ஶ்ரீகலா
Administrator
ஶ்ரீகலாவின் "Na! உயிரே!! Nuvve!!!"
உயிர் : 1
"ஏ.. மலம பித்தா பித்தா தே மலம பித்தா பித்தா தே
மல பித்தா பித்தா தே மலம பித்தா தே
ஹோலி ஹோலி பக்கதுல சிரிக்கும் ரங்கோலி
ஜாலி ஜாலி வெக்கதுல மயங்குறன் டோலி
காலி காலி மொத்ததுல அவனும் தான் காலி"
அலைப்பேசியில் பாடல் உரக்க ஒலித்துக் கொண்டிருக்க... ஆதிசக்தீஸ்வரி அந்தப் பாடலுக்கு ஏற்றபடி குத்தாட்டம் போட்டு கொண்டிருந்தாள். கூடவே அவளது அண்ணன் மகன் விஷ்ணுவும் சேர்ந்து ஆடி கொண்டிருந்தான். இரண்டு பேரும் தன்னை மறந்து ஆடி கொண்டிருந்தனர்.
"ஆதி..." இடி போன்று ஒலித்த அன்னையின் குரலில் பயந்து போய்ப் பாட்டையும், ஆட்டத்தையும் நிறுத்தி இருந்தால்... அது ஆதிசக்தீஸ்வரி இல்லையே! அவள் அன்னையின் கண்டிப்பான குரலை எல்லாம் கண்டு கொள்ளவே இல்லை.
"அச்சோ! பாட்டி..." நான்கு வயது விஷ்ணு பயத்தில் தனது ஆட்டத்தை நிறுத்திவிட்டு அறையை விட்டு வெளியில் ஓடிவிட்டான்.
"சின்னப் பையனுக்கு இருக்கும் அறிவு கூட வளர்ந்த எருமை மாடுக்கு இல்லை." மகளைத் திட்டி கொண்டே அலைப்பேசியில் ஒலித்த பாடலை நிறுத்தினார் ராஜராஜேஸ்வரி.
ராஜராஜேஸ்வரி தனது பெயருக்கு ஏற்றார் போன்று ராணி போன்று கம்பீரமாக இருந்தார். என்ன ஒன்று, முன்பு அவரது கழுத்தில் வைரம், வைடூரியம், கை நிறைய வளையல்கள் என்று நகைகள் மின்னி கொண்டு இருக்கும். இப்போது அப்படி இல்லை. அவரது கழுத்தில் தடிமனான தாலி சங்கிலி மட்டுமே அவரை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தது. காதில் வைரத்தோடு, கைகள் ஒவ்வொன்றிலும் இரு தங்க வளையல்கள் அவ்வளவே... அந்த எளிய தோற்றத்திலும் அவர் அத்தனை கம்பீரமாக இருந்தார்.
"ம்மா, உங்களுக்கு என்ன தான் பிரச்சினை?" என்று கத்திய மகளைக் கண்டு அவரது கோபம் குறைந்து முகத்தில் கனிவு வந்தது.
"இன்னைக்கு என்ன நாள்ன்னு தெரியும் தானே. தெரிந்திருந்தும் நீ இப்படி இருக்கலாமா? கொஞ்சம் பொறுப்பாய் நடந்துக்கக் கூடாதா?" அவர் சற்று அன்போடு கேட்க...
"ம்மா, ப்ச்... எனக்குக் கல்யாணம் எல்லாம் வேண்டாம்மா. நான் வேலைக்குப் போறேன். கை நிறையச் சம்பாதிக்கிறேன். உங்களை நல்லா பார்த்துக்கிறேன்." என்று சொல்லிய ஆதிசக்தீஸ்வரி அன்னையை அணைத்து கொண்டாள்.
