொல்ல முடியாது. அதனால தான் உன்னை ஓட சொன்னது.. இனிமேலும் அப்படி ஓடுறதுனால தப்பு இல்லன்னு தான் சொல்லுவேன்.. ஏன்னா நான் காசு இல்லாம பட்ட கட்டல் கொஞ்சம் நஞ்சம் இல்ல... அது உங்க அப்பாவுக்கு ரொம்ப நல்லாவே தெரியும். காசு இல்லன்னு நான் எவன் வாசல்லயும் போய் நிக்கல.. அறை காசுன்னாலும் சுயமா சம்பாதிச்சேன். உன்னையும் அப்படி தான் சம்பாதிக்க வச்சேன். எனக்கு முடியலன்னா கூட ரெண்டு மாத்திரியை கூட போட்டுக்கிட்டு எதுக்கு உன் பின்னாடியே உன் கூடவே வரேன். எவனும் உன்னு தப்பா பார்க்கக் கூடாது, தப்பா தொடக் கூடாதுன்னு தான். உன்னை சினிமாலயும் டிவி சீரியல்லையும் கேட்டாங்க... நான் தான் அனுப்பல ஏன் தெரியுமா? அவனுங்களை நீ அட்ஜஸ் பண்ணனுமாம்...”
“என்ன கருமத்துக்கு என் பிள்ளை அதை எல்லாம் செய்யணும்னு உன்னை அனுப்பல.. அங்க குடுக்குற காசை நீ இங்க இந்த பக்கம் ஓய்வு இல்லாம சம்பாரிச்சுட்டு போயிடலாம்னு தான் உன்னை அனுப்பல. இல்லன்னா நீ கேட்ட மாதிரி உனக்கு நல்லா ரெஸ்ட் குடுத்துட்டு அவனுங்களை அட்ஜஸ் பண்ணிட்டு இன்னும் பேரும் புகழும் வாங்கி இருந்து இருக்கலாமே.. ஏன் நான் அதுக்கு சம்மதிக்கல. உன் எதிர்காலம் இந்த பீல்ட் இல்லன்னு தான். உனக்குன்னு ஒரு வாழ்க்கை இருக்கு. நாளைக்கு புருசன் பிள்ளை குட்டி எல்லாம் வரும்.. அதுக்காக மட்டும் தான். என்ன ஒன்னும் உனக்கு இப்ப கல்யாணம் செய்து வச்சு இருக்க மாட்டேன்.. இன்னும் ஒரு பத்து வருசம் ஆகி இருந்து இருக்கும். அதுவரை நீ இப்படி இருந்தா இன்னும் வசதியா நாம வாழலாம்னு தான்...” என்றவரை “நீங்க நல்லவரா கெட்டவரா மம்மி” என்கிற தோரணையில் தான் பார்த்தாள் பல்லவி.
“அது கெடக்கட்டும்... நீ வந்து சாப்பிடு” என்று அவளை டைனிங் ஹாலுக்கு கூட்டி சென்றவர்,
ரசத்தில் உணவை பிசைந்து கொடுத்தார். கூடவே ஒரு கப் பால். அதில் தூக்க மாத்திரை கலந்து அவளுக்கு கொடுத்தார். அவருக்கு நன்றாக தெரியும் எப்படியும் மகள் இன்றைக்கு தூங்க மாட்டாள் என்று. அதனால் பெருமூச்சு விட்டு அவளுக்கு தூக்க மாத்திரை கொடுத்து தூங்க வைத்தார்.
தன் அறையில் நுழைந்து படுக்கையில் படுத்தவளுக்கு மீண்டும் தொண்டைமான் செய்த செயல்களே கண் முன் விரிந்தது.
“கடவுளே இந்த நினைவுகளை மட்டும் அழிச்சு விட்டுடேன்.. என்னால தாங்க முடியல” என்று கதறியவள் எழுந்து குறுங்கண் ஓரம் போய் நின்றாள்.
தூக்கம் வரவே இல்லை. விளக்கை அனைத்து விட்டு குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தவளுக்கு தொண்டைமானின் விரல்களும் உதடுகளும் தன் மேல் இன்னும் ஊறுவது போலவே இருந்தது.
“அய்யோ..” என்று தன் உடலை தானே தட்டி விட்டுக் கொண்டு இருந்தாள். அது கற்பனை என்று புரிய தலையில் அடித்துக் கொண்டாள்.
“தொண்டைமான் நீ என்னை என்ன வச்சு இருக்கடா பொறுக்கி” என்று சத்தம் வராமல் கத்தினாள். ஏனெனில் தாய் இங்கு தானே காதை வைத்து இருப்பார். அதனால் தன் உணர்வுகளை அடக்கிக் கொள்ள வேண்டி இருந்தது.
இல்லை என்றாள் இந்த வீடே அதிர கத்தி இருப்பாள் பல்லவி. அந்த அளவு தொண்டைமானின் மீது கொலை வெறியில் இருக்கிறாள்.
--
S.Rami

 

[RamyaRaj]