"நல்லா இருக்கு கதை... பொம்பள புள்ளைய வேலைக்கு அனுப்பி... அந்தக் காசில் நாங்க உட்கார்ந்து சாப்பிடறதா? அப்படி ஒரு ஜீவிதம் எங்களுக்குத் தேவையில்லை. ஒழுங்கு மரியாதையா கல்யாணம் பண்ணிட்டு புகுந்த வீடு போகும் வழியைப் பார். உனக்கும் கல்யாணம் முடித்து விட்டால் எங்க கடமை முடிந்துவிடும்." என்று அவர் பெருமூச்சுடன் சொல்ல...
"எந்தக் காலத்தில் இருக்கீங்கம்மா? இப்போ எல்லாம் பெத்தவங்களைப் பசங்க பார்த்துக்கிறதை விடப் பொண்ணுங்க தான் அதிகம் பார்த்துக்கிறாங்க." ஆதிசக்தீஸ்வரி முகத்தைச் சுளித்தாள்.
"நீங்க யாரும் எங்களைப் பார்த்துக்க வேண்டாம். எங்களைப் பார்த்துக்க எங்களுக்குத் தெரியும். இப்போ உன் அண்ணி வருவாள். தயாராகு..." என்று அழுத்தம் திருத்தமாய்ச் சொன்னவர் மகளது அறையை விட்டு வெளியேறினார்.
ஆதிசக்தீஸ்வரிக்கு அன்னையைக் கண்டு பாவமாக இருந்தது. அதேசமயம் இந்த நிலையிலும் கடமை தவறாது இருக்கும் அன்னையைக் கண்டு பரிவு வந்தது.
"ஆதி..." என்றழைத்தபடி அவளது அண்ணி காயத்ரி அறையினுள் வந்தாள்.
"வாங்க அண்ணி..." ஆதிசக்தீஸ்வரி காயத்ரியை கண்டு புன்னகைத்தாள்.
"சும்மா பெயர் சொல்லி கூப்பிடு ஆதி." காயத்ரி சொல்ல...
"அம்மா பத்தி தெரிஞ்சிருந்தும் இப்படிச் சொல்ல உங்களுக்குத் தைரியம் தான்." ஆதிசக்தீஸ்வரி களுக்கென்று சிரித்தாள்.
இருவருக்கும் ஒரே வயது தான்... ஆனால் காயத்ரி நான்கு வயது மகனுக்கு அன்னை... எல்லாம் காதல் படுத்தும் பாடு... காயத்ரி ஆதிசக்தீஸ்வரியின் அண்ணன் கதிர்வேலனை காதலித்துப் பதினெட்டு வயதில் திருமணம் செய்து கொண்டு இங்கே வந்தவள். அடுத்த வருடமே விஷ்ணு பிறந்துவிட்டான்.
"அது சரி தான். அத்தை பார்க்கத்தான் கடினமா தெரியறாங்க. ஆனால் பாசம் அதிகம். அந்தப் பலாப்பழம் மாதிரி." என்று சொன்ன காயத்ரியை கண்டு புன்னகைத்தாள் ஆதிசக்தீஸ்வரி.
"அண்ணி, எதுக்கு இவ்வளவு பூ கொண்டு வந்திருக்கீங்க? இதை நான் எப்படி வைக்கிறது?" ஆதிசக்தீஸ்வரி சின்னதாக வெட்டப்பட்டு இருந்த தனது முடியை சுட்டிக்காட்டி கேட்டாள். அவளது தலையின் பாதிப் பகுதி முழுவதும் முடி ஒட்ட வெட்டியிருந்தது. மறுப்பக்கம் கொஞ்சமாய் முடி இருந்தது. கேட்டால், பேசன் என்பாள். வீட்டின் கடைக்குட்டி என்பதால் அவள் எல்லோருக்கும் செல்லம். எல்லோரையும் கண்டிக்கும் ராஜராஜேஸ்வரி கூடத் தனது கண்டிப்பினை சின்ன மகளிடம் சற்றுத் தளர்த்தித் தான் இருந்தார்.
"அத்தை கொடுத்து விட்டாங்க... கொண்டு வந்தேன். அவ்வளவு தான்."
"அப்போ நான் கையில் சுத்திக்கிட்டு மைனர் மாதிரி போகவா?" ஆதிசக்தீஸ்வரி கண்ணடித்துக் குறும்பாய் கேட்க...