அத்தியாயம் 10


அடுத்து வந்த இரண்டு நாட்களும் எந்த ராசாபாசமும் இல்லாமல் போனது. ஜெயந்தியும் மகளை எங்கும் வெளியே விடாமல் வீட்டுக்குள்ளே வைத்துக் கொண்டார்.
“தும்பை விட்டுட்டு வாலை பிடிச்ச கதையா பண்ணிட்டு இருக்க.. இதை நீ முன்னாடியே செய்து இருக்கணும். அப்போ நான் சொன்ன போதெல்லாம் காதுலையே போட்டுக்கல. இப்ப இந்த நிலையில வந்து நிக்கிற” என்று திட்டினார் மூர்த்தி.
“நானே நொந்து போய் இருக்கேன். சும்மா என்னை குறை சொல்லிட்டு இருக்காதீங்க” ஜெயந்தியும் எகிறினார்.
“ம்கும்.. இந்த வாய்க்கு ஒன்னும் குறைச்சல் இல்ல... காசு பணம்னு அது பின்னாடியே அலைஞ்சியே இப்போ நிறைஞ்சு போச்சா மனசு” என்று கேட்ட கணவரை முறைத்துப் பார்த்தவர்,
“இப்ப அந்த பணத்துல தான் நீங்களும் நானும் வீட்டுக்குள்ள இருக்குறோம். அதை முதல்ல மனசுல வச்சுக்கோங்க. உங்க கூட பிறந்தவளும் ஏமாத்திட்டா.. என் கூட பிறந்தவனும் எனக்கும் ஒன்னும் குடுக்காம துரத்தி விட்டுட்டான்.. குந்த குச்சி கூட இல்லாம பிளாட்பார்ம்ல தங்குன நாள் மறந்து போச்சாக்கும்” என்று ஜெயந்தி சொல்ல,
“அதுக்குன்னு இப்போ நம்ம பொண்ணு வாழ்க்கை எங்க வந்து முடிஞ்சு இருக்குன்னு பார்த்தியா?” மூர்த்திக்கு தன் மகளின் நிலையை கண் கொண்டே பார்க்க முடியவில்லை.
எந்த தகப்பனுக்கும் தன் கண் முன்னே மகளின் இந்த நிலையை பார்க்க முடியாது அல்லவா? அவர் கொதித்துப் போனார்.
ஆனால் ஜெயந்தி கற்புக்கு எவ்வளவு முக்கியம் குடுப்பார் என்று தெரிந்ததால் அவரை எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை. அதோடு ஜெயந்தியின் மீது அதிக மதிப்பு கொண்டவர் மூர்த்தி.
வாழ்க்கையில் ஒன்றுமே இல்லாமல் பூசியத்தில் இருந்து ஆரம்பித்து இப்பொழுது இந்த நிலையில் இருக்கிறார்கள் என்றால் அதற்கு ஜெயந்தியின் கடுமையான உழைப்பும் சேமிப்பு பழக்கமும் தான் காரணம்.
மூர்த்தி எவ்வளவு சம்பாதித்து வந்தாலும் அதை அப்படியே சேமிப்பில் வைத்து விட்டு ஜெயந்தி சம்பாதித்து வந்ததை வைத்து பத்தும் பத்தாமல் இறுக்கிப் பிடித்து குடும்பத்தை இத்தனை வருடங்களாக கொண்டு சென்றார்.
பல்லவி சுமார் ரகம் தான் படிப்பில். ஆனால் மற்ற ஆக்டிவிட்டி எல்லாமே வெளுத்து கட்டி விடுவாள். அதனால் சிறுவயதில் இருந்தே டான்ஸ் கிளாஸ் சேர்த்து விட்டார். அவளின் எதிர்காலம் டான்சில் தான் என்று இருந்தால் யார் அதை மாற்ற முடியும் என்று எண்ணி அதில் கொண்டு போய் சேர்த்தார்.
அவரின் எண்ணப் படியே பெயருக்கு ஒரு டிகிரி. மத்தபடி அவளின் டான்ஸ் திறமையை வைத்து பல வாய்ப்புகளை இவரே வாங்கி கொடுத்தார். மகளுக்கு முழுநேர பிஏவாக மாறினார்.
யூடியூப், இன்ஸ்ட்டா, பேஸ்புக் என பல தளங்களில் இருந்து இவளின் டான்சை எடுத்து போட்டு காசு பார்த்தவர், அதன் பிறகு அதை பிரபஸ்னலாக செய்ய ஆரம்பித்தார். அதன் படி சின்ன சின்ன ஆட் எல்லாம் அவளை தேடி வந்தது. அதற்கு அவளின் அழகான உடல் வடிவமும் ஒரு காரணம். மகளின் திறமையை வைத்து அடுத்து அடுத்து என சொத்துக்களை வாங்கிப் போட்டார். துரத்தி அடித்த உறவினர்களின் முன்பு கெத்தாய் தன் குடும்பத்தோடு நிற்கிறார்.
ஜெயந்தி மட்டும் இந்த குடும்பத்தில் இல்லாமல் இருந்தால் நிச்சியம் அடித்தட்டு வாழ்க்கை கூட இவர்கள் வாழ்ந்து இருக்க மாட்டார்கள் என்பதை அறிந்த மூர்த்தி பெரும்பாலும் அமைதியாகவே போவார்.
ஆனால் இப்பொழுது மகள் என்று வளரும் பொழுது அவரால் அப்படி அமைதியாகப் போக முடியவில்லை.
இரண்டு நாட்களும் தன் வேலையில் பிசியாகிப் போனான் தொண்டைமான். அதனால் பல்லவியை அவன் தேடவே இல்லை. எதிர்க்கட்சி ஆட்கள் ஆளும் கட்சியின் கல்வி அமைச்சரை ரெய்டில் மாட்டி விட்டு இருக்க இரண்டு பக்கமும் பஞ்சாயத்து பண்ண வேண்டிய நிலை அவனுக்கு.
அதனால் இரண்டு நாளும் அங்கே தான் கழிந்தது அவனுக்கு. எல்லாவற்றையும் சரி கட்டிவிட்டு அவன் எப்பொழுதும் தாங்கும் வீட்டுக்கு வர அந்த வீட்டின் வெறுமை முகத்தில் அறைந்தது முதல் முறை.
கையாட்கள் இரண்டு நாளும் ஒரே தள்ளு முள்ளில் இருக்க எல்லோருக்கும் விடுமுறை கொடுத்து இருந்தான். சொற்ப ஆட்கள் மட்டும் வீட்டுக்கு வெளியில் தோட்டத்தில், கேட்டில், சிட்டவுட், அவுட் ஹவுஸ், கார் ஷெட்என அங்கும் இங்குமாய் இருந்தார்கள்.
பெரிதாக யாரும் அந்த பொரிய வீட்டுக்குள் நுழைவது கிடையாது. எல்லோருமே சிட்டவுட்டில் பேசி விட்டு சென்று விடுவார்கள். அடியாட்களும் அப்படி தான்.
டான்ஸ் பார்டி கூட வீட்டுக்கு பின்னாடி இருக்கும் நீச்சல் குளத்தில் தான்.. இல்லை என்றால் கார் ஷெட்டில் நடக்கும். கார் ஷேட்டே பெரிய மைதானத்தை முழுங்கி இருந்தது.
அதனால் பெரும்பாலும் பார்ட்டி அங்கு தான் நடக்கும்... ஆனால் பல்லவியை மட்டும் வீட்டுக்குள் கூட்டிட்டு வந்து தான் ஆட விட்டான்.
ஏனோ அவளின் டான்சை வேறு யாரும் பார்க்கக் கூடாது என்று எண்ணினானோ என்னவோ. அவளுடன் டான்ஸ் ஆடிய இடங்களை அவனது பார்வை தொட்டு வருடியது. அப்படியே தன் அறைக்குள் நுழைந்தவன் சேர்ட்டை உருவி போட்டு விட்டு படுக்கையில் படுக்க பல்லவியின் உருவம் அவனின் கண் முன் வந்தது.
இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு அவளின் மேனியில் தன் இதழ்கள் ஊர்ந்து மேய்ந்ததை எண்ணிப் பார்த்தவனின் தேகம் அவளின் தேவையை கூறியது.
“ம்ஹும்... என்னை பலவீனமாக்கும் எதையும் நான் அருகே வச்சுக்க மாட்டேன்” என்றவன் சேரனுக்கு போனை போட்டு ஒரு பொண்ணை அழைத்து வர சொன்னான்.
“அண்ணா என்னன்னா இது புது பழக்கம்... ஏதாவது நோய் வந்துடப் போகுதுன்னா.. அதுக்கு பேசாம ஒரு பெண்ணை பார்த்து கல்யாணம் பண்ணிக்கோங்க” என்றான் அவன் மீது உள்ள உண்மையான பாசத்தில்.
“செருப்பு பிஞ்சிடும்... நான் என்ன செய்யனும்னு நீ எனக்கு ஆர்டர் போடாத.. சொன்னதை மட்டும் செய்யிடா” என்று போனை தூக்கி போட்டவன் தலையை அழுந்தக் கோதிக் கொண்டான்.
என்னவோ இன்று மிகவும் சோதனை செய்தது அவனது தேகம்... சரி அதுக்கு தானே ஏற்பாடு செய்து இருக்கிறோம் என்று எண்ணியவன் படுக்கையில் மல்லாக்க படுத்து இருந்தான்.
கால் கேர்ல் அவனது அறையின் உள்ளே நுழைந்தாள் கொஞ்ச நேரத்தில். வந்தவளை பார்த்தவன்,
“எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இருக்கா?” என்று கேட்டான்.
“அதெல்லாம் அதிகமா இருக்கு சார்... என்ன ....” என்று கேட்டாள்.
“அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது.. ஏது என்னை மறக்க செய்யுமோ அது” என்று சொன்னவன் கண்களை மூடிக் கொண்டான்.
திடகாத்திரமான உடலை பார்த்து ஆசைக் கொண்டவள் தன் உடைகளை கலைத்து விட்டு அவனின் மீது படர,
“ப்ச் தள்ளி போ” என்றான்.
“என்ன ஆச்சு சார்.. நீங்க தானே உங்களை மறக்க அடிக்கிற மாதிரி வேணும்னு சொன்னீங்க” அவள் புரியாமல் அவனை பார்த்தாள்.
பெருமூச்சு விட்டவன்,
“ஓகே ட்ரை பண்ணு” என்று மீண்டும் கண்களை மூடிக் கொண்டான். இவ்வளவு திடகாத்திரமான உடலை இது வரை காணாதவள் மயங்கிப் போனாள். தனக்கு கிடைத்த அதிர்ஸ்ட்டம் என்று எண்ணியவள் தான் இத்தனை நாள் கற்று வைத்த வித்தையை அவனிடம் காட்ட ஆரம்பித்து அவனது நெஞ்சின் மீது கையை வைக்க அந்த தொடுகையே தொண்டைமானை அருவெறுக்க வைத்தது.
“ப்ச்” என்று அவளை தள்ளி விட்டான். அருகில் அவள் விழ,
“என்ன சார் ஆச்சு?” பாவமாய் அவள் கேட்க,
“நத்திங்” என்று வாயை குவித்து மூச்சை விட்டவன்,
“சேரன் கிட்ட போய் காசு வாங்கிட்டு கிளம்பு” என்றவன் குளியல் அறைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டான்.
“இல்ல நான் நல்லா” என்று அந்த பெண் சொல்ல,
“தேவையில்லை” என்று சொன்னவன் அவளை வெளியே தள்ளி கதவை சாற்றிவிட்டு நீருக்கு அடியில் நின்றுக் கொண்டான். நள்ளிரவு நேரம் தொண்டைமானுக்கு பெரும் அவஸ்த்தையாய் போனது.
அந்த அவஸ்த்தையை எப்படி போக்குவது என்று அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவனின் மனமும் தேகமும் எங்கு போய் முடிகிறது என்பதை ஆராய்ந்தவன் அடுத்த நிமிடம் யோசிக்காமல் காரை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பிவிட்டான்.
இங்கே பல்லவி அன்றைய முதல் நாள் இரவில் தூக்கம் வராமல் புரண்டவள் ஜெயந்தி குடுத்த தூக்க மாத்திரை கொஞ்ச நேரம் கழித்து வேலை செய்ய ஆரம்பிக்க அசந்து தூங்கிப் போனாள். இதுநாள் வரை தூங்காத தூக்கத்தை எல்லாம் சேர்த்து வைத்து அவள் தூங்க அடுத்த நாள் மத்தியம் போல தான் எழுந்தாள்.
நன்றாக தூங்கி இருக்கவும் அவளுக்கு புத்துணர்வாக இருந்தது. தாயும் தந்தையும் முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு இருப்பதை பார்த்து தம்பியோடு சேர்ந்து அவர்களை கலாட்டா செய்து இருவரையும் பேச வைத்தாள்.
அதன் பிறகு அன்றைய நாளும் அடுத்த நாளும் அவளுக்கு மிக இனிமயாக சென்றது. தொண்டைமானின் நினைவு வரும் பொழுது மட்டும் அவளின் முகம் வாடும். அதற்கு விடாமல் அவளின் குடும்பத்தார் அவளை தனிமையில் விடாமல் கேரம், சீட்டுக்கட்டு, செஸ், தாயம், வீடியோ கேம்ஸ் என மாற்றி மாற்றி விளையாண்டு அவளை அதிலிருந்து மீட்டுக் கொண்டு இருந்தார்கள்.
இரண்டாம் நாள் இரவு ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருந்தவளின் மீது ஒரு பாரம் படர, திகைத்துப் போனாள்.
“என்ன இது.. ஏன் மூச்சு விட முடியாம இப்படி ஆகுது?” என்று தன் உடலை தூக்கத்திலே புரட்டி புரட்டி பார்த்தாள். ம்ஹும்... அவளால் அசையக் கூட முடியவில்லை.
அப்பொழுது அவளின் கழுத்தில் ஏதோ உரசிப் போக சட்டென்று தன் கைகளை வைத்து அதை தள்ளி விடப் பார்த்தாள். ஆனால் அவளால் முடியவில்லை.
“என்ன இது.. ரொம்ப குறுகுறுப்பா இருக்கே... அய்யோ கூசுது” என்று தூக்கத்திலே தன் கழுத்தை நெளித்து உடலை வளைத்தவள் தன் கைகளைக் கொண்டு மீண்டும் தள்ளி விடப் பார்க்க அப்பொழுது தான் அவளுக்கு புத்தியில் உறைத்தது.
ஏனெனில் அவளது கைகள் பட்ட இடம் ஒரு முகம். வடிவான முகம், கற்றை மீசை, அழுத்தமான உதடுகள், இரு கன்னத்திலும் தாடி அடர்ந்து அவளின் கழுத்தை கீறிக் கொண்டு இருப்பதை உணர்ந்தவள் பட்டென்று விழிகளை திறந்தாள்.
விடி விளக்கு வெளிச்சத்தில் தன் மீது படுத்து இருப்பவன் ஒரு ஆடவன் என்று புரிய பயத்தில் கத்தப் போனாள். ஆனால் அதற்குள் ஆணவனின் முரட்டு கை அவளின் வாயை பொத்தியது.
திகைத்து அவனை யார் என்று பார்த்தாள். அவளின் கழுத்தில் முகம் புதைத்து இருந்த காரணத்தால் ஆணவனின் அடர்ந்த தலை முடியை மட்டுமே காண முடிந்தது.
“யார் நீ?” என்று மூடிய கைக்குள்ளே கேட்டவளை நிமிர்ந்து பார்த்தான் ஆணவன். அதுவரை துள்ளிக் கொண்டு இருந்த பல்லவி அதிர்ச்சியில் விக்கித்துப் போனாள். நீண்ட விழிகளால் அவனை பார்த்தவளின் விழிகளில் தெரிந்த பயத்தை கண்டவன்,
“கத்துன குத்திடுவேன்டி” என்று தன் இடுப்பில் இருந்த கத்தியை தூக்கி படுக்கையின் அருகில் இருந்த மேசையின் மீது வைத்தவன் அவளை விட்டு எழுந்து அமர்ந்தான். அதோடு அவளையும் எழ வைத்து அவளை கோவமாக பார்த்தான் தொண்டைமான்.
--
S.Rami

 

[RamyaRaj]