"சொன்னாலும் சொல்லலைன்னாலும் நீ மைனர் தான். என்னா அடாவடி, அதிரடி, சரவெடி..." காயத்ரி அவளைக் கண்டு கேலி செய்தாள்.
"இப்படி இருக்கிறது தான் கெத்து அண்ணி." என்றவள் தனது டீசர்ட்டின் காலரை தூக்கி விட்டு கொண்டாள்.
"நேரமாகிருச்சு... சீக்கிரம் வா..." காயத்ரி அவளை அவசரப்படுத்தினாள்.
"நீங்க போங்க... நானே புடவை கட்டிக்கிறேன்." ஆதிசக்தீஸ்வரி அவளை அனுப்பிவிட்டு தயாராகத் தொடங்கினாள்.
அரக்கு நிறத்தில் தங்க சரிகையிட்ட இரவிக்கை மற்றும் மாம்பழ நிறத்தில் அரக்கு நிற கரையிட்ட மென்பட்டு புடவை அணிந்து அங்கிருந்த நிலைக்கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்து கொண்டாள் ஆதிசக்தீஸ்வரி. அவளது மெல்லிய தேகத்தினை அந்தப் புடவை அத்தனை பாந்தமாகத் தழுவி இருந்தது. அவள் புடவை அணிந்து வெகுநாட்களாகி விட்டது. கடைசியாக அவளது அக்கா திருமணத்திற்கு அணிந்தது. அதற்கு மேல் அவள் யோசிக்க முடியாதபடி அவளது மூளை வேலை நிறுத்தம் செய்துவிட... அதை அவள் புறம்தள்ளியவளாய் மீண்டும் தன்னைக் கண்ணாடியில் அழகு பார்த்தாள்.
"ஆனாலும் ஆதி, உனக்கு இந்தப் புடவை அழகா தான் இருக்கு." என்று தனக்குத் தானே பாராட்டுப் பத்திரம் வழங்கியவள் நகைகளை அணிய துவங்கினாள்.
நகை என்று பெரிதாக இல்லை. காதிற்குச் சிறு ஜிமிக்கி, கழுத்திற்குச் சிறு அட்டிகை, கைக்கு இரண்டு தங்க வளையல்கள். முன்பு மாதிரி இருந்திருந்தால் ராஜராஜேஸ்வரி இந்நேரம் வைரத்தில் நகைகளை அடுக்கி இருப்பார். நகைகள் அணிந்து அவள் தயாராகிய போது ராஜராஜேஸ்வரி அங்கு வந்தார். மகளின் தோற்றம் கண்டு அவருக்கு வெகுதிருப்தியாக இருந்தது.
"பூ வைக்கலையா ஆதி?"
"எங்கே வைக்கிறது? வேணும்ன்னா இப்படி வைக்கவா?" அவள் பூவை தலையைச் சுற்றி வைக்க... அதைக் கண்டு அவர் சிரித்து விட்டார்.
"போக்கிரி..." என்று செல்லமாக மகளை வைதவர், "வா, வந்து சாமி கும்பிட்டு விட்டு... அப்பா கிட்ட ஆசிர்வாதம் வாங்கிக்கோ." என்று மகளை அழைத்துச் சென்றார்.
பிரம்மாண்டமான அந்தப் பூஜையறை எளிமையாக அலங்கரிக்கப்பட்டு இருந்தது. முன்பு என்றால் ரோஜாப்பூ மாலை, சாமந்திப்பூ மாலை, துளசி மாலை, பன்னீர்ப்பூ மாலை என்று ஒவ்வொரு கடவுளுக்கும் ஒவ்வொரு மாலை சாற்றப்பட்டு இருக்கும். ஆனால் இப்போது அப்படி இல்லை என்றாலும்... கடவுளுக்குப் பூ போடாது இருக்கவில்லை. தோட்டத்தில் பூத்த பூக்களைக் கடவுளுக்குப் படைத்திருந்தனர்.
வீட்டினர் அனைவரும் அங்கே நின்றிருந்தனர். பூஜையறையில் நின்றிருந்த அவளது தந்தை சோமசுந்தரம் அவளைக் கண்டு புன்னகைத்தார். ஆதிசக்தீஸ்வரி தந்தை அருகில் வந்து,
"அப்பா, நான் அழகா இருக்கேனா?" என்று புன்னகையுடன் கேட்க...
"உனக்கு என்னடா? நீ அழகு தேவதை." என்று மகளைப் பாராட்டியவரின் விழிகள் கலங்கியது. அதை யாருக்கும் காட்டாது பூஜை செய்வது போல் மறைத்துக் கொண்டார்.
பூஜை முடிந்ததும் ஆதிசக்தீஸ்வரி பெற்றோரின் காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கினாள். ராஜராஜேஸ்வரி கடவுளை சிரத்தையுடன் வேண்டி கொண்டிருந்தார்.
"ராஜி, எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்கும். வா..." சோமசுந்தரம் மனைவியிடம் சொல்ல... கணவரது ஆறுதல் வார்த்தையில் மனம் தெளிந்தவர் பூஜையறையை விட்டு வெளியில் வந்தார்.
அப்போது அவரது அலைப்பேசி அழைத்தது. எடுத்து பார்த்தவர் முகம் மலர்ந்தது. அவரது மூத்த மகள் ஜெகதீஸ்வரி தான் அழைத்திருந்தது. அலைப்பேசியை உயிர்ப்பித்தவர் திரையில் தோன்றிய மகளைக் கண்டு,
"நல்லா இருக்கியா ஜெகா?" என்று நலன் விசாரித்தார்.
"நல்லா இருக்கேன்ம்மா."
"இப்போ மசக்கை எப்படி இருக்கு? வாந்தி இருந்தாலும் நேரத்துக்குச் சாப்பிடு. அப்போ தான் சத்து கிடைக்கும்." கர்ப்பம் தரித்திருக்கும் மகளுக்கு அன்னையாக அவர் அறிவுரை சொன்னார்.
"மசக்கை இருக்கத்தான் செய்யுது. எனக்கு அங்கே வரணும் போலிருக்கு. ஆனா டாக்டர் டிராவல் பண்ண கூடாதுன்னு சொல்லிட்டார். இல்லைன்னா நான் அங்கே வந்திருப்பேன்." கர்ப்பிணி பெண்களின் மனம் தாய்வீட்டை நினைத்து ஏங்குவது போன்று அவளின் மனமும் ஏங்கியது.
"ஐஞ்சு மாசம் முடியட்டும் ஜெகா... அதுக்குப் பிறகு நீ இங்கே வந்து இருந்துக்கோ."
"ம், சரிம்மா..." என்றவள், "நான் பேச வந்ததையே மறந்துட்டேன். ஆதிக்கு இப்போ கல்யாணத்துக்கு என்ன அவசரம்? அவள் வேலைக்குப் போகட்டுமே." என்று சொல்ல...
"இல்லை ஜெகா... நாங்க நல்லா இருக்கும் போதே ஆதிக்கு ஒரு நல்லது செஞ்சு பார்க்கணும்ன்னு நினைக்கிறேன்." என்றவரின் அடிமனதில் ஏனோ இனம் புரியாத படபடப்பு தோன்றியது.
"என்னமோம்மா... உங்க மனசுக்கு பிடிச்சதை பண்ணுங்க." என்றவள் அழைப்பை துண்டித்து விட்டாள்.
ராஜராஜேஸ்வரி எதையோ யோசித்தபடி அப்படியே சிலையாய் அமர்ந்திருந்தார்.
"அத்தை, கேசரி பக்குவம் சரியா வந்திருக்கா?" மருமகளின் குரலில் தன்னுணர்வு அடைந்தவர் அவளின் கையிலிருந்த கேசரியை கண்டு,
"சரியா இருக்கு." என்று பதில் சொல்லிவிட்டு வேலையைப் பார்க்கலானார்.