தன் மேல் இருந்தவனை கண்டு பயத்தில் கத்தப் போனவள் தொண்டைமான் காட்டிய கத்தியில் விக்கித்துப் போனாள். அவளின் விழிகளில் அப்பட்டமாய் பயத்தின் சாயல் தென்பட்டது.
“கத்துன குத்திடுவேன்டி” என்று அவன் மேலும் அவளை மிரட்ட அவளுக்கு இன்னும் பயம் வந்தது. பளபளக்கும் கத்தியின் மீது அவளின் பார்வை படிய,
“அங்க என்னடி பார்வை... இங்க என்னை பாரு” என்று பல்லவியை தன் முகம் பார்க்க வைத்தான்.
“சார்..” என்று அவளின் வாய் பயத்தில் தந்தி அடித்தது. ஆனாலும் அவளின் பார்வை என்னவோ அவளை அச்சுறுத்தும் கத்தியின் மீதே இருக்க கடுப்பானான் தொண்டைமான்.
“ஏய்...” என்று ஒரே ஒரு கர்ஜனை தான். அவளின் மிருதுவான உடல் பயத்தில் வெடவெடக்க ஆரம்பித்தது. பயத்தில் கண்ணீர் கொட்ட வேறு ஆரம்பிக்க தொண்டைமானுக்கு சலிப்பாய் போனது.
“ஹேய் இப்போ எதுக்குடி அழுது தொலையிர?” என்று சீறினான்.
“கத்தியை காட்டுன பின்ன அழாம இருப்பாங்களா?” இவன் என்ன லூசா என்று தான் பல்லவியின் மனம் எண்ணியது. ஆனால் அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் பாவமாய் அவனை பார்த்தாள்.
“இங்க என்ன பாரு” என்று மீண்டும் அவளின் கவனத்தை தன் மீது வைக்க அவன் முயல, அவளின் பார்வை அவனின் மீது படிந்தது. அதில் ஆசுவாசம் ஆனவன்,
“நான்..” என்று அவன் பேச வரும் முன்பே அவளின் பார்வை மீண்டும் கத்தியில் படிய, உச்சத்துக்கும் கோவம் ஏறியது தொண்டைமானுக்கு.
“ஏய் எத்தனை முறைடி சொல்றது என்னை பாரு என்னை பாருன்னு... ஒரு முறை சொன்னா உனக்கு ஏறாதா?” பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு அவளும் கேட்டவன் அவளின் தடையை அழுந்தப் பிடித்து தன் முகத்தை பார்க்க செய்தான். ஏனோ அவளின் பார்வை தன்னை தவிர வேறு எதை பார்த்தாலும் கோவம் கோவமாய் வருகிறது அவனுக்கு.
பயந்து போய் அவனை பார்த்தாள். சிறுபிள்ளை மிரண்டு போய் பார்க்குமே அந்த மாதிரி அவள் பார்க்க அவளின் பாவனையில் அவளை அப்படியே கடித்து ருசி பார்க்க அவ்வளவு ஆசையாக இருந்தது. ஆனால் தன்னை பார்க்க வைக்கவே பெரும் போராட்டமாய் இருக்க எப்படி அவளை ருசி பார்ப்பது... பெருமூச்சு விட்டான் தொண்டைமான்.
“நான் சொல்றதை கேளு” என்றான். அவள் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள். அவனது முரட்டு பிடியில் தாடை மிகவும் வலித்தது. கண்கள் கலங்கியது.
அவளின் கண்ணீரை பார்த்தவனுக்கு பொறுமை பறந்துப் போக,
“ஏய்..” என்று முரட்டு தனமாய் கத்தினான்.
அதில் அவளது உடம்பு தூக்கி வாரிப்போட்டது. “வலிக்கிது” என்றாள். அப்பொழுது தான் தான் அவளை பிடித்து இருப்பது தெரிந்தது.
“ப்ச்... இப்படி மெல்ல பிடிச்சதுக்கே உனக்கு வலிக்கிதாக்கும்” என்று முறைத்தவன் அவளது கன்னத்தோடு சேர்த்து தாடையை அழுத்தி பிடித்து இருந்த கையை எடுத்துக் கொண்டான்.
“நான் சொல்றதை கேளு” என்றான்.
“சொல்லுங்க” என்றாள். உள்ளுக்குள் பெரும் பயம் சூழ்ந்தது. மூடிய கதவுக்குள் இவனோடு தனியாக இருப்பதை அறிந்தால் தாயும் தந்தையும் என்ன நினைப்பார்களோ என்று சிந்தனை போனது.
‘இவரு சொல்றதை கேட்டுட்டு உடனடியாக அனுப்பி விட்டுட்டனும்’ என்று திட்டம் போட்டாள்.
“எனக்கு தூக்கமே வர மாட்டிகிது.. உடம்பெல்லாம் ஒரு மாதிரி பண்ணுது” என்று அவனுக்கு உள்ள உணர்வுகளை அவன் சொல்ல, இவளோ “எப்படி இந்த ஆளை வெளியே அனுப்புறது” என்று சிந்தனை செய்தாள்.
“உன்னை ரொம்ப தேடுது... நான் இப்படி எல்லாம் யார் கிட்டயும் போனதே இல்லை. இன்னைக்கு கூட ஒரு பெண்ணை வர வச்சு ட்ரை பண்ணேன். ஆனா பாரு எனக்கு எந்த உணர்வுமே வரல... ஆனா உன்னை தொட்டு பார்க்க மட்டும் என் கைகள் ரொம்ப தவிக்கிறது” என்று சொல்லிக் கொண்டே அவளின் கழுத்தை தடவினான். அதில் அதிர்ந்துப் போனவள் அவனை மிரண்டுப் பார்த்தாள். இருந்த இடத்தில் இருந்து பின்னாடி வேகமாய் நகர்ந்துக் கொள்ள, தொண்டைமானுக்கு கோவம் வெறியாய் வந்தது.
“ஏய்... என்னடி நான் தொட்டா தள்ளி போற? அந்த அளவுக்கு உனக்கு திமிர் வந்திடுச்சா?” என்று எட்டி அவளின் கழுத்தை இறுக்கிப் பிடித்தான் முரட்டு ஆசாமி.
அதில் திணறிப் போனவளின் கண்களில் மீண்டும் கண்ணீர் ஊற்றெடுக்க,
“ச்சீ” என்று அவளை உதறி விட்டான். ஒரு நிமிடம் தான் பிடித்தான் என்றாலும் அவனது பிடி சரியான முரட்டு பிடியாக இருக்க மூச்சுக்கு மிகவும் ஏங்கிப் போனாள். அவள் மூச்சு வாங்குவதை கண்கள் விரிய பார்த்தான்.
பல்லவி இரவு நேர உடையில் இருந்தாள். மெலிதான சாப்ட் சில்க் கிளாத் ஸ்லீவ் லெஸ் முட்டி தொடும் உடையில் இருந்தாள். அவளின் இந்த உடை கண்டு அவனின் விழிகள் அவளின் அழகை மேய ஆரம்பித்தது.
மூச்சுக்கு ஏங்கி பெரு மூச்சுக்களை உள்ளிழுத்து தன்னை சமன் செய்துக் கொண்டு இருந்தாள். அப்பொழுது அவனது பார்வை தன் மார்பில் படுவதை கண்டு பதறிப்போய் வேகமாய் தன் கைகளை கொண்டு மறைத்தாள்.
அவன் முன்னாடி தான் இருக்கும் கோலம் கண்டு தலையில் அடித்துக் கொண்டவள், ஒரு கையால் அருகில் இருந்த போர்வையை எடுத்து போர்த்திக் கொள்ள பார்க்க அவளின் கை மீது தன் கையை வைத்து தடுத்தவன்,
“என்னை கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் பண்ணி விடுடி... இரண்டு நாளா கொஞ்சம் கூட தூக்கமே இல்லை... அப்பட்டமா நீ வேணும்னு தோணுது. ஆனா நீ என்னை பார்த்து ரொம்ப மிரண்டு போற.. உன்னை வலுக்கட்டாயமா எடுத்து வேணான்னு தான் பொறுமையா போறேன். அதனால நீயே என்னை சில் பண்ணி விடு. இல்லன்னா உன் கற்புக்கு நான் கியாரண்டி கிடையாது” என்று அப்பட்டமாய் மிரட்டினான்.
அவனது பேச்சில் இன்னும் பயந்துப் போனவள்,
“உண்மையா நீங்க நினைக்கிற பொண்ணு நான் கிடையாது சார்... அந்த மாதிரி பொண்ணுங்க நிறைய பேர் இருக்காங்க. அவங்க கிட்ட போய் சில் பண்ணிக்கோங்களேன். என்னை விட்டுடுங்க சார்” என்று கெஞ்சினாள்.
“ஏய் நான் சொன்னது உன் மரமண்டைக்கு ஏறலையாடி...” என்று கத்தியவன் அவளின் கழுத்தை பிடித்து தன் அருகில் வர வைத்தவன்,
“வேற எவக்கிட்ட போனாலும் நோ யூஸ்... எனக்கு நீ தான் வேணும்.. இன்னைக்கு ஒருத்தியை வச்சு ட்ரையல் கூட பார்த்துட்டேன். ஆனா ஒன்னும் வேலைக்கு ஆகல. அதனால தான் உன்னை தேடி நானே வந்து இருக்கேன். இல்லன்னா இந்நேரம் உன்னை என் இடத்துக்கு தூக்கி இருப்பேன்” என்றான் வில்லங்கமாய்.
அதை கேட்டு மிரண்டவள்,
“நான் வேணா டான்ஸ் ஆடவா?” அவனிடம் எப்படியாவது தப்பித்தால் போதும் என்று இருந்தது. அவனது கை தன் மேல் படாமல் பார்த்துக் கொள்ள முயன்றாள். ஆனால் அவனோ,
“எனக்கு அதெல்லாம் வேணாம்... நீ ஆடும் கரகாட்டத்தை பார்த்து சளிப்பு தான் தட்டுது” என்றான்.
கவிதையாய் டேன்ஸ் ஆடும் அவளை கரகாட்டம் ஆட விட்டதே இவன் தானே... தலையில் அடித்துக் கொள்ளாத குறையாகிப் போனது பல்லவிக்கு.
“இப்படி சொன்னா எப்படி சார். எனக்கு அது மட்டும் தான் தெரியும்”
“அப்போ நாளையில் இருந்து கிளாஸ் போ. அதுக்குன்னு பல இடம் இருக்கு சொல்லிக் குடுக்க” என்றான் மனசாட்சியே இல்லாமல்.
“ஏதே...” என்று மிரண்டுப் போனவள்,
“இல்ல... ல்ல அதெல்லாம் வேணாம். எப்படின்னு சொல்லிக் குடுங்க நான் அப்படியே பண்றேன்” என்றாள் பயந்துப் போய். பின்ன இங்க இந்த ஒருத்தனை தொடவே பயந்துப் போனவள், அங்கு பல ஆண்களை பெண்களை தொட்டு பயிற்சி எடுக்க வேண்டுமே... நினைக்கும் பொழுதே அறுவெறுத்துப் போய் உடம்பு கூசியது...
“அது...” என்று வெற்றி சிரிப்பு சிரித்தவன் அவளின் கண் முன்னாடியே தன் சட்டையை கழட்டி போட்டுவிட்டு வெற்று மார்புடன் அவளது படுக்கையில் நீட்டி நிமிர்ந்து படுத்தான்.
இவளுக்கு அடி மனதில் அவன் மீது வெறுப்பாய் வந்தது. ஆனால் அவனிடம் காட்ட முடியாதே.. அருகில் இருந்த கத்தியை கண்டு தன் வெறுப்பை மறைத்துக் கொண்டு அவனது முகத்தை பார்த்து நின்றாள்.
“இப்படி வா” என்று தன் மார்பின் அருகில் அமர சொன்னான். அவளும் தன்னை நொந்துக் கொண்டு வேறு வழியில்லாமல் வந்து அமர்ந்தாள்.
அவளின் இரண்டு கையையும் பிடித்து தன் மார்பின் மீது வைத்து விட்டான். தன் கைகள் மூலம் அவனின் திண்மையை உணர்ந்தவளுக்கு கொஞ்சமும் உணர்வுகள் பிறக்கவில்லை. கடுப்பு தான் முகிழ்த்தது.
‘இப்படி கண்ட ஆணையும் தொட வேண்டி இருக்கிறதே... சஞ்சுவிற்கு தெரிந்தால் என்ன ஆகுமோ.. பாவம் அவன் என் மேல உயிரையே வைத்து இருக்கிறான். அவனுக்கு துரோகம் செய்யிற மாதிரி இவன் பண்றானே... கடவுளே இதோட இதை எல்லாம் நிறுத்தி விடு... உனக்கு புண்ணியமா போகும்’ கடவுளோட பேச்சு வார்த்தை நடத்திக் கொண்டு இருந்தவளின் கைகள் அப்படியே நின்றுப் போனது.
“ம்ம்ம்” என்று தொண்டைமான் உறும, சட்டென்று தன் எண்ணங்களில் இருந்து வெளியே வந்தவள் கவனமாக அவனின் நெஞ்சை விட்டு கையை எடுக்கவே இல்லை. அவனின் தோளையும் மார்பையும் மட்டுமே வருடி விட்டாள். லேசான வியர்வை பூர்த்து இருந்தது அவனது மேனியில்.
தன் கையில் அவனது வியர்வையின் ஈரத்தை உணர்ந்தவளுக்கு அழுகை முட்டியது. இப்படி ஒரு ஆணிடம் இருக்க வேண்டி இருந்தால் கண்டிப்பாக அவன் அவளின் கணவனாக மட்டுமே இருக்க வேண்டும். ஆனால் இங்கு தான் அப்படி எதுவுமே இல்லையே... அதனால் வெறுத்துப் போனாள் பல்லவி. அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் நுனி விரல்களால் அவனது தோளை வருடி விட்டாள். அவனது தொடுகையில் கண்களை சொக்கிக் கொண்டு தூக்கம் வந்தது. “சூப்பர்டி” என்று சொல்லிக் கொண்டே இன்னும் வசதியாக படுத்துக் கொண்டவன் அவளை இழுத்து தன்னருகில் போட்டுக் கொண்டவன்,
“படுத்துட்டு பண்ணு” என்று கண்களை மூடிக் கொண்டான். அவனின் அருகில் படுத்து இருந்தவளுக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமாய் வந்தது. அருகில் இருந்த கத்தியை எடுத்து அவனை குத்திவிடலாம் என்று கூட தோன்றியது. ஆனால் அந்த கத்தியை பார்க்கவே இவளுக்கு பயம் வந்தது. இதில் எங்கிருந்து அவனை குத்துவது.
வேண்டா வெறுப்பாக அவனது தோளில் இருந்து புஜத்துக்கு இறங்கி வருடி விட, மெல்ல நகர்ந்து பெண்ணவளை நெருங்கி படுத்துக் கொண்டவன்,
“ஐ வான்ட் திஸ் ஸ்மெல்.. ஐ பீல் திஸ் அரோமா..” என்று சொல்லி அவளின் தலையில் இருந்த பூவில் முகம் புதைத்துக் கொண்டான். மாலையில் தலை சீவி இவள் வேண்டாம் வேண்டாம் என்று சொல்ல கேட்காமல் அவளின் தாய் ஜெயந்தி தலையில் பூ வைத்து விட்டார். இப்பொழுது அந்த வாசம் அவனை இழுக்க தன் தாயை மானசீகமாக திட்டி தீர்த்தாள்.
அவள் வைத்து இருந்த பூவிலிருந்து ஒரு சரத்தை எடுத்து அவளின் கழுத்து வழியாக முன் பக்கம் போட்டவன் அவளின் கழுத்தோடு தன் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டு வன்மையாக அந்த பூவாசனையை நுகர்ந்து இழுத்தான்.
--
S.Rami