*********************************
உயிர் : 1
"ஏ.. மலம பித்தா பித்தா தே மலம பித்தா பித்தா தே
மல பித்தா பித்தா தே மலம பித்தா தே
ஹோலி ஹோலி பக்கதுல சிரிக்கும் ரங்கோலி
ஜாலி ஜாலி வெக்கதுல மயங்குறன் டோலி
காலி காலி மொத்ததுல அவனும் தான் காலி"
அலைப்பேசியில் பாடல் உரக்க ஒலித்துக் கொண்டிருக்க... ஆதிசக்தீஸ்வரி அந்தப் பாடலுக்கு ஏற்றபடி குத்தாட்டம் போட்டு கொண்டிருந்தாள். கூடவே அவளது அண்ணன் மகன் விஷ்ணுவும் சேர்ந்து ஆடி கொண்டிருந்தான். இரண்டு பேரும் தன்னை மறந்து ஆடி கொண்டிருந்தனர்.
"ஆதி..." இடி போன்று ஒலித்த அன்னையின் குரலில் பயந்து போய்ப் பாட்டையும், ஆட்டத்தையும் நிறுத்தி இருந்தால்... அது ஆதிசக்தீஸ்வரி இல்லையே! அவள் அன்னையின் கண்டிப்பான குரலை எல்லாம் கண்டு கொள்ளவே இல்லை.
"அச்சோ! பாட்டி..." நான்கு வயது விஷ்ணு பயத்தில் தனது ஆட்டத்தை நிறுத்திவிட்டு அறையை விட்டு வெளியில் ஓடிவிட்டான்.
"சின்னப் பையனுக்கு இருக்கும் அறிவு கூட வளர்ந்த எருமை மாடுக்கு இல்லை." மகளைத் திட்டி கொண்டே அலைப்பேசியில் ஒலித்த பாடலை நிறுத்தினார் ராஜராஜேஸ்வரி.
ராஜராஜேஸ்வரி தனது பெயருக்கு ஏற்றார் போன்று ராணி போன்று கம்பீரமாக இருந்தார். என்ன ஒன்று, முன்பு அவரது கழுத்தில் வைரம், வைடூரியம், கை நிறைய வளையல்கள் என்று நகைகள் மின்னி கொண்டு இருக்கும். இப்போது அப்படி இல்லை. அவரது கழுத்தில் தடிமனான தாலி சங்கிலி மட்டுமே அவரை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தது. காதில் வைரத்தோடு, கைகள் ஒவ்வொன்றிலும் இரு தங்க வளையல்கள் அவ்வளவே... அந்த எளிய தோற்றத்திலும் அவர் அத்தனை கம்பீரமாக இருந்தார்.
"ம்மா, உங்களுக்கு என்ன தான் பிரச்சினை?" என்று கத்திய மகளைக் கண்டு அவரது கோபம் குறைந்து முகத்தில் கனிவு வந்தது.
"இன்னைக்கு என்ன நாள்ன்னு தெரியும் தானே. தெரிந்திருந்தும் நீ இப்படி இருக்கலாமா? கொஞ்சம் பொறுப்பாய் நடந்துக்கக் கூடாதா?" அவர் சற்று அன்போடு கேட்க...
"ம்மா, ப்ச்... எனக்குக் கல்யாணம் எல்லாம் வேண்டாம்மா. நான் வேலைக்குப் போறேன். கை நிறையச் சம்பாதிக்கிறேன். உங்களை நல்லா பார்த்துக்கிறேன்." என்று சொல்லிய ஆதிசக்தீஸ்வரி அன்னையை அணைத்து கொண்டாள்.
"நல்லா இருக்கு கதை... பொம்பள புள்ளைய வேலைக்கு அனுப்பி... அந்தக் காசில் நாங்க உட்கார்ந்து சாப்பிடறதா? அப்படி ஒரு ஜீவிதம் எங்களுக்குத் தேவையில்லை. ஒழுங்கு மரியாதையா கல்யாணம் பண்ணிட்டு புகுந்த வீடு போகும் வழியைப் பார். உனக்கும் கல்யாணம் முடித்து விட்டால் எங்க கடமை முடிந்துவிடும்." என்று அவர் பெருமூச்சுடன் சொல்ல...
"எந்தக் காலத்தில் இருக்கீங்கம்மா? இப்போ எல்லாம் பெத்தவங்களைப் பசங்க பார்த்துக்கிறதை விடப் பொண்ணுங்க தான் அதிகம் பார்த்துக்கிறாங்க." ஆதிசக்தீஸ்வரி முகத்தைச் சுளித்தாள்.
"நீங்க யாரும் எங்களைப் பார்த்துக்க வேண்டாம். எங்களைப் பார்த்துக்க எங்களுக்குத் தெரியும். இப்போ உன் அண்ணி வருவாள். தயாராகு..." என்று அழுத்தம் திருத்தமாய்ச் சொன்னவர் மகளது அறையை விட்டு வெளியேறினார்.
ஆதிசக்தீஸ்வரிக்கு அன்னையைக் கண்டு பாவமாக இருந்தது. அதேசமயம் இந்த நிலையிலும் கடமை தவறாது இருக்கும் அன்னையைக் கண்டு பரிவு வந்தது.
"ஆதி..." என்றழைத்தபடி அவளது அண்ணி காயத்ரி அறையினுள் வந்தாள்.
"வாங்க அண்ணி..." ஆதிசக்தீஸ்வரி காயத்ரியை கண்டு புன்னகைத்தாள்.
"சும்மா பெயர் சொல்லி கூப்பிடு ஆதி." காயத்ரி சொல்ல...
"அம்மா பத்தி தெரிஞ்சிருந்தும் இப்படிச் சொல்ல உங்களுக்குத் தைரியம் தான்." ஆதிசக்தீஸ்வரி களுக்கென்று சிரித்தாள்.
இருவருக்கும் ஒரே வயது தான்... ஆனால் காயத்ரி நான்கு வயது மகனுக்கு அன்னை... எல்லாம் காதல் படுத்தும் பாடு... காயத்ரி ஆதிசக்தீஸ்வரியின் அண்ணன் கதிர்வேலனை காதலித்துப் பதினெட்டு வயதில் திருமணம் செய்து கொண்டு இங்கே வந்தவள். அடுத்த வருடமே விஷ்ணு பிறந்துவிட்டான்.
"அது சரி தான். அத்தை பார்க்கத்தான் கடினமா தெரியறாங்க. ஆனால் பாசம் அதிகம். அந்தப் பலாப்பழம் மாதிரி." என்று சொன்ன காயத்ரியை கண்டு புன்னகைத்தாள் ஆதிசக்தீஸ்வரி.
"அண்ணி, எதுக்கு இவ்வளவு பூ கொண்டு வந்திருக்கீங்க? இதை நான் எப்படி வைக்கிறது?" ஆதிசக்தீஸ்வரி சின்னதாக வெட்டப்பட்டு இருந்த தனது முடியை சுட்டிக்காட்டி கேட்டாள். அவளது தலையின் பாதிப் பகுதி முழுவதும் முடி ஒட்ட வெட்டியிருந்தது. மறுப்பக்கம் கொஞ்சமாய் முடி இருந்தது. கேட்டால், பேசன் என்பாள். வீட்டின் கடைக்குட்டி என்பதால் அவள் எல்லோருக்கும் செல்லம். எல்லோரையும் கண்டிக்கும் ராஜராஜேஸ்வரி கூடத் தனது கண்டிப்பினை சின்ன மகளிடம் சற்றுத் தளர்த்தித் தான் இருந்தார்.
"அத்தை கொடுத்து விட்டாங்க... கொண்டு வந்தேன். அவ்வளவு தான்."
"அப்போ நான் கையில் சுத்திக்கிட்டு மைனர் மாதிரி போகவா?" ஆதிசக்தீஸ்வரி கண்ணடித்துக் குறும்பாய் கேட்க...