 

[RamyaRaj]

ஒரு பெண்ணை எப்படி எல்லாம் கையாளக் கூடாதோ அப்படி எல்லாம் கையாண்டுக் கொண்டு இருந்தான் தொண்டைமான். அவனது தொடுகையில் கூனி குறுகிப் போனாள் பல்லவி.
பூவாசத்தை நுகர்கிறேன் என்று சொல்லி அவளின் கழுத்தில் முகம் புதைத்து வன்மையாய் அவளின் வாசத்தை ஆழ்ந்து சுவாசிக்க உயிர் போனது பெண்ணவளுக்கு.
மீண்டும் விழிகளில் கண்ணீர் நிறம்பியது.
“ஏன் இப்படி வித விதமா செய்து என்னை டார்ச்சர் செய்யிறீங்க. எனக்குன்னு ஒரு வாழ்க்கை இருக்கு. அந்த வாழ்க்கையை நான் வாழனும். அப்போ உங்களோட பழகின இந்த பழக்கம் வந்து என் எதிர்கால வாழ்க்கையை சீர் குலைக்கிறதை நான் விரும்பல.. ப்ளீஸ் என்னை புருஞ்சுக்கோங்க. உங்க விருப்பத்துக்கு நீங்க ஒரு பெண்ணை இப்படி உணர்வுகளால் தூண்டி விட்டு விளையாடுறது ரொம்ப தப்பு சார்” என்றாள் பொறுமையாய்.
அதை காதிலே வாங்கிக் கொள்ளாமல், “என்ன பூ வச்சு இருக்க.. இந்தா மணம் மணக்குது?” என்று அவளின் கழுத்தில் இன்னும் ஆழமாய் உரசினான். அவனது குத்தூசியாய் குத்தும் மீசை முடியில் அவளது கழுத்துப் பகுதி சிவந்துப் போனது.
கன்னத்தில் இருந்த மூன்று நாள் தாடி அவளின் மேனியை குத்தி கிழிக்க எரிச்சல் ஆனது.
“வரைமுறை மீறாதீங்க சார்” என்றாள் கோவமாய்.
“நான் கேட்ட கேள்விக்கு இது பதில் இல்லையே...” என்று வெறுமென சொன்னவன் நறுக்கென்று அவளின் கழுத்தில் கடித்து வைக்க துடித்துப் போனாள் பல்லவி. விழிகளில் கண்ணீர் முத்துக்கள் சரம் தொடுத்தது.
“ப்ளீஸ்” என்று கதற,
“அப்போ சொல்லு இது என்ன பூ” என்று கேட்டான்.
“ப்... பிச்சி பூ” என்றாள்.
“அப்படி ஒரு பூ இதுவரை நான் கேள்வி பட்டதே இல்லையே.. ஆனா நல்ல வாசனை.. ம்ம்ம்ஹுஹும்ம்ம்...” என்று அவளின் வாசனையோடு பூவின் வாசனையை சேர்த்து சுவாசித்தான்.
“தள்ளி படுங்க ப்ளீஸ்” தொண்டைமான் எதுவும் பேசவே இல்லை.
“உங்கக்கிட்ட தான் சார் சொல்றேன்” என்று அவள் மீண்டும் ஆரம்பிக்க,
அவளை தலை தூக்கி ஒரு பார்வை பார்த்தான். அவன் பார்த்த பார்வையில் அவளின் முதுகில் சில்லென்ற உணர்வு பரவியது பயத்தில். வாயை இறுக்கமாக மூடிக் கொண்டாள்.
அவள் வாயை மூடிக் கொண்டதில் மீண்டும் அவளின் கழுத்தில் முகம் புதைத்தவன் சற்றே கீழிறங்க, அதற்கு மேல் தாங்க முடியாமல்,
அவனை தள்ளி விட்டுட்டு எழுந்துக் கொண்டவள் அவன் சுதாரிக்கும் முன்பே அவன் வந்த உப்பரிகை கதவை தாழிட்டாள் அவனை உள்ளே வைத்து. அதை எதிர் பார்க்காதவன் கதவை ஒரே அடியில் உடைத்து விடுமளவுக்கு தட்ட, அவனது தட்டலில் பயந்துப் போனவள்,
“சார் ப்ளீஸ்.. நான் உங்களை தூங்க வைக்கிறேன். ஆனா நீங்க எதுவும் செய்ய வேணாம்.. ப்ளீஸ் கோவப்படாதீங்க” என்று கெஞ்சினாள் வெளியே நின்று.
“நீ முதல்ல கதவை திறடி... இல்ல கதவை ரெண்டா உடைச்சுடுவேன்” என்றான் ஆத்திரமாக. அவன் இருக்கும் தீரத்துக்கு அவன் அதை செய்தாலும் செய்வான் என்று எண்ணியவள் பயத்துடனே கதவை திறந்தாள்.
கதவை திறந்த அடுத்த நொடி அவளை இரு கையாளும் தூக்கியவன் கதவை காலால் உடைத்து சாற்றி தாழிட்டு அவளை அப்படியே படுக்கையில் பொத்தென்று போட்டான்.
அதில் அவளின் இடுப்பில் இருக்கும் எலும்புகள் நகர்ந்து விடாமல் மெத்தை காப்பாத்தியது. அவனது முரட்டு தனத்தை பார்த்து பயந்துப் போனவள் அவன் கத்தியை ஒரு பார்வை பார்க்க,
“அய்யோ சார் ப்ளீஸ் கத்தியை வச்சு குத்திடாதீங்க.. நான் நீங்க சொல்றபடி கேட்கிறேன்” என்று அவனிடம் சரண்டர் ஆனாள்.
“இந்த பயம் முன்னாடியே இருக்கணும்” என்றவன் அந்த கத்தியை கையில் எடுத்தான். அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தான். அவளை நெருங்கி வர மூச்சு நின்றுப் போனது அவளுக்கு.
“சார் ப்ளீஸ் சார்... இனி இப்படி பண்ணவே மாட்டேன். என்னை உயிரோட விட்டுடுங்க சார்... என்னை கொலை பண்ணிடாதீங்க சார். எனக்கு வாழணும்னு ரொம்ப ஆசை. ஒரு நாள் கூட எனக்கு பிடிச்ச மாதிரி நான் இன்னும் வாழவே இல்லை. அட்லீஸ் ஒரே ஒரு நாளாவது எனக்கு பிடிச்ச மாதிரி வாழ்ந்திடுறேன். அப்புறமா என்னை கொலை பண்ணுங்க. அதுவரை என்னை கொலை பண்ணாதீங்க.. இல்லன்னா என் கட்டை வேகவே வேகாது” என்று கண்ணை மூடி இரு கையையும் கூப்பி அவனிடம் கெஞ்சிக் கொண்டு இருந்தாள். அந்த நேரம் “டர்....” என்று ஏதோ சத்தம் கேட்டது. அதில் படக்கென்று கண்ணை திறந்துப் பார்த்தாள்.
பார்த்தவளுக்கு அவளின் இதயம் வாய் வழியே வந்து வெளியே குதித்து விடும் போல அப்படி ஆகிப்போனது.
“சார் நீங்க என்ன பண்றீங்க?” அதிர்ச்சியில் மயக்கமே வந்துவிடும் போல் ஆனது. அவள் அணிந்து இருந்த இரவின் உடையின் கீழ் பகுதியை தன் கத்தியை வைத்து கிழித்துக் கொண்டு இருந்தான்.
“பார்த்தா தெரியலையா?” என்று நக்கலாக கேட்டவன் கத்தியை இன்னும் மேல் நோக்கி இழுக்க அதில் இன்னும் பயந்துப் போனவள்,
“இல்லல்ல நீங்க என்ன பண்றீங்கன்னு நல்லாவே தெரியுது... ப்ளீஸ் ஸ்டாப் பண்ணுங்க சார்” என்றாள் பதறியடித்து.
“என்ன பண்ணிட்டு இருக்கேன்?” என்று அவளிடமே கேள்வி கேட்டு அவளை கொலையாய் கொன்றான். தன்னையும் தன் தலை விதியையும் நொந்துக் கொண்டவள்,
“என்னோட ட்ரெசை கத்தி வச்சி கிழிச்கிக்கிட்டு இருக்கீங்க” என்று திக்கி திணறி சொல்லும் முன்பே கண்ணீர் முட்டியது.
“ம்ம்... அது. இனி என்கிட்டே உன் வேலையை காண்பிப்பியா?” உறுமினான். அதில் அவளது தேகம் தூக்கி வாரிப் போட்டது.
“மாட்டேன் சார். மாட்டவே மாட்டேன்” என்று அலறியவள் வேகமாய் அவனது கையில் இருந்த கத்தியை பிடுங்கிக் கொண்டாள்.
கத்தியை மேசை மீது தூக்கி வீசியவள் கிழிந்து இருந்த துணி வழியாக அவளின் முட்டி தெரிய விழிகள் கலங்கியது. அதை அவனுக்கு காட்டாமல் துடைத்துக் கொண்டவள்,
“உங்களுக்கு தூங்கனும் அவ்வளவு தானே... வாங்க நான் தூங்க வைக்கிறேன்” என்று சொல்லி விளக்கை அனைத்தவள் அவனை இழுத்து அவளுக்கு அருகில் போட்டவள், தன் தலை விதியை நொந்துக் கொண்டு, அவனின் தலையை கோதிக் கொடுத்தாள்.
தொண்டைமானின் காது மடலின் பின் புறம் மிக மென்மையாக நீவி விட்டு வருடி விட்டு என அவள் மசாஜ் போலசெய்ய அவனுக்கு தூக்கம் கண்களை சுழற்றியது. ஆனால் தூங்காமல் முரட்டு தனமாய் தன் விழிகளை பிரித்து வைத்து விடிவிளக்கு வெளிச்சத்தில் தன் அருகில் இருக்கும் பெண்ணவளை இரசித்துப் பார்த்தான்.
அவளின் ஈர இதழ்களை இந்த நிமிடமே கடித்து தன் இதழ்களுக்குள் வைத்து கொள்ள ஆசை வந்தது. ஆனால் அதை செய்யாமல் அவளின் வரிவடிவத்தை இருளில் ரசித்துப் பார்த்தான்.
அவனது கண்கள் தன்னை மேய்வதை தாங்க முடியாமல் வேறு வழியில்லாது பொறுத்துக் கொண்டவள், அவன் கவனிக்காத நேரம் கிழிசல் வழியாக தெரிந்த தன் முட்டியை போர்வையால் மூடியவள் அவனின் முன்பு ஸ்லீவ்லெஸ் உடையோடு இருக்கிறோமே என்று நொந்துப் போனாள்.
“எப்பொழுது தான் இந்த அரக்கனிடம் இருந்து நமக்கு விடுதலை கிடைக்கும்” என்று விடியலை எதிர்நோக்கினாள். ஆனால் அதற்குள் அவளை வைத்து செய்து விட்டான் தொண்டைமான்.
“தூக்கம் தான் வருதுல்ல.. கண்ணை மூடி தூங்குங்களேன்” நொந்துப் போய் அவனிடம் சொன்னாள் பல்லவி.
“எப்ப தூங்கனும்னு எனக்கு தெரியும்.. நீ உன் வேலையை மட்டும் பாருடி” என்று உறும வாயை மூடிக் கொண்டாள் அவள்.
‘இவனை எப்படியாவது தூங்க வச்சே ஆகணுமே...’ முடிவெடுத்தவள் டான்ஸ் ஆடும் பொழுது அவளுக்கு கொஞ்சம் பாடலும் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள். ஆனால் அதை தொண்டைமானிடம் காட்டிக் கொள்ளாதவள் வேறு வழியில்லாது இன்றைக்கு பாட தொடங்கினாள்.
கண்களை மூடினாள் எதிரில் இருக்கும் அரக்கனை மறந்தாள். அவனை நினைத்தால் ராகமும் வராது சொற்களும் வராதே.. அதனால் அவனை மறக்க கண்களை மூடியவள் அவளுக்கு மிகவும் பிடித்தமான பாடலை தேர்ந்தெடுத்தாள்.
“நினைத்தது யாரோ நீ தானே..
தினம் உன்னை பாட நான்தானே...
நீ தானே என் கோயில்
உன் நாதம் என் நாவில்
ஊர்வலம் போவோம் பூந்தேரில்...”
என அவள் பாட தொண்டைமானின் விழிகள் தூக்கத்தில் கிறங்கியது. அவனும் எவ்வளவோ முயன்று அவளின் அருகாமையை தக்க வைத்து மனதில் பொதிந்து வைத்துக் கொள்ள தான் எண்ணினான். ஆனால் அவளின் மதுரமாய் மயக்கும் குரலில் தூக்கம் அல்லவா வந்து விட்டது...
இமைகள் இரண்டும் அழுத்தமாய் அவனின் விழிகளை மூடிக் கொண்டது. ஆனால் அவனது முரட்டு கை பெண்ணவளின் இடையை அழுந்தப் பற்றி தன் தேகத்தோடு இறுக்கிக் கொண்டது.
அவனது இறுக்கமான பிடியில் மூச்சடைத்துக் கொண்டு வந்தது. அவனது கை தளரும் வரை அவனோடு படுத்து இருந்தவள் அவனது கை மெல்ல மெல்ல தளரவும் பட்டென்று எழுந்துக் கொண்டவள் வேகமாய் வெளியே போய் தன் தாய் தந்தையின் கதவை படபடவென்று தட்டினாள்.
அடித்து பிடித்துக் கொண்டு வந்த ஜெயந்தி,
“என்னடி ஏன் இந்நேரத்துக்கு கதவை உடைக்கிற?” என்று கேட்டார் கண்களை கசக்கிக் கொண்டே.
“ம்மாமா...” என்றவள் “அந்த ரவுடி மேல இருக்கான்” என்றாள் கண்ணீருடன்.
“என்னடி சொல்ற?” என்று நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டார்.
“ம்ம்ம் என்னை தூங்க வையின்னு ஒரே போராட்டமா போச்சும்மா” என்று சொன்னவளை பதறிப் போய் ஆராய்ந்தவர்,
“வேற ஒன்னும் ஆகலையேடி” என்று துடித்துப் போனார்.
“இல்லம்மா... மேல எல்லாம் கை வைக்கல” இருளில் அவளின் உடை கிழிந்து போய் இருப்பதை அவர் கவனிக்காததை கண்டு நிம்மதி அடைந்தாள். இதையும் அவர் கண்டு கொண்டால் இன்னும் அல்லவா துடித்துப் போவார். அதனால் உள்ளதை மறைத்து அவரை ஆசுவாசப் படுத்தினாள்.
அதை கேட்டு பெருமூச்சு விட்டவர்,
“வா இங்க வந்து தூங்கு... விடியட்டும் ஏதாவது முடிவு எடுப்போம்” என்றவருக்கு பொட்டு கூட தூக்கம் வரவில்லை. மகளை தட்டிக் கொடுத்து தூங்க வைத்தார்.
மூர்த்திக்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. பல்லவியின் தலையை வருடி விட்டுக் கொண்டு இருந்தார்.
“என்னடி செய்யலாம்?” மனைவியிடம் கேட்டார்.
“இதுக்கு ஒரே வழி சஞ்சுக்கு நம்ம மகளை கல்யாணம் கட்டிக் குடுப்பது மட்டும் தான். இதை விட்டா நம்ம மகளை நம்மால காப்பாத்த முடியாம போயிடுமோன்னு பயமா இருக்குங்க” என்றார் தளுதளுத்த குரலில்.
“எனக்கும் அது தான் சரின்னு படுத்து... எவ்வளவு சீக்கிரம் நம்ம பாப்பாவுக்கு கல்யாணத்தை முடிக்கிறமோ அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு நமக்கு நல்லது. நானே நாளைக்கு சஞ்சய்க்கு பேசுறேன்” என்றார் மூர்த்தி.
“ஆமாங்க...” என்று ஒத்துக் கொண்டார் ஜெயந்தி.
இரவு தாய் தந்தையின் அரவணைப்பில் நன்கு தூங்கியவளின் காதில் ஏதோ மடாரென்று உடையும் சத்தம் கேட்டது.
அந்த சத்தத்தில் தூக்கம் கலைந்தவள் மணியை பார்த்தாள். மணி எட்டு என்று இருக்க,
“இவ்வளவு நேரம் தூங்கிட்டமா?” என்று சோம்பல் முரித்தவளின் காதில் மீண்டும் ஏதோ உடையும் சத்தம் கேட்க பதறிப்போய் வெளியே ஓடி வந்தாள்.
அங்கே கூடத்தில் அவள் அறையில் இருந்த மேசை உடைந்து சிதறிப் போய் இருந்தது.
“இது எப்படி இங்க?” என்று நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அவளின் வீட்டு மாடி வீடு. வீட்டின் உள்ளே மாடிப்படி இருந்தது. அதோடு அவள் வீட்டின் அமைப்பு மேலிருந்து கீழே பார்க்கும் படி ஒரே நெடுவாக இருக்கும். அதாவது சுற்றிலும் அறைகள். நடுவில் கூடம். அதனால் மேலிருந்து கீழாக கீழிருந்து மேலாக பார்த்து பேசிக்கொள்ள மிக வசதியாக இருக்கும்.
“எப்படி இது உடைந்தது?” என்று நிமிர்ந்து பார்த்தவளுக்கு அங்கே கண்கள் சிவக்க நின்று இருந்த தொண்டைமானை பார்த்து மீண்டும் பயம் அப்பிக் கொண்டது.
--
S.Rami