"சொன்னாலும் சொல்லலைன்னாலும் நீ மைனர் தான். என்னா அடாவடி, அதிரடி, சரவெடி..." காயத்ரி அவளைக் கண்டு கேலி செய்தாள்.
"இப்படி இருக்கிறது தான் கெத்து அண்ணி." என்றவள் தனது டீசர்ட்டின் காலரை தூக்கி விட்டு கொண்டாள்.
"நேரமாகிருச்சு... சீக்கிரம் வா..." காயத்ரி அவளை அவசரப்படுத்தினாள்.
"நீங்க போங்க... நானே புடவை கட்டிக்கிறேன்." ஆதிசக்தீஸ்வரி அவளை அனுப்பிவிட்டு தயாராகத் தொடங்கினாள்.
அரக்கு நிறத்தில் தங்க சரிகையிட்ட இரவிக்கை மற்றும் மாம்பழ நிறத்தில் அரக்கு நிற கரையிட்ட மென்பட்டு புடவை அணிந்து அங்கிருந்த நிலைக்கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்து கொண்டாள் ஆதிசக்தீஸ்வரி. அவளது மெல்லிய தேகத்தினை அந்தப் புடவை அத்தனை பாந்தமாகத் தழுவி இருந்தது. அவள் புடவை அணிந்து வெகுநாட்களாகி விட்டது. கடைசியாக அவளது அக்கா திருமணத்திற்கு அணிந்தது. அதற்கு மேல் அவள் யோசிக்க முடியாதபடி அவளது மூளை வேலை நிறுத்தம் செய்துவிட... அதை அவள் புறம்தள்ளியவளாய் மீண்டும் தன்னைக் கண்ணாடியில் அழகு பார்த்தாள்.
"ஆனாலும் ஆதி, உனக்கு இந்தப் புடவை அழகா தான் இருக்கு." என்று தனக்குத் தானே பாராட்டுப் பத்திரம் வழங்கியவள் நகைகளை அணிய துவங்கினாள்.
நகை என்று பெரிதாக இல்லை. காதிற்குச் சிறு ஜிமிக்கி, கழுத்திற்குச் சிறு அட்டிகை, கைக்கு இரண்டு தங்க வளையல்கள். முன்பு மாதிரி இருந்திருந்தால் ராஜராஜேஸ்வரி இந்நேரம் வைரத்தில் நகைகளை அடுக்கி இருப்பார். நகைகள் அணிந்து அவள் தயாராகிய போது ராஜராஜேஸ்வரி அங்கு வந்தார். மகளின் தோற்றம் கண்டு அவருக்கு வெகுதிருப்தியாக இருந்தது.
"பூ வைக்கலையா ஆதி?"
"எங்கே வைக்கிறது? வேணும்ன்னா இப்படி வைக்கவா?" அவள் பூவை தலையைச் சுற்றி வைக்க... அதைக் கண்டு அவர் சிரித்து விட்டார்.
"போக்கிரி..." என்று செல்லமாக மகளை வைதவர், "வா, வந்து சாமி கும்பிட்டு விட்டு... அப்பா கிட்ட ஆசிர்வாதம் வாங்கிக்கோ." என்று மகளை அழைத்துச் சென்றார்.
பிரம்மாண்டமான அந்தப் பூஜையறை எளிமையாக அலங்கரிக்கப்பட்டு இருந்தது. முன்பு என்றால் ரோஜாப்பூ மாலை, சாமந்திப்பூ மாலை, துளசி மாலை, பன்னீர்ப்பூ மாலை என்று ஒவ்வொரு கடவுளுக்கும் ஒவ்வொரு மாலை சாற்றப்பட்டு இருக்கும். ஆனால் இப்போது அப்படி இல்லை என்றாலும்... கடவுளுக்குப் பூ போடாது இருக்கவில்லை. தோட்டத்தில் பூத்த பூக்களைக் கடவுளுக்குப் படைத்திருந்தனர்.