 

[RamyaRaj]

நடுக்கூடத்தில் உடைந்துக் கிடந்த தன் மேசையை பார்த்தவளுக்கு “இது எப்படி இங்க வந்து உடைந்து கிடைக்குது?” என்று நிமிர்ந்து பார்த்தவளுக்கு அங்கே கண்கள் சிவக்க நின்று இருந்த தொண்டைமானை பார்த்து மீண்டும் பயம் அப்பிக் கொண்டது. அதோடு சேர்த்து கலவரமும் பயமும் கலந்து நின்று இருந்த தன் குடும்பத்தை பார்த்து பரிதவித்துப் போனாள் பல்லவி.
கடவுளே யாரை முதல்ல சமாதனம் செய்யிறதுன்னு புரியலையே... நொந்துக் கொண்டவள்,
“என்ன சார் ஆச்சு? ஏன் இப்படி எல்லாத்தையும் தூக்கி போட்டு உடைக்கிறீங்க? எந்த உரிமையில நீங்க இதை எல்லாம் பண்ணிட்டு இருக்கீங்க. நீங்க நின்னுட்டு இருக்குறது இன்னொருத்தங்க வீடுன்னு உங்களுக்கு புரியலையா? இது ஒன்னும் உங்க வீடு இல்ல. உங்க விருப்பத்துக்கு பொருள்களை எல்லாம் தூக்கிப் போட்டு உடைக்கிறதுக்கு” என்று அவனிடம் பேச்சுக் கொடுத்துக் கொண்டே மேலே ஏறினாள்.
“மேல போகாதடி” என்று தடுத்த தாயை கண் பார்வையால் அடக்கியவள் தொண்டைமானை நெருங்கி சென்றாள். அவளுக்கு அப்படி போக விருப்பம் இல்லை தான். ஆனால் தன் குடும்பத்தை இன்னும் பயம் காட்டுவானே. அதனால் அவனுக்கு தான் மட்டும் பலியானால் போதும் என்று எண்ணினாள்.
தன்னை நோக்கி வந்தவளை உருத்து விழித்தான். அவனது பார்வையில் அடிநெஞ்சு முழுக்க பயம் பரவியது. அது அப்படியே அவளது கண்களிலும் தென்பட்டது.
அதை அடிக் கண்களால் பார்த்தான். “உன் பார்வையில இருக்குற பயம் உன் பேச்சுல இருக்க மாட்டிக்கிதுடி.. என்ன செய்யலாம்” என்று தாடையை யோசனையாக தடவ, அதிர்ந்துப் போனாள்.
“சார்...” என்று அவள் எச்சில் விழுங்கினாள் பயத்தில்.
“ம்ஹும்... பயம் பத்தல” என்று இதழ்களை பிதுக்கியவன், அவளை கூர்மையாக பார்த்து,
“என்ன சொன்ன இது அடுத்தவங்க வீடா...?” என்று கேட்டான்.
“இல்ல சார்.. நான் அப்படி சொல்ல வரல..” என்று பின் வாங்கியவளை ஏளனமாக பார்த்தவன்,
சேரனுக்கு போனை போட்டான்.
“அண்ணா” என்று அவன் அந்த பக்கம் எடுக்க,
“சேரா ஒரு வீடு ஒன்னு விலைக்கு வருது... ரெஜிஸ்ட்டர கூட்டிட்டு வா. இன்னைக்கே நாள் நல்லா இருக்கு ரெஜிஸ்டர் பண்ணிடலாம்” என்றான். அவனது பேச்சை கேட்டு நால்வரும் அதிர்ந்துப் போனார்கள். அவர்களே இப்பொழுது தான் கையை ஊன்றி கரணம் போட்டுக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
சின்ன சின்னதாய் சேர்த்து வைத்து அதில் வாங்கிய வீட்டை எடுத்துக் கொள்ள நிற்கும் அரக்கனை கண்டு வேதனையுடன் பார்த்தார்கள்.
“சார் சார்.. ப்ளீஸ் சார்... நான் ஏதோ தெரியாம சொல்லிட்டேன். இனி இப்படி எல்லாம் சொல்ல மாட்டேன். இந்த வீடு உங்க வீடு தான்... உங்களுக்கு இந்த வீட்டுல எல்லா உரிமையும் இருக்கு. நீங்க எந்த பொருளை வேண்டுமானாலும் தூக்கி போட்டு உடைக்கலாம். உங்களை யாரும் எதுவும் சொல்ல மாட்டாங்க... சொல்ல விட மாட்டேன்” என்று மூர்த்தி அவனிடம் கெஞ்சிக் கொண்டு நிற்க,
“ஆமாங்க சார்.. இது உங்க வீடு போல தான். இங்க நீங்க என்ன வேணாலும் செய்யலாம். யாரும் எதுவும் கேட்க மாட்டாங்க.. ப்ளீஸ் சார்... இந்த ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் மட்டும் வேணாமா...” ஜெயந்தி ஒரு பக்கத்துக்கு கெஞ்சினார்.
அவர்களை ஒரு பார்வை பார்த்தவன்,
“இது என் வீடு மாதிரி இல்ல... என் வீடே தான்..” என்று அழுத்தம் திருத்தமாக தெனாவட்டாக சொன்னவன்,
“இனி இந்த வீடு என்னோடது. ரெஜிஸ்டர் வந்திடுவாரு. கையெழுத்து போட எல்லோரும் தயாரா இருங்க...” என்றவன் தனருகில் பிரம்மை பிடித்து நின்ற பல்லவியை ஏளனமாக பார்த்தவன்,
“எனக்கு சொல் ரொம்ப முக்கியம். சொல்லை வீசுறதுக்கு முன்னாடி பல தடவை யோசித்து பார்த்து பிறகு பேசணும். நீ வீசுன சொல்லுக்கு இது தான் நான் கத்து குடுக்குற பாடம்” சொன்னவன் அவளின் அறைக்குள் போய் நுழைந்துக் கொண்டான்.
ஆடி போனாள் பல்லவி. அவனின் இந்த ஆட்டத்தை எதிர்பார்க்கவில்லை அவள். தன் தாயிடம் வந்தாள்.
“என்னம்மா ஆச்சு? ஏன் அந்த ஆளு இந்த டேபிளை தூக்கி எறிஞ்சான். நீங்க என்ன பண்ணீங்க?” என்று விசாரித்தாள்.
“எல்லாம் உன்னால தான். அவன் எழுந்திரிக்கும் பொழுது நீ பக்கத்துல இல்லையாம். அதனால உன்னை எழுப்ப தான் அவன் இப்படி பண்ணினான். எங்களால ஒன்னும் இதை அவன் செய்யல” என்று எரிந்து விழுந்தார் ஜெயந்தி.
பின்ன இருக்குற வீடும் கையை விட்டு போயிடுச்சே... பிறகு அவர் கோவப்படாமல் இருக்க முடியுமா?
“ம்மா நான்” என்று அவள் பேசவர,
“போதும் இதோட நிறுத்திக்க... அங்க தொட்டு இங்க தொட்டு இப்ப இருக்கிற வீடும் போயிடுச்சு... ரொம்ப சந்தோஷம்.. குருவி சேர்க்கிற மாதிரி இந்த வீட்டை கொஞ்சம் கொஞ்சமா வர்ற பணத்தை சேர்த்து வச்சு கட்டினேன். இப்போ இந்த வீடு நமக்கு இல்ல. நீ எதுவும் பேசாதடி. எல்லாம் உன்னால தான். உன்னால தான் என் நிம்மதி போச்சு, வருமானம் போச்சு, இருக்கிற வீடும் போச்சு. இனி என்னெல்லாம் போகப் போகுதோ தெரியல” என்று உச்சஸ்த்தியில் கத்தியவர் தன் அறைக்குள் போய் அடைந்துக் கொண்டார்.
அவருக்கு மனமெல்லாம் தீயாய் காந்தி எடுத்தது.. யாரோ சேர்த்து வச்சத யாரோ சூரையாடிட்டு போறதை அவரால் தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை. ஆற்றாமையில் முகம் சிவந்துப் போனது.
அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் ரெஜிஸ்டர் அந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்தார். கூடவே சேரனும்.
மணியை பார்த்தாள். எட்டரை தான் ஆனது. காசு பணம் இருந்தால் போதும் எல்லாமே சாத்தியம் தான் போல.. அதிகாரம் கூட கூழை கும்பிடு போடுகிறது. எரிச்சலானது அவளுக்கு.
சேரன் மூர்த்தியிடம் பத்திரத்துக்கு கையை நீட்டினான். அவர் பாவமாய் மகளை பார்த்தார். ஜெயந்தி அழுது வீங்கிய கண்களோடு மூளையில் அமர்ந்து இருந்தார். நரேனுக்கு என்ன செய்வது என்ன சொல்வது என்று ஒன்றும் புரியாமல் அமைதியாக தன் அப்பாவோடு நின்று இருந்தான்.
“சேரன் கொஞ்ச நேரம் இருக்கீங்களா நான் போய் சார் கிட்ட பேசிட்டு வரேன்” என்று கெஞ்சியவள் வேகமாய் தொண்டைமான் இருந்த தன்னுடைய அறைக்கு ஓடினாள்.
அங்கே அவளின் படுக்கையில் ஒய்யாரமாய் நீட்டி நிமிர்ந்து படுத்து இருந்தான் தொண்டைமான். அடுத்தவர்கள் பொருளை அடிச்சு பிடிச்சு வாங்குகிறோம் என்ற உறுத்தல் கொஞ்சமும் இல்லாமல் ஏதோ மாமியார் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வந்தவன் போல காலை ஆட்டிக் கொண்டு அங்கிருந்த டிவியில் பேஷன் ஷோ பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவனின் தலையில் பெரும் பாறாங்கல்லை தூக்கி கொன்னு போட ஆசை ஆசையாய் வந்தது.
ஆனால் அவளால் அதை செய்ய முடியாமல் போக,
“சார்...” என்று அவனது கவனத்தை கலைத்தாள்.
தலையை மட்டும் திருப்பி அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தான் தொண்டைமான்.
கட்டிலுக்கு கீழ் மண்டியிட்டு அவனது முகத்தை பார்த்து,
“ப்ளீஸ் சார்... எங்களுக்குன்னு இருக்கிறது இந்த ஒரு வீடு தான். இதையும் நீங்க எடுத்துக்கிட்டா நாங்க நடு தெருவுல தான் நிக்கணும். கொஞ்சம் கருணை காட்டுங்களேன். நான் பேசுனது தப்பு தான். அதுக்கு என்னை மட்டும் தண்டிங்களேன். ஏன் என் ஒட்டுமொத்த குடும்பத்தையும் தண்டிக்கிறீங்க. அவங்க எல்லாம் பாவம் சார்...” கெஞ்சினாள்.
“பத்தல” என்று திமிர் காட்டினான். விழிகளில் நீர் கோர்த்து விட்டது. தாயின் ஆசை கனவு இந்த வீடு. அந்த கனவை நனவாக்க பல்லவி எவ்வளவு கட்டல் பட்டாள் என்று அவளுக்கு மட்டும் தான் தெரியும்.
சோறுதண்ணி இல்லாமல், பொட்டு தூக்கம் இல்லாமல், அவளது இயல்பான ஆசையை கூட விட்டுவிட்டு தாயின் பேச்சை கேட்டு கண் மூடி ஓடும் குதிரை போல ஒரே லயத்தில் ஓடி ஓடி சம்பாதித்த வீடு இது.
இந்த வீட்டை ஒருவன் சொந்தம் கொண்டாட எண்ணினால் எப்படி விடுவது. அதுவும் இந்த வீடு தான் தங்களின் கெளரவம் என்று நினைக்கும் பெற்றவர்களிடம் இந்த வீடு இனி நம்மது இல்லை என்று எப்படி சொல்ல முடியும்.
பெரிதும் கலங்கிப் போனாள். வேணும் என்றே தன்னிடம் மல்லுக்கு நிற்கும் தொண்டைமானை அடக்கவே முடியவில்லையே என்று உள்ளுக்குள் கதறினாள்.
வலிமை மிகுந்த காட்டரசன் அவன். அவனது கட்டுப்பாட்டில் தான் மொத்த ஊரும். அப்படி இருக்கையில் எங்கிருந்து அவனோடு மோதி வெற்றி வாகை சூடுவது.
“நீங்க என்ன சொன்னாலும் கேட்கிறேன்... ப்ளீஸ் சார். இந்த வீட்டை மட்டும் விட்டுடுங்களேன். உங்களை ரொம்ப கெஞ்சி கேட்கிறேன்..” என்று அவள் கையெடுத்து கும்பிட்டாள். ஒரு ரவுடியை போய் கை எடுத்து கும்பிடுவதா என்று அவளின் நல்லுள்ளம் சீறியது.
“என்ன சொன்னாலும் கேட்பியா?” தொண்டைமான் நூல் விட்டான். அதை தெரிந்தே தலையை ஆட்டினாள் பெண்ணவள்.
“எது சொன்னாலும் செய்வியா?” அவளிடம் உறுதி வாங்கிக் கொண்டான்.
அவள் தலையை ஆட்ட,
“அப்போ ஓகே” என்று எழுந்துக் கொண்டவன், கீழே சென்றான்.
அவனின் பின்னோடு இவளும் போனாள்.
ரெஜிஸ்டர் ரெடியாக இருக்க, சேரனை ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
“டாக்குமென்ட்ஸ் எல்லாமே ரெடியா இருக்கு அண்ணா. நீங்க பார்த்துட்டா அவங்க கிட்ட சைன் வாங்க வேண்டியது தான் பாக்கி” என்றான்.
“அப்போ இன்னும் வாங்கலையா நீ” சேரனை முறைத்தான் தொண்டைமான்.
“அது..” என்று அவன் இழுக்க,
“சீக்கிரம் வாங்கு” என்றான் பல்லவியை பார்த்துக் கொண்டே. அவள் அதிக அதிர்ச்சிக்கு ஆளானாள். தொண்டைமான் கீழே வரவும் சரி ரெஜிஸ்ட்ரேஷனை கேன்சல் பண்ணிடுவான் என்று தான் எண்ணி இருந்தாள். ஆனால் இவன் ரெஜிஸ்டர் செய்வதில் முனைப்பாக இருக்க பெரும் அதிர்ச்சியில் திகைத்துப் போய் பார்த்தாள் அவனை.
அவளின் பார்வையை கொஞ்சமும் சட்டை செய்யாமல் “கையெழுத்து போடுடி” என்றான் அதிகாரமாய். சொந்த உழைப்பில் வாங்கிய சொத்தை பல்லவிக்கு தானம் செய்ய மனமே வரவில்லை. அவளின் அடி வயிறு பற்றி எரிந்தது.
அவளுக்கு மட்டும் சக்தி இருந்து இருந்தால் இந்நேரம் விழிகளாலே அவனை எரித்து சாம்பல் ஆக்கி இருப்பாள். அந்த அளவுக்கு அவன் மீது வெறுப்பு சூழ்ந்தது.
அவளின் வெறுப்பை எல்லாம் கொஞ்சமும் கண்டு கொள்ளாமல் குடும்பம் மொத்தமும் கையெழுத்துப் போட்டு அவனுக்கு கொடுத்த பத்திரத்தை கையெழுத்து போட்டு தன் பெயரில் ரெஜிஸ்டர் செய்துக் கொண்டான் கொஞ்சமும் குற்றவுணர்வு இல்லாமல்.
“பை த வே.. நீங்க எப்பொழுதும் போல இந்த வீட்டுல இருந்துக்கலாம். டோன்ட் ஓரி. உங்களை இந்த வீட்டை விட்டு எல்லாம் அடிச்சு துரத்த மாட்டேன். நான் அந்த அளவுக்கு மோசமானவன் இல்ல. ஏன்னா நான் ரொம்ப நல்லவன்” என்று பல்லவியை பார்த்து கண்ணடித்தவன்,
“ஆமா நான் என்ன சொன்னாலும் செய்வேன்னு சொன்னல்ல..” என்று சொல்லியபடியே பல்லவியை கீழ் கண்களால் ஏளனமாக பார்த்தான். அவனது பார்வையில் கூனி குறுகிப் போனாள் பெண்ணவள்.
--
S.Rami

 

[RamyaRaj]

அத்தியாயம் 14


“ஆமா நான் என்ன சொன்னாலும் செய்வேன்னு சொன்னல்ல..” என்று சொல்லியபடியே பல்லவியை கீழ் கண்களால் ஏளனமாக பார்த்தான் தொண்டைமான். அவனது பார்வையில் கூனி குறுகிப் போன பெண்ணவள், பெண் புலியாய் சீறினாள்.
“மிஸ்டர் அது எல்லாம் என் வீட்டை எழுதி வாங்காம இருந்திருந்தா தான்.. நீங்க தான் என் வீட்டை எங்களுக்கு இல்லாம உங்க பேர்ல எழுதி வாங்கிக்கிட்டீங்களே.. பிறகு எதுக்கு உங்க பேச்சை நான் கேட்கணும்.. என்ன அவசியம் வந்தது உங்க பேச்சை கேட்க.. என்னால எல்லாம் உங்க பேச்சை கேட்க முடியாது..” ஆங்காரமாய் சொன்னாள்.
“அது எனக்கு தெரியாது... நீ என்கிட்டே என்ன சொன்ன உங்க பேச்சை கேட்கிறேன்னு சொன்னல்ல.. போ போய் சூடா காபி போட்டுட்டு வா” என்றான் அதிகாரமாய்.
“முடியாது” என்று அவள் அழுத்தமாய் அவ்விடத்திலே நிற்க,
“அப்போ சரி உங்களை இந்த வீட்டுலையே தங்க வைக்கலாம்னு பார்த்தேன்.. ஆனா நீ ரொம்ப வாய் பேசுற. அதனால அந்த ஆபர் கட்டு. இப்பவே இந்த வீட்டை விட்டு வெளிய போங்க” என்று அந்த வீடே அதிர கத்தினான்.
“போரனே...” என்றவள் தன் அறையை நோக்கி போக,
“அங்க எங்க போற. வாசல் வெளியே இருக்கு” என்றான் நக்கலாக.
அவனது நக்கலில் பல்லைக் கடித்தவள், “ட்ரெஸ் எடுக்க போறேன். அதையாவது எடுத்துக்குறேன்” என்றாள் வெடுக்கென்று.
“ஒரு குண்டூசி கூட இங்க இருந்து எடுத்துட்டு போகக் கூடாது.. கால்ல ஓட்டிட்டு இருக்குற மண்ணை கூட தட்டிட்டு இங்க இருந்து நாலு பேரும் வெளியே போங்க” என்றான் அதிகாரமாய்.
அதை கேட்டு இன்னும் கோவம் தான் வந்தது.
“என் அளவு ட்ரெஸ் உங்களுக்கு பத்தாது சார். அதை வச்சு நீங்க என்ன வறுத்தா திங்க போறீங்க” ஆத்திரத்தில் வெடித்தாள். அவளின் ஆத்திரத்தை விழி அகலாமல் இரசித்துப் பார்த்தவன்,
“இன்னும் ஒரே ஒரு முறை உனக்காக ஒரு வாய்ப்பு குடுக்குறேன்...” என்றவன்,
“நான் சொல்றதை நீ கேட்டா நீயும் உன் குடும்பமும் எப்பொழுதும் போல இதே வீட்டுல இருக்கலாம். இல்லன்னா இப்பவே இந்த நிமிடமே நீங்க எல்லோரும் வெளியே போகலாம்” என்றான் இறுதி முடிவாய்.
“எங்களுக்கு ஒன்னும் இங்க இருக்கணும்னு தலை எழுத்து இல்ல” என்று பல்லவி சொல்லி முடிக்கும் முன்பே,
“நீங்க என்ன சொன்னாலும் என் பொண்ணு கேட்பா சார்” என்று ஜெயந்தி அவளை முந்திக் கொண்டு சொன்னார்.
“பிழைக்க தெரிஞ்ச ஆள்” என்று பரிகாசம் செய்தவன் பல்லவியை ஏளனமாக பார்த்தான்.
“ம்மா” என்று தன் தாயை பார்த்தாள் அதிர்ந்து போய்.
“என்னால இந்த வீட்டை விட்டு எல்லாம் வெளியே போக முடியாது. அதனால அவர் சொல்றதை கேளு” என்றவர் தங்களின் அறைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டார்.
“ம்மா நீயாம்மா இப்படி பேசுற” என்று அவரின் பின்னோடு போய் கேட்டாள் மனம் தாங்காமல்.
“பின்ன வேற என்ன பண்ண சொல்ற.. கையில ஒத்தை பைசா காசு இல்ல.. ஒதுங்க ஒரு இடம் இல்ல. யார் கிட்ட கை ஏந்தி நிர்க்க சொல்ற. எவன் கிட்ட கேட்டாலும் உன்னை படுக்க கூப்பிடுவான். அப்படி மானம் கெட்டு போய் வாழுறதை விட ஒருத்தனுக்கு முந்தி விரிச்சுட்டு போயிடலாம்” என்று கண்ணீரோடும் ஆற்றாமையோடு சொன்னார்.
“ம்மா” என்று அவள் கதற,
“வேற என்னை என்னடி செய்ய சொல்ற... யார் கிட்ட போய் உதவி கேட்கிறது. உன்னை அடைய தான் அவன் இவ்வளவு பிளானும் பண்றான்னு நல்லாவே தெரியுது. தமிழ் நாட்டையே அவன் கண்ட்ரோல்ல வச்சு இருக்கான். அப்படி இருக்கும் பொழுது அவனை எதிர்த்து யார்கிட்ட உதவி கேட்க முடியும். வெளியே போனா பலபேரோட பார்வை உன் மேல படும். இவ்வளவு நாளா நான் காபந்து வச்சு இருந்த உன் கற்பு பல பேரால விலை பேசப்படும்” என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டு அவர் அழ, அவரை கட்டிக் கொண்டு இவளும் கதறினாள்.
தங்களை செயல்பட முடியாமல் செய்து வைத்து விட்டு ஆட்டம் போட்டுக் கொண்டு இருக்கும் தொண்டைமானின் மீது அளவுக்கடந்த அளவு வெறுப்பு சூழ்ந்தது பல்லவிக்கு. அவளுக்கு மட்டும் ஒரே ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தது என்றால் நிச்சயம் அவனை கொல்லவும் தயங்க மாட்டாள்.
கரும்புள்ளி செம்புள்ளி குத்தி கழுதையில் ஏற்றி ஊர்வலம் வர வைத்துவிடுவாள். அந்த அளவுக்கு அவன் மீது வன்மத்தில் இருந்தாள்.
“சாரி ம்ம்மா” என்றாள்.
“நீ என்ன பண்ணுவ... நம்ம தலை எழுத்து இதை எல்லாம் அனுபவிக்கணும்னு இருக்கு” என்று கண்ணீர் விட்டவர்,
“உன்னையின்னும் படு குழியில தள்ளுறேன்னு நினைக்கும் பொழுது எனக்கு நெஞ்சே வெடிச்சுடும் போல இருக்குடி” என்று மகளை கட்டிக் கொண்டு கண்ணீர் விட்டார்.
மூர்த்திக்கு செயல்படாத நிலை தான். எல்லாமே அவருக்கு ஜெயந்தி தான். ஜெயந்தி என்ன சொல்கிறாரோ அது தான் வேதம். இவ்வளவு நாளும் அப்படி தான் இருந்தார். இருக்கிறார். அதனால் அவரால் பட்டென்று எதையும் யோசிக்க முடியவில்லை. தன் மகளின் வாழ்க்கை இப்படி ஆகி விட்டதே. தங்களின் சொத்து பறிபோய் விட்டதே என்று உள்ளம் நைந்துப் போனார்.
ஆனால் அதை எப்படி சீர் செய்ய என்று புரியவில்லை. பாவம் அவர் ஜெயந்தியின் கை பாவை தானே..
தன் மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டு வழிந்த கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டு தொண்டைமானின் எதிரில் வந்து நின்றாள் பல்லவி.
அவளின் உறுதியை கண்டு இதழ்களை வளைத்தவன்,
“மேல வா” என்று மட்டும் சொல்லி விட்டு அவன் முன்னாடி படி ஏறிப் போனான். அவளும் அவனை தொடர்ந்து சென்றாள்.
இருவரும் போவதை கண்டு ஜெயந்தியும் மூர்த்தியும் மூச்சடைத்துப் போனார்கள். சுவாசிக்கவே முடியவில்லை. நரேனுக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமாய் வந்தது.
போகும் தொண்டைமானை பார்த்தவன் கையின் அருகில் இருந்த டேபிள் வெயிட்டை எடுத்து ஒரே வீசு தான். தொண்டைமான் நகர்ந்துக் கொண்டான். படியை ஒட்டி இருந்த சுவரில் ஸோ கேஸ் அமைத்து இருந்தார் கீழ் படியில் இருந்து மேல் படி வரை. அதில் இருந்த கண்ணாடி நரேன் வீசிய வெயிட்டால் சுக்கு நூறாய் உடைந்து சிதறியது.
அதில் இருந்த கண்ணாடி துகள்கள் எல்லாம் ஒவ்வொரு பக்கமாய் சிதற அதில் பெரும்பாலும் அகப்பட்டது என்னவோ பல்லவி தான். அவளை கிழிக்காமல் இருக்க உடனடியாக அவளை தூக்கிக் கொண்டான் தொண்டைமான்.
நரேனை அடிக்க பாய்ந்தான் சேரன். “டேய்..” என்று ஒரே ஒரு சத்தம் தான் கொடுத்தான் தொண்டைமான்.
“இல்லண்ணா அவன்...” என்று சேரன் ஆதங்கமாய் பேசவர, அவனை இடையிலே தடுத்தவன்,
“கிளீன் பண்ண ஏற்பாடு பண்ணு” என்று விட்டு அவன் நடந்தான்.
எப்படி என்று பார்க்க தொண்டைமான் வீட்டில் அணியும் செருப்பு அணிந்து இருந்தான். ஆனால் பல்லவி பாதி தூக்கத்திலே எழுந்து வந்ததால் செருப்பை போட மறந்து இருந்தாள். அதன் பிறகும் அவள் போடவில்லை. தொண்டைமான் செய்த செயல்களால் அதை பற்றி எல்லாம் அவளால் கொஞ்சமும் யோசிக்க முடியவில்லை.
அதை எண்ணி பார்த்தவள் தொண்டைமானின் கைக்குள் இருந்து வெளியே வரப் பார்க்க, அவளை தூக்கி தோளில் போட்டவன்,
“ரொம்ப பண்ணாதடி. உன்னை ஒன்னும் கடிச்சு தின்னுட மாட்டேன். ஜஸ்ட் உன்னை கண்ணாடி பீசெஸ்ல இருந்து ப்ரோடேக்ட் பண்றேன். நீ வீம்புக்கு கண்ணாடி பீஸ்ல கால வச்சு சர்கஸ் காண்பிச்சு நாலு நாள் படுக்கையில கிடந்தா என் வேலையை யார் செய்யிறது?” அசால்ட்டாக அவளை ஹேண்டில் பண்ணவன், அறை வந்ததும் அவளை படுக்கையில் அப்படியே தூக்கி வீசினான்.
“சேரா அந்த பொடியனை மேல வர சொல்லு” என்று கடுமையாக சொல்ல, பல்லவிக்கு உயிர் போனது.
வேகமாய் படுக்கையில் இருந்து எழுந்தவள், “பிளேஸ் சார்... அவன் ரொம்ப சின்ன பையன்.. அவன் ஏதோ தெரியாம செய்துட்டான். ப்ளீஸ் அவனை ஒன்னும் பண்ணிடாதீங்க” என்று கெஞ்சினாள்.
“எது அவன் சின்ன பையனா? கல்லை கொண்டு அடிக்கிற அளவுக்கு வந்துட்டான். அவன் சின்ன பிள்ளைன்னு தொட்டில்ல போட்டு தாலாட்டு... இன்னும் அவன் என்னை கத்தியை வச்சு குத்த வருவான்” என்று சீறினான்.
“ஹய்யோ... ப்ளீஸ் அவன் அப்படி எல்லாம் எதுவும் செய்ய மாட்டாங்க... நான் அவன் கிட்ட பேசுறேன். அவனை எதுவும் செஞ்சிடாதீங்க” விழிகளில் நீர் மின்னியது. அரக்கனிடம் சிறுவனை எப்படி விடுவது. அதனால் முடியும் வரை அவனிடம் இறங்கி போக எண்ணினாள். தன் மானத்தை விட்டு கெஞ்சினாள்.
“ஆனா உன் குடும்பத்தை ரொம்ப தான் காப்பாத்துறடி.. ஐ லைக் இட்” என்று சொன்னவன்,
“அப்போ இதுக்கும் சேர்த்து தண்டனை நீ அனுபவிக்கிறியா?” கண்கள் மின்ன அவளிடம் கேட்டான் தொண்டைமான். அவளுக்கு வேறு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. தலையை ஆட்டினாள்.
“குட்” என்று அவளை பாராட்டியவன், அவள் அணிந்து இருந்த உடையை பார்த்தான். சுடிதார் மாத்தி இருந்தாள் இரவே.
“குளிச்சுட்டு பிரெஷா சேலை கட்டிட்டு வா” என்றான்.
“எ... எதுக்கு சார்” என்று அவள் மிரள, அவளது மிரட்ச்சியை இரசித்துப் பார்த்துக் கொண்டே, “பூஜை பண்ணவா வர சொல்லுவேன்” நக்கல் செய்தான்.
கைக்கு எட்டிய புடவையை உருவிக் கொண்டு அவள் நகர, அந்த புடவையின் வண்ணத்தையும் டிசைனையும் பார்த்தவன், “இது வேணாம்” என்று சொல்லி அவனே சிவப்பு நிறத்தில் மிக மெலிதான ஜார்ஜெட் புடவையை எடுத்துக்குடுத்தான்.
அந்த புடவைக்கு மேட்ச்சாக ஸ்லீவ் லெஸ் ப்ளவுஸ் எடுத்துக் கொடுத்தான். அதை எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் அணிபவள் இன்று இவன் முன்னாடி இதை அணிய பெரும் தயக்கம் வந்தது. பெரும்பாலும் அவளை சைட் அடிப்பார்கள் தான். ஆனால் யாரும் தொண்டைமானை போல வக்கிரமாக பார்ப்பவர்கள் கிடையாதே. அவளை ரசனையாக பார்த்து விட்டு கடந்து போய்விடுவார்கள்.
ஒரு சிலர் என்கூட டைம் ஸ்பென்ட் பண்றியா என்று கேட்பார்கள். இவள் மறுக்க சின்ன புன்னகையோடு கடந்து விடுவார்கள். ஆனால் இதில் எதையும் தொண்டைமான் செய்ய மாட்டானே. உரித்து பார்ப்பது போல அல்லவா பார்ப்பான்.
பெருமூச்சு விட்டவள் புடவையை எடுத்துக் கொண்டு கீழே போக, அவளை தடுத்தவன் “இங்கேயே குளி” என்று உப்பரிகைக்கு போய் விட்டான்.
தன் தலைவிதியை நொந்துக் கொண்டு குளித்து அங்கேயே உடைகளை மாற்றிக் கொண்டவள் புடவையை மட்டும் கட்டாமல் மேலே போர்த்திக் கொண்டு வெளியே வந்தாள்.
ஏற்கனவே அரைகுறை உடையுடன் அவளை பார்த்தவன் தானே அவன். அதனால் அப்படியே வெளியே வந்தாள். குளியல் அறை திறக்கும் சத்தம் கேட்டவன் உள்ளே பார்த்தான். அவள் சுவரோரம் நின்று புடவை கட்டிக் கொண்டு இருந்தாள். அவளின் பின் முதுகும் இடையும் பளிரென்று தெரிந்தது. இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னாடி அவனது செயலால் சிவனது கண்ணிப் போய் இருந்த அவளின் இடையை நினைவு கூர்ந்தான்.
இன்றைக்கு அந்த சிவப்பு இல்லாமல் எலுமிச்சை வண்ணத்தில் எடுப்பாக இருந்த இடையை இரசித்துப் பார்த்தவன் உள்ளே நுழைந்தான்.
--
S.Rami