வீட்டினர் அனைவரும் அங்கே நின்றிருந்தனர். பூஜையறையில் நின்றிருந்த அவளது தந்தை சோமசுந்தரம் அவளைக் கண்டு புன்னகைத்தார். ஆதிசக்தீஸ்வரி தந்தை அருகில் வந்து,
"அப்பா, நான் அழகா இருக்கேனா?" என்று புன்னகையுடன் கேட்க...
"உனக்கு என்னடா? நீ அழகு தேவதை." என்று மகளைப் பாராட்டியவரின் விழிகள் கலங்கியது. அதை யாருக்கும் காட்டாது பூஜை செய்வது போல் மறைத்துக் கொண்டார்.
பூஜை முடிந்ததும் ஆதிசக்தீஸ்வரி பெற்றோரின் காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கினாள். ராஜராஜேஸ்வரி கடவுளை சிரத்தையுடன் வேண்டி கொண்டிருந்தார்.
"ராஜி, எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்கும். வா..." சோமசுந்தரம் மனைவியிடம் சொல்ல... கணவரது ஆறுதல் வார்த்தையில் மனம் தெளிந்தவர் பூஜையறையை விட்டு வெளியில் வந்தார்.
அப்போது அவரது அலைப்பேசி அழைத்தது. எடுத்து பார்த்தவர் முகம் மலர்ந்தது. அவரது மூத்த மகள் ஜெகதீஸ்வரி தான் அழைத்திருந்தது. அலைப்பேசியை உயிர்ப்பித்தவர் திரையில் தோன்றிய மகளைக் கண்டு,
"நல்லா இருக்கியா ஜெகா?" என்று நலன் விசாரித்தார்.
"நல்லா இருக்கேன்ம்மா."
"இப்போ மசக்கை எப்படி இருக்கு? வாந்தி இருந்தாலும் நேரத்துக்குச் சாப்பிடு. அப்போ தான் சத்து கிடைக்கும்." கர்ப்பம் தரித்திருக்கும் மகளுக்கு அன்னையாக அவர் அறிவுரை சொன்னார்.
"மசக்கை இருக்கத்தான் செய்யுது. எனக்கு அங்கே வரணும் போலிருக்கு. ஆனா டாக்டர் டிராவல் பண்ண கூடாதுன்னு சொல்லிட்டார். இல்லைன்னா நான் அங்கே வந்திருப்பேன்." கர்ப்பிணி பெண்களின் மனம் தாய்வீட்டை நினைத்து ஏங்குவது போன்று அவளின் மனமும் ஏங்கியது.
"ஐஞ்சு மாசம் முடியட்டும் ஜெகா... அதுக்குப் பிறகு நீ இங்கே வந்து இருந்துக்கோ."
"ம், சரிம்மா..." என்றவள், "நான் பேச வந்ததையே மறந்துட்டேன். ஆதிக்கு இப்போ கல்யாணத்துக்கு என்ன அவசரம்? அவள் வேலைக்குப் போகட்டுமே." என்று சொல்ல...
"இல்லை ஜெகா... நாங்க நல்லா இருக்கும் போதே ஆதிக்கு ஒரு நல்லது செஞ்சு பார்க்கணும்ன்னு நினைக்கிறேன்." என்றவரின் அடிமனதில் ஏனோ இனம் புரியாத படபடப்பு தோன்றியது.
"என்னமோம்மா... உங்க மனசுக்கு பிடிச்சதை பண்ணுங்க." என்றவள் அழைப்பை துண்டித்து விட்டாள்.
ராஜராஜேஸ்வரி எதையோ யோசித்தபடி அப்படியே சிலையாய் அமர்ந்திருந்தார்.
"அத்தை, கேசரி பக்குவம் சரியா வந்திருக்கா?" மருமகளின் குரலில் தன்னுணர்வு அடைந்தவர் அவளின் கையிலிருந்த கேசரியை கண்டு,
"சரியா இருக்கு." என்று பதில் சொல்லிவிட்டு வேலையைப் பார்க்கலானார்.
*********************************